Morgunblaðið - 18.02.1992, Síða 15

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. FEBRÚAR 1992
15
Minning:
Þórunn P. B. Guðjóns-
dóttir frá Hnífsdal
Fædd 5. október 1900
Dáin 10. febrúar 1992
Þórunn Guðjónsdóttir fæddist í
Tungu í Fljótavík árið 1900. Foreldr-
ar hennar voru Guðjón Kristjánsson
og Sigríður Finnsdóttir.
Fyrri maður Þórunnar var Guð-
mundur Jensson. Með honum átti
hún eina dóttur, Guðbjörgu.
Seinni maður Þórunnar var Bene-
dikt Halldórsson úr Mjóafirði. Þau
eignuðust 5 börn og ólu upp tvö
barnabörn, við kröpp kjör, eins og
algengt var á þeim tíma hjá verka-
mannafjölskyldu. Þau bjuggu lengst
af í Hnífsdal, en fluttust til Reykja-
víkur árið 1957.
Ég hitti Þórunni fyrst árið 1988,
þegar sonur hennar, núverandi mað-
urinn minn, kynnti mig fyrir henni.
Mér fannst hún ótrúlega hugguleg,
þessi fíngerða kona, sem horfði á
mig með sínum stingandi rannsak-
andi augum, góða stund, en sagði
svo: „Mér líst vel á þig, en hvernig
líst þér á mig?“ Svona var hún hrein-
skilin og skemmtileg. Ég var hjá
henni seinna, eftir hádegi, í nokkra
mánuði, þegar hún var að bíða eftir
að komast í Hafnarbúðir. Þá kynnt-
ist ég henni betur. Við áttum margar
góða stundir saman. Hún sagði mér
frá Hnífsdal, frá Benedikt manninum
sínum og börnunum sínum, sem hún
var svo ánægð með. Hún missti
Halldór son sinn, sem var skipstjóri,
37 ára gamlan.
Hún var ótrúlega hress og skýr
kona. Hún hafði aldrei þurft að fara
á sjúkrahús og las gleraugnalaust
dagblöðin. Afkomendur Þórunnar
eru orðnir 96.
Ég kveð kæra tengdamóður mína
með söknuði, um leið og ég þakka
henni fyrir allar hlýju strokumar og
fallegu fyrirbænirnar til okkar allra.
Minningin um góða konu mun lifa.
Ransý.
Elsku amma er dáin. Ég sakna
hennar sárt. Hún var okkur alla tíð
svo góð. Það var gott að koma til
ömmu í Skipasundi. Hún tók alltaf
fagnandi á móti okkur. Hún átti til
svo mikla hlýju og fórnfýsi, sem við
fengum öll að njóta. Hins vegar var
hún mjög nægjusöm fyrir sjálfa sig.
Hún virtist sjálf geta lifað á nánast
engu.
Amma hét Þórunn Pálína Borgey
Guðjónsdóttir. Hún fæddist í Tungu
í Fljótavík 5. október 1900. Hún var
dóttir Guðjóns Kristjánssonar og Sig-
ríðar Finnsdóttur. Á þessum árum
fóru allir þeir karlmenn, sem áttu
heimangengt til sjóróðra að Látrum,
og var langafi minn einn af þeim.
Þeir komu oft á helgum með þunga
bagga af soðmat yfír Tröllaskarðið,
sem var einhver illvígasti fjallvegur
þar, þótt ekki væri hann langur.
Vorið 1907 fluttist amma með foreld-
rum sínum að Látrum. Þau fengu
að byggja timburhús á húsatúninu.
Húsið var eitt stórt herbergi og lítið
eldhús. Þetta þótti góður húsakostur
í þá daga. í þessu húsi bjó amma
með foreldrum sínum, systur sinni
Guðmundínu og fósturbróður sínum
Siguijóni og ömmu sinni Kristjönu.
Búskapur foreldra hennar var aldrei
stór í sniðum, enda engin skilyrði til
þess. Þau áttu ekkert land, heldur
voru þau í húsmennsku. Bústofninn
var ein kýr og fáeinar kindur. Amma
var skólaskyld tíu ára gömul, og fljót-
lega eftir það sendibréfsfær, eins og
hún sagði sjálf frá. Hún missti föður
sinn úr lungnabólgu fjórtán ára. Þá
var hún send að Horni ásamt ömmu
sinni Kristjönu, til Guðmundar föður-
bróður síns. Að Horni kynntist amma
fyrri eiginmanni sínum, Guðmundi
Jenssyni sem fæddur var 1898. Hann
hafði ráðist til sjóróðra hjá frænda
hennar. Vorið 1919 ákváðu þau að
flytja í burtu vestur fyrir Djúp, og
fara að búa. Síðan ætluðu þau að
ganga í hjónaband þegar búið væri
að vinna fyrir giftingarfötunum. Þau
leigðu litla kjallaraíbúð í Hnífsdal og
voru gefín saman í janúar 1920. I
desember 1921 fæddistþeim dóttirin
Guðbjörg. Vorið 1922 réðst
Guðmundur sem vélamaður á mót-
orkútterinn Hvessing, tuttugu tonna
bát. í maíbyijun kvaddi Guðmundur
konu sína og dóttur í síðasta sinn
og hélt til veiða. Hvessingur kom
aidrei aftur að landi. Með honum
fórust níu manns.
Amma varð ekkja tuttugu og eins
árs gömul, m_eð fímm mánaða barn
að sjá fyrir. Ég heyrði ömmu aldrei
vorkenna sjálfri sér, það var öðru
nær. Hún varð að duga, og það gerði
hún. Hún réð sig í kaupavinnu næstu
fimm árin, og tók dóttur sína með
sér. Árið 1927 kynntist amma afa
mínum, Benedikt Halldórssyni, og
gengu þau í hjónaband í október
sama ár. Afí fæddist 19. maí 1904
að Miðhúsum í Reykjafjarðarhreppi
í ísaljarðardjúpi, sonur hjónanna
Halldórs Sigurðssonar og Þórdísar
Guðmundsdóttur. Þau bjuggu alla tíð
í hjáleigu á prestssetrinu. Þórdís og
Halldór eignuðust sjö börn, Sigurð,
Guðmund, Þorstein, Benedikt afa,
Þorgerði, Sigrúnu og Salóme, sem
dó úr spönsku veikinni 1918.
Afi fluttist til Hnífsdals og bjó hjá
Guðmundi bróður sínum í nokkur ár,
eða þangað til hann kynntist ömmu
árið 1927. Afí stundaði sjómennsku
meðan heilsan leyfði, en síðan vann
hann við beitningar. Afi og amma
eignuðust fimm börn. Þau eru Sigríð-
ur fædd 1928, Halldór fæddur 1930
og dáinn 1967, Þóra fædd 1931,
Óskar fæddur 1935 og Guðjón faðir
minn fæddur 1937. Þau bjuggu í
óeinangruðu timburhúsi með eldhúsi,
stofu og litlu svefnlofti, þar sem all-
ir sváfu. Hitað var upp með einni
kabyssu. Börnin fóru snemma að
vinna og hjálpa til við að færa björg
í bú. Strákarnir stunduðu sjó frá
fjórtán ára aldri, og stúlkurnar hjálp-
uðu til við heimilisstörfin. Á .þessum
tíma tíðkaðist ekki að mennta sig,
og höfðu fæstir efni á því. Auk barn-
anna sinna sex, ólu afi og amma upp
tvo dóttursyni, þá Jón Ásgeirsson og
Þóri Haraldsson. Börnin fluttust eitt
af öðra suður, þegar þau uxu úr
grasi. Faðir minn fluttist til Reykja-
víkur árið 1956, og afi og amma
komu suður ári seinna. Þau voru
ánægð með að geta gert upp
reikninginn í kaupfélaginu fyrir vest-
an, og þar með voru eigurnar farn-
ar. Þau bjuggu með pabba, og síðar
mömmu og mér í Reykjavík fyrstu
árin. Þau unnu í Júpíter og Mars þar
til þau urðu að hætta fyrir aldurs
sakir. Árið 1960 keyptu þau litla
íbúð í Skipasundi 26 og bjuggu þar
alla tíð síðan. Afi lést árið 1980.
Amma stóð sig eins og hetja, eins
og hennar var von og vísa. Hún hélt
heimili til haustsins 1990, þegar hún
fluttist í Hafnarbúðir, og þaðan á
Hrafnistu, þar sem hún lést 10. fe-
brúar síðastliðinn.
Amma og afí voru fastur punktur
í lífí mínu á uppvaxtarárunum. Til
þeirra var farið í heimsókn að
minnsta kosti vikulega á meðan ég
var barn. Þau báru mikla umhyggju
fyrir velferð okkar og sýndu okkur
alla tíð skilyrðislausa ást. í dag kveð
ég elsku ömmu mína með söknuð í
hjarta og með miklu þakklæti fyrir
allt sem hún var mér. Guð blessi
hana og varðveiti.
Sigurveig Guðjónsdóttir.
EKKI AÐEINS HEITT,
HELDUR LÍKA NÝBAKAÐ
Amma Þórunn er dáin, sagði ég við
son minn sem er fimm ára. Hann
svaraði að bragði: „Já pabbi, það er
allt í lagi hún fer bara til Guðs.“
Þetta svar sagði mér meira en mörg
orð. Amma Þórunn hafði lokið ævi-
starfi sínu með sóma og var sátt við
allt og allt þegar hún kvaddi hið jarð-
neska tilverustig. Hún bjó síðustu
æviárin á Hrafnistu og var farin að
missa heilsu undir það síðasta. Hún
er hvíldinni fegin og ég er viss um
að henni líður vel umvafin ástvinum,
sem á undan henni voru farnir, hjá
afa Benedikt og syni sínum, Halldóri.
Amma var orðin 91 árs, fædd 5.
október aldamótaárið á Tungu í
Fijótavík. Þegar hún var sjö ára fór
hún til dvalar á Horni og var þar til
17 ára aldurs, _en þá fluttist hún í
Hnífsdal við ísafjarðardjúp. Hún
giftist afa mínum, Benedikt Hall-
dórssyni, og undu þau hag sínum vel
í Hnífsdal. Áður hafði amma misst
fyrri eiginmann sinn, Guðmund Jens-
son, í sjóslysi. Benedikt afí, sem lést
1980, og amma bjuggu í Hnífsdal
til ársins 1957 en þá fluttu þau til
Reykjavíkur.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast ömmu og afa vel er ég bjó hjá
þeim tvo vetur að Skipasundi 26 í
Reykjavík. Hún hugsaði vel um mig
þann tíma sem ég staldraði við hjá
þeim og kann ég henni bestu þakkir
fyrir. Það er sárt að kveðja þann sem
manni þykir vænt um. Nú þegar leið-
ir okkar ömmu skiljast, renna í gegn-
um huga minn ótal minningar.
Amma var góð kona. Hún var atork-
usöm og drífandi. Þegar hún settist
niður voru pijónarnir aldrei langt
undan og þeir voru ófáir sokkarnir
sem hún pijónaði fyrir yngstu íjöl-
skyldumeðlimina. Hún kom til dyr-
anna eins og hún var klædd, var
trúrækin og fór ekki í grafgötur með
það.
Það var sama hvenær maður kom
í Skipasundið alltaf var amma með
eitthvað gómsætt á boðstólum. Hún
lagði mikla áherslu á að halda góðum
tengslum við börnin, barnabörnin og
barnabarnabörnin. Hún átti ætíð
mola til að stinga upp í þau yngstu.
Hjá ömmu fundu allir hlýju og um-
hyggju.
Amma fór oft í heimsókn vestur
á ísafjörð eftir að hún fluttist suður
og bjó þá á heimili foreldra minna.
Hún kunni vel við sig fyrir vestan
enda rætur hennar tengdar verst-
firsku fjöllunum. Þessar ferðir voru
henni mikilvægar og vildi hún helst
fara þangað árlega. Ferðirnar vestur
verða ekki fleiri, en ég veit að nýju
heimkynnin bæta henni þær upp.
Guð blessi elsku ömmu mína.
Valur Benedikt
HATTING brauðið er fryst áður en það er
fullbakað. Settu HATTING brauðið í
bökunarpokanum í ofninn og
stundarfjórðungi síðar er ostabrauðið
tilbúið, nýtt og rjúkandi á borðið.
Á BARNA- OG FULLORÐINSFATNAÐI
HOLLENSKA VERSLUNARFÉLAGIÐ
FAXAFENI 9-2. HÆÐ T.V. OPIÐ FRÁ KL. 10-1 8 OG LAUGARDAGA FRÁ KL.10-16
ÖRKIN 1012-