Morgunblaðið - 17.03.1992, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. MARZ 1992
43
minntist hún líka á höfuðverki sem
angruðu hana en grunaði greinilega
ekki hvers fyrirboði þessir verkir
væru. Það var mikið lán að drengur-
inn var víðs fjarri þegar sorgarstund-
in reið yfir.
Hugur minn reikar nú til Pascals
og Kristjáns því þeir hafa misst
mikið. Ég votta þeim feðgum, foreld-
rum Önnu Báru, Kristjáni og Álf-
heiði, systrunum fjórum og öðrum
vandamönnum mína dýpstu samúð.
Bjartar minningar um góða konu
munu lifa í hugum okkar um ókomna
framtíð.
Kristín Vala Ragnarsdóttir.
Kveðja frá bekkjarsystkin-
um á Bifröst
Kveðjuorðin eru fátækleg. Þó er
okkur mikið í hug, þegar við með
þessum skrifum kveðjum kæra vin-
konu og skólasystur okkar, Önnu
Báru Kristjánsdóttur.
Það var í Samvinnuskólanum á
Bifröst, haustið 1984, að leiðir okkar
Önnu Báru lágu saman. Þangað bar
okkur að, bekkjarsystkinin, hvert úr
sinni áttinni, full lífsgleði og vona.
Við vorum eins óltk og við vorum
mörg, hvert með sínu sniði. En fljótt
mynduðum við góða og sterka fé-
lagsheild, glaðan hóp, sem undi sér
vel saman, bæði við sætt og súrt.
Við vorum ung, áttum okkur drauma
og vonir og við horfðum björtum
augum til framtíðarinnar og með
nokkurri eftirvæntingu.
í skóla, bæði í starfi og leik, verð-
ur félagsandinn sterkur, og vináttu-
böndin sem þar eru hnýtt, eru traust
og haldgóð. Enn nánari verður vin-
áttan, samhugurinn og félagsskap-
urinn í heimavistarskólum. Það
fundum við vel í Bifröst.
Þar deildum við gleði daginn út
og daginn inn, nutum æsku og ynd-
is, sorga og sælu, með þeim til-
finningahita og einlægni, sem ungu
fólki er lagið. Það fer enginn samur
og hann kom, þegar leiðir skilja,
eftir litríka samveru í Samvinnuskó-
lanum á Bifröst.
Minningar lifa, vináttan vakir og
teygir sig um óravegu. Hún þekkir
hvorki rúm eða tíma, — hún bara
er. í hvert sinn sem við hittumst,
er eins og við höfum skilið í gær.
Þá er handtakið hlýtt, gleði á vör
og sólskin í sinni. Þetta þekkjum við
öll.
Anna Bára, bekkjarsystirin okkar
góða, hefur nú kvatt þennan heim,
er farin frá okkur til annarra og
betri heima. Henni fylgja hlýjar
kveðjur og hjartans þökk frá okkur,
félögum hennar í Samvinnuskól-
anum.
Önnu Báru mætti kannski líkja
við fiðrildi, þar sem segja má að hún
hafi alltaf verið flögrandi út um allt.
Hún var hér, og hún var þar, glöð
og góð, hjartahlý og kærkomin. Við
munum hana með prjónana sína,
pijónandi hveija peysuna á fætur
annarri handa vinum sínum. Við
munum hve snögg hún var að leysa
bókfærsluverkefnin og við ritvélina
var hún hraðvirkari en nokkurt okk-
ar hinna.
Já, Anna Bára stundaði námið af
kappi, en jafnframt var hún virkur
þátttakandi í félagslífinu og íþrótt-
um.
Anna Bára var góður félagi og
vinur. Það fundum við vel, þegar á
móti blés og við þurftum á trúnað-
arvini að halda. Það var gott að tala
við Önnu Báru. Hún var svo opin
og hlý, traust og sönn. Stundum var
hún alvörugefin, ákveðin og föst
fyrir, en það var samt alltaf stutt í
brosið hennar bjarta.
Seinni veturinn á Bifröst bjó Anna
Bára uppi í sumarbústað ásamt
Guðdísi vinkonu sinni. Þar á bæ var
alltaf tekið vel á móti manni með
kaffi og nýbökuðum pönnukökum
eða öðru góðgæti. Og oft var þar
glatt á hjalla.
Anna Bára var haldin mikilli út-
þrá. Áður en hún kom á Bifröst
hafði hún dvalið í Bandaríkjunum
um skeið. Og eftir skólann vann hún
um tíma á Norrænu. Síðan fluttist
hún til Frakklands. Þar settist hún
að ásamt Pascal manni sínum. Þau
eignuðust eitt barn, sveininn Krist-
ján Óla. Samband okkar við hana
eftir skólann varð minna en við hefð-
um óskað vegna búsetu hennar. Þá
var vík milli vina.
. Fregnin um andlát hennar kom
yfir okkur óvænt og skelfileg. Það
hafði ekki hvarflað að okkur, að eitt-
hvert okkar myndi yfirgefa þennan
heim svo snemma og skyndilega.
Allt í einu stóðum við frammi fyrir
þeirri helköldu staðreynd, að stórt
skarð hafði verið höggvið í hóp okk-
ar bekkjarsystkinanna. Anna Bára
er horfin á braut og sorgbitin horfum
við skólafélagar hennar á eftir henni.
En huggun er það harmi gegn,
að minningin um góða stúlku lifír i
hjörtum okkar, sem áttum því láni
að fagna að kynnast henni, að eiga
hana að skólafélaga og vini. Sú
minning er lifandi og hlý, yndisleg
og góð. Guð blessi Ónnu Báru og
leiði hana og styðji um ókunnar slóð-
ir. Og einhvern tíma liggja leiðir
saman að nýju. Þá verða fagnað-
arfundir og gott að vera til. Veri
hún sæl og góða ferð.
Eiginmanni hennar, barni, foreld-
rum og systrum vottum við dýpstu
samúð okkar. Megi almáttugur guð
styrkja ykkur í sorginni.
Fyrir hönd bekkjarsystkin-
anna úr Samvinnuskólanum,
Guðrún Harðardóttir,
Kristrún Helga Ingólfsdóttir.
Laugardagurinn 7. mars rann upp
bjartur og fagur hér á Reyðarfirði.
Einn sá sólríkasti síðan sólin fór að
skína aftur á ný og fjöllin spegluð-
ust svo fallega í firðinum okkar.
En sú birta var ekki lengi fyrir
augum okkar því snemma morguns
hringdi síminn og Kristján mágur
minn hafði þá sorgarfregn að færa
að Anna Bára dóttir hans hefði lát-
ist þá um nóttina í París. Fyrsta
spurningin var, lenti hún í slysi, það
var það eina sem mér gat dottið í
hug að hent hefði þessa elskulegu
frænku mína sem bjó í stórborginni.
Nei, slys var það ekki, heldur
hafði hún veikst skyndilega þá um
nóttina og verið flutt á sjúkrahús
þar sem hún lést skömmu síðar.
Fleiri spurningar sem leita á hugann
eru, af hveiju frænka mín en ekki
einhver annar og hvers vegna Anna
Bára? Hún sem var ný orðin 26 ára,
hún sem var svo dugleg og lífsglöð
og átti svo margt ógert í lífinu.
Anna Bára var þriðja barn hjón-
anna Álfheiðar Hjaltadóttur og
Kristjáns Kristjánssonar. Hinar eru
tvíburarnir Aðalheiður Erla og Mar-
grét Rósa fæddar 1964, Kolbrún
fædd 1968 og Lára Valdís fædd
1979. Allar voru þær systur fluttar
að heiman og hafa stofnað sín eigin
heimili nema Lára Valdís sem enn
er í foreldrahúsum.
Orð á stundu sem þessari verða
afar fátækleg en minningin er auður
sem varðveitist í huga mínum.
Anna Bára eða Ambra eins og
hún var oft kölluð hjá okkur á Hóln-
um var lítil og grönn en þrátt fyrir
smæð sína var hún alltaf full af lífs-
orku og glaðværð. Léttleikinn var
henni kær sem og góðvild í garð
annarra. Hún hafði þörf fyrir útrás
og vildi reyna eitthvað nýtt og fram-
andi. Henni fannst gaman að takast
á við störf sem oft voru frekar talin
til karlastarfa, því að ekki var langt
í strákinn í henni. Á stundu sem
þessari leita á hugann ótal atvik úr
lífi okkar, stundir sem ekki verða
aftur upplifaðar eða upprifjaðar með
Ömbru, en minningar geymast í
hugum okkar, minningar um glað-
væra og ljúfa frænku sem óx og
þroskaðist í samvistum með mér.
Hún lauk prófí frá Samvinnuskól-
anum á Bifröst, var eitt ár sem „au
pair“ í Bandaríkjunum, og á Norr-
ænu starfaði hún lengi auk ýmissa
annarra starfa á unglingsárum. Hún
fór til Parísar 1987, því löngunin til
að læra tungumál var mikil og þar
kynntist hún barnsföður sínum og
síðar sambýlismanni Pascal Ssossé.
Þann 16. janúar 1988 fæddist henni
sonur, sem skírður var Kristján Óli.
Hann var fyrsta barnabarnið og
augasteinn allra í Ásgerði. Anna
Bára bjó sér og syni sínum hlýtt og
notalegt heimili í kjallaranum hjá
foreldrum sfnum. Á þessum tíma
vann hún við skrifstofustörf á sama
stað og ég.
Er leið að vordögum 1990 duldist
engum að hugurinn stefndi út til
Parísar, til sambúðar við barnsföður
hennar, sú sambúð varði til dauða-
dags. í maí það sama ár yfirgaf hún
fjörðinn sinn. Sú stund var ekki síð-
ur erfíð fyrir hana heldur en þá sem
sátu eftir heima, því enginn vissi
hvort eða hvenær þau flyttu aftur
til íslands. Þegar tækifæri hefur
gefist hefur litli augasteinninn kom-
ið í heimsókn til afa síns og ömmu.
Á komandi sumri var ætlunin að
koma saman heima hjá pabba og
mömmu og eiga saman gleðistund
með systrum sínum og fjölskyldum
Minning:
Garðar Einarsson
Fæddur 4. júlí 1919
Dáinn 8. mars 1992
í dag kveðjum við elskulegan afa
okkar. Hann var fæddur á Isafirði
og ólst þar upp. Hann var sonur
hjónanna Einars Odds Kristjáns-
sonar gullsmiðs og konu hans
Hrefnu Bjarnadóttur. Á unga aldri
hneigðist hugur hans til sjó-
mennsku, 26 ára gamall fór hann
til Reykjavíkur til skipstjómarnáms
og stundaði eftir það sjó á ýmsum
skipum og bátum frá ísafirði. Árið
1945 gekk afi að eiga eftirlifandi
eiginkonu sína Jóhönnu Sigurðar-
dóttur sem einnig er frá ísafirði og
áttu þau fjögur börn. Árið 1971
fluttust afí og amma til Reykjavík-
ur og hóf hann þá störf hjá Hita-
veitu Reykjavíkur. Fljótlega eftir
komu þeirra til Reykjavíkur veiktist
afi af þeim sjúkdómi sem að lokum
reyndist honum um megn. Þrátt
fyrir þennan erfíða sjúkdóm í rúm
20 ár var hann ávallt boðinn og
búinn til að sinna okkur barnabörn-
unum.
Afi og amma ferðuðust mikið
með börnum sínum og fjölskyldum
þeirra og heimsóttu okkur á ísa-
fjörð og í Aðaldal. Ávallt var veiði-
stöngin höfð með í för því að afí
hafði mjög gaman af veiðiskap.
Yfirleitt var rennt fyrir silung í
góðu veðri og var þá ýmsum brögð-
um beitt til að ná þeim stóra. Hæst
bar þó að komast í laxveiði og einn
slíkan dag átti afí með dóttursyni
sínum í Aðaldal. Þá náðu þeir að
krækja í lax og koma honum í sam-
einingu á land. Þá var kátt á hjalla
því þetta var hinn myndarlegasti
fiskur.
Einnig lágu leiðir okkar krakk-
anna í göngutúra niður í bæ, þá
var oft haft brauð með í för og
stoppað við tjörnina og öndunum
gefið. Nú þegar við kveðjum elsku-
legan afa okkar viljum við þakka
honum samfylgdina og allt það
góða sem hann hefur verið okkur.
Við biðjum algóðan guð að styrkja
óg vernda ömmu okkar á þessari
erfiðu stund. Blessuð sé minning
afa.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Br.)
Barnabörn.
þeirra. Örlögin haga því svo, að sú
samverustund sem vera átti, er hald-
in nú og er stund sorgar og saknað-
ar.
Einhver örlög gerðu það að verk-
um að með fárra daga fyrirvara í
febrúar var ákveðið að sonurinn
Kristján Óli kæmi heim til íslands
og dveldi hér um tíma hjá afa, ömmu
og Láru Valdísi. Þegar sorgarfregn-
in barst var það mikil huggun harmi
gegn að hann var staddur hér.
I dag verður Anna Bára lögð til
hinstu hvílu við hlið ömmu og afa
frá Ásbrún, afa og ömmu sem henni
þótti vænt um og ábyggilega taka
vel á móti henni í hennar nýju heim-
kynnum.
Elsku Heiða, Kristján, Pascal og
Kristján Óli, sem og aðrir ástvinir,
megi góður guð styrkja ykkur og
varðveita á þessari miklu sorgar-
stund.
Sigurbjörg og fjölskylda.
Það var laugardaginn 7. mars sl.
að mér barst sú sorglega frétt að
mín elsku vinkona Anna Bára væri
látin. Hvað lífíð getur verið mis-
kunnarlaust að taka burt unga konu
í blóma lífsins og gera lítinn fjögurra
ára dreng móðurlausan. Við sem
syrgjum hana verðum að trúa því
að það sé einhver tilgangur með
þessu öllu.
Ég og Anna Bára höfum þekkst
lengi. Leiðir okkar lágu saman þeg-
ar við eignuðumst báðar börn í
fyrsta skiptið 1988, börnin okkar
Kristján Óli og Mist fæddust með
rúmu tveggja mánaða millibili. Við
vorum báðar í sömu aðstöðunni,
bjuggum einar með börnin okkar í
kjallara í foreldrahúsum. Þennan
tíma tengdumst við sterkum bönd-
um, við sátum oft tímunum saman
og töluðum um börnin okkar, vonir
og langanir. Mér fannst alltaf að
við værum svolítið líkar, lifðum líf-
inu frekar hratt og gerðum það sem
okkur datt í hug. Kannski var það
þetta sem tengdi okkur svo mikið
saman. Oft eftir að Anna Bára fór
til Frakklands þá hugsaði ég um
þennan tíma því þetta var mjög
góður tími fyrir okkur báðar.
Þegar Anna Bára kom til að
kveðja i maí 1990 var hún á förum
til Parisar með Pascal eftirlifandi
sambýlismanni sínum og syni þeirra.
Þá skein gleði út úr svip hennar,
þetta var það sem hún vildi. Ég
man þennan dag eins og hann hefði
verið í gær, veðrið var mjög gott
og ég pínulítið stressuð því ég gat
ekki talað frönsku við Pascal. Það
fór allt vel því að Anna Bára túlk-
aði jafnóðum, hún var frábær mála-
manneskja.
Hugur minn fýlltist tómleika fyrst
eftir brottför hennar, því ákveðnum
kafla í lífí okkar beggja var lokið.
Nú vorum við báðar aftur í sömu
aðstöðunni, þ.e. að hefja sambúð
með mönnum sem okkur þótti vænt
um.
Þrátt fyrir fjarlægðina héldum
við góðu sambandi. Annaðhvort
hringdum við hvor í aðra eða skrif-
uðumst á. Tveim dögum fyrir andlát
hennar fékk ég bréf frá henni, þá
eins og endranær var bréfið
skemmtilegt og mikið að gerast hjá
henni.
Það er svo margt sem mig lang-
aði að segja elsku Onnu Báru minni.
Elsku Kristján Óli, Álflieiður,
Kristján, Pascal, Alla, Magga, Kolla
og Lára Valdís, Guð styrki ykkur á
þessum erfiðu tímum. Innilegar
samúðarkveðjur.
Veiga.
Þótt það sé eins víst að maður
fæðist og að maður deyr þá er
andlátsfregn ungrar manneskju
svo óbærilega óskiljanleg og
vægðarlaus.
Þannig var þvi farið með okkur
laugardaginn 7. mars sl. þegar
Kristján frændi minn og vinur
hringdi til mín og tilkynnti að Anna
Bára dóttir sín hefði látist þá um
nóttina í sjúkrabíl á leið á spítala.
Anna Bára var búsett í París
þegar hún lést og hafði verið síðast-
liðin tvö ár. Hún bjó þar með sam-
býlismanni sínum Pascal Ssossé og
fjögurra ára gömlum syni þeirra,
Kristjáni Óla, sem var staddur í
heimsókn hjá ömmu sinni og afa á
Reyðarfirði þegar dauðinn barði að
dyrum og tók mömmu hans. Hún
hafði kennt sér meins í stuttan
tíma, en engan óraði fyrir að svona
væri komið.
Anna Bára fæddist 18. desember
1965, dóttir Álfheiðar Hjaltadóttur
og Kristjáns Kristjánssonar á Reyð-
arfirði. Þau áttu fyrir tvíburadæt-
urnar Aðalheiði Erlu og Margréti
Rósu. Seinna eignuðust þau Kol-
brúnu og Lára Valdísi. Það var
föngulegur hópur, frændfólkið okk-
ar á Reyðarfirði.
Þegar við, árið 1976, fluttum til
Reyðarfjarðar með börnin okkar
fjögur var gott að eiga þann hauk
í horni sem þessi frændfjölskylda
var öll sem einn og fjölskyldumar
tengdust sterkari böndum en ann-
ars hefði ef til vill orðið, það höfum
við fengið að reyna.
Anna Bára var mikill fjörkálfur
og laðaði að sér stóran vinahóp,
sem syrgir hana nú. í þessum vina-
hópi voru eldri börnin okkar tvö,
Katla og Óli, hann og Anna Bára
voru þar að auki bekkjarfélagar,
svo hún var tíður gestur á heimili
okkar á þeim árum.
Hann Öli er líka farinn yfír móð-
una miklu og Guð einn veit hve
mikinn þátt frændfólkið okkar á
Reyðarfirði tók í harmi okkar.
Anna Bára sýndi líka hug sinn
til frænda síns og félaga þegar hún
skírði barnið sitt eftir honum ásamt
nafni pabba síns.
Hún Anna Bára var ekki gömul
þegar hún ákvað að hún vildi skoða
heiminn. Sautján ára fór hún sem
barnfóstra til Bandaríkjanna og
dvaldi þar í eitt ár. Þegar heim kom
hóf hún nám við Samvinnuskólann
að Bifröst og var þar í tvo vetur,
en á sumrin vann hún fyrir sér sem
þjónustustúlka á feijunni Norrönu.
Áð námi loknu í Bifröst var svo
ferðinni heitið til Frakklands I
fíönskunám.
í París bar fundum þeirra Önnu
Báru og Pascal saman, það var
stóra ástin.
Hún eignaðist Kristján Óla 16.
janúar 1988 heima á Islandi. Þau
mæðginin bjuggu fyrstu tvö æviár-
in 'hans hjá foreldrum hennar á
Reyðarfirði, en fluttu síðan alfarin
til Parísar í maí 1990. Og nú er
hún alfarin úr þessu lífi, en við sitj-
um eftir hnípin. í vanmætti, sorg
og samúð hverfum við á vit minn-
inganna um elskulega og glaðværa
frænku.
Minningar eru dýrgripir sem
enginn tekur frá okkur. Guð blessi
Önnu Báru.
Elsku Kristján og Heiða, Krist-
ján Óli, Pascal, systumar og fjöl-
skyldur ykkar, við biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur nú og ávallt.
Þorsteinn og Kolfinna.
Erfidrykkjur í hlýlegu
og notalegu umhverfi
Við höfum um árabil tekið að okkur að sjá um eriidrykkjur fyrir >
allt að 300 manns. I boði eru snittur með margvíslegu áleggi,
brauðtertur, flatbrauð með hangikjöti, heitur eplaréttur með
rjóma, rjómapönnukökur. sykurpönnukökur, marsípantertur,
rjómatertur, formkökur, 2 tegundir o.fl.
Með virðingu.
FLUGLEIDIR
HÓTEL LOFTLEIÐIR
KCrKJAVlKURFLUGVELLI. 101 RCYKJAVlK
SIMI 91-22322