Morgunblaðið - 02.04.1992, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. APRÍL 1992
47
Hjónaminning:
Runólfur Jónsson
Jónína V. Jónsdóttir
Runólfur:
Fæddur 4. nóvember 1902
Dáinn 1. febrúar 1992
Jónína Vilborg:
Fædd 1. apríl 1906
Dáin 5. febrúar 1990
Með fáeinum orðum vildi ég minn-
ast þeirra ágætu hjóna Runólfs
Jónssonar og Vilborgar Jónsdóttur
frá Litla-Sandfelli í Skriðdal, sem
nú hafa kvatt okkur, við leiðarlok
eru rifjuð upp örfá brot úr sjóði minn-
inganna sem ég vildi aðeins staldra
við, með þessum línum er efst í huga
þakklæti okkar hjóna fyrir þeirra
tryggð og vináttu í gegnum árin.
Runólfur lést 1. febrúar sl. en Vil-
borg 5. febrúar 1990 og eru þau
jarðsett á Akureyri, en þar höfðu þau
búið síðan 1958.
Runólfur Jónsson var fæddur í
Stóra Sandfelli 4. nóvember 1902.
Hann var þriðja barn þeirra Jóns
Runólfssonar og Kristbjargar
Kristjánsdóttur. Elst var Björg fædd
11. maí 1895, lést 24. september
sama ár. Björg fædd 2. júlí 1896 og
dvelur nú á Sjúkrahúsinu í Neskaup-
stað og Gróa Kristrún f. 31. ágúst
1905 og dvelur nú á hjúkrunarheim-
ili á Egilsstöðum.
Jónína Vilborg Jónsdóttir var fædd
á Vaði í Skriðdal 1. apríl 1906. Var
hún næstyngst af 5 alsystkinum, en
eldri mörg hálfsystkini frá móður.
Foreldrar. hennar voru Jón Björgvin
Jónsson frá Hallbjarnarstöðum í
Skriðdal og Ingibjörg Bjarnadóttir
frá Viðfirði.
Jón Runólfsson og Kristbjörg
Kristjánsdóttir flytjast að Litla Sand-
felli 1904 og bjuggu þau þar síðan
þar til Jón lést 1924, langt um aldur
fram, Kristbjörg heldur áfram búi í
Sandfellj og tekur Runólfur þá við
búsforráðum og heima eru þær að
mestu Björg og Gróa og vat' mikil
samheldni milli þeirra systkina sem
haldist hefur í gegnum árin.
Runólfur og Vilborg giftust vorið
1926 og hefja þá búskap í Sandfelli
og búa þar til 1958 að þau flytjast
til Akureyrar. Þau eignuðust 8 börn,
tvö þeirra létust ung. Þau eru: Krist-
björg, Jón, látinn, Jón Björgvin, Ingi-
björg, Kjartan, Sigurður, Arný, látin
og Arný Aðalbjörg. Öll eru þau bú-
sett í Eyjafirði nema Kjartan sem
býr á Þorvaldsstöðum í Skriðdal.
Vilborg var mikil mannkostakona
og trygglynd, Runólfur dáði hana
rnjög og var samband þeirra elsku-
legt og virðing þeirra gagnkvæm
hvors til annars. Björgu systur Run-
ólfs og stjúpmóður þess er þetta rit-
ar þótti afar vænt um Vilborgu og
mat hana mikils. Hún var ein af
þessum hógværu og traustu konum
sem helgaði sig heimili sínu og börn-
unum þeirra. Hún var mikil handa-
vinnukona og margt af hennar vinnu
telst til listiðnaðar sem er eftirsóttur.
Fyrstu kynni mín af Sandfells-
heimilinu eru tengd því að ég smá-
drengur fór að fara sendiferðir á
milli bæja, þá innan við 10 ára ald-
ur, fara með gönguseðla, fundarboð
og þess háttar. Þá var í Sandfeili
ungur drengur, Haraldur Magnús-
son, sem nú er nýlátinn aðeins eldri
en ég og áttum við góð samskipti.
Var alla tíð mjög kært með þeim
Runólfi og honum. Þá eru góðar
minningar frá því er Sandfellsfólkið
köm til heyskapar norður yfir
Grímsá, einkum var það síðla sum-
ars. Þá voru auðvitað samskipti á
milli unglinganna eins og gengur,
þá var verið á engjum fram í myrkur
á kvöldin, Runólfur var áhugasamur
heyskaparmaður og lipur sláttumað-
ur en þá voru það gömlu handverk-
færin sem notuð voru og allt hey
auðvitað flutt á hestum.
í huganum er ljúf minning frá
hlýjum vordögum er við fermingar-
börnin úr sveitinni vorum nokkra
daga í Sandfelli til spurninga hjá sr.
Þórarni á Valþjófsstað. Það var létt
yfir samræðum þeirra Runólfs og
prests og eru þetta minnisstæðir
Kristján Óla með því hugarfari að
láta sambandið ganga þrátt fyrir að
þau kæmu frá svo ólíkum menning-
arheimum. Auðvitað gekk það þó líf-
ið væri ekki bara dans á rósum því
einn af mörgum kostum Önnu Báru
var mikil aðlögunarhæfni.
Þennan tíma héldum við alltaf
góðu sambandi, hringdum, skrifuð-
um eða sendum hvor annarri telefax
og stöppuðum stálinu hvor í aðra ef
allt gekk ekki að óskum. Þegar ég
heimsótti hana síðastliðið vor sýndi
hún mér stolt hversu vel þau voru
búin að koma sér fyrir.
Ég þakka Guði fyrir að hafa feng-
ið tækifæri til að kynnast þessari
yndislegu konu og bið hann að veita
íjölskyldu hennar styrk í þeirra miklu
sorg.
Maddý.
Einhvers staðar stendur skrifað:
„Þeir sem guðirnir elska, deyja ung-
ir.“
Þessi orð komu mér í hug þegar
ég fékk eins og kalda vatnsgusu þá
fregn að vinkona mín og fyrrum
skólasystir, Anna Bára Kristjáns-
dóttir, væri látin.
Ég ætla hér í fáum og fátæklegum
orðum að minnast liennar og þakka
henni samfylgdina, sem varð allt of
stutt. Hvers vegna, spyr maður sjálf-
an sig.
Það var árið 1985 að ég hóf nám
í Samvinnuskólanum á Bifröst. Eitt
af því fyrsta sem ég tók eftir þar,
fyrir utan fegurð staðarins, var þessi
systkinunum, okkar fyrstu misseri
í höfuðstaðnum.
Nú liðu árin en aldrei leið langur
tími milli þess að við hittum Möddu
og Villa, ýmist í Reykjavík eða
uppi á Akranesi þar sem við bjugg-
um um nokkurra ára skeið.
Vilhjálmur var einstakur maður
að flestu leyti. Hann var livers
manns hugljúfi, harðduglegur, iðju-
samur og féll aldrei verk úr hendi.
Hann var ávallt reiðubúinn að rétta
öðrum hjálparhönd ef á þurfti að
halda. Þá var hann mikill hagleiks-
maður og þúsundþjalasmiður og
gilti þá einu livort hann var í eldhús-
inu við matargerð, fékkst við bíla-
smíði eða húsbyggingar.
Sá tími sem ég kynntist Vilhjálmi
hvað nánast var einmitt er hann
vann við að byggja fallegt einbýlis-
hús suður í Vogum á Vatnsleysu-
strönd er þau fluttust síðar í. Ég
varð þeirrar ánægju aðnjótandi að
fá að aðstoða hann framan af á
byggingartímanum og er mér það
til efs að ég hafi í annan tírrtá lært
eins mikið á jafnskömmum tíma og
dáðist ég mjög að kunnáttu Vil-
hjálms og útsjónarsemi.
dagar. Þá gleymist ekki alúð hús-
freyjunnar og alls heimilisfólksins.
Árin líða, erfiðleikar og veikindi
steðja að, sem setja sitt mark á lífið;
verður það ekki að öllu rakið hér,
húsmóðirin dvelur langdvölum á
sjúkrahúsi í fjarlægð, þá urðu til vin- -•
arbönd sem haldist hafa og þessum
árum eru líka margar góðar minning-
ar tengdar.
Árið 1958 bregða þau Runólfur
og Vilborg búi og flytjast tii Akur-
eyrar, margt kom til, erfiðleikar í
búskap o.fl. Þá þegar höfðu sum
börn þeirra sest að fyrir norðan og
mun það hafa nokkuð um ráðið.
Fyrstu árin vann Runólfur í Sam-
bandsverksmiðjunum, en lengst af
við blaðið Dag og ýmis innheimtu-
störf.
Lengst af bjuggu þau í eigin íbúð
að Langholti 17, í sambýli við Sigurð
son sinn og fjölskyldu hans. Var ljúft
fyrir börnin að vita af afa og ömrnu
á neðri hæðinni. Við hjónin minn-
umst með þökk allra hlýju stundanna
þar. Eftir lát Viiborgar bjó Runólfur
áfram í íbúð sinni með aðstoð barna
sinna. Síðustu samverustundir okkar
voru er börn og afkomendur komu
sarnan að Laugalandi í ágúst sl. Þar
var saman kominn glæsilegur afkom-
endahópur og erum við hjónin þakk-
lát að fá að taka þátt í þeim fagnaði.
Runólfur naut sín vei þetta kvöld
en þó var sýnt að líkamsþrek fór
dvínandi. Síðustu mánuði dvaldi hann
svo á Seli, hjúkrunarheimili á Akur-
eyri og lést þar 1. febrúar sl. Við
leiðarlok koma í hugann þakkir fyrir
ljúfar minningar frá liðnum árum.
Blessuð sé minning þeirra Runólfs
og Vilborgar.
Jón S. Einarsson.
fíhlega, káta og hressa stúlka að
austan. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að kynnast henni og varð
okkur vel til vina. Ég minnist þess
sérstaklega hversu ijúf og góð hún
var, en þó ákveðin og hörkudugleg.
Þær voru ófáar stundirnar sem
mér hlotnuðust á Bifröst til að spjalla ,
við þessa vinkonu mína.
Mér er það minnisstætt eitt sumar
er við höfðum lokið skóla, að ég var
á ferð um Austfirði og kom þá við
á Reyðarfirði á sólbjörtum degi og
bankaði uppá hjá Önnu Báru. Hún
tók á móti mér brosandi, með barnið
sitt í fanginu. Þetta var geimsteinn-
inn hennar; sem henni þótti svo
vænt um. Á þessum sólbjarta degi
fyrir austan var margt skrafað og
skeggrætt, um skólann og framtíð-
ina, en hún varð því miður allt of
stutt. Nú þegar Anna Bára er á leið
á æðri stig tilverunnar, vil ég þakka
henni fyrir þessa stuttu samfylgd hér
á jörðu. Ég veit-að vel verður tekið
á móti henni í nýjum heimkynnum
og þar mun henni líða vei. Ég votta
aðstandendum hennar öllum mína
dýpstu samúð og bið guð að styðja
þau í þessari raun.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
lians dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Steindór Karvelsson.
Nú seinni árin bar fundum okkar
allt of sjaldan saman og má sjálf-
sagt rekja ástæður þess til þess
hversu vel manni hefur tekist að
tiieinka sér lifnaðarhætti nútíma-
þjóðfélags, þ.e. að hafa ekki tíma
til að lifa lífinu lifandi, vera upptek-
inn af sjálfum sér og lífsgæðakapp-
liiaupinu og það er sárt til þess að
vita að ástvinamissi þurfti til að
maður ranki við sér og hugsi hvað
maður sé að gera sjálfum sér og
þeim sem næst manni standa.
Já, það er sannarlega sárt að sjá
á eftir manni sem Vilhjálmi en
huggun mín er sú að eiga minning-
una um þennan mikilhæfa mann
og vitneskjuna um að það eitt að
kynnast slíkum manni göfgar líf
manns um ókomin ár.
María og Vilhjálmur eignuðust
tvö börn og eru þau Kristín, 25
ára; og Vilhjálmur Þór, 17 ára.
Ég vil að lokum, elsku Madda,
Kristín og Villi Þór, fyrir liönd fjöl-
skyldu minnar votta ykkur rnína
dýpstu samúð og vona að góður
guð verði með ykkur og öllum þeim
er um sárt eiga að binda.
Sturla Einarsson.
Kveðjuorð:
Anna B. Kristjáns-
dóttir — Reyðarfirði
Fædd 18. desember 1965
Dáin 7. mars 1992
Ég trúi’ á Guð, þó titri hjartað veika
og tárin blindi augna minna ljós,
ég trúi, þótt mér trúin finnist reika
og titra líkt og stormi slegin- rós,
ég trúi, því að allt er annars farið
og ekkert, sem er mitt, er lengur til,
og lífið sjálft er orðið eins og skarið,
svo ég sé varla handa minna skil.
Ég trúi’ á Guð. Ég trúði alla stund,
og tár mín hafa drukkið Herrans ijós
og vökvað aftur hjartans liljulund,
svo lifa skyldi þó tiin bezta rós.
Já, þó mér sífellt svíði dreyrug und,
skal sál mín óma fram að dauðans ós:
„Ég trúi.“ Þó mig nísti tár og tregi,
ég trúi’ á Guð og lifi, þó ég deýi.
(Matthías Joch.)
Ástkær vinkona okkar, hún Anna
Bára, er látin. Það er erfitt að trúa
því og hryggð okkar er dýpri en orð
fá lýst. Okkur sem auðnaðist að
kynnast henni langar að minnast
hennar í fáeinum orðum með þakk-
læti fyrir stutta, en góða samfylgd.
Anna Bára var trúr og tryggur vin-
ur, liún var einkar hjartahlý og hafði
ríka samúð með þeim er minna máttu
sín. Hún var jafnframt kát og gam-
ansöm og átti auðvelt með að sjá
skoplegu hliðar lífsins. Vinum sínum
sýndi hún skilning og^ef eitthvað
slettist upp á vinskapmn var hún
ætíð fyrst til sátta.
Við minnumst geislandi bross
liennar og hláturs og sú minning
yljar okkur um hjartarætur. Anna
Bára eignaðist yndislegan son, Krist-
ján Óla. Hann var stolt hennar _og
augasteinn. Við vottum Kristjáni Óla
og föður hans, Pascal, sambýlis-
manni Önnu Báru, foreldrum henn-
ar, Kristjáni og Álfheiði, og systrum
hennar, Öllu, Möggu, Kollu og Láru
Valdísi, okkar innilegustu og dýpstu
samúð og biðjum Guð að veita þeim
huggun og hjálp í sorg þeirra.
Ættingjum og ástvinum hennar
sendum við samúðarkveðjur.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan.
(Spám. K.G.)
Anna Bára veilti okkur sannar-
lega mikla gleði og hryggð okkar
er mikil en minning hennar lifir í
hjörtum okkar. Við kveðjum hana
nú í hinsta sinn. Blessuð sé minning
hennar.
Daddý, Systa, Hrönn, Dísa,
Bjöggi, Bjarney, Bubba,
Rikka, Didda.
Fréttin um að Anna Bára vinkona
mín væri dáin kom eins og reiðar-
slag. Fyrstu viðbrögð mín voru að
þetta gæti ekki verið satt. Ég hafði
fengið bréf frá henni aðeins deginum
áður þar sem hún sagði að allt léki
í lyndi þrátt fyrir að hún fengi nokk-
uð slæm höfuðverkjaköst.
Anna Bára sem var svo lífsgiöð.
Hún sem ætlaði sér að eignast mörg
börn því hún átti svo mikla ást og
umhyggju að gefa. Ég fékk ekki einu
sinni tækifæri til þess að sýna henni
barnið mitt. En vegir guðs eru órann-
sakanlegir.
Við Anna Báru kynntumst þegar
við unnum saman á ferjunni Nor-
rænu. Við lentum í sama klefa og
strax fyrsta kvöldið tókst með okkur
mikil vinátta. Við komumst að því
að við áttum ótrúlega margt sameig-
inlegt þó að hún væri miklu opnari
en ég. Hún var í miklu uppáhaldi
meðal áhafnarinnar því hún var vin-
ur allra og þrátt fyrir mikla vinnu
sem stundum tók á taugarnar var
hún alltaf fersk og hress. Alltaf tilbú-
in að hjálpa öðrum, taka aukavaktir
eða fara fyrst á fætur til að undirbúa
opnun kaffiteríunnar.
Veturinn eftir var ég búin að skrá
mig í nám í París. Ég vildi ekki að
leiðir okkar skildu svo mér tókst að
fá hana til að koma með mér og
læra frönsku.
Veturinn í París var ógleymanleg-
ur. Við bjuggum þrjár saman í svo
plnulítilli íbúðarholu að erfitt var að
skipta þar um skoðun og oft í tnikium
kulda, en við áttum saman frábærar
stundir spókandi okkur á kaffihúsum
heimsborgarinnar. Þar sem Anna
Bára átti svo auðvelt með að kynn-
ast fólki kom hún oft heim með hóp
af suður-amerískum bekkjarfélögum
eða.tók okkur hinar með í rússneskt
partý.
Eins og flestir sem þar hafa verið,
féll Anna Bára fyrir hinni rómantísku
París og þar hitti hún og varð ást-
fangin af barnsföður sínum, Pascal.
Eftir þennan vetur skildu leiðir
okkar. Ég varð áfram í París en hún
fór heim á Reyðarfjörð til að eignast
barnið sitt, Kristján Óla, sem varð
hennar líf og yndi. Þar bjó hún svo
næstu tvö árin þó að hugurinn stefndi
alitaf til Paseals í París. Að lokum
lét hún verða af því og flutti með
Vilhjálmur Þ. Þor-
bergsson - Kveðjuorð
Fæddur 4. ágúst 1931
Dáinn 17. febrúar 1992
Mánudaginn 17. febrúar barst
mét- sú fregn út á sjó að mágur
minn, Vilhjálmur Þór Þorbergsson,
hefði andast þá um daginn. Þar var
sannarlega góður maður genginn
langt um aldur fram. Hafði Vil-
hjálmur, eða Villi eins og hann var
oftast kallaður, barist með einstök-
um hetjuskap í rúm fimm ár við
illvígan sjúkdóm og einkenndist sú
barátta reyndar af þeim eiginleikum
sem einkenndu Vilhjálm alla tíð, eða
karlmennsku, trú á lífið og það
góða sem það býr yfir, bjartsýni,
baráttuþreki og ásetningi urn að
gefast ekki upp fyrr en í fulla hnef-
ana.
Sár söknuður og biturleiki fylltu
ltuga minn eftir þessa fregn og
beindist biturleikinn að því hversu
óréttlátt lífið getur verið og hversu
mannlegur máttur má sin lítils
frammi fyrir almættinu.
Kynni mín af Villa hófust fyrir
röskum 25 árum, er ég þá 8 ára
snáði fluttist með foreldrum mínum
og systkinum vestan frá Barða-
strönd suður til Reykjavíkur en
nokkru áður höfðu María, elsta
systir mín, og Villi hafið sambúð
og bjuggu í lítilli, vinalegri íbúð á
Smáragötunni í Reykjavík.
Skipar þessi litla íbúð á Smára-
götunni alveg sérstakan sess í huga
mínum því segja má að út frá henni
hafi litli sveitadrengurinn skoðað
og kynnst nýjum heimi, sem höfuð-
borgin og nágrenni hennar voru í
hans augum. Það er sérstaklega
ljúft að minnast þess hversu vel
Villi tók okkur systkinunum og
hversu fórnfús og elskuleg þau Villi
og María voru gagnvart okkur