Morgunblaðið - 23.04.1992, Side 40

Morgunblaðið - 23.04.1992, Side 40
40 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. APRIL 1992 Minning: Anna Bjamadóttir frá ísafirði Fædd 9. júlí 1899 Dáin 15. apríl 1992 Þegar hin mikla upprisuhátíð kristinna manna var að ganga í garð kvaddi mikil merkiskona þennan heim. Með nokkrum fátæk- legum orðum langar mig til þess að minnast systur minnar, Önnu Bjamadóttur. Hún fæddist í ■ Súgandafirði og bjó þar fyrstu æviárin en ólst upp hjá föður sínum og stjúpu í Hjarðardal í Önundar- firði allt þar til hún giftist Ólafi Jakobssyni, skósmið, sem varð lífs- förunautur hennar. Þau Anna og Ólafur bjuggu fyrst á Flateyri við Önundarfjörð en flestir minnast þeirra hjóna á hlýlegu heimili þeirra við Urðarstíg 11 á Isafirði. Síðustu æviárin bjó Anna á dvaiarheimilinu Hlíf á ísafirði. Ég tel mig varla halla á neinn þó ég fullyrði að Anna systir mín hafi verið ein kærleiksríkasta manneskja sem ég hef kynnst. I huga hennar er ekkert ilít til og hún hafði þann fágæta eiginleika að sjá alltaf björtu hliðar tilverunn- ar og taka málstað þeirra sem minna máttu sín. Því kynntist ég sannarlega þegar ég var lítil stúlka. Betri systur hefði enginn getað óskað sér. Anna systir mín var ein- staklega vel gerð manneskja. Hún var alla tíð mjög trúuð og kvaddi aldrei neinn án þess að biðja honum guðsblessunar. Hún var ákaflega sviphrein og falleg kona sem hélt reisn sinni og glæsileika allt fram til síðasta dags. Þrátt fyrir litla <skólagöngn var hún góðum gáfum gædd og víðlesin og auk þess vel hagmælt. Þau Ólafur og Anna voru mjög samrýnd hjón sem ólu bömin sín upp við kærleika og hlýju. Þeir eig- inleikar hafa án efa skilað sér enda eru bömin þeirra og allir afkom- endur, hið mesta mannkostafólk sem öll hafa komist til mennta og spjarað sig vel í lífínu. Með þessum fátæklegu orðum kveð ég Önnu systur mína með virðingu og þökk fyrir að hafa miðlað mér af lífssýn sinni og mannkærleika. Guð blessi minn- ingu systur minnar. Bergljót Bjarnadóttir. Miðvikudaginn 22. þ.m. var borin til hinstu hvílu tengdamóðir mín, Anna F. Bjamadóttir, sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á ísafírði 15. þ.m. eftir stutta sjúkdómslegu. Anna Filippía Bjamadóttir, en svo hét hún fullu nafni, fæddist á Norðureyri við Súgandafjörð 9. júlí 1899. Hún var annað bam Guð- bjargar Sigurðardóttur og Bjama Jónatanssonar, en þau slitu síðar samvistir. Tveggja vikna gamalli var henni komið fyrir í fóstur til Stefaníu Friðbertsdóttur og Guð- mundar Guðmundssonar í Vatna- dal. Áttu þau hjón 17 böm. Þar var hún til fjögurra ára aldurs er hún fer aftur til foður síns sem þá var kvæntur Stefaníu Amgrímsdóttur. Bjuggu þau fyrst um sinn í Hjarð- ardal og síðar á Þórustöðum í Ön- undarfírði. Mikil fátækt og bama- - mergð var ríkjandi á þessum ámm og þurfti Anna því snemma að taka til hendinni í lífsbaráttunni. Níu ára að aldri var hún send í vist til hjóna á Flateyri sem ráku gistihús og fékk að launum fæði og húsnæði gegn því að sinna húsverkum sam- hliða námi. Anna var samt langt í frá döpur er hún minntist þessara ára, sagðist alltaf hafa verið lánsöm í lífínu og verið hjá góðu fólki. Ell- efu ára gömul fer hún að nýju í vist til hjóna á ísafírði. Ég minnist þess er hún sagði svo frá komu sinni þangað að henni hafí orðið starsýnt á mynd sem þar hékk á vegg eftir Lárus Thorarensen þar sem eftir- farandi ljóð var áletrað: Ég tel mig vera tárið smátt í tilverunnar undrahyl en lífið er bæði sorg og sæid en samt er gott að vera til. Fannst Önnu sem þessi orð væru töluð frá hennar hjarta. Ljóð voru henni alla tíð ákaflega hjartfólgin og var hennar uppáhaldsskáld Dav- íð Stefánsson. Árið 1918 kynntist Anna eigin- manni sínum, Olafí Jakobssyni skó- smið, og gengu þau í hjónaband 6. september 1919. Ólafur dó árið 1963, 70 ára að aldri. Þau eignuð- ust níu börn: Andvana dóttur 8. október 1918; Bjarney, fædd 20. október 1923, var gift Guðmundi Sveinssyni frá Góustöðum sem lést Á morgun, 24. apríl, kveðjum við aldna heiðurskonu, Rebekku Þiðriksdóttur, sem fædd var 27. október 1890 og hefði hún því orð- ið 102 ára á þessu ári. Rebekka var fædd að Hurðar- baki í Hálsasveit í Borgarfírði, en ólst upp á Rauðsgili í sömu sveit, hjá hjónunum Helga Sigurðssyni og Pálínu Pálsdóttur. Foreldrar Rebekku voru Þiðrik Þorsteinsson og Guðrún Sigurðardóttir, en Guð- rún var systir Helga fósturföður Rebekku. Uppeldisbróðir og náf- rændi Rebekku var hinn þjóðkunni Islendingur, Jón _ Helgason skáld og prófessor við Ámasafn í Kaup- mannahöfn. Mjög kært var alla tíð með þeim frændsystkinum. Re- bekka var mjög góðum gáfum gædd og tvítug að aldri braust hún til mennta og sótti nám sitt í Flens- borgarskóla í Hafnarfirði. Seinna sótti hún námskeið í Kennaraskól- anum í Reykjavík. Þar með voru örlög Rebekku ráðin. Hún réðst sem farkennari vestur í Ketildali í Amarfirði. Þar kynntist hún manni sínum, Magn- úsi G. Magnússyni og hóf þau búskap í Feitsdal í Ketildölum. Rebekka og Magnús eignuðust 6 böm og fæddust þau öll í Feits- dal, Ingibjörg, Páll, Helgi, Magn- ús, Svanlaug og Skúli. Fimm þeirra lifa móður sína en Helgi lést af slysförum langt um aldur fram. Varð hann móður sinni og syskin- um mikill harmdauði, en faðir hans hafði látist tveimur áram áður. Helgi var hvers manns hugljúfi og öllum harmdauði. Eftir nokkurra ára búskap í Feitsdal fluttust þau hjónin með Fæddur 8. september 1921 Dáinn 11. apríl 1992 Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinimir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guð sé lof fyrir liðna tíð. 1987; Guðbjörg, fædd 18. ágúst 1927, gift Gísla Guðbrandssyni; Dagrún, fædd 6. nóvember 1929; Guðrún, fædd 3. febrúar 1932, gift böm sín til Reykjarfjarðar í Suður- fjörðum í Arnarfirði, þar sem þau bjuggu í ellefu ár. Þá fluttust þau til Bíldudals, þar sem Magnús stundaði almenna verkamanna- vinnu meðan heilsa hans leyfði, en Rebekka tók að sér kennslu yngri bama sem voru að feta fyrstu spor- in á þekkingarbrautinni. Hún hafði einstaka hæfíleika til kennslu sem skilaði sér vel til þeirra sem nutu tilsagnar hennar. Hún tók ást- fóstri við börnin og þau við hana. Tryggð þeirra við hana kom best í ljós er þau fengu námsvitnisburð úr skólanum. Þá fóra þau gjarnan til Rebekku til að sýna henni árangurinn. Rebekka var mikil félagskona og starfaði lengi í kvenfélaginu Framsókn á Bíldudal. Hún sat í stjóm þess félags um árabil sem ritari og var unun að hlýða á hana lesa upp fundargerðir á fundum, svo vel vora þær ritaðar og flutt- ar. íslenskan, bæði töluð og rituð, var henni afar hugleikin og talaði hún og ritaði mjög gott mál. Re- bekka ritstýrði einnig blaði kven- félagsins Framsóknar, Vetrar- brautinni, og era þar margar ómet- anlegar perlur eftir hana. Kven- félagskonur allar bára mikinn hlý- hug til Rebekku og minntust henn- ar gjaman á merkum tímamótum í lífi hennar. Ber það vitni vinsæld- um hennar að þær gerðu hana að heiðursfélaga félagsins. Einnig starfaði Rebekka í kvennadeild Slysavarnafélags íslands á Bíldu- dal um árabil. Rebekka var ekki hávaxin kona, en svo mikill var persónuleiki henn- ar, að hún vakti alltaf athygli hver sem hún var. Hún var létt í spori og létt í lund og sérstök reisn var alltaf yfír þessari elskulegu konu. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (Sb. 1886 - V. Briem) Kristjana Ellertsdóttir. Magnúsi Jóhannessyni; Arndís, fædd 7. júní_1933, gift undirrituð- um; Anna Ólafía, fædd 20. maí 1935, dáin 11. janúar 1956; Jakob, fæddur 19. febrúar 1937, kvæntur Pálínu Adolfsdóttur; Fjóla, fædd 9. júlí 1941, sambýlismaður hennar er Þorsteinn Eggertsson. Auk þess ólu þau upp dótturdóttur sína, Steinunni Kjartansdóttur, dóttur Dagrúnar og Kjartans Ólafssonar, fædd 9. janúar 1950. Sambýlismað- ur Steinunnar er Friðrik Friðriks- son. Anna og Ólafur bjuggu fyrstu hjúskaparárin á Flateyri. Síðar fluttust þau til ísafjarðar þar sem þau bjuggu á ýmsum stöðum, lengst af á Urðarvegi 11. Þar komu þau upp börnum sínum til manns í þröngum húsakynnum sem þó kom ekki að sök því glaðværð, hlýja og ótakmarkað hjartarými var til stað- ar á þeim bæ. Anna var góðum eiginleikum gædd, vel gefin, jákvæð, geðgóð og nægjusöm. Þá var hún mjög trú- uð og veitti trúin á Guð henni ómet- anlegan styrk í lífinu. Hún bjó yfír Eftir að Rebekka varð ekkja hélt hún heimili með Páli syni sín- um, á Bíldudal. Árið 1969, þá nær áttræð, hætti hún að halda heimili vestra og fluttist til eldri dóttur sinnar, Ingibjargar og hennar manns, sem búsett era í Borgar- nesi. Þar átti hún skjól í full sautj- án ár og naut þar ástúðar og umhyggju. Síðan fluttist hún til Reykjavíkur og dvaldi hjá Svan- laugu dóttur sinni og hennar manni. Hjá þeim naut hún alls hins besta, þar til hún lést á hjúkrunar- heimilinu Skjóli í Reykjavík, hinn 11. apríl sl. Við sem þessi fátæklegu kveðju- orð ritum, voram svo lánsöm að vera vináttu hennar aðnjótandi. Það gerir alla að betri manneskjum að hafa umgengist og átt slíka vinkonu sem þessa öldnu heiðurs- konu, sem nú hefur kvatt þetta líf eftir langan vinnudag. Við erum þess fullviss að hennar heimkoma hefur verið góð. Hafi hún kæra þökk fyrir einlæga vináttu og tryggð í gegnum árin. Minningin um hana mun lifa meðal okkar. Með þessum orðum vóttum við börnum hennar og öðrum aðstand- endum innilega samúð. í Guðs friði. Fríða Pétursdóttir, Brynjólfur Eiríksson og Sigríður Pálsdóttir frá Bíldudal. Hinn 11. apríl síðastliðinn lést Rebekka Þiðriksdóttir á vistheimil- inu Skjóli, en þar dvaldi hún síð- ustu mánuðina. Átti annars heimili síðustu sex árin hjá Svanlaugu dóttur sinni og manni hennar, Guð- jóni Ásgrímssyni, við frábæra umönnun, sem ekki verður full- þökkuð. Síðustu misserin var svo sem hún væri að nokkru tveggja heima, væri að smáflytja. Samt slitnaði hún aldrei úr tengslum við sín áhugamál, fór enn með löng kvæði hárrétt og svaraði gjarnan með vísum, sem féllu að umræðu- efninu. Þó vakti mér það meiri furðu, að enn bætti hún í sjóðinn. Á hundrað ára afmælinu heimsótti hana góður vinur, Jóhannes Benj- Minning: Rebekka Þiðriks- dóttir frá Rauðsgili Fædd 27. október 1890 Dáin 11. apríl 1992 Einar Hálfdán Krist jánsson - Kveðja miklum kærleik sem hún miðlaði öðrum með hjálp trúarinnar. Mál- tækið segir: „Þótt Guð gefí byrinn verð ég að draga upp seglin." Eftir þessum heilræðum tókst henni að lifa og gætum við sem yngri erum dregið mikinn lærdóm af því hvern- ig henni tókst að mæta aðsteðjandi erfíðleikum og mótlæti í lífinu. Anna flutti í íbúðir aldraðra á ísafirði að Hlíf II. árið 1987. Þar bjó hún síðustu æviárin við góðan aðbúnað. Ég átti því láni að fagna að kynnast dóttur hennar, Arndísi, árið 1953 og í framhaldi af því þeim Önnu og Ólafí. Samband mitt við þau var alla tíð eins og best var á kosið og bar þar aldrei skugga á. Á þessari stundu er mér efst í huga þakklæti til tengdamóður minnar fyrir allar samverustundirn- ar sem hún hefur veitt mér og fjöl- skyldu minni. Þær stundir era ógleymanlegar og dýrmætar okkur öllum sem eftir lifa og geyma munu minningu hennar. Fari hún í Guðs friði. Sigurður Th. Ingvarsson. amínsson, og færði henni ljóð, sem henni voru lesin nokkur skipti. Svo lauk, að mamma kunni ljóðið og furðaði okkur stórlega. Þá var hún enn fljót að bregða við og leiðrétta ef viðstaddir létu sér um munn fara orð, sem hún taldi ekki vera „rétta“ íslensku. Málið stóð henni alltaf hjarta nær. Átthagatryggð var sterkur þátt- ur. Árin, sem hún dvaldi hér í Borg- arnesi fór hún iðulega með okkur í lengri eða skemmri ökuferðir um fagran Borgarfjörðinn, stundum stefndum við fram til dala, æsku- stöðva hennar. Önnur skipti vestur Mýrar. Yrði vesturleiðin fyrir valinu spurði hún,,hvað við vildum þang- að. í átt til Eiríksjökuls var hugur- inn. Naut líka vel lengri ferða og vildi þá fræðast um allt, sem fyrir augu bar. Þessi ár var hún á níræð- is- og tíðræðisaldri, en starfslöngun enn rík og var stundum leitun að verkefnum. Ég hafði beðið hana þess lengstra orða að ryksuga ekki stigann því ég óttaðist að hún dytti við þá sýslan. Eitt sinn er ég kom heim úr vinnunni og opnaði úti- dyrnar mætti ég mömmu og ryk- sugunni, sem ultu báðar niður stig- ann. Mér brá í brún og hugsaði: Nú hefur hún brotnað. Ónei, hún stóð hvatlega upp eins og henni var lagið og sagði: „Heldurðu, að ryksugan hafí skemmst?" Þessi árin voru hjá mér nokkur forskólabörn til lestrarnáms. Sinnti hún nokkrum þeirra með góðum árangri. Ekki skal því gleymt að minnast með þakklæti, hve rækilega hún fylgdist með námi okkar systkin- ana, hlýddi okkur yfir lexíurnar og veitti tilsögn. Aldrei var þó sleppt niður verki. Ég man, að ég lærði kvæðið „Fanna skautar faldi háum“ úti í fjósi, eitt erindi á kvöldi, meðan hún var að mjólka og ég gaf kálfínum. Þá var hún hafsjór af sögum og ævintýrum og nutum við óspart af því. Held raunar, að hún hafi búið til sumar sögurnar þegar okkur fýsti nýrra ævintýra. Seinna nutu barnabörn og barna- barnabörnin ríkulega þessara fjöl- breytilegu sagna. Skömmu eftir að Ríkisútvarp var sett á stofn hér á landi kom við- tæki á æskuheimili mitt. Mér er til efs, að útvarpið hafi átt nokkurn betri né þakklátari hlustanda en móðir mín var, svo fróðleiksfús sem hún var, enda unnu við stofnunina vel menntir afburðamenn. Móðir mín mótaðist á fyrstu dög- um ungmennafélagshreyfingarinn- ar og að þeirri mótun bjó hún a'lla tíð síðan. Hún var þeirri hugsjón trú og vann henni eftir því sem umhverfí og aðstæður leyfðu. Nú er langri göngu lokið. Ég vil leyfa mér að ljúka þessu með fjór- um línum úr afmælisljóði Jóhannes- ar Benjamínssonar. Veit ég, að enn er áttin vís efst í minningarsjóði Eiríksjökull í austri skín æskuvinurinn góði. Ingibjörg Magnúsdóttir.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.