Morgunblaðið - 07.11.1992, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1992
Minning
Valdór Elíasson
frá Reyðarfirði
Fæddur 20. apríl 1918
Dáinn 2. nóvember 1992
Á margan veg og misjafnan er
æviganga okkar mannanna. Fyrir-
hafnarlítið fá ýmsir ailt upp í hend-
umar, annarra hlutskipti er erfiðið
eitt. Sumum gefst í vöggugjöf
gnægð hæfileika en fara misjafn-
lega vel með, allt yfír í að kasta
þeim á glæ. Áðrir fá sinn skammt-
aða skerf en skilá býsna miklu þeg-
ar til alls er litið.
Það leita ýmsar hugsanir á þegar
samferðamenn ljúka lífsgöngu
sinni, ekki sízt um ávöxtun þess sem
þeim veittist, því af henni má oft
manninn kenna.
Horfínn er héðan góðvinur að
heiman sem ég átti með langa sam-
leið. Erfíðismaður ærinna verka
hefur til hinztu hvíldar lagzt og
hans skal hér minnzt örfáum orð-
um.
Valdór var maður verkadijúgur
um dagana, afar vel að manni og
óragur í hvívetna. Hann fékkst við
margs konar störf um dagana,
verkamaður, sjómaður, bílstjóri, en
einmitt úr því starfí man ég hann
hvað bezt á árum áður, áræðinn
og laginn og barg eitt sinn lífi sínu
og sinna með ótrúlegu snarræði og
yfirvegaðri ró. Aldrei varð hann
auðugur að lífsgæðum þeim sém
fjármunir kallast, átti löngum fyrir
þungu heimili að sjá, en hann komst
yfírleitt af með ódrepandi þraut-
seigju og dugnaði.
Valdór var maður myndarlegur
og samsvaraði sér vel, hafði gaman
af að deila geði með öðrum, gleðinn-
ar maður þó gengi á ýmsu. Hann
las býsn bóka af ýmsu tagi, þó
spennan og hið óræða hafí í fýrir-
rúmi verið.
Valdór var Reyðfírðingur, fædd-
ur þar og uppalinn og þar bjó hann
lengst en nú um nokkur síðustu ár
á Selfossi. Þegar ég hitti hann sein-
ast var hugurinn bundinn heima-
byggð okkar, þó hann yndi afar vel
í nýjum heimkynnum.
Valdór var sonur hjónanna Hall-
dóru Vigfússonar og Elíasar Ey-
jólfssonar, sem bjuggu á Reyðar-
firði og voru lengstum kennd við
hús sitt, Sandgerði. Halldóra var
hörkudugleg og ósérhlífín með af-
brigðum. Elías var hraustmenni
mikið og mjög vel greindur maður.
Valdór kvæntist Friðriku Sigur-
veigu Eyjólfsdóttur og áttu þau 8
böm. Elzti drengurinn er látinn,
Birgir, drukknaði við bryggjuna
heima, Gunnar Kári, sem ólst upp
annars staðar, býr í Reykjavík. Hin
eru Jóhanna María húsfreyja á Sel-
fossi, Sigríður húsfreyja í Hvera-
gerði, Halldóra Guðrún húsfreyja á
Ekru á Rangárvöllum, Elín Björg
býr á Egilsstöðum, Guðni Ragnar
búsettur á Selfossi og Brynhildur
húsfreyja á Selfossi. Þau hjón slitu
samvistir og Sigurveig er alllöngu
látin. Það voru dætumar syðra sem
drógu föður sinn suður og þar átti
hann alltaf athvarf gott, enda em
þær miklar myndarkonur í hví-
vetna.
+
Eiginkona mín,
GUÐBJÖRG EINARSDÓTTIR,
Stigahlfð 30,
lést í Landspítalanum föstudaginn 6. nóvember.
Oddgeir Ólafsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma,
ALICE DALMAR SÆVALDSSON,
er lést 12. október í Horsens í Danmörku, verður jarðsungin frá
Áskirkju í Reykjavík þann 10. nóvember ki. 15.00.
Konráð Óskar Sævaldsson,
Linda Konráðsdóttir,
Páli Dalmar Konráðsson, Alice Konráðsson,
Stefán Konráðsson, Aldís Ágústsdóttir,
Hans-Christian Konráðsson.
+
Systir mín, mágkona, móðursystir og vinkona,
FJÓLA GUNNLAUGSDÓTTIR
snyrtifræðingur
frá Ósi f Steingrímsfirði,
sem andaðist í Landspítalanum 2. nóvember sl., verður jarðsung
in frá Neskirkju mánudaginn 9. nóvember kl. 15.00.
Nanna Gunnlaugsdóttir, Sigmundur Jónsson,
Gunnlaugur M. Sigmundsson, Sigrfður G. Sigurbjörnsdóttir,
Jón R. Sigmundsson, Björk Högnadóttir
og fjölskyldur.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við andlát og útför sonar
okkar, föður, unnusta, bróður og mágs,
ERLINGS KRISTINS
GARÐARSSONAR,
Selnesi,
Breiðdalsvik.
Garðar Þorgrímsson, Marfa Gunnþórsdóttir,
Hreinn Erlingsson,
Gunnhildur Gfsladóttir.
Oddný Garðarsdóttir,
Hilmar Garðarsson,
Sigrfður Garðarsdóttir,
Hiynur Garðarsson,
Vignir Garðarsson,
Ríkharður Garðarsson,
Hilda Karen Garðarsdóttir.
Yngvi Sigurgeirsson,
Arnhildur Arnaldsdóttir,
Hafsteinn Sveinsson,
Svanhildur Freysteinsdóttir,
Petra Sveinsdóttir,
Valdór Elíasson er allur og önn
daganna að baki. Hann skilaði sín-
um skerf af trúmennsku og
samvizkusemi og vann hvert verk
sem bezt. Dugmikill drengur ein-
lægninnar er allur. Hans fólki eru
sendar hlýjar samúðarkveðjur okk-
ar hjóna og föður míns. Valdór lá
hvergi á liði sínu um daganá, þar
sem hann kom við sögu. Því er lífs-
saga hans farsæl og samferðafólk
á um hann margar mætar minning-
ar. Sjálfur þakka ég samfylgd góða
og söknuður er í hug, þegar litið
er leiðina til baka.
Blessuð sé minning Valdórs
Elíassonar.
Helgi Se\jan.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Nú héðan lík skal heQa,
ei hér má lengur te§a
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem)
Elsku Binna og Ásgeir. Stutt er
á milli gleði og sorgar, eins og þið
hafíð fengið að reyna síðustu daga,
en samt sést til sólar, lítill drengur
fæddur en afinn fallinn frá. Við
óskum þess að litli drengurinn ykk-
ar eigi eftir að ylja hjörtum ykkar
_á þessari sorgarstundu. Ástvinum
Valdórs öllum vottum við samúð
okkar. Guð blessi minningu hans.
Þórdís, Óli og börn.
7 {
Minning
Guðrún Andrés-
dóttir, Hellukoti
Fædd 31. desember 1909
Dáin 27. október 1992
Þann 27. október sl. andaðist í
Sjúkrahúsi Suðurlands Guðrún Andr-
ésdóttir, Hellukoti, Stokkseyri. Vil
ég leyfa mér að minnast hennar hér
í blaðinu.
Guðrún fæddist 31. desember
1909 á Stokkseyri. Voru foreldrar
hennar hjónin Jónína Jópsdóttir og
Andrés Ingimundarson. í barnæsku
fluttist Guðrún með fjölskyldu sinni
að Hellukoti og átti þar heima síðan.
Þau Jónína og Andrés eignuðust 7
böm og af þeim komust 6 til aldurs.
Eftir lifa nú tvær systur, Margrét
og Jórunn, báðar búsettar í Hellu-
koti. Æskuheimilið var mannmargt
og glaðvært. Hellukot er í þjóðbraut.
Þar var því gestkvæmt enda vel tek-
ið á móti öllum er að garði ber.
Á æskudögum Guðrúnar stunduðu
Stokkseyringar mjög þau sumarstörf
að fara út í sveit í kaupavinnu. Ung
að aldri fór Guðrún til sumar- og
haustvinnu að stórbýlinu Syðri-
Rauðalæk í Holtum. Hélt hún þeim
störfum áfram í þrettán ár. Á Rauða-
læk bjuggu þá Runólfur Halldórsson,
hreppstjóri og kona hans, Guðný
Bjamadóttir, en eftir þau böm þeirra
Gunnar og Valgerður. Var heimili
þetta mjög flölmennt og umsvif þar
mikil. Árið 1928 hóf Guðrún störf í
Rjómabúinu á Baugsstöðum. Það
sama ár tók Margrét Júníusdóttir við
forstöðu Rjómabúsins. Unnu þær
þama saman í rúm 40 ár eða þar
til Margrét andaðist árið 1969 og
starfsemin í Rjómabúinu lagðist af.
Fyrstu árin var þama ijómavinnsla
og verslun en síðari árin verslun ein-
göngu. Varð hún furðu umsvifamikil
þrátt fyrir þröng húsakynni sem voru
í upphafí byggð til annars. Dugnaður
og lipurð Guðrúnar naut sín vel við
verslunarstörfin. Þama var á margan
hátt mjög merk starfsemi og lifandi
mannlíf sveitunga og viðskiptavina
og ætla ég að flestir af eldri kynslóð
sem þessu kynntust eigi þaðan góðar
minningar. Samstarf þessara mikil-
hæfu kvenna Margrétar og Guðrúnar
var gott og samhentar voru þær í
því að varðveita þama hús og tæki
Rjómabúsins. Þessi árvekni þeirra
leiddi til þess að við starfslok i
Rjómabúinu varð ljóst að þarna var
merk atvinnusöguleg heimild sem
ekki mátti glatast.
Var stofnaður um Rjómabúið fé-
lagsskapur áhugaaðila, sem lét gera
það upp til sýningar. Var það opnað
almenningi til sýnis á 70 ára afmæli
þess þann 21. júní 1975 að viðstödd-
um forseta íslands, Kristjáni Eldjám
og fjölda annarra gesta. Var Guðrún
heiðursgestur við það tækifæri. Síkð-
an hefír Rjómabúið verið opið til
skoðunar á hveiju sumri og hafa séð
það yfír 20 þúsund manns.
í tilefni af 70 ára afmæli sínu hlaut
Guðrún viðurkenningu Búnaðarfé-
lags íslands vegna starfa sinnan með
vandaðri heiðursgjöf sem búnaðar-
málastjóri afhenti.
Á síðasta áratug ævinnar átti
Guðrún við mikil veikindi að stríða
er hún bar æðrulaust. Þökk sé öllum
þeim sem þá líknuðu henni á hjúkr-
unarstofnunum en þó fyrst og fremst
fjölskyldu hennar og alveg sérstak-
lega systrum hennar, Jórunni og
Margréti, er gerðu henni kleift að
vera heima svo lengi sem unnt var.
í dagfari sínu mótaðist Guðrún
af óhvikulli trúmennsku í starfí og
framkoma hennar lýsti góðvild og
kærleika til alls sem lifír. En grund-
völiur lífs hennar var einlæg guðstrú.
Það síðasta er frá henni heyrðist
áður en henni hvarf með öllu vitund
þessa heims voru þær bænir er hún
hafði í æsku numið við móðurkné.
Hún er nú kvödd í þeirri vissu að
sá drottinn er hún byggði líf sitt á
muni veita henni góða heimkomu.
Helgi ívarsson.
Minning
Einar H. Einarsson
VíkíMýrdal
Útlendingur sem er á ferð um
sveitir íslands og hittir íbúa þess
kemst fljótlega að þvi hversu mikilli
þekkingu bændur búa yfír um nátt-
úru landsins. Það er kannski ósköp
eðlilegt þar sem þeir eru svo mjög
háðir og tengdir náttúruöflunum.
Nokkrir þeirra hafa gengið skrefí
lengra og gerst fræðimenn í frítíma
sínum við hlið sinnar hefðbundnu
vinnu. Það heyrast sögur um íslenska
bændur sem hafa fengist við að skil-
greina afstæðiskenningu Einsteins
eða leyst flóknar stærðfræðiformúl-
ur. Jarðfræðin og skyldar greinar
hennar hafa lengi vakið áhuga
þeirra.
Einn þeirra sem sænskir vísinda-
menn hittu var Skarphéðinn Gíslason
frá Vagnstöðum í Suðursveit. Hann
starfaði náið með Hans Ahlmann í
leiðangri hans á Vatnajökul árið
1936; ég hitti Skarphéðin síðast árið
1974 rétt fyrir andlát hans. Bræð-
uma Bjömssyni frá Kvískeijum vil
ég einnig nefna og ekki má gleyma
Sigurði Þórarinssyni jarðfræðingi,
þessi hópur jafnaðist á við heila vís-
indadeild.
Einn af þessum starfandi „bænda-
“vísindamönnum var Einar H. Ein-
arsson sem lengstan hluta ævi sinnar
bjó á Skammadalshóli. Ég kynntist
honum fyrir aldarfjórðungi síðan og
heimsótti hann eins oft og færi gafst.
Við fórum í marga leiðangra saman
í gegnum árin. Hann þekkti vel til á
sínum heimaslóðum og margsinnis
fórum við í ferðir við Dyrhólaey, á
Reynisfjall og víðar þar sem mátti
sjá jökulrákir frá ísöldinni.
Hann var mjög nákvæmur og
áreiðanlegur í skýringum á athug-
unum sínum. Má þar benda á fjölda
greina, sem birtust eftir hann, flestar
í ritinu Náttúrufræðingnum.
Einar sýndi mér með miklu stolti
jarðskjálftamælitækið sem hann
hafði í vörslu sinni frá Raunvísinda-
stofnun Háskólans og Veðurstofu
íslands. Þessi tækjabúnaður var í
hans vörslu svo að hann gæti fylgst
með jarðhræringum á svæðinu og
ekki síst þeim sem orsökuðust af
eldú’allinu Kötlu. Hann sýndi manni
gjaman útskriftir af mælingum og
benti á þær hreyfingar sem höfðu
átt sér stað.
Ég og konan mín hittum Einar
og Steinunni, konu hans, í síðasta
skiptið árið 1990 þegar við vorum
keyrð af vinum okkar í blindbyl aust-
ur að Vík í Mýrdal. Þau hjónin voru
þá sest að á elliheimilinu í Vík sem
er staðsett á mjög fallegum stað í
grennd við kirkjuna. Þaðan sást vel
til Kötlu og því gat hann fylgst vel
með öllum breytingum á henni. Við
hjónin vorum mjög ánægð með að
sjá hversu vel var hlúð að öldiuðum
í Vík; bæði var litla íbúðin þeirra
notaleg og starfsfólkið hið besta í
alla staði. Það sem gladdi okkur þó
mest var að sjá að Einar hafði enn
hjá sér jarðskjálftamælinn og gat
þ.a.l. sýnt okkur ný jarðskjálftalínu-
rit.
Nú er Einar horfinn. Mér þótti
vænt um hann eins og hann var,
einn af þeim sérstöku og merkilegu
mönnum sem ísland á svo mikið af.
Gunnar Hoppe.
(
(
<
I
<
i
(
i
i
i
i
i
(
(