Morgunblaðið - 07.11.1992, Blaðsíða 35

2GGI H3HM3V0M S HUOAQHAOUAJ Q1G/u 1H/UIOHOM
MORGÚNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1992
35
Minning
Kolfinna Björk
Bombardier
Fædd 21. apríl 1960
Dáin 27. október 1992
Það var 27. október að Kjartan
hringdi í mig. Sorgin gagntók mig.
Ég skil ekki þetta líf.
Kolla og ég höfðum verið vinkon-
ur frá því að við vorum 14 ára og
nú var hún dáin, aðeins þijátíu og
tveggja ára gömul.
Það kemur margt upp í hugann
en það er allt bara bjart og fallegt.
Kolla var þannig að allar hennar
minningar voru bjartar og góðar.
Hjá henni var aldrei vol eða væll
heldur hugrekki og bjartsýni. Hún
lét ekki sorgina tefja sig í einu eða
neinu. Hún var svo vel gerð. Hún
átti góðan mann og yndisleg böm
og það var það sem lífíð snerist um.
Svo átti hún góðan afa og pabba
sem hún hafði kynnst fyrir nokkrum
árum. Hún hafi heimsótt hann til
Ameríku og hann hafði komið til
ísiands henni til mikillar ánægju.
Þau stóðu ekki ein, Kolla og Kjart-
an. Þegar veikindi voru þá kom
móðir Kjartans inn á heimilið og
tók við. Þær voru eins og bestu
vinkonur og þannig talaði Kolla
alltaf um tengdamóður sína. Minn-
ingin um góða konu og einstaklega
mikla móður hlýjar þeim um hjarta-
ræturnar sem nú eiga svo erfitt
með að hugsa sér lífið án hennar.
Elsku Kjartan, Hafdís, Billi og
María, að þessum fátæklegu
kveðjuorðum sögðum bið ég guð
að styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Bryndís Káradóttir.
í dag er elskuleg vinkona okkar
jarðsungin. Við undirrituð erum
komin hér saman til að rita nokkrar
Minning
Fædd 8. október 1925
Dáin 30. október 1992
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Helgu Sveinsdóttur frá
Gijótá í Fljótshlíð en hún lést á
Landspítalanum þ. 30. október sl.
eftir erfiða sjúkdómslegu.
Mínar fyrstu minningar tengdar
Helgu eru er ég sem unglingur
gekk yfir túnin ti að heimsækja
Astu, yngstu dóttur hennar. Við
Ásta gátum setið tímunum saman
inni í herbergi og spjallað. Er ég
var búin að stoppa dijúga stund
mátti heyra bollaglamur frá eldhús-
inu og stuttu seinna birtist Helga
í gættinni og bauð mér kaffisopa
sem ég þáði en það var alltaf til-
hlökkunarefni að fá kaffi og með
því hjá Helgu. Hún átti alltaf til svo
gott bakkelsi. Mér fannst eins og
ég væri nokkuð merkilegur gestur
því hún hafði haft svo mikið fyrir
mér.
Helga var ekki ein af þessum sem
trönuðu sér fram, en þeir sem náðu
að kynnast henni fundu að þar fór
heilsteypt og hjartahlý manneskja.
Mér fannst alltaf gaman að tala
við Helgu, hún sýndi áhuga á því
sem maður var að gera og svo var
alltaf stutt í hláturinn hjá henni.
Helga náði aldrei að heimsækja
mig hingað í Flóann en hún fylgd-
ist með mér gegnum Ástu þar sem
við höfum haldið sambandinu og
er Ásta kom að kíkja á bömin mín
nýfædd kom hún með góðar kveðjur
frá mömmu sinni og risapakka núna
síðast í maí sem innihélt ásamt
öðra handpijónaðar hosur á litlu
stelpuna mína. Handbragðið á þeim
er einstaklega fallegt, pijónað á
mjög fína pijóna. Hef ég oft undr-
línur til minningar um hana, kveðja
hana og þakka henni fýrir sam-
fylgdina og tryggðina sem hún
sýndi okkur alla tíð.
Vinátta okkar við ömmu og afa
Kolfinnu og síðar móður hennar
hófst löngu áður en Kolfinna fædd-
ist. Kolfinna ólst upp á Garðavegi
5 í Keflavík hjá móður sinni, afa
og Lára, eldri systur sinni.
Síðar fæddist yngri systir, Tina
Gná, sem óist upp hjá skyldfólki
eftir lát móður þeirra.
í hugann koma margar minning-
ar er þær systur komu í heimsókn
til okkar á Smáratúnið. Þær vora
sannkallaðir sólargeislar og miklir
aufúsugestir.
Kolfinna missti móður sína 11
ára gömul úr þeim sjúkdómi sem
síðan leiddi hana til dauða langt
um aldur fram.
Áður höfðu móðurbræður hennar
móðuramma og fleiri skyldmenni
látist úr þessum sjúkdómi.
Kolfmna var sérstaklega dugleg
og bjarga sér eftir lát móður sinar
og bjuggu þær systur hjá afa sínum
þangað til þær stofnuðu sjálfar
heimili og hann fór að búa hjá þeim.
Kolfmna stofnaði ung heimili
með eftirlifandi eiginmanni sínum,
Kjartani Hafsteini Kjartanssyni.
Þau eignuðust fjögur börn og eru
þijú þeirra á lífi.
Þau eru Hafdís Lára; fædd 19.
mars 1977, Vilhjálmur Arni, fædd-
ur 27. júlí 1981, Signý Sara, fædd
27. nóvember 1984, lést 19. maí
1985, og María Ósk, fædd 20. nóv-
ember 1986.
Kolfinna eignaðist góða tengda-
foreldra, sem reyndust fjölskyld-
unni vel.
Hún var sterkur persónuleiki,
ast hvernig hún gat handleikið svo
granna pijóna þar sem hún var
mjög illa farin af liðagigt í höndun-
um. En pijónana var hún með ef
stund gafst og hafa eflaust margir
notið góðs af. Ég spurði hana einu
sinni hvort hún ætti ekki erfitt með
að pijóna en hún gerði ekkert úr
því, en auðvitað átti hún vont með
það, það var bara ekkert verið að
tala um það.
Ég á margar góðar minningar
um jiana sem mér þykir vænt um
að eiga með sjálfri mér.
Innilegar samúðarkveðjur frá
ljölskyldu minni og foreldrum mín-
um til aðstandenda hennar. Megi
hún hvíla í Guðs friði.
Kristín Ólafsdóttir.
trygg og trú í öllum verkum sínum.
Hún bjó fjölskyldu sinni gott heim-
ili og tók hana fram yfir heimsins
gæði. Kolfinna mat vináttuna mik-
ils og var vinur vina sinna.
Eisku Kjartan og börn, Ámi,
Sigga, Lára, Tína og fjölskyldur.
Við vottum ykkur innilega samúð
okkar og biðjum Guð að styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum.
í hjörtum okkar geymum við
minningar um hana og þökkum
fýrir allar samverustundirnar sem
við áttum saman, bæði í gleði og
sorg.
Fjölskyldan Smáratúni 7,
Keflavík.
„Sorgin er gríma gleðinnar. Og
lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum. Og hvernig
ætti það öðruvísi' að vera? Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði
getur það rúmað. Er ekki bikarinn
sem geymir vín þitt brenndur í eldi
smiðjunnar?
Og var ekki hljóðpípan, sem mild-
ar skap þitt, holuð innan með hníf-
um?
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“ (Spámaðurinn
Kahlil Gibran.)
Með þessum orðum úr Spámann-
inum vil ég minnast hennar Kollu
frænku eins og ég kallaði hana.
En hún var hrifin burt frá okkur
eftir illan sjúkdóm sem hafði yfir-
höndina í þetta sinn.
Elsku Kjartan, Hafdís, Billi og
María Ósk. Megi Guð styrkja ykkur
í gegnum þessa erfiðu tíma.
Hrafnhildur.
Nú þegar vetur konungur var
nýgenginn í garð og*honum heils-
að, kvaddi Kolla vinkona mín þetta
tilverustig.
Mann setur hljóðan við slíka
harmafregn, þegar ung og vilja-
sterk kona, móðir, dóttir og eigin-
kona, er kvödd á brott, langt fyrir
aldur fram.
Kolfinnu Bombardier, eða Kollu
eins og hún var ætíð kölluð, kynnt-
umst ég og fjölskylda mín árið
1980, er fjölskyldur okkar bjuggu
í sama húsi. Kolla og eiginmaður
hennar, Kjartan Kjartansson, áttu
þá Hafdísi Láru og ári síðar Vil-
hjálm Árna, eða Billa, eins og hann
er kallaður.
Það vakti fljótt furðu mína hve
Kolla kunni margt af eldra heimilis-
haldi. Hún, 20 ára, gerði slátur ein
á haustin og pijónaði lopapeysur.
Hún var alltaf svo áræðin og kát.
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð
en ekkert um þig ó móðir góð
upp þú minn hjartans óður.
Þvi hvað er ástar og hróðurdís
og hvað er engill úr paradís
hjá góðri og göfugri móður.
M.J.
Mér kom í hug þetta undur fal-
lega ljóð skáldsins þegar ég frétti
lát þessarar móðursystur minnar
Elísabetar Jónsdóttur, sem alla tíð
reyndist mér eins og besta móðir.
Hún var ein af átta systkinum í
Sandlækjarkoti. Foreldrar hennar
voru Jón Bjamason og Margrét
Eiríksdóttir frá Árhrauni á Skeið-
um. í Sandlækjarkoti hefur sama
ætt búið síðan fyrir 1700. Faðir
minn, Gísli Hannesson í Dalbæ í
Gaulveijabæjahreppi, dó haustið
1913 frá móður minni Margréti
Jónsdóttur, sem þá stóð uppi með
fjögur börn. Það elsta var 5 ára en
það yngsta á fyrsta ári. Þá bjuggu
afi og amma, þau Jón og Margrét,
góðu búi í Sandlækjarkoti og voru
þá tvö systkinin, þau Elísabet og
Eiríkur, heima. Þá buðu afi og
amma móður minni til sin með okk-
Það var nú ekki mikil fyrirhöfn hjá
henni að baka og útbúa veislu, hún
var bara búin áður en maður áttaði
sig á því, og bökunarformin þvegin
og komin í skápana aftur. Én við
nánari kynni skýrðist þetta, því
Kolla hafði misst móður sína er hún
var 11 ára gömul. Þannig varð hún
að taka ábyrgð á sjálfri sér mjög
ung. Kolla og systur hennar tvær,
þær Lára og Tína, kynntust því
mjög ungar hversu lífið getur verið
miskunnarlaust. Árni Magnússon,
móðurafí þeirra, gekk þeim Kollu
og Láru í föður- og móðurstað en
Tína, mjög ung, eignaðist fósturfor-
eldra. Þungur baggi hafði þá þegar
lagst á herðar Áma afa þeirra, því
með fráfalli móður þeirra, Guðrún-
ar, hafði hann missti eiginkonu og
öll sín börn. Flest úr sama sjúk-
dómi. Kolla er því 3. ættliður sem
þessi sjúkdómur ber ofurliði. Óhætt
er að segja að lífið leggur misþunga
byrði á herðar manneskjunni.
Finnst mér sálarstyrkur Árna
undraverður en lífið gaf honum afa-
stúlkur til þess að lifa fyrir.
Kolla var mjög lífsreynd kona.
Hún var einörð og ákveðin. Það
sýndi sig best þegar hún hóf leit
að föður sínum í Ameríku. Það sem
hún tók sér fyrir hendur gekk ávallt
upp. Það var því óskaplega stór
stund í lífi hennar þegar hún kynnt-
ist Lenný, föður sínum, 1983. Og
í framhaldi af því fór hún vestur
um haf með fjölskyldu sína til þess
að kynnast honum og skyldfólki
sínu. Allt upp frá því hafa haldist
með þeim hlý og náin kynni. Árið
1984 eignast þau Kolla og Kjartan
litlu Signýju Söra. Skyndilega dreg-
ur ský fyrir sólu í lífí þeirra er litla
Signý Sara lést, aðeins 6 mánaða
gömul, í fangi móður sinnar. Kolla
vann sig í gegnum þessa sorg með
miklum kjarki við hlið mannsins
ur þijú systkinin. Það yngsta fór
til móðursystur minnar, Valgerðar,
að Birnustöðum á Skeiðum, sem
hóf þar búskap vorið eftir. Mamma
hafði bú og jörð til vors en ég fór
strax um haustið að Sandlækjar-
koti.
Þá var Elísabet ung stúlka hjá
foreldrum sínum í Sandlækjarkoti.
Hún tók mig strax að sér eins og
hún væri móðir mín og reyndist
mér svo alla ævi þaðan í frá. Ég
skynjaði það ekki fyrr en löngu
seinna að hún var ekki móðir mín.
Hún kenndi mér fyrstu versin, sem
ég lærði og fyrstu lögin því að ég
hefi alla tíð haft gaman af söng.
Þá var það og víða siður til sveita
að taka lagið í rökkrinu.
Ég fékk að sofa hjá henni þang-
að til hún fór að búa. Árið 1920
gifti hún sig. Hún gekk að eiga
ungan bóndason hér í sveit, Kjartan
Ólafsson í Vestra-Geldingaholti.
Foreldrar hans voru búnir að búa
þar alllengi og ungu hjónin tóku
við jörð og búi af þeim.
Ég átti þess kost að fylgja
frænku þangað en ég var búi.nn að
síns. Þau ákváðu að eignast aftur
bam og gekkst hún því undir mikla
aðgerð. Kraftaverkið lét ekki lengi
á sér standa og 1986 fæðist María
Ósk. Þannig finnst mér Kolla ætíð
hafa haft óbilandi viljastyrk.
Hún talaði ekki mikið um sjúk-
dóm sinn þrátt fyrir að fyrsta áfall-
ið, en það var að hausti 1990, hafi
sett eilítið mark á lífskraft hennar.
Hún hélt áfram sínum störfum og
áætlunum og með skynsemi sinni
urðu fjölskylda og vinir ekki eins
varir við nálægð sjúkdómsins.
Mig langar að minnast skemmti-
legs verkefnis sem við Kolla unnum
saman. Það var fyrir fermingu
Hafdísar í fyrra. Kollu langaði að
lífga upp á gamla sófasettið fyrir
ferminguna og hafði keypt áklæði
með björtum og hlýjum litum. Hún
bað mig um að hjálpa sér að sauma
og vinna verkið. Og á tveimur
skemmtilegum dögum, á Garðavegi
5 í Keflavík, færðist sófasettið i
fermingarskrúða. Það var mikið
hlegið og skrafað, eins og títt er
um í samvinnu kvenna. Kolla var
ánægð, hún hafði framkvæmt það
sem hún hafði ákveðið.
Nú í sumar, veiktist Kolla mun
alvarlegar en í fyrra skiptið. En lífs-
viljinn var sterkur og hún átti eftir
svo margt að gera. Hún náði svo
góðum bata að hún var ákveðin í
að taka sér ferð á hendur til vin-
konu sinnar á Englandi. Frísk og
kát og með sinn sérstaklega lífs-
glaða hlátur kvaddi hún fjölskyldu
sína og vini, í byijun október sl.
Við heimkomuna veiktist hún mjög
alvarlega. Hvem grunaði að svo
færi?
Það var ávallt hennar fyrsta og
síðsta verk að hugsa um fjölskyld-
una. Hún hafði gert bæði; heimsótt
vinkonu sína og keypt fatnað á
börnin sín og eiginmanninn. Kolla
lést síðan seinni hluta þriðjudagsins
27. október sl. í minningunni mun
ég ávallt geyma glaðværa, lífsglaða
hláturinn hennar. Hennar er sárt
saknað.
Elsku Kjartan, Hafdís, Billi og
María Ósk. Ég og fjölskylda mín
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Megi algóður Guð styrkja ykkur
um ókomna daga. Nú heldur hún í
hönd Signýjar Söra.
Einnig viljum við votta Árna, afa
Kollu, systram hennar, Láru og
Tínu, þá föður hennar, Lenný og
Sigríði, tengdamóður hennar, okkar
dýpstu samúð. Við geymum öll
minningarnar um yndislega móður,
eiginkonu, dóttur, systur og vin-
konu. Þær munu lifa.
Ég endurtek í anda
þijú orð við hvert mitt spor.
Fegurð, gleði, friður -
mitt faðirvor.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Steinunn Njálsdóttir
og fjölskylda.
vera það lengi í Sandlækjarkoti að
ég kaus heldur að vera þar áfram.
En alltaf var sama umhyggjan af
hennar hálfu til mín. Ég fékk að
vera þar hálfan mánuð um haustið
í góðu yfirlæti.
Þau hjón eignuðust þijár dætur.
Elst er Pálína Ragnheiður ráðskona
á heimili Náttúrulækningafélagsins
í Hveragerði. Svo era Guðríður Ólöf
og Margrét. Þær era tvíburasystur.
Ólöf er gift Jóni Andréssyni og búa
þau í Kópavogi og eiga fimm upp-
komin börn. Margrét á eina dóttur.
Hún er hjúkrunarkona.
Eftir að gamla konan varð rúm-
liggjandi annaðist Margrét dóttir
hennár hana og gerði það með ein-
stakri prýði.
Ég get ekki skilið svo við þessar
línur án þess að minnast á hennar
einstaklega góðu skapgerð. Hún
hafði svo góð áhrif á alla sem voru
með henni að það urðu allir létir
og kátir, sem sagt kom öllum i
gott skap. Það er eins og máltækið
segir: „Gott er að eiga glaða lund,
gefur margra yndisstund ...“ Því
að fólki sem alltaf er glatt í geði
líður svo miklu betur að öllu jöfnu.
Ég vil að lokum segja þetta:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Bjarni Gíslason.
Helga Sveinsdóttír
frá Grjótá, Fljótshlíð
Guðrún Elísabet
Jónsdóttír — Minning