Morgunblaðið - 15.11.1992, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. NÓVEMBER 1992
Miðbærinn verður
jafnaður við jörðu en
af kaffihúsunum er
allt gott að frétta.
Ipipp^T’
{ 1§ . $9m
ptdHHfe
NÚ ER LOKS EITTHVAÐ
GOTT AÐ GERAST í
eftir Jóhönnu Krisrjónsdóttur
MEÐFRAM Ægisíðunni eru hvarvetna byggingakranar að laga
hús, reisa ný. Niðri í gömlu Miðborginni er allt óbreytt, þar sem
hrundar, sundursprengdar byggingar liggja eins og skrímsli fram
á lappir sér með iðrin úti. Það er eins og að ganga inn í leikmynd
að stríði, hugmyndaflugið nær ekki nema broti þess sem augað
sér. En samt er allt að breytast nú í Líbanon. Ég kom þar fyrir
hálfu öðru ári og aftur nú í lok október. Ekki bara er friður að
mestu, það er kominn nýr tónn í fólkið, nýtt viðhorf, bjartsýni
og framkvæmdahugur.
Aftur stóð ég á
svölunum á Carl-
ton-hótelinu í Beirút.
Og komið handrið á
þær svo ég hætti mér
fremst, hallaði mér
makindalega yfir
hándritið. Það er allt
mýkra hér núna. Öld-
ur sleiktu fjöru-
sandinn vinaiega, síð-
ast þótti mér sjórinn
lemja ijöruborðið líkt
og í bræði. Kannski
var veðrið betra í
þetta skiptið. En
samt. Kannski er nú
loksins eitthvað gott að gerast í
Líbanon.
Hver sem ég talaði við vék fljót-
lega að þeim vonum sem Líbanir
binda við útnefningu Rafiks Hariri
nýs forsætisráðherra Líbanons.
Hann er milljarðamæringur og
hefur frá því stríðinu lauk formlega
í október 1990 lagt mikla fjármuni
í endurbyggingarstarf úr eigin
vasa og styrkt ungt fólk til mennt-
unar í þeim greinum sem honum
hefur fundist að kæmu að mestu
gagni í Líbanon framtíðarinnar.
Hann er ekki af efnafólki kom-
inn en braust til mennta og fékk
síðan starf f Saudi Arabíu fyrst
sem bókhaldari hjá olíufyrirtæki
en vann sig upp af mikilli atorku,
náði réttu samböndunum og kom
sér upp sínu eigin olíuveldi.
Samband hans við Sauda er
ágætt og Líbanir vona að hann
muni geta fengið olíugreifana til
að reiða fram fé til endurreisnar-
starfans, einkum í Beirút,. þar sem
mest öll beina eyðileggingin varð.
Saudar kipptu að sér höndum með
fjárhagsstuðning við Líbani ekki
síst vegna nærveru Sýrlendinga
sem flestir kalla að sönnu sínu
rétta nafni: hernám. Og fleiri þjóð-
ir, sem hefur verið leitað til svo
sem Japanir verið tregar til að fjár-
festa í landinu fram að þessu.
„En nú breytist allt,“ sögðu
Beirútar og meira að segja kristn-
ir menn sem hundsuðu kosningarn-
ar í haust og hafa ekki viljað taka
þátt í stjórnmálum meðan þeir
teldu Sýrlendinga ráða lögum og
lofum í landinu, eiga sér vonir um
að Hariri muni takast
hið ótrúlega; að reisa
Beirút úr rústunum
og skapa íbúunum
mannsæmandi líf á
ný.
Ekki svo að skilja
að Líbanir hafi í raun
nokkum tíma látið
bugast alveg. í öll
þessi skelfilegu ár
sem stríðið geisaði og
menn féllu eins og
flugur var samt hald-
ið uppi menningarlífi,
samkvæmislífið
blómstraði og jafnvel
viðskipti. Þegar hlé varð á
sprengjuregninu þustu Beirútbúar
út á kaffihúsin og á markaðina og
létu'eins og það væri allt í þessu
fína. Þangað til næsta hrina hófst.
Fræg er frásögn Thomasar Fried-
mans blaðamanns í „From Beirut
to Jerusalem" um ríkiskonu sem
bjó skammt frá Grænu línunni og
hafði boðið gestum til kvöldverðar.
Um það bil sem gestir ætluðu að
setjast að borðum hófst enn eitt
sprengju- og fallbyssuregnið rétt
hjá. „Eigum við að borða núna eða
bíða eftir vopnahléinu?" sagði frú-
’in.
Fyrir hálfu öðru ári var nánast
ógemingur að hringja út úr landinu
eða þangað, póstsamgöngur vom
í lamasessi, rafmagnið fór af stór-
um hlutum Beirút mörgum sinnum
á dag og svo mætti áfram telja.
Nú tók það mig ekki nema tíu
mínútur að ná sambandi við ís-
land, póstkortin em að skila sér,
á þeirri viku sem ég var í Beirút
nú fór rafmagnið ekki af nema
stutta stund í einu — þó þær mínút-
ur sem ég hírðist í lyftunni á Carl-
ton-hótelinu — einhvers staðar
milli hæða væm að vísu dálítið
langar.
Ruslið og draslið út um allt er
enn til stórra lýta en þar er verið
að gera plön líka; hvar eigi að
koma upp hreinsistöðvum og end-
urvinnslum og herferð er hafín til
að fá Líbani, þetta snyrtilega fólk
sem einu sinni var til að hætta að
henda ruslapokunum út um
gluggana eða bara tvist og bast.
Mörgum er mestur léttir að því
Rafik Hariri,
forsætisráðherra
Morgunblaöið/JK