Morgunblaðið - 29.11.1992, Blaðsíða 30

30 B
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1992
ÆSKUMYNDIN
ERAF ÞÓRÓLFIHALLDÓRSSYNIFORMANNIFÉLAGS FASTEIGNASALA
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
„Frekargóður
gutti“
Æskumyndin að þessu sinni er af Þórólfi Halldórssyni
formanni Félags fasteignasala. Hann er sonur hjón-
anna Ingibjargar Þórólfsdóttur og Halldórs Þórðar-
sonar. Hann er annar í röð fjögurra systkina, fæddur
3. september 1953. Systkinin eru Guðmundur, sem er
elstur, og systumar Agústa og Auðbjörg. Þórólfur
taldi í fyrstu að erfítt myndi reynast að lýsa sjálfum
sér en ef á heildina væri litið teldist hann eflaust
hafa verið „frekar góður gutti“. Ekki svo að skilja
að hann hafí ekki látið til sín taka. „Ég var í prakkara-
mennskunni á aldrinum 9 til 12 ára. Við vinirnir vor-
um að stelast ofan í skurði og reyhja njóla og svo var
verið að kveikja í brennum hver fyrir öðmm. Dúfna-
bransinn var einnig á fullri ferð. Við vorum reyndar
ekki í dúfnaþjófnaði, en það var stolið af okkur, það
fór ekki þjá því,“ segir Þórólfur.
Hann rifjar það einnig upp, að
strax á unga aldri hafi hann
fengið áhuga á pólitík og það hafi
ekki einungis verið pabbapólitík,
. þar hafi sjálfstæð hugsun einnig
komið til. Þannig hefði hann dáð
mjög Kennedy Bandarílqaforseta
og það hafi verið mikið áfall er
hann féll frá, en Þórólfur var þá
aðeins 10 ára. „Einn af mínum
bestu vinum á þessum árum var
Mörður Ámason. Við vorum mikl-
ir vinir, en svamir óvinir í póli-
tík,“ segir Þórólfur. Og varðandi
forystumennsku segir Þórólfur:
„Ég geri ráð fyrir að krókurinn
hafí beygst snemma. Ég var í
æfíngadeild KHÍ og það var gífur-
leg samkeppni um einkunnir. Þar
gaf ég ekkert eftir og var einn af
6 til 8 í bekknum sem var yfír 9
í 12 ára bekknum. Metnaðurinn
var því snemma fyrir hendi. Maður
vildi standa framarlega."
Móðir Þórólfs, Ingibjörg Þó-
rólfsdóttir, er ekkert að skafa utan
af hlutunum er hún lýsir drengn-
um sínum sem „reglulegum ljúfl-
ingi alla tíð“. Hann hafí verið og
sé reyndar enn „hjálpsamur,
greiðagóður og þægilegur í um-
gengni". „Eitt af einkennum og
kostum Þórólfs var að hann var
ævinlega boðinn og búinn til að
vera í forsvari fyrir fólk, bera í
bætifláka og veita því stuðning.
Svo var hann svo umhyggjusamur
að af bar. Þannig bar einu sinni
til, að hann var einu sinni sem
oftar að gæta litlu systur sinnar.
Þórólfur
Halldórsson
Við áttum þá heima í Stórholtinu.
Ég kann ekki að segja nákvæm-
lega hvemig það bar að, en það
slóst einhver snúra í andlitið á
stelpunni og hlaut hún talsverðan
áverka. Það blæddi mikið og barn-
ið grét. En það grét þó enginn
meira en Þórólfur því hann fann
svo til með barninu. Þetta dæmi
lýsir vel hans innri manni,“ segir
Ingibjörg.
Norræn
samvinna
Sigurður Bjarnason frá Vigur var kjörinn forseti Norð-
urlandaráðs. Hér situr hann í forsæti, fyrir miðju, ásamt
Gustav Petrén frá Svíþjóð (til vinstri) og Friðjóni Sig-
urðssyni þáverandi skrifstofustjóra Alþingis.
Við íslendingar höfum ávallt ver-
ið stoltir af norrænum upp-
runa okkar, þótt ýmsar kenningar
séu uppi um að ættir
okkar megi ekki síður
rekja til írskra höfðingja,
sem norrænir víkingar
fluttu hingað með sér
nauðuga á Landnáms-
öld. En samkvæmt hefð-
bundnum ættartölum
rekja flestir íslendingar
ættir sínar til norsku
bændahöfðingjanna Þorsteins tittl-
ings og Bjarna bunu, og gildir þá
einu þótt írskt þrælablóð hafi bland-
ast saman við í einstaka ættum:
„Á íslandi við getum verið kóngar
allir hreint,“ eins og segir í dægur-
lagatextanum góðkunna.
En hvað sem því líður
hafa íslendingar ávallt
sýnt norrænum frændum
sínum mikla ræktarsemi
með ötulu starfi í Norður-
landaráði, sem heldur
þing sitt ár hvert og ann-
ast bræðraþjóðimar
þinghaldið til skiptis. Hér
birtum við svipmyndir frá þingi
Norðurlandaráðs árið 1970, sem
haldið var í Reykjavík í febrúarmán-
ÉG HEITI____
ÆSGERÐUR ELÍSABET GARÐARSDÓTTIR
„Þegar langamma gekk með
hana ömmu mína kom til henn-
ar huldukona sem hét Æsa og
sagði að langamma gengi með
stúlku. Bað hún um að stúlkan
yrði Iátin heita í höfuðið á sér.
Langömmu þótti Æsunafnið
ekki fallegt og breytti því að-
eins ognefndi dótturina Æs-
gerði. Ég heiti i höfuðið á henni
ömmu minni, sem fædd var
1879 og ættuð úr Öræfum,"
segir Æsgerður Elísabet um
tilurð nafns síns.
sgerður áttu ekki neina
nöfnu í þjóðskrá 1989.
Nafnið merkir sama og Ásgerður
og svo skemmtilega vill til að
Æsgerður býr við Ásgarð í
Reykjavík. Fram að tvítugu átti
Æsgerður heima í Húnavatns-
sýslu og þar þekktu hana flestir
undir réttu nafni. Þegar hún flutti
á mölina lenti hún oft í því að
fólk hváði eftir nafninu. „Mér lík-
ar ekki illa að heita Æsgerður en
hefur gengið afskaplega illa að
nota nafoið. Það eru allir að kepp-
ast við að leiðrétta þettá í Ás-
gerði og verð ég þó nokkuð oft
fyrir því. Um daginn pantaði ég
mér tíma á heilsugæslustöð og
þegar ég kom á staðinn var búið
að skrá tímann á Ásgerði. Einu
sinni þegar ég kynnti mig skýrt
og greinilega svaraði maðurinn,
„er það ekki Sægerðui1“ Honum
fannst það eitthvað betra að víxla
fyrstu tveimur stöfunum, þótt
Æsgerður Elísabet Garðars-
dóttir
aldrei hafi ég heyrt það nafn fyrr
né síðar!
Núorðið fínnst Æsgerði gaman
að heita svona sjaldgæfu nafni,
þótt oft hafi það valdið miss'kiln-
ingi. Það er sjaldan að fóik ræðir
við hana um nafnið, stundum
fínnst henni jaðra við að fólk vor-
kenni henni að heita svo sjald-
gæfu nafni. Reyndar heitir hún
Elísabet að síðara nafni og notar
það stundum. Meðal vina og kunn-
ingja gengur hún undir gælunafn-
inu „Gerða“.
HVERNIG___
VAR HÆGTAÐ HREKKJA BRESKA FLOTANN?
Hrekkjalómar afaðalsættum
„Egypska“ sendinefndin nýkomin úr velhepprtaðri för, f .v.: Virginia
Woolf, Duncan Grant, Adrian Stephen, Anthony Buxton, Guy Ridley
og William Cole.
SMÁHREKKIR selja heldur bet-
ur líf í gráan hversdagsleikann.
Bretinn Horace De Vere Cole var
einn allramesti hrekkjalómur
sem sögur fara af og voru hrekk-
ir hans jafnan þaulhugsaðir.
Cole var upp á sitt besta upp úr
síðustu aldamótum. Hann var
moldríkur spjátrungur sem orti ljóð
og lagði stund á fagrar listir, milli
þess sem hann fann upp á nýjum
bellibrögðum. Sá hrekkur Coles sem
frægastur var að endemum, er
kenndur við eitt skipa Bretakon-
ungs, H.M.S. Dreadnought.
Cole hafði fengið þá hugmynd
að niðurlægja breska flotann. Hug-
myndin fólst í því að setja á svið
komu konungsborins fólks frá
Egyptalandi. Vitorðsmenn Coles
voru af góðum ættum, rithöfundur-
inn Anthony Buxton, listamaðurinn
Duncan Grant, dómarasonurinn
Guy Ridley og systkinin Adrian og
Virginia Stephen, sem síðar varð
þekkt undir nafninu Virginia Woolf.
Virginia, Anthony, Guy og Dunc-
an bjuggu sig út sem Egypta, var
Anthoríy konungur en hin þrjú í
gervi prinsa. Cole bjó sig út sem
embættismann breska utanríkis-
ráðuneytisins og Anthony brá sér
í gerfí Þjóðveija, Herr Kaufmann,
sem jafnframt var túlkur.
Þegar í flotastöðina kom, leiddi
Sir William May, aðmíráll, hópinn
um flotastöðina og herra Kaufmann
útskýrði það sem fyrir augu bar
fyrir hinum stóreygu gestum. Þar
sem hópurinn hafði gleymt að
leggja drög að því máli sem Egypt-
arnir töluðu, brá túlkurinn á það
ráð að þylja Aeneid eftir Virgilius
og gætti þess að bera latínuna svo
ranglega fram að hún varð óþekkj-
anleg. Þegar hann mundi ekki
meira af textanum, skipti hann yfir
í Hómer og fór eins illa með forn-
grískuna og latínuna. Egyptarnir
sögðu fátt, Virginía lét sér nægja
einstöku „chuck-a-choi“, hinir hróp-
uðu „bunga-bunga“ í hvert sipn sem
þeir sáu eitthvað nýtt.
Allt gekk þetta að óskum þar til
fór að rigna en fyrir snör viðbrögð
tókst að bjarga „gestunum“. Að
hinni höfðinglegu móttöku lokinni,
voru gestirnir kvaddir með kurt og
pí og héldu þeir til Lundúna. Þegar
þangað kom, gat Cole ekki á sér
setið að leka sögunni í dagblöðin
og vakti hún að vonum mikla
hneykslun. Þá lét hann einnig
mynda hópinn. Nöfn samsæris-
mannanna voru ekki gefin upp fyrr
en löngu síðar og voru þeir því
ekki sóttir til saka en „bunga-
bunga“ vinsæl upphrópun lengi á
eftir.