Morgunblaðið - 19.12.1992, Blaðsíða 53

Morgunblaðið - 19.12.1992, Blaðsíða 53
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1992 Á meðan allt lék í lyndi. Thelma og Fredí, fyrrverandi eiginmaður hennar, með börnunum. Anton er lengst til vinstri, þá Alexander og Valentín og telpurnar, Tina og Victoria. feta sín fyrstu spor á ferlinum þeg- ar ég starfaði í London. Ég gleymi því aldrei þegar henni var fylgt inn í myndver þar sem ég var að vinna. Fyrst átti hún að fylgjast með og taka eftir hvernig ég hreyfði mig og síðan átti að mynda okkur saman fyrir franskt tímarit. Twiggy var þá fimmtán ára og helst hægt að líkja henni við lítinn gegnsæjan fugl úr gleri. Hún kom úr mjög fátækri fjölskyldu og var átakanlega horuð og föl. Hún hafði nánast lifað við hungursneyð og bar þess merki. Svo hræðilega hvít, æðaber og algjörlega flatbijósta. Óörugg og afskaplega feimin. Ég hafði það á tilfinningunni að hún gæti brotnað. í þokkabót talaði hún enskuna með sérkennilegum cockn- ey-hreim. Það var enginn eins og hún. Einhver kunningi hennar hafði fengið þá hugmynd að gera hana að fyrirsætu og láta hana vekja athygli fyrir sérstakt útlit sitt. Eg leiðbeindi henni og sýndi hvemig hún ætti að bera sig að fyrir framan myndavélamar. Hún var mjög þakk- lát fyrir hjálpina. Mér virtist þetta vera hin elskulegasta stúlka, en sannarlega gmnaði mig ekki á þeirri stundu að hún ætti eftir að slá í gegn og verða fyrirmynd milljóna stúlkna um heim allan. En Twiggy varð heimsfræg á augabragði og allar konur urðu allt í einu að vera algjörar horrenglur. I tískunni verður alltaf að koma fram eitthvað nýtt. Aðra stundina eiga konur að hafa góðar mjaðmir og bijóst en þá næstu verða þær að vera alveg flatar. Þótt konur hafí löngum haft grannar fyrir- myndir til að bera sig saman við var Twiggy-útlitið engu líkt. Sagt er að megrunarsjúkdómurinn anorexía, lystarstol, hafi fyrst gert vart við sig svo um munaði á Twiggy-tímanum. Löngu eftir að við unnum saman fékk ég af og til kveðjur frá henni með fólki sem hún vissi að ég þekkti. Hún virtist ekki gleyma mér, enda hlýtur það að hafa verið eftirminnileg stund fyrir hana þegar hún var dregin í mynda- töku í fyrsta sinn, algjör nýgræðing- ur úr fátækrahverfi sem kunni ekk- ert fyrir sér í þessum efnum og hafði aldrei látið sér detta íhug að starfa sem fyrirsæta. En áður en hún vissi af var hún orðin milljóna- mæringur. Twiggy er dæmi um fyr- irsætu sem var langt frá því að vera fegurðardís. En hið sérstaka útlit hennar skapaði henni vel- gengni. Hún var horaðri en nokkur önnur og mun lágvaxnari en flestar fyrirsætur. Hún reyndi síðar fyrir sér við kvikmyndaleik en náði ekki mjög langt á því sviði. Þótt hún virt- ist ekki mikill bógur þegar ég hitti hana í fyrsta sinn er ég sannfærð um að hún er greind og hæfileika- rík, annars hefði hún ekki náð eins langt og raun ber vitni. Sjálf lét ég tilleiðast að fara í prufumyndatökur vegna kvikmyndahlutverks þegar ég var í London, en hugurinn fylgdi ekki með. Kvikmyndaleikur hefur aldrei heillað mig. Mér fannst til- hugsunin um að þurfa kannski að kyssa einhveija ókunnuga karlmenn mjög fráhrindandi. Umboðsmaður minn í London vildi að ég færi í prufutöku hjá ítölsku leikstjórunum og framleið- endunum Carlo Ponti, eiginmanni Sophiu Loren, og Antonioni. Þeir voru þá staddir í borginni og Antoni- oni var að undirbúa myndina Blow up. Ég ákvað að slá til, fremur í gamni en alvöru. Ég fór að heiman í fínu veðri og brá mér á hjólið mitt eins og oft endranær. Ég hafði haft mig til fyrir væntanlega myndatöku, greitt mér vel og farðað. Á leiðinni kom úrhellisrigning og þegar ég komst loks á staðinn var ekki sjón að sjá mig. Málningin lak niður kinnarnar og fína hárgreiðslan hafði rignt nið- ur. Carlo Ponti rak upp mikinn hlátur þegar hann sá útganginn á mér. Annars var hann mjög vingjarnlegur og þægilegur. Margar aðrar stúlkur voru mættar á staðinn og voru allar uppstrílaðar og fínar. Mér fannst hálfneyðarlegt að standa þarna blaut og klesst við hlið þeirra. Ég var heldur ekki látin gera annað en að koma fram fyrir leikstjórann og kynna mig. Verið var að leita að stúlku í aðalhlutverk myndar sem fjallaði um samband fyrirsætu og ljósmyndara. Ég, með minn dökka drengjakoll, var ekki sú týpa sem þeir voru að leita að. Sú sem var valin í hlutverkið var fræg ensk fyrirsæta, Jane Shrimpton, sem oft var kölluð Rækjan. Hún var með ljóst sítt hár niður á bak. Mér hefur alltaf þótt voðalega stressandi að koma fram fyrir framan kvikmynda- tökuvélar. Ef ég hef þurft að tala í sjónvarpi hef ég haft miklar áhyggjur af tungumálinu, því ég hef sífellt verið að læra ný mál og þá á kostnað íslenskunnar. Það hefur örugglega líka haft áhrif á að ég sóttist aldrei eftir kvikmyndahlut- verki. Minningar mínar frá London snú- ast nær eingöngu um vinnu og aft- ur vinnu. Eg vann frá morgni til kvölds og var vinnudagurinn oft 12-14 tímar. Ég komst að hjá allra færustu Ijósmyndurum þess tíma og fékk himinhácr upphæðir í laun. Sömu sögu var ekki að segja um Ole. Hann náði ekki þeim árangri sem vonir hans stóðu til og fékk ekki næg tækifæri. Því fór honum fljótt að leiðast. Þótt hann hefði sannarlega hæfileika til að ná langt hafði hann ekki tök á þeirri list að koma sér áfram. Ákveðna fram- komu og lagni þarf til að ná á topp- inn, ekki síst þegar komið er út fyrir heimahagana og samkeppnin verður enn harðari. Það er mjög mikilvægt að kunna að koma sér á framfæri og kynna sig og vinnu sína á réttan hátt. Ole tókst það ekki. Fljótt varð málum þannig háttað að ég vann fyrir heimilinu á meðan hann beið eftir verkefnum. Það fyr- irkomulag reyndi mjög á samband okkar. Ole átti erfitt með að þola að ég væri sá aðilinn sem aflaði fjár og sæi um uppihald okkar. Ég hafði miklar telqur og markmið mitt var að safna peningum, því ég vissi að það gæti komið sér vel síðar að eiga varasjóð upp á að hlaupa. Dvölin í London varð ekki ýkja löng, aðeins tæpt ár. Um mitt sumar 1966 ákváðum við enn að leggja land undir fót og reyna að koma okkur á framfæri í háborg tískunnar, Par- ís. Ole eygði þá von að hann næði betra sambandi við Frakka en Breta og þar ætti hann möguleika á meiri vinnu en í London. Mig langaði til að reyna aftur fyrir mér í París og þóttist vita að nú gengi mér betur en í fyrra skiptið. Allt frá því ég man eftir mér hef ég verið ber- dreymin. Mig hefur dreymt drauma sem ég hef getað túlkað og litið á sem vísbendingu um hvað ætti eftir að henda mig. Einnig dreymir mig fyrir daglátum. Ég held að draumar SJÁ NÆSTU SÍÐU frá ÍSLENSKUM MATVÆLUM Jóla- / Krydd- SÍLD Konfekt-/ Marineruð- SILD Hádegis- / Sinneps- SÍLD Karrí- ^Hvítlauks- SILD Portvíns- / Tómat- SÍLD HOLL OG NÆRINGARÍK 'káW □®\] ÍSLENSK IMI MATVÆLI ICEFOOD Slysavarnafélag íslands Gjöf á Gjöf, til bjargar mannslífum Útsölustaðir á höfuðborgarsvæðinu eru: Flestir stórmarkaðir, bókaverslanir, blóma- búðir, útsölustaðir Lottós, bensinstöðvar Olís og skrifstofa SVFÍ. SLYSAVARNAFÉLAG ÍSLANDS, sími 627063. ARGUS/SlA
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.