Morgunblaðið - 10.01.1993, Side 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 10. JANÚAR 1993
TAEKWON-PO
JUDO 06 KARATE
FYRIRKRAKKA
Á ALDRINUM
MÖRKIN 8, V/SUDURLAND5BRAUT, SÍMI 679400
USTAjÆf
•LEIKLIST
Leikræn tjáning, spuni, textameðferð
7-8,10-12 OG 13-15 ÁRA
Markmio námskeiðsins er að þroska
persónuleika, samstarfshæfileika og öryggi.
Kennarar: Harpa Arnardóttir
og Þórey Sigþórsdóttir leikarar
•DANS-LEIKIR-SPUNI
4-5 OG 6-7 ÁRA
Unnið út frá æfintýrum og
hugmynaaheimi barnsins.
Leikræn tjáning er undirstaða
kennslunnar.
Kennari: Harpa Helgadóttir leikari
•DANS-SPUNI
6-7 ÁRA
Leikrænir dahstímar
Kennari: Katrín Káradóttir
danskennari
•TONMENNT
Tónlist,spuni,söngur,dans
4-6 OG 6-7 ÁRA
Námskeiðið byggir á Carl Orff kennsluaðferðum.
Kennari: Elfa Gísladóttir
tónmenntakennari
•AFRO / HIP-HOPP
Fyrir unglinga
Kennari: Orvule Pennant
frá Jamica
•DJASS
8-10 OG 10-12 ÁRA
Leikrænir danstímar
Kennari: Katrín Káradóttir
danskennari
W6I&
Upplýsingar og innritun
í síma 15103 og 17860
Knstján Vattnes
Jónsson — Minning
Fæddur 2. september 1916
Dáinn 31. desember 1992
Þegar ég frétti lát vinar míns
Kristjáns Vattness, hvarflaði hug-
urinn til okkar fyrstu kynna fyrir
40 árum. Þá var ég nýliði í lögregl-
unni og átti því láni að fagna að
vera settur á sömu vakt og hann.
Með okkur tókst strax góð vinátta
sem hélst alla tíð. Það var mikið lán
fyrir mig að verða vaktarfélagi Krist-
jáns því betri leiðbeinanda í starfi
var ekki hægt að fá. Hann var ein-
staklega glæsilegur maður og virtur
af öllum sem honum kynntust. Auk
þess var Kristján öllum þeim kostum
búinn sem fyrirmyndar lögreglumað-
ur þarf að hafa til að bera, enda
vakti hann athygli hvar sem hann
fór fyrir glæsimennsku og fágaða
framkomu. Kristján hóf störf í lög-
reglunni í Reykjavík 1. ágúst 1939,
og varð því einn af þeim lögreglu-
mönnum sem fengu sína eldskím við
hin erfiðu og vandasömu störf sem
þurfti að sinna á stríðsárunum. Frá
þeim árum kunni Kristján margar
sögur sem unun var á að hlýða, enda
sögumaður góður. Sum þau atvik
sem þá áttu sér stað voru með mikl-
um ólíkindum og ekki á allra færi
að fást við, eins og þegar Kristján
og starfsfélagi hans yfirbuguðu sex
sérþjálfaða/andgönguliða, sem höfðu
misþyrmt íslendingi á Laugavegin-
um, stöfluðu þeim upp á vörubifreið
og óku með þá á lögreglustöðina.
Af þessu urðu nokkur eftirmál sem
Agnar Kofoed Hansen, þáverandi
lögreglustjóri, segir frá í endurminn-
ingum sínum. Það mátti segja um
Kristján „að betri voru handtök hans
heldur en nokkurs annars manns“.
Þó þessi saga sé hér sögð er hún
bara um eitt af mörgum afrekum sem
hann vann.
Ungur að árum hóf Kristján að
stunda íþróttir og náði þar langt og
var m.a. Islandsmeistari í spjótkasti
í mörg ár, og fór á Ólympíuleikana
í Berlín 1936 og keppti þar í spjót-
kasti og var fánaberi íslenska liðs-
ins. Svo mikla athygli vakti þessi
glæsilegi maður að ein af þekktustu
kvikmyndaleikkonum Þjóðveija sat
um að kvikmynda Kristján hvenær
sem hún komst í færi við hann.
Hug sinn til íþrótta sýndi Kristján
árið 1983 er hann kom og heimsótti
mig á skrifstofu mína og hafði með-
ferðis bikar einn mikinn sem hann
kvaðst vilja gefa lögreglunni. Bikar-
inn var nefndur „Vattnesbikarinn"
og falinn íþróttafélagi lögreglunnar
til varðveislu og ákveðið í samráði
við gefanda að keppa árlega um bik-
arinn og voru keppnisgreinar
ákveðnar þijár, skotfimi, 200 m
bringusund og spjótkast. Ifyrir besta
samanlagðan árangur í þessum
greinuni skyldi veita „Vattnesbikar-
inn“ til varðveislu í eitt ár.
Síðan hefur árlega verið keppt um
bikarinn og þykir hinn mesti heiður
að vera handhafí þessa bikars. Flest
ef ekki öll árin hefur Kristján verið
viðstaddur keppnina og afhent bikar-
inn.
Margs er að minnast frá okkar
samveruárum hvort sem það er úr
lögreglustarfínu eða utan þess. Auk
þess að vera vaktarfélagar vorum
við Kristján nágrannar í Kópavogin-
um. Hann bjó með sinni stóru fjöl-
skyldu í litlu húsi við Þinghólsbraut-
ina, og hafði þá sérstöðu að hafa
sjávarlóð og hafði gert þar uppsátur
fyrir ágætan lítinn bát sem hann
átti. Þennan bát notaði hann til að
draga björg í bú, bæði fisk og fugl,
því Kristján var fengsæll veiðimaður
og kunni vel að fara með flest veiðar-
færi. Eg minnist margra ánægju-
stunda sem við áttum saman á bát
hans á björtum vomóttum úti á
Faxaflóa og þær samverustundir
gleymast aldrei.
Hinn 1. september 1963 lét Krist-
ján af störfum í lögreglunni, en þá
hafði hann um nokkum tíma átt við
veikindi að stríða, og taldi sig ekki
færan um að sinna lögreglustarfínu
eins og hann hafði gert. Það var
höggvið stórt skarð í vaktina okkar
þegar Kristján lét af störfum og
hans var þar sárt saknað. Hann hafði
þó alltaf samband við félagana og
það var gaman að fá hann í heim-
sókn og ræða málin.
Með Kristjáni Vattnes er genginn
góður drengur og mannvinur sem
þroskandi var að kynnast. Eigin-
konu, bömum og ættingjum sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Bjarki Elíasson
Með Kristjáni Vattnes er til mold-
ar hniginn enn einn af eldri og
ábyggilegustu lögreglumönnum í
Reykjavík. Fyrrverandi samstarfs-
menn hans hafa rómað hve stilltur
og íhugull hann hafí jafnan verið
þegar vandi var á höndum eða til
átaka kom. Hann hafí haft einstak-
lega gott lag á að stilla til friðar
með óróaseggjum, en verið öðmm
snarari að handjáma áður en í óefni
væri komið. Hafí hann átt allt til
brunns að bera, sem prýða mætti
góðan lögreglumann. Einnig er
Kristjáns heitins minnst sem afburða
íþróttamanns á kreppuárunum fyrir
heimsstyijöldina síðari.
Hér skal hans þó minnst sérstak-
lega fyrir hetjudáð er hann drýgði
ásamt starfsfélaga sínum, Ólafi Guð-
mundssyni, sem enn lifír, aðfaranótt
21. desember 1941 í stórbrana í
Hafnarstræti 11 í Reykjavík. Þar
forðuðu þeir sjö manns frá bráðum
bana. Segir svo í Morgunblaðinu 21.
og 24. desember 1941 um þátt löregl-
unnar:
„Þegar boðin komu á lögreglustöð-
ina bragðu þrír lögreglumenn við á
augabragði og hlupu að eldstaðnum.
Er þeir komu að útidyram hússins
stóð eldblossinn út gegnum vinnu-'
stofuhurðina út í stigaganginn svo
þeir komust með naumindum upp
stigann og sneri einn þeirra frá. En
þeir Kristján Vattnes og Ólafur Guð-
mundsson þutu framhjá loganum ...
Þegar hér er komið sögu era 9 manns
í íbúð frú Elísabetar á efstu hæð,
r

-JA N ÚA RTILBOÐ !■—.
Allt ab 70% afsláttur !
Sófasett, hornsófar, stakir sófar í öllum stærbum, sófaborö, sjónvarpsskápar,
innskotsborð, blómasúlur, kommóður, hægindastólar, hillusamstæður,
borðstofuborð og stólar, eldhúsborö og stólar, fatahengi, rúm, lútaðir skápar,
skrifborb og lampar.
HUSGOGN
Útsölustabir:
Húsgagnaloftib, ísafirbi
sími 4566.
Reynisstaður, Vestmannaeyjum
sími 11042.
FAXAFENI 5 SÍMI 674080 / 686675
.N________-____________________
hún og drengimir tveir, lögregluþjón-
amir, frú Steinunn frá Baldurshaga,
er þar var til að gæta bamanna og
dóttir hennar, er hljóp upp, eftir að
hún hafði símað, ennfremur ung
stúlka, sem leigði herbergi í íbúðinni
og unnusti hennar.
Þareð fólk þetta vissi sem var, að
slökkviliðið myndi á næstu augna-
blikum ráðast að eldinum á stofu-
hæð, taldi það, að þama uppi væri
engin yfírvofandi hætta á ferðum.
En þetta fór á annan veg, því
þarna mátti litlu muna, sem kunnugt
er.
Nokkrum augnablikum eftir að
lögregluþjónarnir komu upp í íbúð-
ina, fylltist hún af reyk. Var þá sýnt,
að hætta var á ferðum, ef fólkið
þyrfti að hafast lengi við þama.
Stúlkan, sem leigði þama, var í
herbergi næst stigagangi er sneri
fram að götu. Er hætta var sýnileg
þar, lét unnusti hennar hana síga
niður á svalir, sem era á húsinu fram-
an við næstu hæð.
En hitt fólkið var nú í svefnher-
bergi frú Elísabetar austast í íbúð-
inni að sunnanverðu. Er hún lítur
fram í borðstofuna, sem var í miðri
íbúðinni, sér hún að eldurinn er að
bijótast inn í stofuna. Er þá um ekk-
ert annað að gera, en að komast upp
á þak hússins. Bratust lögregluþjón-
amir út um gluggann upp á þakið
og vora bömin rétt þeim þangað.
En síðan náðu þeir konunum út um
gluggann.
Nú leið nokkur stund, að fólk þetta
allt var á þaki hússins, því það tók
tíma að koma eldsvoðastigum upp
með húsinu. Slökkviliðið lagði stiga
upp á svalimar og annan af svölunum
upp í glugga á efri hæð, og vora
drengimir réttir þangað niður. En í
sama mund var breskt slökkvilið
komið að norðurhlið hússins með
stiga og klifraðist fullorðna fólkið
niður þann stiga.“
Atburðurinn var rifjaður upp hér
í blaðinu 11. ágúst 1990 þegar Hilm-
ar Foss Poulton, bresk-íslenskur
skipstjóri búsettur í Ástralíu, sem
sendur hafði verið hingað heim til
ömmu sinnar til að forða honum frá
loftárásum á London, kom og hitti
hetjumar sínar. Þar segir:
„Nokkrum mínútum eftir að Ólaf-
ur og Kristján voru komnir inn í íbúð-
ina fylltist hún af reyk og varð fólk-
inu þá ljóst að lífshætta var á ferð,
eldurinn var að loka öllum útgöngu-
leiðum. Lögregluþjónamir bratust
út um kvistglugga út á þakið. ...
Síðan tókst þeim að koma fólkinu,
drengjunum fyrst, upp á þakið þar
sem það beið þar til slökkviliðið hafí
reist nægilega langa stiga til að
bjarga öllum niður á jafnsléttu. ...
Eg hélt mér í gluggakarminn, sat
klofvega í glugganum og reyndi að
skorða mig en svigrúmið var heldur
lítið, aðeins mjó sylla fyrir framan
gluggann," segir Ólafur. „Kristján
var þá kominn upp á þakið og tók
við fólkinu, ég handlangaði það til
hans.“ Hilmar Poulton segir aðspurð-
ur að þeir bræður, er reyndar hafí
verið sjö og fjögurra ára gamlir,
hafi ekki verið neitt veralega hrædd-
ir. „Þetta vora svo traustvekjandi
menn, þeir Ólafur og Kristján, okkur
fannst að við væram í öraggum
höndum. Þeir vora svo fumlausir og
góðlegir. Ég man enn að Kristján
brosti til okkar, þá hlaut allt að vera
í lagi. Kristján brosti til okkar, þá
hlaut allt að vera í lagi. Þetta voru
og eru enn indælis menn, það er
afskaplega gaman að hitta þá aftur
eftir öll þessi ár.“