Morgunblaðið - 30.11.1993, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. NOVEMBER 1993
Guðbjartur Magna-
son — Minning
„Ég heiti Guðbjartur, en er alltaf
kallaður Bjartur." Þessi orð eru
mörgum okkar minnisstæð sem
fyrstu kynnin af Bjarti. í fyrstu
vakti það athygli okkar að einhver
svo dökkur yfirlitum væri kallaður
Bjartur. En við komumst fljótt að
raun um að nafnið hæfði honum
vel, því það var alltaf svo létt og
bjart yfír honum og því sem hann
tók sér fyrir hendur.
Við kynntumst Bjarti þegar við
hófum nám í iðnrekstrarfræði í
byijun árs 1990. í bekknum voru
70 ólíkir einstaklingar hvaðanæva
af landinu og í svo stórum hópi
verða menn misáberandi og eftir-
minnilegir. Bjartur var svo sannar-
lega eftirminnilegur. Það sem okkur
er hvað efst í huga, er hversu hlýr
hann var og léttur í lund. Hann
virtist alltaf vera í góðu skapi og
átti auðvelt með að sjá broslegar
hliðar á tilverunni. Bjartur hafði svo
mikla persónutöfra að fólk laðaðist
ósjálfrátt að honum. Samt var hann
ekki krefjandi á athygli, en ef Bjart-
ur sagði eitthvað þá vildi enginn
missa af því. Hann var vel máli
farinn og kom okkur iðulega til að
hlæja með hnyttnum athugasemd-
um og tilsvörum, það var allt svo
fyndið eins og hann sagði það.
Það var alltaf líf og fjör í kring-
um Bjart og þegar við gerðum okk-
ur glaðan dag lagði hann sitt af
mörkum til að gera stundimar eftir-
minnilegar. Sem dæmi má nefna
útskriftarferðina til London þar sem
þeir félagamir, Bjartur og Gaui,
léku á als oddi og skemmtu okkur
hinum eins og þeim einum var lagið.
En nú er Bjartur horfínn sjónum
okkar og þegar við kveðjum hann
í hinsta sinn megna engin orð að
lýsa harminum. Við fáum ekki leng-
ur notið húmorsins og hlýjunnar
sem einkenndi hann. Þegar hópur-
inn kemur saman næst verður
Bjarts sárt saknað, en minningin
um góðan félaga mun lifa í hugum
okkar. Við þökkum ógleymanleg
kynni af góðum dreng. Guð styrki
unnustu hans, fjölskyldu og aðra
ástvini í sorginni. Þeirra missir er
mikill.
Bekkjarfelagar í
iðnrekstrarfræði.
Mig langar að skrifa nokkrar lín-
ur í minningu vinar míns Guðbjarts
Magnasonar er lést við störf sín 17.
þessa mánaðar. Persónuleg kynni
mín af þessum ljúfa dreng hófust
er hann var umsjónarmaður knatt-
spymuskóla Þróttar sumarið 1991,
en áður hafði hann um árabil glatt
margan með leik sínum á knatt-
spymuvellinum.
Sonur minn var einn þeirra lán-
sömu að vera í þeim hópi sem hann
þjálfaði. Fljótlega varð mér ljóst að
Bjartur náði sérstaklega vel til
krakkanna. Hann var ekki bara
þjálfari heldur líka mikill vinur og
ég minnist þess að oft sá maður
ansi mörg glaðbeitt andlit í bílnum
hjá Bjarti. En oftar en ekki fór
hann margar ferðir innan af velli
út í bæ, því að ekki gat hann hugs-
að sér að skilja einhveija eftir.
Þetta sumar varð Bjartur fyrir
því óhappi að fótbrotna í leik með
Þrótti, en ekki lét hann það á sig
fá, því nokkmm dögum seinna stóð
hann á hækjunum í roki og rign-
ingu og stjómaði liði sínu til sigurs.
Ein ferð sem ég fór með hópnum
er mér þó ofar í huga en aðrar, en
það var þegar við fómm í úrslita-
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
KARÓLÍNA LÁRUSDÓTTIR,
Sólvallagötu 2,
lést 28. nóvember.
Lárus Sigurðsson, Valdís Atladóttir,
Karólína Lárusdóttir og Sigurður Hólm Lárusson.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
LEIFUR GUÐMUNDSSON
bryti,
Hvannhólma 20,
Kópavogi,
andaðist í Landakotsspítala aðfaranótt 28. nóvember.
Steinunn Gísladóttir,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafað-
ir og afi,
ÞORLEIFUR SIGURÞÓRSSON
rafvirkjameistari,
Brekkubraut 3,
Keflavík,
lést 26. nóvember 1993.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju
föstudaginn 3. desember 1993 kl. 14.00.
Þeim, sem viidu minnast hans, er bent
á Krabbameinsfélag íslands.
Margrét Karlsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
EVU PÁLMADÓTTUR,
sem lést á Droplaugarstöðum 19. nóvember, fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, þriðjudaginn 30. nóvember, kl. 15.00.
Erla Eliasdóttir, Ágúst H. Eliasson,
Halldóra Elfasdóttir, Sveinn H. Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
keppnina í íslandsmótinu sem hald-
in var á Laugarvatni. Farið var
héðan á föstudagskvöldi og gist í
íbúðinni þeirra Bjarts og Þóreyjar
í Reykjavík. Það var eftirminnileg
sjón þegar hópurinn var genginn
til náða, en svo þétt var legið að
vart varð fæti niður stigið. Þá
hreiðraði gestgjafínn um sig á eld-
húsgólfínu með púða undir brotna
fætinum og það er ég viss um að
ekki fór sérlega vel um hann þó
að hann segði annað. Með sama
hætti var svo gist á sunnudags-
kvöldið, eftir að búið var að fara
með allan hópinn í bíó. Þetta þótti
Bjarti svo sjálfsagt og eðlilegt, að
hann var bara að spara fyrir litlu
vini sína og Þrótt, félagið sem hann
unni svo mjög.
í dag er söknuðurinn og sorgin
mikil þegar við sjáum á bak eins
af drengjunum okkar sem lagt hef-
ur svo hart að sér við að haida
nafni Þóttar og bæjarfélags síns
hátt á lofti. Við sem eftir stöndum
munum reyna að halda áfram á
þeirri braut og gefast ekki upp, það
hefði hann ekki viljað, það var ekki
í hans anda.
Þegar soriur minn spyr mig með
tárvotum augum: Af hveiju þurfti
þetta að koma fyrir Bjart, hann sem
alltaf var svo skemmtilegur og góð-
ur? Þá get ég aðeins sagt að hann
skuli vera þakklátur fyrir það að
hafa fengið að kynnast honum og
reyna að taka hann sér til fyrir-
myndar, vera ávallt jákvæður og
hress jafnt í leik sem starfí og ef
sem flestir gera það þá þurfum við
ekki að kvíða framtíðinni.
Að lokum vil ég og fjölskylda
mín þakka okkar kæra vini allar
ánægjustundimar sem hann gaf
okkur, við erum miklum mun ríkari
eftir. Nú þegar sorgin er svo þung-
bær og söknuðurinn svo sár bið ég
almáttugan guð að veita unnustu
hans, fjölskyldu, tengdafjölskyldu
og ástvinum öllum styrk og guðs
blessun.
Halldór Asgeirsson.
Hann Bjartur er dáinn. Þegar ég
heyrði þessi orð í símanum að kvöldi
17. nóvember sl. voru mín fyrstu
viðbrögð vantrú sem breyttist fljótt
í reiði. Hvað gengur örlögunum til?
Að hrifsa til sín ungan, efnilegan
mann í blóma lífsins? Að endingu
hugsaði ég með mér að það hlyti
að vera einhver æðri tilgangur með
slíku brottnámi, þó að ég skildi
hann ekki.
Kynni okkar Bjarts, eins og hann
var ávallt kallaður, hófust í janúar
1990 er við hófum báðir nám við
Tækniskóla íslands. Hátterni og
framkoma þessa snaggaralega ná-
unga fyrsta kennsludag var þannig
að ég hugsaði ósjálfrátt með mér
að þama væri á ferð fjörkálfur hinn
mesti. Enda kom það á daginn, því
að við nánari kynni komst ég að
því að eitt af einkennum hans var
gott skap og einnig mikill húmor
sem hann beitti óspart í góðlátlegu
gríni að sér sjálfum jafnt sem öðr-
um. Enda var hann vel liðinn og
vinsæll jafnt á meðal nemenda sem
kennara.
Þrátt fyrir að ávallt væri stutt í
glensið tók Bjartur samt námið al-
varlega og var gott að vinna með
honum að hinum ýmsu verkefnum.
Ég átti þess kost að vinna með
honum að gerð lokaverkefnis okkar
við tækniskólann og sá ekki eftir
því. Slíkur var metnaður hans og
vandvirkni við gerð verkefnisins.
Vegna þessara vinnu vorum við
mikið hvor heima hjá öðrum og það
er lýsandi fyrir Bjart og hans per-
sónuleika að eftir aðeins eina eða
tvær heimsóknir til mín var fjög-
urra ára sonur minn strax farinn
að kalla hann vin sinn og þó var
hann töluverð mannafæla á þeim
árum. En svona var Bjartur, fljótur
að ávinna sér traust fólks með lát-
lausri en þó hressilegri framkomu.
Enda var vina- og kunningjahópur-
inn_ stór.
Ég vil með þessum fáu orðum
kveðja góðan vin minn og félaga
sem þrátt fyrir stutt kynni, á mæli-
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
dóttir, systir og mágkona
INGIBJÖRG NJÁLSDÓTTIR,
lést í Borgarspítalanum 24 nóvember.
Bjarni Þór Bjarnason
Vigdís Stefánsdóttir,
Sara Björg Bjarnadóttir,
Björn Þór Bjarnason,
Fríða Þorsteinsdóttir,
Klara Njálsdóttir, Þórdís Njálsdóttir,
Marteinn Njálsson, Dóra Líndal Hjartardóttir,
Steinunn Njálsdóttir, Guðjón Sigurðsson,
Sveinbjörn Markús Njálsson, Guðbjörg Vésteinsdóttir,
Hjalti Njálsson, Valdís Valdimarsdóttir,
Smári Njálsson, Ólöf Guðmundsdóttir,
Kristin Njálsdóttir,
Sæunn Njálsdóttir, Hallgrímur Hilmarsson Kúld.
Bróðir minn, t JENS JÓNATAN BJÖRNSSON,
Njálsgötu 28,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu miðvikudaginn 1. desem-
ber kl. 15.00. Guðmundína Björnsdóttir.
t
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
SIGRÍÐUR V. EINARSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
í Heiðargerði 9, Akranesi,
verður jarðsett frá Akraneskirkju miðvikudaginn 1. desember
kl. 14.00.
EinarTjörvi,
Gunnar H. Elfasson,
Hreinn Elíasson,
Ólafur T. Eliasson,
Edda Elíasdóttir,
Iðunn Elíasdóttir,
Guðrún Elíasdóttir,
Sigríður Elíasdóttir,
Inger J. Elíasson,
Guðjónfna Sigurðardóttir,
Rut Sigurmonsdóttir,
Ólöf Sigurðardóttir,
Willy Blumenstein,
Jón Leósson,
Guðmundur Magnússon,
Eiríkur Valdimarsson.
kvarða heillar ævi, var búinn að
skapa sér varanlegan sess hjá mér
og fjölskyldu minni.
Elsku Þórey mín. Víð Hafdís og
Ámi Stefán sendum þér okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að styrkja þig í sorg
þinni. Foreldrum, systkinum og
öðmm ættingjum og vinum sendum
við einnig samúðarkveðjur.
Guð biessi minningu Guðbjarts
Magnasonar.
Guðjón Árnason.
Það er átakanlegt til þess að
hugsa að ég eigi aldrei eftir að sjá
hann Bjart aftur. Þó að kynni hafí
ekki tekist með okkur fyrr en vetur-
inn sem við hófum nám í Tækniskól-
anum man ég vel eftir Bjarti heima
á Norðfirði. Eg minnist þess sterk-
ast að hann var alltaf að leika sér
með fótbolta, hlutur sem ég hef
aldrei kunnað. Það var vegna skorts
á þeirri hæfni og þeirrar staðrejmd-
ar að Bjartur var nokkram áram
yngri en ég, að leiðir okkar lágu
ekki saman fyrr.
Við áttum saman mörg skemmti-
leg samtöl á leiðinni í skólann, því
að við höfðum þann háttinn á að
ef annar okkar gat ekki verið á bíl
fékk hann far með hinum.' Oftar
en ekki var það ég sem þáði farið
enda held ég að Bjartur hafí verið
óvenju greiðvikinn. í fyrrnefndum
samtölum kom það glöggt í ljós
hvert var helsta áhugamál Bjarts.
Það var líkt og heima á Norðfírði,
íþróttir og aftur íþróttir. Ég hef
nefnt einn kost Bjarts en annan
kost hafði hann til að bera sem
meira bar á og erfítt er að gleyma.
Það var alltaf bjart yfir honum og
því bar hann nafn sitt með reisn.
Sem dæmi um hversu góð áhrif
han hafði á þá sem voru samvistum
við hann ætla ég að segja sögu af
syni mínum sem þá var á fyrsta
ári. Ég, Bjartur og nokkrir félagar
okkar úr skólanum áttum að vinna
verkefni saman sem skila átti dag-
inn eftir. Okkur samdist svo um að
verkefnið yrði unnið heima hjá mér
þar sem ég átti illa heimangengt
vegna drengsins. Sonurinn átti að
sofa meðan þeir eldri væru að vinna.
Ekki fór það þó betur en svo að
drengurinn hágrét þegar verkið átti
að heijast. Nú vora góð ráð dýr því
að faðirinn gat ómögulega huggað
barnið og verkefnið að fara í vask-
inn. Þá bauðst Bjartur til að reyna
að róa drenginn og eins og hendi
væri veifað róaðist barnið. Eftirmál-
in vora þau að Bjartur sat og lék
sér við drenginn meðan við hinir
unnum verkefnið. Sagan er sögð til
að sýna að svo jákvæður var Bjart-
ur að jafnvel ungbörn gátu ekki
verið í fýlu nálægt honum.
Eftir að skólagöngu lauk lágu
leiðir okkar Bjarts sín í hvora áttina
eins og oft vill verða með skólafé-
laga. Ég hitti hann síðast á Norð-
fírði fyrir um ári og eins og fyrri
daginn lá vel á honum, en:
Aldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú;
og aldrei er svo svart
yfir sorgarranni,
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú!
(Matth. Joch.)
Þórey, Sigríður, Magni, Bryndís,
Kiddi, Matta og Halli, ég votta
ykkur sem og öllum vinum og
vandamönnum mína dýpstu samúð.
Tryggvi Þór Herbertsson.
Bjartur er dáinn. Þessi frétt kom
sem þrama úr heiðskíra lofti. Okkur
setti hljóð. Tár féllu, reiðin bloss-
aði, spumingar vöknuðu en engin
svör fengust. Sorgin varð mikil.
Guðbjarti eða Bjarti, eins og hann
var ávallt kallaður, og Þóreyju unn-
ustu hans kynntumst við fyrir
nokkram áram er ég, Þóra Björg,
og Þórey sátum saman í bekk í
háskólanum. Við munum ekki hve-
nær við hittum Bjart fyrst því að
okkur fínnst við hafa þekkt hann
alla ævi. Þannig var Bjartur svo
opinn og hlýr og gott að kynnast
honum. Bjartur er einmitt orðið sem
lýsir best hans innri manni. Við
höfum sjaldan hitt jafn samhent og