Morgunblaðið - 19.01.1994, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. JANÚAR 1994
31
verða efst í huga af hve miklu
æðruleysi hún tók því, er sýnt var
að senn kæmi að leiðarlokum, en
hún var sátt, sátt við það sem lífið
hafði gefið henni. Hún var okkur
góð móðir og traust eiginkona föður
okkar, var hans stoð og stytta í
rösklega hálfrar aldar hjúskap. Þau
voru mjög samhent og einstakir
foreldrar.
Við munum með söknuði sjá á
bak elskulegri móður. Samveru-
stundirnar verða ekki fleiri að sinni,
en við eigum dýrmætar endurminn-
ingar.
Við þökkum elsku mömmu okkar
fyrir allar góðu stundimar og biðj-
um góðan Guð að blessa hana og
varðveita.
Svo djúp er þögnin við þína sæng
að þar heyrast englar tala
og einn þeirra blakar bleikum væng
svo bijóstið þitt fái svala.
Svo strýkur hann barm þinn blítt og hljótt
nú blaktir síðasti loginn
og svo kemur dagur og sumarnótt
og sólskin á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Svala, Guðfinna, Sigurður
og Ragnar.
í dag verður til moldar borin
elskuleg amma okkar, Ingibjörg
Sigurðardóttir, sem lést á Sjúkra-
húsinu á Akranesi hinn 10. janúar
sl. eftir hetjulega baráttu við erfíð-
an sjúkdóm sem að lokum sigraði.
Okkur er minnisstæður sá tími
þegar við systurnar fórum í sum-
arfrí til ömmu og afa. Þetta var
yndislegur tími sem við áttum með
þeim. Alltaf var farið snemma að
sofa og vaknað snemma. Var hún
alltaf fyrst á fætur til að hefjast
handa við heimilisverkjn og raulaði
falleg lög á meðan sem bar vott
um hennar ánægju að hafa heimilið
alltaf hreint og fínt. Áður en hún
fór í vinnu á Sjúkrahúsinu var hún
ávallt búin að smytja brauð og
skera niður ávexti svo við skyldum
örugglega borða eitthvað yfir dag-
inn. Þegar vinnudegi lauk vorum
við komnar til að ná í hana og fylgd-
um henni heim.
Hún var ákveðin við okkur en
jafnframt hlý og bárum við mikla
virðingu fyrir henni. Ekki er hægt
að minnast ömmu án þess að minn-
ast á afa. Hún var honum góð eigin-
kona, hugsaði vel um hann og
stjórnaði hlutunum af röggsemi.
Síðastliðið sumar var amma mik-
ið hjá okkur, var hún þá í miklum
rannsóknum og sýndi hún þá hversu
sterk hún var. Langur tími fór í að
bíða eftir sjúkdómsgreiningu og
sýndi hún mikinn dugnað og skyn-
semi. Á þessum tíma kynntust Val-
ur og amma mjög náið. Hún sat
með honum í herberginu hans og
þau töluðu mikið saman. Tókum
við eftir hversu Valur var ánægður
með að hafa kynnst ömmu svona
vel og fundu þau styrk hvort hjá
öðru.
systkina, eldri eru bræður hennar
Rögnvaldur og Jón.
Minningar mínar um Ingibjörgu
tengjast einum skemmtilegasta
kafla lífs míns, skólaárunum í
Stykkishólmi.
Við fæddumst báðar og ólumst
upp við einn fegursta fjörð lands-
ins, Breiðafjörð. Það eru forréttindi
að eiga slíkar æskuminningar sem
kvöld við Breiðafjörðinn eru. Feg-
urð þeirra er fjársjóður sem endist
manni ævilangt. Við Ingibjörg vor-
um saman í Miðskóla Stykkishólms
og á þeim árum var gaman að lifa
og hver dagur ævintýri. Ingibjörg
var hávaxin, grönn, dökkhærð og
alltaf með bros á vör og blik í auga.
Hún var afskaplega hlý persóna og
góð vinkona. Það var oft glatt á
hjalla hjá okkur vinkonunum í þá
daga og man ég eftir að stundum
fórum við stöllurnar margar ferðir
að fylgja hver annarri heim og gát-
um aldrei skilið hver við aðra. Við
vorum fjórar sem héldum hópinn
þá Kristín Möller, Ingibjörg, Sigríð-
ur Jóhannesdóttir og ég undirrituð.
Að eiga þessar fögru minningar frá
æskuárunum er fjársjóður sem er
mér ómetanlegur og vil ég þakka
fyrir það.
Sigurður Jakob
Ólafsson - Minning
Fæddur 15. maí 1955
Dáinn 8. janúar 1994
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og bezta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson)
Minningin um góða ömmu lifir í
hjarta okkar og við kveðjum hana
með söknuði og þökk. Við sendum
innilegar samúðarkveðjur til elsku-
legs afa okkar, bama þeirra,
tengdabarna og systra hennar.
Blessuð sé minning hennar.
Inga, Heiða og Valur.
Fósturlandsins Freyja,
fagra Vana-dís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís!
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár;
þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár! (M JocL)
Elsku amma er dáin, en eins og
hún sagði, þegar hún sá að hverju
stefndi: „Maður verður að deyja úr
einhverju." Þrátt fyrir erfiðan sjúk-
dóm sýndi hún ótrúlegt æðruleysi
og mikinn viljastyrk í baráttu sinni
við hann. Allt fram á síðasta dag
vildi hún helst ekkert láta hafa fyr-
ir sér, en það var einmitt einkenn-
andi fyrir persónugerð hennar.
Við gerðum stundum grín að því
krakkamir að okkur færi örugglega
að förlast á undan henni, enda hélt
hún minninu og skýrri hugsun allt
fram á síðasta dag.
Alltaf fengum við hlýjar móttök-
ur þegar við komum í heimsókn til
ömmu og afa og okkur tekið opnum
örmum. Amma búin að baka og
taka til veislumat, ákveðin í að láta
okkur líða sem best.
Umhyggja hennar og áhugi á
börnum var einstakur. Hún fylgdist
vel með uppvexti barnabarna og
seinna barnabarnabarna. Oft laum-
aði hún vettlingum eða sokkum,
sem hún hafði prjónað, til þeirra
yngstu, „svo þeim verði ekki kalt,
litlu skinnunum".
Amma var ákaflega hreinskilin
kona. Við vissum alltaf hvar við
höfðum hana, því hún sagði sína
skoðun umbúðalaust hvort svo sem
henni líkaði eitthvað eða ekki. Þessi
eiginleiki, sem er svo mikilvægur í
samskiptum fólks, er allt of sjald-
gæfur en reyndist okkur dýrmætur.
Það er mikill söknuður sem fyllir
hjarta okkar á þessari stundu, en
við fengum að hafa hana lengi hjá
okkur. Við erum þakklát fyrir þann
tíma, því við lærðum margt af
ömmu. Hún var svo einstaklega
heilsteypt kona.
Elsku amma, við eigum eftir að
sakna þín mikið, en góðar minning-
ar hjálpa okkur á þessari stundu.
Vonandi líður þér vel í guðsríki.
Þín barnabörn,
Valgeir Berg, Sigrún Rósa
og Grétar Már.
Því miður lágu leiðir okkar sjald-
an saman eftir að fullorðinsáriri
tóku við. Við héldum sín í hvora
átt eins og gengur í Iífinu og allir
önnum kafnir hver á sínum stað.
Ingibjörg þjáðist í mörg hin síðari
ár af ólæknandi sjúkdómi og bjó þá
í Hátúni 12 í Reykjavík uns hún
lést 11. janúar 1994.
Ég veit að hún er sæl núna að
vera laus úr viðjum sjúkdómsins.
Hennar hreina sál er nú á betri stað.
Úr djúpunum stígur Ijóðsins ljóð,
er lygnir um strönd og græði.
Þótt skyggnist um heima skuggans öm
og skýjum vestursins blæði ^
má heyra vonfagurt vængjatak,
-það er viðlag við dagsins kvæði.
Úr djúpunum stígur lífsins ljóð
og leiftrar í kvöldsins hljóði.
Er skygpist um heima Heljar örn
og himinninn grætur blóði,
fær mannssálin hvítan væng og veit:
Hún er viðlag í drottins ljóði.
(Guðfmna Jónsd.)
Hvíl þú í friði kæra vinkona.
Við hjónin vottum aðstandendum
Ingibjargar innilega samúð okkar.
Kristjana Emilia
Guðmundsdóttir.
Sú harmafregn að æskufélagi
minn, Siggi frá Hnausum, væri dá-
inn sló mig illþyrmilega. Maður í
blóma lífsins burt kvaddur án nokk-
urs fyrirvara.
Hugurinn reikar um þrjátíu ár
aftur í tímann heim í Vatnsdal frá
þeim tíma þegar Elna móir hans kom
ráðskona í dalinn með fjögur börn.
Ég og Inga Dóra systir mín höfðum
fengið að fara dagstund að hitta
frænkur okkar á Brúsastöðum, þar
var Elna stödd með þijú yngstu
börnin og þar sem tvö voru á okkar
reki var strax farið út að leika og
þótti okkur mjög áhugavert að kynn-
ast þessum innflytjendum sem voru
svo dæmalaust fijálsleg og kunnu
ýmsa leiki sem voru okkur alveg
framandi. Kannski var það ekki síst
málfarið sem vakti forvitni okkar,
áherslurnar á orðunum voru svo gjö-
rólíkar því sem við höfðum vanist.
Þau komu frá Ólafsvík hvar sem hún
nú var, hún hlaut .að vera óralangt
í burtu fyrst fólkið þar talaði svona
skrítna íslensku, en skýringin var
kannski sú að móðir þeirra var hálf-
ur Færeyingur, en þegar heim var
komið vorum við harla stoltar af að
hafa kynnst ja næstum því útlend-
ingum.
Nú leið að hausti með tilheyrandi
smalamennsku og fjárragi og fór
allir sem vettlingi gátu valdið í rétt-
ir þar var þessi glókollur talsvert
áberandi þar sem hann sveif á hveija
kindina á fætur annarri og þótti
okkur krökkunum hann býsna hug-
aður. Um veturinn gekk Siggi í
barnaskólann á Ásbrekku þar sem
við urðum strax góðir vinir. Síðar
flutti hann í Hnausa í næstu sveit
með fjölskyldu sinni þar sem hann
átti heima allt þar til hann flutti
suður og stofnaði eigið heimili.
Á Húnavöllum vorum við samtíða
í unglingaskóla. Þaðan á ég góðar
minningar um þann glaðværa dreng
sem Siggi var, alltaf var hann boð-
inn og búinn að rétta hjálparhönd
ef með þurfti og hans létta lund
gerði öllum sem voru honum samtíða
glatt í geði. Ef einhver var leiður
þá kom hann eins og sólargeisli bros-
andi út að eyrum og sagði „blessað-
ir, komiði bara út í bolta,“ enda
voru þær ófáar stundirnar sem hann
var úti á velli hlaupandi á eftir bolta
eða í marki og hvatti þá sína menn
óspart. Á þessum árum hlustuðum
við mikið á Bítlana og þegar ég frétti
af láti hans kom mér í hug lagið
„Here comes the sun“ því þar sem
hann kom þar kom sólin. Eftir að
ég fluttist austur á land bar fundum
okkar ekki oft saman, en bjartar
minningar lifa um góðan dreng.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka fyrir allar þær góðu stund-
ir sem við áttum saman. Megi guð
veita eiginkonu, börnum, foreldrum
og systkinum styrk í sorginni.
Ágústína Konráðsdóttir.
Línur rofna, líða burt
leiðir skiljast eina stund
hefði ég vitað, hefði ég spurt
hvar við ættum annan fund.
(Rúnar Þór.)
Mig langar að minnast vinar míns
sem nú hefur kvatt þetta líf svo
snögglega. Leiðir okkar lágu fyrst
saman fyrir 23 árum þegar við flutt-
umst til Hafnarfjarðar báðir utan
af landi og byijuðum í Flensborgar-
skóla. Tókust þá strax þau vináttu-
bönd með okkur sem síðan hafa
haldist.
Margt kemur upp í hugann á
svona stundu og minningar liðinna
ára renna um hugann, skólaárin,
fyrstu árin í vinnu, árin til sjós og
árin þar á eftir, og ekki síst síðustu
10 árin hér á Álftanesinu alveg til
hinstu stundar.
Alltaf var bjart og létt yfir Sigga
og í hóp var hann oftar en ekki
miðpunktur alls, alltaf gat hann
fundið skondnar og broslegar hliðar
á því sem rætt var um og ætíð var
stutt í hans bráðsmitandi hlátur.
Seinnipart föstudag sátum við
saman góða stund drukkum kaffi
og ræddum fram og aftur um ýmsa
hluti og áform eins og gengur og
ekki skorti hugmyndirnar hjá Sigga
þá frekar en fyrri daginn.
Tilviljun réði því að við hittumst
aftur á laugardagsmorguninn, töluð-
um saman litla stund, og kvöddumst
hlæjandi. Þetta var okkar síðasti
fundur, því sama dag var hann kall-
aður burt.
Missirinn er mikill fyrir ástvini
hans og erfitt er að sætta sig við
það að Siggi sé ekki lengur meðal
okkar hér. Hann er farinn á annað
tilverustig að gegna hlutverki sem
hlýtur að hafa verið mjög brýnt.
Þeir sem guðirnir elska deyja ungir
er hugsun sem læðist að okkur sem
sitjum eftir og syrgjum, þó svo að
erfitt sé að skilja hve miskunnar-
laust og erfitt það er. Minningin um
Sigga er ljóslifandi og alltaf kemur
hann upp í huga okkar brosandi.
Hver getur þanið segl án vinds
róið sviptur árum
hver getur skilist við vininn sinn
án þess að klökkna af tárura?
Ég get þanið segl án vinds
róið sviptur árum
en ei skilið við ástvin minn
án þess að klökkna af tárum.
(H.J.K.)
Minning um góðan vin lifir í hjört-
um okkar og viljum við að endingu
þakka þér samfylgdina, tryggð og
vináttu sem aldrei bar skugga á.
Elsku Kristrún, börnin, foreldrar,
systkinin öll og fjölskyldur og aðrir
ástvinir, megi góður guð gefa ykkur
öllum styrk í ykkar þungu sorg.
Sigmundur og Berglind.
„Dáinn, horfinn!" - Harmafrep!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit, að látinn lifir,
það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgrimsson)
Það dimmdi yfir hugum okkar um
sfðastliðna helgi — er harmafregnin
barst — einn félagi okkar, maður í
blóma lífsins, horfinn yfir móðuna
miklu. Slys gera ekki boð á undan
sér sem betur fer, en enginn er und-
irbúinn að mæta slíku — glaður að
morgni, dáinn að kvöldi. Á slíkum
stundum koma minningarnar upp í
hugann.
Siggi, hann var alltaf kallaður það
af okkur, hóf störf hjá Myllunni að
hausti fyrir ellefu árum, hann var
einn sá fyrsti sem ráðinn var sem
sölumaður, þ.e.a.s. til að fara á milli
verslana. Eftir að hafa starfað við
það í nokkur ár tók hann við verk-
stjórn og vann við það til vors 1991,
er hann fór frá okkur til að starfa
við fasteignasölu.
Siggi var góður samstarfsmaður,
skapmikill en ávallt glaður og hress
og brosið hans yljaði mörgum. Oft
var unninn langur dagur t.d. fyrir
jól, þá var mikið í húfi að allt gengi
vel og þurfti gott skipulag og fram-
kvæmd til að allir viðskiptavinir
fengju sitt, á réttum tíma.
Siggi var maður fólksins, ákaflega
félagslyndur og þegar stofnað var
starfsmannafélag var hann valinn
til forystu og lýsir það honum vel,
þessu starfi skilaði hann af trú-
mennsku eins og við var að búast.
Þegar kom að því að farin var
hópferð vorið 1990 til að velja land
undir sumarhús það, sem fyrirtækið
gaf starfsmannafélaginu, þá voru
þau þar að sjálfsögðu, Kristrún og
Siggi með strákana sína, sá yngsti
var ekki hár í loftinu og pabbi hafði
hann á öxlunum allan daginn. Land
var valið í nágrenni Flúða — en
þegar kvöldaði þennan dag var okk-
ur boðið til góðra vina í Gnúpverja-
hreppi. Það var grillað fyrir allan
hópinn og auðvitað tók Siggi að sér
að grilla og allir voru glaðir. Sumar-
húsinu var komið fyrir í landinu og
Siggi og fjölskylda höfðu notið þess
ásamt mörgum fleirum.
Þau hjón Siggi og Kristrún hafa
svo sannarlega lofað okkur að njóta
gestrisni sinnar, sem er alveg ein-
stök, okkur er sérstaklega ofarlega
í huga heimboðið fyrir árshátíðina
fyrir tveimur árum. Við sem störf-
uðum með honum eigum bágt meða
að skilja að Siggi birtist ekki framar
í dyrunum með ferskleika og bros á
vör og segi: „Hverig hafið þið það,
elskurnar mínar." En svona er þetta,
við eigum ekki neitt víst í þessum
heimi en við eigum marga fjársjóði
hvert fyrir sig, sem vel verða geymd-
ir.
Kæra Kristrún, börn ykkar,
Tommi, foreldrar og fjölskylda, við
drúpum höfði í sorg og vottum ykk-
ur dýpstu samúð.
Vinir og félagar hjá Myllunni.
Það voru hræðilegar fréttir sem
okkur bárust laugardaginn 8. janúar
sl. að vinur okkar og félagi Sigurður
Jakob Ólafsson hafi látist af slysför-
um. Erfitt er að trúa því að hann
svona kátur og hress sé ekki meðal
okkar í dag. Við Sigurður kynnt-
umst fyrst er við unnum saman á
fasteignasölu í Reykjavík. Því miður
voru kynni okkar ekki búin að vara
mörg ár en það var eins og við hefð-
um alltaf þekkt Sigurð slíkur var
andi hans og lífsgleði. Fyrir um ári
fórum við á hvor á sinn vinnustað-
inn, en sambandið síður en svo rofn-
aði, kom varla sá dagur að við Sig-
urður heyrðum ekki í hvor öðrum,
ef ekki á fundi hjá J.C. Görðum eða
badminton þá var hringt svona rétt
til að gantast eða skipuleggja fram-
tíðina.
Við Sigurður ásamt þriðja félaga
áttum það til að matreiða saman og
hafa góða kvöldstund með konum
okkar, en í eldhúsinu hafði Sigurður
alla yfirburði og var hrein unun að
fylgjast með og læra af honum. Við
eigum svo margs að minnast og það
skarð sem nú hefur verið höggvið í
okkar vinahóp verður aldrei hægt
að fylla. Um leið og við kveðjum
Sigurð og þökkum honum samveru-
stundirnar, vottum við Kristrúnu,
börnum, ættingjum og vinum okkar
innilegustu samúð á þessari sorgar-
stundu. Blessuð sé minning Sigurðar
Jakobs Ólafssonar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fýrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem)
Þínir vinir,
Ævar og Edda.