Morgunblaðið - 24.06.1994, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 24. JÚNÍ 1994 33
MINNINGAR
OLIVESTMANN
EINARSSON
+ Óli Vestmann
Einarsson var
fœddur í
Reykjavík 25. febr-
úar 1916. Hann lést
á Borgarspítalan-
um 19. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Einar
Ólafsson (1874-
1942) vélstjóri frá
Litlakoti í Vest-
mannaeyjum og
kona hans Guð-
björg Gunnlaugs-
dóttir (1882-1940)
frá Hólshúsum í
Höfnum. Stundaði hann prent-
nám í ísafoldarprentsmiðju og
lauk sveinsprófi frá Iðnskólan-
um í Reykjavík 1940. Síðar
stundaði hann framhaldsnám í
Kaupmannahöfn 1953 auk þess
sem hann fór margar kynnis-
ferðir og sótti námskeið í
prentlist í Danmörku, Noregi
og Svíþjóð. Óli starfaði í ísafold
til 1943 og í Víkingsprenti til
1946 er hann stofnaði Borgar-
prent sem hann rak lengi jafn-
framt því sem hann kenndi við
Iðnskólann frá 1957, fyrst í
hlutastarfi, síðar í fullu. Þá var
Prentskóli stofnaður, ein af
fyrstu verklegu deildum Iðn-
skólans. Varð Óli deildarstjóri
prentnámsdeildar 1976_og yfir-
kennari skólans 1982. Á herðar
Óla söfnuðust margvísleg trún-
aðarstörf í Iðnskólanum, m.a.
var hann formaður Kennarafé-
lags skólans. Þá var hann í
stjórn samtaka framhaldsskóla-
kennara og stofnaði Samband
sérskóla á Islandi og fyrsti for-
maður þess 1968 og síðar heið-
ursfélagi. Þá var Óli fulltrúií
norrænum skólasamtökum.
Hann ritaði greinar í blöð um
fagleg efni og sat í ritnefndum
tímarita. Óli hlaut riddarakross
fálkaorðunnar. Hann lét af
störfum vegna aldurs 1986.
Eftir það hélt hann áfram ýms-
um umsýslustörfum við Nes-
kirkju sem hann hafði lengi
varið tómstundum sínum við
og verið í sóknarnefnd. Óli var
í Oddfellowreglunni og gegndi
þar trúnaðarstörfum og var
sæmdur heiðursmerki reglunn-
ar. Árið 1939 gekk Óli að eiga
eftirlifandi konu sína Jónu Ein-
arsdóttur (1916). Dætur þeirra:
1) Álfheiður (1940), hár-
greiðslumeistari. Hún átti Inga
Lárusson flugmann sem fórst í
flugslysi í Ósló. Áttu þau þijú
börn. Síðari maður hennar er
Skúli Nielsen rakarameistari.
2) Eygló (1945), starfsmaður
grunnskólans í Keflavík og er
eiginmaður hennar Kristinn
Þorsteinsson bifreiðastjóri. Á
hún tvö börn á lífi. 3) Sigrún
(1955), bankamaður, á Ingi-
mund Hákonarson deildar-
stjóra og eru börn þeirra fjög-
ur. Útför Óla fer fram frá Nes-
kirkju í dag.
KYNNI okkar Óla Vestmanns Ein-
arssonar urðu löng. Jóna Einars-
dóttir kona hans var fædd að Prest-
húsum á Kjalarnesi en ólst frá
tveggja ára aldri upp á æskuheim-
ili mínu í Tjarnargötu 24, uppeldis-
systir móður minnar. Jóna missti
móður sína í spönsku veikinni 1918
og var komið fyrir hjá fólki sem
amma mín, Álfheiður Helgadóttir
Briem, hafði skotið skjólshúsi yfir
þá um frostaveturinn. Hún var þá
miðaldra ekkja. Stóð til að Jónu
væri komið fyrir hjá vandalausum.
Þegar til kom gátu Álfheiður og
börn hennar fimm ekki séð af
tveggja ára engilbarni og tóku hana
að sér til reynslu. Það reyndist öll-
um gæfa og ólst hún upp þar sem
ein í systkinahópnum. Fer mörgum
sögum af orðheppni Jónu og glað-
værð. Fullvaxta hóf Jóna störf í
ísafoldarpentsmiðju,
þar sem þau Óli kynnt-
ust. Jóna hafði lært lit-
un og málningu bók-
bandspappírs í Berlín
og prýðir hann margar
kostabækur.
Við tveir bræðumir
fylgdumst ungir og
hrifnir með því þegar
þokkafullt parið var í
tilhugalífinu og í
göngutúrum kringum
Tjörnina og síðar að
sjálfsögðu þegar Jón
Helgason biskup gaf
þau saman heima.
Vöktum við þau í bítið næsta morg-
un í litlu íbúðinni þeirra á Leifs-
götu 12 til að fá að sjá hvað þau
hefðu fengið í brúðargjöf. Síðar
fluttu þau í Bergstaðastræti 69 þar
sem fjölskyldan óx og dafnaði.
Þegar ég stofnaði heimili sjálfur
flutti ég í sama hús og varð strax
mikill og góður samgangur á miili
fjölskyldna okkar. Þar bjuggum við
saman til ársins 1963, en þá keyptu
Óli og Jóna sér ágæta íbúð á Haga-
mel 20, þar sem Byggingasam-
vinnufélag prentara hafði reist fal-
lega og góða húsaröð. Óli var í
forystu þess félags og formaður
um skeið. Þótt sambýli væri lokið
áttum við ýmislegt samstarf síðar.
Var ég samkennari hans um skeið
og við höfðum sameiginlegan
áhuga á bókagerðarlist. Að sjálf-
sögðu hittumst við reglulega á fjöl-
mörgum íjölskylduhátíðum.
ÓIi Vestmann lét ekki mikið fyr-
ir sér fara. Hann var alla tíð grann-
vaxinn og kvikur á fæti. Honum
lá lágt rómur er mátti rekja til
barnaveiki sem hann hafði fengið
í æsku. Ég minnist þess er hann
bjó sig undir fyrstu námsdvöl sína
í Danmörku. Tungumálakunnáttan
var í fyrstu af skornum skammti,
en hann undirbjó sig af kostgæfni
og náði góðum tökum á tungumál-
um. Og sannarlega færði hann sér
menntunina í nyt og hrinti í fram-
kvæmd framfaramálum í grein
sinni og komst í kynni við forystu-
menn í sinni grein. Geta ýmsir
lært af honum í því efni.
Óli Vestmann var félagslega
sinnaður, trúhneigður og áhuga-
samur um framfaramál og sýnt um
að tengjast öðrum. Ekki aðeins í
prentverki heldur bókagerð og
bókaútgáfu almennt. Hann bar hag
nemenda sinna fyrir brjósti og hafði
til þeirra og samferðamanna sinna
góðan hug. Aldrei heyrði ég hann
lasta aðra. Þvert á móti taldi hann
fram kosti þeirra sem á var hallað
og hann þekkti. Hlédrægur var
hann svo mjög að ýmsir nánir sam-
ferðamenn hans vissu ekki hverju
hann hafði áorkað og kom á óvart
að lesa viðtöl við hann í blöðum
þar sem fjallað var um hin margvís-
legu mál sem hann hafði fengist
við. Eigi að síður komu margir
auga á forystu- og samstarfshæfi-
leika hans og völdu hann til for-
ystu í félögum sínum og samtökum.
Honum féll ekki verk úr hendi og
tíma sinn skipulagði hann vel.
Óli var hamingjumaður í einka-
lífi sínu. Jóna var umhyggjusamur
lífsförunautur. Dæturnar og af-
komendur þeirra bera heimilinu
gott vitni. Hófsemi, hagsýni og
velvilji eru aðalsmerki fjölskyld-
unnar.
Hin síðari ár átti Óli við van-
heilsu að stríða. Fjölskyldan stóð
saman um að gera honum lífið sem
ánægjulegast. í veikindum sínum
var hann þakklátur læknum og
hjúkrunarliði sem aðstoðað höfðu
hann. Hann kvartaði ekki og féll
ekki verk úr hendi og var duglegur
við gönguferðir. Var alltaf ánægju-
legt að hitta hann á förnum vegi.
Við hittumst síðast fyrir tveim vik-
um á Lækjartorgi. Þá sagði hann
mér að nú stæði hjartaþræðing
fyrir dyrum, þótt hann væri
kannski full gamall og veikburða
fyrir slíka aðgerð. „Annaðhvort er
maður lifandi eða dauður," voru
lokaorðin þegar við kvöddumst
hinsta sinni.
Blessuð sé minning þessa mæta
manns.
Eggert Ásgeirsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Sunnudaginn 19. júní kom kallið
hans Óla. Kallið um að nú væri
hans tími kominn að kveðja þennan
heim, og takast á við ný verkefni
á nýjum stað. Þó að við vitum öll
að hver og einn verður að hlýða
sínu kalli, er ávallt jafn sárt að
kveðja þá sem okkur þykir vænt
um. Það er með sárum söknuði sem
ég kveð elskulegan afa mannsins
míns, Óla Vestmann Einarsson.
Þegar ég hugsa um kynni okkar
Óla kemur mér fyrst í hug þakk-
læti. Þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast þessum manni, sem
gæddur var svo miklum mannkost-
um. Óli var mjög vel að sér um
alla mögulega hluti. Það skipti ekki
máli hvaða málefni bar á góma,
hvort sem verið var að ræða heims-
málin almennt, íþróttir eða eitthvað
allt annað, alltaf var hann með á
nótunum og hafði eitthvað til mál-
anna að leggja. Umhyggja fyrir
fjölskyldu sinni og vinum var einn-
ig mjög áberandi þáttur í fari hans.
Hann fylgdist vel með sínu fólki,
og var umhugað um að öllum gengi
vel í því sem þeir tóku sér fyrir
hendur hvetju sinni. Alltaf þótti
mér jafn vænt um að heyra hversu
vel hann fylgdist með föður mínum
þegar hann var á sjó, og vissi hann
jafnvel hvar við landið hann var
staddur, hvar hann hafði landað
síðast, hve miklu og þar fram eftir
götunum. Óli hafði alltaf mikla trú
á því sem maður var að gera, og
var tilbúinn með hvatningarorðin
þegar hann taldi mann þurfa á
þeim að halda. í síðasta skiptið sem
við hittumst sagði hann, þó í léttum
tón væri, hvort ég fengi ekki bara
doktorspróf út á BA-ritgerðina sem
ég var þá um það bil að ljúka við.
í hans huga var enginn efi um að
ég hefði náð að klára þetta loka-
verkefni mitt í Háskólanum með
mesta sóma.
Þó að kynni okkar Óla hafi að-
eins varað í nokkur ár, voru sam-
verustundirnar með honum og
Jónu, eftirlifandi eiginkonu hans,
orðnar margar og sérstaklega
ánægjulegar. Sérstakiega er mér
minnisstæð sú ferð sem við Ingi
fórum fyrir stuttu með Óla og Jónu,
þegar við heimsóttum tengdafor-
eldra mína í Hraunkot, en hún var
okkur öllum mjög ánægjuleg. Það
segir kannski meira en margt ann-
að um kynni mín af þeim hjónum,
að fljótlega eftir að ég kynntist
þeim var mér farið að finnast þau
vera sem afi minn og amma, og
tala ég gjarnan um þau sem slík.
Elsku amma Jóna, ég veit að
þinn missir er mikill. Guð styrki
þig og styðji í sorg þinni, og okkur
hin í fjölskyldunni.
Elsku Óli, minninguna um þig
mun ég ætíð geyma í hjarta mér,
og þegar ég hugsa til þín heyri ég
fyrir mér upphafslínur ljóðsins sem
þú heilsaðir mér svo oft með.
Góðan daginn, Grindvíkingur,
gott er veðrið sléttur sær.
Hafði þökk fyrir allt.
Guðrún Willardsdóttir.
Kveðja frá sóknarnefnd
Neskikrkju
Starfa, því nóttin nálgast,
nota vel æviskeið,
ekki þú veist, nær endar
ævi þinnar leið.
Starfa, því aldrei aftur
ónotuð kemur stund,
ávaxta því með elju
ætíð vel þín pund.
Þessi sálmur séra Páls í Viðvík
kemur mér í hug þegar ég hugsa
til Óla Vestmanns og starfa hans
í sóknamefnd Neskikju. Hann var
fasti punkturinn í tilverunni í starfi
hennar. Sem gjaldkeri gætti hann
hagsmuna kirkjunnar í hvívetna og
ávaxtaði pund hennar ríkulega. Ég
naut tilsagnar hans og ráðlegginga
þegar ég kom sem nýgræðingur
að málefnum kirkjunnar. Hann
vissi allt um safnaðarstarfið, jafnt
mannleg samskipti í kirkjunni sem
hversdagslega fésýslu. Þá var ekki
ónýtt að eiga hann að í útgáfumál-
um. Þar gat hann sem prentari af
guðs náð ráðlagt um hönnun, liti,
prentun og fjármál. Glaðværð hans
og uppörvun smituðu út frá sér til
samferðarmanna hans. Óli Vest-
mann var einn' af þeim mönnum
sem gefa kirkjulegu starfi aðdrátt-
arafl. Samverustundir okkar hefðu
mátt verða lengri en „sá tók burt
er átti, urtagarðsmaður", eins og
stjúpafi minn kvað.
FÝrir hönd sóknarnefndar Nes-
kirkju vil ég biðja eftirlifandi konu
hans og fjölskyldu allri Guðs bless-
unar.
Guðmundur Magnússon
formaður sóknarnefndar
Neskirlqu.
þig sem afa. Þú varst alltaf til stað-
ar þegar á þurfti að halda og vild-
ir alltaf allt það besta fyrir mig.
Þín hvatning í gegnum árin hefur
alltaf skipt mig miklu máli og einn-
ig þitt álit. Og núna þegar ég vai<’
að hugsa um að setjast á skólabekk
aftur vantaði ekki hvatningarorðin
frá þér, þau hafa skipt mig miklu
máli og fyllt mig nægu sjálfstra-
usti til að fara í skóla aftur. Þakka
þér fyrir þau orð og ég veit að þú
munt fylgjast með mér og sjá
hvernig mér vegnar.
Elsku afi minn, þakka þér fyrir
allt sem þú gafst mér og þá hjálp
sem þú veittir mér. Ég mun sakna
þín mikið. Berðu pabba kveðju frá
mér, ég trúi því að þú hafir hitt
hann og við munum hittast að nýju.^ -
Guð blessi þig.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma Jóna, missirinn er
mikill og ég vona að Guð styrki
þig og veiti þér þrek til að sigrast
á sorginni. Élsku mamma, Eygló,
Sigrún og fjölskyldur, megi góður
Guð styrkja ykkur á þessari erfiðu
stundu og megi minning hans afa
lifa í hugum okkar.
Þórdís Lára.
Hann afi Óli er dáinn.
Minningarnar streyma í gegnum
hugann, sem erfitt er að festa á
blað. Alltaf fylgdist afi með öllu
sem við vorum að gera, hvort sem
það var í skólanum eða í handbolt-
anum. Við gátum alltaf leitað til
hans ef okkur vantaði eitthvað,
hann hafði svör við öllu.
Við fórum með honum að veiða
í Hvammsvík þar sem honum
fannst svo gaman að vera. Hann
veiddi alltaf mest af öllum. Afa
fannst gaman að fótbolta, hann var
mikill KR-ingur, þegar hann lagði
áherslu á orð sín sagði hann
„Áfram KR 1-0." Hann afí var
alltaf svo hress.
Afi var alltaf svo vel klæddur
og fannst gaman að kaupa sér föt
í tískufataverslunum. Hann var
öðruvísi afi.
Elsku afi Óli, við þökkum þér
fyrir allar samverustundirnar og
allt sem þú gerðir fyrir okkur.
Söknuðurinn er mikill en minning-
arnar geymum við.
Við vitum að þú ert hjá Guði og
þar líður þér vel. Við biðjum Guð
að gefa ömmu Jónu styrk og okkur
öllum.
Blessuð sé minning afa Óla.
Inga Jóna og Hákon Óli.
Kveðja frá Iðn-
skólanum í Reykjavík
Óli Vestmann lauk sveinsprófi í
prentiðn 1940 og öll starfsævi hans
síðan tengdist þeirri iðn. Þegar
ákveðið var að setja á stofn prent-
námsdeild við Iðnskólann í Reykja-
vík var Óli fenginn til að skipu-
leggja hana.
Hann varð síðan stundakennarj^
við skólann 1958 og fastráðin
1964. Hann var einn af frumkvöðl-
um þess að komið var á verknámi
í prentiðn við skólann og varð fyrsti
deildarstjóri bókagerðardeildar og
gegndi því starfi uns hann varð
yfirkennari 1982 en því embætti
gegndi hann þar til hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir. Auk
þessa sinnti Óli margvíslegum trún-
aðarstörfum fyrir skólann, sat m.a.
í skólanefnd frá 1975 til dauða-
dags.
Oli Vestmann var heilladrjúgur
í starfi sínu, vinsæll af samstarfs-
mönnum og nemendum og vildi
hvers manns vanda ieysa. Iðnskól-
inn í Reykajvík er þakklátur fyrir
að hafa fengið að njóta starfs-
krafta hans og sendir aðstandend-
um hans innilegar samúðarkveðjur.
Elsku afi Óli, nú ert þú farinn
yfir móðuna miídu og komið er að
kveðjustund. Það er sárt að kveðja
svona góðan afa og er mikill sökn-
uður í hjarta mínu. Mér þótti alveg
yndislegt að finna það hve mikinn
áhuga þú hafðir á því sem ég eða
fjölskylda mín var að gera hveiju
sinni. Það var alltaf hægt að leita
ráða hjá þér eða þá að spjalla um
daginn og veginn.
Eg minnist gömlu, góðu daganna
heima hjá þér og ömmu, því við
vorum algjörir heimalningar þar í
þá daga. Eg minnist stundarinnar
í Langholtskirkju þegar þú og
amma drifuð mig með ykkur. Ég
minnist veiðiferðar í Hvammsvík í
fyrra með allri fjölskyldunni og
hvað þú varst ánægður að standa
við vatnið og glíma við fiskana.
Þú varst eins og börnin, dillaðir þér
af ánægju og spenningi enda veiði
með því skemmtilegasta sem þú
gerðir. Svona gæti ég endalaust
haldið áfram að rifja upp minning-
ar sem ég geymi vel í hjarta mínu.
Þú fylltir skarð föður okkar Kalla
og Inga þar sem hann féll frá þeg-
ar við vorum mjög ung og hef ég
litið á þig sem föður síðan, þó svo
að við eignuðumst síðar stjúpföður,
var ágætt að eiga tvo feður að.
Ég tel mig lánsama að hafa átt
Líklega hefði Óli Vestmann orðið
geimfari eða ráðherra eða skipu-
leggjandi nýrra tölvumála gjörvallr-
ar heimsbyggðarinnar ef hann hefði
fæðst nokkrum áratugum síðar. En
það var „Typografía" sem varð
hylli hans aðnjótandi og þar með
einnig þeir sem síðar gengu henni
á hönd. Hann var eldhugi sem var
rekinn áfram af óbilandi bjartsýr^
og trú á framtíðina og ungmemíi
þessa lands. Hann bjó yfir kostum
þess kennara sem leiðir og hvetur,
áminnir og starfar með nemendum (
sínum. En hann var einnig stjórn-
andi og skipuleggjandi og hafði ein-
stakt lag á að nota persónutöfra
sína og mátulega góðlátlega ýtni
fyrst og síðast til hagsbóta fyrir
bókagerðarnámið og nemendurna.
Að mörgu leyti var hann sameining-
artákn fyrir bókagerðarnámið árum
saman, og til hans var leitað um
ráðleggingar um skipulag annarra
iðngreina.
Við minnumst hans á flugi eftir
göngunum, stundum syngjandi,
alltaf að velta fyrir sér hugmyndum
og leiðum og hvernig vinna mætti
þeim brautargengi. Það var gott
að starfa með Óla Vestmann Ein-
arssyni.
Kennarar bókagerðar-
deildar IR.