Morgunblaðið - 16.08.1994, Síða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 16. ÁGÚST 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ERFIDRYKKJUR
dab
P E R L A N sími 620200
HARALDUR AGUSTSSON
| 1 I ' " I "
Krossar
á leiði
I viöariit og málpöir
Mismunandi mynslur, vönduo vinna.
Siml 91-35929 eg 35735
Vcindaðar
útfararskreytingar.
Kransar,
krossai;
kistuskreytingar.
Sími: 681222
Erfidrykkjur
Glæsileg kíifli-
hlaöborð hillegir
síflir og nijiig
giíö þjónustíL
Iþplvsingiir
ísmia 22322
FLUGLEIDIR
HB'II I II IÍ T I L' l
fíiðftnns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
tíl kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
w
+ Haraldur Ág-
ústsson, skip-
stjóri og útgerðar-
maður, Háaleitis-
braut 143, Reykja-
vík, var fæddur að
Hvalsá í Stein-
grímsfirði 24. júní
1930. Hann lést af
slysförum 7. ágúst
siðastliðinn. Har-
aldur var sonur
hjónanna Guðrúnar
Þ. Einarsdóttur, f.
5. janúar 1908 og
Ágústs Benedikts-
sonar, f. 11. ágúst
1900, en þau búa nú í Reykja-
vík. Haraldur var elstur sjö
bræðra. 17. júní 1950 kvæntist
hann eftirlifandi eiginkonu
sinni Guðbjörgu Gunnarsdótt-
ur, f. 27. mars 1930, frá Hólma-
vík. Foreldar hennar voru Jak-
obína Guðmundsdóttir, f. 7.
apríl 1902 og Gunnar Guð-
mundsson, f. 12. júlí 1907, út-
gerðarmaður frá Hólmavík.
Börn Haraldar og Guðbjargar
eru fjögur: Guðrún Júlia, f. 13.
október 1949, gift Bergi Hjalta-
syni, f. 20. febrúar 1948 og eiga
þau eitt barn auk þess sem
Guðrún á tvær dætur frá fyrra
hjónabandi; Gunnar Jakob, f.
13. maí 1953, kvæntur Soffíu
S. Egilsdóttur, f. 7. mars 1953
og eiga þau þrjú börn; Rafn,
f. 25. júlí 1957, kvæntur Elsu
Maríu Björnsdóttur, f. 24. des-
ember 1957, og eiga þau þijú
börn; Haraldur f. 1. janúar
1960, kvæntur Kristrúnu Ing-
varsdóttur, f. 11. júlí 1958 og
eiga þau eitt barn auk þess sem
Haraldur gengur dóttur Krist-
rúnar i föður stað. Haraldur
stundaði sjómennsku frá unga
aldri, fyrst með föður sínum á
opnum bátum. Frá fermingar-
aldri var hann á ýmsum bátum
uns hann réðst til tengdaföður
síns á mb. Frigg, fyrst sem
vélsljóri og síðan sem formaður
GÓÐUR MAÐUR er genginn.
Tengdafaðir minn, Haraldur
Ágústsson skipstjóri og útgerðar-
maður, lést af slysförum aðfaranótt
7. ágúst sl. Fjölskyldan situr eftir
hnípin. Engin orð eru til. Minning-
arnar um góðan dreng hrannast
upp.
Fundum okkar bar fyrst saman
er kynni tókust með mér og dóttur
hans. Frá upphafi tók hann mér af
þeirri ljúfmennsku sem honum var
lagið. Á þeim árum var hann enn
skipstjóri á Sigurði RE/ Hann var
mikið að heiman, en með árunum
ákvað hann að draga sig úr fremstu
röð loðnuskipstjóra og fara í land.
Á seinni árum gerði hann út
Reykjaborg RE 25. Eg minnist síð-
ustu sjóferðar minnar með honum,
þegar við sóttum Reykjaborgina í
slipp í Garðabæ og færðum hana
til Reykjavíkur. Sjóferðin var stutt,
en þar stóð maður við stýrið sem
hafði engu gleymt. Athyglin og
áhuginn eins og í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur. Haraldur var í
gegnum sinn skipstjórnarferil ein-
staklega heppinn maður. Hann var
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni i allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
BIS. HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 91-76677
frá 1950. Það ár
hófu þau hjón bú-
skap á Skaga-
strönd, en fluttu til
Reykjavíkur 1953
og hafa búið þar
síðan. Haraldur
lauk prófi frá Stýri-
mannaskólanum í
Reykjavík 1955. Þá
tók hann við Heið-
rúnu frá Bolung-
arvík og frá 1958
Guðmundi Þórðar-
syni RE 70, en það
_________var fyrsta stóra
stálskipið sem Is-
lendingar létu smíða til alhliða
fiskveiða. Þess má geta að Har-
aldur, ásamt skipshöfn sinni,
var fyrstur manna til að ná
árangri með kraftblökk á því
skipi, en það olli byltingu í síld-
veiðum. 1964 smíðaði Haraldur,
ásamt Baldri Guðmundssyni,
Reykjaborg RE 25. Haraldur
varð fyrstur til að láta byggja
yfir þilfarið á því skipi, og einn-
ig fyrstur til að nota dælu til
að losa afla úr nót. Haraldur
leysti af á ýmsum skipum uns
hann varð annar af tveimur
skipstjórum á aflaskipinu Sig-
urði RE 4,1975 til 1988. Harald-
ur var alla tið meðal mestu afla-
manna á öllum veiðum og for-
vígismaður um nýjungar í bún-
aði skipa og veiðarfæra. Seinni
ár gerði hann út 30 tonna bát,
Reykjaborg RE 25. Hann var
varaborgarfulltrúi í Reykjavík
1970-1974, sat í hafnarstjóm
Reykjavíkur og i útgerðarráði
BÚR á sama tíma. Haraldur sat
í stjórn skipstjóra- og stýri-
mannafélagsins Öldunnar
1966-1977 og síðustu ár í stjórn
vélbátaábyrgðarfélagsins
Gróttu. Arið 1979 var hann
sæmdur riddarakrossi hinnar
íslensku fálkaorðu fyrir störf
að sjávarútvegsmálum. Útför
hans fer fram frá Bústaða-
kirkju í dag.
orðlagður aflamaður, og þakkaði
Guði fyrir að hafa aldrei misst mann
fyrir borð. Hann var veiðimaður í
eðli sínu, enda alinn upp við veiðar
frá blautu barnsbeini. Fjórtán ára
fór hann að heiman til sjós, en hafði
róið með föður sínum frá barnæsku.
Hann þekkti duttlunga Ægis, en
sótti gull í greipar hans.
Eljusemi hans og dugnaður var
óþtjótandi. Sama hvort vár heima,
í verbúðinni eða í sumarbústaðnum,
alltaf var sami áhuginn. Haft var
að gamni að ferðir með þeim hjónum
í sumarbústaðinn væru ekki hvíldar-
ferðir. Oftast kom maður þreyttari
heim, en ríkari af eldmóði hans og
áhuga fyrir umhverfínu og náttúr-
unni.
Hann ferðaðist mikið um landið
á seinni árum með konu sinni og
vinum. Hann dáði náttúru landsins
og var víða kunnungur. Einnig
höfðu þau víða lagt leið sína erlend-
is.
Nú var komið að því hjá þeim
hjónum að njóta efri áranna. Þau
höfðu fest kaup á íbúð á sólar-
strönd, og draumur þeirra var að
eyða tíma sínum þar í auknum
mæli. Haraldur var sólskinsbarn og
í sólinni leið þeim hjónum vel.
Ég á Haraldi mikið að þakka.
Styrkur hans og hlýleiki gegnum
árin er mér ómetanlegur. Hann var
hornsteinn fjölskyldunnar. Hans
verður sárt saknað í fjölskylduboð-
unum, þar sem hann var hrókur
alls fagnaðar og þessi trausti hlekk-
ur sem allir þurfa á að halda, bæði
í sorg og gleði. Hann kom mér til
hjálpar á erfiðri stund og hans að-
stoð fæ ég aldrei þakkað. Hann var
hreinn og beinn og einlægur maður
sem ekki mátti vamm sitt vita í einu
eða neinu. Hann var maður sem
engin orð fá lýst. Hann gat ekki
verið betri. Hann var fullkominn.
Mig langar að lokum að þakka
honum samfylgdina þann tíma sem
ég naut nærveru hans.
Megi góður Guð styrkja tengda-
móður mína, aldraða foreldra hans
og alla fjölskylduna í þessum erfíðu
raunum.
Bergur Hjaltason.
Það var á sunnudagsmorgni sem
ijölskyldunni bárust þau hörmulegu
tíðindi að Haraldur tengdapabbi
hefði látist af slysförum. Fyrstu við-
brögð okkar voru: „Það getur ekki
verið, ekki hann Haraldur, hann sem
var alltaf svo hress og lífsglaður.“
Það er ótrúlegt að fá ekki að sjá
hann aftur og fá aldrei aftur að
njóta ynaislegu stundanna með hon-
um, t.d. í sumarbústaðnum í
Skorradal. Venjulega komum við til
að slappa af, en það átti ekki við
Harald, hann varð alltaf að hafa
eitthvað fyrir stafni, laga pallinn,
grisja skóginn, eða bara hreinlega
að stækka bústaðinn. Það var hrein
unun að fylgjast með honum í sveit-
inni.
Haraldur var gestrisinn maður
og gjafmildur og alltaf tilbúinn að
rétta fram hjálparhönd ef á þurfti
að halda. Minningin um gleðina sem
skein úr andliti Haraldar þegar þau
hjónin buðu okkur til veislu er
ógleymanleg, þessara stunda verður
sárt saknað.
Lýsandi dæmi um gjafmildi og
gestrisni Haraldar er þegar þau
hjónin keyptu sumarhús á Spáni.
Þá lagði hann mikla áherslu á að
það væri ekki eingöngu fyrir þau
hjónin heldur einnig fyrir bömin og
fjölskyldur þeirra. Það gladdi hann
mikið þegar við komum heim og
sögðum frá vel heppnaðri Spánar-
ferð.
Haraldur var mikill barnakarl og
hafði mikla ánægju af barnabörnum
sínum og talaði oft um hvað honum
þótti leitt að hafa ekki getað verið
meira með sínum börnum þegar þau
voru lítil, en vegna starfa sinna á
sjó var hann oft langdvölum að
heiman.
Gott var að eiga Harald að, því
betri tengdaföður var ekki hægt að
hugsa sér. Við tengdadæturnar vilj-
um þakka Harladi fyrir öll þau ynd-
islegu ár sem hann gaf okkur og
biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu hans.
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Það besta, sem fellur öðrum í arf,
er endurminning um göfugt starf.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Gugga, Guð gefi þér styrk
í sorginni.
Soffía, Elsa María og
Kristrún.
Elskulegur afí minn er farinn. Það
er svo erfítt að trúa því að hann
komi ekki aftur heim. Hann sem var
á besta aldri og við áttum eftir að
gera svo margt saman.
Á m.'nu.n yngri árum varð ég
þeirrar gæfu aðnjótandi að vera
mikið inni á heimilinu hjá afa og
ömmu á Háaleitisbrautinni og ætíð
var manni tekið þar opnum örmum.
Afí var hjartahlýr og góður maður
og ávallt stutt í grínið hjá honum.
Ég var mikil afastelpa og var með
honum þegar hann var að snúast í
ýmsum málum og náttúrlega var
alltaf ferð á Grandann inni í hvetjum
rúnti og jafnvel oft á dag. Oftast
laumaði afi að mér smá sælgætis-
mola, en honum þótti líka gott að
fá smá mola í þessum ferðum okkar.
Með unglingsárunum minnkaði
vera mín á heimili þeirra, en alltaf
komu allir saman í fjölskyiduboðun-
um og þar var afi alltaf sá sem all-
ir dáðu og virtu og allir hlustuðu
á, því hann hafði alltaf frá nógu að
segja.
Eg minnist ferða minna sem ég
fór með afa og ömmu til Spánar,
en þau keypti sér íbúð þar, sem stóð
til að eyða sem mestum tíma í á
efri árunum. Þar var ávallt glaumur
og gleði enda afi mikið fyrir að vera
í sól og sumaryl. Það var líka alveg
dásamlegt að sjá hann þegar hann
var að prútta við Spánveijana um
verð á varningi þeirra á útimörkuð-
unum og afi hafði oftar en ekki
betur í þeirri viðureign.
Eftir að hafa dvalið erlendis í
rúma átta mánuði vantaði mig sama-
stað hér heima í nokkra mánuði og
afí tók ekki annað í mál en að ég
flyttist inn til þeirra og þá endurnýj-
uðust kynni okkar á ný. Hann var
traustur og það var alltaf hægt að
leita til hans ef eitthvað bjátaði á,
því hann var alltaf tilbúinn til að
rétta hjálparhönd.
Afí var mikið fyrir ferðalög og
var alltaf á ferðinni. Ef ekki var
farið á húsbílnum eitthvert út á land,
þá var farið í sumarbústaðinn í
Skorradal og þær voru nú ófáar ferð-
irnar sem ég fór með þeim þangað.
Ekki grunaði mig að ég væri að
kveðja elsku afa minn í síðasta sinn
þegar hann lagði af stað í ferðalag
síðast, en ég sá hann ekki eftir það.
Og nú er hann farinn í sitt síðasta
ferðalag.
Ég bið góðan guð að styrkja
ömmu mína og fjölskyldu í þessari
miklu sorg. Og þér, afi, vil ég þakka
fyrir allar okkar yndislegu samveru-
stundir í gegnum árin.
Þín
Guðbjörg María.
Þú leitar að leyndarmáli dauðans.
Hvað er að hætta að draga andann annað
en að frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo hann geti risið upp í mætti
sínum og óptraður leitað á fund guðs síns?
Nú er hann elskulegi afí okkar
dáinn. í fyrsta sinn knýr dauðinn
dyra í nálægð. Hvers vegna tekur
guð afa frá okkur svo snemma? Af
hveiju hann, sem sífellt fyllti hjörtu
okkar af gleði?
Margar spumingar vakna en fátt
er um svör. Ekki er hægt að út-
skýra það sem óútskýranlegt er, því
vegir guðs eru órannsakanlegir. Éitt
vitum við þó að þrátt fyrir að afi
sé dáinn mun hann ávallt vera á
meðal okkar. Einnig að guð og ætt-
ingjar munu nú taka á móti honum
opnum og hlýjum örmum.
Alltaf var hlýlegt og gott að koma
í heimsókn til afa og ömmu á Háa-
leitisbrautinni og mun svo vera
áfram þótt afí sé fallinn frá. Afi var
stór og mikill maður. Hann var góð-
ur og vildi allt fyrir okkur og aðra
gera. Er við lítum til baka minn-
umst við þess tíma er afí passaði
okkur. Þá var oftast farið í bíltúr
niður á höfn til að ræða við alla sjó-
mennina. Þótti okkur þessar ferðir
hin mesta skemmtun og átti afí allt-
af mola til að gefa okkur. Einnig
minnumst við skemmtilegra ferða
upp í Skorradal þar sem við fengum
að smíða kofa, veiða, fara út á bát
og margt, margt fleira. Afí kenndi
okkur svo margt sem við munum
búa að alla ævi.
Með þessum fáu orðum viljum við
þakka guði fyrir þau ár sem hann
gaf okkur með afa. Minningin um
hann mun lifa í hjörtum okkar og
veita okkur hlýju og styrk í framtíð-
inni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú raeð Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma. Megi guð varðveita
þig og styrkja á þessari sorgar-
stundu.
Ásta Björk, Áslaug María,
Inga Jóna, Björn Gunnar,
Hrafnkell, Haraldur Óli, Har-
aldur, Hildur Björg, Bylgja
Björk og Elín Margrét.
Sunnudaginn 7. ágúst sl. sátum
við hjónin úti á veröndinni í sumar-
bústað okkar og virtum fyrir okkur
gróðurinn og hversu vel honum
hafði farið fram í sumar. Sól skein
í heiði og náttúran skartaði sínu
fegursta. Skyndilega var þögnin
rofín af símhringingu og okkur færð
sú harmafregn að Haraldur Ágústs-
son hefði látist af slysförum nóttina
áður. Á einu augabragði dró ský
fyrir sólu. Gat þetta verið satt að
horfínn væri okkar besti vinur, svili
og mágur, sem við höfum þekkt svo