Morgunblaðið - 04.09.1994, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 4. SEPTEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
SIGRÍÐUR M. SANDHOLT
+ Sigríður M. Sandholt var
fædd í Reykjavík 2. nóvem-
ber 1919. Hún lést í Reykjavík
18. ágúst siðastliðinn og var
útför hennar gerð frá Foss-
vogskirkju 24. ágúst sl.
Lofaður sé Guð og faðir Drottins vors Jesú
Krists, sem eftir mikilli miskunn sinni hefur
endurfætt oss til lifandi vonar fyrir upprisu
Jesú Krists frá dauðum.
(1. Pétursbréf, 1:3.)
Þar sem ég var staddur erlendis
ásamt fjölskyldu minni þegar andlát
vinkonu minnar, Sigríðar Magnús-
dóttur Sandholt, eða Siggu eins og
hún var gjaman kölluð, bar að og
við náðum ekki að vera viðstödd
útför hennar langar mig að fá að
minnast hennar hér með nokkrum
orðum.
Hún Sigga var bemskuvinkona
mín, þó að u.þ.b. ijörutíu og fimm
ár skildu okkur að. Sigga og maður
hennar, Egill Th. Sandholt, sem
látinn er fyrir nokkmm ámm, em
einhveijir traustustu og eftirminni-
legustu vinir, sem ég hef eignast.
Og þá meina ég vinir. Egill og Sigga
vora afar nánir vinir foreldra minna
og kynntist ég þeim snemma á lífs-
leið minni. Reyndar man ég ekki
tilvemna með öðmm hætti en þeim
að þau Egill og Sigga hafi haft þar
veglegt rúm. Upp koma í huga
minn ógleymanlegar stundir þegar
þau heimsóttu foreldra mína, en þá
fannst mér ævinlega vera hátíð.
Reyndar fór ég á unga aldri sjálfur
og einn míns liðs að venja komur
mínar á þeirra ástríka heimili á
Gullteigi 18. Þar var ávallt tekið
höfðinglega á móti mér af sannri
ástúð og kærleika. í þessum heim-
sóknum mínum vom málin rædd,
sem um jafningja væri að ræða þó
aldursmunurinn væri allnokkur. Eg
kaus jafnvel oft að fara frekar í
heimsókn til Egils og Siggu á kvöld-
in, en leika mér við jafnaldra mína.
Og einhveiju sinni hafði ég það á
orði við ástkæra foreldra mína að
ef þau yrðu frá mér tekin vildi ég
fá að búa hjá Agli og Siggu. Þetta
ætti að segja meira en margt annað
um Egil og Siggu, því nú vita þeir
sem til þekkja hversu ástríkt fólk
stendur að mér í báðar ættir.
Einnig á ég dýrmætar minningar
af Agli og Siggu á ferðalögum með
þeim, bæði innan lands sem erlend-
is. Ég bókstaflega naut þess að
vera í nálægð þeirra.
Egill og Sigga áttu bæði einlæga
og staðfasta trú á hinn krossfesta
og upprisna frelsara sinn, Jesúm
Krist. Honum fólu þau líf sitt allt,
já, og dauða einnig. Þau lifðu ömgg
í faðmi frelsarans og treystu honum
í öllum hlutum. Þau tóku virkan
þátt í útbreiðslu orðs hans, sérstak-
lega með fórnfúsu starfí sínu í
KFUM og KFUK, sem og kristni-
boðshreyfíngunni og síðast en ekki
síst með vem sinni allri. Sigga var
mikil bænakona og þekkti vel mátt
bænarinnar og var ekki í vafa um
traust sitt á Drottni sínum.
Nú, síðustu mánuðina, átti Sigga
í erfiðri baráttu við hinn illvíga sjúk-
dóm krabbameinið, sem síðan dró
hana til dauða. Einnig í þeim erfíð-
leikum var hún sannur vitnisburður
um þann sem hún trúði á og treysti
fyrir lífí sínu og dauða, Jesúm Krist,
og kannski þá sem aldrei fyrr.
Hún dvaldi síðustu vikurnar á
heimili Stefáns, sonar síns, og Mar-
íu, tengdadóttur sinnar, og naut þar
sérstakrar umhyggju og hlýju. Það
vita þeir sem til þekkja að erfítt
getur verið að hafa dauðsjúka
manneskju á heimili sínu svo vikum
skiptir. En þau kusu að leyfa henni
að vera heima hjá sér enda leið
Siggu best þar, en svo sagði hún
sjálf við ljölda fólks, sem heimsótti
hana þangað. Gestrisni Stefáns og
Maríu var einstök, sem og kærleik-
ur þeirra, sem þau sýndu bæði
Siggu og þeim sem hana heimsóttu.
Kvöldið áður en ég og fjölskylda
mín héldum erlendis í sumarfrí
heimsótti ég Siggu eftir að Stefán
hafði hvatt mig til að líta til hennar
áður en við héldum utan. Ég vissi
að hvetju stefndi og fann á mér
að þetta yrði í síðasta skipti, sem
ég sæi Siggu hérna megin grafar.
Mér var því ákaflega mikilvægt að
fá að líta til hennar þetta kvöld og
þakka ég það nú.
Sigga var þá alveg komin í rúm-
ið, máttfarin, en við gátum þó rætt
saman stutta stund. Fann ég þá á
máli hennar hvað hún var þakklát
umhyggju vina sinna og ekki síst
sona sinna og fjölskyldna þeirra.
Á þessum kveðjufundi okkar
Siggu sagði hún við mig þegar ég
kvaddi hana og var að ganga út
úr herberginu hennar: „Við sjáumst
svo fljótlega aftur." Þessi orð henn-
ar stungu mig svolítið og hafa
hljómað í mér síðan. Mér þótti vænt
um þau því sannarlega sjáumst við
Sigga fljótlega. Hún fór heim í
dýrð Drottins og trúi ég því og bið
að þar fái ég að sjá hana fljótlega.
En hjá Drottni er einn dagur sem
þúsund ár og þúsund ár, sem einn
dagur.
Eg bið algóðan Guð, sem vill
gefa okkur öllum lífið, já, lífíð með
sér um eilífð, að blessa minninguna
um Siggu og Egil. Hann styrki syni
hennar, tengdaböm og bamaböm
með huggandi anda sínum. Drottinn
Guð leiði þau áframhaldandi á veg-
um sínum. Verið honum falin um
alla eilífð.
Já, góðum stundum og minning-
um um þau Siggu og Egil gleymum
við ekki svo auðveldlega, Guði sé
lof fyrir það. Honum, Guði sé lof,
sem gefur okkur sigurinn fyrir son
sinn, Jesúm Krist.
Jesús mælti: „Ég er upprisan og
lífíð. Sá sem trúir á mig mun lifa,
þótt hann deyi. Og hver sem lifir
og trúir á mig, mun aldrei að eilífu
deyja.“ Trúir þú þessu? Þessu trúði
Sigga.
Já, Sigga mín, við sjáumst svo
fljótlega.
Sigurbjöm Þorkelsson.
Með þessum fáu orðum viljum
við, starfsfólk Vistheimilis bama,
Laugarásvegi 39, kveðja okkar
kæm matráðskonu, Sigríði Sand-
holt. Sigríður starfaði um langt
árabil sem matráðskona og var fær
í sínu starfi. Sigríður var glæsileg
kona, greind, skaplétt og það sóp-
aði að henni þar sem hún fór.
Við minnumst margra góðra
stunda í samræðum við Sigríði, hún
gaf okkur oft aðra sýn á dagsins
amstur, hún var víðsýn og fordóma-
laus.
Það kom eins og reiðarslag þegar
Sigríður veiktist. Hún hafði verið
svo lengi með okkur, bar aldurinn
vel og var glöð. Enginn trúði því
að hún ætti ekki afturkvæmt í vinn-
una. En svona fór.
Við, samstarfsfólk hennar, minn-
umst Sigríðar með þökk og sökn-
uði. Við sendum fólkinu hennar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
Guð og allir englar lýsa Sigríði á
eilífðarbrautinni.
Starfsfólk Vistheimilis barna,
Laugarásvegi 39.
t
Faðir okkar,
ÁMUNDI EYJÓLFSSON
húsasmfðameistari,
Hamarsbraut 12, Hafnarfirði,
iést í Borgarspítalanum 2. september sl.
Gunnar Ámundason,
Ingólfur Halldór Ámundason.
Útför
ÓLAFS BRIEM
fyrrverandi menntaskólakennara að Laugarvatni,
verður gerð frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 8. september
kl.
11.30.
Katrín Briem, Hugi Ármannsson,
Ólöf Briem, Kári Petersen,
Brynhildur Briem,
Hugi Baldvin Hugason,
Elín Briem.
t
Ástkœr móöir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA SIGRÍÐUR LÁRUSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
(áður til heimilis í Eskihlíð 9),
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni, Reykjavík, þriðjudaginn 6. sept-
ember kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á Gigtarfélag íslands.
Ingibjörg Loftsdóttir, Ólafur Loftsson,
Helgi Loftsson, ÓlöfWaage,
Lárus Loftsson, Valgerður Níelsdóttir,
barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Faðir minn, tengdafaðir, afi, bróðir og
mágur,
JÓN MAGNÚSSON,
Bræðraborgarstfg 3,
Reykjavík,
er lést að heimili sínu 17. ágúst, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 5. september kl. 10.30.
Ragnar Jónsson,
Garðar Kári,
Guðrún Þórdfs,
Erla Magnúsdóttir,
Margrét Magnúsdóttir,
Páll Magnússon,
Kristfn Þórkatla Kristvinsdóttir,
Ragnheiður Helga,
Magnea Magnúsdóttir,
Eðvald Magnússon,
Kristján Einarsson,
Pauline Magnússon,
+ Sigríður Berg-
þóra Ólafsdótt-
ir var fædd í
Reykjavík 24. sept-
ember 1917. Hún
lést í sjúkrahúsinu
í Neskaupstað 31.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru lijónin Ólafur
Sæmundsson og
Halldóra Berg-
sveinsdóttir. Frá
sex ára aldrí var
Sigríður alin upp
hjá móðurforeld-
rum sínum í Nes-
kaupstað. Sigríður átti níu
systkini en á legg komust að-
eins þtjár systur, hún og tví-
burasystir hennar Elín, sem
lést árið 1989, og Adda Sigríð-
ur, sem er búsett í Bandaríkj-
unum. Árið 1941 kynntist Sig-
ríður Árna Stefánssyni útgerð-
armanni frá Fáskrúðsfirði og
gengu þau í hjónaband 28.
september það sama ár. Heim-
ili þeirra var frá upphafi að
Ásbrú í Fáskrúðsfirði og
þjuggu þau þar alla tíð. Þeim
Árna og Sigríði varð ekki
barna auðið en systurdóttir
Sigríðar, Halldóra,
ólst upp hjá þeim frá
þriggja ára aldri.
Arni lést í október
árið 1979. Útför Sig-
ríðar fór fram frá
Fáskrúðsfjarðar-
kirkju 6. ágúst síð-
astliðinn.
ÉG KVEÐ með sökn-
uði góða vinkonu, sem
í daglegu tali var köll-
uð Sigga Bergs. Henni
og Árna manni hennar
kynntumst við hjónin
fljótlega eftir að við
fluttum á Kolfreyjustað í Fáskrúðs-
fírði. Með okkur tókst mikil vinátta
sem var okkur hjónum kær.
Sigga var glæsileg kona sem eft-
ir var tekið hvar sem hún fór. Hún
starfaði mikið að félagsmálum, tók
meðal annars virkan þátt í starfí
slysavamadeildarinnar Hafdísar og
kvenfélagsins Keðjunnar. Hún var
ómissandi á gleðistundum og hrókur
alls fagnaðar hvar sem hún kom.
Þau hjón, Sigga og Ámi, komu oft
hingað heim og ósjaldan vom með
þeim þrír yngstu synimir í Lyng-
hól. Var þá glatt á hjalla á Kol-
freyjustað.
Það var Siggu mikill missir er
Ámi lést að loknum erfíðum veik-
indum. Sjálf átti hún við hjartveik-
indi að stríða og fór tvisvar í að-
gerð til London. Smám saman
ágerðust veikindi hennar en aldrei
kvartaði hún heldur hélt reisn
sinni. Hún ók um á bíl sínum og
sýndi í einu og öllu kjark sinn og
dug. Aldrei kom til mála að hún
flyttist úr Ásbrú. Þessi dugur
hennar og sterkur vilji hélt henni
uppi og hún gaf aldrei undan í
veikindastríðinu. Upp úr miðjum
júlímánuði síðastliðnum var hún
flutt á sjúkrahúsið í Neskaupstað
en fór heim í Ásbrú aftur. Nokkr-
um dögum síðar lá leiðin enn í
Neskaupstað og lést hún þar
sunnudagskvöldið 31. júlí.
Stórt skarð er höggvið í vinahóp
minn með fráfalli Siggu Bergs. Hún
stóð ætíð við hlið mér, bæði á gleði-
og sorgarstundum og sýndi þannig
vináttu sína í verki. Hálfum mán-
uði áður en hún lést kom hún hing-
að á Kolfreyjustað og var viðstödd
brúðkaup yngstu dóttur minnar.
Þar var hún sem fyrr hrókur alls
fagnaðar og vakti það mikla lukku
er hún steig dans við harmonikku-
undirleik hér úti á stétt. Og þannig
er Sigga í minningu minni, kát,
hress og lífsglöð vinkona.
Dóru, Pétri og Árna Sigurði og
Lyngholtssystkinunum votta ég
samúð. Megi Guð færa ykkur styrk.
Þórhildur Gísladóttir,
Kolfreyjustað.
SIGRÍÐUR BERG-
ÞÓRA ÓLAFSDÓTTIR
ÞÓRDÍS ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Þórdís Ágústsdóttir fædd-
ist 15. júní 1911 í Drápuhlíð
í Helgafellssveit. Hún lést 18.
ágúst síðastliðinn og var útför
hennar gerð frá Olafsvíkur-
kirkju 26. ágúst.
HÚN Dísa frænka mín er dáin.
Þegar ég hugsa til baka man ég
Dísu þegar hún hitti mig í Reykja-
vík. Eg var þá tíu ára og spurði
hún hvort ég vildi ekki skreppa
með henni til Ólafsvíkur og heim-
sækja frændfólkið sem ég ætti
þar. Þessi heimsókn stóð í heilt ár
og er í minningunni sem langt sól-
ríkt sumar.
Dísa var þá orðin ekkja og bjó
með átta af níu bömum sínum,
eitt var farið að heiman, samt vildi
hún bjóða þessari móðurlausu
frænku sinni að dvelja hjá sér og
njóta þeirrar umhyggju og hlýju
sem hún veitti sínum börnum sem
hún svo sannarlega gerði og það
gleymist aldrei.
Elsku Anna, Sjöfn, Vöggur,
Hulda, Beggi, Agla, Keli, Denni,
Haddi og ijölskyldur. Ég og fjöl-
skyldan mín vottum ykkur okkar
innilegnstu samúð, Guð blessi ykk-
ur öll.
Minningin um móðurina, sem gaf
okkur öllum svo mikið, mun aldrei
gleymast.
Kristín Eyjólfsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
KRISTÍN INGVADÓTTIR,
Hraunsvegi 14,
Njarðvík,
lést í Landskotsspítala þann 31. ágúst
síðastliðinn. Jarðarförin auglýst síðar.
Björn Sveinsson,
ÆgirÖrn Björnsson,
Ósk Björnsdóttir.