Morgunblaðið - 30.10.1994, Blaðsíða 2

2 B SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ

ÓPERUSÖNGKONUR syngja yf-
irleitt ekki dægurlög eða djass, en
Diddú syngur hvaða tóna sem er.
Söngkona sem syngur nætur-
drottningu Mozarts af sama
áreynsluleysi og hún syngur djas-
slag eftir Gerswin, hlýtur að hafa
óvenjulegan bakgrunn, og ekki
síður persónuleika. Á nýjum
geisladiski segist hún sýna flest
sem hún getur, og til að komast
að því hvað það er og hvert hún
stefnir, heimsótti Morgunblaðið
hana upp í Mosfellsbæ.
Sigrún Hjálmtýsdóttir býr
ásamt eiginmanni sínum
Þorkeli Jóelssyni tónlist-
armanni, og tvíbura-
dætrunum Salome og
Valdísi á tónlistarbýlinu Túnfæti,
ekki langt frá Laxnesi. Þótt hund-
urinn taki á móti mér eins og á
alvöru sveitarbæ hverfur þó sveit-
arstemmningin að nokkru leyti
þegar inn er komið. Á vinstri hönd
blasir við tónlistarstofa í smíðum
og á hægri hönd kjólasafn glæsi-
legj; þannig að ekki fer á milli
mála að hér búa listamenn sem
þurfa oft að koma fram í fínum
„dressum". Þetta eru heldur engir
hversdagskjólar, heldur síðir sam-
kvæmiskjólar sem sökum pláss-
leysis komast ekki lengur inn í
stóra, brúna skápinn.
„Mamma þarf að fá nýjan
skáp,“ segja tvíburamir af festu.
„Þetta eru nú bara vinnugall-
arnir," segir söngkonan.
í þessu húsi hefur verið mikið
unnið því að nú er viðbyggingin
með tónlistarstofu á efri hæð og
herbergjum á neðri hæð svo til
lokið. Þá mun Sigrún syngja aríur
og söngperlur meðan hún horfir
yfir dalinn sinn, Flóann og Esj-
una, Þorkell mun leika á homið
og tvíburamir Salome og Valdís á
komettana sem þær em að læra
á. „Hausmusik" kalla Þjóðveijar
það.
í hæstu hæðir
Músíkin á nýja geisladiskinum
sem nú er að koma út með Sig-
rúnu hefur hljómað um dagana á
flestum íslenskum heimilum.
Þetta era lög sem ég skulda
almenningi," segir Sigrún. „Sum
þessara laga hafa verið áhrifavald-
ar í lífí mínu, eins og til dæmis
Heyr mína bæn sem Ellý Vil-
hjálmsdóttir söng á sínum tíma
og Siboney með Guðrúnu Á. Sim-
onar. Þessi lög hittu beint í hjart-
að. Ég var ekki nema fíögurra ára
gömul þegar ég heyrði þau og svo
stutt í loftinu að ég horfði undir
útvarpið. Varð að teygja mig til
að hækka í því.
Flest lögin era sígildar söng-
perlur. Einnig eru tvö ný lög eftir
Gunnar Þórðarson og eitt lag eftir
Jóhann G. Jóhannsson. Gunnar
útsetti sjálfur annað lag sitt og
er það í fyrsta sinn sem hann út-
setur lag fyrir sinfóníuhljómsveit.
Að öðra leyti sá Þórir Baldursson
um útsetningar nema að sjálf-
sögðu við ítölsku lögin sem ég
mátti til með að læða að. Undir-
spil annaðist Sinfóníuhljómsveit
íslands undir stjórn Robins Stap-
eltons en yfírumsjón með öllu sam-
an hafði Björgvin Halldórsson.
Þama sýni ég flest sem ég get,
fer í hæstu hæðir eins og í lagi
eftir Bemstein en syng jafnframt
lög þar sem ég verð að ná til áheyr-
andans með nálægð og einlægni.
Lögin era tekin upp í Háskólabíói
og einnig í hljóðveri þar sem ég
slökkti ljósin og söng við kertaljós
til að ná fram réttu stemmning-
unni.“
, Röddin tók af skarið
Eftir að hafa slegið í gegn sem
Hvað ertu búin að fá marga?
„Það var svo á Ítalíu sem rödd-
in tók af skarið,“ segir Sigrún.
„Meistari minn þar var mjög
ánægður með hljóðfærið.“ )
- Hefði ekki verið betra að i
hefja söngferilinn sem óperasöng- ,
kona? '
„Nei, þá væra allir orðnir leiðir
á mér! Ég er mjög seinþroska hvað
sönginn snertir. Ég þurfti langan
tíma og aðdraganda. Það er líka
gott að hafa reynt eitthvað ann-
að.“
Ekkert múður
Sigrún talar um rödd sína sem
hljóðfæri. Á það hefur hún fram r
að þessu æft sig inni á salerni að |
sögn, því húsið sem fjölskyldan
hefur búið í til þessa er aðeins um
fímmtíu fermetrar. Það verður því
margt sem breytist þegar nýja
viðbyggingin verður tekin í gagn-
ið, en vonandi hverfur ekki þetta
skemmtilega andrúmsloft sem
skapast þegar antikhúsgögn, orgel
og önnur hljóðfæri, nótur, bækur )
og gamlir munir stilla saman j
strengi sína. Og svo horfir Esjan .
á þetta allt saman inn um *
gluggann.
I þessari stofukyrrð upplýsa
systurnar mig samviskusamlega
um baksturshæfíleika móður sinn-
ar, sem standa ekki sönghæfileik-
um að baki, og Sigrún segist hafa
bakað frá unga aldri. „Ég var
ekki nema þrettán ára þegar ég .
bakaði fyrir heila fermingar-
veislu." r
Það hefur verið liðstyrkur fyrir )
heimili með sjö börn, en hvernig
fannst henni að alast upp með
mörgum systkinum, fékk hún ekki
takmarkaða athygli?
„Það var nú lítið talað um at-
hyglisþörf í þá daga,“ segir hún.
„Við þurftum snemma að standa
á eigin fótum, taka þátt í öllu og
vera ekki með neitt múður. Við I
voram hávær ijölskyldan, þökin |
lyftust þar sem við voram saman |
komin, það var talað og hlegið •
hátt. Kannski var það dulin þörf
fyrir athygli sem ýtti mér út í
sönginn,“ segir hún og hlær hátt.
- Hvað heldurðu að hafí verið
það besta sem þú tókst með þér
úr foreldrahúsum?
„Að þurfa að standa á eigin
fótum. Það var heldur aldrei neinn ,
þrýstingur. Okkur var í sjálfsvald
sett hvað við vildum gera og verða I
og innan veggja heimilisins feng- |
um við að móta karakter okkar í
friði. Ég sótti mikið í ömmu, nöfnu
mína, og var ekki nema fimm ára
gömul þegar ég fór ein með strætó
til hennar. Stundum held ég nú
að allar þessar uppeldisumræður
hafi gert það að verkum að börn
eru ofvernduð.
Nýtni hafði ég líka með mér að |
heiman. Pabbi vann einn fyrir
þessum krakkaskara og mamma
var í því að ala upp. Við borðuðm I
oft skyr man ég, en við tókum
ekki eftir því hversu oft það var
því mamma bar það þannig fram.
Maður kunni svo vel að meta allt.
Ég átti eina dúkku og hana tók
ég með mér sem heimanmund!
Hér kemst ég ekki inn í herbergið
fyrir dóti. Nú hefur allsnægtar-
kynslóðin sem keyrir í menntó á
bíl tekið við.“
- Og hefur fyrirmyndirnar úr
sjónvarpinu.
„Við náum ekki Stöð 2 og eigum
ekki myndbandstæki. Á sumrin
er stundum ekki kveikt á sjónvarp-
inu vikum saman. Við hjónin vinn-
um mikið og viljum því helst hafa
slökkt á tækinu þegar við erum
með telpunum.“
- Hvað gerir fjölskyldan þá
saman?
„Það er svo margt, það er spjall-
Morgunblaðið/Kristinn
TAKMARK MITT er að geta sungið óperur, messur, Ijóð og vera með mitt sprell inn á milli.
dægurlagasöngkona, leikið í kvik-
myndum og á sviði, setur Sigrún
punlctinn yfir i-ið með óperasöng.
Ef punkturinn er þá kominn. En
hvemig eiga sér svona umskipti
stað?
„Ég var að byija að syngja með
Spilverki þjóðanna þegar ég kynn-
ist Þorkeli manninum mínum. Eft-
ir stúdentspróf úr Verslunarskól-
anum ákvað hann að hlýða hjarta
sínu, eins og hann hefur reyndar
alltaf gert, og leggja tónlistina
fyrir sig þótt hún þætti ekki mjög
arðbær atvinnugrein. Hann fór til
náms í Guildhall School of Music
and Drama í London. Ég var á
þessum tíma í leiklistarskólanum
og var mjög leitandi. En ástin tog-
aði mig út til London og ég hóf
nám við sama skóla, þótt mér
fyndist það í raun mjög fíarstæðu-
kennt. Ég hafði aflað mér lág-
markskunnáttu í tónlist en var
með mjög lítinn bakgrann. Ég
náði þó inntökuprófínu, þeir
heyrðu tóninn í hljóðfærinu. Þor-
kell hvatti mig til að halda áfram,
sagði að ég gæti ekki hætt úr því
að ég hafði náð þessum áfanga.
Ég renndi blint í sjóinn og þetta
nám var enginn dans á rósum.
Við byijuðum tuttugu en voram
aðeins fíögur sem útskrifuðumst.
Það var lengi að bijótast um í
mér hvort ég ætti að fara heim
og syngja dægurlagatónlist eða
halda áfram að læra og snúa mér
þá að sígildum söng. Það var á
endanum röddin sem tók af skar-
ið. En hún þróaðist mjög hægt.
Ég var með annan fótinn hér
heima, söng þá dægurlög og það
traflaði röddina. Það má lýsa því
sem svo að ef ég hafði náð að
komast fímm skref upp á við, datt
ég aftur niður um þijú skref.
Ég fór í framhaldsnám og það
var þá sem röddin tók allt í einu
skref fram á við. Þá varð ég áfjáð
í að geta meira. Ég hafði alltaf
átt mér þann draum að fara til
Ítalíu en frestaði förinni þangað
um tvö ár því ég varð ófrísk. Ég
vildi eignast mitt fyrsta bam, en
þau urðu nú svo reyndar tvö,“
segir hún og horfir á tvíburana
sem nú era átta ára gamlir og
borða heimabakaða snúða með
friðarsvip. Þeir fylgjast þó grannt
hvor með öðram og svo segir
Salome snöggt við systur sína:
Morgunblaðið/Kristinn
Kjólasafnið
kemst ekki lengur fyrir inni í
brúna skápnum. Listasaumur
er á mörgum kjólanna sem
kjólameistari Sigrúnar saumar,
en söngkonan er litaglöð og
gefin fyrir rómantískan bún-
ingastíl sem hentar vel karakt-
er hennar. „Mamma þarf að fá
nýja skápa,“ segja dætumar,
og þess verður ekki langt að
bíða að þeir komi því að litla
býlið Túnfótur er nú að breyt-
ast í stórt og rúmgott tónlistar-
býli.
Morgunblaðið/Kristinn
Stafurinn
sem fyrri eigandi Túnfóts, Jón
Jónsson, skildi eftir hangir í
bitanum ásamt þurrkuðum
rósavendi ópemsöngkonunnar.
Hann var bróðir Ásgríms Jóns-
sonar listmálara, og mun víst
hafa málað eins og bróðirinn.
Hann skildi ekki eingöngu staf-
inn sinn eftir, heldur líka anda
listarinnar.