Morgunblaðið - 30.10.1994, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
Tónar
fró
Túnfæti
að og spilað.“
„Og dansað,"
skjóta dæturnar inn
í.
„Já, á þessu stóra
gólfi! Og stundum
spila ég á litla horn-
ið. Maðurinn minn
segir að ég hefði
orðið „virtúós", eins
gott að ég lærði
ekki að spila á horn!
Brosið í fríi
„Það hafa aldrei
verið skýrar línur í
lífi mínu,“ segir
Sigrún. „Oft er það
sem eitt símtal getur skipt sköpum
og ég tekst á við eitthvað nýtt.“
— Eru óperusöngvarar meiri
listamenn en dægurlagasöngvarar
að þínu mati?
„Þegar menn syngja óperur
bætist leiklistin við. Það er útkom-
an sem skiptir máli þegar list er
annars vegar. Þeir sem sérhæfa
sig til dæmis í ljóðasöng eru ekki
síðri listamenn.
Siimum finnst það ef til vill eft-
irsóknarverðara að syngja óperur.
En það er engin listgrein æðri
annarri. Þetta eru ólík form. Tak-
mark mitt er að geta allt. Geta
sungið óperur, messur, ljóð og
vera með mitt sprell inn á milli.
Og ég set líkama, sál og rödd í
ákveðna hugarfarsstelljngar eftir
því hvert verkefnið er. Ég set ann-
an lit í röddina.
- Þú segir sprell, ertu húmor-
isti?
„Lundin býður upp á það. Ég
set mig aldrei í alvarlegar lista-
mannsstellingar. Þá væri ég ekki
heil og einlæg.“
- En vilja ekki listamenn láta
taka sig alvarlega?
„Ég held að fólk taki söng minn
alvarlega. Ég er nú heldur ekki
alltaf gapandi."
- Menn hafa velt því fyrir sér
hvort það sé önnur Diddú til, önn-
ur en þessi létta og hressa?
„Nei ég er alltaf svona. Ég á
þó mínar stundir þegar ég er upp-
gefin, þá er ég sjálfsagt fúl og
brosið í fríi.
Ég verð að gæta þess að syngja
ekki þreytt. Fagið útheimtir að ég
sé vel upplögð og andlega vel á
mig komin. Hljóðfærið verður að
vera tilbúið undir átök. Fólk held-
ur stundum að maður geti tekið
eins og eitt lag við tækifæri, sem
er út í hött. Ef þú færð nú tann-
pínu í afmælisveislu, ætlastu þá
til að tannlæknirinn sem er líka
gestur fari að vinna á staðnum?"
Spurning um símtal
Hvenær upplifði Sigrún erfið-
asta augnablikið á óperuferlinum?
„Það var í Gautaborg þegar ég
söng Gildu í Rigoletto. Ég var að
fá flensu í mig en fór samt að
syngja. Það var svo í miðri aðal-
aríunni sem röddin fjaraði út. Það
var skelfilegt
augnablik. Eg
lauk við aríuna á
táknmáli. Svo
heppilega vildi til
að varasöngkona
var í húsinu og hún
hljóp upp á svið
eftir fyrsta hlé og
söng hlutverkið til
enda.“
- En hvenær
upplifðir þú sig-
urinn í hjarta þér?
„Það er ekki oft
sem ég upplifi sig-
urinn. Opera er
svo margþætt og
þótt heildarútkoman sé góð er
ætíð eitthvað sem maður er ekki
ánægður með. Ég er alltaf að leita
að þessari fullkomnun sem er sjálf-
sagt ekki til og meðan sú árátta
er til staðar pirrar mig ætíð ein
nóta.
En mér líður vel meðan ég syng.
Ég stefni að því að ná betri tökum
á röddinni og vinn stöðugt að því.
Röddin er óáþreifanleg, það verður
að hafa stjórn á svo mörgu áður
en maður nær að stjórna henni.“
Nú eru flestir ánægðir með að
hafa ekki misst Sigrúnu út í lönd,
en eru samt óhressir yfir því að
geta ekki montað sig meira af
henni ytra. Ég spyr hvort hún
hafí ekkert hugsað sértil hreyfing-
ar í því sambandi.
„Hver veit nema ég spreyti mig
meira erlendis en ég hef gert hing-
að til. Það er alltaf ákveðinn þrýst-
ingur á mig. Okkur íslendingum
fínnst við aldrei hafa sannað okk-
ur nema við gerum það gott í út-
löndum. Það er mér þó ekkert
kappsmál að syngja þar.“
- Þetta er kannski spurning
um símtal eins og þú segir?
„Það getur verið það, og ég er
nú ekki dugleg að hringja! Það
verður stöðugt að minna á sig.
Ástæðan fyrir því hversu treg ég
hef verið að fara utan er ef til
vill sú, að mér finnst ég aldrei
vera tilbúin.“
- Þekkirðu veikleika þína?
„Já ég þekki veikleika mína.
Ég vinn í því að laga þá. í söngn-
um geta menn ekki gefið kost
nema á því besta. Þar vil ég ekki
vera hönkuð á veikum punkti.
Utan söngsins er nú ýmislegt
sem tínist til. Ég hef til dæmis
þann leiðinlega ávana að Iáta fólk
bíða eftir mér. Tímaskynið er í svo
lágu drifi. Ef ég hef tíma aflögu
er ég afar róleg, stressa mig aldr-
ei á tímanum. Fjölskyldan líður
fyrir þetta, ég læt stundum eigin-
manninn og dæturnar bíða svo
lengi eftir mér að þau eru komin
með skúffu þegar ég loks kem,
skælbrosandi. En þetta er ekki illa
meint, og bitnar ekki á vinnunni.
Ég hef annan slæman ávana
sem snertir líka þetta tímaleysi.
Ég leggst í Morgunblaðið. Ég
kúpla mig út sem er kúnst í þessu
Morgunblaðið/Kristinn
TVÍBURARNIR Valdís og Salome. „Ég vildi eignast mitt fyrsta
barn, en þau urðu nu svo reyndar tvö.“ Förinni til Itaiíu var því
frestað um tvö ár.
Það var svo í
miðri aðalaríunni
sem röddin
fjaraði út. Það
var skelfilegt
augnablik
Það er ekki oft
sem ég upplifl sig-
urinn. Opera er
svo margþætt og
þótt heildarút-
koman sé góð er
ætíð eitthvað sem
maður er ekki
r
ánægður með. Eg
er alltaf að leita
að þessari full-
komnun sem er
sjálfsagt ekki til
og meðan sú ár-
átta er til staðar
pirrar mig ætíð
ein nóta
litla rými hérna og sit í langan
tíma með blaðið í fanginu. Er ekki
viðræðuhæf á meðan.“
„Hún les hverja einustu auglýs-
ingu,“ segir Valdís, „og þegar
pabbi biður um blaðið segir hún
alltaf bíddu, bíddu.“
- Tíminn, þessi óvinur þinn,
líður hratt. 'Hefur aldurskvíði
ónáðað þig?
„Nei aldrei. Ég er búin að vera
í þessu í tuttugu ár og hef enst í
þessu eingöngu vegna þess að ég
er stöðugt að bæta við mig. Á
meðan svo er kemst enginn kvíði
að.“
Viðhaldsþjónusta
Daglegt stúss og amstur láta
ekkert í minni pokann fyrir söng-
listinni fremur en annarri list. En
hvað er það sem truflar söngkon-
una mest?
„Afköstin sem söngkona. Þegar
ég tek mikið að mér hef ég ekki
tíma til að æfa mig sem skyldi.
Þá verð ég pirruð.
Utanaðkomandi truflanir eins
og umtal og öfundj ef eitthvað er,
ná ekki til mín. Ég skrúfa bara
niður í heyrnartækinu. Ég er svo
heppin að hafa það!“ segir hún og
skellir upp úr.
Tiltekt, innkaup, matargerð og
allt þar á milli er svo lítið mál,
segir Sigrún að það er ekki orð
hafandi á því. Þar hjálpist þau
hjónin að. En hvað um peninga,
er sá þáttur lífsins ekki oft trufl-
andi?
„Flestir fá launin sín hver svo
sem vinnan er, en söngkona þarf
að sanna sig til að fá greitt fyrir
vinnu sína. Margir halda að söngv-
arar þéni óskaplega vel, en það
er ekki rétt, þeir eru ekki vel laun-
aðir. Við gefum vinnu okkar oft
og fólki finnst kannski sjálfsagt
að við gerum það. Mér fínnst það
oft sjálfsagt sjálfri. Það gleymist
allt sem við höfum þurft að leggja
á okkur. Blóð, sviti og tár.
Það er dýrt að halda sér radd-
lega í formi. Ég er stöðugt í námi
og þar sem meistararnir eru ekki
hér sem ég get leitað til, verð ég
að fara utan. Og það er dýrt að
vera í söngtímum.
Þetta er eins og hver önnur við-
haldsþjónusta,“ segir hún og dæs-
ir.
Ég get nú ekki stillt mig um
að minnast á kjólana í þessu sam-
bandi.
„Já, þetta eru ekki hversdagsleg
vinnuföt það er óhætt að segja
það. Svo þarf skó við alla kjólana,
og fara í hárgreiðslu og förðun,
endalaus útgjöld!“
- Hefurðu einhvern sérstakan
fatastíl?
„Ég er litaglöð og er oftast í
þessum rómantíska búningastíl,
hann passar best við karakter
minn. Ég er. kjólakerling og læt
oftast kjólameistara sauma á
mig.“
Við tökum nú dijúga stund í
að skoða kjólana, þann listasaum
sem er á sumum þeirra, og ég hef
orð á því, nokkuð mæðulega,
hversu gaman það hljóti að vera
að eiga svona marga, fallega síð-
kjóla og klæðast þeim oft í mánuði.
„Mamma, þú getur nú gefið
henni einn kjól, þennan sem þú
ert hætt að nota,“ segir Salome
þá mynduglega.“
ítalska „elementið“
„Peningar skipta mig ekki öllu
máli,“ segir Sigrún. „Ekki meðan
ég skulda ekki upp yfir haus og
hef í mig og á. Aurarnir fara helst
í vinnuföt og námsferðir. Ég þyk-
ist vera sparsöm og er alin þannig
upp, en ég get verið svakalegur
splæsari. Mér finnst gaman að
gefa öðrum hluti, kannski af því
þeir komast ekki fyrir hér!
Ég þarf bara að eiga fyrir bens-
íni á bílinn og fyrir efni í kjól svo
ég komist til að syngja fyrir fólk-
ið.“
Sigrún er á leið til Ítalíu til að
undirbúa næsta verkefni sitt hjá
íslensku óperunni, sem er La Trav-
iata eftir Verdi. ítalir eiga kannski
örlítinn heiður af því að Sigrún
sneri sér að óperusöng og ég spyr
hvort þeir höfði til hennar?
„Já, því ítalir syngja með hjart-
anu, þeir eru þannig í eðli sínu.
Það er þetta ítalska „element“ sem
höfðar til mín. Þeir eru opnir og
trúir því sem þeir eru að gera.
Allt sem þeir segja og gera er
gert af tilfínningu.“
- Er ekki leiðinlegt fýrir konu
sem elskar ítalska „elementið“ að
vera hér innan um okkur þumbar-
ana?
„Hveijir eru þeir? íslendingar
eru ekki þumbarar. Þeir eru líkir
ítölum í sér._ Ég er alls ekki sam-
mála því að íslendingar séu þung-
ir og lokaðir. Það er yfírleitt létt
yfir íslendingum. Þeir verða að
vísu þumbarar þegar þeir setja sig
í yfirmannastellingar. Hér er mik-
ið af kóngum sem telja sig mikil-
væga og vilja öllu ráða.“
- Þú söngst fyrir Bandaríkja-
menn fyrir stuttu, hvernig er að
syngja fyrir þá þjóð?
„Eg söng í New York fyrir ríka
Ameríkana. Þetta var fólk sem
hefur séð allt og heyrt allt og því
erfitt að gera því til hæfis. Ég
fékk afar góðar viðtökur og mér
fannst það afrek að hafa náð til
þess.“
- Nú hefur aldrei komist hnífs-
blað milli þín og íslensku þjóðar-
innar. Geturðu útskýrt það?
„Nei það get ég varla,“ segir
hún og ekki er laust við að hún
fari hjá sér. „Kannski erþað vegna
þess, að þótt ég sé orðin óperu-
söngkona hefur manngerðin ekk-
ert breyst. Ég hef heldur ekki
verið að ögra fólki. Það er ekki
minn stíll."
Það er greinilegt að hundurinn
Snati elskar þennan stíl því hann
flaðrar upp um húsmóður sína.
Hann fær þó ekki að fara með
henni til ítölsku meistaranna, hann
verður bara heima og heilsar og
kveður við túnfotinn.
•+