Morgunblaðið - 21.07.1995, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 20. JÚLÍ1995 27
PÁLL
SIG URBJÖRNSSON
+ Páll Sigur-
björnsson
fæddist í Brekkubæ
á Hellnum, Snæ-
fellsnesi, 2. apríl
1917. Hann lést I
Borgarspítalanum
16. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Jakob-
ína Þorvarðardótt-
ir, f. 30.4.1885, d.
9.2.1978 og Sigur-
björn Friðriksson,
f. 20.11.1870, d.
15.3.1928. Þau
bjuggu í Brekkubæ
og í Melabúð á Hellnum. Páll
var yngstur fimm systkina sem
nú eru öll látin, systkini hans
voru Magnfríður f. 1907, d.
1993, Hjörtur f. 1909, d. 1931,
Pétur f. 1911, d. 1993, og Una,
f. 1913, d. 1984. Páll kvæntist
15. júlí 1950, eftirlifandi eigin-
konu sinni Pálínu Sveinbjörgu
Andrésdóttur, f. 23.12.1916 í
Stykkishólmi, ættaðri úr
Breiðafjarðareyjum. Synir
þeirra eru Andrés, f. 14.8.1949,
d. 16.8.1949, og Hjörtur, f.
8.1.1952, byggingafræðingur,
búsettur í Kópavogi, kvæntur
Ragnhildi G. Hermannsdóttur,
synir hans eru Birgir Páll, f.
1969, og Hermann Jakob, f.
1978. Uppeldisbörn Páls, börn
Pálínu af fyrra hjónabandi, eru
NÚ ER lífsneisti tengdaföður míns
slokknaður, hann andaðist s.l.
sunnudag í Borgarspítalanum eftir
tveggja mánaða legu þar. Það var
1) Davið Guðráður
Garðarsson, f.
10.2.1942, afbrota-
sálfræðingur, bú-
settur í Svíþjóð,
kvæntur Gerd
Gardarson, börn
hans eru Olöf Ingi-
björg, f. 1962, Jón
Garðar, f. 1964,
Guðlaugur Magni,
f. 1967, og Davíð
Jóhann, f. 1968. 2)
Valgerður Bryndís
Garðarsdóttir f.
7.8.1945, búsett í
Svíþjóð, gift Sig-
urði Johansen, börn þeirra eru
Páll f. 1963, Andrés Brynjar f.
1966 og Unnur Ósk f. 1968.
Páll stundaði að mestu sjó-
sókn fyrir vestan og eftir að
hann fluttist til Reylgavíkur var
hann m.a. á togurum er sigldu
á stríðsárunum til Englands,
síðar vann hann hjá Guðmundi
í Miðdal við leirkerasmíði og
seinna í Funa hjá Ragnari
Kjartanssyni o.fl. við sömu iðn.
Á sjötta áratugnum fór hann
að vinna við múrsmíði og tók
sveinspróf í þeirri grein 1967,
og vann hann við þá iðn til árs-
ins 1987 uns hann lét af störf-
um.
Útför Páls fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 15.
sárt að horfa upp á þennan hrausta
og hressa mann svona veikan,
hann sem varla missti úr dag í
vinnu alla sína ævi. En í minning-
MINNINGAR
unni geymum við brosið hans hlýja
og alla elskuna sem hann sýndi
öllum sínum samferðamönnum.
Palli ólst upp við kröpp kjör á
Hellnum á Snæfellsnesi, hann
missti föður sinn ungur og varð
fljótt að taka til hendinni við að
aðstoða móður sína og fatlaða syst-
ur. Hann fór í vinnumennsku á
bæina í kring og stundaði sjóróðra
frá Hellnum frá því hann var bam
að aldri.
Á stríðsárunum hleypti hann
heimdraganum og var m.a. við
siglingar á togurum milli íslands
og Englands. Þegar í land kom fór
hann að vinna við leirkerasmíði hjá
Guðmundi í Miðdal og síðar hjá
Ragnari Kjartanssyni o.fl. í Funa,
en Páll og Ragnar voru æskuvinir
af Snæfellsnesinu. Vinátta hélst
með þeim alla tíð og Ragnar fékk
Pál seinna með sér til að hlaða
Bárð Snæfellsás að Arnarstapa,
það mikla verk. Upp úr 1950 fór
Palli að vinna við múrsmíði og
vann við hana til ársins 1987.
Palli var ekki maður margra
orða en því meira sýndi hann hug
sinn í verki og var hann einstak-
lega greiðvikinn maður. Alltaf var
hann að koma á óvart með rausn-
arlegum gjöfum og alltaf var hann
tilbúinn að rétta fram hjálparhönd
þegar hana vantaði. Þau voru
mörg dagsverkin sem hann vann
kauplaust fyrir vini og vandamenn
og ekki vantaði dugnaðinn. Þegar
við vorum að byggja okkur sumar-
bústað fyrir nokkrum árum var
hann ekki í rónni fyrr en lagt var
í hann úr bænum á föstudögum,
síðan var unnið næstum hvíldar-
laust við smíðar, uns farið var aft-
ur í bæinn á sunnudagskvöldum.
Eins var það þegar við vorum að
byggja okkur hús fyrir tveimur
árum, hann var mættur manna
fyrstur á morgnana og farinn síð-
astur, það var ekki einu sinni tekið
í mál að honum væri ekið á milli
staða, heldur vildi hann ganga
þessa löngu leið fram og til baka.
Palli var mikill göngugarpur og
meðan hann hélt heilsu vantaði
hann aldrei í gönguferðir Hana-nú
gönguhópsins og þar fyrir utan fór
hann flestra sinna. ferða seinustu
árin fótgangandi. Sjötíu og fímm
ára gekk hann oft frá Kópavogin-
um niður á Hofteig til að taka í
spil með systkinum sínum.
Palli var ekki einsamall á lífs-
göngunni, við hlið hans var tengda-
móðir mín Pálína Sveinbjörg Andr-
ésdóttir, hún var ættuð af Snæ-
fellsnesinu eins og hann, en þau
kynntust í Reykjavík 1948. Þau
byijuðu sinn búskap 1949 í Kópa-
vogi og voru því hálfgerðir frum-
byggjar þar, þau hafa alla tíð síðan
búið í Kópavogi.
Þau Palli og Palla voru einstak-
lega elskulegt fólk heim að sækja
enda var alla tíð mjög gestkvæmt
á þeirra heimili, þau vildu allt fyr-
ir alla gera og alltaf var heimilið
opið fyrir vini og vandamenn utan
af landi, eða aðra sem kannski
einhverra hluta vegna áttu ekki í
annað hús að venda, þau voru jafn-
vel tilbúin að ganga úr rúmi fyrir
fólk ef þeim þótti það nauðsynlegt.
Palli var mjög félagslyndur og
átti marga vini og kunningja, hann
hafði gaman af spilamennsku og
fór reglulega út í Félagsmiðstöð
aldraðra til að spila meðan heilsa
leyfði. Aldrei man ég eftir Palla
öðruvísi en í góðu skapi og alltaf
var hann brosandi, og hvers manns
hugljúfi, ég held að öllum sem
kynntust honum hafi þótt vænt
um hann og öll börn hændust að
honum, enda var hann einstaklega
barngóður maður.
Ég vil þakka Palla samveruna í
þau tuttugu ár sem ég varð þess
aðnjótandi að hafa hann sem hluta
af mínu lífi og vona að hann hafi
nú fengið góða hvíld, við sem þekkt-
um hann komum öll til með að
sakna nærveru hans en ég veit að
Palli hefur fengið góða heimkomu.
Elsku Palla, þú ert búin að
standa þig eins og hetja með dag-
legum ferðum á sjúkrahúsið og
vökum yfír Palla, þrátt fyrir þína
slæmu heilsu, hafðu þökk fyrir.
Ég bið Guð að styrkja þig, bömin
og aðra aðstandendur. Minningin
um góðan dreng mun lifa.
Ragnhildur G.
Hermannsdóttir.
Með þessum fáu línum viljum *
við þakka Palla afa í Kópó fyrir
samfylgdina.
Alltaf sóttum við vel að honum
er við knúðum dyra. Hann tók á
móti okkur með innilegri hlýju og
gleði hans yfír nærveru okkar fór
ekki leynt. Glaðværð og kímni
gerði hann að góðum samræðu-
manni. Hann var ágætlega inni í
málefnum líðandi stundar jafnt
sem liðinnar. Þar sem þekkingu
hans þraut spurði hann af áhuga
og Mustaði af eftirtekt.
Á sófaborðinu lá alltaf spila-
stokkur. Afí, þessi áhugasami
spilamaður, setti það ekki fyrir sig
þó mótspilarinn þekkti hvorki lit
né spilareglur. Hann var óþreyt-
andi að spila „Olsen, Olsen" við
barnabörn og barnabarnabörn þó
svo hann tapaði hvað eftir annað.
Já, smáfólkið naut sín og baðaði
sig í aðdáun hans á ótrúlegri snilld
þeirra. Hrifning hans fylgdi smá-
fólkinu áfram út í lífið eftir að
hann kvaddi með kossi við dyrnar.
Afi gaf gott og hollt veganesti,
sjálfsagt án þess að vita hve vel
hann gjörði.
Ólöf, Snorri, Ágúst og Elías. \
VILHJALMUR
HALLDÓRSSON
+ Vilhjálmur
Halldórsson
fæddist á Víðivöll-
um í Fljótsdal 7.
júní 1932. Hann
lést 11. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Halldór
Vilhjálmsson, f. á
Þuriðarstöðum í
Fljótsdal 11. jan-
úar 1896, d. 21
júli 1959, og Sig-
ríður Björnsdóttir
frá Steinum Aust-
ur-Eyjafjöllum, f.
9. september
1905. Hún lifir son sinn. Systk-
ini Vilhjálms eru Björn, f. 1931,
Grétar, f. 1933, og Þórhildur
f. 1935. Vilhjálmur giftist
Hrafnhildi Kjartansdóttur frá
Ingólfshvoli í Ölfusi 23. desem-
ber 1962 og eignuðust þau fjög-
ur börn: 1) Halldór, f. 1962. 2)
Áslaug Fjóla, f. 1964, hún á
tvær dætur, Hugrúnu og
Hrafnhildi. 3) Sólrún Harpa, f.
1969. 4) Kjartan, f. 1973. Vil-
hjálmur og Hrafnhildur slitu
samvistir.
Útför Vilhjálms fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.00.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt, ef telja skyldi það.
I lífsins bók það lifir samt í minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra þjarta
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós,
er gerir jafnvel dimma daga bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir)
í örfáum orðum langar mig að
minnast Vilhjálms Halldórssonar,
mágs, míns sem er látinn á sextug-
asta og fjórða aldursári. Af mörgu
er að taka eftir langa samveru og
minningar streyma fram sem
ógjörningur er að segja
frá í stuttum minningap-
istli.
Æskuárunum eyddi
Villi, eins og hann var
kallaður, í Fljótsdal á
Héraði og síðan að Sýr-
læk í Villingaholts-
hreppi, en þangað fluttu
foreldrar hans þegar
hann var sex ára gamall.
Villi var sérstaklega
barngóður maður og
hann vildi ekki nokkrum
manni illt. Hins vegar
var hann ekki fljóttekinn
eins og sagt er, og
kannski misskilinn vegna þess.
Hann hafði sínar föstu skoðanir á
hlutunum og hvers kyns óreiða,
bæði á vinnustöðum og heima fyr-
ir, var honum ekki að skapi. Áhuga
hafði hann á heimsferðum hvers
konar en fór sjálfur ekki víða, það
var alveg sama um hvaða lönd var
talað, hann vissi allt um menn og
málefni viðkomandi landa. Á síðast-
liðnu ári fór Villi ásamt vinnufélög-
um sínum, hjá byggingarfyrirtæk-
inu Selós á Selfossi, til Grænlands
og vissum við öll sem þekktum Villa
að þar rættist hans útþrárdraumur
að hluta til. Seinni árin tók að hrjá
hann sjúkleiki sem hindraði hann í
mörgu sem hann langaði að gera.
Af laxveiðum hafði hann mikla
ánægju og stundaði hann þetta
áhugamál sitt eftir bestu getu.
Helgina 7. til 9. júlí sl. átti hann
ánægjulega stund í faðmi fjölskyld-
unnar á æskuslóðum sínum austur
í Fljótsdal, á fjölmennu ættarmóti
og þar fór hann víða um og hafði
mjög gaman af. Hann hitti þar
ættingja sína sem hann hafði ekki
séð í mörg ár og suma aldrei og
var þessi ferð honum og okkur öll-
um sem með honum glöddumst á
þessari stundu til mikillar gleði.
En gleðin er ekki ein á ferð, og
við ráðum ekki alltaf okkar nætur-
stað. Á heimleiðinni kom kallið hans
Villa, mjög snöggt. Nú er hann far-
inn í hið mikla ferðalag og býr án
efa í haginn fyrir okkur hin sem
óhjákvæmilega förum í sama ferða-
lag þegar okkar tími er kominn. Að
lokum vil ég þakka þér, Villi minn,
allt það sem þú varst okkur og böm-
unum mínum og þá ekki síst barna-
börnunumv Þeim fannst sjálfsagt að
leita hjálpar hjá þér með biluð hjól
og fleira ef afí þeirra var ekki heima.
Elsku Halldór, Áslaug, Sólrún
og Kjartan, svo og afastelpurnar
tvær, Guð veri með ykkur öllum
og styrki ykkur. Aldraðri móður
Villa bið ég Guðs blessunar svo og
öllum hans ættingjum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Guðbjörg Ólafsdóttir
(Gugga).
Horfínn er vinur,
genginn á braut,
kvaddur með virktum,
kvaddur í kirkju við bæn bæði og söng. •
Það skulum við muna er stundin er löng.
(Fanney Grétarsdóttir)
Elsku Halldór, Áslaug, Sólrún,
Kjartan, amma og aðrir ástvinir.
Megi algóður guð styrkja ykkur öll.
Fanney og Darna.
Sumar og sól, tími ættarmóta,
ferðalaga og annarrar afþreyingar.
Fjölskyldan saman komin á æsku-
stöðvum og ýmislegt til gamans
gert, þetta var yndisleg stund,
frændfólk faðmast og kveður og
heldur heim á leið. Miðvikudagur
og síminn hringir, slæmar fréttir,
hann Villi frændi er dáinn. Hver
bjóst við því að kveðjast í hinsta
sinn í sólinni í Fljótsdalnum?
Því þó að fundum fækki
er fortíð ekki gleymd.
í mínum huga og hjarta
þín minning verður geymd.
Héma í húsi þínu
sig hvíldi sálin mín.
Ég kem nú kæri vinur
með kveðjuorð ti! þín.
Nú verður ekki barið að dyrum
og kallað halló, hæ eða spjallað um
alla hluti, hvort það var landafræði
eða húsbyggingar, laxveiði eða
gang lífsins yfirleitt. Góður frændi
og vinur er farinn, söknuður er
mikill, en minningin lifir um góðan
mann sem öllum vildi vel.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Halldór, Áslaug, Sólrún,
Kjartan, amma, Hugrún, Hrafnhild-
ur og aðrir ættvinir, guð gefi okkur
öllum styrk í þessari raun.
Sigríður (Sirrý), Ólafur,
Hafdís og Óskar.
Ég held að öllum sem fá fregn
af andláti góðs vinar bregði jafn-
framt því að upp renna minninga-
myndir frá góðum stundum sem
þeir hafa átt með viðkomandi.
Svona fór fyrir mér þegar ég fékk
að vita að Villi Halldórs, vinnufé-
lagi minn til marga ára og góður
félagi, hefði orðið bráðkvaddur á
ferðalagi um Austurland.
Ég kynntist Villa löngu áður en
við urðum vinnufélagar, fjölskylda
mín og hans hafa tengst góðum
vinaböndum sem hófust með því
að við hjónin eignuðumst „góða
nágranna". Flestir sem eignast
góða granna þekkja síðan fram-
haldið. Villi kom mér fyrir sjónir
sem náttúrubam, fast skipulag
nútímans var ekki hans sterkasta
hlið. Ef ljúka þurfti verkefni, voru
kaffitímar, matartímar eða vinnu-
dagslok skipulag sem mátti sleppa
eða sinna síðar. Hann hafði yndi
af ferðalögum og oft tók hann sér
ferð á hendur í bíl sínum vítt og
breitt um landið. Margt skröfuðum
við Villi við smíðina á daginn og
þá lýsti hann ferðaáhuga sínum,
þá sérstaklega draumum sínum um
að sigla um heimshöfin.
Fáir sinntu tækjum sínum og
tólum betur en hann og oft var
leitað til hans ef gott verkfæri
vantaði til að leysa smíðaþraut.
Svona mætti lengi telja þegar rifj-
aðar eru upp góðar stundir með
Villa Halldórs. Við þessar minning-
ar er gott að ylja sér. Góður Guð
blessi minningu hans og styrki
börn hans og barnabörn í framtíð-
inni.
Kristján Einarsson, Selfossi.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ANNA JÓNÍMA SVEINSDÓTTIR
frá Viðfirði;
Krummahólum 6,
Reykjavik,
verður jarðsungin frá Víðistaöakirkju í Hafnarfirði mánudaginn
24. júlí kl. 13.30.
Guðbjartur Guðmundsson,
Magnús Guðbjartsson, Sigurborg Róbertsdóttir,
Ólöf Kristjana Guðbjartsdóttir, Pétur Örn Pétursson,
Guðrún Guðbjartsdóttir, Albert Hinriksson
og barnabörn.