Morgunblaðið - 21.07.1995, Síða 28

28 FÖSTUDAGUR 21. JÚLÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNHILDUR
KRISTINSDÓTTIR
+ Gunnhildur
Kristinsdóttir
fæddist í Samkomu-
gerði í Eyjafjarðar-
sveit 22. mars 1912.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri hinn 15.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru María Stefáns-
dóttir og Kristinn
Jóhannsson, bænd-
ur í Samkomugerði.
Systur hennar eru:
Helga Magnea, f.
1911, dáin 1965, og
Hulda, f. 1926. Hinn 22. nóvem-
ber 1935 giftist Gunnhildur
Daníel Sveinbjörnssyni, f.
10.08.1911 á Kolgrímustöðum í
Eyjafjarðarsveit, d. 01.10.1976.
Þau bjuggu fyrstu búskaparár-
in í Samkomugerði og síðar í
Saurbæ og voru ævinlega
kennd við þann bæ. Eftir frá-
fall eiginmanns síns flutti
Gunnhildur til Akureyrar og
bjó hún þar síðan. Gunnhildur
og Daníel eignuðust níu börn:
1) Kolbrún, f. 12.04. 1936, sam-
býlismaður Sigurður Ólafsson.
Hún á þrjú börn. 2) Hilmar, f.
16.09. 1937, maki
Guðlaug Björns-
dóttir, þau eiga
fjögur börn. 3) Arn-
ar, f. 24.07. 1939,
maki Hallfríður
Bryndís Magnús-
dóttir, þau eiga
fjögur börn. 4)
Sveinbjörn, f.
03.01. 1941, maki
Inga Ólafsdóttir,
þau eiga fjögur
börn. 5) Viðar, f.
03.04. 1942, sam-
býliskona Sæunn
Óladóttir, þau eiga
þrjú börn, en fyrir á Viðar tvö
börn. 6) María, f. 11.06. 1944,
maki Jón Smári Friðriksson,
þau eiga fjögur börn. 7) Vík-
ingur, f. 23.04. 1946, maki
Þuríður Sigurðardóttir, þau
eiga þrjú börn. 8) Valur, f.
26.12. 1947, maki Sesselja Ing-
ólfsdóttir, þau eiga fimm börn.
9) Ragnar, f. 06.04. 1952, maki
Hanna Indiana Sigurgeirsdótt-
ir, þau eiga þtjú börn. Afkom-
endur Gunnhildar eru 75 tals-
ins.
Utför Gunnhildar verður
gerð frá Akureyrarkirkju í dag.
í minning vorri munt þú lifa,
við munum þína blíðu lund.
Nú lítum landamærin yfir
og ljúft við söknum þín um stund,
en fyrr en varir finnumst við
á friðarstundu við lífsins hlið.
(Bergþóra Pálsdóttir)
Hinn 15. júlí síðastliðinn fékk
amma Gunnhildur frá Saurbæ loks-
ins þann frið sem hún hafði svo
iengi beðið •eftir. Við trúum því að
nú sé hún við hlið afa og að þau
séu hamingjusöm að hittast aftur.
Það er við tímamót sem þessi sem
við setjumst niður og rifjum upp
minningar um hana og þá sjáum
við hversu kær hún var okkur. Þeg-
ar við vorum á leið í sveitina til afa
og ömmu var tilhlökkunin alltaf
mikil og ævinlega var hrópað upp
„Saurbær! Saurbæri" þegar sást í
bæinn. Það var alltaf mikið af fólki
í Saurbæ og við frændsystkinin
áttum alltaf skemmtilegar stundir
þar. Aldrei komum við að tómum
kofunum hjá henni ömmu og þar
voru iðulega hlaðin borð og alltaf
nóg handa svöngum munnum. Afi
átti það líka til að lauma einum og
einum bijóstsykursmola upp í okkur
til að gleðja litla fólkið.
Það var mikill missir í lífi okkar
allra þegar afi okkar Daníel lést
af slysförum hinn 1.10. 1976.
Amma flutti til Akureyrar í kjölfar-
ið og vann fyrst um sinn í mötu-
neyti Menntaskólans á Akureyri,
síðan frammi í Kristnesi og síðast
á Skjaldarvík þar til hún var orðin
76 ára. Það var notalegt að heim-
sækja hana ömmu og altaf gátum
við fengið nýjustu fréttir af öðrum
ættingjum, því hún fylgdist vel með
sínu fólki. Ekki taldi hún það eftir
sér að telja upp nýjustu afkomend-
urna með nafni, þótt við ættum í
erfiðleikum með að muna allan
fjöldann.
Amma átti við heilsuleysi að
stríða síðustu æviárin sín og fór
um í hjólastól síðstu tvö æviárin.
En amma var sterk og stolt og
mátti ekki heyra á það minnst ef
+ ÓSKAR ÓSBERG,
Strandgötu 11,
Akureyri,
er látinn. Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn
25. júlí kl. 13.30. Aðstandendur.
t
Móðir okkar,
ARNHEIÐUR GÍSLADÓTTIR,
Keldulandi 1,
Reykjavík,
lést í Landakotsspítala miðvikudaginn 19. júlf sl.
Fyrir hönd aðstandenda,
börn hinnar látnu.
t
Elskulegur sonur minn og bróðir okkar,
GUÐMUNDUR VÍKINGUR HJARTARSON,
Hellisbraut 30,
Reykhólum,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 24. júlí
kl. 10.30.
Guðrún Magnúsdóttir
og systkini.
við buðum fram aðstoð okkar. Þeg-
ar við kvöddum hana eftir heimsókn
og sögðumst hitta hana aftur þegar
við kæmum til Akureyrar var alltaf
sama svarið: „Já, ef ég lifi svo
lengi.“
Amma, við þökkum þér kærlega
fyrir allt sem þú gafst okkur og
biðjum Guð að geyma þig.
Magnús, Inga, Gunnhildur,
Bryndís og fjölskyldur.
í dag er amma okkar, Gunnhild-
ur Kristinsdóttir, borin til hinstu
hvíldar. Við viljum með fáum orðum
kveðja hana og þakka henni sam-
fylgdina. Minningin um ömmu og
afa í Saurbæ yljar okkur, en afi
lést af slysförum árið 1976 fyrir
aldur fram.
Við systkinin vorum svo lánsöm
að eiga ömmu og afa í sveitinni sem
alltaf tóku á móti okkur opnum örm-
um og hjá þeim áttum við yndisleg-
ar stundir við leik og störf. Leikvöll-
urinn okkar var viðáttumikill og þar
var endalaus uppspretta fyrir at-
hafnaþrá og fjörugt ímyndunarafl í
iátlausri sól og blíðu. Amma og afi
veittu okkur það öryggi og skjól sem
við þurftum til að geta notið frelsis
og áhyggjuleysis æskuáranna. Með
aldrinum fengu þau okkur svo störf
við hæfi til þess að þroska okkur
og búa okkur undir lífið. í Saurbæ
var alltaf glatt á hjalla, enda mann-
margt heimili og gestagangur mik-
ill. Þar hittust dætur og synir ömmu
og afa með fjölskyldur sínar og áttu
góðar stundir saman. Saurbær var
miðstöð fjölskyldunnar og þar
styrktust ættarböndin. Það er okkar
sem eftir lifum að sjá til þess að
þau bönd haldist.
Það var mikið áfall þegar afi lést
og amma fluttist til Akureyrar, því
sveitin okkar var ekki söm án
þeirra. Við erum þakklát fyrir þær
dýrmætu stundir sem við áttum
þar, því lífíð væri fátæklegt án
æskuminninganna úr Saurbæ.
Undanfarin ár hefur amma átt
við veikindi að stríða og gengið í
gegnum þau af mikilli þrautseigju.
Þrátt fyrir heilsuleysi fylgdist hún
grannt með afokmendum sínum,
en þeir fylla nú næstum áttunda
tuginn. Það var ekki auðvelt að vita
hvernig henni ömmu leið, því aldrei
kvartaði hún. Það átti illa við hana
að vera öðrum háð og hún átti erf-
itt með að þiggja hjálp og umönnun
sem hún þurfti síðustu ævidagna.
Hún sagði þvi oft að hún væri tilbú-
in að kveðja þennan heim. Amma
var því sátt þegar hún sofnaði
svefninum langa, en við kveðjum
hana með söknuði.
Elsku amma og afi, minningin
um ykkur vermir hjörtu okkar sem
eftir lifum.
Gunnhildur, Bragi, Þórður
og fjölskyldur.
ELÍSABET
BJÖRGVINSDÓTTIR
+ Elísabet Björgvinsdóttir
fæddist á Stórólfshvoli í
Hvolhreppi í Rangárvallasýslu
5. júní 1908. Hún lést á Hvíta-
bandinu í Reykjavík 12. júlí síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Dómkirkjunni 20. júlí.
STJÚPAMMA mín, Elísabet Björg-
vinsdóttir, er látin, 87 ára að aldri.
Hún hafði dvalið á Hvítabandinu í
tíu ár, þegar á leið oftast án raun-
verulegs sambands við sína nánustu
þrátt fyrir að þau sinntu henni með
eindæmum vel. Svo að líkast til var
Elsa mín hvíldinni fegin. Dauða-
stríðið var stutt, en Ragnheiður
dóttir hennar var hjá henni til hinstu
stundar. Þannig naut Elsa sjálf
þeirrar umhyggju sem hún átti svo
auðvelt með að veita öðrum.
Ég og við systkinin kölluðum
hana alltaf Elsu, ekki ömmu, þó
fáir fylltu eins vel út í þá mynd sem
við almennt gerum okkur af ömm-
um. Hún var hlý og glaðleg í senn,
vel í holdum og faðmlag hennar var
sérlega hlýtt. Hún var alltaf með
heitt á katlinum eða könnunni og
nýbúin að baka eða elda. Enginn,
ég fullyrði enginn, gat neitað að
þiggja veitingar á Seljavegi 10
meðan Elsa réð þar ríkjum. „Rab-
arbaragraut? Pönnukökur? Eða
kannski fisk? Það er nóg eftir. Ekki
örlítinn bita? En suðusúkkulaði þó?“
Þó maður væri nýbúinn að borða
var einfaldlega ekki hægt að neita.
Oft varð maður þó að fá að leggj-
ast í sófann að máltíð lokinni og
þá var nú Elsa kát.
Hún bjó vestast í Vesturbænum
en var þó búin að rækta stórfeng-
legan matjurtagarð þar sem ána-
maðkarnir voru á stærð við kóbrur,
ekkert líkir öðrum möðkum. Þar
ræktaði hún hvers konar grænmeti
sem var henni efni í girnilegustu
rétti. Rómaðastur var rabarbara-
grauturinn, af honum fékk maður
aldrei nóg.
En það var ekki bara matarástin
sem laðaði mann að Elsu. Hún miðl-
aði miklum fróðleik og var mjög
fróðleiksfús. Það var mjög lær-
dómsríkt að hlusta á hana, í stað-
háttum og ættfræði átti hún ekki
sinn jafningja. Svo kunni hún leiki
sem maður lék ekki annars staðar
og ber þar líklega Sjöorðaleikinn
hæst.
Margar bestu stundirnar á Seljó
átti ég með Elsu einni þegar ég
skrapp með henni til Rúnka eða í
mjólkurbúðina, eða var með henni
i garðinum. Maður kom alltaf ein-
hvers vísari frá slíkum stundum.
Og smátt og smátt varð maður
ófeiminn við að tjá sig á móti, því
Elsa var alltaf tilbúin að hlusta.
Sama má segja um stundimar með
þeim afa saman, en samband þeirra
fannst mér alltaf mjög fallegt og
náið, þó vissulega hljóti veikindi afa
að hafa reynt á þolrifin í Elsu. Og
oft var glatt á hjalla þegar öll fjöl-
skyldan kom saman á Seljavegin-
um. Þá var mikið sungið og mikið
spjallað.
Það var gríðarlegur missir þegar
afi dó, en enn meira áfall þegar
minni Elsu fór smátt og smátt hrak-
andi og brast Ioks alveg. Mér leið
aldrei vel á Hvítabandinu, slík var
breytingin, og því voru ferðir mínar
þangað færri en skyldi. Þeim mun
þakklátari er ég þeim sem gátu,
Helga og þó umfram allt Ragnheiði
og Elísabetu. Ræktarsemi þeirra
allra var einstök.
En við Elísabetu og Kristínu
Höllu vil ég segja: Ef þið viljið ein-
hvern tíma vita betur hvaða mann
hún amma ykkar hafði að geyma,
þá er ég ávallt reiðubúinn að miðla
þeim minningum sem ég á um ein-
staka ömmu. Blessuð sé minning
hennar.
Langt af fjöllum hrislast lækimir
og laða þig margir til fylgdar.
En vegurinn er einn, vegurinn
velur þig, hvert spor þitt er stigið.
Og frá upphafí allra vega
fór enginn þá leið nema þú.
(Snorri Hjartarson)
Logi Hjartarson.
Sumarið 1961 kom ég til íslands
í fyrsta sinn og hjálpaði til við hey-
skap á Efra-Hvoli eins og hann var
stundaður í gamla daga, í góðu
yfirlæti hjá hjónunum Páli heitnum
Björgvinssyni og Ingunni Sigurðar-
dóttur. Eftir að ég fór til Reykjavík-
ur til að dvelja þar um nokkurra
mánaða skeið var eins og systir
Páls, Elísabet heitin, tæki við af
honum og sýndi mér gestrisni á
Seljavegi 10, sem var ekki minni
en gestrisnin sem ég naut á Efra-
Hvoli. Ég var svo heppinn að vera
tíður matargestur hjá henni og
Þorláki og Helga og Ragnheiði,
ekki bara haustið 1961 heldur
næstu rúm tuttugu árin, í hvert
sinn sem ég dvaldi á íslandi eftir
það, þangað til Elsa veiktist. Öll
þessi kvöld á Seljavegi voru mér
kær og afar ánægjuleg, og ég
hlakkaði mikið til þeirra, ekki bara
vegna þess að ég var viss um að
fá stórkostlegan mat og kökur,
heldur vegna þess létta andrúms-
lofts sem Elsa skapaði, sem greiddi
mikið fyrir útlendingi sem gat aldr-
ei lært góða íslensku. Við áttum
saman brandara sem hún bjó til að
mestu leyti, og sem var okkar
einkaeign, t.d. dulnefni og sérstök
orðasambönd. Mér fannst hún vera
í eðli sínu glaðvær manneskja, sem
elskaði að hlæja og hafði ágætt
skopskyn. Þetta staðfestist eftir að
hún fluttist á Hvítabandið og, eftir
því sem Ragnheiður sagði, var enn
hlæjandi og i góðu skapi þrátt fyrir
að henni hefði farið mikið aftur.
Ég gæli núna við þá hugmynd, að
hún sé enn hlæjandi, eins og hetjan
Troilus í kvæðinu Troilus and Cris-
eyde eftir Geoffrey Chaucer (d.
1400), eftir að hann dó og för beint
til himna:
And down from thennes faste he gan avyse
This litel spot of erthe that with the se
Embraced is, and fully gan despise
This wrecched world, and held al vanite
To respect of the pleyn felicite
That is in hevene above; and at the laste,
Ther he was slayn his lokyng down he caste,
And in hymself he lough right at the wo
Of hem that wepten for his deth so faste,
And dampned al oure werk that foloweth so
The blynde lust, the which that may nat laste,
And sholden al oure herte on heven caste.
(V, 1814-1825)
(...og þaðan leit hann niður á
jörðina, þennan litla blett sem um-
girtur er af hafinu, og hann fyrirle-
it algerlega þennan auma heim, og
taldi allt hégóma, í samanburði við
takmarkalausa hamingjuna sem
ríkir á himnum. Og loksins leit hann
niður á staðinn þar sem hann hafði
verið drepinn, og þá hló hann innra
með sér að því hvernig fólk þjáðist
óg grét vegna dauða hans. Og hann
fordæmdi hvernig við látum blindan
losta, sem endist aldrei, stjórna at-
höfnum okkar þegar okkur væri
nær að snúa ásjónu okkar til him-
ins.)
Létt er að ímynda sér að Elsa
hlæi líka ennþá og gleði hennar sé
fullkomnari en sú sem til er á þess-
ari jörð.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir, amma og langamma,
HALLDÓRA SIGURJÓNSDÓTTIR,
er andaðist ó Hrafnistu í Reykjavík
sunnudaginn 16. júlí, verður jarðsungin
frá Digraneskirkju mánudaginn 24. júlí
kl. 13.30.
Óli J. Sigmundsson,
Ingþór Haraldsson, Þorbjörg Daníelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Robert Cook.