Morgunblaðið - 29.07.1995, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskuleg móðir okkar,
MARGRÉT ÞÓRARINSDÓTTIR
frá Minna-Knarrarnesi,
Vatnsleysuströnd,
lést í Sjúkrahúsi Suðurnesja fimmtudaginn 27. júlí.
Börn hinnar látnu.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÁRNI VIGFÚSSON
vélvirki,
Kirkjubraut 11,
Innri-Njarðvík,
sem lést í sjúkrahúsi Keflavíkur 23. júlí
verður jarðsunginn frá Innri-Njarðvíkur-
kirkju mánudaginn 31. júlí kl. 14.
Ásta Kristinsdóttir,
Georg Árnason, Hrafnhildur Jónsdóttir,
Inga Arnadóttir, Sölvi Stefánsson,
Valdfs Árnadóttir, Gísli Garðarsson.
Hulda Árnadóttir, Guðmundur Halldórsson,
Kristín Árnadóttir, Hafþór Jónsson,
Ingólfur Árnason, Þóra Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem .
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför áskærs eiginmanns míns
og bróður okkar,
SNORRA TÓMASSONAR,
Hjarðarhaga 32,
Reykjavfk.
t
Bálför
GUÐNA JÓNSSONAR,
Skúlagötu 40,
verður í Bústaðakirkju mánudaginn
31. júlí kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakk-
aðir en þeir, sem vildu minnast hans,
láti St. Georgsgildið í Reykjavík njóta
þess.
Sigurlaug Jónasdóttir
og systkini hins látna.
Halldóra Þorgilsdóttir,
Guðrún Emelía Guðnadóttir,
Þorgils Guðnason, Úlfhildur Hafdfs Jónsdóttir,
Jón Guðnason, Svava Árnadóttir,
Ingólfur Guðnason, Ingigerður Þorgeirsdóttir,
Guðni H. Guðnason, Madelene M.-L. Vehkalahti.
t
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og
vinarhug vegna andláts og jarðarfarar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
JÓRUNNAR ÞÓRÐARDÓTTUR.
Þórður Einarsson, Kristín Linnet,
Sigurður Örn Einarsson, Kristín Þórdfs Ágústsdóttir,
Sesselja Edda Einarsdóttir, .
Sigurveig Jóna Einarsdóttir, Óskar F. Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ARNHEIÐUR
GÍSLADÓTTIR
+ Arnheiður
Gísladóttir
fæddist á Torfa-
stöðum í Grafningi
18. febrúar 1919.
Hún lést í Landa-
kotsspítala * að
kvöldi miðvikudags
19. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Arný
Valgerður Einars-
dóttir, f. 28. desem-
ber 1885 á Litla-
Hálsi í Grafningi,
d. 31. ágúst 1966,
og Gísli Snorrason,
f. 6. október 1883 á Þórustöð-
um í Ölfusi, d. 2. mars 1958.
Arnheiður var sjöunda í röð
tíu systkina og eru fjögur
þeirra á lífi.
22. desember 1942 giftist
Arnheiður Jóhannesi Sigmars-
syni, f. 19. maí 1916, d. 13.
júní 1973, frá Steinsstöðum í
Lýtingsstaðarhreppi, Skaga-
firði.
Fyrir hjónaband eignaðist
Arnheiður son með Jóhanni
Sveinssyni. Börn hennar eru:
Hörður, f. 1940, maki Agnes
Karlsdóttir, Sigmar, f. 1943,
Sólveig, f. 1945, d. 1995, maki
Sævar Larsen,
Árni, f. 1946, Val-
gerður, f. 1947,
maki Þórarinn
Grímsson, Jóhanna
Sóley, f. 1954, maki
Guðjón Skúlason,
og Anna Sólrún, f.
1964. Barnabörnin
eru 16 talsins og
barnabarnabörn
13.
Arnheiður og
Jóhannes hófu bú-
skap að Nesjum í
Grafningi 1941 og
bjuggu þar til árs-
ins 1945, er þau fluttu að
Torfastöðum í sömu sveit. Árið
1945 fluttu þau að Fossi i
Grímsnesi og bjuggu þar til
ársins 1956. Þá fluttu þau að
Klængsseli í Gaulverjabæjar-
hreppi. Árið 1962 hættu þau
búskap og fluttu til Þorláks-
hafnar. Þar bjuggu þau til árs-
ins 1967, er þau fluttu að Sel-
fossi. Eftir lát Jóhannesar
flutti Arnheiður til Reykjavík-
ur, þar sem hún starfaði við
heimilishjálp um tima.
Utför Arnheiðar fer fram
frá Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ÞAÐ ER ekki ofsögum sagt, að
árið hafi verið fjölskyldunni óvenju
erfitt. I íjórða skipti er höggvið
stórt skarð í frændgarðinn, að
þessu sinni 19. júlí sl., þegar
tengdamóðir mín Arnheiður Gísla-
dóttir lést eftir erfið veikindi, rúm-
lega tveimur mánuðum eftir andlát
dóttur sinnar Sólveigar.
Arnheiður var alla tíð sjálfri sér
nóg og lagði kapp á að vera frem-
ur gefandi en þiggjandi. Hún hafði
skýra og afdráttarlausa skoðun á
því sem á góma bar og kom mein-
ingu sinni ótvírætt til skila. Þjóð-
málin voru henni hugleikin og
ræddi hún þau oft og hvernig henni
þótti til takast í þeim efnum. Hún
lagði mikið upp úr því, að einstakl-
ingurinn bæri ábyrgð á gerðum
sínum og á sínum málum.
Hún var fróðleiksfús að eðlisfari
og las þó nokkuð, þegar færi gafst.
Hún var mjög ljóðelsk og kunni
mörg ljóð, sem hún hafði á hrað-
bergi við ýmis tækifæri. Ljóðin
voru þá iðulega valin í samhengi
við atburðarásina.
Arnheiður var rösk til allra
verka, þegar hún var upp á sitt
besta. Jóhanna minnist þess þegar
henni fannst nóg um kraftinn í
móður sinni. Þá átti hún það til að
hlaupa við fót til þess að koma
nýju verki af stað. Þetta háttalag
fannst barninu ekki viðeigandi og
engar aðrar konur sá hún hlaupa
svona. Nú finnst börnum örugglega
ekkert athugavert við það, að
mæður þeirra hlaupi út um allar
trissur. Arnheiður hafði oft á orði
síðari árin, þegar ég kom gangandi
eða hjólandi til hennar, hve góð
hreyfing og útivera væri mikils
virði.
Arnheiður fylgdist vel með af-
komendum sínum. Barnabörnin
voru mörg og alltaf stækkaði hópur
langömmubarna. Hún tók þátt í
áfangasigrum og gladdist með sín-
um, þegar vel tókst til. Hún naut
þess að vera samvistum við vini
og ættingja og hafði mikla ánægju
af heimsóknum. Þá var tekið _ á
móti gestum með mikilli reisn. Ég
fullyrði að fáum tókst jafnvel upp
að gera flatkökur og kleinur, enda
var borðað meira af því ljúfmeti
hjá Arnheiði en maður hafði gott
af. Nú heyrir veisluborð Arnheiðar
minningunum til og ekki verður
oftar hlakkað til veitinganna í
Keldulandinu.
Jóhannes og Amheiður stunduðu
búrekstur lengstan hluta ævi sinn-
ar. Það starf átti vel við Arnheiði.
Hún tók virkan þátt í bústörfunum
jafnt úti sem inni. Börnin komu
hvert af öðru, stundum mitt á há-
annatímanum, þá var ekki tekinn
langur tími til þess að jafna sig,
því störfin kölluðu og lítill tími
gafst til hvílda.
Arnheiður kynntist meðbyr og
mótlæti eins og títt er í þessu jarð-
lífi. Þau hjónin urðu að bregða búi
í Klængsseli í Gaulveijabæjar-
hreppi fyrr en ætlað var. Jóhannes
var orðinn heilsulítill, þá var flutt
til Þorlákshafnar og voru það mik-
il viðbrigði að fara úr gróðursælli
sveitinni í sandflákana sem þá voru
í Þorlákshöfn og nágrenni. Þar
eignuðust þau yngsta barnið Önnu
Sólrúnu.
Arnheiður fluttist til Reykjavíkur
eftir að hún varð ekkja. Hún vann
um tíma við heimilishjálp og annað-
ist vel um þá sem hún vann fyrir.
Hún sinnti ýmsum snúningum utan
við vinnutíma sinn. Ég varð auk
þess var við símhringingar og heim-
sóknir skjólstæðinga hennar. Það
segir mér mikið um þá lipurð sem
hún sýndi í samskiptum við þá.
Arnheiður helgaði síðustu æviár-
in umhyggju fyrir Rúnu. Þær not-
uðu oft tímann til að lesa ljóð, enda
ber þroski Rúnu og orðaforði henn-
ar þess glögg merki. Rúna flutti á
sambýli fyrir tveimur árum. Arn-
heiður var þá farin að finna fyrir
því, að þrekið var minna en áður.
Hún greindist síðan nokkrum mán-
uðum seinna með þann sjúkdóm,
sem lagði hana að velli. Hún hélt
reisn sinni til síðasta dags og vildi
að sem minnst væri fyrir sér haft,
einmitt í þeim anda sem einkenndi
hana.
Megi góðar minningar um Arn-
heiði lifa með afkomendum hennar,
ættingjum og vinum.
Guðjón.
í minningu um móður mína:
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjama hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun eg fagna og þjást með þér,
og þú skalt vera mín - í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson) ,
Rúna.
Okkur systurnar langar til að
minnast ömmu okkar, ömmu í
Reykjavík, eins og við kölluðum
hana alltaf, í nokkrum orðum.
Það var alltaf gaman og gott
að koma í heimsókn í Keldulandið
til ömmu og afa og alltaf mættum
við hjá henni hlýhug og góð-
mennsku. Þrátt fyrir erfið veikindi
undir það síðasta lét hún ekki vanta
góðgæti og kræsingar á borðin er
maður kom til hennar.
Amma var mjög trú og traust
sínum og hafði mikla ábyrgðar-
kennd. Ef hún tók eitthvað að sér,
þá var það ekkert hálfkák, heldur
skilaði hún öllu af sér með miklum
sóma. Hún kunni vel að meta góða
hluti eins og til dæmis góðar bæk-
ur. Alltaf fylgdist hún vel með
börnum sínurn, barnabörnum og
barnabamabörnum og sýndi þeim
öllum mikinn áhuga og gladdist
yfir hveijum áfanga í lífi þeirra,
hvort sem tekin voru próf, fædd
börn í þennan heim eða einhver
stofnaði til búskapar. Alltaf hafði
hún góð ráð á höndum fyrir okkur.
Elsku amma, söknuður okkar er
mikill, en það er þó huggun í því
að vita að nú líður þér vel og þú
þjáist ekki lengur.
Við þökkum þér fyrir allt það
er þú gafst okkur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Hjördís, Arnheiður,
Aðalheiður, Sædís
og Kallý.
Amma í bænum, eins og við
systkinin frá Selfossi kölluðum hana
alltaf, er dáin. Mig langar að minn-
ast hennar með nokkrum orðum.
Fyrstu minningar lífs míns eru
tengdar ömmu og Rúnu. Þær
mæðgur bjuggu þá á Guðrúnargöt-
unni og ég, tæplega þriggja ára
gömul, var þar í pössun á meðan
mamma og pabbi voru í Kanada.
En minningar tengdar ömmu eru
margar og góðar, því samgangur-
inn var alltaf mikill.
Fyrir u.þ.b. 20 árurn flutti amma
í Kelduland 1, í snotra tveggja
herbergja íbúð og bjó þar til dauða-
dags. Margar voru heimsóknirnar
í Keldulandið og þangað var ævin-
lega gott að koma.
Amma lét sig ekki muna um að
taka á móti sex manna fjölskyld-
unni frá Selfossi og leyfa okkur
að gista. Það var alltaf nóg pláss
hjá ömmu.
Úr Keldulandinu fór enginn
maður svangur og helst ekki
þreyttur heldur. Þeir voru margir
blundirnir sem ég fékk mér hjá
henni, enda andrúmsloftið í íbúð-
inni alltaf einstaklega afslappandi
og gott.
Fleirum en mér þótti gott að
blunda hjá ömmu, meðal annarra
honum pabba mínum, enda hafði
amma útvegað sér góðan kodda til
að hafa í sófanum í stófunni fyrir
þá sem vildu fá sér smákríu.
Amma fylgdist fram á síðustu
stundu vel með afkomendum sínum
og vissi alltaf hvað við höfðum fyr-
ir stafni hveiju sinni. Hún var allt-
af ánægð með okkur og stolt af
okkur, sama hversu lítið við höfðum
afrekað. Mér er minnisstætt þegar
við Eiður heimsóttum hana á
Heilsuhælið í Hveragerði í úrhellis-
rigningu. Ömmu varð tíðrætt um
þá heimsókn því henni fannst svo
ótrúlegt að við skyldum vera að
þvælast til hennar í þessari rign-
ingu. En hún var ánægð með að
fá okkur í heimsókn, eins og alltaf
þegar hún fékk gesti.
Elsku amma mín, ég sakna þín.
Sakna þess að geta ekki verið í
návist þinni, en þú hafðir sérstakt
lag á að láta mér líða vel. Takk
fyrir allar samverustundirnar.
Þín
Linda Rut.