Morgunblaðið - 26.09.1995, Qupperneq 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 26. SEPTEMBER 1995
/
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
+ Ólöf Sigurðar-
dóttir var fædd
í Reykjavík 22.
nóvember 1947.
Hún lést í Land-
spítalanum 17.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
Ólafar voru Sig-
urður Guðmunds-
son, d. 1994, og
Friðbjörg Ólafs-
dóttir, d. 1994. 18.
mars ^ árið 1967
gekk Ólöf að eiga
eftirlifandi eigin-
mann sinn, Sigurð
Guðmundsson, f. 7. mars 1945.
Börn Ólafar og Guðmundar
eru Sigurður, f. 20. mars 1970,
Einar Gunnar, f. 9. júní 1972,
og Margrét Björg, f. 31. októ-
ber 1980;
Utför Ólafar verður gerð frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin kl. 13.30.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Elskuleg vinkona mín og frænka,
Ólöf Sigurðardóttir, er látin eftir
langt og erfítt dauðastríð, aðeins
47 ára að aldri.
Lóló, eins og hún var ávallt nefnd
á milli vina og kunningja, var dótt-
ir hjónanna Friðbjargar Ólafsdóttur
og Sigurðar Guðmundssonar. Frið-
björg fæddist í Reykjavík en var
alin upp hjá ömmu sinni, Ásgerði
Vigfúsdóttur, og manni hennar,
Jóni Ólafssyni, bónda og skáldi í
Ytra-Einarslóni í Breiðavíkur-
hreppi, en Sigurður var frá Görðum
í Beruvík.
Lóló var einkadóttir þeirra hjóna
og því sannkallaður sólargeisli í
lífi þeirra. Þannig var allt hennar
líf, geislandi af gleði og dugnaði,
og vináttu hennar mátu allir mik-
ils, sem henni fengu að kynnast.
Vinahópurinn var því stór í gegn-
um árin.
Guð minn á fijálst að gefa og taka,
Guð sem að ræður öllum heim.
í mínu hjarta virstu vaka
við þinnar náðar arm mig geym.
Leggðu mér, Drottinn, mál í munn,
mildur af þínum gæskubrunn.
(Jón Ólafsson frá Einarslóni.)
Lóló var hrókur alls fagnaðar á
gleðistundum og var gaman að vera
í návist hennar. Hún átti mjög gott
með að koma fyrir sig orði á manna-
mótum og mat mikils skáldskap í
bundnu máli og kunni mikið af ljóð-
um. Söng mat hún mikils og elskaði
að taka lagið með vinum sínum.
Lóló var mikil vinkona mín og
góð frænka. Við hittumst eins oft
og nokkur kostur var og þess á
milli töluðum við saman í síma
næstum daglega. Hún var alltaf
mannbætandi gleðigjafí.
Þrátt fyrir hennar glaða viðmót
fór hún ekki varhluta af sorgum í
lífínu. Hún missti tengdaforeldra
sina með stuttu millibili árið 1992
og síðan móður sína árið 1994 og
stuttu síðar föður sinn og föður-
bróðir. Þrátt fyrir þennan ástvina-
missi reyndi hún alltaf að vera já-
kvæð í viðmóti. Einmitt á þessum
tíma í fyrra kom stóra höggið í lífi
hennar. Lóló greindist með ólækn-
andi sjúkdóm.
Hún barðist hetjulegri baráttu,
með allri þeirri hjálp sem nhögulegt
var að veita, þar til yfír lauk og
dauðinn sigraði lífið og hennar góða
og glaða hjarta.
Fyrir Lóló var lífíð fyrst og síð-
ast fyrir eiginmann, börnin hennar
og fjölskyldu. Hún lifði einnig fyrir
vinnuna sína, sem hún bar mikla
virðingu fyrir og mat mikils. Hún
hóf ung að vinna hjá
Almennum trygging-
um hf. og vann þar
allt til að það félag
sameinaðist Sjóvá-
tryggingarfélagi ís-
lands hf. í Sjóvá Al-
mennar hf. og þar hélt
hún áfram starfi, þar
til yfir lauk. Hún mat
yfirmenn sína mikils,
elskaði starfíð og þótti
vænt um samstarfsfólk
sitt af miklum innileik.
Helsjúk reyndi hún sem
allra oftast að koma í
vinnuna stutta stund í
einu. Að setjast í stólinn sinn á
skrifstofunni fannst henni vera líkn
í þraut, svo mikið þótti henni vænt
um vinnuna sína.
Lóló giftist ung eftirlifandi manni
sínum, Guðmundi Einarssyni raf-
virkjameistara, og samhent byggðu
þau upp yndislegt heimili, nú síðast
í Garðabæ, þar sem þau ólu upp 3
börn sín, Sigurð háskólanema, Ein-
ar Gunnar rafvirkja og dótturina
Margréti Björgu, sem nú er aðeins
14 ára. Það hefir mikil sorg kvatt
dyra hjá ijölskyldunni og öllum
hennar vinum.
Það var eitt kvöld, að mér heyrðist
hálfvegis barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu
skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér
svarið:
Hér kvaddi lífið sér dyra, og nú er það farið.
(Jón Helgason.)
Ég fékk mikið hjartahögg er ég
frétti lát frænku minnar, en ennþá
stærra högg sorgar og söknuðar
hafa eiginmaður hennar og börn
orðið fyrir. í minningu góðrar og
vammlausrar konu getur sorgin
mildast og í þeirri von og trú að
henni hafí verið ætlað nýtt og göf-
ugt ætlunarverk á æðri stigum.
Kijúptu að fótum friðarboðans,
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(J. Hallgrimsson.)'
Ég bið góðan Guð að blessa
minningu kærrar frænku minnar
og þakka henni fyrir allt sem hún
var mér. Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég eiginmanni, börnunum og
fjölskyldunni allri og bið þeim bless-
unar k framtíðarvegum.
Ásgerður Annelsdóttir.
Hún Lóló vinkona okkar beið að
lokum lægri hlut í hetjulegri bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm. Þótt vitað
væri að hveiju stefndi er fréttin um
andlát góðs vinar ætíð jafn sár.
Hvers vegna var hún kvödd á brott
svo fljótt?
Þau hjónin Lóló og Guðmundur
hafa verið dugmiklir félagar í
Skíðadeild KR um áratuga skejð.
Þau lögðu dijúgan skerf af mörkum
í þeirri þrotlausu vinnu, sem rekstur
og uppbygging skíðasvæðis KR í
Skálafelli krafðist. í slíku starfi
kemur hinn innri maður fljótt í ljós
og fólk tengist sterkum vináttu-
böndum.
Lóló var ætíð hrókur alls fagnað-
ar í leik og starfi skíðadeildarinnar.
Krafturinn og dugnaðurinn geislaði
af henni og hún vílaði ekki fyrir sér
hlutina, hvorki smáa né stóra. Ein-
beitni hennar var orðlögð sem sýndi
sig vel í keppnisskapi hennar á inn-
anfélagsmótum. Þar stóð hún oftar
en ekki á verðlaunapalli, þótt við
harðsnúna andstæðinga væri að
etja.
Þegar litið er til baka hrannast
minningarnar upp. Þar ber hæst
myndin af lífsglaðri og skemmti-
legri konu, sem var sannur vinur
vina sinna og hafði ætíð eitthvað
hlýlegt fram að færa. Við söknum
hennar.
Að leiðarlokum viljum við félagar
í Skíðadeild KR þakka Lóló sam-
fylgdina og vottum Guðmundi,
börnunum og tengdabörnunum
okkar innilegustu hluttekningu.
Af eilífðar ljósi bjarma ber
sem brautina þunp greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben.)
Skíðadeild KR.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Elskuleg vinkona mín, Lóló, er
dáin langt um aldur fram, eftir
hetjulega baráttu í rúmt ár við ill-
vígan sjúkdóm, krabbamein. Og við
sem áttum svo margt eftir að gera
saman, eitt af því var að spila brids
á elliheimilinu.
En enginn veit sína ævi fyrr en
öll er. Það er sagt að þeir sem
guðirnir elska deyi ungir, en hver
er tilgangur þeirra; við sem eftir
sitjum harmi slegin veltum þeirri
spurningu fyrir okkur. Minning-
arnar hrannast upp í huganum um
þessa fallegu, góðu, skemmtilegu,
hugrökku og vel gefnu konu, sem
var tekin alltof fljótt frá okkur.
Lóló var sérstakur persónuleiki
og allir sem kynntust henni elskuðu
hana og virtu, annað var ekki
hægt; hún var þess háttar, svo
hjálpfús að hún vildi allt fyrir alla
gera og mátti ekkert aumt sjá. Það
er leitun að öðrum eins.
Þann 18. mars árið 1967 giftist
Lóló eftirlifandi manni sínum, Guð-
mundi Einarssyni, rafvirkjameist-
ara, og eignuðust þau þijú mann-
vænleg börn; Sigurð sem nemur
lögfræði, Einar Gunnar rafvirkja
og Margréti Björgu, sem aðeins
er 14 ára. Missir þeirra er mikill
en Lóló fékk þeim gott veganesti
sem þau munu búa að. Synirnir
eru báðir lofaðir og það var Lóló
mikið raunarefni að fá ekki að sjá
barnabörnin sín.
Það var mikil gestrisni og tíðar
gestakomur í Grenilundinum;
þangað var alltaf gott að koma og
ævinlega fór maður frá Lóló og
Mumma í góðu skapi. Lóló sagði
svo skemmtilega frá öllu; jafnvel
leiðinlegustu atvik urðu að
skemmtilegri sögu í hennar munni
og oft var mikið hlegið.
Kynni okkar hófust fyrir 23
árum, þegar við samtímis byggðum
hús í Garðabænum, og brátt varð
mikill samgangur milli þeirra húsa
og náin vinátta milli fjölskyldn-
anna, sem aldrei bar skugga á.
Við aðhöfðumst margt saman, fór-
um í útilegur og ferðalög, grilluð-
um, fórum á skíði og skokkuðum,
en á því byijuðum við Lóló fyrir
12 árum. Við vorum mjög duglegar
við æfingar og tókum þátt í
skemmtiskokkinu þegar við gátum
en við vorum einmitt að skokka í
júlí í fyrra, þegar Lóló fyrst fann
fyrir veikindum sínum. Við fylgd-
umst með börnunum okkar stækka
og þroskast, og drengirnir okkar
urðu miklir vinir, nánast sem bræð-
ur þegar þeir voru að alast upp.
Allir þrír æfðu þeir fótbolta með
Stjörnunni og við höfðum mikið
gaman af að fylgjast með þeim og
sjá þá þroskast í fulltíða menn.
Tærar eru minningarnar — göngu-
ferðirnar á jóladag og gamlárs-
kvöldin þegar þið komuð til okkar
svo við gætum verið öll saman og
skotið upp flugeldum. Þegar við
undirbjuggum veislur hvor hjá ann-
arri, og þér fórst svo vel úr hendi
að skipuleggja allt sem að undir-
búningnum laut, og þegar Ítalíu-
hópurinn hittist í skötuboðum,
þorrablótum og í okkar árlegu
ferðalögum, þá var oft glatt á
hjalla og Lóló ævinlega hrókur alls
fagnaðar. Síðasta ferðalagið okkar
saman var til Parísar í maí með
Svölu vinkonu okkar og þar áttum
við yndislega daga. Viku eftir
heimkomuna tók Lóló síðan að
hraka aftur eftir erfiða lyfjameð-
ferð síðastliðinn vetur, en hún var
mjög dugleg og hörð af sér og
barðist eins og hetja. Hún þráði
lífið og sótti vinnu sína þar til tveim
vikum fyrir dauða sinn, þó svo hún
þyrfti að fara þangað í hjólastól
síðustu mánuðina, en hún vann
árum saman hjá Almennum Trygg-
ingum og síðan hjá Sjóvá-Almenn-
um og ég veit að þar er hennar
sárt saknað.
I fyrra missti Lóló móður sína
og faðir hennar dó í september
sama ár, en þá lá Lóló fársjúk á
spítala eftir erfíðan uppskurð.
Núna, ári síðar, er hún sjálf öll. Það
er vissulega sárt að sjá á bak góðri
vinkonu í blóma lífsins. Við fjöl-
skyldan í Furulundinum eigum dýr-
mætar minningar um Lóló og kunn-
um henni miklar þakkir fyrir sam-
fylgdina í þau 23 ár sem við fengum
að njóta vináttu hennar. Það voru
forréttindi að fá að kynnast slíkri
konu.
Elsku Guðmundur, Siggi, Einar
Gunnar, Margrét Björg, Hrafnhild-
ur og Nicola, ég veit að þessi fátæk-
legu orð mega sín lítils í ykkar stóru
sorg en megi allar góðar vættir
styrkja ykkur á þessari stundu og
framvegis.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Blessuð sé minning Ólafar Sig-
urðardóttur.
Þín vinkona,
Kristín Þorsteinsdóttir.
Kveðja frá Kvenfélagi
Garðabæjar
í dag kveðjum við kæra kvenfé-
lagskonu, Ólöfu Sigurðardóttur,
Grenilundi 2 í Garðabæ, sem lést á
Landspítalanum þann 17. septem-
ber sl. Iangt um aldur fram. Síðast-
liðið ár höfum við fylgst með þess-
ari dugmiklu konu beijast við þann
sjúkdóm sem lagt hefur hana að
velli aðeins 47 ára að aldri.
Ólöf gekk í Kvenfélag Garðabæj-
ar árið 1982 og varð strax mjög
virk og áhugasöm á starfsvettvangi
þess. Svo að dæmi séu tekin var
hún strax árið eftir kosin í vara-
stjóm félagsins, og í aðalstjórn
1984, ritari var hún 1985-1986 og
loks varaformaður 1987. Öll voru
störf þessi unnin af miklum dugn-
aði og áhuga. Gott var að eiga
hana að félaga að leita til og úr-
ræðagóð var hún í hvívetna um
málefni félagsins.
Ólöf Sigurðardóttir flutti í
Garðabæ ásamt eiginmanni sínum
Guðmundi Einarssyni og sonunum
tveimur árið 1973 og árið 1980
bættist dóttirin Margrét í hópinn. Á
þessum árum var Garðabær í hraðri
uppbyggingu og þegar rækta átti
mannlífíð í bænum lét hún hendur
standa fram úr ermum. Hún kom
víða við i félagsmálum, hvort sem
það var á sviði mannúðarmála,
íþróttamála eða jafnvel á pólitískum
vettvangi, þar fór Ólöf oftar en
ekki í fylkingarbijósti, en nú er
skarð fyrir skildi.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um, svo allt of fljótt, viljum við
þakka Ólöfu fyrir samfylgdina og
fyrir gott samstarf. Eiginmanni
hennar Guðmundi og börnum þeirra
Sigurði, Einari og Margréti vottum
við innilega samúð okkar og biðjum
þeim Guðs blessunar á þessari erf-
iðu stundu.
Þegar hugsað er til Ólafar Sig-
urðardóttur þá birtist í hugum okk-
ar hið fallega bros og hinn hlýi
andblær sem fylgdi henni.
Það voru sérstakir eiginleikar
sem prýddu þessa góðu konu, létt
lund, kraftur, félagslyndi og um-
hyggja. Að þessu búa ástvinir henn-
ar, Guðmundur og börnin, sem hún
setti alltaf í fyrsta sæti.
Það hafa sjálfsagt verið þessir
kostir Lólóar sem urðu til þess að
hún lenti í hringiðu félagsstarfsemi
í sínu bæjarfélagi, en alls staðar
var áhuginn eldheitur, hvort sem
um var að ræða Sjálfstæðisfélagið,
velgengni Stjörnunnar, skólamálin
eða vinnuna.
Þegar við í hestagrúppunni
kynntumst Guðmundi í Víðidalnum
þá leið ekki á löngu þar til við urð-
um vör-við Lóló og auðvitað var
hún alltaf jafn hress og ákveðin.
Hún sagðist nú ekkert skilja eða
vilja vita af ótemjunum hans
Mumma, hún væri með sína eigin
hesta sem treystandi væri á.
Við geymum í hjörtum okkar
dýrmætar minningar frá hesta-
ferðalagi um Löngufjörur frá því í
fyrrasumar þar sem lífíð lék við
okkur, en stuttu síðar uppgötvaðist
sjúkdómur Lólóar, en einnig þökk-
um við fyrir að hafa fengið að sjá
hana nú í sumar þegar hópurinn
fór saman norður.
Samúðarkveðjur sendum við
Guðmundi og börnunum sem sjá
eftir ástríkum félaga og móður en
við vitum að Guð mun vaka yfir
heimili þeirra og styrkja þau í sinni
miklu sorg.
Ferðafélagar frá liðnum sumrum,
„Hestagrúppan".
Elskuleg vinkona okkar, Ólöf
Sigurðardóttir, Lóló, er látin aðeins
47 ára að aldri. í rúmt ár hafði
hún barist hetjulegri baráttu við
illkynja sjúkdóm, krabbameinið.
Allt til hinstu stundar var hugsun
hennar bundin umhyggju fyrir fjöl-
skyldunni, ekki hvað síst sólargeis-
lanum sínum, Margréti Björgu,
sem aðeins er 15 ára.
Lóló veiktist í ágúst 1994 og í
september sama ár fór hún í erfiða
skurðaðgerð og síðar bæði í geisla-
og Iyfjameðferð, staðráðin í að
vinna bug á sjúkdómnum, því að
í hennar orðasafni var orðið „upp-
gjöf“ ekki til. Um tíma var útlitið
ekki sem verst og náði hún nokk-
urri heilsu, en við vinir hennar
vorum þó alltaf óttaslegnir. Strax
og mögulegt var, fór hún til vinnu
sinnar hjá Sjóvá-Almennum, en
Lóló hafði árum saman unnið hjá
Almennum tyggingum, síðar
Sjóvá-Almennum.
Ekki eru nema til þess að gera
fáir dagar síðan hún varð að hætta
að fara í vinnuna, en þá jafnframt
var komið að lokabaráttunni og
sjúkrahúsvist ekki lengur umflúin.
Lóló var dóttir hjónanna Frið-
bjargar Ólafsdóttur og Sigurðar
Guðmundssonar sem lengst
starfsæfi sinnar vann á Melavellin-
um í Reykjavík og margir þekktu.
Bjuggu þau hjón á Lynghaganum
og var Lóló því alin upp í vestur-
bænum. Ung að árum kynntist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum, Guð-
mundi Einarssyni rafvirkjameist-
ara, og eignuðust þau þijú elskuleg
börn, en þau eru: Sigurður, f. 1970,
lögfræðinemi við HI í sambúð með
Hrafnhildi Sævarsdóttur, Einar
Gunnar, f. 1972, rafvirki sem
starfar með föður sínum, í sambúð
með Nicolu I. Gerber, og Margrét
Björg, f. 1980, nemandi í grunn-
skóla hér í Garðabæ.
Ungu hjónin, Lóló og Mummi,
byggðu sér einbýlishús í Grenilundi
2 hér í Garðabæ og fluttu í það
1973, þar var heimili þeirra upp
frá því og þar uxu börnin úr grasi.
Á þeirra heimili höfum við í ótelj-
andi skipti notið ánægjulegra
stunda og fyrir það viljum við
þakka.
Lóló var sérstaklega lifandi per-
sónuleiki, bráðgreind og skemmti-
leg og ætíð hrókur alls fagnaðar.
Hún hafði mjög ákveðnar skoðanir
á mönnum og málefnum og lét
ekki ósvarað einhveiju illa grund-
uðu hjali viðmælenda sinna,- þá
alvörumál voru rædd, en húmorinn
var þó aldrei langt undan. Hún var
vinmörg og tók þátt í allskyns fé-
lagsstarfi svo og pólitík. Hún og
þau bæði hjónin störfuðu í Skíða-
deild KR, að hestamennskunni kom
hún hin síðari ár með manni sínum
sem fékk hestamennskubakteríuna
fyrir nokkrum árum, þá var Lóló
í Kvenfélagi Garðabæjar, spila-
klúbbi, leikfimihópi og ef til vill
einhveiju fleiru. Þá starfaði hún
með Sjálfstæðisfélagi Garðabæjar
og var formaður þess félags er hún
veiktist fyrir ári, starfaði einnig í
ÓLÖF
SIG URÐARDÓTTIR