Morgunblaðið - 17.12.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 17. DESEMBER 1995 31
A-1010
INGUNN í Stakkaskiptum í Þjóðleikhúsinu 1995
adidas
íþróttQgallar
Skór, úlpur, húfur og töskur
í miklu úrvoli
INGUNN í Stundarfriði, leikriti
Guðmundar Steinssonar, árið 1979.
fyrir innan. Dyravörðurinn var mjög
elskulegur og vísaði mér áfram upp
stigann og upp á ballettsal. Dyrnar
inn í salinn stóðu opnar og ég gekk
bara inn. Karlarnir við borðið inni í
salnum heilsuðu og spurðu hvað ég
héti. Skyndilega varð allt óskaplega
kalt og ópersónulegt og tauga-
óstyrkur minn jókst. En svo brosti
einn þeirra, frekar fíngerður maður,
svo uppörvandi, jafnvel svolítið kan-
kvíslega til mín. Þá létti mér nú
svolítið og spurði bara beint hvort
ég ætti ekki að byija. Jú, jú, þeir
kinkuðu kolli. Ég setti allt af stað,
hellti mér í hlutverkin, hvert á fætur
öðru. Ég var svo ör og allt í einu
svo örugg, skemmti mér í rauninni
óumræðilega vel. Svo var allt búið
og ég mátti fara en bíða augnablik
frammi. Mér fannst þetta svo gaman
að ég held að ég hafi ekki staðist
freistinguna að máta mig aðeins við
þetta hús. Aldeilis væri það
skemmtilegt að læra að leika, þá
fengi ég líka einhveija menntun.
Fyrir utan salinn var ungur piltur
greinilega líka að bíða og skömmu
síðar var okkur báðum tilkynnt að
við hefðum staðist prófíð. Við hálf-
svifum út úr húsinu og gengum sam-
an niður eftir Hverfisgötunni. Ég
var nokkuð sæl með mig en þó ekki
öruggari en svo að þegar ungi mað-
urinn fer að segja mér frá hræðileg-
um draumi sem sig hafí dreymt þá
setti að mér ugg. Ég var ekkert
farin að segja foreldrum mínum frá
þessu og þótt þau tækju þessu vel
þá var ljóst að ég yrði líka að fá að
fara svolitlu fyrr af skrifstofunni á
næstunni til þess að geta verið
mætt í skólann klukkan fimm.
Ég varð í rauninni ofsalega hissa
að ég skyldi fá inngöngu í skólann.
Ég hafði ekki tekið þetta próf mjög
hátíðlega, þetta var bara eitthvað
sem ég ætlaði að prófa og þótt það
gengi ekki þá var mér það ekki svo
mikið mál. Alls ekki þannig að allt
hefði hrunið. Náttúrlega héfði ég
orðið leið en ég bjóst ekkert frekar
við því. Þetta var svo ótrúleg tilviljun
því svo er ég bara strax farin að
vinna við leiklist og hef ekki gert
annað síðan. Þegar mér var sagt að
ég hefði staðist prófið hugsaði ég
enn ekkért um leiklist sem lífsstarf,
sá ekki frægð og frama í hillingum.
Ónei, en mér fannst ég strax eiga
svolítið heima í leikhúsinu. Það er
dásamlegt að vinna við það sem
manni finnst skemmtilegast.
Foreldrum mínum þótti ekki neitt
sérstaklega til þess koma að ég færi
í leiklistarskóla en þeim fannst það
ekki heldur ómerkilegt og þau
studdu mig vel og pössuðu Jens
minn.
Almenningsálitið var auðvitað að
allir gætu gert þetta, leikið. En
maður sér það á leiklistinni í dag
hvað menntunin gerir. Þegar ég var
að leika í Hafnarfirði í Stanz-aðal-
braut-stopp fann ég að frú Mörthu
Bjömsson fannst það merkilegt að
leika og þá fannst mér það merki-
legt líka, úr því að henni þótti þetta
svona stór list.
Við vorum sjö sem byijuðum í
Leiklistarskóla Þjóðleikhússins
haustið 1956, Flosi auðvitað, Einar
M. Guðmundsson, Bragi Jónsson og
Tómas Símonarson og svo við stelp-
urnar, Dóra Reyndal, Ása Jónsdóttir
og Sigríður Þorvaldsdóttir sem var
langyngst af okkur. Tómas hætti svo
við leiklistarnám þannig að við vor-
um eftir sex. Pilturinn sem ég hafði
verið samferða niður Hverfisgötuna
þegar við fengum að vita að við
hefðum staðist prófið var ekki á
meðal nemendanna. Það var leiðin-
legt mál, það hafði komist í hámæli
að hann væri hómósexúal og ein-
hveijir leikarar í húsinu tóku sig
víst saman og skrifuðu undir plagg
gegn honum, vildu ekki fá svoleiðis
lýð inn í leikhúsið. Ég gerði mér
enga grein fyrir um hvað málið sner-
ist, hugsaði meira um drauminn sem
hann hafði sagt mér um svört ský.
Það er ótrúlegt að hugsa til þess
núna að þetta skyldi hafa komið í
veg fyrir að hann gæti lært. En tíðar-
andinn var gjörólíkur og sjónarmiðin
hafa svo mikið breyst síðan þetta
var.
Ég kem náttúrlega alveg ómeng-
uð inn í leikhúsið, þekkti ekkert alla
þessa leikara. Ég var eins og hver
annar sakleysingi utan af landi. Ég
man að einhvern tíma kom formaður
þjóðleikhúsráðs og tók í höndina á
mér og þakkaði mér svo hlýlega
fyrir, ég held eitthvert af þessum
fyrstu hlutverkum. Ég bara brosti,
settist svo og spurði hver þetta væri.
Ég held meira að sejgja að ég hafi
spurt hann sjálfan. Eg skammaðist
mín hræðilega fyrir að hafa orðið
uppvís að því að þekkja ekki form-
ann þjóðleikhúsráðs. Þá var nokkuð
um liðið frá því ég byijaði í skólanum
og það hefði nú kannski mátt vera
búið að kynna mann fyrir fulltrúum
þjóðleikhúsráðs.
9Kristbjörg Þorkelína. Jórunn
Sigurðardóttir ræðir við Krist-
björgu Kjeld. Útgefandi er
Bjartur. Bókin er 250 bls. Verð
2.980 krónur.