Morgunblaðið - 17.12.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 17. DESEMBER 1995 3 7
þeirra við útgáfu árbókanna svo-
kölluðu og fleiri rita var einstök og
einnig kurteisi þeirra og tillitssemi
hvor við annan. Ég fór fijótlega að
sækja til þeirra, sérstaklega þegar
kominn var sá tími dags að te-
drykkja skyldi hefjast og hinn góði
drykkur var í þann veginn að koma
á borðið.
Japanir munu víst iðka tedrykkju
og helgisiði samtímis. Þó ég segi
ekki að helgiblær hafi verið yfir
tedrykkjunni í Þjóðsögu var eigi að
I síður yfir henni sérstakt andrúms-
loft. Eg tók þá betur eftir því að
óvenjulegt falsleysi var áberandi í
fari Gísla - það mátti eiginlega
kallast kennimark hans. Þegar við
iétum einhver stóryrði falla til þess
að sýna af okkur manndómsbrag,
varð hann ögn vandræðalegur og
breytti stundum um umræðuefni,
því að hann gat með engu móti
fengið sig til þess að taka þátt í
gáleysislegu tali, jafnvel þó engin
ij alvara væri á bak við það.
Sagan af bílstjóranum sem send-
ur var með bókahlass í forlagið
uppi á annarri hæð og kvartaði
yfír því að hafa ekki fengið neina
hjálp, því þar inni hefðu aðeins ver-
ið „tveir aldraðir menn með þver-
slaufur", fannst mér spaugilega
mótsagnakennd miðað við mína
reynslu. í orðræðunum við teborðið
, voru Gísli og Hafsteinn nefnilega
' svo ungir í anda að ég hafði ekki
| tekið eftir því að þeir væru neitt
verulega eldri en ég.
Þegar Gísli fór aftur að vinna á
skrifstofu sinni heima hélt ég áfram
sambandi við hann og Hólmfríði,
konu hans, sem þá eins og endra-
nær stóð bjargföst við hlið manns
síns. Síðastliðið haust, þegar gróð-
urinn fyrir utan gluggann var búinn
| að ná hámarki sínu, sat ég hjá hon-
H um og var að spjalla við hann eftir
_ eina spítalaferðina, en þær urðu
P .nokkrar í baráttunni við krabba-
meinið. Og enn fann ég hvílíkan
velvildarmann ég hafði átt í honum.
Með einni handarhreyfingu sópaði
hann burt öllu tali um líðan sína
og fór í staðinn að spyrja mig hvern-
ig ég hefði það sjálfur og hvað liði
bókverki um íslenskt mál sem hann
hafði byijað á að minni beiðni.
1 Akafi hans og einlægni snertu mig
m djúpt, en þannig var hann alltaf,
'L reiðubúinn að leggja sig allan fram
9 þar sem hann taldi sig geta orðið
að liði, og svo skýr var hugsun
hans að oftast gufuðu vandamálin
upp eftir að búið var að ræða þau
við hann.
Við sem þekktum Gísla og þótti
vænt um hann söknum góðs manns,
en ég veit að þegar frá líður mun
minningin um trú hans á lífið og
9 þá hamingju sem það veitti honum
|| gera okkur söknuðinn léttbærari.
Q Björn Gíslason.
Vegir okkar Gísla Ólafssonar
lágu fyrst saman fyrir þrjátíu árum,
þegar samvinna okkar hófst 1965
við útgáfu Árbókar Þjóðsögu, en
vinur hans Hafsteinn Guðmunds-
son, útgefandi, valdi hann sem rit-
stjóra hennar. Mitt hlutverk var rit-
@ stjórn íslenzka kaflans í alþjóðlegri
Q útgáfu árbókar um helztu viðburði
ag líðandi stundar í máli og myndum.
^ Útgáfa Þjóðsögu var sú fyrsta, sem
bætti innlendum kafla við alþjóða-
útgáfuna, og sýndi það glöggt þann
þjóðernislega metnað, sem þeir fé-
lagar Hafsteinn og Gísli höfðu í
öllum sínum útgáfustörfum.
Fátt skipti Gísla meira máli en
vegur íslenskrar tungu og kom það
g| fram í öllum hans víðfeðmu störfum
við útgáfu blaða, tímarita, bóka og
9 umfangsmiklar þýðingar úr erlend-
|g um tungumálum, að ekki sé talað
um eftirlætisiðju hans, gerð kross-
gátna og útgáfu þeirra.
Gísli Ólafsson var einstaklega
ljúfur og elskulegur maður og þægi-
legur í samstarfi og hann hikaði
ekki við að leggja á sig ómælt erf-
iði til að ná þeim árangri í ritstörf-
um sínum, sem hann taldi sæma
íslenzku máli.
Sem blaðamaður þekkti ég að
sjálfsögðu til Gísla áður en sam-
4 starf okkar hófst, ekki sízt vegna
starfa hans við ritstjórn Ægis,
4
. í
*
tímarits Fiskifélags íslands. Málin
æxluðust þannig, að tengsl okkar
urðu enn nánari síðar, því hann var
bekkjarfélagi tengdaföður míns og
samstúdent frá MR árið 1933. Vinf-
átta hans og Þorsteins Egilson var
einstæð og þeim báðum mikils virði.
Nú þegar Gísli heldur yfir móðuna
miklu er ekki að efa að þar verður
fagnaðarfundur er þeir vinimir
mætast á ný.
Að leiðarlokum vil ég þakka vin-
áttu Gísla Ólafssonar, hjálpsemi
hans, ljúfmennsku og glaðværð og
sendi fjölskyldu hans samúðar-
kveðjur.
Björn Jóhannsson.
Þegar við lítum til æskuáranna
bregður myndinni af Gísla Ólafssyni
oft og einatt fyrir; hann og pabbi
úti á gangi með hendur fyrir aftan
bak og lausn lífsgátunnar á vörum,
þeir tveir að glíma við talnaþrautir
eða velta fyrir sér uppruna orða eða
í útgáfustússi, sem átti að bæta
heiminn og hressa upp á fjárhag
heimilanna, og ekki síst notalegar
kvöldstundir þar sem rædd voru
nýjustu verk Laxness eða djarfar
bækur Agnars Mykle undir dillandi
hlátrinum hennar Lillu. Pabbi og
mamma, Gísli og Lilla. Á vináttu
þeirra bar aldrei skugga.
Þorsteinn Egilson, faðir okkar,
og Gísli Ólafsson voru bekkjarbræð-
ur og samstúdentar árið 1933. Vin-
áttuböndin styrktust þegar báðir
höfðu stofnað heimili á Leifsgötunni
og ekki síður þar sem góð kynni
tókust með móður okkar, Snæfríði,
og Hólmfríði, konu Gísla, sem við
kölluðum alltaf Lillu. Á tímabili var
nær daglegur samgangur milli
heimilanna en lítill hversdagsbrag-
ur á samskiptunum, sem voru
krydduð af ljúfri kímni, löngun til
að bæta heiminn og efla hug og
sál. En stundum tóku hlutirnir ver-
aldlegri stefnu, eins og þegar
ákveðið var að ráðast í kaup á sum-
arbústað þótt litlum íjármunum
væri til að dreifa og engum farar-
tækjum nema Strætó-Lækjarbotn-
um. Og lengi vel báru fjölskyldurn-
ar kolapoka og aðrar nauðsynjar
langar vegalengdir yfir kargaþýfi
og lækjarsytrur að „Höll sumar-
landsins" þar sem Lilla var
framvæmdastjóri og þar sem sólin
skín ævinlega í minningunni.
Manni fannst líka hugsjóna-
stefna þeirra pabba og Gísla taka
á sig heldur nöturlegan blæ þegar
maður var gerður út af örkinni til
að selja blaðið sem átti að bjarga
heiminum eða hringja á dyrabjöllur
og bjóða fúlu fólki kosningahand-
bók til sölu. Samt var gaman að
vera nálægt þeim þegar þeir voru
að bralla saman því að þeir höfðu
alltaf tíma til að svara spurningum
frá litlu fólki og yljuðu báðir með
návist sinni. Þau Gísli og Lilla voru
ekki bara vinir pabba og mömmu,
þau voru vinir okkar líka.
Ungu mennirnir sem sáu „roðann
í austri“ á kreppuárunum urðu að
sætta sig við að sumar hugsjónir
rætast aldrei og kannski er heimin-
um ekki við bjargandi. Hins vegar
týndu þeir aldrei sjálfum sér og
hvor öðrum þótt fjarlægðimar milli
þeirra yrðu smám saman meiri en
nokkrar húslengdir á Leifsgötunni.
Þeir ræktu vináttuna með gagn-
kvæmum heimsóknum, gönguferð-
um og síðar utanlandsferðum. Þeir
gátu rætt allt milli himins og jarðar
og við skyndilegt lát föður okkar
árið 1983 varð okkur ljóst hvers
virði vinátta hans var fyrir Gísla.
Pabbi hafði ekki tækifæri til að
þakka fyrir sig á sama hátt og því
kemur það í hlut okkar systkinanna
að þakka fyrir hann, fyrir okkur
og ekki síst fyrir móður okkar og
þá órofa tryggð sem þau hjónin
hafa ævinlega sýnt henni. Og þegar
öllu er á botninn hvolft em fáar
hugsjónir eins merkilegar og einlæg
og sönn vinátta sem endist heila
mannsævi og yljar þeim sem nærri
standa. Slík var vinátta þeirra fjög-
urra, Gísla og Lillu, mömmu og
pabba.
Hafi Gfsli heila þökk.
Gunnar, Dóra, Guðrún, Davíð
og Snæfríður Þóra Egilson.
TRAUSTIHAF-
STEINN GESTSSON
+ Trausti Hafsteinn
Gestsson var
fæddur í Reykjavík
28. október 1931.
Hann lést á heimili
sínu, Skólabraut 10,
Seltjarnarnesi, 11.
desember siðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Gestur
K. Jónsson, verka-
maður, f. 11.12. 1906,
d. 1.7. 1994, og Guð-
rún Siguijónsdóttir,
f. 20.8. 1905. Systkini
hans eru: Siguijón
Hreiðar, f. 1930, Alm-
ar, f. 1932, Baldvin, f. 1934,
systir, f. 1939, dó óskírð, Guð-
mundur Rúnar, f. 1945, Krist-
inn, f. 1947, Gunnar, f. 1947,
d. 1970. Trausti vann við múr-
verk á yngri árum, en sl. 34
árin var hann starfsmaður
Þvottahúss ríkisspítalanna.
Utför hans fer fram frá Foss-
vogskirlqu mánudaginn 18.
desember, og hefst athöfnin
klukkan 15.
ELSKU bróðir.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum fátæklegum órðum og
þakka þér fyrir allt.
Það var að kvöldi 11. desember
sl. á afmælisdegi föður okkar, er
lést í fyrrasumar, en hann hefði
orðið 89 ára, sem Trausti hné niður
og lífsgöngu hans var lokið, aðeins
64 ára að aldri.
Trausti átti lengi við geðræn
veikindi að stríða sem rekja mátti
til slyss er hann varð fyrir á ungl-
ingsárum. Síðustu þijá áratugina
komst líf hans í fastar skorður og
honum tókst að verulegu leyti að
sigrast á veikindum sínum. Þeir
tveir þættir sem mestu máli skiptu
í þessu sambandi voru að hann átti
heimili á Bjargi á Skólabraut 10,
Seltjarnarnesi, sem Hjálpræðisher-
inn rekur með miklum myndarbrag,
en þar leið honum ákaflega vel, og
að sl. 34 árin hafði hann fasta vinnu
í Þvottahúsi ríkisspítalanna. Öllu
þessum aðilum, félögunum, starfs-
fólki og forstöðumönnum að Bjargi
svo og samstarfsfólki í þvottahús-
inu vil ég færa bestu kveðjur og
þakkir fyrir hans hönd. Honum
þótti ákaflega vænt um allt þetta
fólk og oftlega bar það á góma er
hann ræddi við mig. Honum varð
tíðrætt um herbergisfélaga sína til
ijölda ára, þá Hallbjörn og Jóhann,
Erling og fjölskyldu, og Rannveigu,
forstöðumenn á Bjargi nú síðustu
árin, og marga fleiri. Þórhildur,
forstöðumaður í Þvottahúsi ríkis-
spítalanna, var honum og ákaflega
kær.
Fjölskylda okkar er stór, allir
uppteknir eins og víða virðist vera
í dag, og hún skiptist upp í litla
hópa sem lítið samband hafa haft
hver við annan. En Trausti hafði
samband við alla og frá honum fékk
ég fréttir af því hvað hver hafðist
að og hvernig hveijum leið. Daglega
hringdi hann til mín og mjög oft
kom hann í heimsókn.
Trausti var ákaflega blíður og
hjálpsamur og vildi öllum rétta
hjálparhönd og láta gott af sér leiða.
Hann var ákaflega barngóður og í
hans augum var kynslóðabil ekki
til. Stundum er hann hringdi til
sonar míns, svaraði 5 ára sonardótt-
ir mín í símann og þau áttu hróka-
samræður saman, kvöddust síðan
með virktum og er þau hittust
mátti sjá að þeim þótti mjög vænt
hvoru um annað.
Aldraðri móður okkar var hann
ákafiega mikils virði, kom oft til
hennar og stytti henni stundirnar.
Missir hennar nú er mikill.
Sá tími sem ég hef átt með
Trausta er mér mjög dýrmætur og
skilur mikið eftir sig. Hann sýndi
mér mikla umhyggju og var minn
helsti velgjörðarmaður.
Elsku Trausti, ég bið algóðan
Guð að geyma þig og
þakka þér af ástúð
fyrir allt það er þú
gerðir fyrir mig.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
•hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
(V. Briem.)
Þinn bróðir,
Kristinn.
Tryggur vinur Trausti var
trúr í sínu starfi,
hann var vinsæll allstaðar,
vér hryggjumst af hans hvarfí.
Lýsti ætíð ljósið hans,
lífgaði hvem skugga,
hann var sannur sonur lands,
sem alla vildi hugga.
Hver sem mætti honum hér
hafði á honum mætur,
minnistæður mun hann mér,
meðan húmið grætur.
(Hallbjöm Benjamínsson)
Þessar línur lýsa Trausta vel, þær
eru settar saman af herbergisfélaga
Trausta. Hallbjörn og Trausti deildu
herbergi á Bjargi í 28 ár án þess
að verða nokkurn tíma sundurorða,
þetta geta engir nema sannkallaðir
heiðursmenn og það var Trausti svo
sannarlega. Hér á heimilinu var
hann ljúflingur og hugsaði vel um
sína félaga. Trausti bar nafn sitt
vel, þvílíka umhyggju og traust
sýndi hann bæði bræðrum sínum
og foreldrum, og veit ég ekki til
þess að liðið hafi svo helgi eða frí-
dagur að hann heimsækti þau ekki,
og jókst ábyrgðartilfinningin fyrir
móður hans, eftir að faðir hans dó
fyrir rúmu ári. Trausti vann á
þvottahúsi Ríkisspítalanna í mörg
ár og sinnti hann því starfi með
sóma. Trausti bar veikindi sín vel
og hefur þurft að búa við þau til
margra ára, en kallið kom snöggt.
Það er sárt að missa þig, en við
vitum að þú hvílir hjá Drottni.
Ég, sem þessar línur rita, vil
þakka þér fyrir samveruna, það
gera einnig allir heimilis- og starfs-
menn Bjargs.
Elsku Guðrún, þú hefur misst
góðan son. Við vottum þér og
bræðrum Trausta sem og öðrum
ættingjum okkar dýpstu samúð.
Drottinn blessi ykkur- og varð-
veiti.
F.h. heimilis- og starfsfólks
Bjargs,
Rannveig Höskuldsdóttir.
Marpr einn í aldurs bióma
undi sæll við glaðan hag,
brátt þá fregnin heyrðist hljóma:
Heill í gær, en nár í dag. -
Ó, hve getur undraskjótt
yfír skyggt hin dimma nótt!
Fyrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(B. Halld.)
Okkur langar til að minnast hans
Trausta frænda, sem var svo svip-
lega tekinn frá okkur. Efst í huga
okkar er þakklæti fyrir að hafa
fengið að njóta samverustunda með
honum í gegnum tíðina. Trausti var
einlægur og velviljaður þeim er
honum stóðu næst. Hann hafði
gaman af börnum og reyndist
Sunnu Dís dóttur okkar vel. Trausti
var skyldurækinn og hafði reglu-
lega samband við sína nánustu,
hann hringdi gjarnan og spjallaði
þá við þá stuttu sem fundið hafði
vin í frænda. Oft leit hann einnig
inn heima hjá okkur og hafði þá
gjarnan eitthvað smálegt meðferðis
til að gauka að litlu frænku sinni.
Þegar yngri dóttir okkar fæddist
sl. vor var Trausti með þeim fyrstu
sem komu til að líta á hana og
samgleðjast okkur. Hún fer nú á
mis við mikið að fá ekki að njóta
nálægðar hans og einlægni.
Elsku Guðrún amma, Guð styrki
þig og veri með þér í sorg þinni.
Guð blessi minningu um góðan
dreng, hvíl í friði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hjörleifur, Linda, Sunna
Dís og Eydís Lena.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÁSTU JÓNSDÓTTUR,
Skólagerði 37,
Kópavogi.
Ólafur Guðjónsson,
Jónína Vilborg Ólafsdóttir, Karl Olsen jr.,
Oddur Ólafsson, Elsa Sigtryggsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Sonur minn, bróðir okkar og félagi,
TRAUSTI HAFSTEIININ GESTSSON,
Skólabraut 10,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
mánudaginn 18. desember kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakk-
aðir, en þeim, sem vildu minnast hans,
er bent á að láta líknarstofnanir njóta
þess.
Guðrún Sigurjónsdóttir,
Sigurjón H. Gestsson, Inga Gunnlaugsdóttir,
Almar Gestsson, Elín Jónsdóttir,
Baldvin Gestsson, Lotte Gestsson,
Guðmundur R. Gestsson, Ásta D. Björnsdóttir,
Kristinn Gestsson, Valgerður M. Ingimarsdóttir,
og fjölskyldur þeirra,
heimilisfólk og starfsfólk Bjargi, Seltjarnarnesi.
i