Morgunblaðið - 23.12.1995, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDOR Þ.
JÓNSSON
+ Halldór Þormar
Jónsson fœddist
19. nóv. 1929 á Mel
í Staðarhr., Skag.
Hann lést á Sauðár-
króki 14. desember
síðastliðinn og fór
útförin fram 21.
desember.
FYRSTU kynni mín af
Halldóri Þ. Jónssyni
■ voru þegar ég réð mig
sem fulltrúa hans við
embætti sýslumanns-
ins T Skagafjarðarsýslu
og bæjarfógetans á Sauðárkróki
vorið 1983. í á þriðja ár starfaði
ég undir hans stjórn og naut leið-
sagnar hans. Halldór var einstakt
ljúfmenni, glöggur embættismaður
og sérlega góður yfirmaður. Veit
ég að þeir sem hafa stigið fyrstu
skrefin að loknu námi í skjóli Hall-
dórs, njóta þess í öllum sínum störf-
um.
Ég held að ég hafi sjaldan séð
samrýndari hjón en þau Halldór og
Aðalheiði. Það var greinilega engin
tilviljun að þau völdu að eiga sam-
'leið.Var þeim er þau þekktu augljós
sá jákvæði andi sem einkenndi við-
mót þeirra á milli.
Ég naut, ásamt konu minni, gest-
risni þeirra hjóna fyrir fáeinum
árum. Þeir dagar sem við áttum á
heimili Halldórs og Aðalheiðar eru
í sérstöku afhaldi í sjóði minning-
anna.
Það hefur verið dýrmætt að hafa
átt þess kost að starfa með Hall-
dóri Þ. Jónssyni og ekki síður mik-
ils virði að haf átt hann að vini,
'þar bar aldrei nokkurn tímann
skugga á.
Aðalheiður, við Nanna vottum
þér, bömum ykkar Halldórs og
ættingjum, okkar innilegustu sam-
úð. Megi Guð blessa minningu Hall-
dórs Þ. Jónssonar.
Hilmar Baldursson.
Hugurinn reikar til bernskuár-
anna, þar sem allt var kyrrt og all-
ir voru á „sínum stað“. í hugskotinu
er mynd af Halldóri, þar sem hann
var á „sínum stað“ á Skólastígnum,
húsinu með langa stiganum.
Kannski hef ég haldið að hann yrði
þar alltaf, en auðvitað vissi ég að
'svo yrði ekki. Húsið breyttist úr
Skólastíg í Víðigrund, en maðurinn
var ætíð sá sami.
Þegar ég var lítil passaði dóttir
Halldórs mig, hún Hanna, og hún
fór oft með mig heim í húsið með
langa stiganum.
Stundum var Halldór
þar og í minningunni
fínnst mér sem alltaf
hafí verið fartö í bíltúr
fram á Mel. Ég man
vel eftir bíltúrunum
fram eftir. Halldór var
þá bílstjóri og Aðal-
heiður sat við hlið
hans, eins og ávallt,
ög við krakkarnir aftur
í, en það skrýtna er að
minningin geymir bara
leiðina fram eftir en
aldrei þá sem lá til
baka.
Árin liðu, ég óx úr grasi en minn-
ingin um húsið með langa stiganum
og fólkið sem þar bjó gleymist ekki.
Þegar ég lauk lagaprófí vissi ég
að Halldór vantaði fulltrúa og
hringdi ég í hann og bauð honum
krafta mína. „Ert þetta þú, Hjördís
litla," sagði hann, og segja má að
þar með hafí ég verið ráðin. Þannig
endurnýjuðust kynnin.
Að vera fulltrúi hjá Halldóri var
ógleymanlegur skóli. Ljúfari og
betri yfirmann var vart hægt að
hugsa sér. Hann var ávallt reiðubú-
inn að hlusta, ávallt tilbúinn til að
gefa góð ráð, ávallt tilbúinn til að
kenna og ávallt tilbúinn til að skilja,
bæði samstarfsfólkið sem og alla
þá sem erindi áttu til hans á sýslu-
skrifstofuna.
í einu samtali okkar sagði Hall-
dór að hann leitaðist alltaf við að
vera sanngjarn í starfi sínu sem
sýslumaður og held ég að honum
hafi fullkomlega tekist það. Hann
gerði aldrei mannamun, fyrir hon-
um voru allir jafnir og allir hlutu
úrlausn sinna mála með sama hætti.
Nú þegar hugurinn reikar til
baka, og miningarnar rifjast upp,
kemur ein af starfsreglum hans upp
í hugann, ég ung og óreynd bar
undir hann hvort og hve langan
greiðslufrest ætti að veita mönnum.
Ég man að hann hallaði sér aftur
í stólnum og sagði að það hefði
reynst sér vel að treysta alltaf
mönnum þar til annað kæmi í ljós.
Viðhorf Halldórs var það, að allir
skyldu fá tækifæri til að sýna að
þeir voru trausts verðir.
Mig langar til að nota tækifærið
og þakka fyrir hin endurnýjuðu
kynni og vináttuna sem þau Halldór
og Aðalheiður auðsýndu mér og
minni fjölskyldu og bið þess að al-
góður Guð styrki þá sem sárast
sakna og syrgja.
Blessuð sé minning Halldórs Þ.
Jónssonar.
Hjördís Stefánsdóttir.
t
Maðurinn minn,
HARALDUR SIGURÐSSON
fyrrverandi bókavörður,
sem lést 20. þ.m., verður jarðsunginn
frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 28. des-
ember nk. kl. 13.30.
Sigrún Á. Sigurðardóttir.
t
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir,
bróðir, mágur og afi,
BJARNI ÞÓRIR BJARNASON,
andaðist 22. desember.
Þóra Katla Bjarnadóttir, Jón Grétar Kristjánsson,
Guðbjörg Gréta Bjarnadóttir, Hermann Gunnarsson,
Láretta Bjarnadóttir,. Guðmundur Jónsson,
Einar Bjarnason
og barnabörn.
MINNINGAR
Látinn er um aldur fram, hrifinn
brott á snöggu andartaki, mann-
kostamaður og afar mætur emb-
ættismaður, Halldór Þ. Jónsson,
sýslumaður á Sauðárkróki.
Sól sortnar yfír einu fegursta
héraði íslands, Skagafirði, við at-
burð þann. Harmur mikill er kveð-
inn að ijölskyldu Halldórs, eigin-
konunni Aðalheiði B. Ormsdóttur
og börnum þeirra fjórum, fjölskyld-
um þeirra og öðrum vinum og
vandamönnum.
Halldór var norðlenskrar ættar,
fæddur og uppalinn á Mel í Staðar-
hreppi, Skagafirði, sem var annálað
myndar- og menningarheimili.
Halldór var mikill Skagfirðingur.
Hann skildi gjörla kjör fólks og
þarfir landsins í heild til öflugrar
byggðaþróunar. Starfsvettvangur-
inn varð og allur á landsbyggð-
inni, utan tæpt ár er hann starf-
aði, sem fulltrúi í fræðsluskrifstofu
Reykjavíkur, eftir embættispróf í
lögfræði frá Háskóla íslands í jan-
úar 1957.
í árslok 1957 flyst Halldór og
fjölskylda hans til Stykkishólms og
tekur þar við framkvæmdastjórn í
fyrirtækjum Sigurðar Ágústssonar.
Þremur árum síðar eða í desember
1960 er starfsvettvangur orðinn á
Sauðárkróki, framkvæmdastjórn
við sjávarútvegsfyrirtæki og versl-
unarrekstur. Hugurinn mun hafa
stefnt í heimahaga, rætumar
traustar í þeirri ágætu byggð,
Skagafirðinum.
Það er svo um mitt ár 1964 sem
Halldór gerist fulltrúi við embætti
sýslumanns í Skagafírði og bæjar-
fógeta á Sauðárkróki. Settur
bæjarfógeti á Siglufírði í júlí 1976
til janúar 1977, þá áfram við emb-
ættið á Sauðárkróki til 31. júlí
1980 er hann skipaður bæjarfógeti
á Siglufírði. Þann 31. október 1982,
er hann síðan skipaður sýslumaður
og bæjarfógeti á Sauðárkróki og
starfaði þar til dauðadags.
Halldór sannaði sig á Siglufirði,
sem myndugt yfirvald, en jafn-
framt mildur og sanngjarn við
þegna sína, þá er hann varð sjálf-
stæður embættismaður. Þótti öllum
eðlileg sú embættisveiting, er hann
varð yfirvald í sinni heimasýslu,
Skagafirði og bæjarfógeti á Sauð-
árkróki. Það sýndi sig best í því
að kollegar hans létu sér eigi til
hugar koma að sækja í Skagafjörð,
þó álitlegt embætti væri, svo sjálf-
sagt þótti að Halldór tæki þar við
embætti. Varð og sú raunin að alla
embættistíð sína norður þar, hafði
Halldór traust og virðingu íbúa
héraðsins.
Á fulltrúaárum sínum á Sauðár-
króki sinnti Halldór fjölda trún-
aðarstarfa í þágu kaupstaðarins.
Hann sat í bæjarstjórn árin 1970-
1978 sem fulltrúi Sjálfstæðis-
flokksins, var forseti bæjarstjórnar
og í bæjarráði, megnið af þeim
tíma. Á héraðsvettvangi var Hall-
dór virkur vel. Hann var og vara-
þingmaður 1970-1974, og sat á
Alþingi vorið 1972.
Vísast hefði Halldór orðið traust-
ur þingmaður og fullfær ráðherra,
enda hafði hann flest til að bera
að svo hefði mátt verða. Prúð-
mennskan og fáguð framkoma löð-
uðu fólk að honum og hann ávann
sér traust, prýðilegum gáfum
gæddur, fljótur að átta sig og draga
réttar ályktanir, talnaglöggur og
síðast en ekki síst ræðumaður snjall
og vel ritfær. Hann fylgdi málum
Sérfræðingar
i blóniaskreytingiim
við öll iækilæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
IB
■ blómaverkstæði
MNNA*
fast eftir, ef á þurfti að halda.
Aðstæður höguðu því þannig að
þröngt var setinn bekkurinn í Norð-
urlandi vestra og Halldór braust
ekki um til að ná þingsæti:
Trú mín er sú að Halldór Þ. Jóns-
son, hafí ekki síður unnið byggð
sinni vel, sem embættismaður og
félagsmálamaður, en þó hann hefði
farið í pólitíkina.
Enginn er eyland. Gæfa Halldórs
var góð kona og mannvænleg böm.
Árið 1953 gengu þau í hjúskap,
Aðalheiður B. Ormsdóttir fædd á
Hólmavík. Þeirra börn eru: Hanna
Björg, Jón Ormur, Ingibjörg og
Halldór Þormar.
Ávállt voru þau Halldór og Aðal-
heiður nefnd í sömu andrá, af þeim
er vináttu þeirra áttu. Jafnræði var
með þeim hjónum og félagar voru
þau góðir bæði hvort öðru, svo og
þeim er nutu samvista og vinskap-
ar við þau. Var gott með þeim að
vera, glaðvær, fróð og vel máli
farin, svo hratt flaug stund. Þau
voru verðugir fulltrúar síns héraðs.
Halldór var næmur á hið skoplega,
húmorinn hárfínn, en eðlislæg
prúðmennska kom í veg fyrir grág-
lettni, hvað þá meira.
í hópi sýslumanna var Halldór
frá fýrstu tíð vel virtur, og til hans
leitað um forustu í félagi þeirra.
Hann sat í stjórn Sýslumannafélags
íslands árin 1986-1994, þar af sem
formaður síðustu tvö árin. Þar nutu
sín vel hæfileikar hans, gjörhygli,
yfirveguð hugsun, og góð mála-
fyigja.
I hugann kemur sólbjartur sum-
ardagur norður á Hólum í Hjaltad-
al 1991, þar er verið að vígja nýjan
vígslubiskup, Bolla Gústafsson.
Ganga nú leikir og lærðir í prósess-
íu til endurreistrar Hóladómkirkju.
Þar fór margt vel búið stórmennið
geistlegt og hnarreist. Þar fór og
fulltrúi ríkisvaldsins og hans ekta-
kvinna. Hinn gullprýddi búningur
sýslumanns og einkennishúfan
brattlega, hvorttveggja með ögn
erlendu yfirbragði, féll vel að þess-
ari prúðu göngu, og hefur mér aldr-
ei fundist það betur borið með ljúf-
mannlegu og fáguðu yfirbragði
Skagfirðingsins Halldórs Þ. Jóns-
sonar. Þarna var jafnræði með
geistlegum og veraldlegum yfir-
völdum og trauðla ágreiningur um
hvort skyldu fremur gilda guðs eða
landslög.
Persónulega á ég Halldóri Þ.
Jónssyni margt gott upp að una.
Til hans fór ég oft í smiðju með
álitsmál af vettvangi starfsins.
Hann kunni sinn jús, en beitti einn-
ig „sýslumannaréttarfari", þar sem
það átti við og var skilvirkt. Ávallt
kom ég vel nestaður frá þeim sam-
tölum og kjarninn glóði en hismið
hvarf.
Ég þakka einnig fyrir hönd dótt-
ur minnar, sem nánast beint frá
prófborðinu varð fulltrúi hjá Hall-
dóri, í fjögur ár og mat hann mik-
ils, svo og vináttu þeirra hjóna.
Vitna vil ég til orða Halldórs,
er hann lét falla á aðalfundi Sýslu-
mannafélags íslands, að Kirkju-
bæjarklaustri í október sl., er rædd
var niðurlagning embætta. Kvað
hann það röng vinnubrögð að koma
með niðurfellingartillögur í fjár-
lagafrumvarpi. Mál þessi þurfí að
vinna með vandvirkni, og í samráði
við heimamenn, og þá að leggja
þau fram í sérstöku frumvarpi.
Halldór varaði við þessum að-
gerðum.
Kæra Aðalheiður. Við Ingunn
sendum þér og þínu fólki djúpar
samúðarkveðjur, í fullvissu þess að
minningin um góðan dreng mildar
sorg og trega.
Friðjón Guðröðarson.
Mig setti hljóðan er mér var
færð fregnin af skyndilegu fráfalli
Halldórs Þ. Jónssonar. Mikils met-
inn forystumaður var í einni svipan
hrifinn á brott. Yngsti sonur sæmd-
arhjónanna á Mel var, sem bræður
hans tveir, fallinn í valinn langt um
aldur fram. Við blasir skarð, sem
ekki verður fyllt um sinn.
Kynni okkar Halldórs hófust fyr-
ir nær 30 árum þegar framboð
mitt til Alþingis var í fyrsta sinn á
döfinni. Þá var Halldór fulltrúi
sýslumanns á Sauðárkróki, en jafn-
framt formaður kjörnefndar Sjálf-
stæðisflokksins, vaxandi forystu-
maður og burðarás í félagsstarfi
sjálfstæðismanna á Sauðárkróki.
Fáum árum síðar varð hann forseti
bæjarstjórnar. Við Halldór vorum
nálega jafnaldrar, með okkur var
frændsemi og skoðanir okkar og
starfssvið leiddu okkur saman. Það
var gott að hitta hann og alla stund
munaði um hann þar sem hann
lagðist á árar. Hann hafði mikla
yfirsýn, var ráðhollur og hófsamur
í skoðunum. Hann var mikill ræðu-
maður, hispurslaus, yfirvegaður og
traustur og svo fastur fyrir að aldr-
ei var hvikað frá því sem hann taldi
sannast og réttast. Störfum sínum
gegndi hann af árvekni og reglu-
semi og lipurð í samskiptum var
honum eiginleg.
Halldór átti um skeið sæti á
framboðslista Sjálfstæðisflokksins í
kjördæminu og sat á Alþingi sem
varaþingmaður, en upp úr miðjum
áttunda áratugnum hvarf hann að
verulegu leyti frá pólitísku starfí
og helgaði sig embættisstörfum í
vaxandi mæli. Hann var settur
bæjarfógeti í Siglufirði 1976 og ’77
og skipaður fógeti þar 1980. Árið
1992 var hann skipaður sýslumaður
Skagfirðinga, sem hann gegndi við
miklar vinsældir til dauðadags.
Einnig á þeim vettvangi var hann
valinn til forystu sem formaður
sýslumannafélagsins síðari árin.
Eftirlifandi eiginkona Halldórs,
Aðalheiður Ormsdóttir, Stella eins
og við vinir þeirra hjóna köllum
hana ávallt, var öflugur samverka-
maður manns síns, hvort sem var
á opinberum vettvangi eða í póli-
tísku starfi, ellegar sem húsmóðir
á heimili þeirra. Þau voru afar sam-
hent og hvort öðru samboðin. Það
var gott að eiga þau að vinum
Halldór var mikill heimilisfaðir
og lánsmaður í einkalífi. Börn þeirra
hjóna eru í senn búin slíku atgervi
og prúðmennsku, að þau bera
glöggt vitni um sinn uppruna. Við
Helga komum alloft á heimili þeirra
hjóna, þó við finnum nú að þær
ferðir hefðu mátt vera fleiri. Rausn
þeirra Halldórs og Stéllu brást ekki.
En þau tóku líka á móti okkur með
alúð og hlýju, sem verður lengi
minnisstæð. Umræðuefni skorti
ekki, hvort sem um var að ræða
alvöru eða gamanmál. Örlát kímni
Halldórs var góðlátleg en aldrei
rætin og aldrei heyrði ég hann kasta
kersknisorðum í garð nokkurs
manns. Góðvild hans og drengskap
þurft.i enginn að efa. Bækur settu
svip á heimilið, enda var Halldór
víðlesinn og fróður. Iðulega kom
það fram hve Halldóri var heimilið
og fjölskyldan kær og hygg ég að
úr því hafi síst dregið með árunum.
Yfir heimilinu hvíldi sérstæður blær
og mér fannst ég ævinlega fara
þaðan betri maður en ég kom.
Að leiðarlokum flyt ég Halldóri
þakkir fyrir samskipti öll, vináttu
og margháttaðan stuðning og óska
honum fararheilla á landi lifenda.
Við Helga vottum Stellu, börnum
þeirra, tengdabörnum og barna-
börnum einlæga samúð og biðjum
þeim blessunar og styrks í þungri
sorg.
Pálmi Jónsson.
í dag verður jarðsunginn frá
Sauðárkrókskirkju Halldór Þ. Jóns-
son sýslumaður frá Mel í Staðar-
hreppi í Skagafirði. Andlát hans bar
brátt að og mun því hafa komið
vinum hans flestum og sennilega
einnig þeim sem nær honum standa
í opna skjöldu og mjög að óvörum.
Að því er mikill sjónarsviptir þegar
slíkir menn sem Halldór var falla
frá fyrir aldur fram. Að vísu var
hann búinn að skila miklu dags-
verki við ýmis störf, sum tengd
atvinnulífi þjóðarinnar, önnur í
þágu hins opinbera, að ógleymdum
störfum hans á sviði félags- og
stjórnmála. Þess vegna m.a. hefði
það verið við hæfi að njóta lengur
lífdaga og ævikvölds.
Leiðir okkar Halldórs hafa oft
legið saman og gerðu það fyrst í
litlum unglingaskóla á Sauðárkróki