Morgunblaðið - 23.12.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 1995 35 -
Q
i
j
i
I
I
«
€
Í
i
4
haustið 1944. Frá þeim tíma á ég
litla vasabók þar sem hann hefur
ritað eigin hendi: Halldór Þormar
Jónsson, Mel, f. 19. nóv. 1929.
Morgunstund gefur gull í mund.
Það er aldrei að vita hvort val
málsháttar í slíku tilviki er út í blá-
inn eða í alvöru gert og ef svo er
hvort skilja beri sem heilræði eða
sem hvatningarorð. Sá sem þetta
ritar þekkti ekki daglega starfs-
hætti Halldórs nógu vel til að vita
hvort morgunstundir urðu honum
drýgri til afkasta og fjár en aðrar
stundir dagsins. En vitundin ein um
sannleiksgildi góðs málsháttar er
alltaf mikils virði. Eins getur orðið
morguristund haft þama yfirfærða
merkingu, sbr. morgunn lífsins og
ævikvöld. Samkvæmt þeim skiln-
ingi ætti það að gefa gull í mund
þegar bestu ár ævinnar eru notuð
vel til náms og menntunar.
Frá unglingaskóla á Sauðárkróki
lá leið Halldórs í Menntaskólann á
Akureyri þar sem stúdentspróf var
tekið fimm árum síðar eða vorið
1950. Halldór var góður námsmað-
ur, greindur vel og gjörhugull. Góð-
ar námsgáfur voru þó ekki spenntar
til hins ítrasta í eftirsókn eftir háum
einkunnum enda mörg önnur
áhugamál við að fást. Halldór var
maður vel á sig kominn líkamlega,
fríður og föngulegur. Hann var
glaðlyndur, hafði góða kímnigáfu,
var ljúfmenni hið mesta á hverju
sem gekk og skörungur í ræðu-
stóli. Af þessu öllu samanlögðu
varð hann maður vinsæll í skóla.
í Háskóla íslands las Halldór lög-
fræði. Nokkru eftir að því námi
lauk var hann ráðinn framkvæmda-
stjóri við fyrirtæki Sigurðar Ágústs-
sonar í Stykkishólmi. Þar vestra
lágu leiðir okkar enn saman og þar
kynntist sá er þetta ritar fyrst Aðal-
heiði Ormsdóttur, konu Halldórs,
og minnist þess að hafa flutt hana
um miðja nótt frá heimili þeirra
hjóna á Moskóvick ’55, 10 hö, á
St. Jósephs-spítalann þar í bæ þar
sem hún ói stúlkubarn sem síðar
hlaut nafnið Ingibjörg. Aðalheiður
er mikil ágætiskona og bjó manni
sínum og börnum gott heimili þar
sem vel var tekið á móti gestum
og gestrisni í heiðri höfð. Þarna
tókust kynni milli heimila okkar
sem alla tið hefur haldist.
Frá Stykkishólmi fluttust þau
hjón nokkrum árum síðar búferlum
til Sauðárkróks þar sem þau áttu
heima síðan að frádregnum nokkr-
um árum á Siglufirði. Á Sauðár-
króki var Halldór verslunarstjóri
fyrst í stað, síðan um skeið fulltrúi
sýslumanns á staðnum. Til Siglu-
fjarðar fór Halldór í embætti bæjar-
fógeta sem hann gegndi í nokkur
ár og þaðan aftur til Sauðárkróks
þar sem hann fékk embætti sýslu-
manns.
Margra ánægjulegra og
skemmtilegra samverustunda með
þeim hjónum er að minnast frá
þessum árum sem hinum fyrri.
Stellu, börnum þeirra hjóna,
tengdabömum og barnabörnum
vottum við hjónin okkar innilegustu
samúð. Megi minningin um góðan
dreng lengi endast.
Sigrún Gísladóttir og
Guðmundur Hansen.
Menntaskólinn á Akureyri á
fimmta tug aldarinnar. Dálítið ein-
angruð menntastofnun, jafnvel með
keim af Hólaskóla í farteski sínu.
En þarna fékk margur landsbyggð-
arunglingurinn uppfræðslu og naut
þess unaðar, sem fólginn er í því
að skiptast á skoðunum við skólafé-
lagana og láta gamminn geisa í
sínum hópi.
Mikið hvað tíminn flaug hratt;
fyrr en varði vorum við komin í 4.
bekk þar sem Brynleifur Tóbíasson
lét okkur beygja rosa og hneigja
amo.
í þessum bekk bundumst við
nokkrir skólafélagar slíkum vin-
áttuböndum að varla leið sá dagur,
að við værum ekki inni á gafli hjá
einhveijum félaganna og var þá
stundum drollað fram á nótt.
Alkunnugt er, að viðfangsefni
geti gripið æskufólk á menntaskóla-
áraaldri ákaflega sterkum tökum
þar sem bekkjarfélagamir smitast
hver af öðrum. í sumum bekkjum
greip uym sig óskaplegur íþróttaá-
hugi, aðrir iðkuðu tafl eða brids, en
í okkar hópi greip um sig slíkur
bókmenntaáhugi, að á örskömmum
tíma urðum við furðu vel að okkur
í nútímabókmenntum.
Lon og don sátum við yfir mola-
kaffí á Hótel KEA og höfðum á
hraðbergi tilvitnanir í ljóð Jóhann-
esar úr Kötlum, Davíðs Stefánsson-
ar, Steins Steinars, Jóns úr Vör og
fleiri skálda. Við lásum ekki aðeins
ljóð skáldanna heldur ortum við
sjálfír upp kvæði þeirra og sýndum
hver öðmm.
í þessum hópi voru auk okkar
Halldórs, þeir Haukur Eiríksson
blaðamaður sem lést árið 1963,
Guðfinnur Magnússon frá Bolung-
arvík, sem lést árið 1983, Baldur
Hólmgeirsson leikari, en hann lést
árið 1993. Eftir eru Erlendur Jóns-
son bókmenntagagnrýnandi, Gunn-
ar G. Schram prófessor og undirrit-
aður.
Sem sagt, tæpri hálfri öld síðar
eru fjórir af sjö fallnir, allir langt
fyrir aldur fram, svo ekki er að
furða þótt stormur lífsins feyki
minriingunum upp í fang þeirra,
sem eftir lifa.
Vorið 1950 lukum við stúdents-
prófí og skunduðum glaðir á úti-
samkomu, þar sem Halldór Þ. Jóns-
son hafði orð fyrir nýstúdentahópn-
um, og mæltist vel.
Svo lá leiðin suður, í Háskólann
á Melunum og áhugamál og við-
fangsefni tóku að breytast, því að
nú skákuðu örlögin okkur í ólíkt
nám og síðan ólík störf á vettvangi
daganna.
Við Halldór vissum þó ætíð hvor
af öðrum og ætíð varð fagnaðar-
fundur þegar við hittumst. Halldór
var vel af guði gerður, greindur og
skemmtinn, umburðarlyndur og
vinfastur. Þannig minnist ég hans,
ekki síst frá menntaskólaárunum,
þegar við bjuggumst jafnvel við
því, félagar hans, að hann myndi
láta að sér kveða í stjómmálum,
svo snarpur og snjall ræðumaður
sem hann var.
Ég minnist hans, lögfræðistúd-
ents á Gamla Garði þegar hann
kynnti okkur fyrir greindri og glað-
beittri ungri stúlku, Aðalheiði
Ormsdóttur, og þau voru svo ást-
fangin, að við félagamir töldum
rétt að þau fengju að vera í friði
og njóta ástar sinnar.
Nokkru eftir að Halldór lauk lög-
fræðinámi lá leiðin vestur í Stykkis-
hólm, þar sem hann varð fram-
kvæmdastjóri við fyrirtæki Sigurð-
ar Ágústssonar. Þau Aðalheiður
voru þá gift og farin að eignast
börn og bum.
Haustið 1959 vígðist ég prestur
til Bijánslækjarprestakalls og var
um veturinn viðloðandi á Barða-
strönd, en gat þó ekki flutt þangað
með fyölskyldu mína því að prests-
húsið hélt hvorki vatn né vindum,
gjörsamlega niðurnítt og óíbúðar-
hæft. Þennan vetur átti ég oft leið
yfir Breiðafjörð með litla mótor-
bátnum Konráði, stundum í vondum
veðmm, þegar vetraraldan hvít-
bryddi hleinar og sker. Þá hlakkaði
ég ávallt til að koma í Stykkishólm
þar sem heimili þeirra Aðalheiðar
og Halldórs stóð mér opið og már
var í rauninni fagnað hvert sinn sem
týndum syni. Þar gat ég líka hringt
í íjölskyldu mína án þess að símtól
heillar sveitar væru hafin á loft.
Nokkrum sinnum kom ég á heinv
ili þeirra á Sauðárkróki, eftir að þau
höfðu búsest þar og Halldór var
orðinn sýslumaður í æskuhéraði
sínu. Og enn var sama sagan, vinar-
þelið og gestrisnin góð.
En nú hefur sól brugðið sumri.
Halldór látinn, enn á góðum aldri.
Sá fyórði úr hópi gömlu félaganna,
eins og áður sagði.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka gömul og góð kynni. Konu
hans og fjölskyldu færi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Þótt „aldirnar leifí skörðu“ þá
mun minningin um góðan æskufé-
laga bregða ljósi á ógengna ævi-
daga. Vertu kært kvaddur, gamli
vinur.
Signijón Einarsson.
GUÐNI
VILMUNDARSON
+ Guðni Vilmundarson fædd-
ist að Löndum í Grindavík
23. mars 1923. Hann lést i
Reykjavík 23. október og fór
útförin fram 6. nóvember.
ÞANN 23. október síðastliðinn lést
eftir stutta sjúkrahúslegu elskuleg-
ur tengdafaðir minn, Guðni Vil-
mundarson múrari. Árin sem ég hef
þekkt Guðna og eftirlifandi eigin-
konu hans, Nínu Oddsdóttur, eru
orðin mörg. Þegar ég kom fyrst í
Búðargerðið til þeirra var mér tekið
opnum örmum eins og alla tíð síð-
an. í þá daga var þar í pössun eina
barnabarnið, Nína Hildur, með ár-
unum hefur þeim fjölgað og í dag
eru þau orðin átta, þijár stelpur og
fímm strákar sem flest hafa verið
mikið í Búðó hjá ömmu og afa.
Guðni var bamgóður með afbrigð-
um og drekraði og lék mikið við
barnabömin. Oft var það þannig
að erfítt var að sjá hver það var
sem skemmti sér best, Guðni eða
krakkarnir. Er mér minnisstæður
fastur siður þegar litlir drengir
fengu lánaða derhúfu og vinnuvettl-
inga afa, það var það albesta.
Guðni var fróður maður, hafði
gaman af lestri og ósjaldan kom
maður svo í Búðagerðið að henn
sæti ekki við borðstofuborðið við
lestur. Hann var mjög félagslyndur
og áhugasamur um menn og mál-
efni. Ættfróður var hann með ein-
dæmum og naut þess virkilega að
geta rætt við fólk um þau mál til
hins ýtrasta. Hann var mikill al-
þýðubandalagsmaður og þegar
feðgarnir voru saman komnir urðu
oft miklar og stundum allheitar
umræður um dægurmálin enda ansi
margt sem betur mátti fara í þjóðfé-
laginu að áliti Guðna, tengdadæt-
urnar og Nína hlógu yfirleitt dátt
að öllum æsingnum út af þessum
smámunum.
Alltaf var gott að koma í Búða-
gerðið, setjast inn í eldhús, fá kaffi-
sopa og spjalla. Spjallað var um
alla heima og geima og sagðar sög-
ur frá gamla tímanum, þetta voru
notalegar stundir.
Áður en Nína og Guðni fluttu í
Búðagerðið bjuggu þau í Grunda-
gerðinu, þaðan áttu þau margar
góðar minningar. Þar bjuggu þau
í risíbúð með strákana sína fjóra,
Rósa elstan, þá Villa og Odd á svip-
uðu reki og þann yngsta, Gunnar
Gísla. Á hæðinni bjó Metta, móðir
Nínu, og Jóhannes, fóstri hennar.
í lq'allaranum bjó Helgi, bróðir
Nínu, og Lára, kona hans, ásamt
þremur bömum þeirra. Þetta voru
góðir tímar í Grundagerðinu, stór
samhent fjölskylda. Á þessum árum
var Bústaðahverfíð í uppbyggingu,
mikið bamahverfí, alltaf nóg af
krökkum að leika sér við og mikið
um að vera. Með fjóra hressa, unga
stráka hefur ömgglega oft gengið
mikið á, innanhúss sem utan. Oftar
en einu sinni spurði ég Nínu og
Guðna hvort þetta hafi ekki verið
heilmikið mál að vera með fjóra
stráka? Viðkvæðið var alltaf hjá
Nínu: „Þeir vom alltaf svo góðir,
ég man ekki eftir öðru.“ Guðni sagði
ekki mikið við þessari spurningu
minni, en brosti íbygginn.
Guðni var lærður múrari og vann
við þá iðn í rúmlega 40 ár. Rósi,
Villi og Oddur handlönguðu allir
hjá pabba sínum sem unglingar
skemur eða lengur. Múrverkið er
líkamlega erfið og slítandi vinna.
Þar hjálpast ýmislegt að, klifur í
stigum og stillösum, erfiðar vinnu-
stellingar, óupphitaðar byggingar,
vinna jafnt inni sem úti, sumar sem
vetur, að vera í stöðugri návist við
ryk og í ofanálag íslenska veðrið
sem á engan sinn líka. Þrátt fyrir
þetta fannst mér Guðni alltaf jafn
léttur á fæti. Oddur var sá sem
fetaði í fótspor föður síns og lærði
múrverk. Unnu þeir feðgar mikið
saman og éftir að Guðni var hættur
að vinna við iðnina kom hann iðu-
lega við hjá Oddi til að sjá hvernig
gengi, fá sér kaffísopa með félögun-
um og spjalla. Það vantar mikið
þegar Guðni kemur ekki lengur við.
Nína og Guðni voru ákaflega
samrýnd, t.d. spiluðu mikið, gátu
spilað tímunum saman og að tapa
spili var ekki það sem Guðni kaus
helst. Var spilað mikið í fjölskyld-
unni og gaman að fylgjast með
hversu keppnisskapið var einkenn-
andi fyrir marga, unga sem aldna.
Sumarbústað byggðu þau hjón í
landi múrarafélagsins í Öndverðar-
nesi, með aðstoð margra góðra
manna hef ég heyrt, þar á meðal
strákanna og bróður Nlnu. Þarigað
hafa þau farið reglulega I gegnum
árin og oft var margt um manninn,
ef ekki var pláss fyrir alla innan
dyra var að sjálfsögðu slegið upp
tjaldi. Þetta er orðinn mikill sælu-
reitur og trén sem þau hafa gróður-
sett eru orðin mörg og hafa dafnað
vel vegna stöðugrar aðhlynningar
og endurbóta á gróðri og landi, nú
síðast í sumar þegar Guðni, Nína
og krakkamir voru að slétta úr
þúfunum í landinu.
Guðni og Nína nutu þess að ferð-
ast um landið sitt og fóru víða.
Sumarið 1990 fóru þau í fyrsta sinn
til útlanda til Vilmundar og fjöl-
skyldu sem býr í London. Það var
ákaflega ánægjulegt að fá þau í
heimsókn og margt nýtt að sjá fyr-
ir þau, s.s. allur gróður, veðrátta,
fjölbreytt fuglá- og dýralíf, að ótöld-
um söfnum borgarinnar sem voru
ótrautt heimsótt. Einnig man ég
eftir hvað þeim fannst lestimar
framandi. Með einni slíkri fórum
við til Pool sem er bær á suður-
strönd Englands í heimsókn til
bróðurdóttur Guðna sem þar býr
ásamt fjölskyldu sinni. Ekið var um
nærliggjandi sveitir og var þetta
öllum ógleymanlegur tími. Nína og
Guðni glöddu okkur mikið með því
að koma aftur í heimsókn til okkar
1992 og vera yfír jól og áramót,
var það mjög notalegur tími því að
vera fjarri öllum skyldmennum yfír
jól og sérstaklega nýár er ógaman.
Ég kom í stutta heimsókn til ís-
lands ásamt yngsta syni mínum
rétt áður en Guðni var lagður inn
á Borgarspítalann. Það var ánægju-
legt að hitta tengdaforeldrana aftur
eftir heil tvö ár og mikið var spjall-
að. Strákur fór með afa út að labba
og versla fyrir ömmu. Eftir göngut-*
úrinn var hann spurður hvemig
hefði verið, svarið var eitthvað á
þessa leið „fyrst hittum við einn
mann og afí talaði við hann og strax
á eftir hittum við annan mann og
afí talaði líka við hann“. Þannig var
Guðni, þekkti marga og hafði tíma
til og gaman af að spjalla.
Það er erfítt að gera sér í hugar-
lund að eiga ekki eftir að hitta
Guðna aftur kátan og hressan í
Búðagerðinu annaðhvort að atast í
krökkunum, spjalla um dægurmál-
in, sitja við lestur eða að snúast í
kringum Nínu. Hans er sárt saknað
og hjá bamabörnunum er missirinn
mikill. •
Elsku Nína, það er erfitt að búa
svona langt í burtu, og að geta
ekki verið hjá þér á þessum erfiðu
tímum. Það líður varla sá dagur að
við hugsum ekki til ykkar og rifjum
upp góðar stundir.
Blessuð sé minning Guðna Vil-
mundarsonar.
Tengdadóttir.
t
Eiginmaður minn,
SIGURGEIR STEFÁNSSON,
Sléttahrauni 34,
Hafnarfir&i,
lést á Sólvangi 21. desember.
Þorbjörg Þórarinsdóttir.
t Elskuleg systir okkar,
RAGNHEIÐUR KARLSDÓTTIR,
Þórsgötu 19,
lést í Landakotsspítala 21. desember. Fyrir hönd aðstandenda, Guðbjörg Karlsdóttir, Þorsteinn Karlsson.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
HÖRÐUR HEIÐAR JÓNSSON,
Tómasarhaga 46,
Reykjavík,
lést föstudaginn 22. desember.
Ermelinda Fjóla Jónsson,
Bjarki Heiðar,
Anna Björg Harðardóttir,
Elín Snædis Harðardóttir.
t
Elskulegur faðir okkar,
KRISTJÁN ÁGÚST JÓNASSON
frá Lýsudal
i Staðarsveit,
Vaibergi
v/Suðurlandsveg,
andaðist 21. desember.
Jarðarförin auglýst siðar.
Elfnbjörg Kristjánsdóttir,
Ásgerður Ágústa Kristjánsdóttir,
Jóna Fanney Kristjánsdóttir.