Morgunblaðið - 11.02.1996, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 11. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
„Já, pg það dugði ekki sólarhring-
urinn. Ég svaf sama og ekkert og lét
svo sem ekki á því bera. Líklega
hlakkaði ég meira til jólanna en nokk-
ur annar Islendingur."
Uppruni - æskuár
Þar var komið í spjalli okkar Magn-
úsar að honum varð tíðrætt um
bemskuárin, atvik og uppátæki:
„Ég er fæddur á Siglufirði árið
1946. Móðir mín, afi Guðjón og amma
Magnúsína bjuggu þar. Ég var þar
sem vöggubam. Foreidrar mínir
fundu sér samastað hér í Reykjavík
hjá ömmu minni Guðrúnu sem bjó á
Spítalastígnum. Þar vorum við um
tíma en ég ólst upp í vesturbænum,
á Vesturgötunni, og man vel eftir
Pétri Hoffmann og ruslahaugunum
við Selsvörina. Maður hljóp oft undan
honum á bamsaldri eftir að hafa ver-
ið að gramsa í haugunum þar sem
hann ríkti sem kóngur í ríki sínu.
Síðan fluttum við á Háteigsveginn.
Foreldrar mínir keyptu þar timburhús
í næsta nágrenni við kampinn sem
þar stóð, braggahverfi frá stríðsár-
unum. Ég var þama í Austurbæjar-
bamaskólanum þar til við flytjum í
Laugamesið. Þar kynntist ég ungur
drengur mjög skemmtilegu fólki. Þar
var Laugarneskampurinn og þar var
Siggi Ólafs stórbóndi og stórsöngv-
ari. Þetta var mitt umhverfi þar til
ég fór að heiman og kynntist kon-
unni minni. Þar ólumst við systkinin
upp. Ég á tvær systur, Huldu Karen
og Elísabetu. Ég var í Laugarnes-
skóla og stöðugt með grín og glens
og varð oft að áminna mig í tímum.
Ég hafði gaman af að gera at og var
fjörugur strákur.
Þar sem Sláturfélagið var áður til
húsa og þar sem listamiðstöð er ætlað
að vera þar var knattspymuvöllur og
þar vomm við drengimir allar stund-
ir. Það var mikið farið í bíó. Það kost-
aði tvær og fimmtíu í almenn og fimm
krónur í betri sæti í Austurbæjarbíói
og ég sá sömu myndimar margoft.
Maður fór í biðröð klukkan tólf á
hádegi og með hasarblöðin og seldi
og skipti. Það var opnað klukkan eitt.
Þá vom aðalbíóin Hafnarbíó, Austur-
bæjarbíó og Stjömubíó og við höfðum
auðvitað gaman af Roy Rogers og
Chaplin. Þessi stemning var rifjuð upp
í Bíódögum Friðriks Þórs og tókst
frábærlega.
Þarna í Laugarneshverfinu bjó
Ævar Kvaran leikari. Ég var fímmt-
án ára þegar ég sótti um að komast
í leiklistarskóla hans en hann taldi
mig alltof ungan en efnilegan. Ég
hafði þá þegar mikinn áhuga á leikl-
ist og var frægur fyrir það í hverfínu
að vera með bíó í kjallaranum heima
þar sem foreldrar mínir vom með
geymslu og kallaði bíóið Magnúsar-
bíó. Þama seldi ég miða á eina krónu
og bjó til miðana sjálfur. Bíóið var
mjög vinsælt og oftast fullt út úr
dyrum. Ég var þarna með handsnúna
vél og sýndi aðallega teiknimyndir
sem ég fékk í sendiráðum. Fjöldi
manna er ólust þarna upp hefur á
síðari árum verið að rifja þetta upp
þegar ég var með Magnúsarbíó.
Þarna fékk ég gífurlega kvikmynda-
'dellu og leikhúsdellu."
Fyrstu sporin
á leiksviði
Þegar Magnús Ólafsson segir frá er
það ekki gert með hangandi hendi
eða af áhugaleysi. Hann leggur
áherslu á orð sín nánast með öllum
líkamanum. Hendurnar eru á hreyf-
ingu, hann hlær og gerir að gamni
sínu:
„Það fór nú svo að lokum að ég
fór í leiklistarskóla Ævars Kvaran
og var þar þijá vetur. Hann sendi
þá nemendur sem þóttu frambærileg-
ir í Þjóðleikhúsið sem statista. Eg
var kominn á_ fjalir Þjóðleikhússins
fimmtán ára. Ég lék í My Fair Lady,
Pétri Gaut, Andorra og lék þar her-
mann og fór með Þjóðleikhúsinu í
leikför um landið með Andorra og
lék ýmis hlutverk. Á þessum árum
um miðjan sjöunda áratuginn lauk
ég prentnámi. Ég hafði ekki mikinn
áhuga á prentverkinu í þá daga.
Leikhúsið var mitt líf. Það er svo
nokkru síðar að mér var boðið hlut-
verk hjá Grímu sem var framsækið
tilraunaleikhús og kom nokkuð við
sögu. Guðmundur Steinsson og
Kristbjörg Kjeld settu upp Fóstur-
mold eftir Guðmund og þar var ég
í hlutverki. Ég gat því miður ekki
þegið það að vera með í öðru leikriti
sem sett var upp i Tjarnarbíói
SLEGIÐ í gegn í Þorláki þreytta í Kópavogi.
bað hann um að sýna örlitla biðlund
og koma síðar um kvöldið, hann væri
í blaðaviðtali. Viðskiptavinurinn tók
því vel og kvaddi. Við héldum áfram
þar _sem frá var horfíð:
„Ég er lærður prentari. Það var
nú þannig að þegar Þorsteinn Pálsson
var að skrifa Staksteina hér um árið
og var blaðamaður á Morgunblaðinu
kynntumst við talsvert. Þegar Dag-
blaðið varð til var honum boðið að
gerast ritstjóri á Vísi. Svo er allt í
einu hringt af Vísi þegar Þorsteinn
er orðinn ritstjóri og spurt hvort ég
hafí ekki áhuga á að koma til starfa
sem útlitsteiknari. Það vantaði þar
mann. Ég var oft búinn að hugsa
mér til hreyfings og var orðinn svolít-
ið þreyttur á þessari vaktavinnu sem
ég var búinn að vera í í rúman ára-
tug. Ég gat ekki sinnt einu eða neinu,
hvorki íþróttum né öðru. Hafði þá
spilað með FH í handbolta og verið
í marki en það gekk varla upp og ég
lenti í veseni út af því. Ég ákvað því
að breyta til. Hætta á Morgunblaðinu
þar sem ég hafði verið í tíu ár. Það
voru margir hissa að ég skyldi hætta
í góðu starfí á Morgunblaðinu. Þetta
er árunum í kringum 1975-76. Ég
réði mig á Vísi við útlitshönnun og
sem útlitsteiknari. Auðvitað kom öll
þessi reynsla sér vel. Ég er búinn að
ganga í gegnum miklar breytingar í
prentverkinu. Alveg frá blýinu eins
og var á Mogganum í gamla daga
og þegar blaðið var að breyta til yfír
í offsetið og fór í gegnum þessa þró-
un og lærði mikið á því.“ Síminn
hringdi og Magnús gekk frá viðskipt-
um varðandi auglýsingar. Hann hélt
síðan áfram að segja frá fyrirtækinu:
„Ég byijaði hér í sjónvarpsauglýs-
ingum og blaðaauglýsingum og síðan
fór ég meira að vinna í prentverkinu
sem slíku og hönnun með nýjum vél-
um. Þetta er mitt aðalstarf þó svo að
líti út fyrir að það sem snýr út á við
sé mitt aðalstarf. Núna í nóvember
og desember hef ég verið að leika í
Borgarleikhúsinu í Við borgum ekki
og í íslensku mafíunni og einnig var
ég með í áramótaskaupi sjónvarpsins
og að vinna hér. Þú getur rétt ímynd-
að þér álagið. Það var alltof mikið.
Ég var orðinn alveg útkeyrður." Magn-
ús var alvarlegur á svip þegar hann
rifjaði upp þessa daga í svartasta
skammdeginu og horfði út um glugga
á rigningardropa falla til jarðar:
og í kvikmyndum og var einnig með
í Sumargleðinni er skemmti lands-
mönnum um árabil. Ólafur Ormsson
ræddi við Magnús um leiklistina og
sitthvað fleira og leitar álits samstarfs-
manns Magnúsar úr skemmtanabrans-
anum um árabil og leikstjóra á ferli
hans á sviði og í kvikmyndum.
Morgunblaðið/Kristinn
Ævintýri
líkast
Magnús Ólafsson er náttúrubam í leik-
listinni. Hann hefur leikið á leiksviði
MAGNÚS Ólafsson hef-
ur lengi kitlað hlát-
urtaugar lands-
manna. Hann er
þekktur gamanleikari
en bregður sér stundum í alvarlegri
hlutverk og hefur skapað ógleyman-
legar persónur og því tilvalið að for-
vitnast um manninn á bak við hin
mörgu hlutverk frá liðnum árum
bæði í leikhúsi og kvikmyndum.
Magnús Ólafsson er titlaður útlits-
teiknari í símaskrá. Hann er með af-
brigðum fjölhæfur og getur nánast
brugðið sér í allra kvikinda gervi og
ég taldi víst að um væri að ræða hinn
eina og sanna Magnús Ólafsson leik-
ara og spaugara og hafði samband
við hann í síma:
„Jú, jú. Viðtal. Ég er alveg tii í
það,“ sagði hann glaðlega og hló þeg-
ar ég bar upp erindið.
Við ákváðum að hittast mánudags-
kvöld seint í janúarmánuði. Auk þess
að vera á fjölum leikhússins og að
leika í kvikmyndum rekur Magnús
Auglýsingastofu Magnúsar Ólafsson-
ar er annast útlitsteiknun, hönnun
og fílmugerð og er til húsa í fyrir-
tækjahúsnæði á Austurstönd 10 á
Seltjamamesi. Þar er einnig starf-
rækt prentverk Ólafs Karlssonar, föð-
ur Magnúsar, og þeir feðgar hafa átt
náið samstarf um reksturinn síðastlið-
in ár. Magnús Ólafsson er sannarlega
í góðu formi og ber aldurinn vel.
Hann verður fímmtugur á árinu.
Hann er hávaxinn og þrekinn, með
svolitla ístm, Ijósskolhærður og ávallt
stutt í brosið. '
Þegar ég kom í fyrirtæki þeirra
feðga um kvöldmatarleytið veitti ég
því athygli að þar var allt mjög snyrti-
legt og hélt í fyrstu að ég hefði villst
og óvart stigið fæti inn á tannlækna-
stofu. Tvær prentvélar og ýmiss kon-
ar umbúðapappír er þar innan dyra
og Magnús Ólafsson var í hliðarher-
bergi og þá var ljóst að ég var á rétt-
um stað. Magnús var að vinna við
tölvu og mitt í önnum dagsins gaf
hann sér tíma til að spjalla við mig
og gerði grein fyrir sögu fyrirtækisins
og uppruna. Hann var klæddur ljósum
stuttermabol og dökkbláum buxum
og hafði greinilega gaman af að rifja
upp ýmislegt forvitnilegt á viðburða-
ríkri ævi frá sjónarhomi manns sem
sér hið spaugilega í fari samferðar-
manna og ekki síður sjálfs sín. Þann-
ig gleðigjafar auka bjartsýni og em
ómissandi í erli dagsins og brauðstriti:
„Pabbi keypti þetta húsnæði fyrir
um það bil tíu ámm og íbúð héma
upp og er nú fluttur þaðan. Þetta
húsnæði ætlaði hann að nota fyrir
sjálfan sig og litla prentvél sem hann
átti. Ég var að hætta á Dagblaðinu
fyrir átta ámm og ætlaði að fara
gera eitthvað allt annað en að fara í
prentið. Ég var búinn að vera hjá
Morgunblaðinu í tíu ár og Dagblaðinu
í önnur tíu og það var auðvitað kom-
ið alveg nóg. Hann var nýbúinn að
eignast húsnæðið og sýndi mér að-
stæður og sagðist ætla að leigja helm-
inginn af því fyrir sjoppu og ætla að
hafa hinn helminginn fyrir sjálfan
sig. Hann frétti að ég væri hættur á
Dagblaðinu og spurði hvort ég vildi
ekki vera með og athuga hvort við
gætum ekki unnið saman. Það hefur
verið sagt að feðgar eigi erfítt með
að vinna saman, séu of líkir. Þetta
hefur alit gengið vel síðan við hófum
samstarf. Það hefur ekki verið uppi
neinn ágreiningur að heitið geti. Sam-
starfíð hefur staðið í átta ár. Við
prentum hér allt sem hægt er að
prenta, blöð, tímarit, nótur, reikninga,
bæklinga. Ég sé um að hanna og
undirbúa og er það sem kallað er
prentsmiður í dag, útlitshönnuður eins
og stendur í símaskránni og enginn
veit hver er,“ sagði Magnús og hló
og hélt síðan áfram að gera grein
fyrir fyrirtækinu:
„Ég kem þessu á offsetplötur og
hann tekur við því og prentar. Þetta
er svona lítið fyrirtæki. Mamma, Rósa
Fjóla Guðjónsdóttir, er prentsmiðju-
stjóri og heldur hér öllu hreinu. Þegar
komið er inn í venjulega prentsmiðju
er allt í skít og drullu. Eins og þú
sérð þá er hér ólíku saman að jafna.
Vélarnar eru sem nýjar. Það er varla
rykkom að fínna hér innan dyra.
Þeir sem koma hingað hafa orð á því
hvað allt sé hreint og snyrtilegt og
fara stundum úr skónum hér í anddyr-
inu.“
Og í sömu andránni var bankað á
útidyrahurð. Magnús gekk til dyra
og opnaði og þá var þar kominn einn
af helstu viðskiptavinum fyrirtækisins
og kominn úr öðrum skónum. Magnús