Morgunblaðið - 04.10.1996, Síða 54

54 FÖSTUDAGUR 4. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SVERRIR HALLDOR
SIG URÐSSON
HÖRÐUR SÆVAR
BJARNASON
+ Sverrir Halldór Sigurðsson
fæddist í Reykjavík 6. sept-
ember 1936. Hörður Sævar
Bjarnason fæddist á Isafirði 21.
febrúar 1948. Þeir fórust báðir
með Æsu ÍS-87 hinn 25. júlí
-síðastliðinn og fór minningarat-
höfn um þá fram í ísafjarðar-
kirkju 7. september.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fijóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snögp augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgr. Pét.)
Mig langar að kveðja hann afa
minn og mág föður míns, þá Sverri
Halldór Sigurðsson og Hörð Sævar
Bjamason.
-r Elsku afí, þó að langt sé frá því
að ég átti langa og góða stund með
þér eru þær stundir mér ávallt
kærar. Ég man vel eftir því þegar
ég dvaldi hjá þér og Eygló í Súða-
vík. Þegar ég fékk að fara í skólann
með Eygló og þér að labba um
bæinn og skoða bátana. Eða hversu
gaman var að fá þig í heimsókn á
Rif þegar þú varst á togaranum
Má frá Ólafsvík. Já, afi minn, þú
stóðst alltaf fyrir þinu. Og þrátt
fyrir lítil samskipti síðustu árin þá
man ég alltaf eftir þér sem Sverri
afa frá Súðavík.
Höddi minn, ekki er nú langt síð-
an ég hitti þig síðast, á Langholts-
veginum hjá ömmu og Gulla. Þar
voru þið feðgamir saman komnir í
stuttum stans í stuttri bæjarferð
og ekki gast þú nú sleppt því að
stríða mér svolítið. Spurðir hvort
lítil Lalla væri ekki á leiðinni, og
hvenær ég ætlaði að koma vestur
til að kíkja á úrvalið þar. Já, svona
man ég best eftir þér, alltaf hress
og pínulítið stríðinn. En þó alvarleg-
ur þegar á þurfti að halda. Elsku
Höddi, þú studdir mig alltaf vel og
er ég þér þakklát fyrir það.
Elsku afi og Höddi, ég vil þakka
ykkur fyrir allar þær stundir sem
ég fékk að eyða með ykkur.
Með sínum dauða hann deyddi
dauðann og sigur vann,
makt hans og afli eyddi,
ekkert mig skaða kann.
Þó leggist lík í jörðu,
liflr mín sála frí.
Hún mætir aldrei hörðu
himneskri sælu í.
(Hallgr. Pét.)
Sigrún Kapitola.
Skilafrestur
minningargreina
Eigi minningargrein að birtast á dags-og laugardagsblað þarf grein-
útfarardegi (eða í sunnudagsblaði in að berast fyrir hádegi tveimur
ef útför er á mánudegi), er skila- virkum dögum fyrir birtingardag.
frestur sem hér segir: I sunnudags- Berist grein eftir að skilafrestur er
og þriðjudagsblað þarf grein að útrunninn eða eftir að útför hefur
berast fyrir hádegi á föstudag. í farið fram, er ekki unnt að lofa
miðvikudags-, fimmtudags-, föstu- ákveðnum birtingardegi.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUÐJÓN ÓLAFUR JÓNSSON
Háholti 33,
Akranesi,
lést í Sjúkrahúsi Akraness að kvöldi miðvikudagsins 2. október.
Sigriður Jónsdóttir,
Guðný Guðjónsdóttir,
Rúnar Guðjónsson, Ágústa Einarsdóttir,
Hugrún Guðjónsdóttir,
Kristín Guðjónsdóttir, Guðmundur Smári Guðnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Fósturmóðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐBJÖRG SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR,
Skálabrekku 19,
Húsavík,
sem lést þann 27. september, verður
jarðsungin frá Húsavíkurkirkju laugar-
daginn 5. október kl. 14.00.
Guðný Jónsdóttir, Þorfinnur Harðarson,
Eyrún B. Þorfinnsdóttir, Arnar Bragason,
Hermann H. Þorfinnsson, Halldór Þór Hermannsson.
t
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og samúð til mín og fjölskyldu minnar
vegna fráfalls og jarðarfarar eiginmanns míns,
BERNÓDUSAR ÓLAFSSONAR.
Guð blessi ykkur öll.
Anna Halldórsdóttir Aspar.
+ Gunnar Finn-
bogason fæddist
á Útskálahamri í
Kjós 26. apríl 1905.
Hann lést á Land-
spítalanum 25. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Kristín Eyjólf-
dóttir, f. 19. nóvem-
ber 1867, d. 1. jan-
úar 1959, og maður
hennar Finnbogi
Jónsson, bóndi og
símstöðvarsljóri á
Útskálahamri, f. 21.
september 1872, d.
15. nóvember 1918. Kristín og
Finnbogi eignuðust sjö börn,
þrjár telpur sem létust á fyrstu
mánuðum og fjóra drengi sem
komust til fullorðinsára. Þeir
voru, auk Gunnars, Jón Guð-
mundur, f. 25. apríl 1896, d. 23.
nóvember 1938, Eyjólfur Júl-
íus, f. 8. júlí 1902, d. 4. nóvem-
ber 1979, og Finnbogi, f. 6.
september 1909, d. 21. mars
1996.
Hinn 6. júlí 1929 kvæntist
Gunnar Málfríði Guðbjörgu
Kristmundsdóttur, f. 21. maí
1901 á Ásbjarnarnesi í Þverár-
hreppi í V-Húnavatnssýslu, d.
11. desember 1991. Málfríður
og Gunnar eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1) Pálmi, f. 29.
maí 1930, kona hans er Álfheið-
ur Gísladóttir og á hún eina
dóttur, Guðrúnu Böðvarsdótt-
ur, sem gift er Hafsteini Jóns-
syni og eiga þau þijú börn,
Ingólf, Álfheiði og Guðrúnu
Unu. 2) Gunnar Bergmann, f.
20. júní 1931, d. 10. desember
1931. 3) Finnbogi Reynir, f. 20.
júní 1931, kvæntur Þórdisi Eg-
ilsdóttur og eiga þau þijú börn:
Gunnar Egil, sem kvæntur er
Höllu Jónsdóttur og eiga þau
tvö börn, Jón Gunnar og Hildi
Björgu; Málfríði, sem gift er
Jóhannesi Tómassyni og eiga
þau þijú börn, Helga, Önnu og
Þórdísi, unnusta Helga er Lára
Aðalsteinsdóttir; Reyni Þór,
Afi minn elskulegur, Gunnar
Finnbogason, er dáinn. Jafnvel þó
hann væri á nítugasta og öðru ald-
ursári kom brottför hans í opna
skjöldu. Hann hafði verið svo hress
að auðvelt var að hugsa sér að
hann ætti nokkur ár eftir ólifuð og
þannig hugsaði hann sjálfur. í sam-
tali okkar fyrr í september kom
fram að mér fyndist hjarta hans
sem kvæntur er
Kristinu Waage. 4)
Kristín Gunnfríður,
gift er Skúla
Kristni Gíslasyni og
eiga þau þrjú börn:
Guðrúnu Helgu,
sem á einn dreng,
Skúla Kristin; Gísla
Kristin, sem kvænt-
ur er Sigrúnu Elínu
Vilhjálmsdóttur og
eiga þau tvö börn,
Hörpu og Bjarka;
og Skúli Berg-
mann, sambýlis-
kona hans er Krist-
jana Lilja Sigurðardóttir og
eiga þau eina dóttur, Kristínu
Elísabetu.
Gunnar ólst upp á Útskála-
hamri og hjálpaði þar til við
búskap eins og geta barnsins
leyfði og eftir að hann missti
föður sinn og Kristín móðir
hans tók við búinu og símstöðv-
arstjórastöðunni jókst þessi
ábyrgð. Var hann látinn
sendast með skilaboð og sækja
menn í símann ef þörf var á.
Einnig fór hann á vertíð frá
Vatnsleysuströndinni og vann
það sem með þurfti heima.
Seinna var hann vinnumaður
hjá sr. Halldóri Jónassyni
Reynivallapresti. Þar í Gerðinu
hefja þau Málfríður búskap, en
árið 1933 kaupir hann Eyrarkot
í Kjós og byggir þar upp bæði
íbúðar- og útihús. Gunnar brá
búi og fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur árið 1942 og þar
vann hann ýmsa verkamanna-
vinnu hjá Eimskipafélaginu.
Eftir að hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir bjuggu þau
hjón áfram í Hörðalandi 24 og
eftir að konan missti heilsuna
sá hann um heimili fyrir þau.
Síðustu árin hefur hann búið
einn í Hörðalandinu og notið
þjónustu frá Reykjavíkurborg
og fengið aðstoð við húsverkin.
Útför Gunnars verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
hafa þjónað honum vel og dyggilega
gegnum árin. Þá lét hann mig vita
að það væri ekki hætt að þjóna sín-
um tilgangi og ætti eftir að þjóna
honum lengi enn. En þegar að því
kom að heilsan leyfði allt í einu
ekki meira var gott að vita að hann
fékk að deyja áður en hann varð
ósjálfbjarga, því að sú hugsun var
honum afar ógeðfelld.
GUNNAR
FINNBOGASON
EIRÍKUR
ELLERTSSON
+ Eiríkur Ellertsson fæddist í
Keflavík 6. desember 1960.
Hann lést á heimili sínu í Kefla-
vík 16. september síðastliðinn
og fór útför hans fram frá Kefla-
víkurkirkju 26. september.
Eiríkur Ellertsson er látinn. Stuttri
en erfiðri ævi er lokið og tími hvíldar
og friðar er runninn upp. Eiki vinur
minn skilur við líf þar sem skin voru
stutt en skúrir margar, dimmar og
langar. Hann tapaði snemma orr-
ustunni við Bakkus en bar sárin
beinn í baki þegar af bráði og sólin
skein. Hans minnist ég sem heiðar-
legs drengs sem engum gerði illt
nema sjálfum sér. Drengs sem var
vinur vina sinna og hvers manns
hugljúfi þegar hann vildi svo við
hafa. Eiki var glettilega glöggur á
það skoplega í fari sín sjálfs og þeirra
sem næst honum stóðu. Samskipti
Eika við aðra en meðbræður sína í
eymdinni voru undir það síðasta orð-
in fátíð en alltaf þekkti hann mann
á götu og vildi þá spjalla um menn
og málefni, sérstaklega um íþróttir
sem voru hans áhugamál.
Nú þegar Eiki er allur kýs ég að
muna það góða og bjarta í strák sem
ólst upp á góðu heimili meðal fjölda
vina en tók svo aðra stefnu en þeir
allir. Grýttri göngu er lokið. Ekki
skal grátið það sem aldrei varð en
brosað yfir því sem betur fór. Eiríkur
á einungis gott skilið. Hann er nú
kominn í betri vist þar sem öryggi
og hlýja oma góðum dreng og dökk
ský eru víðs fjarri. Föður hans og
systkinum, Jóhannesi og EIvu, sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
_____________________ Axel.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skfrnarnöfn sfn cn ekki stuttnefni undir greinunum.
Þegar hugsað er til Gunnars afa
og reynt að fínna orð til að lýsa
honum kemur upp í hugann orðið
Kjósarmaður. Þær rætur sem hann
átti i sveitinni sinni, Kjósinni, voru
ótrúlega sterkar.
Kjósin var sveitin hans. Þar
fæddist hann. Þar voru ættingjar
hans, þar ólst hann upp, þar lifði
hann manndómsárin, þar fann hann
konuefnið sitt, aðflutt þó. Þar
byggði hann bæinn sinn. Þaðan
flutti hann á mölina og þangað leit-
aði hugur hans öll árin í Reykjavík,
ekki endilega með eftirsjá, heldur
til að rifja upp skemmtilega tíma
og fylgjast með ættingjunum.
Er hann úr Kjósinni? var algeng
spurning. Ef hann rak í vörðumar,
sem ekki var oft, var flett upp í
Fremri-Hálsættinni og auðvitað var
það merkilegt fólk sem fannst í
þeirri bók.
Þegar ég sem barn kynnist afa
mínum og ömmu þá búa þau á
Grettisgötunni. Afi vann sem verka-
maður hjá Eimskipafélaginu og oft
var vinnudagurinn langur. Hann
skipti sér ekki mikið af mér og
ekki vildi hann að börnin trufluðu
þegar verið var að spila og þá áttum
við athvarf hjá ömmu okkar sem
fór með okkur í hina stofuna og
lokaði, og ég man eftir að hafa jafn-
vel verið hrædd við hann á stund-
um. Seinna fengu þau nýja og fína
íbúð í Hörðalandinu.
Það var ekki fyrr en honum
fannst við krakkarnir vera viðræðu-
hæfir að hann fór að sýna okkur
áhuga og hafa gaman af að segja
okkur sögur og best fannst honum
ef við veltumst um af hlátri af sög-
unum.
Hann kunni hafsjó af alls kyns
sögum af mönnum og málefnum,
bæði gamansögum og sögum af
fólki sem hann hafði mætt. Einnig
hafði hann gaman af að hlýða okk-
ur krökkunum yfir ljóð sem við átt-
um að læra í skólanum. Hann kunni
mikið af ljóðum.
Sögumar af uppvexti hans fund-
ust mér áhugaverðastar - lengi vel
dvaldi hann gjaman við árin sem
hann dvaldi hjá sr. Halldóri presti
á Reynivöllum, sagði frá sönglífinu,
heimilisbrag og þeim sem þar
dvöldu um leið og hann. Einnig
stoppaði hann oft við sögur af
vinnuhörku og einföldum og jafnvel
þröngum kosti heima fyrir. Þó man
ég ekki til að hann talaði um mat-
arskort á heimilinu, en þeim bræðr-
um sem komust á legg þótti skyrið
stundum fullsúrt og laumuðust m.a.
til að láta kaupa fyrir sig sykur í
Reykjavík. Einnig dvaldist honum
við sögur úr stríðinu og af samskipt-
unum við Bretana. Það vora bara
jákvæðar sögur um ánægjuleg sam-
skipti og viðskipti sem hann átti
oftar en ekki með hagnaði. Seinni
árin hefur hann jafnvel rifjað upp
árin þegar hann var á vertíð suður
með sjó.
Þessar sögur úr fortíðinni voru
ekki sagðar vegna þess að hann
væri genginn í barndóm, því bæði
var að hann sagði þær i bland við
aðrar alla sína tíð og hitt að hann
fylgdist vel með dægurmálum, las
blöð og bækur og hlustaði á fréttir
og vildi gjaman ræða málefni líð-
andi stundar og hafði skoðanir
bæði á mönnum og málefnum.
Eitt af þvi sem einkenndi hann
var glaðværð og létt lund sem ent-
ist honum út lífið. Þegar hann og
bræður hans Eyjólfur og Finnbogi
hittust var glatt á hjalla og mikið
hlegið. Með árunum var hann svo
þakklátur fyrir allt og alla. Hann
var ekki fyrir það að gefa gjafir,
og má e.t.v. segja um hann það sem
sagt var um móður hans að hann
hafi verið ákaflega ráðdeildarsam-
ur, en lét konuna um það, en eftir
að hún dó var honum mikið í mun
að passa upp á gjafírnar.
Hann var mikill aufúsugestur á
heimili okkar og nutum við þess öll
að fá að umgangast hann og hitta
og þegar dætur mínar hafa nú ver-
ið burtu um tíma hafa þær keppst
við að senda honum kort og bréf
og veit ég að það gladdi hann.
Minningarnar um hann eiga eftir
að ylja okkur og gleðja.