Morgunblaðið - 31.10.1996, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 31. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
EINAR PÁLSSON,
Sólvallagötu 28,
Reykjavík,
lést á heimiii sínu 30. október.
Birgitte Laxdal,
Páll Einarsson, Steinunn Einarsdóttir,
Þorsteinn Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og afi,
GUÐMUNDUR HREINN EMANÚELSSON,
sem andaðist í Landspítalanum sunnudaginn 27. október sl.
verður jarðsunginn frá Seljakirkju miðvikudaginn 6. nóvember
kl. 13.30.
Svava Guðmundsdóttir,
Ásta Guðmundsdóttir,
Emanúel Geir Guðmundsson,
Eva Rún Guðmundsdóttir,
Hálfdán Bjarnason.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
LIV JÓHANNSDÓTTIR,
Silfurteigi 5,
Reykjavík,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 30. októ-
ber síðastliðinn.
Guðlaug Eiríksdóttir, Pétur Elíasson,
Hanna M. Eiríksdóttir, Edgar Guðmundsson,
Katrín Eiríksdóttir, Matthías Gunnarsson,
Jóhann Grétar Eiríksson, Þórey Jónmundsdóttir
og barnabörn.
t
Móðir okkar,
SIGRÚN KRISTÍN JÓNSDÓTTIR
frá Söndum í Miðfirði,
síðasttil heimilis
i Hamaborg 38,
Kópavogi,
andaðist í Sjúkrahúsi Reykjavíkur
í Fossvogi 29. október.
Börnin.
t
Vinur minn,
JÓHANN GUÐMUNDSSON,
Vitateigi 7,
Akranesi,
sem lést laugardaginn 26. október, verður jarðsunginn frá Akra-
neskirkju föstudaginn 1. nóvember kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnnast hans, er bent á Sjúkrahús Akraness.
Sigríður F. Björnsdóttir.
Minnismerki úr steini
Steinn ér kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
il
S. HELGASON HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SlMI 557 6677
LOGISNÆDAL
JÓNSSON
+ Logi Snædal
Jónsson fæddist
í Reykjavík 21. júlí
1948. Hann varð
bráðkvaddur 15.
október síðastliðinn
um borð í Smáey
VE 144 og fór útför
hans fram frá
Landakirkju 25.
október.
Þegar dauðinn
heggur nær manni en
venjulega þá fyllist
maður oft efasemdum
um tilganginn með
jarðlífi voru, sérstaklega þegar ungt
fólk í blóma lífsins er kvatt á brott,
oft næstum fyrirvaralaust. Sorgin
sest að í huga manns og manni
verður hugsað til nánustu ættingja
og vina.
Svo sefast sárasti sviðinn og
minningarnar, ljúfsárar, blandaðar
gleði og væntumþykju taka við.
Þannig varð okkur við þegar við
fréttum um andlát vinar okkar,
Loga. Hann, sem alltaf svo svo stór
og sterkur, glaður og hress. Nú var
hann horfinn og við myndum aldrei
sjá hann aftur, hérna megin grafar.
Kiddi og Logi höfðu kynnst sem
ungir drengir á Kleppsholtinu í
Reykjavík og þau kynni leiddu til
vináttu sem gerði það að verkum
að þeir fylgdust að og höfðu náið
samband alla tíð síðan, þó stundum
væri vík milli vina. Kiddi fluttist
heim á æskuslóðir sínar í Vest-
mannaeyjum og hóf þar sjó-
mennsku og fljótlega tókum við,
sem fyrir vorum, eftir því að til
Eyja var kominn stór, hrokkinhærð-
ur og glaðbeittur náungi. Það var
þessi Logi, vinur Kidda. Fljótlega
eftir það hófust kynni meðal okkar
litla hóps og var aðalmiðstöðin í
kjallaranum á Fögrubrekku þar sem
þá bjó Laufey, systir Kidda, ásamt
börnum sínum. Fyrir okkur þijá,
Kidda, Loga og Arnar, var Fagra-
brekka eins konar félagsmiðstöð.
Þarna var komið saman, drukkið
kaffi, spilað, hlustað á það nýjasta
í plötubransanum, sagðar gaman-
sögur, sungið og hlegið og oft hófst
þar undirbúningur fyrir böllin sem
stundum var skroppið á. Já, það
var margt sér til gamans gert og
lífið virtist einn stanslaus rósadans.
Við, þessir þrír, vorum saman til
sjós sumarið 1968 á ísleifi 3., en
þá um vorið hafði Kiddi lokið námi
við Stýrimannaskólann í Vest-
mannaeyjum og Logi 1. bekk sama
skóla. Þegar svo báturinn bilaði þá
vorum við umsvifalaust munstraðir
á flaggskipið ísleif og vorum við
þar saman þar til Logi fór í Stýri-
mannaskólann um haustið.
Svo kynntist Logi henni Höllu.
Við vorum félagarnir á gangi um
Strandveginn eftir hádegi á sunnu-
degi og á móti okkur komu tvær
ungar blómarósir og allt í einu tók-
um við Kiddi eftir því að Logi ljóm-
aði og vék sér að annarri þeirra og
tók hana tali. Hann hafði alveg
haldið því leyndu fyrir okkur að
hann væri í tygjum við konu og kom
þetta okkur því á óvart, en upp úr
þessu voru þau óaðskiljanleg og
„örkuðu saman sinn æviveg" þar
til nú að dauðinn skilur þau að. Þau
hjónin eignuðust fjögur börn, þau
Jón, Sigrúnu og Sæbjörgu sem nú
sjá á eftir elskulegum pabba, einn
dreng misstu þau í fæðingu. Sam-
band þeirra hjóna var afar náið og
hafði Halla ákaflega góð áhrif á
vin okkar og við er um sannfærð
um að ást þeirra var mikil og því
er enn sárara en ella þegar annar
aðilinn er kvaddur á brott svo
snöggt sem raun varð á. Við erum
sannfærð um að okkar
yfirvegaða og rólynda
Halla mun yfirstíga
sorgina og hugga sína
nánustu.
Eitt er víst að minn-
ingin um góðan dreng,
glaðværan og hressan,
mun lifa í huga þeirra
sem honum kynntust.
Blessuð sé minning
Loga Snædal Jónsson-
ar.
Kristján Krisljáns-
son og fjölskylda,
Laufey Krisljáns-
dóttir og fjölskylda,
Arnar Einarsson
og fjölskylda.
Hann Logi Snædal er dáinn.
Svo undarlega hljóma þessi orð
og á augabragði er sem tilveran
stöðvist. Við fregn sem þessa setur
menn hljóða. Hver vegna?
Það er svo erfitt fyrir okkur
mannanna börn að skilja almættið,
þegar maður eins og Logi Snædal
er kallaður burt svo fljótt, maður í
blóma lífsins.
Það er stórt skarð höggvið í hóp
okkar lundaveiðimanna í Elliðaey.
Það var mikill fengur fyrir okkur
félagana þegar Logi Snædal gekk
til liðs við okkur. Með tilkomu hans
í félagsskapinn kom bæði kraftur
og ómældur húmor, húmor sem
nýttist hvað best í góðra vina hópi
að loknum veiðidegi í Elliðaey. Þeg-
ar sest var niður og lífsgátan rædd
hafði hann svo sannarlega skoðun
á hlutunum og lausnir hans voru
yfirleitt snaggaralegar og hnitmið-
aðar.
í Elliðaey hefur það tíðkast að
yngri kynslóðin hefur verið meðal
veiðimanna. Krakkar og skyld-
menni félagsmanna hafa gjarna
fengið að fara með út í eyju.
Fljótlega uppgötvuðum við að
börnin löðuðust að Loga, því hjá
honum fór saman mikil blíða og
barnagæska. Ekki spillti það nú til-
veru barnanna í Elliðaey þegar
hann tók sig til og sagði prakkara-
sögur af sjálfum sér, það var topp-
ur á tilveru þeirra í Elliðaey.
Eitt orðatiltæki sem Logi notaði
oft var: „Hvað er að frétta?“ og
yfirleitt var það eitt það fyrsta sem
hann sagði, svo kom yfirleitt á eft-
ir, „góðan daginn“.
Það verða viðbrigði fyrir okkur
að hittast úti í Elliðaey næsta sum-
ar og þá verður „ekkert að frétta"
og kojan hans Loga við austurgafl-
inn auð.
Nú er hann Logi farinn á vit
feðranna. I hjarta okkar er hvort
tveggja í senn sár söknuður og sæt
minning, sem lengi mun lifa í hug
og hjarta okkar, lifandi minning um
góðan dreng, sem fyrir okkur sem
eftir lifum er veganesti sem aldrei
svíkur.
Stíll hans i leik og starfi gerði
það að verkum að eftir honum var
tekið, og eftir honum munað, enda
segjum við sem honum kynntumst
að það voru forréttindi að fá að
kynnast slíkum manni.
Með trega og söknuði kveðjum
við góðan vin og þökkum honum
fyrir allt sem hann veitti okkur.
Elsku Halla. Missir og söknuður
þinn og barnanna er mikill og orð
mega sín lítils á þessari stundu.
Með guðs hjálp og góðra vætta mun
mesti sársaukinn hverfa, en allar
þær góðu minningar sem við eigum
um Loga Snædal munu lifa um
ókomna tíð.
Kæri vinur, Logi Snædal. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Elliðaeyingar.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust
er móttaka svokallaðra ASClI-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins
í bréfasíma 5691115, eða á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar
þar um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Heyrðum við helfrep
horfinn er vinur.
Góðmenni gengið
á guðs síns fund.
Skiljum vér eigi
sköp þau er ráða
er hel reiðir sigð
að hjartans vini.
Hjörtu okkar slá
af harmi sárum
að vita þig horfinn
af vegi lífsins
sem glaður til vinnu
gekkst fyrir skömmu
en máttir svo hætta
á miðjum degi.
(Þórhalla Hjálmarsdóttir.)
Haustið 1967 settust átta ungir
og bjartsýnir menn í fyrsta bekk
Stýrimannaskólans í Vestmannaeyj-
um. Margir þessara manna höfðu
aldrei sést eða talast við áður enda
komnir af flestum hornum landsins.
En menn voru fljótir að kynnast og
stefndu allir að sama takmarki. Til-
viljun réð því hjá hverjum maður
settist og svo vildi til að mér á
hægri hönd settist hár og þrekinn
piltur og kynnti sig og kvaðst heita
Logi Snædal Jónsson. Hann var
góðlegur og glaðlegur á svipinn,
hlátur hans var innilegur og smit-
andi. Mér varð fljótlega ljóst að
þama færi sérstakur maður. Þetta
var upphaf áratuga vináttu sem
aldrei bar skugga á. Þessi hópur
reyndist ótrúlega samstilltur þegar
allt kom til alls. Fimm okkar voru
fæddir 1948 og tveir 1949, einn var
talsvert eldri. Kennarar voru ekki
af verri endanum, jafnvel lands-
þekktir andans menn, en þeir voru
ekki alltaf öfundsverðir af að standa
fyrir framan þennan flokk skæru-
liða, sem töldu sig vita flest betur.
Eftir fyrri veturinn hvíldi sig einn
úr hópnum en annar kom í staðinn,
og lukum við fískimannaprófí 2.
stigs vorið 1969.
Þetta vora góðir vetur, oft var
gaman að vera til, minningarnar frá
þessum tíma hafa oft yljað á vegferð
lífsins. Þama eignaðist maður góða
vini og sanna. Hópurinn dreifðist um
landið, en við höfum alltaf hist á
fímm ára fresti þeir sem hafa getað
komið því við. En nú er einum kippt
út fyrirvaralaust: Þvílíkur drengur,
þvílíkur félagi, þvílíkur vinur. Hann
hafði hlotið í vöggugjöf einstaka
skapgerð, var góður sjómaður, feng-
sæll og farsæll skipstjóri.
Ekki verður Loga minnst án þess
að minnst sé á Höllu, hina yndislegu
eiginkonu hans, sem er ljúflingur
að eðlisfari. Hún bjó honum fallegt
heimili. Þangað er gott að koma.
Halla var honum það lífsanker sem
aldrei brást.
En nú eru kaflaskil. Einn skær-
asti strengur vinahörpunnar er
brostinn, í miðju lagi, og hljómur
hennar verður aldrei samur aftur.
Söknuðurinn er sár en minningin
ljúf. Ég vil fyrir hönd bekkjarfélaga
Loga úr Stýrimannaskóla Vest-
mannaeyja senda Höllu og flölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur og
minni þau á að þeir einir geta mik-
ið misst, sem mikið hafa átt. Bless-
uð sé minning Loga Snædals Jóns-
sonar.
Sigurður Helgi Sigurðsson,
Siglufirði.
Mér þykir leiðinlegt. að hann Logi
vinur minn er dáinn, þá hitti ég
hann aldrei aftur úti í Elliðaey. Ég
man þegar pabbi og afí voru úti á
eyju að veiða, þá sátum við inni og
spiluðum allan daginn og þú sagðir
mér sögur og kenndir mér að búa
til hnúta og stundum leyfðir þú mér
að fá háf og fara upp fyrir kofa og
reyna að veiða lunda. Ég man líka
þegar þú labbaðir með mér í Snæd-
alinn, en það er staður sem þú
nefndir eftir þér, til að veiða og
varst að hjálpa mér að veiða lunda.
Og á kvöldin þegar þú varst að sýna
mér hvernig á að borða lifandi flug-
ur. í sumar þegar ég var með afa
og þér úti í eyju og við vorum að
fara heim og þú lést trilluna stoppa
svo að við gætum veitt fisk.
Takk fyrir allt.
Þinn vinur,
Ragnar Þór Jóhannsson.