Morgunblaðið - 01.11.1996, Side 40

40 FÖSTUDAGUR 1. NÓVEMBER 1996
MIIMNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ASGRIMUR
ALBERTSSON
+ Ásgrímur Al-
bertsson fædd-
ist á Búðarnesi í
Súðavík við Álfta-
fjörð 9. ágúst 1914.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
22. október síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá
Digraneskirkju 30.
otkóber.
Á kreppuárunum
milli 1930 og 1940 var
Siglufjörður sá staður
á Islandi þar sem baráttukraftur
verkalýðssamstakanna var einna
harðastur. Þar kom við sögu fjöldi
róttæklinga sem tók meira eða
minna þátt í slagnum; sumir áttu
þar aðeins dvöl eina vertíð, aðrir
nokkur misseri eða ár og fáeinir til
æviloka.
Einn þeirra sem dvaldist þar um
árabil og varð fljótlega einn fremsti
forustumaður hinnar róttæku bar-
áttusveitar var Ásgrímur Alberts-
-~"*son gullsmiður. Ekki var það þó
sökum glymjandi mælsku, áberandi
framkomu á mannfundum né harð-
fylgi í sókn til fjár og frama. Það
sem helst hefði getað vakið á honum
athygli í hópi manna hefði líklega
verið látleysið og hlédrægnin.
Allt annað var upp á teningnum
þegar kom til rökræðna og ákvarð-
anatöku. Þá kom í ljós hve skarp-
greindur og gerhugull maðurinn
var, margfróður, rökvís og sýnt um
að skýra og skilgreina mál.
Ásgrímur fæddist og ólst upp
við lítil efni, en fleira hamlaði hon-
um frá að njóta til fulls gáfna
sinna. Hann var ekki heilsusterkur
og auk þess bagaður af lélegri sjón.
Hann varð ekki vel læs fyrr en
þetta uppgötvaðist, þegar hann var
langt kominn með skyldunám. Þá
fékk hann gleraugu sem hæfðu
sjón hans og tileinkaði hann sér
síðan á fáum árum mikla kunnáttu
á mörgum sviðum, varð ágætlega
að sér í íslensku og reyndar líka í
nokkrum erlendum málum, gekk á
héraðsskóla, iðnskóla
og félagsmálaskóla
sænsku verkalýðssam-
takanna og jók síðar
menntun sína með
námi til stúdentsprófs
og háskólanámi. Hann
þýddi allmargar bæk-
ur og fjölda blaða-
greina og var ein
helsta drifíjöðrin í
bókaútgáfunni Rún,
sem starfaði fáein ár
á Siglufirði og gaf út
nokkrar bækur.
Höfundur þessara
lína fluttist til Siglu-
fjarðar 1944 og tók fljótt að blanda
geði við róttæklinga bæjarins, en
Sósíalistaflokkurinn hafði þar á að
skipa fjölmennu og vösku liði. Einn
helsti sálufélaginn varð Ásgrímur
Albertsson. Hann var þá ritstjóri
blaðsins Mjölnis, sem Sósíalistafé-
lagið gaf út, og var eitt öflugasta
málgagn hreyfingarinnar. Varð ég
fyrst aðstoðarmaður hans við útgáf-
una, sem var tímafrek en ólaunuð
og vildi ganga út yfir vinnu hans
fyrir daglegu brauði. Spratt af
þessu samstarfi vinátta og síðar
vináttutengsl milli heimila okkar er
við kvæntumst og hófum heimilis-
hald. Hef ég ekki séð meira eftir
að missa annað fólk úr nágrenni
en þau Ásgrím og Önnu er þau flutt-
ust frá Siglufirði. Eftir það urðu
fundir strjálir og oftast fyrir tilvilj-
anir.
Kynni fullorðinna manna mást
venjulega smátt og smátt út þegar
langt líður milli funda. Samt er það
svo, að þó liðið sé hátt í hálfa öld
síðan við Ásgrímur Albertsson
þekktumst best stendur hann mér
enn greinilega fyrir hugskotssjón-
um sem einn gáfaðasti og merkileg-
asti maður sem ég hef kynhst. Það
sem skráð er hér að ofan segir lítið
af rúmlega áttatíu ára ævi hans,
enda er það fyrst og fremst ritað
í virðingarskyni við minningu þessa
ágæta vinar og félaga, og til að
votta fjölskyldu hans og öðru
vandafóíki samúð.
Benedikt Sigurðsson.
t
Hugheilar þakkir til þeirra, sem sýndu hlýhug og samúð vegna
fráfalls móður, tengdamóður og ömmu okkar,
ÓLAVÍU GUNDERSEN.
Áse og Danfel Jónasson
og fjölskylda.
t
Þökkum auðsýnda samúð við fráfall hjónanna,
ÞÓREYJAR S. ÞÓRÐARDÓTTUR,
er lést 11. október, og
ÞORLÁKS EBENESARSSONAR,
er lést 23. október síðastliðinn.
Bálför fór fram í kyrrþey að óskum hinna látnu.
Aðstandendur.
t
Sendum öllum hjartans þakkir fyrir
samúð og hlýhug vegna andláts ást-
kærs eiginmanns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
SIGURÐAR
JÓHANNESSONAR
rafvirkjameistara,
Norðurási 2.
Kristín Andrésdóttir.
Ragnhildur Hrund Sigurðardóttir, Gunnar Sigurðsson,
Anna Björg Sigurðardóttir,
Þórdís Siguröardóttir,
Stefán Jóhannes Sigurðsson,
Egill Sigurðsson,
Vfglundur Ákason,
Hjalti Hafsteinsson,
Kristín Ólafsdóttir,
Anna Gfsladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
HANNIBAL
G UÐMUNDSSON
+ HannibaI Guð-
mundsson
fæddist í Súðavík
16. febrúar 1916.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
21. október siðast-
liðinn.
Útför Hannibals
fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag
og hefst athöfnin
klukkan 15.
Enn skín mér sólin skæra
og skeið sitt endar nótt,
sem hvíld mér veitti væra
og vel minn hressti þrótt.
Því lyftist lofgjörð mín
á vængjum helgra hljóma
mót hýrum árdagsljóma,
minn góður Guð, til þín.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Sumir menn sem maður kynnist
á lífsleiðinni eru gæddir hæfileikum
til þess að gæða lífíð gleði og kátínu.
Hannibal Guðmundsson, eða Balli
eins og hann var gjarnan kallaður,
var einn þeirra manna. Þótt h'fið
hafi ekki alltaf farið mjúkum hönd-
um um hann sá hann gjarnan
skemmtilegu hliðarnar á því. Ein-
stök frásagnargáfa hans gat breytt
hversdagslegum atburðum í hið
mesta gamanmál og á ég ófáar
minningar um skemmtilegar sam-
ræður við hann allt frá því ég var
barn að aldri. Hann átti það tit að
vera dálítið stríðinn, sérstaklega
þegar við ræddum um íþróttir.
Hann var mikill KR-ingur og fékk
ég að heyra það óspart ef hans
menn stóðu sig vel e$a mínir menn
í Fram illa. Undir niðri kraumaði
þó alltaf hláturinn, ef ég tók stríðn-
inni ekki vel, og á endanum spratt
hann fram og smitaði alla nær-
stadda á augabragði.
Balli eignaðist ekki
sína eigin fjölskyldu en
segja má að heimili
foreldra minna hafi
verið hans samastaður.
Þeir bræður, Balli og
faðir minn, voru ein-
staklega nátengdir og
deildi Balli gjarnan
sumarleyfum með fjöl-
skyldunni og flestum
stórhátíðum. Ég vil
með þessum fáu orðum
þakka Balla fyrir allar
þær stundir sem við
áttum saman og minn-
ingarnar sem munu fylgja mér um
ókomna framtíð. Fyrir hönd fjöl-
skyldunnar vil ég þakka starfsfólki
Hjúkrunarheimilisins Eir, en þar
dvaldi Balli síðustu æviár sín, kær-
lega fyrir góða umönnun.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
þvi nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Öllum ættingjum og ástvinum
Balla votta ég mína dýpstu samúð.
Sigurjón Ivarsson.
Hannibal Guðmundsson stundaði
^verkamannastörf alla sína starfs-
ævi, meðal annars við höfnina í
Reykjavík og á bensínstöðvum víða
um bæinn. Fyrir vinnu sína uppskar
Balli færri krónur en margir aðrir,
jafnvel þótt vinnutíminn væri lang-
ur. Hann gerði sér vel grein fyrir
því og hafði skýrar hugmyndir um
að arðurinn af vinnunni rynni í
vasa annarra en þeirra sem hana
ynnu. Sú reynsla mótaði afstöðu
hans til stjómmála. Hann veitti því
líka eftirtekt að peningar söfnuðust
þangað sem mikið var af þeim fyr-
ir og þrátt fyrir fögur orð á hátíða-
stundum vænkaðist lítið hagur
þeirra sem minnst báru úr býtum.
Balli var þó hvorki bitur né reiður
að eðlisfari. Hann hafði létta lund
og var jafnan jákvæður.
Balli var góðhjartaður og færði
stundum gjafir sem voru umfram
það sem efni hans gáfu tilefni til.
Ef til vill eru bestu dæmin um góð-
mennsku Balla þegar hann bauðst
til að lána bílinn sinn, sem honum
þótti mjög vænt um. Nýlegur bíll
var eini munaður Balla. Hann hugs-
aði vel um bílana sína og lét ekki
henda sig að ferðast um á þeim
skítugum og óbónuðum.
Balli fylgdist vel með því sem
var á döfínni í þjóðfélaginu. í hvert
sinn sem hann bar að garði hafði
hann eitthvað nýtt til málanna að
leggja um KR, Bryndísi og Jón
Baldvin, holóttar götur eða banka-
stjóra í Reykjavík.
Tvisvar fór Balli til útlanda og
voru þær ferðir honum eftirminni-
legar. í fyrra sinnið gisti hann í
sumarhúsi í Hollandi með vinafólki
sínu, Lárusi og Hönnu í Hafnar-
fírði. í seinna skiptið fór hann til
Kaupmannahafnar med mágkonu
sinni, Þóreyju, og systur hennar,
Lilju. Honum varð tíðrætt um þá
ferð og það sem fyrir augu bar í
stórborginni. Þótt honum líkaði
Kaupmannahöfn gætti hann þess
vel að læsa alltaf að sér, allur væri
varinn góður innan um svo margt
ókunnugt fólk. Margmenni átti ekki
við Balla. Veislur þóttu honum því
betri sem færri voru gestirnir og
hann naut sín best í litlum hópi.
Balli kvæntist aldrei. Hann var
þó myndarlegur maður og hefur
ugglaust notið kvenhylli á yngri
árum. Fyrir kom að reynt var að
fá hann til að segja frá gömlum
kærustum, en þá varð Balli sposkur
á svip og sagði sem minnst. Nú eru
þær einar til frásagnar.
Haraldur Ólafsson.
+ Jóhann Guð-
mundsson var
fæddur í Galtar-
holti í Skilmanna-
hreppi 17. mars
1921. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu á Akra-
nesi 26. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Þórðarson,
bóndi í Galtarholti,
f. i Saurbæ 16.
október 1888, d. 5.
desember 1942, og
Ingibjörg Gísla-
dóttir frá Stóra-Botni, f. 15.
nóvember 1879, d. 10. júní
1965. Foreldrar Jóhanns voru
bæði Borgfirðingar að ætt og
að Galtarholti fluttu þau vorið
1945 og hófu þar búskap.
Á sínum unglingsárum starf-
aði Jóhann við almenn sveita-
störf og talsvert við vegavinnu
á Hvalfjarðarströnd. Haustið
Með Jóhanni Guðmundssyni er
genginn einn af mörgum tryggum
starfsmönnum Haraldar Böðvars-
sonar, en fyrirtækið fékk notið
starfskrafta hans í 47 ár, lengst
af sem aðalbókara fyrirtækisins.
Jóhann var einn þeirra manna
sem ekki lét fara mikið fyrir sér,
en var öflugur starfsmaður og hafði
víðtæka þekkingu á mörgum svið-
um. Hann fékk ekki tækifæri til
langrar skólagöngu eins og hugur
hans stóð til, frekar en margir af
hans kynslóð. En Jóhann lét það
ekki aftra sér við að afla sér þekk-
ingar og skákaði mörgum lang-
skólagengnum manninum.
Sjálfsaginn sem hann bjó yfír
og hin ósvalandi fróðleiksþrá gerði
1943 var Jóhann
beðinn að taka að
sér barnakennslu í
Strandarhreppi í
Hvalfirði og kenndi
þar í þrjá vetur og
kenndi jafnframt í
Innri-Akranes-
hreppi veturinn
1945-46. Jóhann
hóf störf hjá fyrir-
tæki Haraldar Böð-
varssonar 20. ágúst
1946. í byrjun vann
Jóhann við versl-
unarstörf eða fram
til 1952 og síðan á
skrifstofunni, samfeilt til ársins
1993 er hann lét af störfum
vegna aldurs eftir 47 ára giftu-
ríkt starf. Jóhann var ókvæntur
og barnlaus.
Útför Jóhanns fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.- Jarðsett
verður í Saurbæ á Hvalfjarðar-
strönd.
það að verkum að hann tileinkaði
sér tungumál og ýmis önnur fræði
með lestri, og var alltaf að bæta
við þekkingu sína alveg til dauða-
dags. Hann stundaði svo sannar-
lega símenntun eins og sagt er á
nútímamáli.
Þessi sjálfsmenntun gerði það
að verkum að hann gat tekist á
við hin ólíkustu störf allt með mikl-
um ágætum. Hann stundaði barna-
kennslu, vann við verslunarrekstur
en lengst af við flókna bókfærslu.
Öll ný tækni lá sem opin bók fyrir
honum. Hann lét sér ekki nægja
að tileinka sér hana heldur lærði
allt sem að baki henni liggur. Því
gat hann gert við flókinn tækjabún-
að sem sérfræðingur væri.
Jóhann var alinn upp í sveit og
vandist mikilli vinnu allt frá
bernsku. Hann var gott sambland
af traustum sveitamanni og heims-
borgara.
Okkur hjónum verður ávallt
minnisstæð ferð sem við fórum með
honum til London fyrir mörgum
árum, ekki af því að við hefðum
ekki oft gist þá merku borg áður,
heldur vegna þess að Jóhann var
að koma þangað í fyrsta sinn. En
hann þekkti samt hvert stræti og
hvert torg, ekkert kom honum á
óvart, svo vel hafði hann lesið sig
til. Neðanjarðarlestir tók hann milli
borgarhluta einn síns liðs og gerð-
ist sjálfsagður leiðsögumaður okk-
ar svo fyrirhafnarlaust eins og við
værum á ferð um Borgarfjörð þar
sem hann átti allar sínar rætur að
rekja.
Tónlistaráhugi hans var mikill
og hann naut að hlusta á gömlu
meistarana og átti mikið og merkt
plötusafn. Góð bók og ljúf tónlist
gaf honum mikla lífsfyllingu.
Jóhann var ekki allra og ekki
allra viðhlæjandi en því traustari
þeim sem hann tók. Tryggur og
hjálpsamur vinum sínum. Enginn
var svikinn af verkum hans, oft
vann hann miklu meira en til var
ætlast og meira en heilsu hans var
hollt.
Þegar Jóhann hætti störfum fyr-
ir fáum árum fékk hann notið þess
að einbeita sér að sínum mörgu
hugðarefnum og á jafn rólegan
hátt og hann hafði lifað kvaddi
hann.
Hann trúði á framhaldslíf, fannst
hann oft verða vitni að því að kring-
um okkur væri meira en augað
næmi og hafði margt kynnt sér í
þeim efnum. Ekki verður dregið í
efa að vel mun hann rata í nýjum
heimkynnum og trúlega mun fátt
koma honum á óvart þar.
Að leiðarlokum er honum
þökkuð vinátta, tryggð og trú-
mennska.
i Ingibjörg og Haraldur.
JÓHANN
GUÐMUNDSSON