Morgunblaðið - 05.01.1997, Síða 28

28 SUNNUDAGUR 5. JANÚAR 1997
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HARALDUR
GUÐNASON
+ Haraldur
Guðnason
fæddist í Stóra-
Sandfelli í Skriðdal
16. mars 1906.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Egilsstöð-
um 21. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Vilborg Kristjáns-
dóttir frá Grófar-
gerði á Völlum og
Guðni Björnsson
frá Stóra-Sandfelli.
Börn Guðna og Vil-
borgar voru: Björn
bóndi í Stóra-Sandfelli, Krist-
ján bóndi í Stóra-Sandfelli,
kvæntur Sigurborgu Guðna-
dóttur frá Eskifirði, Benedikt
bóndi á Ásgarði á Völlum,
kvæntur Þuríði Guðmundsdótt-
ur frá Arnkelsgerði, Haraldur
bóndi á Eyjólfsstöðum og Sig-
rún húsfreyja í Arnkelsgerði á
Völlum, gift Nikulási Guð-
mundssyni frá Arnkelsgerði.
Auk þess áttu þau eina dóttur
sem þau misstu. Systkinin eru
nú öU látin.
Haraldur var jarðsunginn
frá Vallaneskirkju 30. desem-
ber. Jarðað var í heimagrafreit
á Sandfelli.
Á Þorláksmessu hringdi vinur
minn Magnús á Úlfsstöðum í mig
og sagði mér frá andláti Haraldar
frá Eyjólfsstöðum. Ekki kom mér
andlát hans mikið á óvart, því að
ég hafði frétt nokkrum dögum áður
að hann væri mikið veikur og af
honum dregið.
*'Það er nú einu sinni gangur lífs-
ins að kvikna, þroskast og deyja
og slíkt liggur að lokum fyrir okkur
öllum. Það er hins vegar ákaflega
misjafnt hvemig lífíð leikur ein-
staklingana og hvemig þeir bregð-
ast við hlutskipti sínu. Haraldur var
mjög farsæll maður, þótt líf hans
væri ekki alltaf neinn dans á rósum.
Eg hefi fáum kynnst, sem hafa
verið eins jákvæðir
gagnvart umhverfi
sínu og örlögum, bæði
í blíðu og stríðu og
Haraldur var. Alltaf
var hann glaður og
þakklátur og sáttur við
sitt hlutskipti, þrátt
fyrir fötlun á fótum og
blindu síðustu æviárin.
Haraldur var kominn á
tíunda áratuginn er
hann lést. Hann ólst
upp í Stóra-Sandfelli
ásamt fjórum systkin-
um sínum, þremur
bræðmm og einni syst-
ur, sem öll urðu dugandi bændur í
Skriðdal og á Völlum og voru þekkt
fyrir dugnað, myndarskap og
snyrtimennsku í sínum búskap.
Haraldur gekk í bamaskóla í
Skriðdal eftir því sem þá gerðist,
en rúmlega tvítugur fór hann í Al-
þýðuskólann á Eiðum og stundaði
þar nám í tvo vetur og vann síðan
á Eiðum næsta vetur á eftir. Því
næst gerðist hann barnakennari í
Skriðdal 1930-1934 og aftur 1936-
1939. Á þessum ámm vann hann
alltaf heima á búinu í Sandfelli á
sumrin og eftir því sem með þurfti.
Eitt ár vann hann í Kolkuósi í
Skagafirði og vitnaði oft í dvöl sína
þar og einkum í vin sinn Sigurmon
fyrrum bónda í Kolkuósi sem hann
hafði miklar mætur á.
Á stríðsámnum vann Haraldur
við ýmis störf í Reykjavík, m.a.
byggingavinnu hjá Páli Guðjónssyni
byggingameistara, föðurbróður
konu minnar. Páll sagði mér eitt
sinn að Haraldur hefði verið einn
allra duglegasti, kappsamasti og
samviskusamasti maður, sem hjá
sér hefði unnið, en Páll hafði mikil
umsvif og hjá honum vann fjöldi
manns. Þannig var þetta með öll
störf sem Haraldur kom að, hann
lagði sig fram og hafði mikinn
metnað fýrir að leysa öll sín verk
vel af hendi, hver svo sem þau vom.
Þótt Haraldur hafi starfað við
ýmis ólík verkefni og getað komist
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir og amma,
ÁRNÝ MAGNEA HILMARSDÓTTIR
frá Hofi Skagahreppi,
lést þann 3. janúar á heimili sínu Móa-
barði 8b, Hafnarfirði.
Guðsteinn Hróbjartsson,
Hilmar Guðsteinsson, Karolína Hilmarsdóttir,
Aðalbjörg Guðsteinsdóttir, Guðjón Karlsson.
t
Ástkær eiginmaður minn, sonur, stjúp-
faðir, tengdafaðir, afi, bróðir og mágur,
BJÖRN SIGURÐSSON,
Birkimel 8,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Neskirkju mánu-
daginn 6. janúar kl. 13.30.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Valgeröur Eygló Kristófersdóttir.
t
Ástkær systir okkar,
JÓHANNA SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR,
frá Nýjabæ,
Álagranda 23,
lést í Landakotsspítala 2. janúar.
Jarðsett verður frá Neskirkju
fimmtudaginn 9. janúar kl. 10.30.
Birna Guðmundsdóttir, Helga Guðmundsdóttir.
áfram á fleiri sviðum, stóð hugur
hans þó alltaf til að verða bóndi í
sveit. Fullveldisárið 1944 rættist
þessi draumur Haraldar er hann
kaupir góðjörðina Eyjólfsstaði á
Völlum og hefur þar búskap.
Ekki var setið auðum höndum á
Eyjólfsstöðum eftir komu Haraldar,
en strax hafíst handa við að rækta,
byggja og bæta jörðina. Túnin
stækkuðu jafnt og þétt og 1952
byggir hann vandað 480 rúmmetra
steinhús (kjallari hæð og ris með
kvistum) og 1959 fjós fýrir 14
mjólkurkýr auk geldneyta, hlöðu,
mjólkurhús, geymslu og haughús.
Allt voru þetta vandaðar og mynd-
arlegar byggingar. Um margra ára
skeið var þama rekinn myndar bú-
skapur með mjólkurframleiðslu,
sauðfjárrækt og hrossarækt og það
var honum mikið metnaðarmál að
rækta og eiga gott búfé.
Á hveiju ári var unnið að jarða-
bótum og ræktun, heyskapur stund-
aður af kappi ásamt með gegning-
um, mjöltum og öðrum bústörfum,
sem til féllu og allt þetta gerði
Haraldur einn, því að hann var
ókvæntur og bjó einn mestallan sinn
búskap. Sama var hvenær á sólar-
hringnum farið var framhjá Eyjólfs-
stöðum að vori eða sumri, oftast
sást til Haraldar við störf og víst
er að ekki eyddi hann miklu af
vor- og sumamóttunum í svefn og
iðjuleysi. Auk þessa sinnti hann
húshaldinu, matbjó, bakaði og hélt
öllu hreinu og snyrtilegu innanhúss
sem utan.
Ef komið var í Eyjólfsstaði í tíð
Haraldar, var alltaf dúkað borð og
framreiddar fínustu veitingar, kaffí,
kökur og tertur, eða jafnvel steik-
ur, enda var hann með afbrigðum
gestrisinn.
Haraldur var vinsæll í sinni sveit
og þótti góður nágranni. Hann var
allra manna greiðugastur og hjálp-
samur ef með þurfti, og lá aldrei á
liði sínu ef til hans var leitað. Hins
vegar var hann fastur fyrir og harð-
ur í hom að taka ef gengið var á
hans hlut á einhvem hátt.
Haraldur var mikill félagsmála-
maður og ötull í þeim félögum sem
hann starfaði í. Hann var formaður
ungmennafélagsins í Vallahreppi í
mörg ár og félagi í hestamannafé-
laginu Freyfaxa til æviloka, þar sem
hann var mjög áhugasamur og allt-
af tilbúinn að starfa og leggja lið
ef eitthvað þurfti að gera. M.a. lagði
hann til túnþökur til að þekja allt
áhorfendasvæðið við sýningarvöll
félagsins á Stekkhólma.
Þegar félagsheimili Vallamanna,
Iðavellir, var byggt á árunum 1953-
1963 lögðu margir hreppsbúar fram
mikla sjálfboðaliðsvinnu við bygg-
inguna. Að öllum öðrum ólöstuðum
má fullyrða að fáir eða enginn hafí
lagt fram meiri vinnu í þessu skyni
en Haraldur, þrátt fýrir að hann
væri einyrki og hefði meira en nóg
að gera heima þar sem hann var
einnig á þessu tímabili að byggja
upp heima á Eyjólfsstöðum eins og
fyrr segir.
Haraldur var hraustur og heilsu-
góður að öðru leyti en því að hann
bilaði í hnjám. Fór hann í fleiri
aðgerðir til að bæta úr þessu, en
þær tókust ekki sem skyldi. Fékk
hann sýkingu í hné og þurfti að
dvelja á sjúkrahúsi og á Reykja-
lundi um alllangt skeið og hafði
hann mikla fötlun af þessu síðan.
Ekki ætlaði hann að gefast upp við
búskapinn þrátt fyrir þetta og knú-
inn af einstökum viljakrafti og
hörku hélt hann áfram um tíma.
Árið 1977 seldi hann síðan búið og
jörðina félagasamtökunum „Ungt
fólk með hlutverk".
Haraldur dvaldi á Eyjólfsstöðum
um nokkra hríð eftir að hann seldi
jörðina, en flutti síðan til Reykjavík-
ur með Birni Inga Stefánssyni og
fjölskyldu hans og dvaldi á heimili
þeirra á Logafold 100 í mörg ár
og var hann þar eins og einn af
fjölskyldunni. Milli Haraldar og
þessarar fjölskyldu var mikil og
gagnkvæm vinátta sem stóð til
æviloka hans. Síðustu æviár sín
dvaldi Haraldur á hjúkrunardeild
sjúkrahússins á Egilsstöðum. Var
hann þá orðinn alveg blindur og í
hjólastól. Andlegri heilsu hélt hann
alveg fram til þess síðasta. Hann
fylgdist með því sem var að ger-
ast, hlustaði á útvarp og talaði oft
í síma við vini og kunningja. Starfs-
gleðin og vinnusemin var alltaf sú
sama. Alveg fram á sl. haust og
vetur var hann að ríða tágakörfur,
sem hann síðan gaf vinum og kunn-
ingjum.
Haraldur kunni vel að meta það
sem fyrir hann var gert. Hann gaf
á sínum tíma Reykjalundi og
sjúkrahúsinu á Egilsstöðum nokkra
peningaupphæð, í þakkar- og virð-
ingarskyni við starfsemi þessara
stofnana. Einnig stofnaði hann
minningarsjóð um foreldra sína.
Við Haraldur höfum þekkst lengi,
eða alveg frá því að hann hóf bú-
skap á Eyjólfsstöðum. Náið sam-
starf og vinátta okkar á milli hófst
hins vegar mun seinna í tengslum
við hestamennskuna og hrossarækt
Haraldar. Sumarið 1968 keypti eg
nýfætt folald af Haraldi, sem eg
gaf konunni minni. Þessi hestur er
enn óbilaður á 29. aldursári. Sex
önnur hross höfum við átt frá Har-
aldi sem öll hafa reynst mjög vel.
Hross frá Haraldi eða út af hans
kyni eru nú orðin þekkt víða um
land og sum þeirra hafa staðið í
fremstu röð góð- og kynbótahrossa
á lands- og fjórðungsmótum. Má
þar nefna Seru og Topp frá Eyjólfs-
stöðum og Gæfu frá Ulfsstöðum.
Hross og hrossarækt var Haraldi
mjög hugleikin á seinni árum. Hann
hafði mjög mikinn metnað fyrir sín
hross og fylgdist með þeim löngu
eftir að hann hafði selt þau og
gladdist mjög ef hann frétti um
t
Maöurinn minn,
SIGURÐUR RÓBERTSSON
rithöfundur,
Hátúni 8,
lést 27. desember.
Útför hans fer fram frá Laugarneskirkju
þriðjudaginn 7. janúar kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuð, en vilji ein-
hver minnast hans, er bent á líknar-
stofnanir.
Maria Indriðadóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
EMELÍA JÓSEFÍNA ÞÓRÐARDÓTTIR
frá Veiðileysu,
andaðist ó Hrafnistu, Reykjavik, 3. janúar.
Þórður Magnússon,
Elias Magnússon, Hrafnhildur Jónsdóttir,
Ingibjörg Magnúsdóttir, Halidór Arason,
Sigurvin Magnússon, Guðný Guðmundsdóttir,
Sólveig Magnúsdóttir, Sigurður Magnússon,
Hulda Magnúsdótir, Svavar Edilonsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
gott gengi þeirra. Oft ræddumst
við Haraldur við í síma og eg heim-
sótti hann stundum á Reykjalund,
þegar hann dvaldi á Logafold 100
og á sjúkrahúsinu á Egilsstöðum.
Oft ræddum við þá um hross og
þá ljómaði andlit hans af áhuga og
gleði.
Ég minnist góðs vinar með þökk
og virðingu, blessuð sé minning
hans.
Ingimar Sveinsson.
„Sæll er sá sem situr í skjóli hins
hæsta, sá er gistir í skugga hins
Almáttka."
Nú er stundin runnin upp sem
einn dag öllum mætir, kær vinur
minn og samferðamaður um 20 ára
skeið hefur stigið yfír landamæri
hins sýnileg heims til að líta skap-
ara sinn og Drottin.
Kynni okkar Haraldar hófust
sumarið 1977 þegar ég ásamt
nokkrum ungmennum að sunnan
fór til starfa við æskulýðsstarf á
Egilsstöðum í boði sóknarprestsins.
En þar sem hörgull var á leiguhús-
næði í bænum fengum við inni hjá
Haraldi bónda á Eyjólfsstöðum á
Völlum. Haraldur tók okkur af-
burða vel og þar hófust einstaklega
náin kynni okkar sem héldust þar
til yfír lauk. Haraldur var ókvæntur
og barnlaus og var sem hann tæki
mig sem sinn eigin son, slíkan
kærleik og væntumþykju sýndi
hann mér og síðar allri fjölskyldu
minni. Þegar við hjónin stofnuðum
heimili var hann tíður gestur þa*.
dvaldi jafnan nokkrar vikur í senn.
En þegar hann eltist og heilsu hans
hrakaði settist hann að hjá okkur
í allmörg ár þar til ekki var lengur
hægt að hjúkra honum heima.
Þegar litið er um öxl á þessum
tímamótum er auðvelt að minnast
liðinna stunda með Haraldi og þess
manns sem hann hafði að geyma.
Haraldur hafði sérstaka ánægju af
að taka þátt í heimilishaldinu, hafði
gaman af bakstri og bakaði oft
vöfflur. Hann kenndi bömunum
fyrstu stafína og að kveða að og
að þekkja litina. Við töluðum oft
um það að það væru forréttindi
fyrir bömin okkar að hafa aldraðan
mann á heimilinu enda reyndist
hann þeim ætíð vel og hugsaði um
þau sem afabörn væm. Við spiluð-
um oft og var Haraldur mikill
keppnismaður. Haraldur var örlátur
maður og hugsaði alltaf vel til
þeirra sem minna máttu sín. Hestar
voru Haraldri mjög hugleiknir alveg
fram á síðasta dag. Þegar hann
dvaldi hjá okkur var honum mjög
mikils virði að hlusta á vepurspána
því honum stóð aldrei á sama hvern-
ig viðraði í kringum þá. Hann átti
gott hestakyn og bar hag hestanna
fyrir bijósti alla tið. Haraldur var
vinnusamur og var alltaf að og nú
undir það síðasta reið hann körfur.
Haraldur var vel að sér á flestum
sviðum enda fylgdist hann vel með
því sem var að gerast á líðandi
stund, hvort sem það varðaði stjóm-
mál, íþróttir eða almennar fréttir.
Hann var mannglöggur og voru
mannlýsingar hans oft mjög ná-
kvæmar. Haraldur var lífsglaður
maður og bjó yfír ótrúlegri þraut-
seigju, sem kom vel fram þegar
heilsuleysi fór að gera vart við sig
hin síðari ár. Hann hreinlega kunni
ekki að gefast upp.
í síðustu skiptin sem við hitt-
umst var þó ljóst að Haraldur var
tilbúinn að kveðja og friður var
yfir lífi hans. Hann var saddur líf-
daga og sáttur þegar hann kvaddi
með nafnið Jesú á vörum sínum
tilbúinn að mæta Guði sínum.
Kæri vinur, mig langar að þakka
þér allar þær ógleymanlegu stundir
sem við höfum átt saman og þína
sterku vináttu í þau 20 ár sem við
höfum þekkst. Systkinin Sara,
Helga, Stefáni Andri og Ester Rós,
senda þér kveðju og þakklæti fyrir
umhyggju þína og kærleik. Þér
munu þau aldrei gleyma.
„Ég mun fá að sjá auglit þitt
sakir réttlætis míns, skoða mig
saddan á _ mynd þinni, þá er ég
vakna.“ (Úr Davíðssálmum).
Kveðja frá mér og fjölskyldunni.
Björn Ingi Stefánsson.