Morgunblaðið - 21.01.1997, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 1997 45
hvar sem hann kom færði hann
gleði með sér.
Votta ég Stebba, Þóreyju, Guð-
rúnu og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð mína.
Deyr fé
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim sér góðan getur. _
_ (Or Hávamálum.)
íris Andrea.
Hann kom inn í líf okkar í föndur-
stofunni á Grund, eins og ferskur
andblær. Alltaf hjálpsamur, hlýr og
hress.
Hann sýndi okkur kragana sem
hann pijónaði og hafði gefið á
barnaheimili Landspítalans, þeir
voru vel prjónaðir og hlýir. Og hlýr
var hugurinn sem fylgdi gjöfinni.
Smám saman fann hann sinn
sess hjá okkur og fór að leggja
okkur lið. Hann hafði um eitthvert
árabil sinnt móður látins vinar síns.
Og eftir að hún kom á Grund heim-
sótti Rafn hana reglulega, fór með
hana út að ganga eða í bíltúr.
Seinna þegar hún var komin á
sjúkradeild kom hann tvisvar á dag
og mataði hana og sinnti eins og
sannur sonur. Og það gerði hann
þar til yfir lauk. Þá varð tómarúm
í lífi hans. „Ég á ekkert erindi hing-
að lengur," sagði hann.
Það tók okkur ekki langan tíma
að sannfæra hann um að hann
ætti erindi á Grund. Frá þeim tíma
starfaði hann hér sem sjálfboðaliði.
Hann vann eftir orðunum í Matt-
eusi 7:12. „Allt sem þér viljið að
aðrir menn gjöri yður, það skuluð
þér og þeim gjöra.“
Hann var boðinn og búinn að
leggja öðrum lið. Við nutum nær-
veru hans. Og hann blómstraði hjá
okkur. Hann var einstaklega vel-
virkur og lét ekkert frá sér sem
hann var óánægður með. Hann bjó
til gjafir fýrir fjölskylduna, systur-
dæturnar og „nafna“ litla.
Skemmtileg var líka kisufjölskyldan
sem hann færði barnadeild Larid-
spítalans.
Eftir síðustu páska klippti Kristín
niður nokkrar greinar og hnýtti
krossa úr þeim. Rafn varð yfir sig
hrifínn. Hann útfærði hugmyndina
og bjó til bílkrossana, skreytti þá
með blómi og setti band í. Svo hófst
markaðssetningin. Þeir voru til sölu
á föndurstofunni fyrir einhvern
smáaur í nokkra daga, þá kom
hann og sótti upplagið og gaf öllum
á deildinni sinni á „Lansanum".
Hann tók heilu andvökunæturnar í
að búa til krossa og var iðinn við
að gefa þá. Ætli þeir hafi ekki orð-
ið eitthvað á þriðja hundraðið allt
í allt. „Og svo er svo mikil boðun
í þeim,“ sagði hann glaður í bragði.
Dóra var stödd í Seltjamarnes-
kirkju, þegar hann eftir kyrrðar-
stund gaf öllum viðstöddum kross,
og meira en það, gjöfinni fylgdi
saga um mann sem kom til Krists
með sinn þunga kross og bað um
að fá annan léttari. Kristur tók því
vel og bauð manninum að máta af
lagemum. Að lokum fann hann
kross sem passaði honum. Kristur
bað hann að skoða krossinn aðeins
betur, þá þekkti maðurinn sinn eig-
in kross. Hann passaði best.
Við sem umgengumst Rafn viss-
um að hans kross var ekki léttur.
Föndurstofan á Grund var fastur
punktur í tilveru Rafns á liðnu ári.
Ef hann treysti sér út úr húsi kom
hann til okkar. En það komu líka
dagar sem voru svo erfíðir að hann
gat ekki axlað sinn kross, þá fór
hann ekki út úr húsi og svaraði
jafnvel ekki í síma.
En hann átti góða að. Hann átti
lifandi trú á Jesú Krist, og hann
átti yndislega fjölskyldu sem hélt
fast utan um hann. Við erum þakk-
lát fyrir að hafa átt samleið með
honum. Hans er nú sárt saknað hér
á Grund.
Góður Guð blessi minningu Rafns
Stefánssonar.
Kristín og Dóra.
„Ég er vegurinn og sannleikurinn
og lífið; enginn kemur til föðurins
MINNIIMGAR
nema fyrir mig. Ef þér hafið þekkt
mig munuð þér og þekkja föður
minn. Og héðan í frá þekkið þér
hann og hafið þegar séð hann,“ las
presturinn. Amen svöruðum við
Rabbi. Við vorum í kyrrðarstund í
kirkju og heilt eilífðarbrot síðan
vegir almættisins höfðu leitt okkur
saman. Fáein misseri samfylgdar
að baki. Byijuðu sem samskipti
sjúklings og læknis þar sem læknir-
inn reyndi að fylgja ritúali slíkra
samskipta. Sjúklingurinn ekki.
Rabbi fór sínar leiðir. Það tók mig
stund að átta mig á honum. Leiðslur
tilfinningalífsins voru ekki einangr-
aðar þar á bæ og auk þess utaná-
liggjandi. Maðurinn var loftvog
mannlífs og formælandi þjóðarsál-
arinnar þætti honum á réttan mál-
stað hallað.
Mér gekk ekki vel að eiga við
Rabba. Hann stóð keikur í skugga
dauðans og hjó ótt og títt með
spaugi og glettni. Angistin var
þarna. Angistin sem við öll eigum
þegar skjöldurinn er látinn síga og
við lítum alvöru lífs og dauða.
Það var ómögulegt að fá Rabba
til að hugsa um sjálfan sig eða virða
af alúð. Aðrir gengu fyrir og af
óvensluðum var réttur aldraðra
mestur. í byijun samfylgdar var
Rabbi oft mæddur og mörg voru
símtöl og samtöl. Þau enduðu jafn-
an á einn veg. Þegar Rabbi hafði
rakið raunir sína kom oftast að því
að hann sá eitthvað spaugilegt við
þessa tilveru og rak þá upp hrossa-
hlátur og sagði: „Jæja Snorri minn,
þetta er nú orðið ágætt hjá þér.“
Þótt Rabbi væri olnbogabarn hjá
sjálfum sér var umhyggja hans fyr-
ir hag annarra ósigrandi konungs-
ríki hans. Þetta mátti ég sjálfur
reyna. Fjölmargar urðu kyrrðar-
stundirnar og hann ók lækni sínum
og lét hann síðan borða. Svart kaffi
og sígaretta var allt sem hann þáði.
Dag einn mætti Rabbi á geðdeildina
með fullan bíl af skóm frá vini sín-
um skóaranum. Fótaplöggin áttu
að fara á útsölu og Rabba varð
hugsað til eins af smáfuglunum og
linnti ekki látum fyrr en læknirinn
fékkst til að máta. Engum mátti
gleyma. Sælgæti í poka, heklaður
trefill, stokkur með „Orði guðs til
þín“ og margt fleira gladdi þessi
misseri geð læknisins sem var í
hlutverki þess sem allt þiggur en
ekkert fær gefið. Með stokknum
„Orð guðs til þín“ fýlgdi eftirfar-
andi lesning: „SÁLARVÍTAMÍN.
Innihaldsefni: ritningargreinar.
Samheitalyf: heilög Biblía. Notkun:
Lyfið verkar á kvíða og spennu og
erfiðleika við að sofna. Éinnig er
gott að byija hvern dag með þessu
lyfí. Skammtar: Lágmark er einn
skammtur á dag, ómælt eftir þörf-
um. Aukaverkanir: Ör hjartsláttur,
gleði og vellíðan eru algengar -
sjaldgæfar aukaverkanir: Sektar-
kennd sem eyðist eftir því sem lyf-
ið er notað. Athugið: Notkun lyfsins
hefur í för með sér ávanahættu!“
Vel var fyrir þörfum læknisins
hugsað og á þessu stigi meðferðar-
innar var orðið ógreinilegt hvor var
læknir hvors.
Á síðastliðinni aðventu hitti ég
Rabba á förnum vegi og þá var
hann með poka fullan af litlum tré-
krossum sem hann hafði gert af
kvistum. „Mér gengur svo rosalega
illa að selja þetta því það eru svo
margir sem ég þarf að gefa kross,“
hló Rabbi með öllum hausnum. Lít-
ill trékross prýddi jólakortið nú síð-
astliðin jól og þegar glaðst var yfir
handverki meistarans var Rabbi
sjálfur við dyr dauðans.
Þegar allt annað þraut nálgaðist
ég Rabba í gegn um konu sem ég
þekkti ekkert. Konu sem var borin
á höndum ástvina og studd af góð-
um lækni í fjarlægum landshluta.
Konu sem var deyjandi úr krabba-
meini og af óþekktum ástæðum
vildi ná fundi mínum. Við Rabbi
ræddum ósk hennar. Við ræddum
hlutskipti hennar. Við ræddum um
dauðann og við ræddum um hvað
ég gæti gert. „Þú verður að fara,“
sagði Rabbi. „Þú átt ekkert val,“
sagði hann og röddin varð hás.
Ferðalag mitt stóð fyrir dyrum en
þá var hringt og mér tjáð að konan
hefði verið lögð inn á Landspítal-
ann. Gæti ég komið? Ég vitjaði
konunnar, nestaður með stokknum
hans Rabba, „Orð Guðs til þín“.
Ég sagði henni frá þessum vini
mínum og hugsunum hans til henn-
ar. Áður en ég kvaddi bað ég að
fá að skilja stokkinn hans eftir hjá
henni. Eftirfarandi er úr bréfí sem
dóttir konunnar skrifaði Rabba að
beiðni móður sinnar:
- við mæðgurnar hjálpuðumst
svo að við að opna pakkann frá
þér. Henni fannst einstakt að mað-
ur sem hún þekkti ekki léti sér svo
umhugað um hennar líðan, hann
hlyti að vera einstakur. Með erfiðis-
munum dró hún miða úr stokknum;
ég stillti mig um að að hjálpa henni
meðan hún fann rétta miðann. Ég
verð að segja að ég var mjög spennt.
Jú, svarið kom - „Hjálp vor er fólg-
in í nafni Drottins, skapara himins
og jarðar". (sálm. 124.8.) Varþetta
tilviljun? Næsta nótt var erfið og
hún var örþreytt. Ég spurði hana
hvort hún vildi draga miða úr
stokknum. Hún vildi það. Þar stóð
- „Sjá hönd drottins er eigi svo
stutt að hann geti ekki hjálpað og
eyra hans er ekki svo þykkt að
hann heyri ekki.“ (Jes. 59.1.) Stuttu
seinna kvöddumst við mæðgurnar,
við vissum báðar að þetta gat verið
hinsta kveðjan. Hún var góð og hlý
og mér leið vel er ég fór frá henni.
Ég hafði áður haft orð á því við
hana að mig langaði til að skrifa
þér og þakka gjöfina og bað hún
mig endilega að gera það. Er við
kvöddumst spurði hún mig hvort
ég væri búin að skrifa þér, ég lof-
aði að gera það fljótt og væri það
ljúft. Næsta morgun kvaddi hún
þetta líf, róleg og æðrulaus, um-
kringd sínum nánustu. Dótturdóttir
hennar sem er prestur flutti stutta
kveðju og bæn. Þar sagði hún frá
þessum óþekkta vini sem sendi
henni svo ljúfa kveðju og dró miða
úr stokknum og bað um að þau orð
sem þar stæðu væru fyrir hana og
okkur öll. Við hlýddum á orðin „Fel
Drottni vegu þína og treyst honum,
hann mun vel fyrir sjá.“ (sálm.
37.5.) Ókunnugi vinur, með þínum
kærleika hefur þú sent ekki aðeins
henni heldur okkur öllum ljós sem
mun fylgja okkur áfram.
Þannig endaði lítil helgisaga í
henni miðri Reykjavík. En hvert er
upphaf og hver er endir eilífðar?
Tvær þjáðar sálir sem fundust ekki
en fundust þó.
Rabba leið best ef hann gat
gleymt sér og slyngastur var hann
við það í hlutverki miskunnsama
Samveijans. Lunkinn var hann sem
sálusorgari. Næmur fyrir því sem
sagt var en einnig fyrir hinu ósagða
í mannlegum tjáskiptum. Fiskbúðin
var félagsmiðstöð og þar naut hann
sín meðan kraftar entust. Þegar
hann var spurður að því hvort hann
væri orðinn öryrki svaraði hann:
„Sagðirðu öryrki?“ „Nei, ég er raf-
virki - alltaf í stuði!“ Þannig mætti
maðurinn hörmum sínum. Maður-
inn sem mettaði fjöldann með fiski
í starfi sínu og tók margan í bakarí-
ið með stráksskap sínum. Maður
sem fyrirvarð sig. Vinur, sem sann-
aði mér, að maðurinn er skapaður
í mynd guðs. Ekki í útliti. Til þess
held ég að Rabbi hafi verið allt of
gæjalegur - og þó. En að innræti,
því í innviðum Rabba var eitthvað
guðdómlegt sem á sér samnefnara
í því sem er kærleikur í víðfeðmi
þess orðs. Mesta dýrindi sem við
mennirnir þiggjum og gefum.
Vini mínum fylgi ég með orðum
úr stokknum góða sem Rabbi auð-
vitað endumýjaði mér. Við lok þess-
ara skrifa er eftirfarandi ritning
dregin úr stokknum sem slembiúr-
tak eins og það heitir á fagmáli:
„Þér elskaðir, elskum hver annan,
því kærleikurinn er frá Guði kom-
inn, og hver sá, er elskar er af
Guði fæddur og þekkir Guð“. (1.
Jóh. 4.7.)
Ver sæll vinur á nýjum slóðum.
Haf þökk fyrir vegfylgd og nesti.
Snorri Ingimarsson.
• Fleiri minningargreinar um
Rafn Stefánsson bíða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.
t
Eiginkona mín, dóttir, móðir,
tengdamóðir og amma,
JÓHANNA MAGNÚSDÓTTIR
ALONSO,
lést á heimili sínu í Barcelona á Spáni
rnánudaginn 13. janúar.
Útför hennar hefur farið fram.
Jóse Alonso Fernánder,
Jónfna Margrét Egilsdóttir,
Kurt Magnús,
Carína,
Níls Magnús.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
ARNAR ÁGÚSTSSON
frá Varmahlíð,
Vestmannaeyjum,
Bjarnhólastfg 1,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 22. janúar kl. 13.30.
Elín Aðalsteinsdóttir,
Guðrún Arnarsdóttir, Magnús Axelsson,
Pálína Arnarsdóttir, Kristján Níelsen,
Ester Arnarsdóttir, Sigurður Halldórsson
og barnabörn.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
HÓLMFRÍÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Hlíf,
fsafirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu, ísafirði,
sunnudaginn 19. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Páll Sigurðsson,
Karftas Pálsdóttir, Baldur Geirmundsson
Kristfn Pálsdóttir, Sveinn Scheving,
Júlfana Pálsdóttir, Kristján Finnsson,
Guðný Pálsdóttir, Sigurður Bessason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim, sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við and-
lát og útför föður okkar, tengdaföður,
afa og bróður,
EINARS INGIMUNDARSONAR,
Miðleiti 7,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Valdís Einarsdóttir,
Ingimundur Einarsson, Guðrún H. Ragnarsdóttir,
Ingveldur Einarsdóttir, Ársæll Friðriksson.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU EBENESERSDÓTTUR,
Hellisbraut 20,
Reykhólum.
Jens Guðmundsson,
Ebeneser Jensson,
Eiríkur Jensson,
Helgi Jensson
og fjölskyldur.
t
Þakka auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför móður minnar,
LÁRU SIGRfÐAR BJARNADÓTTUR
frá Ögurnesi.
Fyrir hönd vandamanna.
Þórunn Danfelsdóttir.