Morgunblaðið - 13.02.1997, Blaðsíða 46

46 FIMMTUDAGUR 13. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir
okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR JÓNSSON,
Eystra-Seljalandi,
Vestur-Eyjafjallahreppi,
sem lést 9. febrúar, verður jarðsunginn
frá Stóradalskirkju, laugardaginn 15.
febrúar kl. 14.00.
Marta Kristjánsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barna
barnabarn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
LÍNEY GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hraunbúðum,
Vestmannaeyjum,
sem lést 7. febrúar síðastliðinn veröur
jarðsungin frá Landakirkju, Vestmanna-
eyjum, laugardaginn 15. febrúar kl. 14.
Anna Tómasdóttir,
Sveinn Tómasson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur bróðir okkar og mágur,
HAFSTEINN ÞORSTEINSSON,
Kirkjuvogi,
Höfnum,
andaðist á gjörgæsludeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur 7. febrúar sl.
Útför hans fer fram frá Kirkjuvogskirkju
í Höfnum laugardaginn 15. febrúar
kl. 14.00.
Blóm og kransar afbeðnir, en þeim, sem
vildu minnast hins látna, er bent á Hjartavernd.
Magnús Þorsteinsson, Vordís Inga Gestsdóttir,
Svavar Þorsteinsson, Sigurlaug Kristjánsdóttir,
Margrét Þorsteinsdóttir, Magnús Bjarni Guðmundsson,
Kristinn Þorsteinsson, Eygló Björg Óladóttir.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓN NÍELSSON
læknir,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
föstudaginn 14. febrúar kl. 15.00.
Ragnheiður Brynjólfsdóttir,
Brynjólfur Þór Jónsson,
Þorbjörn Jónsson, Guðrún Svanborg Hauksdóttir,
Helga Bryndfs Jónsdóttir,
Jón Þorbjarnarson, María Þorbjarnardóttir,
NfelsThibaud Girerd.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir og amma,
SIGRÍÐUR KRISTÍN
KRISTJÁNSDÓTTIR
röntgentæknir,
Birkihæð 2,
Garðabæ,
sem lést laugardaginn 8. febrúar sl.,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í
Reykjavík föstudaginn 14. febrúar kl.
13.30.
Jón Otti Sigurðsson,
Sigurður Jón Jónsson, Guðný Jónsdóttir,
Jón Otti Sigurðsson,
Pálmar Sigurðsson.
Innilegar þakkir færum við þeim sem
sýndu okkur samúð og vinarhug vegna
fráfalls eiginkonu minnar, móður okkar
og dóttur,
HILDAR SÓLVEIGAR
ARNOLDSDÓTTUR
(HILDE HENCKELL)
Háaleitisbraut 18,
Reykjavík.
Sigurjón Helgason,
Helga Guðrún Sigurjónsdóttir, Hjalti Sigurjónsson,
Maria Henckell.
HAFDÍS
INGVARSDÓTTIR
+ Hafdís Ingvarsdóttir fædd-
ist í Vestmannaeyjum 2.
mars 1935. Hún lést á heimili
dóttur sinnar 26. janúar síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Seltjarnarneskirkju
3. febrúar.
Elsku vinkona mín, Hafdís, er
látin. Ég átti ekki að láta mér
koma það á óvart, því ég vissi að
hveiju stefndi. Dauðinn er alltof
oft búinn að kveðja að dyrum hjá
mér og ég vægast sagt orðin leið
á honum. Hafdís háði harða bar-
áttu við dauðann en hann hafði
betur. Ég minnist Hafdísar með
gleði o g söknuði í senn. Við kynnt-
umst fyrir 29 árum, þegar ég var
með hárgreiðslustofu uppi í Árbæ,
þá bjó hún ásamt Gesti, þáverandi
manni sínum, og tveimur bömum,
þeim Öllu og Hafþóri, í næsta
húsi við stofuna. Tókst með okkur
mikill vinskapur þar til hún fór.
Hafdís var góður og traustur vin-
ur, hrókur alls fagnaðar, hreif alla
með léttleika sínum og snörpum
gáfum. Ekki ætla ég hér að tíunda
allt það er við brölluðum saman,
bæði ljúft og sárt. En minnisstæð-
ust og kærust er mér þó okkar
síðasta samverustund á heimili
Öllu og Sigga í Grafarvogi milli
jóla og nýárs nú síðastliðinn. Ég
kom með því hugarfari að stoppa
í tvo til þrjá tíma ef Hafdís væri
hress, en þeir urðu óvart níu. Svo
gaman var með henni að ég trúði
vart að komið væri miðnætti er
ég fór. Ég minnist líka þess er við
vorum saman á Mallorca 1974,
þvílíka gleðihelgi við áttum í góðra
vina hópi. Þar bar Hafdís af eins
og svo oft fyrir söng og skemmti-
leg tilsvör. Og allt kunni hún og
margt kenndi hún mér. Síðan fyr-
ir u.þ.b. þremur árum fórum við
tvær saman til Hamborgar ásamt
fleira fólki sem við þekktum lítið
og skemmtum okkur vel en lentum
líka í mannraunum vægast sagt,
en allt fór þó vel. Nú er mál að
linni þessum skrifum, ég er inni-
lega þakklát fyrir að hafa kynnst
og eignast Hafdísi fyrir vinkonu.
Bömum hennar, tengdabömum,
bamabömum og systkinum óska
ég alls hins besta.
Nú hverfi oss sviðinn úr sárum
og sjatni öll beiskja i tárum,
því dauðinn til lífsins oss leiðir,
sjá, lausnarinn brautina greiðir.
Og brátt mun sá konungur kalla,
sem kemur að fylla von alla.
Hann græðir á fegurri foldu
þau fræ, er hann sáði í moldu.
(Stef. Thor.)
Elsku Alla, Siggi, Hafþór,
Emma og þið öll, megi góður guð
styrkja og vera með ykkur.
Ykkar einlæg vinkona,
Agnes.
Mig langar með nokkram orðum
að minnast elskulegrar vinkonu
minnar, Hafdísar Ingvarsdóttur,
sem er látin.
Kynni okkar hófust fyrir mörg-
um áram, þegar við störfuðum
saman í Laugavegsapóteki. Þegar
ég hugsa til baka koma upp í
huga minn ótal yndislegar stundir,
sem við áttum saman. Það er sár
söknuður sem situr eftir í huga
mínum, að horfa á eftir þessari
yndislegu vinkonu minni, sem svo
fljótt var kölluð frá okkur til ann-
arra verka. En það er Guð sem
gefur og Guð sem tekur, því fær
ekkert okkar stjómað.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn siðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Með vinsemd og kærleika kveð
ég nú vinkonu mína, Hafdísi, og
votta ástvinum hennar samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Erla.
RÚNA
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Rúna Guð-
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. október 1923.
Hún lést á Land-
spítalanum 7. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram kyrrþey.
Það var mér mikil
gleðistund er ég kom
heim frá Kaupmanna-
höfn fáeinum dögum
fyrir jól. Ekki sökum
þess að ég væri kom-
inn heim i jólafrí, held-
ur sökum þess hve vel amma leit
út. Amma var búin að vera svo
veik í mörg ár og í hvert skifti er
ég kom heim var tilhlökkunin mik-
il en kvíðinn altaf fyrir hendi um
það hvort amma liti “vel“ út. Það
kom mér líka mikið á óvart er það
byijaði að draga af henni aðfara-
nótt annars i jólum. Ég hefði aldr-
ei viljað trúa því að hún ætti eftir
að lifa í svona fáa daga.
Það var mín gæfa að amma mín
tók mig að sér er ég var aðeins
níu mánaða gamall, og ól mig upp
rétt eins hún væri mamma mín.
Hún tók að sért stórt hlutverk,
hlutverk bæði móður og föður. Hún
sinnti því af mikilli nærgætni, enda
var hún minn allra besti vinur.
Þegar ég hugsa til baka era
margar myndir er koma fram i
huga minn. Ein af þeim er þegar
maður var að læðast
inn heima seint eftir
miðnætti. Þama tipl-
aði maður á tánum til
að vekja ekki ömmu,
en amma kallaði í
mann og við kjöftuð-
um saman langt fram
eftir nóttu. Á þessum
stundum sagði amma
mér frá brotum úr lífi
sínu. Þessar stundir
era mér allra ljúfastar,
því oft urðu umræð-
umar það skemmti-
legar og áhugaverðar
að maður tímdi hrein-
lega ekki að fara að sofa.
En hvernig kona var amma?
Eins og ég upplifði hana var hún
fyrst og fremst. sterk kona, er
þorði að segja skoðanir sínar, þó
svo að oft léti hún það ógert af
tillitssemi við aðra. Hún hugsaði
altaf um lítilmagnann, sem ég
sjálfur ekki var alltaf sammála.
Eg man ekki hversu oft hún sagði
„þetta er allt í lagi, ég geri þetta
bara í næsta lífi“. Þetta gramdist
mér alltaf því við höfum aðeins
fullvissu um það líf er við lifum
nú og megum ekki fresta að fram-
kvæma óskir okkar. Trú ömmu á
líf að loknu þessu lífi og hennar
óendanlega tillitssemi við þá sem
áttu bágt, eins og hún sjálf orðaði
það, varð að ég tel til þess að líf
hennar varð ein löng þrautar-
ganga, sem ég vildi ekki óska
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN ÞORSTEINSSON
SIGURJÓNSSON,
Hrafnistu i' Hafnarfirði,
áður til heimilis að Naustahlein 24,
Garðabæ,
lést á Vífilstaöaspítala þriðjudaginn 11.
febrúar.
Sævar Gestur Jónsson, Anna G. Sigurbjörnsdóttir,
Helga Jónsdóttir,
Sigvaldi Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
neinum, ekki einu sinni versta
óvini mlnum. Nú má ekki skilja
svo að lff ömmu hafí verið ein
óhamingja, því það var líka fullt
af gleði og hamingju, en það var
svo erfítt.
Amma var ætíð mikil bindindis-
kona, en samt mikill bóhem í sér.
Að henni laðaðist mikið af fólki
og var vinahópurinn mjög stór
þegar hennar líkamlega heilsa var
upp á sitt besta. Eftir því sem
heilsa hennar dvínaði og hún átti
erfiðara með gang fækkaði heim-
sóknum vina hennar og síðustu
árin vora einungis mjög fáir af
hennar vinum sem enn era á lífi
er heimsóttu hana reglulega. Það
er skrítið að hugsa til þess að kona
sem var búin að hjálpa svona mörg-
um skyldi verða svona einmana
síðustu árin. Það er sárt að hugsa
til þess að vinir skuli hverfa þegar
fólk þarf allra mest á þeim að
halda. Þetta átti ekki bara við um
hennar vini, en líka um sum börn-
in hennar og okkur barnabörnin.
Allir uppteknir í lífsgæðakapp-
hlaupinu og fáir tilbúnir að gefa
af tíma sínum. Þetta veit ég að
ömmu sárnaði mikið, því ef eitt-
hvað bjátaði á var hún ætíð sú er
fyrst var leitað til, enda bjó hún
yfír mikilli lífsreynslu sem hún
miðlaði áfram.
Sjálfur á ég henni að þakka það
líf er ég lifi í dag. Mínar skoðanir
til lífsins mótuðust mikið af henni,
þó svo að við litum á lífið með
mismunandi augum. Þegar ég var
lítill krakki sendi amma mig i
ballett og í gegnum hann fékk
maður tækifæri til að taka þátt í
hinum ýmsu uppfærslum Þjóðleik-
hússins. Leikhúsið var einn sann-
kallaður ævintýraheimur. Seinna
hvatti hún mig til að læra á píanó,
sem opnaði dyrnar að tónlist. Á
heimilinu var alltaf mikið af bók-
um, þannig að þegar maður var
orðinn læs var af nægu að taka.
Hún hvatti mig óspart til að ganga
menntaveginn, þannig að það er
óhætt að segja að hún hafi opnað
margar dyr fyrir mig, en lét það
eftir mér að velja hvað ég vildi
gera við líf mitt.
Elsku amma mln, þakka þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Ég vona að þú hafir haft rétt fyr-
ir þér og við eigum því eftir að
hittast aftur seinna.
Runólfur Vigfús Jóhannsson.