Morgunblaðið - 29.05.1997, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 29. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNUR HANNA
ÁGÚSTSDÓTTIR
+Gunnur Hanna
Ágústdóttir var
fædd á Vopnafirði
23. júlí 1954. Hún
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 22.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru hjónin Krist-
björg Dórhildur
Gunnarsdóttir og
Ágúst Jóhannes
Jónsson. Hún var
elst þriggja dætra
þeirra hjóna. Syst-
ur hennar eru Jóna
Sigurveig og Anna
Hjördís, báðar búsettar í
Reykjavík.
Gunnur ólst upp á Vopnafirði.
Hún brautskráðist úr Fóstur-
skóla íslands árið 1977 og veitti
leikskólanum við Lönguhóla á
Höfn í Hornafirði
forstöðu frá stofnun
hans árið 1979 og
nær sleitulaust síðan.
Gunnur hóf árið 1974
búskap með Gunn-
laugi Sigurðssyni
kennara á Höfn í
Hornafirði. Gunn-
laugur er sonur Sig-
urðar Geirssonar frá
Reyðará í Lóni og
konu hans, Ástu Guð-
laugsdóttur. Þau
Gunnur og Gunn-
laugur giftu sig 17.
júní 1989. Börn
þeirra eru tvö: Sigurður
menntaskólanemi, f. 21.6 1977,
og Melkorka, f. 29.8 1986.
Gunnur verður jarðsett frá
Hafnarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama,
en orðstír deyr aldregi hveim er
sér góðan getur.
^ Okkur langar til í örfáum orðum
að minnast tengdadóttur okkar,
Gunnar Hönnu Ágústsdóttur frá
Vopnafirði.
Gunnur var að mörgu leyti
óvenjuleg kona, skarpgreind, föst
fyrir og alltaf hrein og bein. Lét
ógjarnan sinn hlut fyrir neinum
nema góð rök fylgdu með. Barngóð
var hún svo af bar og var það varla
tilviljun að hún færi í fóstrunám,
sem hún lauk með prýði árið 1977.
Hún mótaði starf leikskólans á
' - Lönguhólum í upphafi og var for-
stöðumaður og síðar leikskólastjóri
þar frá byrjun og óslitið utan nokk-
urra mánaða er hún var í bams-
burðarleyfi. Það starf hefur gengið
mjög vel enda stjómað af röggsemi
og kunnáttu. Henni tókst ætíð að
laða til sín frábært starfsfólk. Hún
hugsaði ákaflega vel um sitt heim-
ili. Börnin vom þar í fyrirrúmi eins
og nærri má geta.
Andlát hennar kom öllum mjög
á óvart. Við vissum að vísu að hún
hafði verið mjög veik undanfarnar
vikur en við lifðum í voninni um
bata. Núna eru aðeins minningarn-
ar eftir, eingöngu góðar minningar
um frábæra móður, ástríka eigin-
konu og indæla tengdadóttur. Það
em bara nokkrir metrar á milli íbúð-
arhúsanna okkar og stutt að fara
á milli. Þar hefur aldrei fallið skuggi
á í þau tæplega tuttugu ár sem við
höfum verið grannar. Fyrir allt
þetta viljum við þakka af heilum
hug, elsku Gunnur. Við söknum þín
sárt og biðjum góðan guð að halda
verndarhendi yfir þér og styrkja þá
sem eiga um sárt að binda.
Tengdaforeldrar.
Kveðja frá Gerðu og fjölskyldu.
Nú er erfiðu en stuttu sjúkdóms-
stríði svilkonu minnar Gunnar
Hönnu lokið, því miður með öðmm
hætti en við fjölskyldan trúðum og
treystum að yrði. í fáum orðum
langar mig að minnast hennar og
þakka kynnin.
Uppúr 1970 trúlofuðumst við
bræðrum og dvöldum samtímis
nokkur sumur á heimili tengdafor-
eldra okkar á Höfn. í minningunni
era þetta skemmtileg sumur, lífið
blasti við og við svilkonurnar að
smá- öngla að okkur búsáhöldum
til að stofna heimili. Á meðan Gulli
og Gunnur vom í námi bjuggu þau
í Reykjavík og samgangur við þau
’^Jður. Með fárra vikna millibili átt-
um við Gunnur fyrstu börnin okk-
ar, stráka sem í dag eru tvítugir.
Ég man þennan tíma vel, tilhlökk-
unin var mikil og kapp lagt á að
undirbúa komu frumburðanna.
Gunnur átti Sigga sinn, stóran og
myndarlegan. Við Ásgeir eigum
margar skemmtilegar myndir af
' þeim frændum frá þessum tíma sem
gaman er að skoða. Ekki var gleði
Gunnar minni allmörgum ámm síð-
ar þegar þau Gulli eignuðust dóttur-
ina Melkorku, sem er einstaklega
efnileg og góð stúlka og voru þær
mæðgur mjög nánar.
Börnin vom Gunni afar kær og
hún þeim umhyggjusöm móðir.
Reyndar var það svo að öll böm
áttu hauk í horni þar sem Gunnur
var, enda nám hennar og áhuga-
svið þeim tengt. Mínir krakkar hafa
óspart notið ræktarsemi hennar og
velvilja í gegnum árin og var hún
ósjaldan búin að hýsa son okkar
þegar hann dvaldi fyrir austan.
Krakkarnir mínir höfðu jafnvel á
orði þegar Gunnur sendi jóla- eða
afmælisgjafír að það væri svo skrýt-
ið, það væri eins og Gunnur vissi
alltaf hvað þau langaði í. Á hverju
sumri hefur mín fjölskylda skundað
austur til að hitta tengdafólkið. Þá
hafa þau Gunnur og Gulli jafnan
slegið upp veislu fyrir okkur og
eftirminnilegar eru humarveislurn-
ar þar sem húsmóðirin naut sín í
gestgj afahlutverkinu.
Ég er ekki mjög heimspekilega
þenkjandi manneskja og á erfitt
með að sjá tilgang í að ung kona
sé hrifin út úr hringiðu lífsins og
sæti þeim grimmilegu örlögum að
hverfa frá elskandi eiginmanni og
hjartkæmm börnum. Eg treysti því
að Guðs líkn og kærleikur umvefji
hana og hennar nánustu. Kæri
mágur, þú hefur mátt reyna mikið
síðustu mánuði, en ég veit að þú
lætur ekki hugfallast og heldur
verki ykkar Gunnar áfram, að koma
börnum ykkar til manns. Elsku
Siggi og Melkorka, missir ykkar er
sárastur, en gleymið því ekki hvað
mamma ykkar var stolt af ykkur
og elskaði ykkur heitt. Við Ásgeir
vottum ykkur okkar dýpstu samúð,
einnig íjölskyldu Gunnar og tengda-
fólki. Gunni þökkum við samfylgd-
ina og óskum henni góðrar heim-
komu í landi ljóssins.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfír mér.
(Hallgr. Péturss.)
Þorgerður Gunnarsdóttir.
Gunnur var björt yfirlitum, kvik
og snörp í hreyfingum, svipfríð,
nett. Atorkusöm. Hamhleypa til
vinnu. Þegar við Halldóra komum
til Hornafjarðar um miðjan níunda
áratuginn kynntumst við henni sem
forstöðumanneskju leikskólans eða
kannski fyrst og fremst sem fóstm
sem börn okkar löðuðust að. Hún
var frábær með börnum. Fljótlega
urðu Gunnur og maður hennar,
Gunnlaugur, okkar bestu vinir í
nýjum heimkynnum. Heimili þeirra
stóð okkur opið og dætur okkar
báðar löðuðust að Gunni. Hjá henni
fannst þeim svo gott og gaman að
vera að við nutum oft góðs af. Aldr-
ei taldi hún eftir sér að hafa þær
hjá sér kvöldstund eða dagstund
ef því var að skipta. Hún átti svo
auðvelt með að setja sig inn í hugar-
heim bama og vera þeim um leið
móðir og félagi. Milli hennar og
barna hennar, Sigurðar og Mel-
korku, var mjög náið og einlægt
samband. Þau vom hennar líf og
yndi.
Gunnur gaf oftast kaffið og hún
var líka oftast höfuðpaurinn í sam-
ræðum okkar fjögurra, einkum ef
rætt var um hag iaunafólks eða
annað réttlæti eða óréttlæti í samfé-
laginu. Ákveðin í skoðunum, rök-
föst, bar í bijósti óvenju sterka rétt-
lætiskennd. Hún helgaði líf sitt fjöl-
skyldu og heimili og vinnunni sem
varð henni samgróin og ekki spurt
um tíma. Við yfirvöld bæjarins var
hún hörð og ákveðin ef hagsmunir
leikskólans eða starfsfólksins vom
í húfí. Margan slaginn vann hún
með ákveðninni. Hún kom einnig
að nefndarstörfum í bæjarfélagi
sínu. Stundum reyndi Gunnur að
fara í hálft starf í sinni vinnu til
þess að geta verið meira með börn-
um sínum og þá einkum Melkorku,
Sigurður orðinn táningur. En það
var eins og Lönguhólar þyldu ekki
fjarvem hennar til lengdar og for-
stöðumanneskjan fýrr en varði
komin í fullt starf aftur. Hún var
mjög framarlega í sínu fagi og með
afbrigðum áhugasöm.
Þau Gunnlaugur kynntust í
Reykjavík og hófu búskaparár sín
þar, bæði við nám. Héldu austur
undir lok áttunda áratugarins og
Gunnur kornung fær það hlutverk
að opna og leiða starf nýbyggðs
og glæsilegs leikskóla á Höfn. Ég
hygg að þar hafi verið frábærlega
ráðið. Leikskóli þessi alltaf til
hreinnar fyrirmyndar. Hann stækk-
aði og efldist og var ætíð og er nú
eitt af því sem gerir Homafjörð að
aðlaðandi stað. Þar em að verki
margra manna ráð en ég hygg að
ákveðni Gunnar og færni eigi
stærstan þátt í því hvað vel hefur
tekjst til.
Ég votta foreldrum og tengdafor-
eldrum Gunnar mikla samúð, sömu-
leiðis systrum hennar sem hún var
mjög náin og auðvitað Gunnlaugi
vini mínum, Melkorku og Sigurði.
Við getum óhrædd beðið Guð
fyrir hana Gunni því að allt sem
hún gerði hér á jörðu var Guði þókn-
anlegt. Hún vann að verðugum
verkefnum. Oheilindi fundust ekki
í hennar fari, hreinskiptin var hún
og heiðarleg og hún bar hag ann-
arra fyrir bijósti. Hún var lifandi
og atorkusöm manneskja sem gust-
aði af, gott var að vera nálægt,
gott var að þekkja og gott er nú
að hugsa til.
Guð blessi hana á hennar nýju
vegferð.
Séra Baldur Kristjánsson.
Ég minnist þín
er sé ég sjóinn glitra
við sólarhvel.
Og þegar mánans
mildu geislar titra
ég man þig vel.
Ég leita aftur í tímann í huganum
og rifja upp allar þær stundir sem
ég hef átt með þér. Þessar stundir
eru mér kærar, hvort heldur þær
tengjast daglegu lífi okkar á leik-
skólanum, þar sem við unnum sam-
an til íjölda ára, eða utan hans. Það
rifjast upp fyrir mér mörg dýrmæt
augnablik og þau ylja um hjarta.
Elsku Gunnur, takk fyrir allt.
Hvíl í friði.
Eyrún.
Við Gunnur vorum báðar litlar
telpur þegar ég fluttist úr sveitinni
inn í þorpið á Vopnafirði, þar sem
hún bjó. Gunnur var sjö ára og ég
átta. Við áttum eftir að verða vin-
konur þegar frá leið og margar
minningar á ég um samverastundir
okkar um og eftir ferminguna.
Oft var ég með Gunni þegar hún
var að passa systur sínar og ég á
meira að segja enn lítinn miða sem
hún sendi mér kvöld eitt, sumarið
eftir ferminguna. Þar biður hún
mig að koma til sín þar sem mamma
hennar sé að salta og pabbi hennar
að vinna niðri á Hafbliki. Hún biður
mig að koma með segulbandið því
um kvöldið verði skemmtileg lög í
útvarpinu, sem gaman verði að taka
upp. Það þótti merkilegt að eiga
segulband á þessum tíma og um
að gera að nota það. Einu sinni
tókum við það meira að segja með
okkur á skautasvellið til þess að
hlusta á lögin sem við vorum búnar
að taka upp.
En tíminn leið og leiðir skildu.
Ég fluttist til Reykjavíkur og Gunn-
ur til Hafnar í Hornafirði. Þó kom
fyrir að við hittumst á sumrin heima
á Vopnafirði, síðast líklega fyrir
tveim eða þremur árum á útihátíð
í sveitinni og spjölluðum saman.
Aðeins rúmri viku fyrir andlát
Gunnar hitti ég hana í Kringlunni.
Við vomm báðar á hraðferð en átt-
um áreiðanlega von á að fá tæki-
færi til þess að sjást aftur á gömlum
slóðum heima á Vopnafírði. Það á
því miður ekki eftir að verða úr því
sem komið er. Ég þakka Gunni fyr-
ir allar gömlu samvemstundirnar
og vináttuna sem enst hafði allt frá
því við vorum böm.
Um leið og ég þakka Gunni fyr-
ir vináttu hennar vil ég votta samúð
mína eiginmanni hennar og börnum
og sömuleiðis foreldrum hennar og
systrum og öðrum aðstandendum.
Þín gamla vjnkona,
Guðbjörg Ármannsdóttir.
Hljóðnar nú haustblær
húsið við rótt.
Dvelur við dymar
drungaleg nótt.
Fljúga þá fuglar
flestir sinn veg,
kvakandi kvíðnir
kvöldljóðin treg.
Svífur burt sumar
sólar í lönd
kveður létt kossi
klettótta strönd,
ljósu frá landi
leysir sitt band,
byltist þung bára
bláan við sand.
(Sigríður Þorgeirsdóttir.)
Kæm vinir, hvar í sveit þið búið.
Okkur tekur sárar en hægt er að
segja frá þegar við reynum með
fátæklegum orðum að færa minn-
ingu um Gunni vinkonu okkar í let-
ur. Haustið 1974 settumst við sam-
an fímm á skólabekk í Kennarahá-
skóla íslands, Gulli, Þorleifur,
Sveinbjörn, Þóra og Oddný. Fljót-
lega tókust með okkur sterk vina-
bönd og upp frá því verðum við
„klíka“ í skólanum. Öll áttum við
tilvonandi maka og sum okkar voru
þá þegar trúlofuð.
Þannig leiddi hvað af öðru að
brátt urðum við tíu. Gunnur var
einn af mökunum í hópnum.
Sama ár og við útskrifuðumst
sem stúdentar úr Kennaraháskóla
íslands 1977, útskrifaðist Gunnur
úr Fósturskóla íslands ásamt Guð-
björgu sem er einnig maki í klíku-
hópnum. Vinaböndin og hnútar
minninga hafa því smátt og smátt
eflst og styrkst í gegnum þau 23
ár sem liðin eru frá fyrstu kynnum.
1977 var ákveðið að hittast öll á
eins konar „héraðsmóti“ austur á
Höfn í Hornafirði og heimsækja
Gulla og Gunni, en þar átti að gista
í sumarbústað fjölskyldu Gulla í
Lóni. Þessi ferð var upphafið að því
sem ennþá stendur, að hittast ár-
lega eina væna helgi að sumarlagi
og gleðjast saman, bæði án barna,
sem fljótlega fór Ijölgandi og einnig
með börnum okkar sem lifa ekki
síður en við hin á minningum um
ærsl og leiki á héraðsmótunum okk-
ar. Þessi héraðsmót ganga hringinn
til skiptis, svona nokkurn veginn.
Það fór að vísu á tímabili eftir því
hvernig stóð á barneignun innan
klíkunnar. Það ríkir alltaf ákveðin
spenna í lofti þegar nær dregur
héraðsmóti og ekki hvað síst þegar
haldið skyldi til Hornafjarðar að
hitta Gunni og Gulla. Eins og á
öðmm héraðsmótum var sungið og
spilað, kveðið og leikið. Það brást
ekki ef við strönduðum örlitla stund
í textanum að Gunnur kom með
framhaldið.
Gunnur var ákveðin og hrein-
skiptin. Hún fór ekki dult með skoð-
anir sínar og var líka tilbúin að
ræða þær og skiptast á skoðunum
við okkur hin. Á Hornafírði byggðu
Gunnur og Gulli sér fallegt og
traust heimili að lokinni skóla-
göngu. Gunnur starfaði sem leik-
skólakennari fyrst en síðan sem
leikskólastjóri á Höfn.
Breiðir svo húmið
hljóðlátan væng,
milt eins og móðir
mjúkri hjá sæng.
Fjúka um foldu
fölnandi blóm,
hlýða á haustsins
helkaldan dóm.
(Sigriður Þorgeirsdóttir.)
Elsku Gulli, Siggi og Melkorka,
megi guð ykkar styrkja ykkur. For-
eldrum Gunnar og systkinum henn-
ar svo og ættingjum og tengdafólki
öllu sendum við samúðarkveðjur
með ósk um styrk þeim til handa
og trú á lífíð. Minningin um Gunni,
okkar góðu og traustu vinkonu, lif-
ir.
Sveinbjörn, Guðbjörg Þóra,
Gunnar Þorleifur, Sjöfn
Oddný og Eiríkur.
Drottinn minn, Guð, þú ert bjarg mitt og
borg,
brugðist þú getur mér eigi.
Þú ert mitt athvarf í sérhverri sorg,
sól mín á harmanna degi.
Frelsisins merki ég hef upp hátt,
hjálpin úr upphæðum kemur brátt.
(V. Briem.)
I dag kveðjum við ekki bara yfír-
mann okkar heldur kæra vinkonu.
Margs er að minnast þegar komið
er að kveðjustund.
Gunnur var leikskólastjóri á leik-
skólanum Lönguhólum og sinnti
sínu starfí af samviskusemi og al-
úð. Það var alltaf hægt að leita til
hennar, hún leysti úr hvers manns
vanda og átti svör við öllu. Á leik-
skólanum er góður starfsandi og
átti hún ekki síst þátt í því að skapa
hann. Oft var glatt á hjalla á kaffi-
stofunni, þar var rætt um öll heims-
ins mál og komum við aldrei að
tómum kofunum hjá henni. Spaugs-
yrði fuku í bundnu og óbundnu
máli og mikið hlegið.
Samheldni milli starfsfólks leik-
skólans er mikil jafnt í starfí og
leik. Það var ekki ósjaldan að Gunn-
ur hafði fmmkvæði um að við gerð-
um eitthvað skemmtilegt saman,
færum t.d. í ferðir, saman út að
borða, að ógleymdum árshátíðunum
með glensi og gamni. Við vonum
að við getum haldið þeim góða
starfsanda sem hún byggði upp
með okkur og verður hennar sárt
saknað á leikskólanum. Allar góðar
minningar um hana geymum við í
hjarta okkar.
Elsku Gulli, Siggi, Melkorka og
aðrir ástvinir. Megi góður guð gefa
ykkur styrk og huggun í þessari
miklu sorg og veri með ykkur um
ókomna tíð.
Starfssystur á leikskólanum.
Hröð er förin
örskömm dvöl
á áningarstað.
Verum því hljóð,
hver snerting
er kveðja
í hinsta sinni.
(Birgir Sigurðsson)
í þijú ár vorum við 56 skólasyst-
ur saman í Fósturskólanum. Bröll-
uðum margt, hlógum, tókumst á,
öfluðum okkur fræðilegrar þekk-
ingar á leikskólauppeldi, öfluðum
okkur þekkingar á lífinu, á því
hvernig samskipti manna geta ver-
ið, margslungin, hlý, dýrmæt. Þú
varst alltaf svo ákveðin, þú slóst
okkur svo oft út af laginu, þú fórst
þínar eigin leiðir, þú gast stundum
verið hvöss í orðum en þú varst
„karakter", og þú varst stór „kar-
akter“. Stjórnaðir nemendakaupfé-
laginu með glæsibrag og sömu
ákveðninni og öllu öðru, þú varst
ekki allra en þú ert eftirminnileg.
Það eru tuttugu ár síðan við útskrif-