Morgunblaðið - 16.09.1997, Blaðsíða 37

am a. TRvnTngjDM
MORGUNBLAÐIÐ
Það er sárt og ótímabært að
missa Mínervu, en fyrir engan mun
hefði ég viljað missa samfylgd
hennar og vináttu.
Margrét Gunnarsdóttir.
„Sælir eru hjartahreinir því þeir
munu guð sjá,“ segir í fjallræðunni.
Mér eru þessi orð efst í huga þegar
ég nú set mína hinstu kveðju á blað
til elskulegrar frænku, Mínervu
Jónsdóttur, íþrótta- og danskennara.
í síðasta símtalinu sem við áttum
fyrir stuttu ræddum við eilífðarmál-
in. Því þau voru henni efst í huga
þá stundina, þegar hún vissi að
ævidagar hennar voru að renna út.
Við vorum á sama máli, að allt benti
til þess að um endurfundi yrði að
ræða, að þessu lífi loknu. Mínerva
frænka var hjartahrein, ljúf og glöð
í viðmóti og allri viðkynningu. Hún
var áhugasöm um starf sitt og sam-
viskusöm, trú og velviljuð. Frænd-
rækin og vinur vina sinna. Hún var
heilsteypt kona og mætti örlögum
sínum af hugrekki, hún hélt reisn
sinni og virðingu til lokadags. Slíkt
sálarþrek er mikil guðsgjöf og ekki
öllum gefín. Vinátta við okkur
frændfólk og vini var gagnkvæm.
Allir lofuðu Minu frænku fyrir henn-
ar manndóm og góðu kynni. Einn
var sá þáttur í fari hennar, sem
gerði hana að skemmtilegum félaga,
það var næmt auga fyrir því bros-
lega, sem svo víða má fínna í lífi
manna. Hún átti leiftrandi létta
kímnigáfu, græskulausa, sem beind-
ist jafnt að henni sjálfri, sem öðrum.
Þótt hún ætti aldrei börn né maka
var hún mikill bamavinur og brosti
oft að saklausum orðum ag athöfn-
um bamsins. Þau voru mörg hennar
augnayndi og sannir vinir. Mína var
mikill vinur bræðra sinna og fjöl-
skyldna þeirra, þar ríkti gagnkvæm
sönn vinátta, sem gerist vart betri.
Hún var eina dóttir þeirra hjóna
Jóns Snorra og Guðnýjar Ólafsdótt-
ur, synimir eru tveir, síðar bættust
tengdadæturnar í hópinn, svo bama-
bömin. Þetta hefur allatíð verið góð
samhent fjölskylda. Það er ekkert
ofmælt að heimili þeirra hjóna á
Hverfisgötu 61 í Hafnarfírði var
sannkallaður rausnargarður. Fallegt
heimili sem stóð vinum og vanda-
mönnum opið, hvenær sem var.
Mikil gestrisni og greiðasemi þeim
í blóð borin. Mér em enn í minni
þær gleðistundir, sem urðu þegar
hjónin Snorri og Guðný komu í heim-
sóknir að Katanesi, á fæðingarstað
hennar. Þá var Guðný að heimsækja
Jón bróður sinn og fjölskyldu hans,
sem þar bjó (föður minn), þá vora
þau með framburð sinn, Mínervu,
rétt að komast á legg, gullfalleg sem
lítii dúkka og einstaklega skemmti-
leg, glaðvær og eftirtektarksöm á
það sem fyrir augu bar, svo öllu
broslegu spumingamar og tilsvörin,
eins og oft er hjá ungum bömum.
Margt af slíkum glettum, í gegnum
árin, geymist í minni þeirra eldri.
Oft var á margs spaugilegs minnst
frá bemskuárum bamanna. Þetta
var glaðvært fólk og kunni að gleðj-
ast með glöðum. Guðný átti kærar
minningar af Hvalfjarðarströndinni.
Þar átti hún sín æskuár, frændur
og vini. Eftir að við hjónin urðum
bændur á Eystra-Miðfelli, komu þau
oft gömlu hjónin og þá færandi
hendi, þau áttu Snorrabakarí, - og
komu með fulla kassa af lostæti,
alltaf þegar ferming eða eitthvað
stóð til og oftar. Þau vora sannar-
lega aufúsugestir hjá bömunum og
öllum, vegna glaðværðar sinnar og
góðvildar til alira. Mína kom oft til
okkar og gisti. Þegar hún kom í
fyrrasumar, sem var síðasta heim-
sóknin, skruppum við með hana að
Miðfelli og komum á mjaltatíma, þar
gafst margt að sjá. Hún var alsæl
yfír þessari ferð. Hún var náttúra-
unnandi, því blundaði undir niðri
sveitarómantíkin, það leyndi sér
ekki. Ég kveð elskulega frænku með
hugljúfri þökk í huga fyrir ævilöng
góð kynni, biessuð sé minning henn-
ar. Ástvinir hennar eiga sanna þökk
fyrir aðhlynningu og alúð henni
sýnda í erfiðum veikindum á örlaga-
stund, þeim sendum við hjónin og
fjölskylda dýpstu samúðarkveðjur.
Valgarður L. Jónsson.
MINNINGAR
JÓNA SIGRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
+ Jóna Sigríður
Jónsdóttir
fæddist í Þrengsla-
búð í Hellnaplássi á
Snæfellsnesi 14.
apríl 1899. Hún lést
í Hjúkrunarheimili
Seljahlíðar 6.
september síðast-
liðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Benj-
aminsson, bóndi á
Litlu-Hnausum í
Breiðuvík, d. í febr-
úar 1911, og Alfífa
Halldórsdóttir frá
Stóru-Hnausum, f. 30. júlí 1865,
d. 3. ágúst 1943.
Bræður Jónu Sigríðar sam-
feðra voru: 1) Benjamín, f. 7.
janúar 1909, d. 30. nóvember
1981, verkamaður í Reykjavík,
fyrri kona hans var Hildur
Pálsdóttir en seinni kona hans
var Jakobína Þórðardóttir. 2)
Guðmundur Gunnar, f. 20. nóv-
ember 1910, d. 4. ágúst 1980,
bifreiðastjóri í Reykjavík,
kvæntur Sigríði Hannesdóttur.
Systkini Jónu Sigríðar sam-
mæðra voru: 1) Friðdóra Frið-
riksdóttir, f. 7. desember 1892,
d. 27. október 1975, gift Ara
Bergmann Einarssyni og
bjuggu þau í Ólafsvík. 2) Jón
Jónsson (frekari upplýsingar
ekki tiltækar). Jóna Sigríður
eignaðist son 30.
nóvember 1924, en
hann lést aðeins
tveggja vikna gam-
all 16. desember
sama ár.
Jóna Sigríður
starfaði frá unga
aldri sem vinnu-
kona á ýmsum bæj-
um á Vesturlandi
þar til hún flutti til
Reykjavikur árið
1923. Hún vann við
barnakennslu í
heimahúsum og tók
að sér þvotta og
hreingemingar. Hún var
kaupakona í sextán sumur og
ráðskona í Kjós og Kjalarnesi
í mörg ár.
Hún vann einnig sem sauma-
kona. Þekktust var Jóna Sigríð-
ur sem hestakona og fyrir
hestakaupmennsku og er talið
að hún hafi keypt og selt um
þrjú hundruð hesta. Hún fór
víða um landið á hestaferðum
sínum og lá úti á Kili, Kaldadal
og á Stórasandi matarlaus í
átta daga í stórviðri árið 1963.
Ævisaga Jónu Sigríðar, Ein
á hesti, skráð af Andrési Krist-
jánssyni, kom út árið 1978.
Útför Jónu Sigríðar fer fram
frá Kapellu Fossvogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.00.
Enginn gera að því kann,
út af hvetju fæðist hann.
Næst það líka einu er,
ef hann sæmd og prýði ber.
Þessi vísa úr Bernódusarrímum
eftir Magnús Magnússon í Magnús-
arskógum er upphaf ævisögu Jónu
Sigríðar, Ein á hesti, Lífsreisu Jónu
Sigríðar Jónsdóttur, sem út kom
árið 1978.
í bókinni segir hún frá erfíðri
æsku, en fóstra hennar lést 1904
og faðir hennar 1911. í formála
bókarinnar kemur fram að hún hafi
snemma lent í hrakningum og unnið
hörðum höndum hver þau verk sem
vinna þurfti, úti jafnt sem inni, oft
við hinar erfiðustu aðstæður. Hún
fluttist til Reykjavíkur árið 1923.
Hún var að eðlisfari skapheit og
hreinskiptin og karlmannsígildi til
allra starfa. Hún brá sér m.a. á ver-
tíð til Grindavíkur og gekk þar að
öllum verkum, þótt störf til sveita
létu henni betur.
Bestu minningar fyrri ára tengj-
ast hestunum Gulifaxa og Ljóma,
en á þeim ferðaðist hún um landið
þvert og endilangt, um byggðir jafnt
sem öræfi og lenti í hinum margvís-
legustu svaðilförum og ævintýrum.
í lok formála bókarinnar segir:
Það er hveijum manni hollt að kynn-
ast lífsreisu þessarar kjarnakonu,
sem aldrei bugaðist þótt á móti blési,
en bauð erfiðleikunum alltaf birginn
og barðist ótrauð til sigurs.
Ragnheiður Guðmundsdóttir hús-
freyja á Svínhóli í Dölum sendi henni
ljóð eftir útileguna á Stórasandi og
er hluti þess svona:
Óbyggðanna undratign þig unga seiddi
fáksins þrek og fjör og snilli
flutti þig landsvæðanna á milli.
Mest hefur þú ferðast ein með fákum þínum
barist oft við þungar þrautir
þeyst um grýttar íjallabrautir.
Auðnir landsins kvenna mest þú kannað
hefur
sigrað ríki frosta og fanna
fjalladrottning öræfanna.
Síðasta fór þín frægust varð, sem flestir
muna
þvílíkt fáir þola mega
þeir sem fjör og hreysti eiga.
Undirritaður kynntist Jónu Sigríði
árið 1965, en vináttuböndum bund-
umst við er ég lagði henni lið við
hreinritun frásagna sem síðar varð
efni í ævisögu hennar. Jóna Sigríður
var stórlynd mær með ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Hún var ekki allra, en þeim mun
tryggari þeim sem henni féll við.
Hún gekk í St. Eininguna 1972
og sótti fundi vel meðan heilsan
leyfði. Mér er sérstaklega minnis-
stætt framlag hennar til byggingar
sumarhúss stúkunnar í Galtalækj-
arskógi og umsjón hennar með elda-
mennsku fyrir vinnuhópa við fram-
kvæmdina.
Jóna Sigríður hafði gaman af fé-
lagsvist og danskona var hún mjög
góð. Hún sótti skemmtanir í Góð-
templarahúsinu og Templarahöllinni
og áttum við þar fjölmargar ánægju-
legar samverustundir.
Það sópaði að henni hvar sem hún
fór. Gjarnan í peysufötum með fal-
lega fléttað hárið. Hún hafði gaman
af því að tala við fólk og minnug var
hún með afbrigðum. Hún var hrókur
alls fagnaðar þegar hún vildi, enda
málfar og frásagnargleði í besta lagi
á góðri stund. Hún var gestrisin svo
af bar og vænt þótti henni um er við
gerðum henni mögulegt að taka á
móti gestum á stórafmælum hennar
í seinni tíð. Hún hélt sinni andlegu
reisn allt fram til þess árs, en bundin
við rúmið hin síðari ár vegna fót-
brots sem ekki greri. Hún sagðist
vera sátt við að deyja, enda aldurinn
orðinn 98 ár og þreyta farin að gera
vart við sig. Hún var þakklát fyrir
þjónustuna í Seljahlíð og bar lof á
starfsmenn sem önnuðust hana þar.
Hún var trúuð og treysti himnaföð-
umum fyrir sinni forsjá.
Mér er efst í huga þakklæti til
Jónu Sigríðar fyrir ánægjuleg kynni
og vináttu sem aldrei bar skugga
á. Fyrir umhyggju hennar gagnvart
mér og minni fjölskyldu og allar þær
stundir sem við áttum með henni.
Margs er að minnast er sómakon-
an Jóna Sigríður á í hlut, en ég veit
að lengri minningargrein hefði verið
henni lítt að skapi.
Guð geymi þig kæra vinkona.
Gunnar Þorláksson.
Erfídrykkjur
iM i
HÓTEL
REYKJAVIK
Sigtúni 38
Upplýsingar í síma 568 9000
ÞÉÍÐJúbXGuá iH. áÉárÉiiiBÉá1 iW 37
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
KLARA INGVARSDÓTTIR,
Aflagranda 40,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur sunnudaginn
14. september.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni kl. 13.30.
föstudaginn 19. september.
Vilhelm S. Sigurðsson,
Sigurmundi Óskarsson, Olga Þorsteinsdóttir,
Eva Vilhelmsdóttir,
Elín Vilhelmsdóttir,
Sigurður Vilhelmsson,
Málfríður Vilhelmsdóttir,
Ingvar Vilhelmsson,
Kjartan Ólafsson,
Stefán Helgason,
Sigurlaug Sveinsdóttir,
Kristján Thorarensen,
Kristín Sandholt,
barnabörn og barnabarnabörn.
JÓHANNA SKÚLADÓTTIR,
Ytri-Tungu,
sem lést sunnudaginn 7. september, verður jarðsungin frá Húsavíkur-
kirkju miðvikudaginn 17. september kl. 14.00.
Jóhannes Björnsson,
Ásbjörn Jóhannesson,
Sigurveig J. Hultqvíst, Bengt Hultqvist,
Guðrún Jóhannesdóttir, Jón Heiðar Steinþórsson,
Þorgils Jóhannesson, Aðalheiður Stefánsdóttir,
Snjólaug Jóhannesdóttir,
Helgi Jóhannesson, Elín S. Jónsdóttir,
Hrefna Jóhannesdóttir, Jakob Ragnarsson,
Helga Jóhannesdóttir.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
ÓSKAR SVEINBJÖRNSSON,
Sléttuvegi 13,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum hinn 14. septem-
ber sl.
Útförin verður auglýst síðar.
Jóna Ágústsdóttir,
Sveinbjörn Óskarsson, Ingibjörg S. Gísladóttir,
Ásgeir Óskarsson, Guðrún Árnadóttir
og barnabörn.
Esther Gunnarsson,
Gunnar Guðnason, Helga Magnúsdóttir,
Helgi Guðnason, Elín Guðjónsdóttir,
Kristinn Guðnason, Harpa Dóra Guðmundsdóttir.
+
Ástkær tengdamóðir mín og amma okkar,
GUÐBJÖRG GUÐNADÓTTIR,
lést á Landakotspítala 13. september.
+
Ástkær faðir okkar,
RAGNAR KONRÁÐSSON,
f. 13. júlf 1927,
lést á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund þann
2. september sl.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug.
Fyrir okkar hönd og annarra aðstandenda,
Aðalbjörg Ragnarsdóttir,
Konráð Ragnarsson,
Rúnar Ragnarsson.
+
Eiginmaður minn,
VALTÝR HÁKONARSON
fyrrverandi framkvæmdastjóri,
er látinn.
Ingunn Eyjólfsdóttír.
i