Morgunblaðið - 22.11.1997, Page 44

44 LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HAFDÍS
ANDERSEN
+ Hafdís Ander-
sen fæddist í
V estmannaeyjum
21. desember 1949.
Hún lést á sjúkra-
húsi Vestmannaeyja
11. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jónína
Rakel Friðbjarnar-
dóttir, f. 19. ágúst
1918, d. 23. maí
1993, og Knud And-
ersen, f. 23. mars
1913. Systkini Haf-
dísar eru Pétur
Andersen, f. 16. des-
ember 1943, og Ingibjörg Jó-
hanna Andersen, f. 14. desem-
ber 1939, maki Óskar Þórarins-
son, f. 24. maí 1940, og eiga
þau fimm börn.
Hinn 10. apríl 1977 giftist
Hafdís Sigurbirni
Hilmarssyni, f. í
Vestmannaeyjum
3. janúar 1954. For-
eldrar hans eru
hjónin Jónína Mar-
grét Ingibergsdótt-
ir, f. 6. júní 1931,
og Hilmar Sigur-
björnsson, f. 8.
október 1928. Haf-
dís og Sigurbjörn
eignuðust þrjár
dætur: Sædísi, f.
21. desember 1976,
unnusti hennar er
Jóhannes Egilsson,
f. 7. apríl 1977; Dröfn, f. 6.
september 1979; og Sif, f. 22.
október 1982.
Útför Hafdísar fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku mammá. Ég á svo erfitt
með að skrifa þessar linur því að
orðin eru öll þama en eru einhvern
veginn ætluð þér nálægri. Mér
fannst þú svo dugleg í öllum þínum
veikindum og í fimm ár barðist þú
eins og hetja fyrir lífi þínu og gafst
aldrei upp. Oft héldum við að þú
værir að fara en hjarta þitt var svo
sterkt og lífsviljinn var svo mikill
að alltaf komstu aftur. En svona
varstu, svo dugmikil og gerðir oft
miklu meira en þú gast, eins og
fara í vinnuna þótt fárveik værir
en lést þig samt hafa það.
En það er svo oft í lifinu þar sem
mikilvægt er að hafa mömmu sína.
Til dæmis þegar maður eignast
böm, maður fer að búa o.fl. og þar
sem þú hefðir verið stór þátttak-
andi. Svo áttum við sama afmælis-
dag og höfum alltaf haldið upp á
hann saman og þú sagðir oft að
ég væri besta afmælisgjöf sem þú
hefðir fengið. Mér er sérstaklega
minnisstæður afmælisdagurinn
okkar í fyrra, þegar ég varð tvítug
og útskrifaðist sem stúdent sama
dag. Það að þú gast tekið þátt í
því er ég þakklát fyrir.
í sumar þegar ég og Jóhannes
keyptum okkur bíl þá langaði mig
svo að bjóða þér í bíltúr en þú varst
á spítalanum og svo var leiðinlegt
veður þannig að við skoðuðum hann
úr glugganum og þér þótti hann
svo fallega rauður.
En núna ertu farin, þú varst svo
veik, að maður bað til guðs að stríð-
ið færi að taka enda og að þú þyrft-
ir ekki að beijast mikið lengur. Og
svo þegar allt var yfírstaðið og þú
varst farin, þá varstu svo falleg,
svo mikill friður yfír þér og þjáning-
arsvipurinn var farinn. Eg veit að
Rakel amma hefur tekið vel á móti
þér.
Ég man að í eitt skipti töluðum
við opinskátt um dauðann og þú
sagðir að þú værir ekki hrædd við
hann, heldur það að deyja frá pabba
og okkur stelpunum. En ég veit
það, elsku mamma mín, að við eig-
um eftir að sakna þín óskaplega
mikið og missirinn er mikill, ekki
bara hjá mér, pabba og systrum
mínum heldur líka hjá afa, Pétri
og Ingu systur þinni sem stóð með
þér í gegnum öll veikindin eins og
hetja.
En ég veit líka að á öllum stund-
um, hvort sem þær verða gleði- eða
sorgarstundir, þá verður þú hjá
okkur og fylgist með okkur.
Mér þykir svo vænt um þig.
Þér þakka ég, móðir, fyrir trú og tryggð;
á traustum grunni var þín hugsun byggð.
Þú striddir vel, uns striðið endað var,
og starf þitt vott um mannkærleika bar.
Hvíl þig, móðir, hvíl þig, þú varst þreytt;
þinni hvíld ei raskar framar neitt.
Á þína gröf um mörg ókomin ár,
ótal munu falla þakkartár.
(Jóhann M. Bjarnason.)
Þín dóttir,
Sædís.
Elsku mamma. Nú þegar þú ert
farin, er svo margt sem fer í gegnum
huga minn. Minningar sem eru svo
dýrmætar, en einnig hugsunin um
það hve mikið ég á eftir að gera og
það að þú hefðir verið svo stór hluti
þess. Ég hefði svo innilega óskað
þess að þú hefðir verið lengur. Við
stelpurnar eigum eftir að gefa þér
svo mikið, þú gafst okkur stóran
hluta af þér og við áttum eftir að
sýna þér margt og gefa þér minning-
ar sem við mundum eiga saman.
En þú fórst svo snemma að við náð-
um ekki að gefa þér allt sem hægt
hefði verið, en við gáfum þér allt
sem við gátum á þeim stutta tíma
sem við fengum með þér. Ég veit
að þú gerðir allt sem þú gast til að
vera lengur hjá mér, en ég veit líka
að þú varst tekin frá mér til að gegna
einhverju æðra hlutverki.
Þú varst svo mikil hetja. Þú barð-
ist svo innilega við að vera lengur
hjá okkur og ég hefði ekki getað
trúað því að nokkur manneskja væri
svona sterk. Þú varst veik í rúm
fímm ár en frá því í ágúst í fyrra
fengum við að vita að nú væri
krabbameinið komið það langt að
þér yrðir ekki bjargað og óvíst hve
langt þú ættir eftir. Fjórum sinnum
eftir þetta lást þú fyrir dauðanum
og okkur sagt að nú væri tíminn
kominn, en þú sigraðir dauðann
þrisvar sinnum. Okkur var sagt að
þú hefðir svo sterkt hjarta. Og
mamma mín, ég veit að þú varst
orðin þreytt á bæði líkama og sál,
en þú sagðir við okkur einu sinni
að þú værir sko alls ekki hrædd við
dauðann heldur við það að fara frá
pabba og okkur stelpunum.
Mamma manns er eitt af því stór-
kostlega, besta og mikilvægasta sem
maður eignast í lífinu og fyrir mér
hefði ég ekki getað öðlast neitt
betra. Þú stóðst með okkur eins og
klettur og það var alveg sama hversu
veik þú varst, aldrei gafstu upp eða
lést á sjá. Ég veit að þessu gat eng-
inn breytt og því verð ég að hugga
mig við þessar yndislegu minningar
sem þú skildir eftir og ég mun varð-
veita þær að eilífu. Ég veit að þú
fylgist með mér í gegnum allt, eins
og þú sagðir einu sinni, og ég skal
lofa þér því að standa við það sem
við töluðum um, að vera sterk, halda
áfram að komast í gegnum þetta allt.
Elsku mamma, ég mun aldrei
gleyma þér og takk fyrir allt.
Þín dóttir,
Dröfn.
í dag kveðjum við Hafdísi frænku
okkar og vinkonu en hún beið lægri
hlut í baráttu sinni við illvígan sjúk-
dóm sem enn reynist vísindunum svo
erfítt að ráða við. Barátta hennar
var hetjuleg og hún sýndi best hve
hugrökk og dugleg Hafdís hefur alla
tíð verið. í baráttu sinni naut hún
óeigingjarns stuðnings fjölskyldu
sinnar og aðstandenda, stuðnings
sem er ómetanlegur fyrir alla fjöl-
skylduna.
Við frændsystkinin sem erum
fædd og alin upp í sama húsi mynd-
uðum strax í bemsku vináttu, en
grunnur vináttu og velvildar fjöl-
skyldna okkar var lagður löngu fyr-
ir fæðingu okkar þar sem feður okk-
ar eru bræður og hafa alla sína ævi
verið í sambýli hvor við annan. Auk
þess voru mæður okkar alla tíð góð-
ar vinkonur.
Á sjötta áratugnum var gott að
vera ungmenni á Hásteinsveginum.
Áhyggjuleysi æskuáranna einkenndi
líf og starf. Ærsl og glens ríktu í
stórum barnahópi og í þeim hópi var
Hafdís ávallt kát og skemmtileg. í
minningunni skein sólin í uppvexti
okkar og sameiginlegar skemmti-
ferðir vestur í Hraun eru fegurstu
minningar æskuáranna. Þá fóru allir
íbúar hússins með nesti og góða
skapið og nutu útivistar með leikjum
og samveru.
Eins og gengur yfírgáfu ungarnir
hreiðrin og Hafdís og Sibbi reistu
sér myndar hús vestur í Hrauni þar
sem við höfðum sem börn leikið sam-
an og notið lífsins. Heimili þeirra
hjóna var fallegt og myndarlegt og
bar smekkvísi þeirra og natni glöggt
vitni. Þau hjónin eignuðust þijár
yndislegar dætur sem hafa fengið
allt það besta í arf frá foreldrum
sínum. Dætumar hafa veri ómetan-
legur styrkur fyrir foreldra sína í
þeim miklu erfiðleikum sem að baki
eru. Hafdís og Sibbi hafa alla tíð
verið miklir og góðir vinir Knuds,
föður Hafdísar, og hafa reynst hon-
um sérstaklega vel frá því hann
missti Rakel konu sína. Missir hans
er því mikill.
Éftir því sem árin liðu urðu sam-
verustundirnar færri, en vinátta
okkar og væntumþykja hefur alltaf
haldist. í gleði og sorg hafa fjöl-
skyldumar ávallt stutt hver aðra en
nú er stórt skarð höggvið í þann
hóp, skarð sem seint verður fyllt.
Eftir lifír minning um góða frænku
og vinkonu.
Við sendum fjölskyldu Hafdísar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur öll.
Systkinin Hásteinsvegi 29.
Kær frænka, skólasystir og vin-
kona er horfin eftir erfiða baráttu.
Enn á ný emm við minnt á að ekk-
ert varir. Eftir eigum við minningar
og minningabrot um Hafdísi Anders-
en sem háði sína hinstu hildi af fá-
dæma dugnaði og hetjuskap.
Ég man ekki eftir mér öðruvísi en
í vinfengi - og oft í nánu sambandi
- við Hafdísi og hennar fólk. Við
vomm jafnöldmr, bræðradætur og
síðar skólasystur í gegnum barna-
og gagnfræðaskóia í Vestmannaeyj-
um. í barnaskóla vorum við sessu-
nautar frá fyrsta degi og vomm
þeirrar gæfu aðnjótandi að njóta
handleiðslu kennarahjónanna Árn-
þrúðar Björnsdóttur og Karls Guð-
jónssonar.
Á leið heim úr skóla var iðulega
komið við heima hjá Hafdísi á Há-
steinsvegi 27, þar sem Rakel gaf í
svanginn og Knud frændi leit yfir
skólabækurnar og hjálpaði til með
stærðfræðina - og hætti ekki fyrr
en búið var að ganga frá dæmum
af þeirri einstöku snyrtimennsku
sem honum var í blóð borin. Hafdís
bjó yfír sömu auðmýkt og sama lítil-
læti. Það einkenndi allt hennar fas
og framkomu. Aldrei mátti til dæm-
is dást að ljósa hárinu sem stimdi
svo glæsilega á - það var ekki henn-
ar „deild“ að taka við skjalli!
.Æskuárin í Eyjum liðu áhyggju-
laust eins og á að vera; aðaláhyggj-
urnar vom myndirnar í 12 ára pass-
ana og valið á fermingarkápunum!
Eftir að leikjum á Gvendar Bö-plan-
inu lauk tók skátafélagið Faxi við.
Þar var skátastarfíð tekið föstum
tökum og alvarlegum; toppurinn var
auðvitað að komast á landsmótið á
Þingvöllum 1962. Seinna stofnuðum
við Hafdís, ásamt nokkmm vinkon-
um, skátaflokk þar sem slegið var
á léttari strengi og aðal takmarkið
var að skemmta okkur og öðmm
með yfírmáta væmnum sönguppá-
komum.
Stundum slettist upp á vinskapinn
- en það stóð aldrei lengi og sjaldn-
ast mundum við stundinni lengur
um hvað deilan hafði staðið. Eins
og gengur skildu leiðir þegar kom
fram á unglingsárin, hvor fór í sína
áttina. En þrátt fyrir fjarlægðir og
langar fjarverur var alltaf strengur
á milli okkar - það var alltaf eins
og við hefðum bara hist í gær.
Hafdís var hreinskiptin og heið-
arleg kona. Hún var hvorki fram-
hleypin né framagjöm en hafði heil-
brigðan metnað fyrir sig og sína.
Hún var strangheiðarleg og hafði
ákveðnar skoðanir á flestum málum.
Hún var tiygg vinum sínum og fjöl-
skyldu og lét væntumþykju sína í
ljós án yfírlætis eða ofgnóttar.
Ótímabært fráfall Hafdísar
frænku minnar og vinkonu er ekki
aðeins áfall fyrir flölskyldu hennar,
nánustu vini og stóran frændgarð -
Eyjamar hafa misst eina af sínum
tryggustu og bestu dætrum.
Kæra frænka, megi algóður Guð
varðveita og vemda minningu þína
og veita ástvinum þínum huggun og
styrk - Sigurbirni og dætrunum
Sædísi, Dröfn og Sif, Knud föður-
bróður mínum, systkinunum Pétri
og Ingu Hönnu, fjölskyldum þeirra
og tengdafólki.
Far þú í friði.
Júlía.
Það er með miklum trega að ég
skrifa þessar fátæklegu línur um
frænku mína Hafdísi Andersen. Þeg-
ar litið er um farinn veg em minning-
amar margar, allar eru þær bjartar
og fullar af lífi eins og einkenndi
hana frænku mína. Það var gaman
í garðinum á Hásteinsveginum þegar
við lékum okkur þar sem böm og
lífið svo áhyggjulaust. Mér fannst
garðurinn svo gífurlega stór og trén
himinhá. í áranna rás hefur annar
garður tekið við, hann minnkað að
mun og aðrar leikreglur hafðar í
frammi.
Mikill samgangur var milli fjöl-
skyldna okkar þegar við vorum ung.
Ég minnist þess þegar við vomm
táningar og fórum austur á Vopna-
Qörð á síldarsöltunarplanið hjá
Kidda frænda, en mamma var þar
ráðskona og vænti ég að það hafí
ráðið úrslitum að Hafdís fékk að
fara svo ung. Þær voru þijár saman
úr Eyjum, Hafdís, Gugga og Dísa,
allar hressar og fullar af fjöri. Ég
rakst á gamlar myndir frá þessum
tíma pg rifjaðist margt skemmtilegt
upp. í minningunni er eins og þær
stöllur hefðu alltaf verið með stórar
rúllur í hárinu, mikill tími og fyrir-
höfn fór í að halda þessu í horfinu.
Þetta er aðeins brot af þeim góðu
minningum sem ég á frá þessum
tíma.
Hafdís var dugleg við vinnu og
myndarleg í verkum sínum, enda
átti hún ekki langt að sækja það.
Eftir þennan skemmtilega tíma fyrir
austan héldum við sitt í hvora átt-
ina, hún hóf búskap í Vestmannaeyj-
um og ég fluttist af landi brott.
Okkar fundir urðu sífellt stopulli er
árin liðu, en hittumst þó af og til í
Akurgerði í húsi foreldra minna og
stöku sinnum í Vestmannaeyjum.
Þessi ógnvaldur sem hún barðist
svo hetjulega við og hafði áður kom-
ist í kynni við, hafði yfirhöndina í
þetta sinn, þrátt fyrir bænir og von-
ir. Ég sá Hafdísi síðast í Reykjavík
í september sl. Þá var hún á Land-
spítalanum en á leið út í Eyjar. Þrátt
fyrir hversu veik hún var, slógum
við á létta strengi og ég dáðist að
styrk hennar. í blóma lífsins er hún
hrifín brott frá ungum dætriim, eig-
inmanni, fullorðnum föður og systk-
inum. Við hjónin biðjum algóðan Guð
að veita ykkur öllum styrk á þessari
erfíðu stundu.
í söknuði eigum við fallegar minn-
ingar um elskulega konu.
Sigþór og Stella.
Elsku vinkona. Nú er komið að
því að kveðja í bili eftir þriggja ára-
tuga vináttu sem aldrei bar skugga
á. Minningar okkar mun ég geyma
í hjarta mínu, þær voru ekki aðeins
okkar heldur tengjast fjölskyldum
okkar. Þær eru ófáar ánægjustund-
irnar sem við höfum átt saman. Síð-
ustu ár hafa verið þér erfið vegna
veikinda en þú hefur ætíð staðið upp
úr sem hetja og það verður þú alltaf
í mínum huga. Elsku Sibbi, Sædís,
Dröfn, Sif, Knútur og fjölskyldur.
Ég votta ykkur mína innilegustu
samúð. Guð blessi ykkur öll.
Hafíð skein sem skyggður spegill,
skipið rann sem ör.
Það var einhver yndisljómi yflr þeirri fór.
Vonarljómi, - líkt og byði lukkan vinahót,
og við hafsbrún lága lýsti langþráð
meinabót.
(Jón Trausti.)
Hjördís Svavarsdóttir.
Klukkan var fímm að nóttu og
ég vaknaði viÁ það að mamma mín
öskraði í símann. Svo sagði hún:
Þetta er Nína í Keflavík, það er far-
ið að gjósa í Eyjum, strákar, strák-
ar, kveikið á útvarpinu. Það leið fram
að hádegi, í undarlegu tómarúmi,
og svo birtust Hafdís og Sibbi á sti-
gapallinum. Það þurfti ekkert að
segja, fólk féll grátandi í faðm hvert
annars. Það kom aldrei til greina
annað en þau byggju hjá okkur í
Hlíðunum. Þetta var í eina skiptið
sem ég sá Hafdísi gráta.
Hjördís systir mín og Hafdís
kynntust í Kaupmannahöfn. Þær
höfðu farið þangað um tvítugt hvor
i sínu lagi, í einhveijum hippaerind-
um. Þar gengu þær götuna fram
eftir veg og bundust böndum sem
hafa ekki slitnað fram að þessu.
Eftir það var Hafdís í hugarheimi
okkar bræðra eingöngu: Hafdís vin-
kona. Þær komu heim til íslands og
Hjödda fór út til Eyja að vinna í fiski.
Böndin bundust betur.
Samgangur milli fjölskyldnanna
jókst og það var því ákaflega eðli-
legt að Sibbi og Hafdís kæmu sér
fyrir hjá okkur til bráðabirgða þegar
gosið hófst. Þó að eldgosið hafí fyrst
og fremst verið ógn og skelfing fyr-
ir Eyjabúa er þessi tími í huga mér
mest tengdur lífi og fjöri. Eg var
stráklingur og kunni fjölmenninu á
heimilinu vel og þeirri gleði sem
fylgdi Hafdísi eilíflega. Það var því
ekki laust við að ég kviði þeim tíma
er gosinu lyki. Enda fór það svo að
mér fannst tómlegt á heimilinu eftir
að þau skötuhjú fluttu annað.
Eg hef ekki oft séð Hafdísi eftir
að systir mín hóf sjálf búskap en í
hvert skipti mætti mér samt sama
innilega gleðibrosið. Það er því öðru
sinni sem ég fínn fyrir tómleika þeg-
ar Hafdís hefur lagt í sína hinstu
ferð. Ég myndi innilega vilja vera
við útför hennar en á því miður ekki
heimangengt svo ég verð að láta
þessi fátæklegu kveðjuorð duga til
að votta henni virðingu mína og fjöl-
skyldu hennar innilega samúð.
Hvíl í friði.
Hörður Svavarsson.
Hún Hafdis Andersen er dáin; tíð-
indin bárust okkur, bekkjarsystk-
inum hennar frá Vestmannaeyjum,
að morgni 11. nóvember. Fréttin
kom ekki á óvart því að nú var erf-
iðri baráttu lokið.
Það er tæpt ár síðan við „1949-
systkinin" misstum hana Tobbu
(Þorbjörgu Sigurfinnsdóttur) úr
hópnum, og nú er hún Hafdís „í
okkar bekk“ dáin. Báðar féllu þær
fyrir krabbameininu.
Minningarnar hrannast upp og
renna framhjá hver af annarri.
Bamaskólaárin liðu hjá með öllum
sínum skemmtigöngum og leikjum,
en síðan færðum við okkur upp á
hólinn í Gagnfræðaskólann. Þar vor-
um við síðasta skólaárið sem Þor-
steinn Þ. Víglundsson starfaði, en
Eyjólfur Pálsson tók við af honum.
Að loknum skóla lá leið Hafdísar út
á vinnumarkaðinn og fór hún meðal
annars að vinna í síld á Vopnafírði
og um skeið vann hún í Danmörku.
Á þessum árum skildu leiðir okkar
og við fórum svolítið hvert í sína
áttina. Flestir hófu svo búskap og
komu upp fjölskyldu.
Með svokölluðum árgangs- eða
fermingarmótum, sem 1949-
árgangurinn hefur haldið 1983,
1988 og 1993, hafa svo „hin gömlu
kynni“ verið endurnýjuð og sam-
heldni og samgleði hópsins verið
mikil.