Morgunblaðið - 24.01.1999, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 24. JANÚAR 1999
*-------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGIBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Ingibjörg Guð-
mundsdóttir
sjúkraliði fæddist á
Hrauni í Keldudal
12. júní 1917. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 16.
janúar síðastliðinn.
Poreldrar hennar
voru Guðrún Björns-
dóttir ljósmóðir og
Guðmundur Guð-
mundsson skipstjóri.
Ingibjörg átti fimm
- systkini, Guðmundu,
f. 1909, Björn, f.
1910, Ólöfu, f. 1912,
Bergljótu, f. 1914, og Gissur, f.
1920, og er Gissur einn á lífi af
systkinunum. Einnig ólst upp á
heimilinu Jóhannes frændi
þeirra. Hann er einnig látinn.
Ingibjörg fluttist með foreldrum
sínum, 1921, þá fjögurra ára
gömul, til Þingeyrar við Dýra-
fjörð, þar sem hún var í barna-
skóla.
í maí 1940 giftist Ingibjörg
Ingólfi Stefánssyni, d. 1. mars
1993. Börn þeirra eru: 1) Emil, f.
14.4. 1942, prentari, kvæntur
Jónínu G. Haraldsdóttur. Börn
þeirra eru Guðrún Björk, f. 8.12.
1960, Laufey Andrea, f. 2.1.
1963, Haraldur, f. 17.7. 1968.
Sonur Emils, Þorsteinn, f. 26.5.
1978. 2) Guðmundur, f. 24.9.
1943, tæknifræðingur, kvæntur
Sigríði Einarsdóttur, börn
þeirra eru: Guðmundur, f. 14.5.
1966, Rósa, f. 17.3. 1976, María,
f. 15.8. 1985. 3) Stefán, f. 12.5.
1946, skriftvélavirki, kvæntur
Guðrúnu Ragnars-
dóttur. Börn þeirra
eru: Ragnar Ingi, f.
5.12. 1964, Ingibjörg,
f. 6.11. 1967, Ingólf-
ur, f. 13.1. 1970, Mar-
grét Þórunn, f. 29.11.
1978 og Stefán Gest-
ur, f. 21.2. 1982. 4)
Þorsteinn, íþrótta-
kennari, f. 28.10.
1949, d. í ágúst 1974,
kvæntur Ingibjörgu
Harðardóttur. 5)
Kristinn, f. 18.5.
1951, kvæntur Birnu
Kristínu Svavarsdótt-
ur. Börn þeirra eru: Svava, f.
26.11. 1974, Ásdís, f. 18.5. 1979,
og Sigurbjörn, f. 19.3. 1987. Lan-
gömmubörnin eru orðin níu.
Ingibjörg stundaði nám í Héraðs-
skólanum Laugarvatni 1933-35.
Fjölskyldan fluttist til Reykjavík-
ur 1933. Hún stundaði ýmsa
vinnu þar til hún giftist, en helg-
aði sig síðan fjölskyldunni; eigin-
maðurinn á sjónum. Árið 1966 út-
skrifaðist hún sem sjúkraliði. Var
í fyrsta hópnum sem útskrifaðist.
Hún starfaði á Slysavarðstofunni,
en síðan sem sjúkraliði á barna-
deild Hringsins, þegar barnageð-
deildin tók til starfa þar. Síðustu
árin vann hún á öldrunardeild
LÍ. Hún tók þátt í félagsstörfum
sjúkraliða og var í stjórn félags-
ins um tíina. Var hún gerð að
heiðursfélaga þess.
Utfor Ingibjargar fer fram frá
Áskirkju á morgun, mánudaginn
25. janúar, og hefst athöfnin
klukkan 15.
Hlýja og notalegheit koma íyrst
‘ upp í huga minn þegar ég hugsa til
Ingibjargar tengdamóður minnar.
Ingibjörg var þannig að öllum þótti
vænt um hana og vissu að hún var
réttsýn og greind kona sem gott var
að ráðfæra sig við.
Ingibjörg var hæglát, hafði
ákveðnar skoðanir og las mikið. Við
sem þekktum hana náið vissum hvar
við höfðum hana þegar rætt var um
kjaramál láglaunafólksins, nauðsyn
þess að unga fólkið menntaði sig,
þegar umræður voru í íjölskyldu-
boðum um réttindi þeirra sem búa á
fámennum stöðum úti á landi til þess
að njóta jafnræðis t.d. til heilbrigðis-
þjónustu og þannig mætti áfram
telja. AUtaf dáðist ég að því hve mál-
-efnaleg Ingibjörg var og róleg í um-
ræðunni og hve vel hún kom sínum
sjónarmiðum til skila.
Ingibjörg starfaði til margra ára
að ýmsum félagsmálum og sat meðal
annars í stjóm Sjúkraliðafélagsins í
nokkur ár. Ingibjörg ferðaðist mikið
með eiginmanni sínum, Ingólfí Stef-
ánssyni, bæði innanlands og erlend-
is. Fjölskyldan kom ætíð saman þeg-
ar þau komu úr siglingum til að
skoða myndir og heyra ferðasöguna.
Stundum höfðu þau Ingibjörg og
Ingólfur þá matbúið einhverja
spennandi rétti frá því landi sem þau
voru að koma frá, t.d. minnist ég
þess þegar þau höfðu dvalið einn
mánuð í Portúgal. Þá buðu þau til
ikvöldverðar við heimkomuna, á
borðum voru 6 tegundir af spenn-
andi saltfiskréttum. Þau útskýrðu
fyrir okkur hvemig hver réttur var
matreiddur og sýndu okkur matar-
uppskriftir sem þau höfðu útvegað
CrfiscPrykkjur
VettÍA9ðhú/id
GAPi-mn
Síini 555 4477
Skreytíngar við
öll Uekifari
Alvöru skreytínga-
verkstaði
Kransar
Rauðihvammur Kistuskreytingar
v/Suðurlandsveg, IlORvik. BrúSarvendir
sér. Þessar stundir og fleiri geymi
ég í huga mér um ókomna tíð.
Kæra Ingibjörg, ef til vill eru
vistaskiptin þér ekki óljúf. Síðustu
mánuðir hafa verið þér erfiðir. Á
kveðjustund koma minningar upp í
hugann, hver af annarri líða þær hjá
og mynda hugljúfa mynd sem
gleymist ekki. Kæra Ingibjörg, ég
vil þakka þér fyrir allt það sem þú
hefur veitt mér í gegnum árin. Megi
Guð vera með þér.
Bima Kr. Svavarsdóttir.
Fregnin um andlát Ingibjargar
Guðmundsdóttur, tengdamóður
minnar, kom mér ekki á óvart, því
lengi var hún búin að berjast við erf-
iða sjúkdóma. Fyrst var það
alzheimers-sjúkdómurinn sem er
skelfilegur bæði fyrir þann er fyrir
honum verður og einnig fyrir að-
standendur. Ingólfur var sem klett-
ur við hlið hennar í þeim ólgusjó sem
sjúkdómurinn olli. Að Ingólfi látnum
var Imbu ekki stætt einni og hún
flutti inn á Skjól. Loks var það
krabbameinið sem náði yfirhöndinni
og batt enda á göngu hennar hér á
meðal okkar hinn 16. janúar sl.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
þinn hér né sögu, kæra Imba, slíkt
hefði ekki verið þér að skapi. En
þegar ég lít til baka birtast myndir í
huga mér og þeirra vil ég minnast.
Fyrsta myndin er frá eldhúsinu á
Sundlaugaveginum, þú að elda salt-
kjöt og baunir og býrð til kart-
öflumús í stóru Ballerup-hrærivél-
inni og magnið var ekki í neinu sam-
ræmi við það sem ég átti að venjast.
Næst sé ég þig fyrir mér í sundlaug-
unum, þegar þú kenndir mér að nota
heitasta pottinn, gamla gufubaðið og
hvernig ætti að nota slökunarher-
bergið á eftir, vafinn inn í sérstaka
poka sem þú hafðir saumað.
Við urðum fyrir þeirri erfiðu lífs-
reynslu að maðurinn minn, sonur
ykkar Ingólfs, lést tæplega 25 ára
gamall. í kjölfar þess bjó ég heima
hjá ykkur Ingólfi í eitt ár og er mér
það ógleymanlegt. Að fínna alla þá
hlýju, umhyggju og nærgætni sem
þið sýnduð reyndist mér ósegjanleg-
ur styrkur. Um tíma vorum við
einnig samstarfskonur á bama- og
unglingageðdeild, en þar hafðir þú
unnið frá stofnun deildarinnar. Þar
fann ég skýrt að það var mér til
tekna að vera kynnt sem tengda-
dóttir þín.
Er ég síðan fluttist frá Reykjavík
og dvaldist úti á landi og síðan er-
lendis næstu 10 árin, byggðist okkar
samband á því trausti og væntum-
þykju sem skapast hafði. Þið Ingólf-
ur heimsóttuð mig til Akureyrar,
ísafjarðar og Svíþjóðar og fylgdust
vel með mínum högum.
Og er ég eignaðist dóttur bárust
gjafir til hennar og sendendur voru
afi og amma á Sundlaugavegi. Auð-
vitað heimsóttum við ykkur í hvert
skipti sem við komum í bæinn og nú
kemur upp mynd af heimsókn til
ykkar þegar dóttir mín var u.þ.b.
tveggja ára. Hún þurfti að fá sér lúr
og við lögðum hana í hjónarúmið.
Nokkru seinna heyrðum við einhver
hljóð og litum inn, þá var litla daman
að prafa snyrtivörurnar þínai' og
óreiðan var töluverð. Viðbrögð þín
voru að sækja myndavélina og við
hlógum mikið. Inga Sól minnist þín
sem ömmu á Sundlaugaveginum,
með stóra góðu hendurnar.
Er ég kveð þig era eingöngu
þakkir í huga mér. Þú og Ingólfur
höfðuð mikil og góð áhrif á líf mitt
og minnar fjölskyldu í öll þau ár sem
við áttum samleið.
Ingibjörg Harðardóttir.
Okkur systurnar langar að minn-
ast Ingibjargar Guðmundsdóttur
sjúkraliða sem var gift fóðurbróður
okkar, Ingólfi heitnum Stefánssyni,
skipstjóra og Iöngum framkvæmda-
stjóra Farmanna- og fískimanna-
sambandsins.
Imba, eins og hún var alltaf kölluð
í okkar fjölskyldu, var ákaflega
sterk og sjálfstæð kona. Eins og við
minnumst hennar fyrst var hún önn-
um kafm við að stýra stóra heimili í
löngum fjarverum manns síns á sjó.
Þau Ingólfur eignuðust fimm drengi
með stuttu millibili þannig að í nógu
var að snúast. Margs er að minnast
þegar við hugsum til Ingibjargar því
að fjölskyldur okkar vora mjög nán-
ar, samskiptin tíð, synii- þeirra hjóna
á svipuðum aldri og við systkinin og
mikil vinátta á milli okkar barnanna.
Hin mörgu fjölskylduboð á afmæl-
isdögum og stórhátíðum eru okkur
minnisstæð, ekki síst vegna fjöragra
umræðna sem alltaf sprattu upp um
pólitík, landshagi og nýjustu bæk-
urnar. Oftar en ekki var gestum
skemmt því að Ingólfur og Imba
höfðu sérstakt lag á að vera á önd-
verðri skoðun, að því er virtist í
þeim tilgangi að hleypa fjöri í um-
ræðurnar. Sérstaklega minnumst
við með þakklæti jólaboðanna en við
eyddum alltaf aðfangadagskvöldi á
Sundlaugaveginum eftir að pabbi
okkar dó. Jafnframt var þar haldin
sameiginleg fermingaiveisla Guð-
mundar, eins sonanna, og minnar,
Sigríðar. Þegar leið að lokaprófum í
mennta- og kennaraskóla og þröngt
var heima hjá okkur stóðu dyrnar
opnar og Guðrán settist þar að við
próflesturinn.
Ingibjörg varði fyrstu hjúskapar-
árunum í að sjá um heimilið og
strákana á Sundlaugaveginum eins
og þeir voru ávallt kallaðir heima
hjá okkur. Eins og margar sjó-
mannskonur þurfti Imba að sjá um
fjármálin og stóð hún m.a. eitt sinn í
íbúðarkaupum fyrir hönd þeirra
hjóna af miklu sjálfstæði. Var móður
okkar minnisstætt að í eitt skipti
þegar Ingólfur kom af sjónum, kom
hann fyrst við heima hjá okkur á
Báragötunni og spurði þá: ,Vitið þið
nokkuð hvar ég á heima núna?“
Þóttist hann ekki vita hvernig málin
stæðu og vildi af sinni venjulegu
kerskni koma því á framfæri.
Þegar fór að hægjast um heima
fyrir vann Ingibjörg á Slysavarð-
stofunni í nokkur ár en tók síðan
sjúkraliðapróf og vann við slík störf
lengi, m. a. á barnageðdeild Land-
spítalans. Við þetta æxluðust mál
þannig að við systur áttum saman
við hana að sælda í vinnu og félags-
málum einnig. Þannig var önnur
okkar samtíma henni við vinnu á
bamageðdeild og hin kynntist þeirri
hlið hennar hve framsækin hún var í
félagsmálum sjúkraliða en hún var
tránaðarmaður og sat bæði í stjóm
Sjúkraliðafélags Islands og Starfs-
mannafélags ríkisstofnana um ára-
bil.
Fjölskylda Ingibjargar og Ingólfs
bjó lengst af á Sundlaugavegi 24 og
virtist alltaf vera nóg pláss þar, al-
veg sama hvað börnum og gestum
fjölgaði á því heimili. Alltaf var eins
og allar vistarverar væra í stærra
lagi en oft var verið að breyta þar og
bæta tilhögun og herbergjaskipan
eftir því sem hentaði fjölskyldunni
hverju sinni. Heimilið var sérstak-
lega smekklegt og hlýlegt og Ingi-
björgu þar ekki síst að þakka.
Samband fjölskyldna okkar varð
enn nánara en fýrr eftir að faðir
okkar systkina lést þegar við voram
á barnsaldri, en þá lögðu þau hjón
sig mjög fram um að sýna okkur öll-
um hlýhug og stuðning. Þar vorum
við alltaf velkomin, bæði úr okkar
daglegu sundlaugarferðum, úr skóla
eða við önnur tækifæri. Þetta var
ómetanlegur stuðningur fyrir móður
okkar sem aldrei verður nógsamlega
þakkaður. Við minnumst einnig
Imbu í eldhúsinu og strákanna þeg-
ar þeir vora að háma í sig hræring-
inn, þamba mjólk og hlusta á ræður
móður sinnar um hvernig þeir ættu
að haga sér og bregðast við varðandi
skólagöngu og tómstundir. Þetta
vora tápmiklir og hraustir drengir
sem ekki vora alltaf kyrrstæðir og
Imba varði þá oft af mikilli réttlætis-
kennd þegar eitthvað bjátaði á án
þess að vera vilhöll. Við systur feng-
um að heyra það eilíflega frá móður
okkar hvað strákarnir væra dugleg-
ir, þeh- vöskuðu upp heima hjá sér,
því gleymdum við stundum, og alltaf
vora þeir komnir í vinnu um leið og
skólafrí hófst. Þegar Guðrán var að
fara í skátaútilegu var það ekki látið
fram hjá mér fara að nú væra strák-
arnir á Sundlaugaveginum komnir í
fisk á Kirkjusandi í páskafríinu.
Þannig var samanburðurinn sífellt á
dagskrá en okkur öllum vel til vina.
Einstaklega gott var á milli þein-a
hjóna og kom það ekki síst í ljós
þegar Ingibjörg veiktist og erfiðleik-
ar bjátuðu á. Ingólfi var þá lagið að
sinna konu sinni af þeirri alúð og
nærfæmi sem til þurfti þegar hún
fann til vanmáttar síns vegna
minnistaps. Síðustu árin, eftir andlát
Ingólfs, dvaldi Ingibjörg á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli. Viljum við systur
þakka þá umhyggju sem hún veitti
okkur og þann styrk sem við sóttum
til hennar á uppvaxtarárunum og
alla tíð síðar.
Guðrún og Sigríður
Kristinsdætur.
Þegar Ingibjörg Guðmundsdóttir
er látin, þá minnumst við mai-gs,
enda er meira en hálf öld frá því við
hjónin fóram að búa í sama húsi með
þeim hjónum Ingibjörgu og Ingólfi
Stefánssyni, fyrst á Rauðarárstíg 11
og síðan á Sundlaugavegi 24.
Börn fæddut eins og gengur.
Þeim fæddust fimm mannvænlegir
drengir. Einn þeirra er látinn. Hjón-
um, sem bjuggu á neðstu hæð húss-
ins fæddust tveir drengir og við
hjónin áttum tvo. Það voru því níu
athafnasamir drengir um tíma á
Sundlaugavegi 24. Auk þess var um-
hverfið ríkt af fjörmiklu fólki á
bernsku- og æskuáram. Það var
samt svona að stelpu vantaði í
barnahópinn á Sundlaugavegi 24.
Það varð því almenn gleði þegar
okkur hjónum fæddist næsta bam,
tíunda barnið í húsinu, því það var
stúlka. Það var oft mikil glaðværð og
gáski hér í umhverfinu í uppvexti
þessara barna og oft hefur þurft að
beita viti og kænsku til að halda í
réttu horfi á svona stóra heimili,
sem var hjá Ingibjörgu og Ingólfi,
en þá hæfileika hafði Ingibjörg í rík-
um mæli. Hún þurfti líka á því að
halda, fremur vegna þess, að Ingólf-
ur var oft langdvölum fjarverandi
vegna atvinnu sinnar. Hennar hæfi-
leiki og dugur kom sér þá vel við
verk, sem maður hennar hefði ann-
ars staðið í, svo sem íbúðarskipti og
fleira þess háttar.
Þótt umsvif væra oft mikil með
unga fólkinu hér í húsinu og í um-
hverfinu, var það aldrei að nokkur
vonska skapaðist vegna þeirra.
Kæmi það fyrir að misskilningur
yrði, sem Ingibjörg taldi að gæti
verið hennar fólki viðkomandi, var
hún fljótust að koma til móts við
mann og kynna sér málið með allri
hógværð og vinsemd.
Þau hjónin voru bæði ötul við að
halda garðinum við húsið í góðu
standi. Um helgar og oft að kvöldi
aðra daga sinntu þau með alúð og
umhyggju blómum til skrauts og
öðra, sem hreinsa mátti og prýða
umhverfið. Ingi’ojörg hafði „græna
fingur" sem sagt er.
Þegar árin liðu og drengirnir fóra
að fara að heiman, minnkuðu annir á
heimili þeirra. Þá tók Ingibjörg það
fyrir að læra til sjúkraliða. Hún var í
fyrsta hópnum, sem lauk því námi.
Síðan starfaði hún við Geðdeild
bamaspítalans þar sem hún var
elskuð og virt sem besta móðir væri.
Þegar þessi gáfaða og vel gerða
kona varð fyrir sjúkdómi, sem smátt
og smátt sljóvgaði hug hennar allan,
var það slíkt áfall fyrir vandamenn
hennar og vini að þeim gat varla
skilist það eins og það var.
Við og börnin okkar minnumst
Ingibjargar eins og hún var við góða
heilsu. Dugandi, bráðskýrrar konu,
sem ekki vildi gera neinum rangt til
en færa allt til betri vegar og ekki
mátti vamm sitt vita.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur tO aðstandenda Ingibjargar.
Blessun fylgi minningu hennar.
Guðrún og Friðgeir Grímsson.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Amma mín er dáin og minning-
arnar leita á hugann, minningar um
ömmu og um afa sem er líka dáinn.
Ég man eftir sumrunum þegar ég
var barn. Ég man eftir hvað mér
fannst gaman að vera hjá þeim úti í
garði, innan um blómin sem amma
ræktaði af natni. Ég man eftir hvað
ég var sæl og ánægð eftir dagsverk-
ið en að launum fékk ég vænan
blómvönd sem ég fór með heim. Ég
man einnig eftir vetrardögunum
þegar dregið var fram garn og
prjónar en þau voru bæði vel fær á
prjónana. Ég man hvað ég var stolt
yfir prjónaskapnum hennar ömmu
sem þekktur var út fyrir fjölskyld-
una. Og enn situr í huga mínum sú
mynd af afa þegar hann situr hjá
systur minni og kennir henni að
prjóna. Kröftugar stjórnmálaum-
í'æður og umræður um helstu mál
líðandi stundar, sem brotin vora til
mergjar í stofunni heima hjá afa og
ömmu, koma einnig upp í huga mér
en þar hittist fjölskyldan og vinir
þeirra reglubundið. Ég held að eftir
þessar stundir hafi allir farið heim
bæði mettir á sál og líkama vegna
þess að stofan hjá afa og ömmu var
vettvangur þar sem allir fengu að
segja sínar skoðanir umbúðalaust.
Efst í huga mér eru þær stundir
sem ég og fjölskylda mín áttu með
ömmu og afa þegar þau heimsóttu
okkur til útlanda. Mér hitnaði um
hjartarætur að finna hversu ánægð
og stolt þau voru af barnabömunum
sínum. Ég var innilega glöð þegar
amina og afi voru hjá mér á ferming-
ardegi sonar míns, svo langt frá ætt-
ingjum og vinum. Og aldrei skal ég
gleyma þeiiri fögra stund sem við
áttum með þeim þegar afi varð 75
ára og okkur var haldin fín veisla í
gömlu höllinni skammt frá heimili
okkar. Amma og afi voru samhent
og stóðu vörð um öll börnin sín. Það
er fyrirmynd okkur öllum sem nut-
um samfylgdar þeirra.
Guðrún Björk.
Ég á svo margar góðar minningar
frá dögum og kvöldum með afa og
ömmu á Sundló. Það er erfitt að
minnast bara ömmu. Afi og amma
voru ein heild fyrir mér. Þar sem
annað var, var hitt nálægt.
Ég man sérstaklega eftir því að
þegar ég fékk að sofa hjá afa og
ömmu þá fékk ég að vaka mun leng-
ur en foreldrar mínir leyfðu og við
sátum oft langt fram á nótt og spil-
uðum. Þetta þótti mér sem barni
mikið ævintýr. Amma kenndi mér að
spila manna, vist og kana. Hún
leyfði mér líka að punta mig með
dótinu sínu og prófa fínu kjólana.
Það var nú bara eins og að fara í
heimsókn í ævintýraland. Hún tók
jafnvel þátt í leiknum og við héldum
tískusýningu og afi var áhorfandi.
Eða þegar afi og amma voru að
koma frá útlöndum og voru með full-
ar töskur af skemmtilegum og
skrítnum hlutum og maður fékk að