Morgunblaðið - 19.06.1999, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 19. JÚNÍ 1999 49
HÖSKULDUR
GUÐLA UGSSON
+ Höskuldur Guð-
laugsson var
fæddur í Hvammi í
Grýtubakkahreppi
22. júlí 1911. Hann
lést hinn 8. júní síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna
Emilíu S. Halldórs-
dóttur frá Keflavík
við Gjögur og Guð-
laugs Jóakimssonar
sem ættaður var úr
Fjörðum. Höskuld-
ur var næst elstur
af níu systkinum.
Eldri er Jenný, bú-
sett á Akureyri, yngri eru
Svanfríður, búsett á Akur-
eyri,þá Jóakim, áður bóndi á
Bárðartjörn, Sigurvin, d. 1971,
Óli Aðalsteinn, búsettur á
Akureyri, Torfi, búsettur á
Akureyri, Laufey, búsett á
Grenivík og Kristín, búsett á
Akureyri. Höskuldur kvæntist
22.9. 1941 Arnbjörgu Halldórs-
dóttur frá Gunnarsstöðum í
Þistilfirði. Þeirra
börn eru: 1) Har-
aldur, f. 1942,
kvæntur Sigrúnu
Aðalsteinsdóttur
frá Flögu í Hörgár-
dal. Þau eiga fimm
börn og þrjú barna-
börn. 2) Guðlaugur,
f. 1945, kvæntur
Nönnu Helgadóttur
frá Litlu-Brekku í
Saurbæ í Dalasýslu,
d. 1986. 3) Óli
Gunnar, f. 1949,
ókvæntur. 4) Hall-
dór Sigurbjörn,
f.1957, Kvæntur Janette Sue,
fæddri Old, frá Nýja-Sjálandi.
Þau eiga 2 börn. Hann á eina
dóttur frá fyrri sambúð.
Höskuldur reisti nýbýlið
Réttarholt úr landi Bárðar-
tjarnar 1947 og bjó þar til
dauðadags.
Höskuldur verður jarðsung-
inn frá Grenivíkukirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Þakka þér, afi minn, fyrir þau
forréttindi að hafa fengið að kynn-
ast þér. Þótt þú hafir verið eini af-
inn sem ég man eftir, gæti ég ekki
hugsað mér nokkurn afa sem
kæmist í hálfkvisti við þig.
Þakka þér, afi minn, fyrir þolin-
mæðina sem þú sýndir mér þegar
ég tafði þig við verkin þín eða
truflaði þig við kaplana þína.
Þakka þér, afi minn, fyrir allt
sem þú kenndir mér: að lesa, að
spila, að leggja kapal, að semja
vísur, að bera virðingu fyrir nátt-
úrunni og dýrunum og fyrir allt
annað smátt og stórt.
Þakka þér, afi minn, fyrir alla
rauðu og hvítu brjóstsykursmol-
ana sem þú gafst mér og geymdir
voru í kistunni á bakvið hurðina í
herberginu ykkar ömmu.
Þakka þér afi minn fyrir vínið
sem þú gafst mér þegar ég fór á
fyrsta ballið mitt.
Þakka þér, afi minn, fyrir alla
umhyggjuna sem þú sýndir mér
allt frá barnæsku til fullorðinsára.
Mér þykir það leitt að hafa ekki
fengið að kynnast þér betur, en
verði ég nokkurn tíma þess heið-
urs aðnjótandi að fá að líkjast þér
á nokkurn hátt þá vildi ég óska
þess að fá að verða eins hresst
gamalmenni og þú varst, því þrátt
fyrir þessi erfiðu veikindi undir
það síðasta var gamli góði húmor-
inn enn á sínum stað og viljastyrk-
urinn svo óbilandi að allir sem til
sáu gátu ekki annað en fyllst aðdá-
un.
Vertu sæll, elsku afi minn, og
kærar þakkir fyrir allt og allt.
Arnaldur Haraldsson.
Mig, elsta barnabarn Höskuldar
Guðlaugssonar, langar að minnast
afa míns í nokkrum orðum. Eg
ætla því að setja nokkur minning-
arbrot á blað.
Það sem alltaf kemur upp í hug-
ann er bóndinn. Afi var bóndi af
guðs náð. Hann hefur líklega verið
einn af þessum „gullaldarbænd-
um“, þ.e. menn sem sáu ekki annað
en búskap og fundu sig ekki í öðru.
Þeir bjuggu ekki endilega stórbúi
á nútímamælikvarða en sinntu
sínu af fádæma natni og alúð.
Einmitt þannig bóndi held ég að
afi hafi verið.
Sem barn og unglingur var ég
mikið með honum í nánast öllu sem
við kom búskapnum. A vorin á
sauðburði og í girðingavinnu gekk
ég við hlið hans heilu dagana.
Hann var mjög laginn við okkur
systkinin, þ.e. að kenna okkur að
vinna og vera til gagns. Ég sótti
víst snemma í að vera einn með
honum í verki, enda eru mínar
sterkustu minningar tengdar slík-
um stundum. Afi talaði alltaf við
mig eins og fullorðinn mann. í því
fannst mér töluverð upphefð og því
bar ég alltaf mikla virðingu fyrir
honum.
Afi hafði auðvitað mikinn áhuga
á búskap og öllu skepnuhaldi. Þó
sérstaklega þvi sem við kom sauðfé
og hestum. Samt held ég að þeir
búskaparhættir sem honum þóttu
hvað skemmtilegastir og heilbrigð-
astir hafi kannski ekki alltaf átt við
það sem tíðkast í dag. Það fannst
mér oft á honum þegar ég var
strákur heima í Réttarholti og við
sátum kannski á garðabandi úti í
fjárhúsum og biðum eftir kindum
sem voru að bera. Þá sagði hann
mér stundum sögur af sér og
systkinum sínum þegar þau voru
börn. „Þegar ég var ungur maður,“
byrjuðu kannski sögurnar. Svo
vonaði maður að hann kæmist á
flug í frásögninni því það að heyra
hann segja frá var aðeins annar
hlutinn af gamninu en hinn var að
sjá til hans. Þá var hann greinilega
á allt öðrum stað og tíma.
Það var hvorki stress né ákafi í
kringum hann né hans vinnubrögð.
Rósemi og þolinmæði í umgengni
við menn og dýr var hans háttur.
Eitt sinn las ég Gróður jarðar
eftir Knut Hamsun. Þá datt mér afi
í hug. Hann var að vísu hvorki stór
né heljarmenni að afli, eins og
Isak, en hann hafði, fannst mér,
þennan þankagang afdalabóndans
sem gerði nýtni og þrautseigju að
„lífsmottói" sínu. Þetta að annast
fólkið sitt, jörðina sína og dýrin sín.
Því verður þetta kvæði eftir Stein-
grím Thorsteinsson mín lokaorð í
þessari minningu um afa minn:
Út um græna grundu
gakktu, hjörðin mín.
Yndi vorsins undu,
eg skal gæta þín.
Sól og vor ég syng um,
snerti gleðistreng.
Leikið, lömb, í kringum
lítinn smaladreng.
Höskuldur.
Mig langar í fáum orðum að
kveðja vin minn, Höskuld Guð-
laugsson.
Eg er mjög þakklát fyrir þær
síðustu samverustundir sem við
Höskuldur, nafni hans, áttum með
honum, því að þá var hann svo
ótrúlega hress þrátt fyrir erfið
veikindi.
Hvertvinarorð,
sem vermir hug,
þá vakir böl og strið,
hvert góðs manns orð,
sem gleður hug,
mun geymast alla tíð.
(Fr.G.)
Signý Björk.
Vertu sæll, elsku afi. Ég sit núna
í stólnum þínum og hugsa um allt
það sem við gerðum saman. Hérna
lærði ég að lesa, hjá ykkur ömmu.
Ég man hvað þú lagðir mikla
áherslu á að ég læsi hátt og skýrt.
Héma lærði ég að sauma og prjóna
og alltaf fylgdist þú með því sem ég
var að gera hvort sem það var í
skólanum eða annars staðar. Þær
voru margar ánægjustundimar
sem við áttum hérna í eldhúsinu.
Við spiluðum á spil, lögðum kapal,
lásum ærbækurnar og skipulögð-
um ásetninginn. Að ógleymdum öll-
um stundunum sem við eyddum í
að pússa myntsafnið. Aldrei léstu
mig fá það á tilfinninguna að ég
væri að þvælast fyrir, þú hafðir
alltaf tíma fyrir mig. Það var sama
hvað þú varst að gera, ég gat alltaf
fengið að hjálpa til í fjárhúsunum
þar sem þú kenndir mér að þekkja
hverja á með nafni og að koma vel
fram við dýrin. Svo voru það bless-
aðar girðingarnar. Ég man hvað
mér fannst það mikil viðurkenning
þegar þér fannst að nú þyrfti ég
vinnuvettlinga, þá fannst mér ég
loksins vera alvöru vinnumaður,
gat haldið við staura og strekkt á
gaddavír. En mest um vert var
þegar ég fékk að keyra dráttarvél í
fyrsta skipti, því hafði ég lengi beð-
ið eftir. Það var líka stórkostlegt að
vera með þegar verið var að búa til
garðinn, rista þökur, tína hellur og
skipuleggja það allt saman. Alltaf
hafðir þú tíma til að hlusta á mig
og alltaf gast þú talað við mig eins
og fullorðna manneskju. Ailt sem
þú sagðir mér frá í gamla daga,
kenndir mér að þekkja landslagið,
gróðurinn og meta náttúruna. Allt
þetta mun ég kenna mínum börn-
um og þannig munt þú alltaf vera
með okkur. Eftir að ég flutti var
þér umhugað um að ég hefði það
gott á öðru landshorni. Og mér
þótti svo vænt um skiptin sem þið
amma og Óli komuð austur og ég
gat sýnt ykkur nýja staði og farið
með þér í enn eina steinaferð. Ég
gæti sett svo margt fleira á blað en
restina geymi ég í hjarta mér.
Takk, afi minn, fyrir allt.
Þuríður Haraldsdóttir.
Nú er hann afi minn dáinn og vil
ég þess vegna minnast hans með
þessum orðum.
Alltaf er ég hugsa um hann kem-
ur sól í huga minn, sumpart vegna
þess að ég umgekkst hann yfirleitt
að sumri til en mest vegna þess að
það birti alltaf til þegar ég var með
honum. Það var sama hvað mér
fannst allt vonlaust, alltaf gat hann
leitt hugann að einhverju hlýju og
góðu, því þannig var hann afi minn.
Ef ég er spurð hvenær mínir bestu
dagar voru er svarið hiklaust „hjá
afa“. Hann kenndi mér vísur, að
spila á spil og munnhörpu, gera við
girðingar, rétta beyglaða nagla,
drekka kaffi og umgangast dýrin
með virðingu. Alltaf varð ég jafn
stolt ef fólk kom í heimsókn og líkti
mér við afa, og ef fólk setti út á
matvendnina eða sérviskuna í mér
var ég löglega afsökuð því að ég
var eins og afi. Það var með ólík-
indum hvað afi var þolinmóður
gagnvart mér því það var sama
hvert hann fór, alltaf var ég eins og
hundur á hælunum á honum hvort
sem það var í fjárhúsin, í berjamó,
kartöflugarðinn eða upp í skóg að
gera við girðingar. Því að vinna
með afa var svo gaman. Það er
manni nefnilega svo mikils virði,
þegar maður er bara sjö ára, að
finna að maður getur hjálpað og
það fann maður svo sannarlega hjá
afa. Ég fann það alltaf að ég gat
ARNI
HANNESSON
+ Árni Hannesson
frá Hvoli í Vest-
mannaeyjum fædd-
ist 10. desember
1921. Hann lést 4.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Hannes Hans-
son og Magnúsína
Friðriksdóttir.
Systkini hans eru
níu að tölu. Systkin-
in eru, í aldursröð:
Ögmundur Friðrik;
Einar; Hansína;
Óttó; Vigdís; Elías;
Árni, sem hér er
minnst; Ágúst; Guðbjörg og
Kristín. Eftirlifandi systkini
eru fjögur.
Árni og Laufey Hulda Sæ-
mundsdóttir frá Draumbæ
eignuðust sjö börn, sem öll eru
á lífi. Þau eru: Sæmundur, f.
1943, búsettur í Reykjavík; Sig-
ríður Guðrún, f. 1945, gift
Frímanni Frímannssyni, búsett
á Akureyri og eiga þau fímm
börn; Ársæll Helgi, f. 1949,
kvæntur Ingunni Sigurbjörns-
dóttur, búsett í Vestmannaeyj-
um og eiga þau þijú börn; Kol-
brún, f. 1953, gift Viðari Má
Þorkelssyni, búsett í Kópavogi
og eiga þau tvö börn; Sunna, f.
1955, gift Gunnari Sturlu Gísla-
syni, búsett á Akureyri og eiga
þau þrjú börn; Helena, f. 1960,
sambýlismaður Stefán Ólafs-
son, búsett í Vestmannaeyjum,
tvö börn; Viðar, f. 1962, sam-
Árni Hannesson var mjög mynd-
arlegur til allra verka, bakaði og
saumaði fötin á bömin, ef því var
að skipta, allt lék í höndum þínum,
elsku pabbi. Ávallt var stutt í
spaugið og gamansemina hjá þér.
Þú notaðir hatta við öll tækifæri,
því þú varst svo flottur í tauinu.
Þegar síldarævintýrið stóð sem
hæst, fóru þau hjónin norður til
Raufarhafnar eitt árið og höfðu
með sér þrjú barnanna og hin fóru
í sveit í Borg í Þykkvabæ.
býliskona Svanhvít
Osk Stefánsdóttir,
búsett í Reykjavík.
Barnabörnin eru
sex talsins.
Árni var fóstrað-
ur frá sex ára aldri
og ólst upp hjá
systkinum frá Borg
í Þykkvabæ, þeim
Ársæli Helga, Önnu
og Guðbjörgu, sem
gengu honum í for-
eldrastað. Um sext-
án ára aldur fer
Árni til Vestmanna-
eyja, hann var vél-
stjóri að mennt og vann bæði til
sjós og lands. Sjómennsku
stundaði hann á Vin, sem vél-
stjóri, og var með bræðrum sín-
um Ögmundi og Einari og voru
þeir einnig saman á Haföld-
unni. Á togaranum Sævari
sigldi hann með frænda sínum
Binna í Gröf. Skipsljóri var
hann á Ófeigi, sem var trébát-
ur. Stýrimaður var hann á
Kára Ve, reri með Guðjóni frá
Landamótum. Skipstjóri var
hann einnig á Metunni. í Vest-
mannaeyjum kynntist hann
Laufeyju eiginkonu sinni.
Fyrstu búsakaparárin bjuggu
þau á Höfðabrekku. Síðan flutt-
ust þau að Hvoli í Vestmanna-
eyjum. Árni byggði svo yfir sig
og fjölskyldu sína á Brimhóla-
braut 12.
Útför Árna fór fram frá
Landakirkju 12. júní.
Árni var mjög minnugur á öll ör-
nefni og alla staði. Ennfremur
stundaði hann lundaveiðar af mik-
illi leikni. Má þar nefna einn fáfar-
inn stað, Ketilbekk, sem fáir vissu
um. Var það einn af uppáhaldsstöð-
um Árna. Þar seig hann niður á
litla syllu, og þótti það mikið afrek
og djörfung. Veiðin gat verið svo
góð að einn daginn veiddi Árni
u.þ.b. 100 lunda. Þá þótti það mikil
heljarmennska að klífa upp með
veiðina í annarri hendinni, og lýsti
treyst honum, því þegar hann
leiddi mig hélt hann svo þétt að ég
vissi að hann yrði alltaf hjá mér.
Og þótt hann sé farinn frá okkur
verður hann áfram í hjarta mínu
um alla framtíð.
Elsku afi, takk fyrir allar sög-
urnar og alla brjóstsykursmolana,
þótt þú hafir oft leitað vitlausu
megin í kistunni, og takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig. En nú
veit ég að þér líður betur og ert
kominn á betri stað; í Huldulandið
á honum Grána þínum.
Til himins upp hann afi fór
en ekkert þar hann sér,
því gleraugunum gleymdi hann
í glugganum hjá mér.
Hann sér ei neitt á bréf né bók
né blöðin sem hann fær,
hann fer í öfug fótin sín
svo fólkið uppi hlær.
Pó Biblíuna hafi hann
sem hæst í skápnum er,
hann finnur ekki augun sín
og enga línu sér.
Á himnum stúlka engin er
hjá afa, lík og ég,
sem finni stafinn fyrir hann
ogfylgiútáveg.
Ó, flýt þér mamma, og færðu mig
í fína kjólinn minn,
svo verði ég eins og engilbarn
fer upp í himininn.
Og reistu stóra stigann upp
og styð við himininn,
svo geng ég upp með gleraugun
sem gleymdi hann afi minn.
(Höf.óþ.)
Álfheiður Ösp (Heiða).
það vel hversu kraftmikill Árni var.
Góður sundmaður varst þú og af-
reksmaður í þeirri grein. ÁLrni var
mikill fagurkeri á alla innanhús-
muni og slíkt. Hann bar mikla virð-
ingu fyrir íslenska fánanum okkar
og notaði hvert tækifæri til að
draga hann að húni. Hann unni sér
aldrei hvíldar fyrr en hlutirnir voru
kláraðir.
Veikindi elskulegs pabba okkar
ágerðust mikið með árunum, sem
samfélagið ætti að hafa meiri sam-
kennd og skilning á. Vonandi eiga
læknavísindin eftir að finna lækn-
ingu við svo erfiðum sjúkdómum.
Árni var mikið ljúfmenni, hall-
mælti aldrei neinum, fann ávallt
það besta í öllum. Ávann hann sér
hylli og vinsældir allra samferða-
manna sinna. Hann var alla tíð
mjög hjálpsamur við alla, sem
minna máttu sín.
í ferðum þínum suður til
Reykjavikur sem þú fórst vegna
veikinda þinna, í fylgd Helenu
dóttur þinnar þegar hún gat komið
því við, þá mundir þú ævinlega eft-
ir að hafa útvarpið meðferðis,
hversu mikið sem gekk á og hversu
veikur sem þú varst, því þér þótti
svo gaman að tónlist. Það gaf þér
miklar og margar gleði- og
ánægjustundir. Þegar þú fórst að
hressast langaði þig alltaf í bíltúr
til Kollu þinnar í Kópavoginn og
það sem þú óskaðir þér að fá voru
vel brúnaðar vöfflur með sultu og
rjóma, að ógleymdu kaffinu okkar.
Þú vildir fá fréttir af okkur öllum
og hvernig okkur vegnaði, þá varst
þú alltaf svo ánægður.
Nú er þínu veikindastríði loksins
lokið, elskulegi pabbi okkar, nú
líknar Guð þér.
Síðustu árin dvaldi Árni á Dval-
arheimilinu Hraunbúðum og
Sjúkrahúsi Vestmanneyja. Megi
guð blessa ykkur öll.
Kveðja frá bömunum þínum sjö
og fjölskyldum þeirra.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét)
Börnin.