Morgunblaðið - 19.06.1999, Side 52

Morgunblaðið - 19.06.1999, Side 52
52 LAUGARDAGUR 19. JÚNÍ 1999 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÞORKELL MÁNI ANTONSSON + Þorkell Máni Antonsson fæddist á Hofsósi 2. ágúst 1946. Hann lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 12. júní síðastliðinn. Foreldrar hans voru Anton Tómas- son, f. 1914, d. 1982, og Líney Kristinsdóttir, f. 1913. Systkini Þor- kels Mána eru Tómas, f. 1935, Sig- ríður, f. 1938, Kristinn, f. 1942, Sigurlína, f. 1948, og Auður, f. 1950. Þorkell Máni kvæntist Ernu Marlen 1969, þau slitu samvistir. Börn þeirra eru: 1) Guðmundur, f. 17.4. 1970, skipstjóri. 2) Líney Magnea, f. 4.9. 1975, nemi, í sam- búð með Eiríki Vigni Pálssyni, f. 1.9. 1975, nema. 3) Ólöf Þóra, f. 14.4. 1979, starfsmaður á leik- skóla, í sambúð með Sigurgeiri Trausta Höskulds- syni, f. 1.1. 1978, nema. Þorkell Máni hóf sambúð með Maríu E. Bjarnadóttur ár- ið 1989, þau gengu í hjónaband 29.5. 1999. Dóttir þeirra er Guðrún Telma, f. 20.6. 1992. Þorkell Máni var múrarameistari og vann við iðn sína bæði hjá öðrum og sjálfstætt og um tíma rak hann hellusteypu. Vann hann ýmis önnur störf, m.a. hjá Hafnar- nesi í Þorlákshöfn, sem verk- stjóri í steypuverksmiðjunni Ósi, verkstjóri hjá Hofshreppi, Skagaflrði, rak minkabú f Skagafirði og vann sfðast hjá Húsasmiðjunni á Selfossi. títför Þorkels Mána fer fram frá Eyrarbakkakirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Elsku ástin mín. Nú ertu farinn frá okkur, Máni minn. Ég hugga mig við það að þú munt vaka yfir okkur og seinna verðum við aftur saman. Ástin mín, þú hefur alltaf verið svo heill og ein- lægur í öllu sem þú hefur tekið þér fyrir hendur, hvort sem það var fyr- ir aðra eða í okkar þágu, svo verk- efni sem bíða þín á betri stöðum eru án efa mörg. Máni minn, ég sakna þín. Ég sakna faðmlaganna, heiðar- leikans og ráðanna þinna góðu. Ég sakna þess að heyra ekki fótatak þitt og sönginn þinn. Þú hafðir svo gaman af því að syngja. Elsku Máni, ástin mín, minning þín lifir í hjarta mínu. Guð geymi þig- Þín elskandi María. Til pabba. Þú varst mjög góður maður. Mér fannst gott að kúra hjá þér. Við verðum seinna saman hjá Guði. Astarkveðja. Þín Guðrún Telma. Nú er komið að kveðjustund, elsku pabbi minn. Þú háðir hetju- EIRÍKUR ODDSSON + Eiríkur Odds- son fæddist f Reykjavík 10. des- ember 1926. Hann lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 28. maí sfðastliðinn og fór útfor hans fram frá Bústaðakirkju 9. júní. Hinn 9. júní sl. var til moldar borinn vin- ur minn og svili, Ei- ríkur Oddsson. Hann lést 28. maí sl. eftir stutta og erfiða sjúk- dómslegu. Vinskapur okkar Eiríks hefur staðið óslitið í yfir 50 ár. Hann var einstakt snyrtimenni og skiptir þá ekki máli hvort verið er að tala um heimilið, bflinn eða annað, allt var í röð og reglu, hreint og fínt. Við Eiríkur fórum nokkrum sinnum í ferðalög innan- lands ásamt fjölskyldum okkar og er þá efst í huga mér hve börnin hændust að honum. Eiríkur var frændrækinn maður og fóru þau hjón ekki fáar ferðir hér suður með sjó og alltaf var reynt að heimsækja sem flesta af ættingj- unum. Ég þakka traustum vini sam- fylgdina og votta Mundu og böm- um, mína dýpstu samúð. Guðmundur Valdimarsson. Þegar maður eldist finnur maður tilfinnanlega fyrir því að fleiri vinir og félagar hverfa á braut - „fara heim“ eins og við skátar segjum. Umhverfíð og lífið breytir um svip jafnve) þó að þetta séu vinir, sem maður hefur ekki séð nema sjaldan ár hvert, en þeir hafa átt sæti í hugarheimi okkar og þar er nú komið skarð. Eiríkur Oddsson, sem við kveðj- um hinstu kveðju í dag, gerðist ungur skáti, enda hafði faðir hans verið einn af stofnendum skátafé- lagsins Væringja sem sr. Friðrik Friðriksson stofnaði á vegum KFUM. Oddur naut þess heiðurs að vera fánaberi félagsins. Ei- ríkur tók skátastarfið alvarlega og var ötull í því eins og öllu, sem hann tók sér fyrir hendur. Honum voru falin forustustörf og alltaf var Eiríkur fús að ieggja meira á sig og taka til hendi þar sem á þurfti að halda. Þannig liðu árin við störf og leiki, sem sköpuðu vináttu, sem entist alla ævi. Jamboree-ferðin til Frakklands 1947 var hápunktur starfsins. En síðan komu mörg starfsöm ár. Stofnaður var skátaflokkurinn „Labbakútar“ en þeir byggðu lít- inn skátaskála uppi á Hellisheiði. Þegar þeir síðan hættu að nota hann fengu yngri skátar að njóta hans. Þegar 40 ár voru liðin frá því að við fórum 96 skátar til Parísar tók- um við okkur saman um 50 gamlir skátar og héldum á gamlar slóðir í Frakklandi og aftur 10 árum síðar. Eiríkur átti mikinn þátt í því að þessar ferðir voru farnar og tókust vel. En nú er skarð fyrir skildi. Eiríks er nú sársaknað úr vina- hópi, en þó sárast af Guðmundu eiginkonu hans og bömum þeirra. Við gamlir skátar sendum þeim innilega samúð. En það er huggun okkar allra að minnast góðs drengs, sem alltaf var viðbúinn og alltaf vildi láta gott af sér leiða. Minning góðs drengs lifir. Páll Gíslason. lega baráttu við illvígan sjúkdóm, mikið dáðist ég að því hvað þú varst sterkur og ákveðinn í því að berjast en kallið var greinilega komið og hlutverki þínu lokið hérna hjá okk- ur. Þín hefur án efa beðið annað mikilvægt hlutverk. Ég veit að þú ert héma hjá okkur og að þér líður vel núna. Þú reynd- ist mér mjög góður faðir, þú hafðir alltaf svör á reiðum höndum þegar ég leitaði til þín hvert sem vanda- málið var. Þú varst ekki aðeins leið- beinandi heldur líka mjög góður vinur. Þú átt alltaf hluta af hjarta mínu. Mikið var ég stolt af því að fá að vera svaramaður þinn er þú og María giftuð ykkur fyrir tveimur vikum og að fá að njóta þess dags með ykkur og henni litlu systur minni, Guðrúnu Telmu, þeim degi mun ég seint gleyma. Þér þakka ég fyrir allt og allar ánægjulegu stundimar sem við átt- um saman. Ég kveð þig með söknuð í hjarta, elsku pabbi minn. Þín dóttir, Líney Magnea. Elsku pabbi minn, nú ertu farinn frá mér og kominn upp til himna og átt örugglega eftir að hafa það gott. Eftir að það var hringt og ég látin vita að þú, elsku pabbi minn, værir farinn, þá stoppaði hjarta mitt og ég hugsaði: „Nei, það getur ekki ver- ið,“ því mér fannst þú of ungur, bara 52 ára. Þessa erfiðu nótt var gott að gráta og hugsa um allt sem við höfum gert saman og það er nú ekkert lítið. Aðallega þegar við vor- um að stússast eitthvað í sveitinni. Mikið rosalega naut ég þess að vera skítug og puða svolítið. Já, við eram sveitalubbar inn við beinið. Pabbi minn, þú náðir ekki að verða afi en þú varst allra besti pabbi sem ég veit um og á ég þér margt gott að þakka, t.d. allar góðu máltíðimar sem þú eldaðir og við nutum þess að borða, ó já, af bestu lyst, en þetta er eitthvað í ættinni held ég. Núna kveð ég þig með fal- legu ljóði og segi: Guð geymi þig. Leiðirnar skiija en ljós okkar skín, er liðinna daga við minnumst Ég þakka af hjarta og hugsa til þín, uns heima hjá Drottni við fmnumst. (Höf.óþ.) Ólöf Þóra Þorkelsdóttir. Pú hafðir fagnað með gróandi grösum og grátið hvert blóm, sem dó. Og þér hafði lærst að hlusta unz hjarta í hverjum steini sló. Og hvernig sem syrti, í sálu þinni lék sumarið öll sín ljóð, og þér fannst vorið þitt vera svo fagurt og veröldin ljúf og góð. Samt vissurðu að Dauðinn við dyrnar beið. Þig dreymdi’ að hann kæmi hljótt og legði þér brosandi hönd á þjarta. Svo hvarf hann, en ljúft og rótt heyrðirðu berast að eyrum þér óm af undursamlegum nið. Það var eins og færu þar fjallasvanir úr fjarlægð með söngvaklið. Hann tók þig í fang sér og himnarnir hófu í hjarta þér fagnandi söng. Og sólkerfi daganna svifu þar um sál þína í tónanna þröng. En þú varst sem barnið, er beygir kné til bænar í fyrsta sinn. Það á engin orð nógu auðmjúk til en andvarpar: Faðir minn! (Tómas Guðm.) Þorkell Máni, þú þetta náttúra- bam, hafðir fagnað vori og glaðst yfir öllu því lífi sem það ávallt færir okkur, er skyndilega dró ský fyrir sólu og þín síðasta orrusta hófst. Hún varð stutt og ströng. Agndofa höfum við horft á hvernig krabba- meinið hefur lagt þinn sterka lík- ama að velli á liðlega tveimur mán- uðum, kæri bróðir. Þú mættir örlög- unum af slíku æðraleysi, að maður gat ekki annað en fyllst undran og aðdáun. Þið hjón sameinuðust í trú og bæn sem gaf ykkur báðum styrk og von. Máni var mikill dýravinur, hesta- maður, verklaginn, vandvirkur þús- und þjala smiður, hjálpsamur með afbrigðum og hafði yndi af söng sem hann lærði um tíma. Þetta era orðin sem upp koma í hugann þegar við hugsum til bróður okkar. Það var gott til hans að leita, svarið var venjulega „alveg sjálfsagt, ekkert mál“, nánast sama hvað um var beð- ið. Samkennd okkar systkina hefur ávallt verið mikil þrátt fyrir, eða lík- lega frekar vegna nokkurs tvístr- ings í bemsku. Við höfum alltaf get- að stólað hvert á annað og oft hefur það verið ávinningur fyrir okkur systur að eiga stóra sterka bræður. Við systumar höfum á nokkram undanförnum áram unnið að því að koma upp húsi í landi feðra vorra að Miðhóli í Sléttuhlíð. Á þeim tíma kom það sér oft vel að hafa Mána á svæðinu, hvort sem það vantaði skít á plöntumar eða haga hönd við hús- bygginguna og marga góða stund áttum við á heimili Mána og Maríu á Hofsósi. Þorkell Máni lifði lífinu lifandi, óragur við nýjungar og ný verkefni og tók sér ýmislegt fyrir hendur en leitaðist alltaf við að búa þannig að hann gæti sinnt hestum og fleiri dýrum. Hann var tilbúinn til viðræðna um flest mál við unga sem gamla og sterk viðbrögð yngri kynslóðarinnar í frændgarðinum við andláti hans sanna okkur hve auð- veldlega hann náði tengslum við hana. Vissulega hafa skipst á skin og skúrir í lífi Mána og hann þurft að takast á við vandamál, en það tókst með þeim árangri að sigur náðist og eftir stóð heilsteyptari einstaklingur. Síðasti áratugur lífs hans hefur verið honum ljúfur og hann var maður sáttur við sjálfan sig og tilverana. Kæri bróðir, vorið bjó í hjarta þínu fram á síðasta dag. Það hefur verið lærdómsríkt og gefandi að sjá hve æðralaus, samstillt og sterk þið María stóðuð í fellibyl síðustu vikna. Við höfum varla séð glaðari brúð- hjón en ykkur 29. maí síðastliðinn. Elsku María, þú hefur varla vikið frá sjúkrabeði Mána og veitt honum ómetanlegan styrk. Þér og börnum hans vottum við alla okkar samúð. Bróðir sæll, hvfl þú í friði, haf þú þökk fyrir allt. Sigríður, Sigurlína og Auður Antonsdætur. Hvað er það sem kallar á, hver er það sem ræður? Frækinn drengur fallinn frá meðflörsinsinnistæður. Viltu Drottinn vemda þá sem vakta sorgarglæður. I vor hef ég vakað og beðið, vinur, þér batnaði aftur. Þinn eigin styrkur við stríðið var stfll þinn og kraftur. Það hjálpar okkur sem horfum hetjunni á bak aftur. Bróðir, vinur, blessaður brautargöngu lokið, sterkur, aldrei stressaður, starfs við götu sprokið. Bömum þínum, blessaður, bæti Drottinn fokið. Litríkur í lífsins störfúm, hka mikið hjartahlýr. Hjálpaðir jafnan minni máttar, manndómurinn hreinn og skýr. Hver er það sem kallar, háttar, kominn tími á nýjar brýr? Guð gefi fjölskyldu þinni styrk í raun. Tómas bróðir og Ásdis. KRISTJAN OSKAR SIGURÐARSON + Kristján Óskar Sigurðarson fæddist í Reykjavík 22. september 1981. Hann lést af slysför- um 22. maí síðast- liðinn og fór útför hans fram frá Akra- neskirkju 28. maí. Á björtu æskuvori var einn úr hópi fyrr- verandi fermingar- drengja minna, Krist- ján Oskar Sigurðarson, hrifinn burt til hinstu ferðar á örfleygri stundu. Hann var bæði vel gefinn og vel gerður og við hann vora margar bjartar vonir bundnar. Um leið og ég sendi for- eldram hans, systkinum, öðram ást- vinum og þeim vinum hans, sem dýpst era særðir vegna hins ótíma- bæra atburðar, mínar innilegustu samúðarkveðjur, þá langar mig til að tileinka minningu hans eftirfar- andi erindi, sem eitt sinn vora mælt, þegar æskublóminn hafði fólnað á einni nóttu: Manégsvipogsögu sveinsins lokkabjarta. Brostíð er í barmi gneistuðu oft í svörum. Nú er þagnarþunga þrýst að köldum vörum. í blóðið var þér borin bróðurtryggðogfesta. Heldur kaust þú hylli heimamanna en gesta. Fáskiptinn við íjöldann fórstu þína vegi. Afl og andans þroski óx með hveijum degi. Fyrir þér lá fógur framtíð starfs og dáða. Lífi alls og allra æðri kraftar ráða. Er engili banableikur bijóst þitt nakið signdi, var sem heiður himinn heitum tárum rigndi. Meinabætur margar minningarnar geyma. Til eru ijós, sem lýsa langt inn í æðri heima. Hvíld er hverjum heitin hvað sem yfir dynur, Guð og góðir englar gæti þín elsku vinur. (D.St.) Leiftur góðra gáfna Þannig vil ég minnast fermingar- drengsins míns, sem Guð hefir kall- að heim til sín í árbjarma ævidags- ins og kveðja hann með bænarorð- unum, sem hann valdi sér sjálfur í tilefni fermingarinnar: Vertu yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni. Sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. (S.J.) Björn Jónsson. Skila- frestur minning- argreina EIGI minningargrein að birt- ast á útfarardegi (eða í sunnu- dagsblaði ef útför er á mánu- degi), er skilafrestur sem hér segir: I sunnudags- og þriðju- dagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á fóstudag. í mið- vikudags-, fimmtudags-, föstu- dags- og laugardagsblað þarf greinin að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein eftir að skilafrestur er útranninn eða eftir að útför hefur farið fram, er ekki unnt að iofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna skilafrests.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.