Morgunblaðið - 02.09.1999, Síða 52

52 FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN HALLDÓRA
* GISSURARDÓTTIR
+ Guðrún Hall-
dóra Gissurar-
dóttir var fædd á
Hvoli í Ölfusi 21.
janúar 1915. Hún
andaðist á hjúkrun-
ardeild Hrafnistu í
Hafnarfirði 23.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Gissur Gott-
skálksson, bóndi á
Hvoli í Ölfusi og
kona hans Jórunn
Gíslína Snorradótt-
ir. Systkini Guðrún-
ar eru: Svanhildur,
f. 18.6. 1901, d. 1984; Gottskálk,
f. 4.7. 1902, d. 1964; Kristín, f.
6.4. 1904, d. 1981; Salvör, f.
25.5. 1905, d. 1937; Jónína
Ragnheiður, f. 12.6. 1913 sem
nú dvelur á Hrafnistu í Hafnar-
firði og Guðmundur Snorri, f.
19.7. 1918, fv. byggingameist-
ari í Reykjavík. Árið 1940 gift-
ist Guðrún eiginmanni sínum
Ófeigi Ólafssyni, húsgagna-
smíðameistara, frá Laxárdal í
Þistilfirði, f. 28.10. 1909, d.
30.5. 1999. Börn þeirra eru: 1)
Erla Salvör, kennari, f. 22.12.
1941, gift Ingvari
Pálssyni, verkfræð-
ingi, f. 14.4. 1941.
Börn þeirra eru: a)
Garðar Þór, kerfis-
stjóri, f. 18.6. 1967,
kvæntur Svövu
Rögn Þorsteins-
dóttur, starfsmanni
í tölvudeild, f. 17.6.
1969. Dóttir þeirra
er Krist.ín Rósa, f.
25.1. 1996 og b)
Guðrún Dóra, nemi,
f. 29.1. 1980. 2)
Ólafur Eggert, við-
skiptafræðingur, f.
I. 8. 1947, kvæntur Ragnhildi
Björnsdóttur, kennara, f. 23.1.
1951. Börn þeirra eru: a) Björn,
nemi, f. 7.4. 1979 og b) Ófeigur,
f. 19.6. 1984. 3) Gísli Gissur,
rafeindafræðingur, f. 15.9.
1952, kvæntur Guðrúnu
Bjarnadóttur, starfskonu á
leikskóla, f. 14.6. 1956. Börn
þeirra eru: a) Guðmundur Þór,
f. 22.8. 1986 og b) Ólafur, f.
II. 12. 1987.
Guðrún verður jarðsungin
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Sumri er tekið að halla og fyrstu
haustlitirnir birtast á blöðum
trjánna. I þann mund slokknaði líf-
sneisti Guðiúnar Gissurardóttur,
tengdamóður minnar, aðeins þrem-
ur mánuðum eftir að eiginmaður
hennar, Ófeigur Ólafsson, féll frá.
Svo náin og samfléttuð voru böndin,
sem bundu þau saman um sextíu ára
skeið.
_ Guðrún ólst upp á Hvoli í Ölfusi í
* hópi sjö systkina. Tvíbýlt var á
Hvoli og bjó hópur systkinabarna á
hinum bænum. Því var tíðum mikið
líf og fjör á Hvolsbæjunum og átti
Guðrún fagrar endurminningar frá
æskuárum sínum. Fyrir utan bú-
skapinn var Gissur faðir hennar for-
maður á vertíðarbátum í Þorláks-
höfn og organisti í Kotstrandar-
kirkju. Hann var góður söngmaður
og vakti gjarnan börn sín á morgn-
ana með orgelleik og söng. Oft var
gestkvæmt á Hvoli enda bærinn í
þjóðbraut. Eftir að systkinin og
frændsystkinin voru orðin fullorðið
fólk þótti sjálfsagt að skreppa aust-
ur að Hvoli í heimsókn til Gott-
skálks, bróður Guðrúnar, og konu
'”'rí hans Gróu. Var þá staðnæmst á
Kambabrún á leiðinni austur og
horft yfir sveitina enda þótti Guð-
rúnu enginn staður á jarðríki fal-
legri en Ölfusið.
Guðrún gekk í barnaskóla á Sand-
hóli í sveitinni og tók síðan gagn-
fræðapróf frá Ingimarsskóla í
Reykjavík. Einnig sótti hún nám í
tungumálum og píanóleik. Hún vann
síðan við fatasaum hjá Andrési
Andréssyni klæðskera um skeið og
bjó þá með systrum sínum, Kristínu
og Jónínu, á Laufásveginum. Að
sögn Jónínu ríkti jafnan mikið fjör
og kátína í systrahópnum og „mikið
kom okkur vel saman“ bætti hún
við. AUa tíð voru þær, ásamt Svan-
^•rhildi systur þeirra, mjög nánar vin-
konur og og höfðu nánast daglegt
samband. Á þessum árum kynntist
Guðrún mannsefni sínu. Þau undir-
bjuggu framtíðina í nokkur ár af
þeirri fyrirhyggju og ráðdeild, sem
einkenndi þau alla tíð. Árið 1940
giftu þau sig og fluttu í eigið hús á
Haðarstíg 2. Fimm árum síðar
byggði Ófeigur og bróðir hans, Þór-
arinn, húsið Mávahlíð 21 þar sem
Guðrún og Ófeigur bjuggu síðan all-
an sinn búskap. Heimili þeirra var
bæði hlýlegt og fallegt, prýtt lista-
^verkum og smíðisgripum húsbónd-
^ans og útsaumi Guðrúnar. Hafði fólk
á orði, sem þangað kom, að þar ríkti
friður, ró og góður andi. Þau eignuð-
ust þrjú mannvænleg börn, Eriu,
Ólaf og Gísla, og reyndust þeim af-
skaplega góðir foreldrar þar sem
umhyggjan og alúðin var í hávegum
höfð. Guðrún var sístarfandi hús-
móðir. Matarboð hennar voru rómuð
"*enda var hún snillingur í matargerð.
Hún átti ekki í vandræðum með að
töfra fram veitingar þegar gestir
komu óvænt í heimsókn og naut
þess að veita í mat og drykk. Alla tíð
var mjög gestkvæmt í Mávahlíðinni
og lýsir það hjónunum vel enda voru
þau höfðingjar heim að sækja.
Ég kynntist tengamóður minni
fyrir hartnær fjörutíu árum, þegar
ég kom þangað með konuefni mínu.
Guðrún tók mér alla tíð sem eigin
sjmi og sýndi mér mikla elsku og
væntumþykju. Því er mér einstak-
lega ljúft að hripa niður þessi minn-
ingarbrot. Ef ég ætti að lýsa per-
sónu tengamóður minnar í fáum
orðum dettur mér fyrst í hug já-
kvætt viðhorf hennar og vingjarn-
legt hugarfar til allra manna. Aldrei
hallmælti hún fólki og ef hún heyrði
misjafnt orð sagt um einhvern,
reyndi hún að bæta úr og benda á
jákvæðu hliðarnar í fari viðkomandi.
Guðrún átti mjög gott með að setja
sig í annarra spor og auðvelt með að
hlusta á fólk og ráðleggja þegar eft-
ir var leitað. Margur kom léttari af
hennar fundi eftir að hafa hlustað á
leiðsögn hennar. Hún hafði þann fá-
gæta eiginleika að gleyma sjálíri sér
í viðleitni sinni að sinna þörfum ann-
ara. Hún var ákaflega prúð kona, yf-
irveguð, kurteis í framkomu og vönd
að virðingu sinni. En jafnframt
kunni hún að gleðjast á góðum
stundum og var þá stutt í hláturinn.
Eins og áður hefur komið fram var
Guðrún afar myndarleg í höndum og
saumaði löngum öll föt á fjölskyld-
una. Hannyrðir voru henni mjög
hugleiknar og sat hún löngum við
útsaum og prjónaskap. Hún var trú-
uð kona og treysti á forsjónina. Guð-
rún hafði þann sið að signa sína nán-
ustu og óska þeim guðs blessunar.
Ófeigur byggði snemma á búskap-
arárum þeirra Guðrúnar sumarbú-
stað í landi Kópavogs. Síðar byggði
hann fjölskyldunni sumarbústað við
Vatnsenda. Þar dvaldi Guðrún með
börnin í mörg ár frá sumarbyrjun og
fram á haust en Ófeigur kom á
kvöldin að loknum vinnudegi.
Tengaforeldrum mínum þótti gaman
að ferðast. Meðan við Erla bjuggum
í Svíþjóð heimsóttu þau okkur og
höfðu ánægju af fögru umhverfi og
fjörlegu mannlífi. Síðar áttum við
eftir að fara saman nokkrar ferðir til
sólarlanda og kynnast framandi
þjóðum. Betra samferðafólk var vart
hægt að hugsa sér. Hjónaband
þeirra Ófeigs og Guðrúnar byggðist
á umhyggju og gagnkvæmu trausti.
Þau virtu skoðanir hvors annars og
leystu sameiginlega þau mál, sem
upp komu. Þau voru miklir vinir alla
tíð og eftir að Guðrún var komin á
hjúkrunardeild var fagurt að sjá við
endurfundi hvað þeim þótti innilega
vænt um hvort annað.
Að leiðarlokum þakka ég tenga-
foreldrum mínum samfylgdina og
minnist einstakrar góðvildar þeirra
og elsku. Barnabörnin kveðja afa og
ömmu og þakka fyrir Ijúfrnennsku
og hjartahlýju.
Blessuð sé hugljúf minning þeirra
Guðrúnar og Ófeigs.
Ingvar Pálsson.
Þegar hausta tekur og laufin falla
af trjánum, blómin fölna og falla til
jarðar lést frænka mín eftir erfið
veikindi. Hún elskaði lífið og gróður-
inn.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefja blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Höf. ókunnur)
Guðrún Halldóra Gissurardóttir
fæddist 21. janúar 1915 að Hvoli í
Ölfusi, dóttir hjónanna Jórunnar
Gíslínu Snorradóttur og Gissurar
Gottskálkssonar bónda þar. Hún
ólst upp í glöðum systkina- og
frændfólkshópi því það var tvíbýli á
Hvoli í þá daga. Oft minntist hún
þeirra tíma, oft hugsaði hún til
skyldfólks síns fyrir austan.
Guðrún giftist 1940, Ófeigi Ólafs-
syni húsgagnasmiði frá Laxárdal í
Þistilfirði. Þau reistu sér hús í
Mávahlíð 21 í Reykjavík. Ófeigur
stundaði þar smíðar og Guðrún líka
sín störf. Þau hjón voru sérstaklega
samhent í öllu sem þau tóku sér fyr-
ir hendur, og það var æði margt.
Þau voru bæði mjög listhneigð.
Heimilið þeirra, og margra annarra,
prýða handverk þeirra. Gestrisni
var þeim í blóð borin. Það var gam-
an og gott að heimsækja þau. Maður
fann sig svo innilega velkominn. Oft
komu þau bæði til dyra. Fallega
heimilið þeirra var prýtt útsaumi,
málverkum og útskornum hlutum.
Það var eitthvað alveg sérstakt að
koma til þeirra. Þaðan fóru allir létt-
ari í bragði en áður. Ættingjar og
vinir komu þar oft í heimsókn, alltaf
var tími til að taka á móti gestum.
Þau bjuggu nær allan sinn búskap í
sama húsinu. Guðrún og Ófeigur
eignuðust þrjú böm, Erlu Salvöru,
Ólaf Eggert og Gísla Gissur. Ófeig-
ur lést fyrir nokkrum vikum og eftir
það fór heilsu Guðrúnar að hraka.
Hún lést á Sjúkradeild Hrafnistu í
Hafnafirði 23. ágúst síðastliðinn.
Ég veit þú heim ert horfin nú
og hafin þrautir yfir,
svo mæt og góð, svo trygg og trú
og tállaus reyndist þú,
ég veit þú látin lifir.
(S.S.)
Elsku Erla, Ólafur, Gísli og fjöl-
skyldur ykkar, ég og mitt fólk vott-
um ykkur innilega samúð. Blessuð
sé minning elskulegra hjóna.
Jórunn Gislína
Gottskálksdóttir frá Hvoli.
Guðrún Gissurardóttir móður-
systir mín er látin. Að henni geng-
inni eru einungis eftirlifandi tvö af
sjö börnum þeirra hjóna Gissurar
Gottskálkssonar og Jórunnar
Snorradóttur sem bjuggu á Hvoli í
Ölfusi. Ung að árum giftist Guðrún
Ófeigi Ólafssyni trésmíðameistara
mikium heiðursmanni en hann lést
fyrr í sumar. Þau hjónin bjuggu all-
an sinn hjúskap í Mávahlíðinni þar
sem þau voru ein af frumbyggjun-
um. Mikill samgangur var ætíð milli
fjölskyldna systkinanna frá Hvoli.
Jólaboð og afmæli voru fastir liðir
sem við krakkarnir biðum með mik-
illi eftirvæntingu og þá var oft glatt
á hjalla. Þess á milli var iðulega
komið saman og skrafað og skemmt
sér. Systurnar voru sérstaklega
samrýndar og varla leið sá dagur að
þær hefðu ekki samband sín á milli.
Þótt Guðrún væri ætíð róleg og yfir-
veguð í framkomu var hún ekki síst
hrókur alls fagnaðar, einstaklega
hláturmild og hafði sérstaklega
glöggt auga fyrir skemmtilegum at-
vikum.
Heimili Guðrúnar og Ófeigs var
fallegt og notalegt, prýtt listaverk-
um, listmunum og góðum bókakosti.
Þangað var gott að koma enda bæði
hjónin einstaklega gestrisin og
skemmtileg heim að sækja. Á heim-
ilinu ríkti öryggi og hlýja þessara
sæmdarhjóna.
Að leiðarlokum lifir minningin,
ekki bara um hana frænku mína
heldur einnig um ævilanga vináttu
sem aldrei bar skugga á.
Bömum, tengdabömum og
barnabörnum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Einar Jónsson.
Nú í dag verður jarðsungin
ömmusystir okkar Guðrún Gissurar-
dóttir frá Hvoli í Ölfusi eða Gunna
frænka eins og hún var ávallt nefnd
á okkar heimili. Þar með er horfin
úr jarðnesku lífi yngsta systir Sal-
varar ömmu okkar, sem lést langt
fyrir aldur fram frá ungum börnum
sínum. Þær Hvolssystur, þ.á m.
Gunna frænka, reyndust þá bömum
Salvarar ákaflega vel, þeim Gissuri
föður okkar og Lilju systur hans,
sem nú fluttu til móðurforeldra
sinna að Hvoli. Ræddi faðir okkar
ætíð um þær systur með mikilli
hlýju og væntumþykju. Þegar við
systur kynntumst Gunnu var hún
komin nokkuð á efri ár en ekki
leyndi sér að þar fór glæsileg og
vönduð kona. Álltaf átti hún til hlý-
leg orð til okkar systra er fundir
urðu og yfir henni var þessi birta,
glettni og léttleiki sem stafaði af
ömmusystmnum. Þannig munum
við minnast Gunnu frænku sem nú
fer til fundar við mann sinn, Ófeig
Ólafsson, sem lést í sumarbyrjun.
Færam við börnum þeirra og fjöl-
skyldum samúðarkveðjur, sem nú
þurfa að kveðja ástvin í annað sinn á
þessu ljúfsára sumri.
En handan við fjöllin
og handan við áttimar og nóttina
rís tam ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Guðrún og Salvör
Gissurardætur.
Við andlát Guðrúnar Gissurardótt-
ur langar mig að rita nokkur orð í
minningu þeirra mætu hjóna Guð-
ránar og manns hennar Ófeigs
Ólafssonar sem lést fyrir rámum
tveimur mánuðum. Ég kom fyrst inn
á heimili þeirra í Mávahlíðinni sem
unglingur í fylgd vinkonu minnar
Erlu, dóttur þeirra hjóna. Frá upp-
hafi var mér sýnd einstök alúð og
eftirtekt í hvívetna . Alltaf fann ég
mig velkomna á heimilið og alltaf
virtist vera tími aflögu í örlítið spjall.
Þau virtust ætíð hafa tíma til að líta
upp frá verkum og heilsa og ræða
málin, spyrjast frétta og sinna okkur
vinkonunum. Þau hjónin fylgdust vel
með því sem við voram að bralla og
höfðu oft gaman af, enda bæði glað-
sinna og einstaklega umhyggjusöm
að upplagi. Það sem mér fannst
óvenjulegt við heimilishaldið í Máva-
hlíðinni var hversu vel maður fann
fyrir návist heimilisföðurins. Hann
var óbeint til staðar allan daginn, því
vinnuaðstaða hans var í kjallara
hússins og einhvern veginn var hann
því ætíð svo nálægur og nálægð hans
var góð. Þegar fullorðinsárin tóku
við og ferðunum í Mávahlíðina fækk-
aði, hitti ég þau hjónin í fjölskyldu-
og afmælisboðum hjá dótturinni.
Alltaf fylgdi þeim sama hlýjan og
umhyggjan, alltaf var spurt um mína
hagi, glaðst yfir börnum mínum og
fylgst af áhuga með því sem við fjöl-
skyldan vorum að taka okkur fyrir
hendur í hvert sinn. Guðrán var trá-
uð kona og lífsspeki hennar var góð,
hún minnti mig gjarnan á það þegar
við hittumst að ég mætti ekki
gleyma að þakka fyrir lífslán mitt.
Guðrán og Ófeigur vora einstaklega
samhent hjón og milli þeirra ríkti
einstök ást og umhyggja, sem skein í
gegn í öllu þeirra lífi og starfi. Ég
trúi því að það sé ekki eingöngu til-
viljun hversu stutt var á milli andláts
þeirra, það gat eiginlega ekki verið
öðravísi, svo sterk vora böndin sem
bundu þau saman. Eitt af því sem
mér er minnistætt alveg frá því er ég
steig fyrst inn fyrir dyrnar í Máva-
hlíð 21 var geysifallegt myndverk
sem hékk uppi á vegg inni í stofu,
það var sameiginlegt verk þeirra
hjóna. Ófeigur hafði teiknað mynd-
ina og málað hluta af henni með olíu-
litum og hluti myndarinnar var
saumaður út af Guðrúnu og
myndefnið var úr íslenskri náttúra.
Ennfremur var í stofunni fallegt
stássborð sem Ófeigur hafði skorið
út og Guðrán málað á silki blóma-
mynstur, er prýddi borðplötuna. Þau
hjón vora bæði mjög listfeng. Ófeig-
ur völundur á tré hvort heldur var
við húsgagnasmíði eða útskurð og
það var reyndar nánast sama hvað
hann tók sér fyrir hendur það var
allt gert með handbragði snillings.
Hann var listamaður í flugugerð
enda laxveiðimaður og sjóstanga-
veiðimaður góður, hann var skot-
maður góður, snillingur með mynda-
vél í íslenskri náttura og málaði
sjálfur náttúramyndir sem hlutu
verðskuldaða athygli samferðar-
manna hans. Guðrán var mikil hann-
yrðakona, listakokkur og kökumar
hennar eins og kökur mömmu minn-
ar, þær bestu í bænum. Á heimili
þeirra hjóna var ætíð gestkvæmt og
þar þótti fólki greinilega gott að
koma. Sérstaklega era mér minnis-
stæðar systur Guðránar sem vora
þar mjög tíðir gestir, ásamt Guð-
mundi bróður þeirra. Þegar systurn-
ar komu saman var glatt á hjalla,
hlátur og einlæg gleði og Guðrán
óspör við kökubaksturinn. Alveg
fram á seinustu ár ævinnar er kraft-
ar hennar þratu var hún órög við að
reyna fyrir sér með nýjungar í köku-
gerðinni. Það hugsa ég að sé óvenju-
legt fyrir áttræða konu, en það sýnir
áhuga hennar og opinn hug.
Með þessum minningabrotum
kveð ég þau mætu hjón Guðránu og
Ófeig og þakka af einlægum hug fyr-
ir mig. Nú hafa hjörtun sem slógu
svo fallega í takt í þessu lífi, aftur
sameinast á nýju tilverustigi og nú
ríku- aftm- gleði. Ég bið þeim Guð-
ránu og Ófeigi blessunai- og votta
vinkonu minni, fjölskyldu hennar,
bræðram hennar og fjölskyldum
þein-a, samúð mína og fjölskyldu
minnar. Hin góða minning gleður
hjartað.
Pétrína Ó. Þorsteinsdóttir.
Þegar við fréttum að amma væri
dáin börðust í okkur tvær tilfinning-
ar, annars vegar söknuður og hins
vegar léttir yfir því að hún hefði nú
loks fengið hvfldina. Síðustu árin
hafði heilsu hennar hrakað mjög og
þótt ákveðinn sjúkdómur hefði gert
vart við sig reyndi amma í lengstu
lög að halda honum fyrir sig, því hún
var ekki manneskja sem talaði við
annað fólk um sína krankleika. Alltaf
reyndi hún að halda reisn sinni.
Alla tíð var amma þekkt fyrir
myndarlegt heimili og dyr hennar
stóðu ætíð öllum opnar. I minningu
okkar átti amma alltaf til sinalco,
pönnukökur og kleinur, sem hver ís-
lensk húsmóðir hefði verið fullsæmd
af. Sem strákar voram við oft á tíð-
um mjög fjöragir en það var sama
hvaða vitleysu okkur datt í hug að
framkvæma, alltaf voram við bara
duglegir.
Öfeigur á sér sérstaka minningu:
Eitt sinn eftir keppni á körfubolta-
móti í Valsheimilinu fór hann til afa
og ömmu. Þar fékk hann, hlýjar mót-
tökur, kleinur og nýlagað heitt kakó.
Honum leið svo vel eftir þennan við-
gjörning og í rólegu andrámslofti
Mávahlíðarinnar að hann gerði sér
lítið fyrir, gleymdi sér alveg og
blundaði í svona 3 klst. en vaknaði
þegar mamma hringdi nokkuð byrst
og spurði hvort landafræðiprófið
væri gleymt.
Ætli helstu minningarnar um
ömmu séu ekki á einn eða annan hátt
tengdar eldhúsinu. Hún var amma af
gamla skólanum, alltaf var hún til
taks þegar mamma þurfti á
barnapössun að halda og að sjálf-
sögðu var miklu skemmtilegra að
vera hjá ömmu og afa heldur en á
leikskólanum eða í umsjón dag-
mömmu. Alltaf var verið á verkstæð-
inu með afa, en eins og oft vill gerast
með litla krakka í kringum tæki og
tól var gott að eiga ömmu uppi með
vel útbúinn sjúkrakassa. Hún fylgd-
ist alltaf vel með öllum í kringum sig
og studdi við bakið á öllum sem
þurftu á stuðningi að halda eða eins
og skáldið sagði: Hún var mildin,
skjólið og líknin.
Björn og Ófeigur.