Morgunblaðið - 02.09.1999, Síða 55

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 1999 55 -•
MINNINGAR
SIGRÚN
ÞORLEIFSDÓTTIR
+ Sigrún Þorleifs-
dóttir fæddist í
Skálateigi í Norð-
firði 25. nóvember
1912. Hún lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Skógarbæ hinn
23. ágúst síðastlið-
inn. Hún bjó áður í
Hvassaleiti 22. Sig-
rún var dóttir hjón-
anna Þorleifs Þor-
leifssonar bónda í
Skálateigi í Norð-
firði, f. 19.11. 1873,
d. 1. júní 1924, og
Guðrúnar Baldvins-
dóttur, f. 4.9. 1870, d. 11.3.
1930. Systir Sigrúnar var
Kristín Stefanía, f. 1910, d.
1928. 1959 hóf Sigrún sambúð
með Jóni Ólafssyni, f. 9.1. 1923
og giftu þau sig 22. október
1972. Jón lést 25. janúar 1998.
Dætur hans eru Auður Edda
Jónsdóttir Hansen, f. 27.8.
1943, og Dagný
Jónsdóttir, f. 24.5.
1957.
Sigrún fékk
heimakennslu í
Skálateigi og fór í
barnaskólann á
Norðfirði. Hún kom
til Reykjavíkur 17
ára og fór í vist hjá
Magnúsi Kjaran og
var þar í þrjú ár.
Fór síðan að vinna á
Hressingarskálan-
um. Var í Dan-
mörku 1939-1945
og vann í þvotta-
húsi. Eftir heimkomuna vann
hún m.a. í þvottahúsi, á Hótel
Skjaldbreið, við saumaskap og
síðustu starfsárin í Bókabúð
Safamýrar í Miðbæ við Háaleit-
isbraut.
Utför Sigrúnar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Mig langar að minnast Sigrúnar
Þorleifsdóttur með nokkrum orð-
um. Sigrún fæddist í Skálateigi í
Norðfjarðarsveit 1912. Skálateig-
arnir voru 3, sá fremri og sá neðri
þar sem skyldfólk hennar bjó og svo
sá í miðið þar sem Sigrún bjó ásamt
systur sinni Kristínu Stefaníu og
foreldrum sínum þeim Þorleifi og
Guðrúnu sem sinntu þar búskap.
Það fólk sem fæðst hefur á fyrri-
hluta aldarinnar eins og Sigrún hef-
ur upplifað gífurlegar breytingar.
Þegar tuttugasta öldin hóf göngu
sína var þjóðin búin að yfírstíga
ýmsar þrautir og komast yfir marga
raun þó gat fólk varla látið sér
koma til hugar þau straumhvörf í
lífi þjóðarinnar sem áttu eftir að
koma í ljós næstu áratugina. Það
var fróðlegt að heyra Sigrúnu rifja
upp frásagnarverða atburði úr ís-
lensku þjóðlífi. Um menn og mál-
efni, frá æskuárum og því lífi sem
lifað hafði verið. Um búskaparhætti
og aðbúnað fólks á þessum árum.
Bara lýsingar Sigrúnar á fatnaði
karla og kvenna þessa tíma, skótau
sem fólk notaði, pils, sjöl og klútar
sem konur vöfðu um sig sem yfir-
hafnir sýna að ekki hafa þetta verið
skjólgóðar flíkur miðað við fatnað
nútímans og urðu til þess að maður
hugsaði þetta er ótrúlegt og ekki
lengra síðan þetta var, og svona bú-
ið þurfti fólk að ganga eða fara á
hestum, klukkutímum og dögum
saman.
Sigrún talaði vel um þessi upp-
vaxtarár sín, þetta var það sem hún
ólst upp við og henni leið greinilega
vel á þessum árum eins og bömum
gerir þegar þau alast upp við ást-
ríki foreldra og umhyggju auk fé-
lagsskapar systkina og frændfólks
og þessa sagðist hún hafa notið.
Hún sagði að alltaf hefði verið nóg
til að borða þótt matur hefði verið
einhæfur. Þama bjó Sigrún fram á
unglingsár. Þegar Sigrún var ellefu
ára lést faðir hennar vegna veik-
inda. Einnig dó systir hennar er
var ári eldri en Sigrún úr heila-
himnubólgu og fluttust þær mæðg-
ur, Sigrún og Guðrún, þá inní þorp-
ið á Norðfirði. Enn á ný vitjaði
dauðinn fjölskyldunnar og Guðrún
dó er Sigrún var 17 ára. Þá tók Sig-
rún sig upp og fluttist til Reykjvík-
ur. í Reykjavík átti hún hauk í
horni þar sem var Helga Jónsdóttir
frænka hennar ásamt manni sínum
ÞORKELL MÁNI
ANTONSSON
tÞorkell Máni
Antonsson
fæddist á Hofsósi 2.
ágúst 1946. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 12.
júní siðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Eyrarbakka-
kirkju 19.júní.
Mig langar með
nokkrum orðum að
niinnast vinnufélaga
míns, Þorkels Mána
Antonssonar, eða
Mána eins og ég kallaði hann. Máni
var múrarameistari að mennt og
hóf störf há Húsasmiðjunni á Sel-
fossi í byrjun júní 1998 sem deildar-
stjóri í múrefnadeild. Hann sýndi
stax mikinn áhuga á starfi sínu og
vann skipulega að því að aíla sér
þekkingar á öllum þeim vömm sem
honum tilheyrðu. Múrefnadeildina
byggði Máni upp af miklum krafti
og horfði til framtíðar. Við vorum
búnir að tala oft saman í síma um
þau efni sem okkur tilheyrðu þegar
við loks hittumst. Það var gaman að
hitta Mána sem var einstaklega
hlýr og skemmtilegur maður og
hjálpsamur að auki. Það átti fyrir
okkur að liggja að ferðast saman
ásamt fjórum öðrum vinnufélögum
til Mflanó í nóvember sl. tfl að taka
þátt í 3ja daga námskeiði hjá Mapei.
Það lá beinast við að
við yrðum herbergisfé-
lagar því eins og félag-
ar okkur sögðu í gríni
„múrararnir verða
ekki í vandræðum með
umræðuefnið".
Máni var algjör
reglumaður en engu
síður hrókur alls fagn-
aðar með sinn
skemmtilega hlátur.
Hann var frábær
ferðafélagi með sitt
góða skap og ég dáðist
að honum fyrir það
hve áhugasamur og
duglegur hann var að öllu leyti,
hvort sem það var að skrifa hjá sér
minnispunkta á námskeiðinu eða
að versla fyrir fólkið sitt heima.
Eitt sinn sagði hann við mig eftir
að hann hafði uppgvötað eitthvað
sem mér fannst vera táknrænt fyr-
ir fróðleiksfýsn hans og áhuga:
„Það er alveg sama hvað það er,
mér sýnist Mapei hafa svör við
öllu.“ Máni starfaði hjá Húsasmiðj-
unni þangað til hinn 23. mars sl. og
kom ekki aftur til starfa vegna
veikinda. Hann lést 12. júní sl.
langt fyrir aldur fram og fór útför
hans fram frá Eyrarbakkakirkju.
Máni var bæði góður drengur og
vinnufélagi eins og þeir gerast
bestir.
Guð blessi fjölskyldu hans.
Baldur Birgisson.
Ólafi og bömum þeirra Sigrúnu,
Margréti og Jóhanni er bjuggu á
Hverfisgötunni, þar var hún vel-
komin og urðu þau hennar önnur
fjölskylda og þau tengsl hafa hald-
ist hingað til.
Þegar til Reykjavíkur var komið
réð hún sig í vist á heimili Magnús-
ar Kjarans og var þar í þrjú ár. Þar
var henni borin mjög vel sagan,
dugleg og samviskusöm, eins og
ávallt síðar. En kaupið var ekki hátt
á þessum árum og réð hún sig í
vinnu á Hressingarskálanum sem
Haraldur Amason og Magnús Kjar-
an ráku á þessum ámm, þar sem
kaupið var eitthvað hærra eða 80
krónur á mánuði og þá kostaði eitt
rjómakökustykki þar 50 aura.
Fjöldi fólks lagði leið sína á Hress-
ingarskálann á þessum árum og var
gaman að heyra Sigrúnu segja frá,
þarna var Jóhannes Kjarval m.a.
fastagestur.
A Skálanum kynntist hún Lilju
vinkonu sinni en vinskapur þeirra
hefur varað í rúm 60 ár og Lilja
ásamt fjölskyldu sinni hefur reynst
Sigrúni einstaklega trygg og trú.
Þær vinkonur tóku sig til 1939 og
héldu til Kaupmannahafnar. Þar
réðu þær sig í vinnu fyrst í Sölleröd
Sanatorum út í Holte þar sem þær
vora í eitt og hálft ár og síðan í
Kaupmannahöfn þar sem Lilja vann
við saumaskap og Sigrún í þvotta-
húsi. En ekki gátu þær vitað að
heimsstyrjöld myndi brjótast út og
þær yrðu þarna öll stríðsárin. Að
vísu var skipsferð til Islands í byrj-
un stríðsins en þær áttu ekki pen-
inga fyrir farinu og vildu ekki að
aðrir þyrftu að borga fyrir þær svo
þær fóra hvergi. Þegar stríðinu
lauk fóra þær heim reynslunni rík-
ari, ,Jú, jú“, eins og þær báðar
sögðu, „það var alltaf verið að
sprengja þama en við skiptum okk-
ur ekkert af því, létum það ekkert á
okkur fá,“ Þegar stríðinu lauk og
heim tfl Islands var komið starfaði
Sigrún við ýmislegt, s.s. í þvotta-
húsi, við saumaskap í Feldinum, á
Hótel Skjaldbreið og síðustu starfs-
árin vann Sigi-ún í bókabúð Safa-
mýrar í Miðbæ við Háaleitisbraut
þar sem hún hafði góða vinnuveit-
endur Gissur og Sigríði vinkonu
sína, ættaða frá Skálateigi og hélt
Sigrún góðum tengslum við þau alla
tíð. Sigrún vann úti allan sinn
starfsaldur þegar hún gat en ýmiss
konar veikindi settu svip sinn á ævi
Sigrúnar. En það var einmitt á
Heilsuvemdarstöðinni í Reykjavík
sem hún kynntist manni sínum Jóni
Ólafssyni þar sem þau bæði lágu
veik. Þau hófu búskap 1959 og giftu
sigl972.
Ótal minningar koma upp í hug-
ann við fráfall Sigrúnar. Frá því ég
man eftir mér hefur Sigrún verið
tengd lífi mínu. Jón, eða Jóndi eins
og hann var kallaður í daglegu tali
af ættingjum sínum, var móður-
bróðir minn og komu þau Sigrún
mikið á heimili foreldra minna og
eftir að þau létust á mitt heimfli. Oft
var tilefni til að hittast en þess
þurfti ekki endilega því fyrr á áram
vora heimsóknir fólks algengari en
r 13! ómabúð irv >
öa^ðskom
. v/ Fossvogskii*kjugar5 j
V Sfmii 554 0500
er í dag. Einnig var farið í ferðalög
saman. Jóndi hress og kátur og
hrókur alls fagnaðar og Sigrún ró-
leg og hlédræg en viðræðugóð og
hafði gaman af. Þegar eldri sonur
minn fæddist 1980 var Sigrún hætt
að starfa utan heimilis. Ég var þá að
ljúka hjúkrunarnámi og kom hún
heim til mín og passaði drenginn
um tíma. Og urðu samskipti okkai’
enn meiri eftir það. Við tengdumst
enn nánari böndum sem bundist
hafa fastar og fastar eftir því sem
árin hafa liðið, allar stórhátíðir, jól,
áramót, páska og á afmælum hafa
þau verið hjá okkur hluti af fjöl-
skyldunni, og synir mínir tveir hafa
notið mikils velvilja þeirra Sigrúnar
og Jónda og hafa þau verið þeim
ákaflega góð.
Sigrún var nægjusöm og fór vel
með hlutina eins og margt fólk af
hennar kynslóð. Hún þurfti að sjá
fyrir sér sjálf frá unglingsáram og
varð að treysta á sjálfa sig. Það hef-
ur greinileg mótað hennar lundar-
far. Hún vildi ekki skulda neinum
neitt og var heiðarleg. Hún var
stolt, sjálfstæður persónuleiki,
nokkrar andstæður vora í skapinu,
gat verið stjórnsöm og stórlynd en
oftast hlý og notaleg og undir niðri
sló viðkvæmt hjarta sem mátt ekk-
ert aumt sjá og vildi vel. Sigrún var
lagleg kona og snyrtileg. A heimil-
inu var allt í röð og reglu. Síðustu
árin hefur hallað undan fæti hjá
Sigrúnu. Hún var orðin lasburða.
Sigrún og Jóndi héldu heimili þar tfl
Jóndi lést skyndilega 25. janúai’
1998. Hann hafði verið henni stoð
og stytta seinustu árin, séð um
praktíska hluti á heimilinu og var
aðdáunarvert hve óþreytandi hann
var að lesa fyrir konu sína en sjón
Sigrúnar var orðin slæm og skipta
þær öragglega hundraðum bækurn-
ar sem hann las. Eftir að Jóndi dó
var Sigrúnu bragðið. Söknuður
samfara því að eldast og missa
heilsuna gerðu henni erfitt fyrir og
missir hennar ákaflega mikill. Eftir
lát Jónda fór Sigrún á Hjúkranar-
heimilið í Skógarbæ, þar fékk hún
hina best aðhlynningu hjá góðu
starfsfólki. Helsta dægrastytting
hennar þar var að hlusta á sögur af
snældum sem, þökk sé Blindra-
bókasafninu, hægt er að fá lánaðar
og veitti henni mikla ánægju. En
hún sagðist vera orðin þreytt og tfl-
búin að kveðja þetta líf og það er
með miklum söknuði að ég kveð
Sigrúnu Þorleifsdóttur og að leiðar-
lokum viljum við Þórir, Gunnar og
Kristján þakka velvild hennar í
garð okkar fjölskyldunnar.
Guð blessi minningu Sigrúnar
Þorleifsdóttur.
Hanna Karen Kristjánsdóttir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast æskuvinkonu minnar Sig-
rúnar Þorleifsdóttur. Þó að hún
hefði getað verið amma mín þá hef-
ur mér alltaf fundist ég geta sagtj.-
með stolti að hún væri vinkona mín. ’
Þegar ég fæddist bjuggu foreldr-
ar mínir og bræður í Hvassaleitinu
á sömu hæð og þau hjón Sigrún og
Jón Ólafsson, sem var ætíð kallaður
Jóndi. Að vísu var Sigrún alltaf köll-
uð Sidda af minni fjölskyldu, sem
kom til af því að ég gat ekki sagt
Sigrún og ég vissi ekki af því fyrr
en ég var orðin stálpaður unglingur
að svo var.
Sidda eignaðist engin börn en
Jóndi átti tvær dætur frá fyrra
hjónabandi. Sidda var mjög barn-
góð en kannski voram við allt of fá ‘
sem fengum að njóta bamgæsku
hennar. Hún fylgdist með mér vaxa
úr grasi og var litla telpan ávallt
velkomin yfir stigaganginn í heim-
sókn. Ég minnist ýmissa fjársjóða
sem þar var að finna. Það voru t.d.
veski, skór og skartgripir í dalli
sem ég gekk að vísum og dundaði
við að hengja á okkur báðar. Einnig
áttu þau hjón gamla forláta ritvél
og lékum við Sidda okkur oft í
skrifstofuleik. Þegar ég er tæplega
sex ára gömul áttu foreldrar mínir
von á sínu fimmta barni og þurftum
við að flytja úr Hvassaleitinu í
stærra húsnæði. Samt héldum við
áfram að vera í sambandi og urðu
nú heimsóknir mínar oft lengri og
fékk ég þá að gista hjá þeim yfir
nótt.
Á aðfangadagskvöldum komu þau
hjón ávallt til okkar eftir kvöldmat
og vora hjá okkur þegar gjafimar
vora opnaðar og var síðan drakkið
kvöldkaffi.
Sidda hafði skoðanir á hlutunum
og fylgdist vel með því sem var að
gerast og var aldrei gamaldags í
hugsun. Hún þoldi ekki leti né aum-
ingjaskap og þó að hún hafi verið
heilsulítil frá því að ég man fyrst .
eftir henni þá kveinkaði hún sér
aldrei. Hún hefur alltaf stutt mig og
stappað í mig stálinu þegar ég hef
þurft að taka stórar ákvarðanir í lífi
mínu.
Á sextugsafmæli Siddu giftu þau
Jóndi sig og var boðið tfl mikillar
veislu. Stóð Jóndi ávallt við hlið
hennar og sinnti henni vel í veikind-
um hennar. Var það því mikill miss-
ir fyrir hana þegar hann féll frá í
janúar á síðasta ári. Hún saknaði
hans mikið. En nú er Sidda horfin á
braut og þau Jóndi sameinuð á ný. I
minningunni lifir grönn, vel til höfð
kona, tignarleg í hreyfingum -
„hefðarkona“.
Vertu sæl, þín vinkona, „.
Kara Arngrímsdóttir.
+
Hjartans þakkir til ykkar ailra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ERNU SVERRISDÓTTUR,
Kirkjuvegi 1,
Keflavík.
Ykkar vinátta er okkur mikill styrkur.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurður Halldórsson,
Guðrún Sigurðardóttir Hastings, Harald Hastings,
Hrefna Sigurðardóttir, Rúnar Benediktsson,
Svava Sigurðardóttir, Ævar Ingi Guðbergsson,
Erna Sigurðardóttir, Kolbeinn Jóhannesson,
barnabörn og barnabarnabörn.
íf
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H

Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
H
ir£
ir jixxxxrxin
+
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
föður míns, tengdaföður, afa og langafa,
DAGBJARTS HANNESSONAR
bónda,
Gljúfurárholti.
Sérstakar þakkir sendum við öllu starfsfólki á
hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi.
Brynja Dagbjartsdóttir og fjölskylda.
/ A