Morgunblaðið - 12.11.1999, Qupperneq 53

Morgunblaðið - 12.11.1999, Qupperneq 53
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1999 un í fjölskyldusamkvæmum. Hann kunni líka að tala við okkur smáfólk- ið. Hann minntist stundum á það, að hann myndi enn hversu ábúðarfull- ur ég hafði verið, þegar stóratburð- ur gerðist í húsi afa míns og ömmu. Ég kom á fund Indriða og tilkynnti honum með alvöruþunga og var mjög skýrmæltur: „Veiztu, það SPRAKK í Hellusundinu." Já, sá I stóratburður hafði gerst, að það I hafði sprungið hitaveiturör í kjallar- anum hjá prófessor Ágústi og ömmu Sigríði. Þvílíkur stóratburður í þessu stórhýsi. Ég mátti til að segja Indriða frá þessu og hann hlustaði með athygli, eins og hann vissi auð- vitað ekkert um málið! Indriði var Mýramaður og frændi Sveins B. Valfells. Þar í gegn koma kynni mín af honum, bæði fom og ný. Indriði var mikilvirkur húsa- | smíðameistari um árabil og reisti | margar stórbyggingar ásapt ara- P giláa smærri mannvirkja. Ég man, að hann byggði til dæmis Hótel Sögu og Fiskifélagshúsið, svo eitt- hvað sé nefnt. Svo byggði hann Indriði líka sum- arhús eitt í Haukadal og með því gufubað og vatnsveitu sem lá frá rauðvínstunnu á stokkum og því engu öðru vatni líkt. Auk þessa fagra brú með handriði á hið mikla | fljót Kaldalæk, sem þar rann. Engin Imannvirki hef ég síðan séð, sem hafa orkað meira á mig en þau sem þar vom reist. Indriði Níelsson var í huganum smiðminn mikli, sem hafði komið með umgjörð töfranna inn í líf smáfólksins. Árin líða og einn dag er snáðinn nýfarinn að vinna hjá Steypustöð- inni hf. Hann er látinn teikna marg- hólfa þró fyrir úrgang. Þetta er heil- mikið mannvii-ld og auðvitað er | teiknikúnstin ekki upp á marga | fiska. Hann er tíu ára stúdent einn I daginn og það er farin hefðbundin rútuferð á Þingvelli með fótbolta og fleira. Á virkum degi er kæruleysið þá! Morguninn eftir hringir síminn klukkan átta. Indriði er í símanum. ÚFF-ARGHH. „Viltu koma héma og skýra teikningamar út fyrir smiðunum.“ Æ, ó, ó! það er eiginlega spmngið í heilasundinu. Seinna? „Heyrðu, vinnur þú ekki héma?“ segir þá Indriði með þeirri hægð, Isem enginn snáði stendur gegn. Málið er afgreitt og náð í leigubfl. Síðar áttum við Indriði eftir að byggja margt saman eftir teikning- um, sem ég gerði með leiðsögn hans. Það var ómetanlegur skóli að njóta handleiðslu svo reynds manns. Seinna, þegar hann var hættur dag- legum rekstri Trésmiðjunnar, fór hann að smíða margskyns innrétt- ingar, bæði fyrir mitt heimili og fyr- | irtækið okkar, þar sem við sátum Ibáðir lengi í stjómarembættum. Auk þess að hafa meistaraumsjón með mörgum byggingum, sem ég kom nálægt. Alltaf mátti treysta ráðleggingum Indriða. Ég man sér- staklega þegar hann fór með tommustokkinn með mér út á pall- inn á skrifstofunni, sem var fremur lítið glæsileg í þröngu húsnæði. Þar steig hann upp ímyndaðan stiga, mældi fyrir honum og sá fyrir sér hvemig hér mætti byggja stigahús, II sem myndi tengja saman neðri hæð- Pina og hæð, sem byggja ætti ofan á gamla húsið. Þetta hafði verið mér hulið. Allt þetta varð og Indriði lagði þar á hug og gjörva hönd. Það er eiginlega langt örskot síð- an við voram í sjötugsafmæli Indr- iða niðri í Tjamarkaffi. Þar flutti Þorbjöm í Borg snjalla ræðu og sagði frá hvernig Indriði smíðaði húsið hans á Flókagötunni. Ekki nóg með það, að hann skilaði húsinu dúklögðu og máluðu með lyklunum í Ískránni heldur smíðaði hann allar innréttingar líka og klykkti svo út með því að smíða hjónarúmið. Þann- ig voru alvöra byggingameistarar í gamla daga, sagði Þorbjöm. Þeir luku verldnu. Við bræður fórum á laxveiðar saman með Indriða. Indriði kunni manna best á laxinn og reyndi að kenna okkur byrjendunum. Laum- ast að hylnum og passa að lædnn sjái þig ekki. Barasta öngulinn á línunni É með einum maðki. Fíra þessu var- P lega í strauminn og finna laxinn með tveimur fingram. Þetta kunni Indr- iði og dró marga laxa meðan aðrir fengu ekki neitt. Enn veiðum við bræður best, þegar við minnumst þessara kennslustunda. Við köllum þetta okkar á milli að nota „einfald- an Indriða". Indriði Níelsson var með glæsi- legri mönnum, fremur hávaxinn og samsvaraði sérvel. Mikilleitur í and- liti og vel eygður. Nefið nokkuð hátt og hakan myndarleg með Péturs- spori. Hærður vel og svo höfðingleg- ur í allri framgöngu, að allir ókunnir myndu hafa tekið eftir honum í margmenni. Svo var hann hlýr og einstaklega skemmtilegur í orðræðu sökum minnis og fróðskapar. Bund- ið mál var honum ofarlega í sinni og var ágætlega hagyrtur sjálfur, þó að hann flíkaði lítt. Hann var gæfumað- ur í einkalífi sínu, kvæntur mikilli ágætiskonu, Ingu Hoffmann, sem jók enn á glæsileik hjónanna þar sem þau fóru saman. Saman eignuð- ust þau 6 böm, sem lifa gjöfulu lífi utan einn sonur, sem fórst af slysför- um eina nýái’snótt fyrir margt löngu. Gamall maður kveður eftir langt og heilsuhraust líf. Vinmargur að leiðarlokum, umvafinn samhentri og glæsilegri fjölskyldu. Verkin hans blasa við og bera meistaranum vitni. „Var það eitthvað fleira fyi-ir yð- ur?“ spurði búðanneistarinn með hægð í gamla daga. Er það ekki hin æðsta lífshamingja, að standa frammi fyrir hinum hinsta meistara og hafa fengið langan tíma til þess að muna eftir erindinu? Líka hinum smærri þáttum þess, sem kunna samt að skipta mestu máli fyrir snáðana sem eru þér samferða. Halldór Jónsson verkfr. í nokkram orðum vfljum við minnast afa. Alltaf hefur afi Indriði verið einn af föstu punktunum í til- veru okkar, hann var traustur og sterkur persónulefld. Okkur syst- kinunum eru mjög minnisstæðar þær stundir sem við áttum á Flóka- götu hjá afa og ömmu þegar við vor- um yngri. Endalaust var hægt að leika sér úti um allt hús og þegar átti að bregða sér út var farið annað- hvort út á Miklatún eða bara í „hús- sandkassann“ bak við hús. Afi sá svo yfirleitt um að fara með okkur í göngutúra þegar þetta tvennt brást. Þegar við urðum eldri var mjög notalegt að koma niður á Flókagötu, fá lánaða Laxnessbók og ræða kveð- skap við afa. Úr þeim branni var endalaust hægt að ausa hjá afa, hann kunni ótal kvæði og Ijóð sem hann fór með og hreif hlustandann um leið með sér í annan heim, ann- aðhvort heim rómantíkur og drauma eða raunsæis og napurleika eftir því sem efnistök ljóðsins voru. Fram undir síðasta dag vora þau eitt af því sem glöddu hann ómælt. Afi var hörkuduglegur maður og fyrir honum vora fáar hindranir tfl staðar, allt var hægt að leysa. Tfl marks um það era mýmargar bygg- ingar úti um alla borg sem afi hafði verið byggingarmeistari að. Ein- hvern tíma fannst okkur systkinun- um að afi hefði hreinlega byggt öll húsin í borginni og voram við ákaf- lega stolt af því. Fyrir afa var það mikilvægt að vera duglegur, vinnu- samur og vandvirkur, enda sagði hann oft; „það er munur á fúskara og fagmanni“. Hann var fljótur að sjá hvar höndum hafði verið kastað tíl og lét þá skoðun sína yfirleitt í Ijós þannig að viðkomandi lærði af mis- tökum sínum. Okkur systkinunum eru mjög minnisstæðar stundimar sem við eyddum með pabba niðri á trésmíðaverkstæðinu hans afa. Okk- ur fannst þetta stærsta trésmíða- verkstæði í heimi og vélamar líktust ýmist skriðdrekum, kafbátum eða bflum sem vora þá endalaus upp- spretta leikja og ævintýra. Þegar við systkinin hittum fólk á fömum vegi og það fer að spyija okkur hverra manna við séum og í ljós kemur að við erum afkomendur Indriða og Ingunnar mætir maður hlýju viðmótí hjá þeim sem eitthvað þekkja til þeirra. Á þennan hátt bú- um við afkomendur afa og ömmu endalaust að öllu því sem þau hafa gert um ævina, sem undantekninga- laust virðist hafa verið gert af dugn- aði, eljusemi og nægjusemi sem við unga fólkið mættum læra mikið af. Á stundum sem þessum finnum við systkmin fyrir því hvað það er gott að eiga stóra samheldna fjöl- skyldu þar sem hver styður annan. Afi, þú átt þér þinn stað í hjarta okkar systkinanna sem aldrei verð- ur tekinn og heilræði þín lifa í hug- um okkar svo lengi sem við lifum. Við vitum líka að þannig ert þú alltaf með okkur. Elsku amma, missir þinn er mik- ill, þú ert sterk og við eram ákaflega stolt af þér. Megi Guð styrkja þig á þessari stundu. Þei.þeiogró. Þögn breiðist yfir allL Hnigin er sól í sjó. Sofþúíblíðriró. Viðhöfumvakaðnóg. Værðar þú pjóta skalt Þei.þeiogró. Þögn breiðist yfir allt. (Jóhann Jónsson.) Hallgrúnur D. Indriðason og Guðrún Indriðadóttir. Nú er hann afi dáinn. Þegar mér barst það fyrst tfl eyma skutu sér upp kærar minningar tengdar afa í stríðum straumum. Þetta var furðu- leg tilfinning. Það var sem ég ferð- aðist inn í sjálfstæðan hugarheim þar sem ég sveif um og fylgdist með atburðum fortíðaiinnar. Þar sá ég fyrir mér lítinn dreng í aftursætinu á bifreið þar sem hann þeystist um á holóttum sveitavegi. Eldri maður hélt um stýrið, ábyggi- legur á svip og tottaði ákaft pípu. Úff, ætlum við aldrei að komast á leiðarenda, hugsaði ég með sjálfum mér. Mér var orðið óglatt. Hvað, fær hann borgað fyrir þessar pípu- reykingar? „Amma, viltu nokkuð opna gluggann?" sagði ég lágradd- aður og í þeirri andrá leit afi á mig og sá hvað ég var orðinn fölur á svip. Hann drap þá í pípunni og sagði: , Já, svona litlir drengir eins og þú hafa kannske ekki gott af svona pípureyk en þetta nærir andann og er hollt fyrii-... Ég missti athyglina og horfði út um gluggann og reyndi að halda haus. Afi hélt áfram að tala um hollustu pípureykinga þar til hann tók eftir því að ég var sofnaður. Ég sveif áfram. Þar sá ég aðeins stálpaðri dreng í heimsókn hjá afa sínum og ömmu. Hann sat undir ljóðalestri afa síns i stofunni þar sem stóra jólatréð var alltaf staðsett í öll- um jólaboðunum sem ávallt var hald- ið á annan í jólum. Hvar er amma, hugsaði ég með sjálfum mér. Ég gerði mér grein fyrir þvi að Ijóð ættu ekkert upp á pallborðið hjá mér. Á ég að segja afa frá því? Meðan ég veltí þessu fyrir mér var hann búinn að þylja yfir mér nokkrar vísur. Allt í einu spyr hann mig: „Finnst þér þetta ekki fallegt hjá honum Ein- ari?“ ákaflega snortinn eftir tflþrifa- mikinn ljóðalestur. „Ha, jú jú,“ sagði ég frekar óöraggur með sjálfan mig. I þeirri andrá kallaði amma fram til okkar að kaffið væri til og við það var ég rokinn inn í eldhús. „Hvað er að sjá umgengnina hjá SJÁBLS.55 Persónuleg, alhliða útfararþjónusta. Svcrrir Olsen, Sverrir Eínarsson, útfararstjori útfararstjóri Útfararstofa íslands Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300 Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/ t Elskulegur afi okkar og langafi, EYÞÓR STEFÁNSSON tónskáld, Fögruhlíð, Sauðárkróki, er lést miðvikudaginn 3. nóvember á Sjúkra- húsi Sauðárkróks, verður jarðsunginn frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn 13. nóvember kl. 14.00. Eyþór Einarsson, Ásgerður Gísladóttir, Sigríður Einarsdóttir, Óli Páll Engilbertsson, Atli Stefán Einarsson, Ingunn Helgadóttir, Auðunn Einarsson og barnabarnabörn. t Innilegar þakkir fyrir hlýhug og ómetanlega hjálp vegna andláts og útfarar SIGVALDA J. DAGSSONAR, Hrafnistu, Hafnarfirði. Guð blessi ykkur öll. Guðný, Vigdís, Arnfríður og barnabörn. r*r t Pökkum þeim sem sýndu okkur samúð vegna andláts og útfarar sonar okkar, GUNNARS HAFSTEINS MAGNASONAR. Sigríður Elíasdóttir, Eiríkur Valdimarsson og fjölskylda. Lokað Tilkynning frá skattstjóranum í Reykjavík Vegna jarðarfarar ÆVARS ÍSBERG, fyrrum vararíkisskattstjóra, verður embætti skattstjórans í Reykjavík lokað þann 12. nóvem- ber 1999 frá kl. 13.00-15.30. Skattstjórinn í Reykjavík, Gestur Steinþórsson. Lokað vegna jarðarfarar ÆVARS HRAFNS ISBERG, fyrrverandi vara- ríkisskattstjóra, eftir hádegi í dag, föstudaginn 12. nóvember. Ríkisskattstjóri. Lokað Lokað verður í dag, frá kl. 13.00—15.00, vegna jarðarfarar ÆVARS ÍSBERGS, fyrrverndi vararíkisskattstjóra. Skattstofa Reykjanesumdæmis, Suðurgötu 14, Hafnarfirði. LOKAÐ Vegna útfarar ÆVARS (SBERG fyrrverandi vararíkisskattstjóra verður embættið lokað frá kl. 13.00—15.00. Skattrannsóknarstjóri ríkisins. ifllálál aá jjDíjduiU Útfararstofan annast meginhluta allra útfara á höfuðborgarsvæSinu. Þar starfa nú 15 manns við útfararþjónustu og kistuframleiðslu. Alúðleg þjónusta sem byggir á langrí reynslu Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf. Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266-www.utfarastofa.com 'wkMMþ
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80
Qupperneq 81
Qupperneq 82
Qupperneq 83
Qupperneq 84

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.