Morgunblaðið - 14.11.1999, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ
___________________________SUNNUDAGUR 14, N'ÓVEMBEK 1999 37.
MINNINGAR
INGIBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Ingibjörg Guð-
mundsdóttir
fæddist í Hrúts-
staðanorðurkoti í
Flóa 19. ágást 1900.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Þorkelsson, bóndi
og hreppstjóri, f. 24.
júní 1853, d. 19. des-
ember 1928, og Ingi-
björg Stefanía
Magnúsdóttir hús-
freyja, f. 10. maí
1857, d. 18. septem-
ber 1950. Ingibjörg
var yngst 13 systk-
ina. Þau eru nú öll látin.
Ingibjörg eignaðist 5 börn. 1)
Reynir, verkamaður í Reykjavík,
f. 27. ágúst 1920, nú látinn. Faðir
hans var Geir Vigfússon, bóndi á
Hallanda í Flóa, nú látinn. 2)
Sverrir, verslunarmaður í
Reykjavík, f. 8. maí 1924. Faðir
hans var fyrri eiginmaður Ingi-
bjargar, Kjartan Júlíus Jónsson,
bakari, f. 21. júh' 1895. Þau skildu
og hann fluttist til Bandaríkj-
anna. Hann lést í Reykjavík 17.
apríl 1988. 3) Haraldur, bifreiða-
smiður í Reykjavík, f. 5. janúar
Látin er í Reykjavík á 100. ald-
ursári tengdamóðir mín, Ingibjörg
Guðmundsdóttir. Hún var alda-
mótabarn, fædd í gömlum bæ aust-
ur í Flóa, og hún var yngsta barn í
mjög stórri fjölskyldu. Hún hafði
frá mörgu að segja í sínum upp-
vexti. Þegar hún flutti til Reykjavík-
ur fór hún fótgangandi alla leið og
gisti á Kolviðarhóli sem nú er löngu
horfínn. Eg hygg að hún hafi verið
af þeim kynslóð sem hefur lifað
hvað mestar breytingar í lífsháttum
sem nokkum tímann hafa orðið á
einu æviskeiði.
Hún var 56 ára þegar ég kynntist
henni að marki og flyt í íbúð í sama
húsi og hún bjó í, þegar ég giftist
syni hennar, Haraldi. Hún var
glæsileg kona, afar hlý og notaleg
og svo ungleg að undrun sætti. Þá
bjó hún með Gerðu dóttur sinni og
hennar dóttur, Eyrúnu Ingu, sem
þá var á öðru ári. Þegar Eyrún var
flutt að heiman bjuggu þær mæðg-
ur, Ingibjörg og Gerða, saman
þangað til Ingibjörg var 95 ára göm-
ul og flutti á Elliheimilið Grund en
þá var heilsa hennar farin að bila að
ráði, en fram að þeim tíma hafði hún
getað verið ein heima meðan Gerða
var í vinnu. Naut Ingibjörg alla tíð
sérstakrar umhyggju Gerðu og
Eyrúnar og var hún þakklát fyrir
það.
Sambýli okkar við þær mæðgur
hefur reynst afar farsælt og aldrei
brugðið skugga þar á. Við höfum
notið kostanna við sambýlið en verið
laus við gallana. Má það eflaust að
miklu leyti þakka jafnlyndi Ingi-
bjargar, sem aldrei brást. Mér
finnst, þegar ég hugsa til baka, að
ég hafi aldrei séð hana reiðast. Hún
varð fyrir ýmsum áföllum í lífinu
sem hún tók með æðruleysi. Hún
sagði mér einhverju sinni að hún
hefði aldrei haft það betra en eftir
sjötugt, en þá bjó hún í öruggu
skjóli systkinanna Gerðu og Hara-
ldar og þurfti ekki að hafa áhyggjur
af lífsafkomunni. Þá fór hún að
sauma út myndir, en hún hafði
aldrei á yngri árum haft tíma fyrir
handavinnu. Hafði hún af þessu
mikið yndi sem hún naut fram að 95
ára aldri. Nú prýða þessar myndir
veggi afkomenda hennar og minna á
hana.
Ingibjörg var nægjusöm og nýtin
svo af baiybæði hvað varðar mat og
fatnað, enda hafði hún alist upp við
það á æskuheimili sínu í Flóanum.
Hún var lengst af húsmóðir í
Reykjavík, en fór þó á efri árum út
að vinna á prjónastofu hálfan dag-
inn, þar sem hún vann um 10 ára
skeið. Hún hafði lengst af stórt
heimili án nokkurra hjálpai'tækja
eins og nú tíðkast, engar ryksugur,
þvottavélar, ísskápar, hrærivélar,
að maður tali nú ekld um uppþvotta-
vélar eða örbylgjuofna. Allt var
1927. 4) Ingibjörg,
húsfreyja í Reykja-
vík, f. 23. maí 1928.
Haraldur og Ingi-
björg eru börn Ingi-
bjargar og síðari
eiginmanns hennar,
Þórðar Þórðarson-
ar, trésmíðameist-
ara frá Haga í Holt-
um, f. 4. apríl 1886.
Hann lést 8. septem-
ber 1930. 5) Yngsta
barn Ingibjargar er
Gerða, aðstoðar-
stúlka á tannlækn-
astofu, f. 30 mars
1934. Faðir hennar var Eiríkur
Eiríksson, verkstjóri frá Miðbýii
á Skeiðum, f. 1. apríl 1894. Hann
lést eftir stutta sambúð þeirra, af
völdum berklaveiki 18. júní 1942.
Afkomendur Ingibjargar eru
nú orðnir 69. Lengstan hluta æv-
innar bjó hún á Flókagötu 3 í
Reykjavík og hélt þar heimili
með yngsta bami sínu, Gerðu
Eiríksdóttur.
Ingibjörg lést á Elliheimilinu
Gmnd 26. október 1999. Að eigin
ósk var útför hennar gerð í kyrr-
Þey.
unnið í höndunum. Það var því ær-
inn starfi að sjá um stórt heimili.
Það var ekki lítil vinna við þjónustu-
brögðin á þeim tíma sem hún var að
ala upp sín böm, engu mátti fleygja
heldur gera við, bæta, stoppa eða
sauma nýtt úr gömlu. Hennar kyn-
slóð kunni ekki að bruðla.
Ingibjörg var mikil ættmóðir.
Hún fylgdist vel með og bar mikla
umhyggju fyrir öllu sínu fólki, böm-
um, barnabömum, bamabama-
bömum og öllu sínu tengdafólki og
vinum. Hún bar sérstaka umhyggju
íyrir gömlu fólki og minnimáttar
sem hún kynntist á lífsleiðinni og
margar vora ferðirnar sem hún fór í
heimsóknir á sjúkrahús og elliheim-
ili. Hún var líka afskaplega gjafmild
þó hún hefði aldrei mikil efni og hún
naut þess sérstaklega að gleðja lítil
böm, bæði sína eigin afkomendur
og önnur böm sem hún kynntist.
Eg vil að leiðarlokum þakka Ingi-
björgu íyi’ir samfylgdina og óska
henni Guðs blessunar á æðri stig-
um.
Maria Á. Guðmundsdóttir.
Reynsla verður ekki lærð af bók-
um. Hana verður að upplifa. Það er
að sönnu hægt að lesa um og læra af
reynslu annarra, en það er engan
veginn hið sama og eigin reynslu-
heimur. Ingibjörg Guðmundsdóttir
var sérlega reynslurík kona. Það
var ekki eingöngu að hún hafði lifað
tæplega heila öld og mesta breyt-
inga- og framfaratímabil í sögu
þjóðarinnar, heldur spannst lífsvef-
ur hennar með þeim hætti að hún
öðlaðist mikla persónulega reynslu.
Ingibjörg fæddist aldamótaárið
1900 og lést á hundraðasta aldursári
26. október 1999. Hún var því jafn-
gömul öldinni eins og hún orðaði
það gjaman sjálf. Hún var ein af
þrettán systkinum og var faðir minn
meðal þeirra. Hvorttveggja var að
hún var yngst systkinanna og að
hún náði svo óvenjulega háum aldri
að hún varð síðust þeirra til að
kveðja þetta jarðlíf og vitja ættfólks
síns á nýju tilverastigi.
Um aldamótin var talsvert mikil
fátækt í landinu og þurftu flestir
mikið fyrir lífinu að hafa. Erfiðleik-
ar vegna sjúkdóma og bamadauða
vora og tíðir. Fóru foreldrar Ingi-
bjargar ekki varhluta af því, en að-
eins átta systkinanna komust til ful-
lorðinsára og af þeim létust þrjú í
blóma lífsins. Flestir, ungir og
gamlir, kynntust því mikilli vinnu og
þægindalitlu lífi. Það gefur augaleið
að slíkar aðstæður hafa mótað ungt
fólk þess tíma. Varð Ingibjörg
snemma vinnusöm og fylgin sér og
hafa þessar aðstæður vafalaust
einnig aukið á meðfædda frænd-
rækni hennar.
Ingibjörg flutti til Reykjavíkur
um tvítugt með foreldram sínum
þegar þau bragðu búi. Hún eignað-
ist þrjá lífsförunauta sem hún missti
alla, einn vegna sambúðarslita og
tveir létust. Þá lifði hún einnig elsta
bam sitt. Þessi reynsla hlýtur að
hafa verið Ingibjörgu erfið. Komu
sér þá vel hinir einstöku eðliseigin-
leikar hennar að láta aldrei bugast.
Hún leit ekki á ósigra sem skipbrot,
heldur reynslu sem læra mætti af.
Skapferli hennar bauð henni að
mála ekki hið neikvæða í lífinu of
sterkum litum, heldur horfa fram á
veginn og æðrast ekki. I þessu efni
hjálpuðu henni mikið létt lund og
glaðværð sem henni var ásköpuð í
ríkum mæli. Og fleyg vora orð
hennai- og föður míns: „Þetta fer allt
einhvem veginn.“ Hún átti líka góð
og mannvænleg böm sem hún naut
að vera samvistum við og koma til
þroska. Hún varð þeirrar gæfu að-
njótandi að sjá þau öll komast til
manns og geta af sér þann fjársjóð
sem hún mat mest, mannvænleg
böm og bamaböm.
Ingibjörg helgaði starfskrafta
sína nær algerlega heimilinu. Hún
bjó lengst af á Flókagötu 3 og bjó
móðir hennar, Ingibjörg Stefanía,
lengi hjá henni. Annaðist hún hana
þar til hún lést í hárri elli. Síðar
hlotnaðist henni hið sama frá dóttur
sinni, Gerðu, sem bjó með henni alla
tíð og var henni stoð og stytta allt til
þess er hún þurfti að fara á elliheim-
ili í maímánuði 1996. Ingibjörg var
fyrirmyndar húsmóðir, traust og
góð móðir og uppalandi. Hún naut
þess að skreyta heimili sitt með út-
saumi, sem hún hafði alla tíð yndi af
og lék í höndum hennar. Hún hafði
einnig mikla ánægju af að gefa bæði
skyldum og vandalausum útsaum
og fleira, enda var gjafmildi og
greiðasemi henni í blóð borin. Hún
var afai- bamgóð kona. Þar sem það
fór saman við gjafmildi hennar fór
ekki hjá því að hún gaukaði ýmsu
„smálegu“ að bömunum. Þetta átti
ekki síður við um önnur böm en af-
komendur hennar. Þannig nutu
böm mín t.d. undantekningarlaust
góðs af þegar hún kom í heimsókn.
Hún var félagslynd svo af bar. Kom
það fram bæði gagnvart vinum og
vandamönnum og út á við gagnvart
fólki almennt. Allt sem hún hafði
yndi af og raunar öll viðfangsefni
sem leysa þurfti af hendi gekk hún í
af áhuga og eldmóði. Hún hafði t.d.
alla tíð mikla ánægju af dansi og
dansaði gömlu dansana fram á ní-
ræðisaldur, og saumaði útsaum
fram á tíræðisaldur. Félagslyndi
hennar, tryggð og frændrækni
beindist ekki síst að því að hún lét
sér afar annt um að heimsækja fólk,
hvort sem um var að ræða skyld-
menni eða kunningjafólk. Hún var
t.d. tíður gestur á sjúkrahúsum og
elliheimilum. Mér verða ávallt
ógleymanlegar heimsóknir hennar
á heimili foreldra minna, sem hún
hélt miklu og góðu sambandi við, og
síðar á heimili mitt og móður minn-
ar eftir að faðir minn lést. Auk þess
að koma gjaman færandi hendi jós
hún af viskubranni sínum um líðan
og framvindu fjölskyldu sinnar og
fólks sem þær móðir mín þekktu.
Var mjög gaman að fylgjast með
leiftrandi mælsku hennar, fram-
úrskarandi hreinskilni og hlutleysi
gagnvart mönnum og málefnum
hvort sem umræðuefnið snerti
hennar eigin fjölskyldu eða aðra.
Fólk með slíka eðlisþætti gefur mik-
ið af sér á sama hátt og yfirborðs-
mennska beinlínis skemmir. Þessar
stundir vora því í senn lærdómsrík-
ar og skemmtilegar og verðar þess
að þeirra sé lengi minnst og fyrir
þær þakkað.
Ingibjörg var glæsileg kona og
sþpaði að henni hvar sem hún kom.
Utgeislun hennar var mildl. Leiftr-
andi fas og eðlisgreind, ásamt
hreinskilni og öðrum eiginleikum
sem hér að framan hefur verið lýst,
gerðu að verkum að nálægð hennar
var ætíð sterk. Hennar er gott að
minnast.
Eg og fjölskylda mín sendum
börnum hennar, tengdabömum og
afkomendum öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að blessa minningu frænku
minnar Ingibjargar Guðmundsótt-
ur.
Elísabet F. Eiríksdóttir.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HILMAR ÞÓR SIGURÐSSON,
Fellsmúla 22,
Reykjavík,
lést á heimili sínu aðfaranótt þriðjudagsins
9. nóvember.
Hann verður jarðsunginn frá Áskirkju
þriðjudaginn 16. nóvember kl. 13.30.
Vilborg Gunnarsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Flókagötu 3,
Reykjavík,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund þriðju-
daginn 26. október sl.
Að eigin ósk var útför hennar gerð í kyrrþey.
Sverrir Kjartansson, Aðalheiður Halldórsdóttir,
Haraldur Þórðarson, María Áslaug Guðmundsdóttir,
Ingibjörg Þórðardóttir, Guðlaug Bjarney Elíasdóttir,
Gerða Eiríksdóttir.
+
Ástkær frændi okkar og vinur,
ÓSKAR GUÐJÓNSSON
frá Jaðri á Langanesi,
sem lést á dvalarheimilinu Hrafnistu í Reykja-
vík miðvikudaginn 10. nóvember, verður jarð-
sunginn frá Fossvogskapellu mánudaginn
15. nóvember kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðjón Oavíðsson, Anna M. Eymundsdóttir,
Þórdís Davíðsdóttir, Hafsteinn Steinsson.
+
Ástkær sonur minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
EIRÍKUR H. TRYGGVASON
múrarameistari,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju miðviku-
daginn 17. nóvember kl. 15.00.
Þeir, sem vilja minnast hans, láti líknarfélög
njóta þess.
Fanney Þorsteinsdóttir,
fris Eiríksdóttir, Högni P. Sigurðsson,
Tryggvi Eiríksson, Margrét Ósk Arnarsdóttir,
Eyjólfur Róbert Eiríksson, Lilja Sigurðardóttir
og barnabörn.
+
Hjartkær bróðir minn og mágur,
BJARNI VILHJÁLMSSON
frá Hamri,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjuda-
ginn 16. nóvember kl. 15.00.
Þórarinn Vilhjálmsson, Ingibjörg Jónsdóttir.
+
Þökkum samúð og vináttu vegna andláts og
útfarar
GUÐRÚNAR ÁRNADÓTTUR
frá Ásgarði,
Vestmannaeyjum,
Hrafnistu, Reykjavík.
Svanhildur Guðmundsdóttir
og fjölskylda.
s