Morgunblaðið - 14.11.1999, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 14. NÓVEMBER 1999 41,

KRISTJÁN EINAR
ÞORVARÐARSON
+ Kristján Einar
Þorvarðarson
fæddist á Hvamms-
tanga 23. nóvember
1957. Hann lést á
Landspítalanum 2.
nóvember sl. Utför
Kristjáns fór fram
frá Hjallakirkju í
Kópavogi 11. nóv-
ember sl.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Kæri vinur. Guð geymi þig og
styrki fjölskyldu þína.
Fríða Eyjólfs og fjölskylda.
í örfáum orðum langar mig til að
heiðra minningu vinar míns, Krist-
jáns Einars Þorvarðarsonar. Hann
er nú brott kallaður, að okkur finnst
allt of snemma, úr faðmi fjölskyldu
og vina. Kynni okkar Kristjáns eru
orðin löng, við hittumst fyrst í guð-
fræðideildinni í Háskóla Islands og
urðum strax vinir. Kristján var trú-
maður með djúpar rætur í íslensk-
um evangelisk-lútherskum trú-
ararfi. Ef hægt er að tala um kristið
raunsæi, þá var hann verður fulltrúi
þess. Kristjáni Einari var þannig
þegar á námsárum sínum einstak-
lega lagið, að tengja „guðfræðileg-
ar“ vangaveltur samstúdenta sinna
við íslenskan veruleika. Eftir námið
sldldu leiðir um stund, Kristján hélt
út á land í prestsskap með fjöl-
skyldu sína, en við hjónin fórum ut-
an í framhaldsnám. Við heimkomu
var þráðurinn aftur tekinn upp. Kri-
stján var þá orðinn sóknarprestur í
Hjallasókn og ábyrgðarmaður inn-
an kirkjustjómarinnar. Þegar ég
svo byrjaði að starfa í sama pró-
fastsdæmi og hann, urðum við
einnig nánir samstarfsmenn. Fyrir
hans tilstilli komum við á fót
„predikunarklúbbi presta“ þar sem
fjallað var um predikunartexta
næsta sunnudags á hverjum þriðju-
degi. Kristján lagði áherslu á að við
notuðum guðfræðileg vinnubrögð
svo vinnan væri markviss. Kristján
var mikill fjölskyldumaður og
skipulagði starf sitt ætíð með hana í
huga, hann var góður vinur og ráða-
góður. Samgangur var líka á milli
fjölskyldna okkar og eigum við
skemmtilegar minningar um fönd-
urkvöld fyrir jólin og sameiginlegar
leikhúsferðir. Við tókum því öll sem
sjálfsögðum hlut að vinátta og sam-
starf héldist um ókomna framtíð.
Þegar Kristján svo veiktist fyrir
rúmu ári hvarflaði ekki annað að
okkur en að hann sigraðist á sjúk-
dómnum, en svo fór ekki. Kristján
þurfti að ganga í gegnum hverja
lyfjameðferðina á fætur annarri og
sterkbyggður líkaminn gaf eftir.
Það var erfitt að fylgjast með glímu
hans. Hann gekk í gegnum tíma-
skeið þar sem myrkrið hvolfdist yfir
hann og glímdi við Guð eins og Job
forðum. I þessu samhengi sagði
hann mér frá því að Passíusálmar
Hallgn'ms og inntak kross Krists
lykjust upp fyrir honum á nýjan
hátt. Andinn var sterkur, þó líkam-
inn væri veikur. Það var mikil náð
þegar Kristján fárveikur og kona
hans sóttu okkur heim morgun einn
og borðuðum við saman morgun-
mat. En Kristján var máttfarinn og
þurfti að halla sér í sófanum og
gafst okkur vinunum þá tækifæri að
tala opinskátt saman og hlæja.
Stuttu seinna sá ég hann í síðasta
skipti, þegar hann kom í predikun-
arklúbbinn og tók þátt í samræðum
eins og alltaf. Enginn okkur áttaði
sig til fulls á því að Kristján Einar
var að kveðja. Nokkru áður hafði
hann skrifað sameiginlegum vina-
hjónum okkar sem misst höfðu son
sinn eftirfarandi huggunarorð, sem
hjálpa okkur nú er við kveðjum
hann sjálfan: „Elsku vinir... Nú er
þungur harmur að
ykkur kveðinn. Okkur
brestur orð en samúð
okkar er öll hjá ykkur.
I sorginni er aðeins
einn sem hefur orð
huggunarinnar, orð
hins eilífa lífs. Þið
þekkið hann og þjónið
honum af mikilli trú-
mennsku. Hann Krist-
ur Drottinn mun held-
ur ekki bregðast ykkur
nú þegar lífið sýnir
ykkur sína köldustu
ásynd. Astvinurinn
látni lifir hjá hinum
upprisna Kristi og þið sem eftir lifið
í svartnætti sorgarinnar eruð um-
fram allt í umsjá hans og varðveislu.
Megi algóður Guð þerra tregatárin,
hugga ykkur öll og umfaðma." Við
minnumst Kristjáns Einars í þökk
og biðjum Guð að breyta sárri sorg
okkar hægt og hægt í ljúfar minn-
ingar um hann. Við færum ekkju
hans Guðrúnu Láru og börnum
inniiegustu samúðarkveðjur.
Sigurjón Árni Eyjólfsson
og fjölskylda.
Kveðja frá
Prestafélagi íslands
„Ollu er afmörkuð stund og sér-
hver hlutur undir himninum hefir
sinn tíma. Að gráta hefir sinn tíma
og að hlæja hefir sinn tíma. Að
kveina hefir sinn tíma og að dansa
hefir sinn tíma. Ég virti fyrir mér
þá þraut sem Guð hefir fengið
mönnunum að þreyta sig á. Allt
hefir hann gjört hagfellt á sínum
tíma, jafnvel eilífðina hefir hann
lagt í brjóst þeirra, aðeins fær mað-
urinn ekki skilið það verk sem Guð
gjörir frá upphafi til enda.“
(Úr Prédikaranum.)
Æviskeiðið er varðað atburðum
sem fá okkur gjarnan til að staldra
ögn við og hugsa um eðli lífs og
dauða. Þetta gerist sömuleiðis við
árstíðaskipti hjá sumu fólki eða
jafnvel við áramót að við nemum
staðar og hugleiðum það er farið er
og hvað við munum eiga í vændum.
Og þegar hina alvarlegri viðburði
lífsins ber að höndum, svo sem eins
og endalok lífsskeiðsins, verða
spurningar um tilgang lífsins
áleitnar. Hver er meiningin með lífi
hvers manns, til hvers er lifað,
hver hefur fengið manninum þetta
verkefni í hendur og hvað tekur við
að loknu?
Allar tegundir bókmennta takast
á við þessar eilífðarspurningar, t.d.
Prédikarinn í Heilagri ritningu sem
ég vitnaði til hér að ofan. Lífsspeki
Biblíunnar, frá fyrstu til síðustu
blaðsíðu, - og sú trú sem þar birt-
ist, er sú að maðurinn hafi þegið líf-
ið úr hendi skapara síns, að maður-
inn lifi og starfi á vettvangi hins
daglega lífs andspænis Guði -
Coram Deo - sem endurleysir og
helgar allt hans líf. Og reglan eða
boðorðið til mannsins er þetta: Þú
skalt elska Guð og þú skalt elska
menn. Þetta tvennt á óhjákvæmi-
lega saman, eru sitt hvor hliðin á
sama peningnum. Þú getur ekki
sagst elska Guð og farið svo og
hatað bróður þinn.
Séra Kristján Einar Þorvarðar-
son, vinur okkar og starfsfélagi,
sem við kveðjum hinstu kveðju í
dag, átti þennan lífsskilning Heil-
agrar ritningar sem lítur á lífið allt
í ljósi Drottins Guðs, sem gefur líf-
ið, endurleysir það og helgar. Hann
vissi á hvern hann trúði, það var
meginstyrkur hans og kjölfesta í
lífinu. Trúin á Guð gerði gleði hans
dýpri og sorg hans léttbærari.
Hann hefur sjálfsagt drukkið það
með móðurmjólkinni og lært það
frá blautu bamsbeini að Guð er yfir
og allt um kring með eilífri blessun
sinni. Hann naut mikils ástríkis for-
eldranna, frú Kristínar og Þorvarð-
ar bónda á Söndum í Miðfirði, og
systkinanna sem höfðu gott fyrir
honum í leik og starfi. Hann ólst
upp í sveit innan um skepnur og
guðsgræna náttúru, náttúru sem
bæði gefur og tekur. Hið góða fé-
lagslega og líkamlega atlæti sem
hann bjó við mótaði skaphöfn hans
og meitlaði karakterinn. Hann var
staðfastur maður og ábyrgðarfull-
ur, raungóður og sanngjarn, ljúfur
og glaðlyndur. Hann gladdist með
glöðum og var hluttekningarsamur
með sorgbitnum.
Leiðir okkar lágu saman á guð-
fræðideildarárunum. Gáskafullur
hlátur og stríðnisglampi í augum
einkenndu þennan unga mann að
norðan, sem gekk ýmist á gúmmí-
skóm eða kínaskóm og var svo
skemmtilegur að það var ekkert
hægt að gera nema hann væri með.
Þarna voru Maggi, Svavar, Heri,
Einar, Flosi, Hjörtur, Sólveig Anna
og allir hinir - og það var gaman að
vera til. Námið fjölbreytilegt og
krefjandi og félagslífið fjörugt og
skemmtilegt. Oft var tekist á um
hin ýmsu guðfræðilegu álitamál,
ýmist með þátttöku okkar góðu og
elskulegu kennara í V. stofu eða á
Kapelluloftinu og lesstofunni. Þetta
voru gullaldarárin okkar sem
bjuggu okkur undir alvarleg og
virðuleg störf á vettvangi kirkjunn-
ar eða á öðrum vettvangi samfé-
lagsins. Kristjáni sóttist námið vel,
hann ástundaði það af sömu elju og
samviskusemi og annað sem hann
tók sér fyrir hendur.
Guðfræðinemar fóru reglulega í
ferðir um landsbyggðina og heim-
sóttu presta og kynntust starfshátt-
um þeirra og aðstæðum. Þetta var
fyrir daga starfsþjálfunar guðfræði-
kandídata eins og við þekkjum hana
núna og ferðir þessar voru geysi-
lega lærdómsríkar. í einni slíkri
ferð komum við á heimili Kristjáns í
Miðfirði og mig minnir að við höfum
verið um þrjátíu talsins í þessari
ferð. Frú Kristín og Þorvarður létu
sig ekki muna um að taka allan hóp-
inn inn í kaffi og var veitt þar af
annálaðri rausn þeirra. Greinilegt
var að þau voru stolt af sínum
manni og ánægð með að hann skyldi
hafa tekið þessa stefnu í lífinu.
Séra Kristján var nánast alla
sína prestskapartíð sóknarprestur í
Hjallaprestakalli í Kópavogi. Þar
vann hann brautryðjandastarf
ásamt góðu samstarfsfólki í nýju
prestakalli. Hann tók starf sitt al-
vai-lega, stóð föstum fótum í hefð
hinnar evangelísk-lúthersku kirkju
en var jafnframt nýjungagjarn og
fús að leita nýrra leiða í starfshátt-
um kirkjunnar á nýrri öld. Hann
var metnaðarfullur fyrii- hönd safn-
aðar síns og alltaf tU taks þegar á
þurfti að halda. Hann gegndi ýms-
um trúnaðarstörfum í Þjóðkirkj-
unni, sat m.a. í stjórn Fjölskyldu-
þjónustu kirkjunnar og var formað-
ur Félags presta á höfuðborgar-
svæðinu.
Séra Kristján var farsæll maður í
starfi sínu og einstakur gæfumaður
í einkalífi. Saman reistu þau Guð-
rún Lára sér hlýlegt og gott heimili
og tóku öllum opnum örmum sem
að garði bar. Þau voru áberandi
samhent hjón og samstiga í uppeldi
barnanna sinna. Styrkur þein-a
sem einstaklinga og hjóna kom
hvað gleggst í ljós í erfiðum veik-
indum séra Kristjáns undanfarið
ái’. Það voru hrein og klár forrétt-
indi að fá að njóta samskipta við
þau og börnin á þessum erfiða tíma
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrír Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
því þau gáfu óhikað af gleði sinni og
sorgum. Guð geymi Guðrúnu Láru
og börnin alla tíð.
Allt hefir sinn tima. Að leiðarlok-
um koma mér í hug þessi orð postu-
lans:
„Nú sjáum vér svo sem í skugg-
sjá, í ráðgátu, en þá munum vér sjá
augliti til auglitis. Nú er þekking
mín í molum en þá mun ég gjör-
þekkja, eins og ég er sjálfur gjör-
þekktur orðinn. En nú varir trú,
von og kærleikur, þetta þrennt, en
þeirra er kærleikurinn mestur.“
Guð blessi minningu séra Krist-
jáns Einars Þorvarðarsonar. Hann
var drengur góður.
Helga Soffía Konráðsdóttir.
Þegar æfi-röðull rennur
rökkva fyrir sjónum tekur,
sár í hjarta sorgin brennur
söknuð harm og trega vekur.
Hart þú barðist huga djörfum «4
með hetjulund til síðsta dagsins
í öllu þínu stríði og störfum
sterkur varst til sólarlagsins.
Ollum stundum, vinur varstu
veittir kærleiks yi af hjarta.
Af þínum auði okkur gafstu
undurfagra minnig bjarta.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir.)
í grein Oddnýjar Jónu Þor-
steinsdóttur og fjölskyldu urðu
mistök við birtingu ljóðsins.
ELÍNBORG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Elínborg Guð-
mundsdóttir
fæddist á Sólmund-
arhöfða í Innri-
Akraneshreppi 13.
desember 1911.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 25.
október sl. títför
Elínborgar fór fram
í kyrrþey frá Akra-
neskirkju 2. nóvem-
ber sl.
„Einar minn er e&i í mann
efhannfæraðlifa.
Latínuna læra kann,
lesa, reikna, skrifa."
Ekki veit ég höfund stökunnar, en
hitt er víst að oft heyrði ég hana hjá
henni Ellu minni á loftinu, á upp-
vaxtarárum mínum. Ég var aðeins
ársgamall þegar foreldrar mínir
fluttu frá ívarshúsum í nýbyggingu
að Laugarbraut 25, tvílyft steinhús;
á neðri hæðina, en á loftinu bjuggu
Ella og Gústi sonur hennar. Það var
ekki amalegt að eiga þau að ná-
grönnum, þau öðlingsfólkið.
Ella fékk snemma að reyna hvað
lífið getur verið miskunnarlaust, ung
missti hún mann sinn, Svein Magn-
ússon, frá Hákoti í Þykkvabæ, í hafið
og mun Gústi sonur þeirra þá hafa
verið á fjórða ári. Ekki lagði hún ár-
ar í bát, hún ól önn fyrir syni sínum
og vann oft langan vinnudag, en hún
starfaði áratugum saman hjá
HB&Co. Hún var afburða dugleg
kona, ekki var hún Ella allra, en þeir
sem fengu að kynnast henni hittu
fyrir hjartahlýja konu sem ekkert
mátti aumt sjá. Það gustaði af henni
þegar mikið lá við og man ég vel
þvottadagana, fyrir daga sjálfvirku
þvottavélanna, þá borgaði sig nú
ekki að hætta sér of nálægt ef maður
vildi ekki vökna, ef kíkt var inn í
þvottahúsið hjá Ellu.
Oft fékk ég að njóta þess að vera í
pössun hjá henni Ellu á uppvaxtar-
árunum, og fengum við systkinin að
reyna tryggð hennar þegar móðir
okkar átti við veikindi að stríða fyrr
á árum.
Um nokkurra ára skeið var spiluð
vist á fimmtudagskvöldum á heimili
foreldra minna, þar
spilaði ég á móti Línu
heitinni á Gneistavöll-
um og eftir að hún lést
tók Dísa systir Ellu við
og Ella og mamma spil-
uðu saman. Þar var nú
oft handagangur í öskj-
unni og spilað hratt og
vel, Ella með vísur og
hendingar á hraðbergi,
og svei mér ef stundum
var ekki farið að elda af
degi þegar hætt var að
spila. Þær stundir þeg-
ar ég, unglingurinn,
fékk að vera fullgildur
þátttakandi með þeim
fullorðnu eru mér ómetanlegar. Eft-
ir að ég fluttist frá Akranesi var oft
teldð í spil þegar ég kom í heimsókn.
Ég er þakklátur fyrir tryggð Ellu
við okkur fjölskylduna. Hún reyndist
okkui- alltaf vel og vU ég sérstaklega
minnast á tryggð hennar við fráfall
föður míns. Ella hafði búið sem bam
að Görðum á Akranesi þar sem
kirkjugarður Akurnesinga er, og
þekkti vel hvernig þar háttaði til. Og
þegar jarðarför föður míns var fyrir-
huguð fór hún ásamt mér til að velja
honum legstað í garðinum. Þar hvílir
hún nú, farsælli og langri ævi er lokið.
Mér þótti leitt að geta ekki fylgt
henni hinsta spölinn. En ég minnist
hennar í bænum mínum. Fyrir hönd
móður minnar og systkina vil ég
senda Gústa syni hennar okkar ein-
lægustu samúðarkveðjur og þakk-
læti fyrir öll árin okkar saman á
Laugarbrautinni.
Megi algóður Guð blessa minn-
ingu Eínborgar Guðmundsdóttur,
megi hún hvíla í friði.
Einar Örn Einarsson, Keflavík.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
í»að eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Blómastofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
Li4 ,ss^'iv
OSWALDS
sími 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
AOAIÍTMiTI 4B • 101 Itl VKJAVIK j
tíl ffil ppl j
../w\ LéÍ LSáLj |
Diwtö iu"tr Úldfur
LÍKKIS I'CVINNUS TOI A
EYVINDÁR ÁRNASONAR I
> í ÍV'; 1899