Morgunblaðið - 12.02.2000, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 2000
MINNINGAR
MORGUNBL.\ÐIÐ
+ Svava Einars-
dóttir fæddist á
Kleifarstekk í Breið-
dal 13. ágfúst 1922.
Hún lést á heimili
sínu, Draumalandi,
Stöðvarfirði, 1. febr-
úar siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Pálína Indriða-
dúttir frá Eyri í Fá-
skrúðsfirði og Einar
Árni Jdnsson frá
Ytri-Kleif í Breiðdal.
Systkini Svövu voru
Indriði, f. 24.8. 1919,
d. 3.8. 1994, og Guð-
björg, f. 13.9. 1923.
Svava giftist 17. október 1941,
Stefáni Magnússyni, f. 23. septem-
ber 1917. Foreldrar hans voru
hjónin Aðalbjörg Stefánsdóttir og
Magnús Gunnarsson sem bæði
voru fædd og uppalin í Breiðdal.
Dóttir Stefáns og stjúpdóttir
Svövu er Edda, f. 28.5. 1939, maki
Helgi Þormar Svavarsson. Börn
þeirra: Þormar, Svavar, Sigríður
Margrét, Guðbjörg
Elsa og Helga Sjöfn.
Börn Stefáns og
Svövu eru: 1) Magnús
Aðils, f. 7.9. 1942,
maki Elsa Lfsa Jóns-
dóttir. Börn þeirra:
Jóna Petra, Stefán og
Svava Gerður. 2)
Karl, f. 17.3. 1944, d.
9.6. 1964. Unnusta
hans var Harpa Njáls-
dóttir. Dóttir þeirra
Karla Dögg.
3) Stúlkubarn, f.
16.7. 1946, d. 19.8.
1946. 4) Einar Már, f.
10.7.1947, maki Sigríður Magnús-
dóttir. Börn þeirra: Karl Heimir,
Hólmfríður Svava, Hafey Lind og
Magnea Þorbjörg. 5) Pálmi, f.
27.7. 1948, maki Sigríður Emils-
dóttir. Börn þeirra: Karl Emil og
Harpa.
6) Guðlaugur Aðalsteinn, f. 9.7.
1951, maki Elin Hauksdóttir.
Dóttir þeirra er Eydís Eva. 7)
Stefanía Ósk, f. 31.12. 1952, maki
Kjartan Erlendsson. Börn þeirra:
Arnar, Vignir og Elísabet.
8) Herborg Ellen, f. 4.3. 1954,
maki Björn Marteinsson. Börn
þeirra: Eðvald, Svava Sandra og
Stefán Karl. 9) Stefán Eðvald, f.
12.7.1955, maki Guðný Jónasdótt-
ir. Börn þeirra: Jónas Fjalar,
Birkir Rafn og Stefán Aspar. 10)
Gunnar, f. 1.5. 1957, fyrrverandi
sambýliskona hans er Sigurbjörg
Þórey Jóhannsdóttir. Börn þeirra:
Heiðbrá Ósk, Rakel Sif, Linda
Karen og Elfa Dís. 11) Valur
Smári, f. 24.7. 1958, maki Sesselja
Fjóla Þorsteinsdóttir. Börn
þeirra: Pálmi Fannar og Birkir
Fannar. 12) Hafdis Edda, f. 11.12.
1959, maki Víglundur Rúnar Pét-
ursson. Börn þeirra: Pétur Fann-
berg og Ellen Ösp. Barnabarna-
börnin eru tuttugu og þrjú.
Svava missti móður sína
tveggja ára að aldri og ólust þær
systurnar upp á Eyri í Fáskrúðs-
firði hjá móðursystkinum sínum,
en Indriði var hjá föður þeirra.
Svava og Stefán bjuggu lengst
af á Skriðu í Breiðdal en síðustu
tuttugu ár á Stöðvarfirði.
Útför Svövu fer fram frá Stöðv-
arfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14. Jarðsett verð-
ur að Heydölum í Breiðdal.
SVAVA
EINARSDÓTTIR
Þóaðfólnifógurrós
ogferskurþagniblær,
> þó að slökkni lífsins ljós
leiftrarætíðskær,
heilög minning helguð þér
á harðri lífsins braut,
geymd í huga og hjarta mér
umhorfinnfórunaut.
Við tengdum okkar traustu bönd
meðtrúásterkanþátt.
Þú gafst mér bæði þjarta og hönd
oghamingjunarmátt
Hin sæla minning sefar mig
ersorginleitarað.
Nú bið ég guð að blessa þig
ogbúanýjanstað.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Þín dóttir,
Hafdis Edda.
Er sárasta sorg okkar mætir
ogsöknuðurhugavomgrætir
þá líður sem leiftur af skýjum
íjósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H)
Kæra móðir mín.
Nú hefur þú lokið hlutverki þínu
hér á jörð, en þó ekki, því minningin
um þig mun lifa og ég mun halda
áfram að elska þig og læra af þér.
j Þú varst hress og glöð að vanda
þegar ég talaði við þig tveimur dögum
fyrir andlát þitt. Þú varst alltaf svo
dugleg og slepptir aldrei verki úr
hendi. Ég hafði stundum orð á því við
þig hvort húsið væri ekki of stórt og
garðurinn of erfiður fyrir þig og
pabba til að sjá um, en þú sagðir að
garðurinn væri þitt líf og yndi á sumr-
in og húsið væri alls ekki of stórt, því

.i.
GARÐH EIMAR I,
. BLÓMABÚÐ • STEKKJARBAKKA 6
SÍMI 540 3320
það þyrfti að geta hýst okkur systkin-
in og tengdabömin þegar við vildum
koma í heimsókn og alla hina, því það
var öllum velkomið að vera í Drauma-
landi hjá ykkur pabba.
Þú varst alltaf að gefa bæði skyld-
um og óskyldum gjafir sem þú gerðir
sjálf eða keyptir. Alltaf var eitthvað í
gangi í handavinnuhominu hjá þér.
Þú varst alltaf með líf í kringum þig
og þoldir enga lognmollu enda vön því
alla tíð með allan bamaskarann á
Skriðu. Þú fylgdist vel með hveijum
og einum í þessari stóra fjölskyldu
eins og sjáaldur auga þíns.
Elsku mamma, ég veit að það er líf í
kringum þig núna hjá ástvinum þín-
um sem famir eru, sem okkur er eftir
lifum era kærir.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guð veri með þér og okkur fjöl-
skyldu þinni.
Þinn sonur,
Pálmi.
Ég vil í fáum orðum minnast elsku-
legrar tengdamóður minnar Svövu
Einarsdóttur sem lést á heimili sínu
að Draumalandi, Stöðvarfirði, hinn 1.
febrúar sl. Mörg góð minningabrot
leita á huga minn nú þegar komið er
að kveðjustund. Svava var lífsglöð
kona, létt í lund og frá á fæti, hún var
mikill vinur í raun og trú hennar á
það, að góðar vættir fylgdu hveijum
manni var sterk. Ég vil þakka fyrir
allar þær góðu samverastundir sem
ég fékk að njóta með konu sem gaf
mér styrk í sorg, bros á gleðistundum
og reyndist sonum mínum yndisleg
amma. Ég bið góðan Guð að geyma
minningu hennar.
Til elsku Svövu ömmu. Frá Pálma
Fannari Smárasyni og Birki Fannari
Smárasyni.
Ljúft var að leiða þig,
lífsins veginn greiddir.
Sú minning ætíð gleður mig,
ermínahöndþúleiddir.
(F.Þ.)
Fjóla Þorsteinsdóttir.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrfr Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Ég ætla með nokkram orðum að
minnast Svövu Einarsdóttur frá
Skriðu í Breiðdal. Kallið kom snögg-
lega og þó aldur Svövu væri hátt í
áttatíu ár, eram við aldrei tilbúin að
kveðja. Við þessa fregn settist ég nið-
ur og gegnum huga minn flugu mynd-
Gróðrarstöðin ^ 0^
mtcm ♦
Hús blómanna
Blómaskrcytingar
við öll tækifæri.
Dalvcg 32 Kópavogi sími: 564 2480
ir og minningar af okkar fyrstu fund-
um. Það var sumarið 1963 og era því
hátt í þrjátíu og sjö ár síðan leiðir
okkar Svövu lágu saman, er ég kom
fyrst að Skriðu, unnusta Karls, næst-
elsta sonar hennar. Hún tók mér
strax opnum örmum og það gerðu
þau öll. Ég var fyrsta tengdabamið
sem Svava tók á móti og naut alla tíð
gæsku hennar og tryggðar.
Það var lærdómsríkt fyrir mig
bráðunga stúlku vestan af fjörðum að
koma inná þetta fjölmenna heimili
þar sem þrettán manns bjuggu fyrir.
Svövu og manni hennar Stefáni
Magnússyni varð 12 bama auðið.
Þegar leiðir okkar lágu saman höfðu
þau misst stúlku á fyrsta ári sem var
þriðja elsta bam þeirra. Það var mjög
líflegt í bænum og átti Svava sinn þátt
í því. Hún stjómaði hópnum af mikilli
röggsemi, kallaði oft fleiri nöfn áður
en það rétta kom: Alli, Kalli, Einar,
nei Pálmi var það, ómaði oft um húsið.
Svava var tággrönn og teinrétt með
jarpt hár. Hún hreyfði sig hratt, tal-
aði hratt og notaði hendurnar gjaman
við að tjá sig. Hún h)jóp iðulega við
fót, léttleiki og kraftur í hverju spori.
Hún hafði skoðanir og hélt þeim á
lofti. Ekki voram við alltaf sammála
og hélt þá hvor sínu. Hún stóð uppí
hárinu á karlmönnunum á bænum ef
henni hugnaðist svo og hló oft dátt.
Þannig verður hún ætíð í huga mín-
um. Hún var mikil andstæða við Stef-
án, hann var rólyndur og traustur
eins og klettur í hafi.
Á þessum áram var ekki komið raf-
magn að Skriðu heldur notaðir olíu-
lampar til að lýsa upp bæinn, eldað
var á koksvél, straujámið hitað á
eldavélinni til að stijúka línið og
þvotturinn þveginn í höndum á bretti.
Eitt af þeim verkum sem húsbóndinn
á heimilinu tók að sér var að standa
daglangt við þvottabrettið. Það kom
mér spánskt fyrir sjónir á þessum ár-
um hve liðtækur hann var inná heim-
ilinu en þannig varð það að vera til að
allt gengi upp.
Ég sagði stundum við Svövu að það
væri lán fyrir þau að búa í sveit með
bamahópinn. Dagamir hennar vora
oft langir og erilsamir og hún skilaði
dagsverkum sínum af mikilli prýði,
vakin og sofin yfir bamahópnum sín-
um.
Ýmis orð sem Austfirðingum vora
töm hljómuðu framandi í eyrum mín-
um og einnig var hent gaman að vest-
firsku minni. Eitt sinn bað Svava mig
að fara inn og sækja „léttana" á strák-
ana. Ég snerist á hæl og fór inn, í
trausti þess að ég klóraði mig framúr
þessu á staðnum, en varð frá að
hverfa og sagði henni að ég fyndi þá
ekki. Hún fór inn og kom að vörmu
spori og veifaði axlaböndum. Hvemig
átti mér að detta þau í hug! Eftir að
við Kalli settumst að á Stöðvarfirði
vora margar ferðir famar heim að
Skriðu og lífið lék við okkur öll. En ári
eftir fyrstu kynni okkar Svövu dró
ský fyrir sólu. Dauðaslys varð um
borð í Heimi SU. Hann Kalli okkar
féll í valinn og var harmdauði öllum
sem þekktu. Leiðir okkar Svövu
skildu er ég flutti aftur á mínar
heimaslóðir vestur á firði. Á þeim
tíma var ekki minna mál að ferðast
þvert yfir landið en að fara yfir hálfan
hnöttinn í dag. Hún Svava lét það þó
ekki aftra sér um hávetur, að leggja í
slíka ferð með strandferðaskipi að
austan með viðkomu í Reykjavík á
leið sinni vestur á firði. Þessa ferð fór
hún til að vera við skfrn Körlu Dagg-
ar, sem var fyrsta bamabam hennar.
Sumarið eftir fóram við mæðgur
austur til að viðhalda og kynnast
frændgarðinum stóra. Þar voru bönd-
in hnýtt og hún dóttir mín fór mörg
sumur austur til að hitta ömmu sína
og afa. Leiðin var löng en stillt var
inná að hún nyti fylgdar frændfólks
að vestan til Reykjavíkur þar sem
frændfólk að austan tók á móti henni
og fylgdi henni austur.
Eg minnist skemmtilegs atviks
sem gerðist í fyrstu ferð okkar
mæðgna austur, sem við Svava hlóg-
um oft að. Við bragðum okkur af bæ
eitt kvöldið í heimsókn út á Breið-
dalsvík. Ég var með glænýtt bílpróf
og farartækið var gamli Willys. Allt
gekk vel þessa 20 km leið, en á heim-
leiðinni þegar við voram komnar
inná miðjan dal, fannst mér bíllinn
byrja að hristast óeðlilega og hafði
ég orð á því við Svövu. Nei, nei, elsk-
an mín góða, sagði hún, hann hristist
alltaf svona hjá strákunum! Við
keyrðum áfram en mér var ekki rótt,
þó malarvegirnir væru holóttir og lé-
legir, ég hafði orð á þessu nokkrum
sinnum. Þetta var allt eins og það átti
að vera, viðmiðunin var óvefengjan-
leg. Þetta var svona hjá strákunum
hennar og þá var það í lagi hjá mér.
Ég ákvað þó að stoppa og athuga
málið fyrir ofan Brekkuborg því
langt var til næsta bæjar. Þegar ég
kom út sá ég að það rauk úr einu
dekkinu, felgan kolbeygluð og ónýt.
Það þarf ekki að orðlengja það, við
skildum bílinn eftir í vegkantinum og
þangað sóttu strákamir hann daginn
eftir.
Seinna fluttu Svava og Stefán til
Stöðvarfjarðar, þá vora öll bömin
uppkomin. Það var áreiðanlega far-
sæl ráðstöfun fyrir þau að flytja úr
sveitinni á þeim tíma og eiga jaíh-
framt eftir mörg góð ár. Svava eign-
aðist þar fallegan blómagarð sem var
henni afar kær.
í gegnum árin hefur samband okk-
ar haldist. Þó leiðir mínar hafi ekki oft
legið austur vorum við í góðu sam-
bandi alla tíð og oft símleiðis. Þegar
hún hringdi byijuðu öll samtölin eins,
Harpa mín, sæl vinan. Svava sagði
mér frá framvindu lífsins fyrir aust-
an, bæði af sínu fólki og öðrum sem ég
þekkti.
Ég hygg að það hafi verið fáar ferð-
ir sem hún og Stefán komu til Reykja-
víkur á sl. 20 árum að þau kæmu ekki
í heimsókn til mín. Þá áttum við
ánægjulegar stundir saman í Oxar-
firði fyrir nokkram áram þar sem
fjölskyldan kom saman og stöðugt
bættist við hópinn, ég í för með dóttur
minni og dóttursyni. Fyrir fjóram ár-
um var haldið mikið ættarmót í Breið-
dal þar sem stórfjölskylda Stefáns
boðaði til mannfagnaðar. Við mæðgur
keyrðum austur og er það ógleyman-
leg ferð sem bæði reif í en vakti einnig
mikla gleði og endurfundi við fólk sem
er mér kært. Mikið var sungið, hlegið
og dansað. Já, þar dönsuðum við
Svava saman fleiri dansa og hún sveif
um gólfið létt á fæti sem fyrr þó á átt-
ræðisaldri væri. Það var stemmning
og við nutum hennar báðar til fulls!
Það er gæfa að eiga trausta sam-
ferðamenn í sorg og gleði. Sorgin
setti mark sitt á líf okkar Svövu fyrir
mörgum árum. Á sl. ári sagði Svava
við mig: Þegar hann Kalli minn dó, þá
dó eitthvað inní mér. Ég svaraði að
bragði: Það er sorgin sem hefur lok-
ast inni. Á þeim tíma tíðkaðist ekki að
bera sorgir sínar á torg. Þá var talin
dyggð „að harka af sér“, bera höfuðið
hátt og harm sinn í hljóði. Við vorum
böm þess tíma.
Að leiðarlokum vil ég þakka Svövu
Einarsdóttur fyrir tryggð og vináttu.
Hún er ein af hetjum hversdagsins og
setti mikinn svip á líf og umhverfi síns
nánasta. Hún skilur eftir stórt skarð
sem margir munu finna fyrir.
Öllum sem eiga um sárt að binda
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Elsku Stefán, Guð styrki þig á erf-
iðum stundum.
Minningin um einstaka konu mun
lifa.
Harpa Njáls.
Ég kveð þig nú skjótt, því komin er nótt,
með kærleik og saknaðartárum
og þakka þér bb'tt hvert handartakið hlýtt
þau hverfa ei tímans með bárum.
Þín minning býr, minning lifir moldu ofar.
Þú sefur í frið við sumars klið
signuð af ljósvakans geimi,
er vaknar frá þraut á bjartari braut
í blíðunnar sólfagra heimi.
Þar lifir vor, þar lifir rós á landi björtu.
Þar vinimir sjást, sú von ekki brást,
þó verði hér daprir að skálja,
þar guðssólin skín, því guðsást ei dvín
gleðjum oss því við hans vilja.
Sofðu í ró, sofðu í friði á svæfh moldar.
(GuðnýJónasdóttir.)
Með þessu Ijóði ömmu minnar og
nöfnu kveð ég þig, Svava mín, með
þakklæti í huga.
Þín tengdadóttir,
Guðný Jónasdóttir.
Ég man þegar ég kom að Skriðu
fyrsthaustið 1966.
Ég man hvað allt var hreint og fmt
þótt heimilið væri stórt.
Ég man hvað ég fékk góðar mót-
tökur.
Ég man hvað ég var feimin að
ástæðulausu.
Ég man alla glaðværðina.
Ég man að alltaf var pláss fyrir
alla.
Ég man allann dugnaðinn í tengda-
mömmu minni.
Ég man ekki eftir að hún talaði um
að hún væri þreytt.
Ég man varla eftir að hún settist
niður.
Ég man eftir því hvað börnin mín
hlökkuðu til að fara til ömmu og afa á
Skriðu.
Ég man eftir því þegar við voram
að fara að Skriðu, þá sagði dóttir mín:
, J>að er alltaf sól hjá ömmu á Gliju“,
hún var bara þriggja ára.
Ég man líka mest eftir sólinni á
Skriðu.
Ég man þegar tengdaforeldrar
mínir fluttu á Stöðvarfjörð, þar var
sama gestrisnin.
Ég man alla gjafmildina, alltaf að
kaupa og búa til eitthvaða handa öðr-
um.
Ég man alla hjálpsemina bæði við
sitt fólk og vandalausa.
Ég man að hún ætlaðist aldrei til að
fá neitt sjálf.
Ég man að hún sagði að launin væra
skrifuð í hvítu bókina, nú er hún full.
Ég man alla handavinnuna og list-
rænu hæfileikana.
Ég man að ég sagði við hana að ef
hún væri ung í dag þá væri hún á
listabrautinni.
Ég man garðinn hennar og lautina
sem hún var svo stolt af.
Ég man hvað hún naut þess að vera
úti í náttúrunni og hvað gaman var að
vera með henni þar.
Ég man hvað alltaf var gaman að fá
hana í heimsókn og spjalla við hana.
Ég man að hún hafði skoðanir á öll-
ummálum.
Ég man að hún bað aldrei um að
gera neitt eða fara neitt með sig.
Ég man hvað hún var þakklát fyrir
það sem gert var fyrir hana.
Ég man alla umhyggjuna sem hún
bar fyrir eiginmanni sínum.
Ég man hvað hún naut þess á fjöl-
skyldumótum að vera með afkomend-
um sínum og tengdafólki.
Þetta era minnispunktar um hana
tengdamömmu mína, sem er sú kona
sem ég hef dáð mest og lært margt af.
Ég sakna hennar mikið.
Sigríður Emilsdóttir.
Nú ríldr kyrrð í <)júpum dal,
þótt duni foss í gþufrasal,
í hreiðrum fuglar hvfla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð,
í brekkum íjaUa hvfla rótt,
þau hafa boðið góða nótL
(Magnús Gíslason.)
Það er erfitt að meðtaka það að þú
sért farin frá okkur, elsku amma mín.
Andlát þitt bar svo brátt að. Við sem
eftfr lifum eram agndofa og drúpum
höfði í sorginni.