Morgunblaðið - 23.02.2000, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 23. FEBRÚAR 2000 39
-----------------------------
MINNINGAR
+ Jenný Magnús-
dóttir fæddist í
Ólafsvík 2. október
1919. Hún lést á
Hrafnistu í Reykjavik
14. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Kristjana
Þórðardóttir, f. 16.
mars 1902, d. 24. jan-
úar 1993, og Magnús
Jónsson, f. 14. desem-
ber 1895, d. 15. ágúst
1972. Systkini
Jennýjar eru: Kristín,
f. 30. júlí 1925; Hösk-
uldur, f. 6. mars 1927,
d. 1993; Guðmundur, f. 18. apríl
1930; Guðrún Margrét, lést á
fyrsta ári; Edda, f. 5. febrúar 1938.
Jenný giftist Jóhanni Þorgils-
syni 1. janúar 1941. Foreldrar
hans voru Jóhanna Jónsdóttir og
Þorgils Þorgilsson frá Innri-Bug í
Fróðárhreppi. Jenný og Jóhann
skildu. Böm þeirra em: 1) Magn-
ús, f. 19. júní 1941, kvæntur Lovísu
Guðmundsdóttur. Þeirra börn eru
Móðir okkar Jenný Magnúsdóttir
er látin. Hún lést á Hrafnistu í
Reykjavík hinn 14. febrúar. Löngu
og erfiðu stríði er lokið og örþreytt
hefur hún nú lagst til hinstu hvílu.
Osjálfrátt reikar hugurinn til baka
til uppvaxtaráranna í Ólafsvík þar
sem við systkinin ólumst upp en þar
bjuggu mamma og pabbi stóran part
af sínum búskap. I Ólafsvík var gott
að alast upp þó svo að heimilið hafi
ekki verið efnamikið og ekki gat hús-
ið okkar Valhöll talist stórt og þætti
sjálfsagt ekki boðlegt í dag fyrir sjö
manna fjölskyldu. En þar leið okkur
vel og fannst við ekki skorta neitt.
Þar leið mömmu líka vel og hún
breiddi sig yfir barnahópinn sinn og
þar var hún í essinu sínu. Mamma
var heimavinnandi húsmóðir eins og
tíðkaðist í þá daga, hún var óþreyt-
andi að hjálpa okkur systkinunum
t.d. fyrir próf í skólanum og oft kunni
hún allt lesefnið miklu betur en við.
Við áttum líka ömmu og afa í Innri-
Bug og ömmu og afa í Gíslabæ, hjá
þeim var alltaf skjól og öryggi. Þann-
ig ólumst við upp áhyggjulaus.
Löngu seinna skildi leiðir mömmu og
pabba og mamma giftist aftur Har-
aldi Stefánssyni, góðum og traustum
manni, og með honum átti hún mörg
góð ár. Hann reyndist okkur syst-
kinunum líka eins og besti vinur.
Mamma og Haraldur ferðuðust tölu-
vert til útlanda en það var nokkuð
sem hún hafði ekki kynnst áður, eins
Guðmundur, Jenný
og Benedikt, bama-
bömin em sex. 2)
Þorgils, f. 6. septem-
ber 1944. Hann var
kvæntur Guðmundu
Guðlaugsdóttur. Þau
skildu. Böm þeirra
em Ingibjörg Yr, Jó-
hann, Guðlaugur
Gauti og Styrmir,
bamabömin em
þijú. 3) Bryiya, f. 1.
mars 1946, gift Þor-
steini Magnússyni,
dætur þeirra em
Jenný Björk og
Steinunn. 4) Viðar, f. 8. febrúar
1953, sambýliskona Anna Linda
Amardóttir, dóttir þeirra er Hall-
dóra Tinna. 5) Guðmundur Bjami,
f. 22. október 1956, sambýliskona
Ingibjörg Sveinbjörnsdóttir.
Seinni maður Jennýjar var Hara-
ldur Stefánsson, f. 6. febrúar 1908,
d. 25. september 1994.
Jarðarför Jennýjar Magnúsdótt-
ur fór fram í kyrrþey 22. febrúar.
áttu þau lítið hús á Álftanesi sem þau
kölluðu sumarbústað og þar áttu þau
margar sínar bestu stundir.
Mamma var að eðlisfari hlédræg
en hún var líka glaðsinna og alltaf
stutt í kætina. Hún var afar heima-
kær og undi sér best á fallega heimil-
inu sínu á Háteigsvegi. Ahugamál
hennar voru eingöngu fjölskyldan og
börnin hennar. Stundum minntum
við hana á það í gamni að við væmm
ekki böm lengur heldur rígfullorðið
fólk, þannig var hennar hugarheim-
ur. Haraldur lést árið 1994 og eftir
það var eins og lífsneistinn slokknaði
hjá mömmu, heilsunni hrakaði ört og
hún þurfti oft að fara á sjúkrahús.
Hún flutti á Hrafnistu árið 1999 en
var þá orðin mjög lasburða og gat lít-
ið notið sín þar. Það var bæði erfitt
fyrir hana og okkur að horfa upp á
hvemig sjúkdómurinn breytti þess-
ari fínlegu konu þegar hann herjaði á
af fullum þunga. Það gerði hana
bæði þreytta og vonlausa. Dauðinn
kom og líknaði henni og við trúum
því að núna líði henni vel, að allar
áhyggjur séu að baki og hún hafi
leyst af sér fjötrana og þjáningunni
sem stóð svo lengi sé nú lokið.
Hvílþignúmóðir
hvíl þig þú varst þreytt
þinni ró ei raskar framar neitt
á þína gröf um ókomin ár
ótal munu falla þakkartár.
Börnin.
Legg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Elsku Jenný. Loks fékkstu þá
hvfld sem þú varst lengi búin að þrá,
og ert þú nú laus við þær þrautir,
sem vora orðnar þér mikil byrði.
Ég veit eiginlega ekki hvar ég á að
byrja, en eitt er víst að nú þegar
sakna ég þess að heyra ekki í þér á
hverjum degi. Við kynntumst þegar
ég var 16 ára og rétt byrjuð að vera
með Viðari og vorað þið Haraldur þá
nýkomin frá útlöndum. Okkur leist
ekki of vel hvorri á aðra til að byrja
með, en þú tókst alltáf svo vel á móti
mér að við urðum fljótt góðir vinir,
þrátt fyrir að við væram ekki alltaf
sammála. Við gátum þó talað saman
um heima og geima og þú sagðir mér
skemmtilegar sögur um þann tíma
þegar þú varst ung stúlka í Ólafsvík
og hlógum við oft dátt að þeim.
Ég man svo vel eftir þegar ég
heimsótti ykkur Harald í sumarbúst-
aðinn í fyrsta sinn, hvað þið vorað
natin við að hugsa vel um hann,
Haraldur alltaf að dytta að einhverju
í garðinum eða húsinu, og þú að baka
eða steikja kleinur sem vora þær
bestu sem ég hef smakkað. Enda
fannst Tinnu gott að koma til ykkar.
Hún trítlaði á eftir Haraldi með
kleinurnar hennar ömmu í poka og
ófáir kleinupokarnir, sem hún fékk í
nesti með heim. Tinna var heldur
ekki há í loftinu þegar hún uppgötv-
aði dótapokann í eldhússkápnum og
var varla komin inn fyrir dyrnar
þegar hún bað ömmu um dót og eitt-
hvað að borða.
Elsku Jenný, við áttum líka góðar
stundir saman yfir kaffibolla, þegar
þú fékkst stutt bæjarleyfi frá Vífils-
stöðum. Þú varst eins og prakkari
eða ung skólastelpa þegar þú varst
að stelast til að reykja. Á eftir
fékkstu þér svo sterkan brjóstsykur,
þú sagðir alltaf við mig: „Og svo
hlærð þú að mér,“ en annað var ekld
hægt og þú vissir það, enda hlóstu
með mér.
Þú varst góð kona, Jenný mín, og
ég gæti endalaust haldið áfram að
rifja upp endurminningarnar, en ég
er þakklát fyrir að hafa kynnst þér
og ég kveð þig með söknuði.
Anna Linda Amardóttir.
Elsku amma. Mamma hringdi í
mig klukkan íjögur í gær sem var
mjög óvenjulegt því að ég tala bara
við Island eftir klukkan sjö á sunnu-
dögum, þannig að ég vissi að eitt-
hvað var að. Þúsund hugsanir þutu í
gegnum huga minn og ég beið.
Mamma sagði mér að þú hefðir dáið
um hádegið. Þá sat ég í skólanum
mínum hér í Portúgal þar sem ég er
skiptinemi og hafði ekki hugmynd
um hvað var að gerast á íslandi. Það
er frekar erfitt fyrir mig að skilja að
þú sért dáin, að þegar ég kem heim
eftir tæpa fimm mánuði þá fari ég
ekki að heimsækja þig á Hrafnistu.
Fyrir mér er allt í pásu heima á með-
an ég er hérna í ævintýraleit. En ég
veit að svo er ekki.
Ég kvaddi þig daginn áður en ég
fór og vissi að kannski, en samt bara
kannski myndum við ekki hittast aft-
ur. Þú skildir ekkert af hverju ég
vildi fara í burtu frá fjölskyldu, vin-
um og öllu því sem ég var vön, búa
hjá bláókunnugu fólki og tala ekki
einu sinni tungumálið. En ég veit
hvað þú varðst voða glöð þegar
fyrsta bréfið kom frá mér í septem-
ber. Ég ætlaði að senda þér annað í
vikunni með mynd af mér héma úti.
Ég var búin að velja mynd og skrifa
aftan á hana fyrir þig og allt tilbúið,
en...
Á þessari stundu reikar hugurinn
heim til eyjunnar í Norður-Atlants-
hafi og ég man eftir jólunum þegar
ég var lítil og fór alltaf í heimsókn
með mömmu og pabba og Jennýju
Björk til þín og Halla á Háteigsveg-
inn þar sem alltaf voru heilu fjöllin af
konfektkössum og bismark-brjóst-
sykur í skál. Fyrir mér var það stór
hluti af jólunum að fara í heimsókn
til ykkar á aðfangadagskvöld. Og
þegar ég var enn minni að koma í
heimsókn í sumarbústaðinn á Álfta-
nesi. Mér fannst það alltaf mjög mik-
ið ævintýri og það var mjög vinsælt
hjá okkur Jennýju systur að fara
þangað.
Þú varst frá Ólafsvík og öll þín ætt
af Snæfellsnesinu. í sumar var svo
haldið í fyrsta skipti ættarmót á
Búðum. Vegna veikinda þinna varðst
þú eftir í Reykjavík en við fórum
flest. Ég tók alveg helling af mynd-
um sem þú hafðir mjög gaman af að
skoða og þekktir alla með nafni þó að
ég hefði ekki alltaf vitað af hveiju ég
var að taka myndir. Þú vissir hveijir
allir vora og hveijir foreldrar full-
orðna fólksins voru og hvernig þetta
allt var skylt okkur. Og svo sagðistu
vera orðin gleymin...
Þú hefur verið mikið veik síðustu
árin en alltaf harkað af þér og orðið
góð aftur og ég hélt að þú myndir
komast í gegnum jiessi veikindi líka,
en svo var ekki. Ég talaði síðast við
þig daginn eftir 80 ára afmælisdag-
inn þinn í október og þú varst svo
hress og glöð í símanum. Glöð yfir
því að ég skyldi hringja og svo án-
ægð með afmælisdaginn. Þú sagðir
mér að það hefði verið rosa veisla og
að öll bamabömin nema tveir far-
fuglar eins og ég hefðu komið og að
þú hefðir fengið svo mikið af blómum
að herbergið væri alveg troðfullt. Þú
sagðir mér líka að þú værir þreytt
eftir daginn en hefðir bara ekkert
verið lasin á afmælisdaginn.
Elsku amma, ég veit að núna líður
þér vel hjá langömmu og systkinum
þínum sem fóra á undan þér. Sofðu.
rótt.
Ég vil biðja fyrir samúðarkveðjur
til mömmu, bræðra hennar og ann-
arra aðstandenda.
Steinunn.
Elsku amma. Hvfldu í friði.
Sól ek sá
síðan aldregi
eptirþanndapradag,
þvíat fjallavötn luktusk
fyr mér saman,
en ek hvarf kallaðr frá kvölum.
Hérvitskiþumk,
okhittaskmunum
á feginsdegi fíra;
dróttinn minn!
gefidauðumró,
hinum Ukn, er lifa!
(Sólarljóð.)
Jenný Björk.
Á stundu sem þessari er fátt sem
kemur upp í hugann annað en sökn-
uður og sorg. En í gegnum sorgina
læðast ljúfar minningar um þær
stundir sem við áttum saman, heim-
sóknirnar, sögurnar af fólkinu okkar
og af pabba þegar hann var lítill. Þaé,^
var af nógu að taka og alltaf hafðirðu
tíma til að sinna okkur eða segja
okkur frá einhverju. En eftir því sem
árin liðu og við tókum að eldast þá
fækkaði samverastundunum, þrátt
fyrir það var alltaf jafn gaman þegar
okkur gafst tækifæri á að hittast.
Við þökkum þér allar góðar sam-
verastundir elsku amma. Minning
þín mun lifa í hjarta okkar alla tíð.
Guð blessi þig og varðveiti.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt. a.,
Þig umvefji blessun og bænir,
égbiíaðþúsofirrótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþvi
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þínverölderbjörtáný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er Ijós sem lifir
oglýsirumókomnatíð.
(Þórunn Sig.)
Hvfl þú í friði elsku Jennýamma.
Þín barnaböm.
Guðmundur, Jenný og
Benedikt.
JENNY
MAGNÚSDÓTTIR
+ Jóhann Pálsson
fæddist 23. apríl
1909 á ísafirði. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 16.
febrúar siðastliðinn.
Jóhann var sonur
Páls Sigurðssonar
og Jóninu Þórðar-
dóttur.
Hinn 2.11. 1935
kvæntist hann Ósk
Guðjónsdóttur frá
Oddsstöðum í Vest-
mannaeyjum.
Börn þeirra eru
fjögur. Guðrún, gift
Heiðmundi Sigurmundssyni,
Látinn er í hárri elli svili minn,
Jóhann Pálsson, sem lengi var
skipstjóri og útgerðarmaður í
Vestmannaeyjum. Er hann enn
einn, sem kveður okkur úr hinni
fjölmennu Oddsstaðafjölskyldu þar
í Eyjunum á skömmum tíma.
Ég þekkti Jóhann Pálsson mörg-
um áram áður en leiðir okkar lágu
saman í tengslum við Oddsstaða-
ættina. Jóhann hafði ungur að ár-
um borizt austur í Mýrdal og alizt
upp á Stóru-Heiði. Þar dvaldist
Ragnhildur, gift
Gunnlaugi Vigni
Gunnlaugssyni;
Steinar, í sambúð
með Ingigerði Ax-
elsdóttur, og Heij-
ólfur, kvæntur
Dagnýju Másdóttur.
Dótturdóttir þeirra
Óskar, Jóhanna, ólst
upp á heimili þeirra
til sex ára aldurs og
er hún gift Birgi
Hólm Ólafssyni.
Útför Jóhanns fer
fram frá Áskirkju í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
hann til 19 ára aldurs. Á þessum
árum kynntist hann móðurfólki
mínu á Giljum. Frá þeim tíma hófst
svo það vinfengi, sem hélzt við
heimili móður minnar og föður hér
í Reykjavík, fyrst á Óðinsgötunni
og síðan á Sjafnargötunni, meðan
þau lifðu.
Þegar Jóhann kvæntist Ósk
Guðjónsdóttur frá Oddsstöðum
bættist hún í vinahóp okkar. Segja
má, að þeim hjónum hafi ég síðar
kynnzt enn betur, þegar ég gerðist
tengdasonur Guðrúnar og Guðjóns
á Oddsstöðum. Mér er bæði ljúft
og skylt að minnast Jóhanns, þegar
hann hverfur af þessum heimi.
Ekki mun ég setja á langar ræð-
ur um svila minn, enda á ég von á,
að þeir, sem unnu með honum,
muni geta starfa hans við sjóinn og
um leið glímu hans við Ægi konung
um fjölmörg ár.
Jóhann var harðduglegur og
fylginn sér við hvert það verkefni,
sem hann tók sér fyrir hendur.
Sjálfur hófst hann fyrir eigin dugn-
að og mikla ráðdeild úr engu nema
hagsýni og áræði til bjargálna og
að lokum til góðra efna.
Hann var líka mjög reglusamur
og vildi hafa alla hluti í góðu lagi.
Um það báru vitni heimili hans,
þar sem hann naut einnig góðrar
umönnunar og snyrtimennsku
konu sinnar, og eins fley þau, sem
hann eignaðist og stýrði oft um
sollinn sæ. Fór mikið og gott orð af
honum sem djörfum, en um leið
gætnum sjósóknara, enda vegnaði
honum vel í skiptum sínum við
sjávaröflin.
Var skip hans oft með hæstu af-
laskipum á vertíðum og stundum
hæst. Mér hefur verið tjáð það, að
menn hafi þess vegna sótzt mjög
eftir skipsrúmi hjá honum, enda
gat hann valið úr þeim mannafla,
sem bauðst, og hélzt jafnframt vel
á mönnum sínum.
Á seinni árum, þegar Jóhann fór
að hægja á skipsstjórn sinni og út-
gerð, notaði hann sumurin til
ferðalaga um landið. Hann eignað-
ist bifreið, og fóru þau hjón margar
ferðir á henni og komu víða við. Jó-
hann átti góðar myndavélar og
hafði jafnframt næmt auga fyrir
fegurð landsins, en um leið hrika-
leik þess. Hann framkallaði sjálfur
myndir sínar og stækkaði margar
þeirra, sem honum fannst lýsa
sérkennum landsins. Þannig tók
hann fjölda mynda, sem nú hafa
mikið heimildargildi, ekki sízt úr
Eyjunum, þar sem hann festi ráð
sitt árið 1935 og bjó sér og konu
sinni og börnum þeirra fjórum un-
aðsreit, síðast á Helgafellsbraut
19. Þaðan urðu þau svo að hopa,
þegar Heimaeyjargosið hófst 1973,
en þá voru þrjú börn þeirra flogin
úr hreiðrinu.
Segja má, að þá hefjist nýr kafli í
ævi þeirra hjóna, eins og svo
margra Eyjamanna, sem hröktust
upp á land undan ægivaldi náttúr-
unnar. Settust þau þá að hér í
Reykjavík og bjuggu sér að nýju
fallegt og hlýlegt heimili, síðast á
Dalbraut 20. Virtust þau una hag
sínum vel hér í Reykjavík, en auð-
vitað urðu þeim það mikil viðbrigði
og um leið vonbrigði að þurfa að
hverfa frá Eyjunum, þar sem þau
bjuggu öll sín manndómsár og í
nánu sambýli við stórfjölskylduna
frá Oddsstöðum. En enginn má
sköpum renna.
Ekki var Jóhann með öllu iðju-
laus hér í höfuðstaðnum, enda átti
ekki vel við jafnmikinn athafna-
mann og hann var að setjast með
öllu í helgan stein.
Síðast gerðist hann umsjónar-
maður í útibúi Landsbankans á
Langholtsvegi.
Þar komu enn mikil reglusemi
hans og snyrtimennska að góðum
notum. Síðustu æviárin urðu svila
mínum erfið. Hann naut góðrar og
nærfærinnar umönnunar konu
sinnar, sem sýndi þá, er á reyndi, _
hvílíkur förunautur hún hafði alhi
tíð verið manni sínum. Þetta kom
og ekki sízt fram, eftir að hann
varð að hverfa að heiman og dvelj-
ast síðustu árin á öldranarheimil-
inu Skjóli. Sá dagur mun tæplega
hafa liðið, að Ósk heimsækti ekki
bónda sinn og það jafnvel eftir að
hún varð sjálf að ganga undir
mikla aðgerð, sem skerti mjög
hreyfingar hennar til gangs. Þá
sést einmitt bezt, hvers virði það er
að hafa átt góðan förunaut í gegn-
um lífið. Slíkt er ómetanlegt, ekki
síst á þeim hverfulu tímum, senrf
við lifum á.
Að lokum þökkum við Villa Jó-
hanni langa og trygga vináttu og
sendum Osk, börnum þeirra og
fjölskyldunni allri innilegar samúð-
arkveðjur okkar og barna okkar.
Jón Aðalsteinn Jónsson.
JOHANN
PÁLSSON