Morgunblaðið - 23.02.2000, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 23. FEBRÚAR 2000 43
KLARA
BERGÞÓRSDÓTTIR
+ Klara Bergþórs-
dóttir fæddist í
Flatey á Breiðafirði
hinn 23. október
1924. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 14. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ingi-
björg Jónsdóttir, f. 9.
maí 1890, d. 18. júní
1954, og Bergþór
Einarsson sjómaður,
f. 6. júlí 1883, d. 26.
mars 1941. Systkini
Klöru voru: Jón, f.
12. ágúst 1912, d. 12.
nóvember 1930; Björg Bergþóra,
f. 9. júní 1913, d. 14. mai 1995;
Guðbjörg, f. 21. júní 1917, d. 29.
júní 1943; Inga Elínborg, f. 3. des-
ember 1918, d. 19. mars 1995;
Óskar Þorsteinn, f. 23. júli' 1922, d.
6. ágúst 1984; og Sigurborg, f. 14.
nóvember 1925, d. 10. nóvember
1943.
Klara ólst up í Flatey til 17 ára
aldurs, þá fluttist hún til Isafjarð-
ar og síðan til Reykjavíkur.
Hinn 9. maí 1950 giftist Klara
eftirlifandi eiginmanni smurn,
Viggó Valdimarssyni, f. 4. apríl
1924, búfræðingi. Foreldrar hans
voru Valdimar Guðbjartsson, f.
29. ágúst 1895, d. 2. september
1972, trésmiður, og k.h. Bjarn-
frí'ður Tómasdóttir, f. 23. júlí
1890, d. 10. júní 1928. Kjörbörn
Klöru og Viggós eru: 1) Ásdís,
læknaritari, f. 26. nóvember 1958.
Eiginmaður hennar var Hans
Guðni Friðjónsson, f.
12. júní 1957, d. 23.
febrúar 1992. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: a) Viggó, f. 11.
febrúar 1984, b)
Ingibjörg, f. 17. apríl
1988.2) Baldvin, lög-
reglumaður, f. 13.
september 1962.
Sambýliskona hans
er Kristín Snorra-
dóttir, húsmóðir, f.
12. febrúar 1969.
Börn þeirra eru a)
Klara, f. 28. septem-
ber 1993, b) Amar
Franz, f. 29. ágúst 1997. Sonur
Kristinar og stjúpsonur Baldvins
er Ragnar Már Skúlason, f. 24.
september 1987.
Klara og Viggó bjuggu fyrstu
búskaparár sín á Álafossi í Mos-
fellssveit þar sem þau störfuðu
bæði. Vorið 1956 gerðust þau hús-
verðir við Hlégarð fram til ársins
1960. Árið 1961 keyptu þau jörð-
ina Hulduhóla i Mosfellssveit og
stunduðu þar búskap til 1969 er
þau fluttust að Bræðrabóli i Ölfusi
þar sem þau bjuggu til ársins 1979
er þau brugðu búi og fluttust til
Reykjavíkur. Þar starfaði Klara
hjá Sláturfélagi Suðurlands i niu
ár. Árið 1988 fluttu þau hjón að
Merkjateigi 1 í Mosfellsbæ. Klara
starfaði á Reykjalundi frá 1987 til
ársins 1992 er hún lét af störfum.
títför Klöru fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku Klara frænka, örfá kveðju-
orð frá okkur systrum. I minningunni
munt þú alltaf standa okkur fyrir
hugskotssjónum sem glæsileg, lítrík
og falleg kona, full af lífi, glettni og
góðlátlegri stríðni. Það er svo margs
að minnast við tímamót sem þessi og
ótal minningar sem hrannast upp sem
ekki verða tíundaðar í fáum orðum
heldur munum við geyma þær með
okkur í minningasjóði okkar. Þú ert
sú síðasta af þessari kynslóð og varst í
nokkur ár „höfuð ættarinnar" eins og
ég sagði oft við þig. Það fyllti mann
líka gleði og öryggiskennd að sjá
hversu hlýtt var á milli ykkar hjóna
og hversu samhent og miklir félagar
þið voruð. Þið kunnuð svo sannarlega
að hlæja saman og hvað er yndis-
legra. Þessi tvö nöfn, Viggó og Klara,
eru samofin í okkar huga en samleið
ykkar er búin að vara í yfir 50 ár. Við-
brigðin hljóta að vera mikil fyrir Vig-
gó. Það var alltaf svo gaman að koma
til ykkar og fór maður alltaf margs
vísari um foðurfjölskylduna og um líf-
ið í Flatey og um alheim. Ekki var nú
Viggó síður fróður um þessa hluti. Við
fluttumst síðan út á land og þið flutt-
ust austur svo það lengdist á milli
KRISTJÁN
JÓAKIMSSON
+ Kris1ján Jóak-
imsson fæddist í
Hnífsdal 7. mars
1943. Hann lést á
líknardeild Land-
spi'talans 13. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 22.
febrúar.
Okkur systkinin
langar til þess að
kveðja okkar elskulega
frænda. Mikið er sárt
að kveðja svona góðan
mann, og þegar sest er
niður til að minnast hans vakna
margar góðar minningar. Það sem
einkenndi Stjána frænda var tryggð
hans og einstakur hæfileiki til að
gleðja aðra. Sögur hans voru engu
líkar og kom hann okkur oft til að
hlæja bæði með orðum og leik. Hug-
ur okkar leitar til baka í Hnífsdal
þar sem samgangur okkar við fjöl-
skylduna á Bakkavegi 12 var mikill,
og alltaf var tekið svo vel á móti okk-
ur í vinalegu og rólegu umhverfi.
Hve alltaf var gaman á sumrin á
heimili þeirra þegar Ella og Nonni
voru hjá þeim. Stjáni var mikið til
sjós allt sitt líf og reyndist hann
Kristni svo einstaklega vel á meðan
hann var með honum á Páli Pálssyni,
áttu þeir góðar stundir þar um borð
sem seint munu gleymast. Stjáni var
mikill vinur vina sinna og langar
okkur að minnast þess hve mikill
vinur hann reyndist afa Jóa heitnum
og föður okkar. Samskipti hans við
pabba voru alltaf mikil
og verður bróðurmiss-
irinn honum erfiður,
sem og systrum hans.
Elsku Sigga, hve hann
var alltaf stoltur af þér
og hvað hann átti góða
konu.
Hver minning dýrmæt
perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af
alhugþakkahér.
Þinnkærleikuríverki
var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
astþér.
(Ingibj. Sig.)
Við þökkum fyrir að hafa kynnst
Stjána frænda og fyrir þær yndis-
legu stundir sem við höfum átt með
honum og fjölskyldu hans. Guð gefi
ykkur öllum styrk á þessum erfiðu
tímum.
Kristinn, Anna,
Gabríela og Tinna.
Brátt er kallað, brátt er kvatt þá
er kallið kemur fæst engu breytt.
Þú varst á brott kallaður allt of
snemma, hafðir byrjað nýtt líf fyrir
sunnan eftir að hafa lifað og hrærst
á sjónum og við sjávarsíðuna fyrir
vestan í Hnífsdal, þar sem rætur
þínar lágu við sjósókn og útgerð sem
var til fyrirmyndar eins og starf þitt
sem geislaði af glaðværð og hressi-
leika. Þannig man ég þig, Stjáni
okkar. En þegar maður kom, þó mörg
ár hefðu liðið, var eins og maður hefði
komið í gær, ekkert jaml og fuður.
Elsku Viggó, Ásdís, Baldvin og fjöl-
skylda, megi Guð styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Þakka þér, elsku frænka, fyrir að
vera eins og þú varst og fyrir samleið-
ina. Guð blessi þig. Við erum ríkari en
ella að hafa átt þig að.
Þínar bræðradætur,
Ingibjörgog
Jóm'na Oskarsdætur.
Amma mín, mér þykir svo vænt um
þig, ég er svo sorgmædd af því þú ert
dáin.
Amma, mér fannst best að vera hjá
þér, en núna ertu hjá guði.
Jesús, ég bið þig að passa ömmu
mína.
Amma, þú sérð mig alltaf niðri en
ég veit að þú kemst ekki niður til mín.
Bless, bless, amma mín.
Þín
Klara Dögg
Baldvinsdóttir.
Klara Bergþórsdóttir bóndi frá
Hulduhólum, síðast til heimilis að
Hlaðhömrum í Mosfellsbæ, er nú fall-
in frá 75 ára að aldri. Á síðastliðnu ári
sótti á hana aukið heilsuleysi og varð
hún að leggjast á Sjúkrahús Reykja-
víkur fyrir stuttu. Hún dvaldi þar
nokkrar vikur og fékk hægt andlát
mánudaginn 14. febrúar sl.
Klara var Breiðfirðingur að ætt og
uppruna. Hún fæddist í Flatey á
Breiðafirði og ólst þar upp hjá for-
eldrum sínum við hlýju og gott atlæti.
Hún var snemma sett til snúninga
og aðstoðar á bammörgu heimili svo
sem tíðkaðist á hennar æskudögum.
Allir urðu að leggja lið í lífsbaráttunni
svo fólkið kæmist af. Er Klara var 16
ára féll faðir hennar frá og ekki voru
önnur ráð en að leysa heimilið upp.
Klara fór til ísafjarðar ásamt yngri
systur sinni og hófu þær störf á ísa-
fjarðarspítala. Áttu þær einhvem
stuðning venslafólks þar, en unnu al-
farið fyrir sér á spítalanum.
Klara hélt suður til Reykjavíkur
vorið 1944 og fór þá að vinna á
Kleppsspítalanum við vaxandi
ábyrgð, og kom reynslan frá ísafirði í
góðar þarfir. Þama hittust þau Viggó
Valdimarsson en hann starfaði sem
hjúkrunarmaður á Kleppi. Þeim varð
vel til vina og hinn 9. maí 1950 gengu
frændi minn. Það var alltaf gott að
leita til þín, þar sem þú vildir hvers
manns götu greiða og er ég þér inni-
lega þakklátur fyrir það.
Ég hugsa til þín þegar ég sigli út
Djúpið þar sem þú áttir svo oft leið
um, út á miðin og heim eftir fengsæl-
ann og happadrjúgan túr.
Ég sendi öllum aðstandendum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Kristjáns
Jóakimssonar.
Ingi Lárusson.
Kristján Jóakimsson er allur. Eft-
ir erfið veikindi undanfarin misseri
mátti hann loks láta undan en ég
þykist vita að hann tekur nú til
óspilltra málanna á öðmm vett-
vangi.
Kraftur og elja vom honum í blóð
borin en auk þess fór saman í mann-
inum svo stórkostleg blanda dugn-
aðar, skops og væntumþykju að ekki
var annað hægt en hrífast af. Þessi
aðdáun var svo sterk að alrei féll
skuggi á þá tæm mynd krafts, húm-
ors og hlýju sem svo mjög einkenndi
hann.
í sýn bernskuminninganna verð-
ur hann fyrir mér, rétt kominn í land
með geislandi svip í angandi blárri
duggarapeysunni, strax og alltaf til-
búinn til að gantast við okkur krakk-
ana. Og hversu oft sem við mkum á
hann fengum við okkar kitl og okkar
sprell af því örlæti og viðmóti sem
gerði að allir elskuðu Stjána. Og það
breyttist aldrei, því þótt árin liðu og
við stækkuðum og hættum að tusk-
ast þá komu alltaf önnur börn sem
fengu að gantast og bætast í stóra
hópinn hans. Með kæm þakklæti
kveð ég frænda minn, stóran mann
með stærra hjarta.
Jóakim Hlynur Reynisson.
þau í hjónaband. Ungu hjónin komu
sér alls staðar vel og stunduðu ýmis
störf á þessum ámm. Þau áttu þann
sameiginlega draum að komast í sveit
og verða bændur, en ekki var beinlín-
is hlaupið að því á þessum áram.
Þar kom að vorið 1950 bauðst þeim
starf á Álafossi í Mosfellssveit.
Klæðaverksmiðjan þar var stórfyr-
irtæki þar sem starfsemin byggðist á
vel vélvæddum ullariðnaði með á ann-
að hundrað manns í vinnu og heimili.
Þar var rekinn stórbúskapur og fjöl-
mennt mötuneyti. Klara starfaði aðal-
lega við mötuneytið. Þar naut sín vel
myndarskapur hennar, fyrirhyggja
og stjómsemi. Vinsældir hennar vom
ótvíræðar, bæði hjá fólkinu og ekki
síður hjá stjómendum, eigendum
verksmiðjunnar.
Orðstír Klöm varð til þess að hús-
nefiid Hlégarðs falaði þau hjónin til
þess að reka félagsheimili sveitarinn-
ar, enda var það mikið ábyrgðarstarf
og vandasamt. Þau tóku við Hlégarði
1956.
Um 1960 losnaði um búrekstur
Hreiðars Gottskálkssonar og Helgu
Bjömsdóttur á Hulduhólum, nýbýli í
Lágafellslandi. Hreiðari var annt um
bú sitt og jörð og honum var alls ekki
sama hver færi höndum um eignir
hans og ævistarf. Honum þótti málum
sínum vel borgið ef Viggó og Klara
tækju við og gerði hann þeim grein
fyrir því. Nú var þeirra óskastund
uppmnnin að þau gætu eignast það
bú sem þau höfðu þráð. Klara var
bóndinn fyrst um sinn, enda var
Viggó þá þegar ráðinn sem bústjóri á
Skálatúni í næsta nágrenni við
Hulduhóla. Bú þeirra hjóna var af-
urðagott þótt ekki væri það stórt.
Umgengni, þrifnaður og hirðing öll
við búfé til fyrirmyndar svo orð fór af.
Kýr og ær og aðrar skepnur vom
einkavinir Klöm. Svo komu bömin,
Ásdís 1959 og Baldvin 1963, og allt
dafnaði vel sem þeim Klöra og Viggó
var trúað fyrir. Það gladdi hjarta
hennar á efri ámm hve vel bömin
tóku vönduðu uppeldi og sýndu for-
eldrum sínum fágæta ræktarsemi í
fósturlaun.
Eftir nokkurra ára búskap á
Hulduhólum blasti það við að þéttbýl-
ið nálgaðist og eftirspum eftir lóðum í
sveitinni fór vaxandi. Einnig og ekki
síður var rætt um stækkun þjóðveg-
arins, Vesturlandsvegar, og var fyrir-
séð að ætti eftir að þrengja að búskap
manna á nýbýlum í nágrenni vegar-
ins. Nýbýlahugsjón stríðsáranna var
Okkur setti hljóða þegar við
fregnuðum að Kristján vinnufélagi
okkar væri látinn. Erfiðri baráttu
við illan vágest var lokið. Kristjáns
minnumst við öll sem trausts og
góðs félaga sem ávallt var léttur í
lund og hjálpsamur. Hann var alltaf
fyrstur til að ganga til verka og
fannst ekkert verkefni vera
áhyggjuefni. Það þyrfti bara að
vinda sér í það.
Kristján var örlátur og kom oft
með eitthvert góðgæti á kaffistofuna
handa okkur. Enginn gleymir frá-
bæram harðfiski sem hann gaukaði
að okkur. Fyrst þegar hann kom
með þetta góðgæti hurfu flökin á
augabragði og kepptist fólk við að
hlaða harðfiskinn lofsyrðum. Krist-
ján brosti, horfði á hópinn og svaraði
,já, hann er að vestan, ég herti
hann“. í kjölfarið fylgdi svo lært er-
indi um hvernig herða ætti fisk.
Engum sem á hlýddi duldist að
þarna fór maður sem þoldi ekkert
hálfkák og nálgaðist verk sín af al-
vöra og áhuga.
Kristján var einstakt snyrti-
menni. Honum gramdist ef aðrir
gengu ekki vel um og tryggði að
enginn slægi slöku við umhirðu.
Hann hafði brennandi áhuga á öllu
sem laut að sjávarútgerð. Fylgdist
vel með og vissi upp á hár hvernig
viðraði á miðunum. Stundum fylgdi
veðurfregnum valin saga af sjónum
sem oft var gaman að hlýða á því
hann gat sagt skemmtilega frá.
Það er með virðingu og hlýhug
sem við í dag kveðjum Kristján
Jóakimsson. Fjölskyldu hans send-
um við hugheilar samúðarkveðjur
og biðjum þeim allra heilla og Guðs
blessunar.
Samstarfsfólk hjá AGS.
að verða tímaskekkja.
Þegar Mosfellshreppur keypti
jarðir Thors Jensens, Lágafell og
Varmá, 1943 var öllu landi norðan
Vesturlandsvegar skipt upp í 8 eða Ms
býh, um 30 ha að stærð hvert, til þess
að fiillnægja eftirspum eftir búskap-
armöguleikum á svæðinu. Þetta var
ekki til frambúðar og búskapur lét
undan síga. Nýbýlin lögðust niður eitt
af öðm og stofnun nýrra var ekki
lengur á dagskrá.
Klara og Viggó vom síðustu bænd-
ur á nýbýli sem átti afkomu sína ein-
göngu undir framleiðslu landbúnað-
arafurða. Flestir vom fluttir í önnur
hémð eða höfðu hætt að búa. Telja
má að þau hjón hafi einnig verið síð-
ustu bændur á Lágafelli, enda nytj-
uðu þau allt gamla túnið þar, sunnáKJ,
þjóðvegarins. Ekki vom aðrir kostir
fýsilegri en að flytja austur fyrir íjall.
Það gerðu þau 1969. Eftir 10 ára bú-
skap á Bræðabóli fór Klara að finna
fyrir ofnæmi fyrir lofti í gripahúsum
og 1979 urðu þau að selja eignir sínar
og snúa sér að öðmm störfum. Fyrst
störfuðu þau í Hveragerði, en síðar lá
leiðin á höfuðborgarsvæðið og Klara
vann hjá Sláturfélagi Suðurlands, á
Reykjalundi og víðar. Alls staðar var
hún eftirsótt til hinna margbreytileg-
ustu starfa. Þau Viggó leituðu fyrir
sér með búsetu á höfuðborgarsvæð-
inu og 1988 fundu þau loks hús í
Teigahverfi í Mosfellssveit sem
stendur á gamla Álafosstúninu. Á
Merkjateigi 1 bjuggu þau þar til þgj*
fluttu að Hlaðhömmm 1999.
Að leiðarlokum hvarflar hugurinn
til fyrri ára er ég kynntist Klöm og
Viggó á Álafossi og þegar þau vom í
Hlégarði. Hefur sú vinátta haldist æ
síðan. Klara var mjög virk í ýmsum
félagsmálum, þó einkum í sönglífi
héraðsins. Hún var í ldrkjukór Lága-
fellskirkju, mörg ár í Reykjalundar-
kómum og m.a. í kór eldri borgara,
Vorboðum, sem hefur haft aðsetur á
Hlaðhömmm. Klara var lagviss með
afbrigðum og kunni allt sem sungtó
var utanbókar, bæði lag og texta. Hifh
hafði mjög bjartan og fallegan sópran
og leiddi ævinlega sína rödd í kómm.
Það er sjónarsviptir að Klöm
Bergþórsdóttur og hennar er saknað
í okkar hópi sem eftir eram. Fögur
var hún og bar sig ætíð vel og tignar-
lega, persónuleikinn þroskaður og
traustur, markaður þeim ábyrgðar-
störfum sem hún gegndi um ævina.
Kiara var vel máli farin og skoðanir
hennar á mönnum og málefnum vom
eindregnar en markaðar af meðfædd-
um velvilja og mótuðum skoðunum.
Hún var vinmörg og vinsæl og naut
hamingjuríks fjölskyldulífs með sín-
um nánustu alla tíð.
Samferðamenn sakna góðs vinar.
Minningin lifir. »-«
Jón M. Guðmundsson.
Drivit) /ugvr Ö/riJhr
l 't/tinnsfj. I Jtjimtrstj. I ''tjimtrstj.
I.IKKI STl J VINN us roi A
KYVINDAR ÁRNASONAR
1899
' ___________i