Morgunblaðið - 02.03.2000, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 2. MARS 2000 45
------------------------áÉ,
Réttlætiskennd hennar var líka rík
og varð hún snemma virk í pólitík.
Hún tók virkan þátt í starfi Kvenna-
listans strax frá upphafi hans og var
þar á lista alla tíð. Nú síðast var hún á
lista Samfylkingarinnar í Hafnarfirði
og sat í nefndum fyrir flokkinn.
Rúna var mikil amma og hafði sér-
staldega gaman af að hafa bamaböm-
in í kring um sig og var það gagn-
kvæmt. Pau vom líka orðin fimm,
fjörmiklir krakkar, og eitt á leiðinni.
Þau missa góða ömmu og sakna henn-
ar.
Þegar Sigurveig, móðir Rúnu, flutti
að Hrafnistu í Hafnarfirði fyrir tíu ár-
um keyptu þau Rúna og Rafnar húsið
í Gerðinu og fluttu þangað. Hún var
þá komin í draumahúsið sitt aftur og
naut síðustu áranna þar sem hún vildi
helst vera. Húsið í Gerðinu er með
góða sál enda um 100 ára gamalt. Nú
bætist enn ein góð sál við íbúa húss-
ins.
Rafnari, bömum, bamabömum og
Sigurveigu, móður hennar, bið ég
guðs blessunar á erfiðri stundu.
Megi góður Guð styrkja þá sem
hana syrgja.
Þorkell Erlingsson.
Þegar maður hugsar um lífið og
tilgang þess vakna hjá manni svo
margar spumingar og maður vill svo
gjarnan fá svör. Þetta em áleitnar
spumingar. Hvar finnur maður svör-
in? Ekki getur maður staðið fyrir
framan bókaskápinn og rennt augum
yfir titlana, því þar er fátt um svör.
Maður sest niður og hugurinn leitar
inn á við og maður skoðar allt það ferli
sem maður þekkir og fer yfir allar
staðreyndir allt það sem maður getur
fest hönd á og hug við, þvi að hér á
jörðinni erum við pílagrímar en við fá-
um að ráða sumu og höfum þó nokkur
áhrif og njótum jafnframt ósýnilegrar
handleiðslu.
Sá sem að öllu ræður hefur nú tekið
í taumana og stöðvað vagninn og ót-
ímabært hefur hún Rúna mín verið
kölluð til annarra verkefna og við vin-
ir hennar hér stöndum eftir á strönd-
inni og hryggðin þjarmai- að okkur.
Það var svo ótal margt sem við áttum
eftir að gera.
Við vorum búnar að ákveða að við
ætluðum að vera á sama elliheimilinu
þegar að því kæmi, því þá væri öruggt
að okkur mundi aldrei leiðast. Það er
þó nokkuð langt síðan að við ákváðum
að sú er síðar færi skrifaði minningar-
grein um hina. Við hentum gaman að
þessu og okkur fannst ekki seinna
vænna að vera búnar að hnýta endana
í þessum málum.
Það kom í minn hlut að standa við
heitið sem við gáfum hvor annarri, en
sá er munurinn að nú er þetta alls
ekkert gamanmál, því að nú er sár
harmur kveðinn. Þó megum við ekki
gleyma að þakka fyrir að bundinn er
endir á þjáningar hennar, því það er
ekki gott að vera einn af þeim sem
Guð virðist hafa gleymt.
Sterkir stofnar stóðu að Rúnu og
hún var kona mikillar gerðar, bráðvel
gefin og forkur í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur og kom það engum á
óvart sem til þekkti.
Við vorum tólf ára gamlar þegai-
vinskapur okkar hófst og með okkur
var dýrmæt vinátta sem aldrei rofn-
aði. Sameiginleg skólaganga okkar
var ekki löng sem kom til af því að for-
eldrar hennar, sem voru um margt á
undan sinni samtíð, sendu Rúnu til
náms á írlandi. Skólavistin erlendis
gerði Rúnu í mínum huga að miklum
heimsborgara. Við vorum duglegar
að skrifast á og mikið voru bréfin
hennar skemmtileg og vel skrifuð, full
af kímni og fróðleik. Það er nú einu
sinni svo að vinskapur sem verður til
ó unga aldri er svo einlægur og
fölskvalaus og svo þarf stundum ekk-
ert að tala því að þögnin segir svo
margt.
Það var í október sem ógæfan barði
að dyrum, það var illvígasti sjúkdóm-
ur okkar tíma og Rúna barðist eins og
hetja allt til enda. Henni var umhugað
um að gera ástvinum sínum þetta eins
léttbært og mögulegt var. Rétt fyrir
jólin heimsótti hún mig og við eydd-
um saman eftirmiðdegi. Það var mér
dýrmæt stund sem ég er þakklát fyrir
og ekki datt mér í hug að það væri síð:
asta heimsóknin hennai’ til mín. I
veildndum Rúnu las ég fyrir hana
söguna „Fótspor í sandinn", sem hún
hreifst mjög af og læt ég hana fylgja
hér: Mann einn dreymdi um nótt.
Hann dreymdi að hann væri á gangi
eftir ströndinni með Drottni. Yfir
himininn leiftruðu sýnir úr lífi hans.
Fyrir hverja sýn sá hann tvenn fót>
spor í sandinum; önnur tiiheyrðu hon-
rnn og hin tilheyrðu Drottni.
Er síðasta sýnin úr lífi hans leiftr-
aði fyrir augum hans, leit hann við eft-
ir fótsporunum í sandinum. Hann
veitti því athygli, að oft á lífsleið hans
voru aðeins ein fótspor. Hann veitti
því einnig athygli, að þetta átti sér
stað á verstu og döprustu augnablik-
um lífs hans.
Þetta olli honum hugarangri og
hann spurði því Drottin. Drottinn, þú
sagðir að ef ég ákvæði að fylgja þér,
þá mundir þú fylgja mér alla leið. En
ég hef tekið eftir, að á erfiðustu
augnablikum lífs míns eru aðeins ein
fótspor. Ég skil ekki hví þú yfirgafst
mig, er ég þurfti mest á þér að halda.
Drottinn svaraði: Ástkæra ástkæra
bamið mitt, ég ann þér og mundi
aldrei yfirgefa þig. A tímum próf-
rauna þinna og þjáninga, þegar að þú
sérð aðeins ein fótspor, þá var það ég
sem að bar þig.
Nú ertu farin, yndislega vinkona
mín, þú sem alltaf vaktir gleði, alltaf
vildir hjálpa öllum, alltaf fyrst til að
koma ef þú hélst að eitthvað væri að.
Það kemur aldrei neinn sem fyllir
skarðið þitt.
Ég og fjölskylda mín kveðjum þig
með söknuði, þakklæti og virðingu.
Nú ert þú umvafin birtu og Guðs-
blessun. Ég bið Guð um að blessa og
veita Rafnari, bömunum, Sigurveigu
og öðmm ástvinum styrk í sorginni.
Ema S. Kristinsdóttir.
Við vorum hjartans vinur, við hitt-
umst 15 ára.
Hún varð einasta, eina, albesta vin-
konan mín. Við sögðum alit, töluðum
allt, gátum allt.
Við hlógum og héldum að lífið væri
einn dans á rósum. Og lengi hló lífið
líkavið okkur.
Sendar til framandi lands við urð-
um sem systur, þó stundum það væri
frekar sem móðir og dóttir, því Rúna
var sterk og stór og snemma þroskuð
og þrautseig. Hún gaf mér allt sem
hún átti af elsku og andagift, en aldrei
er hægt að þakka það sem hvergi
sést, það sem er gefið af gleði og
einskis krafist á móti.
Svo liðu ár og dagar, aldrei slitnaði
taugin, langt gat liðið á milli, það
skipti ekki máli.
Ailtaf eins og systur þegar við sá-
umst á ný, aftur og aftur hlegið að
gömlum saklausum syndum og
skondnum æskumyndum.
Nú fagni henni englar og María mey
og allir sem henni fannst vænt um.
Megi hún finna frið í faðmi ljóssins.
Blessuð sé minning hennar.
Helga.
Rúna var ótrúlega góð kona,
skemmtileg, fróð og skarpskyggn auk
þess að vera fundvís á annarra þarfir.
Hún var tónelsk mjög og söngvin.
Rúna var óspör á sjálfa sig og virtist
hafa ótal hendur að rétta í allar áttir
því hún hafði svo mikið að gefa. Það
var ekki annað hægt en vera glaður í
návist hennar svo kankvís og hlý sem
hún var. Rúna var vel lesin og fylgdist
náið með þjóðmálum. Hún var virkur
þátttakandi Kvennalistans í Hafnar-
firði. Rúna var mannréttindakona
sem vildi að allir sætu við sama borð.
Hún elskaði að ferðast um landið
enda var hún mikil útivistarkona.
Þórsmörk var alltaf í fyrsta sætinu og
þar þekkti hún hveija þúfu, gil og
skominga. A hveiju sumri lá leið
hennar þangað og gaman var að
hlusta á ferðasöguna þegar hún kom
til baka enda þekkti hún svæðið líkt
og börnin sín. Sjálf sagðist hún alltaf
sjá eitthvað nýtt í hvei-ri ferð. Frá-
sagnargleði Rúnu var upplifun þeim
er á hlýddu. Hún var laus við sjálfs-
hælni en gerði gjarnan fínt grín að
sjálfri sér. Rúna hafði yndi af bakstri
og hvers konar matargerð og lagði
mikið upp úr því að fólkið hennar
fengi gott að borða og hún lagði sig
jafnan fram við að elda hollan og góð-
an mat. Barnabörnin áttu ómældar
stundir með ömmu og afa sem hlökk-
uðu alltaf jafn mikið til að fá þau til sín
að dekra við.
Við Rúna störfuðum töluvert sam-
an en ég kynntist henni fyrst þegar
við unnum hjá fyrirtækinu Arkitektúr
og skipulag en þá tók hún mig strax
undir sinn vemdarvæng og síðan hjá
Sjálfsbjörg. Verk sem heyrðu undir
mig var Rúna oftar en einu sinni búin
að afgreiða en hún lét sig ekki muna
um að bæta á sig verkefnum fyrir þá
sem í kringum hana vom - sífellt að
létta undir með öðmm. Þannig var
Rúna. Á undanfömum ámm gerðum
við okkur glaðan dag einu sinni á ári
en það var þegar tímaritið Nýtt líf
bauð til fagnaðai- vegna kjörs konu
ársins í boði ritstjóra blaðsins, Gull-
veigar, litlu systur Rúnu. Við mætt-
um prúðbúnar til hátíðahaldanna og
grínuðumst með það á leiðinni að við
yrðum að mæta því trúlega yrðum við
tilnefndar. Mig langaði að hrópa:
„Gullveig, þú þarft ekki að leita langt
að konu ársins því að systir þín hefur
allt til að bera sem prýða má konu ár-
sins nema diplómur og krossa en af-
rekaskráin yrði löng ef til væri skjal-
fest.“ Trú mín er að Rúna verði
heiðruð fyrir sín hvunndagsafrek á
æðra plani nú.
Kæri Rafnar, bömin ykkar og
bamaböm að ógleymdri aldraðri
móður, Sigurveigu, sem Rúnu var svo
tamt að vitna til, systkini og aðrir
aðstandendur; megi Guð styrkja ykk-
ur á sorgarstundu, en minningamar
um Rúnu em ómældur arfur til okkar
allra.
Anna Agnars.
Látin er langt um aldur fram Guð-
rún Sæmundsdóttir úr Gerðinu í
Hafnarfirði. Hún kom inn í líf mitt
þegar ég þurfti mest á því að halda,
rúmlega fertug ekkja, að hefja seinni
hálfleik lífsins. Ég átti bara bræður
og syni, engai- dætur, engar systur,
fáar vinkonur. Við vomm báðar að
heíja störf hjá Iseggi í Kópavogi og
hún reyndist mér sú systir og vinkona
sem ég hafði ekki einu sinni vitað að
migvantaði.
Margt var skrafað. Ég gat rætt við
hana í fullri hreinskilni, líka um þau
mál sem sámst vom og erfiðust og
hafði alla jafna verið ýtt niður í
myrkrið og það eina sinn sem ég
reiddist orðum hennar og hellti yfir
hana úr skálum reiði minnar skildi
hún að þetta ótrúlega eldgos beindist
ekki að hennar persónu, heldur öllu
því sára og erfiða sem á dagana hafði
drifið. Daginn eftir var hún alveg eins
og hún átti að sér og ég vissi að ég
hafði eignast vinkonu fyrir lífið.
Góðar minningar hrannast upp -
Þórsmörk... hvítasunnudagur
brúðkaupsveisla í frambyggðum
Rússa - Jón og Rúna, Þorkell og Mar-
grét - skálað í vermóð úr gullstaup-
um...
Landmannalaugar - lopapeysan
klárað í rútunni á leiðinni - gönguferð
með lofthrædda og móðursjúka
kennslukonu í eftirdragi... Hrafnt-
innusker - villugjarnar slóðir milli
hrauns og hlíða - hlátur og grín og
É&,
% ÁRÐHEIMÁ ABÚD•STEKKJAHBA SÍMI 540 3320
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
-i
H
H
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐMUNDUR BENEDIKTSSON
læknir
Miðleiti 12,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu aðfaranótt miðviku-
dagsins 1. mars.
Elínborg Stefánsdóttir,
Steindór Guðmundsson, Inga Jóna Jónsdóttir,
Áslaug Guðmundsdóttir, Sigurður Thorarensen,
Þórunn Guðmundsdóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir, Ari Eggertsson
og barnaböm.
+
Okkar ástkæri faðir, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN BRYNJÓLFSSON
vélstjóri
frá Þingeyri,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi
aðfaranótt miðvikudagsins 1. mars.
Elín Kristjánsdóttir, Guðjón Þ. Þórarinsson,
Sigrún Kristjánsdóttir, Mark Bouchard
og barnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR B. SIGURÐSSON,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á ísafirði þriðju-
daginn 29. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Mildrid Sigurðsson,
Frank Guðmundsson,
Gunnar Guðmundsson, Jenný Guðmundsdóttir,
Reynir Guðmundsson, Bryndís Gunnarsdóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir,
Randý Guðmundsdóttir, Jóhann Dagur Svansson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
TRYGGVI HARALDSSON,
Borgarholtsbraut 33,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju föstu-
daginn 3. mars kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð,
Kópavogi.
Svava Hjaltadóttir,
Elsa Tryggvadóttir, Páll Jónsson,
Áslaug Tryggvadóttir, Nebojsa Hadzic,
Haraldur Tryggvason, Sigrún Eiríksdóttir,
Ásta Tryggvadóttir,
Svava Tryggvadóttir,
Sigríður Tryggvadóttir, Héðinn Sveinbjörnsson
og barnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, sambýlis-
maður, afi og langafi,
EINAR KRISTJÁNSSON
skipstjóri
frá Akranesi,
Dalhúsum 86,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju fimmtu-
daginn 2. mars kl. 14.00.
Eyleifur Hafsteinsson, Sigrún Gísladóttir,
Eymar Einarsson, Geirfríður Benediktsdóttir,
Kristján Einarsson, Ingibjörg H. Kristjánsdóttir,
Einar Vignir Einarsson, Sigríður Ólafsdóttir,
Viggó Jón Einarsson, Hafdís Óskarsdóttir,
Þuríður Júlíusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.