Morgunblaðið - 25.05.2000, Síða 52

52 FIMMTUDAGUR 25. MAÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐMUNDA GUÐBJÖRG
(Gúa) GUÐMUNDSDÓTTIR,
Vesturvegi 13,
Seyðisfirði,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsi Neskaup-
staðar mánudaginn 22. maí.
Útförin auglýst síðar.
Gunnar Sigurbjörnsson,
Gerður Sigurbjörnsdóttir, Ingólfur Krsitjánsson,
Guðmundur Sigurbjörnsson, Ingibjörg Svanbergsdóttir,
Rúnar Sigurbjörnsson, Pálína Þorvaldsdóttir,
Jenný Sigurbjörnsdóttir, Þorgrímur Baldursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegs sonar okkar,
bróður og mágs,
ÞÓRÓLFS ALVINS GUNNARSSONAR.
Gunnar Örn Þorvaldsson, Gréta Björg Jósefsdóttir,
Unnur Elva Gunnarsdóttir, Þorsteinn Austri Björnsson.
t
Inniiegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður, stjúpföður, bróður, mágs og frænda,
HJARTAR GUNNARS KARLSSONAR
loftskeytamanns,
Hvanneyrarbraut 40,
Siglufirði.
Margrét Björnsdóttir,
Sveinn Hjartarson,
fris Eva Gunnarsdóttir,
Herdís K. Karlsdóttir, Gunnar Sigurðsson,
Guðlaugur H. Karlsson, Magðalena S. Hallsdóttir
og fjölskyldur.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
samúð og vinarhug við andlát og útför sonar,
stjúpsonar, föður okkar, bróður, afa og systur-
sonar,
HRAFNS HAUKSSONAR
hárskera,
Reynimel 51,
Reykjavík.
Haukur Óskar Ársælsson, Unnur S. Jónsdóttir,
Davíð Hrafnsson,
Anna Gréta Hrafnsdóttir,
Gunnar Haukur Hrafnsson,
Albína Halla Hauksdóttir,
Heiða Hauksdóttir,
Gunnhildur Harpa Hauksdóttir,
Friðjón Unnar Halldórsson,
Hugi Freyr Álfgeirsson,
Hildur Friðjónsdóttir.
t
Innilegar þakkir til þeirra, sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa, langafa og langalang-
afa,
HARALDAR HANNESSONAR
skipstjóra og útgerðarmanns,
Fagurlyst,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Sjúkrahúss Vestmannaeyja fyrir
góða umönnun.
Unnur Haraldsdóttir, Magnús B. Jónsson,
Ásta Haraldsdóttir,
Hannes Haraldsson, Magnea Magnúsdóttir,
Sigurbjörg Haraldsdóttir, Friðrik Már Sigurðsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
HEIMIR STEINSSON
þess samruna fyrir trú og náðarmeð-
ul orðs og sakramenta gæfist helgað
líf. „Og helguðum manni sýnir Guð
helgaða veröld handan við sundr-
ungu, átök og togstreitu. Svo lífíð
verðm- linnulaust sakramenti" sem
farvegur Guðs nándar og virkni.
Kristin dulvísi og einingarþrá
settu mjög mark sitt á trúarvitund
sr. Heimis enda sótti hann í sjóði dul-
hyggjumanna miðalda og kynnti
sjónarmið þeirra í ræðu og riti. Hann
hafði haldið merk fræðsluerindi á
vegum Hafnarfjarðarkirkju og oft
stigið í prédikunarstól hennar, og við
altari hennar stóðum við saman þeg-
ar hann jarðsöng Inga föður minn.
Sr. Þórhallur sonur sr. Heimis er nú
þjónandi prestur við Hafnarfjarðar-
kirkju við hlið okkar Þórhildar og oft
komu foreldrar hans þangað til
messu.
Sr. Heimir hafði unnið ötullega í
vetur við ritsmíðar og undirbúnings-
störf fyrir kiástnihátíð og lítt kunnað
sér hóf þó veikst hefði alvarlega fyrir
ári. Hann horfði fram með mikilli til-
hlökkun til fyrirhugaðrai’ hátíðar á
Þingvöllum, er þjóðin safnast þar
saman til að minnast og þakka og
endurnýja trúarheit. Hann lifði það
ekki að fá að þjóna að þeirri helgu
hátíð ekki frekar en Móse fékk að
ganga inn í fyrirheitna landið eftir að
hafa leitt þjóð sína um haf og eyði-
mörk en Guð gaf Móse að líta lendur
þess af „Pisgatindi Nebófjalls". Sr.
Heimir var löngum við því búinn að
ganga ótrauður inn í eyðimörk til að
finna þar Guð í þykku skýi, eldingum
og lúðurþyt. Og hann þráði að leiða
sem flesta þangað frá hremmingum
og hillingum fallins heims til að taka
við boðum Guðs og fagnaðarerindi
hans, því náð hans gerir eyðimerkur
að svalalindum. Dýrmætt var mér að
fá að vera sr. Heimi samferða og
geta átt hann að traustri fyrirmynd
og hollvini svo líf okkar samfléttaðist
margvíslega og bast sömu báráttu-
málum og hugsjónum. Sr. Heimi
þótti sem Guð umlykti sig og flæddi
gegnum sig í sólstöfum er hann
skyldi í fyrsta sinni standa andspæn-
is honum í helgum skrúða. Lífssaga
sr. Heimis síðan hvert sem leiðin lá
var játning og túlkun þeirrar nándar
og snertingar eilífs Guðs. Lýsi slíkir
sólstafir nú ástvinum hans og yfir
Þingvelli á kristnihátíð og færi með
sér návist Guðs og þeirra sem honum
eru ævarandi bundnir og lifa daginn
hans.
Gunnþór Ingason.
„Mín klukka, klukkan þín“ heils-
aði er hann gekk til starfa þar sem
Kjarval málaði steininn gimstein.
Sr. Heimir Steinsson vann gott
starf - í þágu þjóðarinnar, í þágu
kristninnar - við hvíta kirkju, með
„Islandsklukkuna" frá 17. júní 1944,
nærri svörtum vegg AJmannagjár,
við litla kirkju, byggða á bjargi, þó á
reki samkvæmt kenningum jarð-
fræðinga, við fagra kirkju er skýlir
þjóðskáldunum.
„Mín klukka, klukkan þín“ kveður
nú eina af gersemum Þingvalla.
Hví nú? Hví, hví nú?
Jón Ogmundur Þormóðsson.
Ég ætla í örfáum orðum að rifja
upp nokkrar minningar frá sam-
skiptum okkar Heimis og þakka fyr-
ir góða vináttu. Kynni okkar hófust
fyrir tæplega þrjátíu árum. Þá voru
Heimir og Dóra nýlega flutt í Skál-
holt sem fyrstu rektorshjón Lýðhá-
skólans. Það var ekki laust við að ég,
piltungur austan af landi, væri hálf-
feiminn og jafnvel kvíðinn fyrir því
sem í vændum var, en ég hafði í
hyggju að sækja um skólavist að
hausti komanda.
Þetta var sólríkur ágústdagur og
móttökurnar hjá þeim hjónum voru
slíkar að allur kvíði og efasemdir
hurfu sem dögg fyrir sólu. Hlý hand-
tök, bros og góðlátlegt spjall. Það
var allt sem þurfti. Akvörðun var
tekin, ákvörðun sem ég tel enn í dag
að hafi verið ein af þeim gæfusöm-
ustu sem ég hef tekið.
Lýðháskólar eru mjög frábrugðn-
ir öðrum menntastofnunum. Þar eru
engin próf tekin, heldur verða menn
að læra frá degi til dags. Mér er ekki
grunlaust um að vegna þessa forms
hafi oft reynt á þolinmæði og mann-
þekkingu Heimis. Hann var ætíð
réttsýnn og hjálpsamur við okkur og
gætti þess að ekki hallaði á neinn. Án
efa hefur oft reynt þar á því þótt
hópurinn hafi verið tiltölulega lítill
var skoðanamunur mikill og nem-
endur tókust oft á um hin ýmsu mál.
Ég tel að sem lærifaðir hafi hann
haft mikil áhrif á nemendur sína. Yf-
h'gripsmikil þekking hans á hinum
ýmsu málum og rík frásagnargáfa
varð til þess að kennslustundirnar
urðu lifandi og skemmtilegar.
Lýðháskóla sem vel er stýrt má
líkja við sjónarhól, því þeir nemend-
ur sem þangað sækja standa yfirleitt
á krossgötum í lífi sínu. En til að
sjónarhóllinn gagnist mönnum þarf
góðan vegvísi. Kom þar einkum til
kasta Heimis og frá honum fékk ég
margar „föðurlegar ábendingar“
sem mér munu fylgja ævilangt.
Sannur lýðháskóli verður einnig
að vera þannig að allir sem þar
starfa, nemendur sem annað starfs-
fólk, finni að skólinn er heimili
þeirra. Því reynir oft á húsbóndann
og ekki síður húsmóðurina. í því
hlutverki stóðu þau Heimir og Dóra
sig frábærlega. Þeim tókst að skapa
heimiliskennd og fann hver og einn
til þeirrar hlýju og þess öryggis sem
nauðsynleg er. Vinatengsl, góð,
hreinskiptin og sterk, urðu til.
Veturinn leið, en vegna þeirra
áhrifa og þess atlætis sem ég naut
hjá þeim hjónum urðu heimsóknir
mínar í skólann og á heimili þeirra
næstu ár tíðar. Síðar stofnuðu Skál-
hyltingar samband sín á milli, Nem-
endasamband Skálholtsskóla. Við
sem völdumst þar til ábyrgðarstarfa
nutum ætíð alúðar, trúfesti og hjálp-
ar Heimis.
Að lokum langar mig til að þakka
Heimi sérstaklega fyrir þær móttök-
ur sem ég og fjölskylda mín, móðir,
systkini og fjölskyldur þeirra, feng-
um þegar við komum eitt sinn á
Þingvelli. Okkur var tekið opnum
örmum, boðið til kirkju og við frædd
um sögu staðarins. Þessi stund,
ásamt svo mörgum öðrum, verður
mér ógleymanleg og ég minnist
Heimis ætíð með hlýju og virðingu.
Kæra Dóra, Þórhallur og Arn-
þrúður, megi algóður Guð styrkja
ykkur og fjölskyldur ykkar í sorg-
inni.
Kallið er komið,
kominernústundin,
vinaskilnaðarviðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Steinarr Þór Þórðarson.
Heimir er allur. Þögn slær á Þing-
velli og sveitina alla. Menn minnast
prests, sálusorgara, þjóðgarðsvarð-
ar, sveitunga og vinar. Hann var
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við frá-
fall móður minnar, tengdamóður og ömmu,
BERGLJÓTAR H. GUÐMUNDSDÓTTUR.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Júlíus Pétursson, Tore Holte,
Bergljót Júlíusdóttir
og aðrir aðstandendur.
höfðingi heim að sækja - og höfð-
ingjar sóttu hann heim. Hann naut
þess að taka á móti gestum, ganga
með þeim um staðinn og miðla þeim
af sínum óþrjótandi fróðleik um sögu
og náttúru Þingvalla. Háum jafnt
sem lágum, ungum sem öldnum, er-
lendum sem innlendum, þjóðarleið-
togum sem og blönkum bakpoka-
ferðalöngum. Þó veit ég að hans
mestu aufúsugestir voi*u skólabörnin
sem skunda á Þingvöll í hundraðatali
haust og vor.
Það var árið 1982 sem séra Heimir
Steinsson kom að Þingvöllum og tók
við embætti prests og þjóðgarðs-
varðar af séra Eiríki J. Éiríkssyni.
Von bráðar tókust góð kynni milli
okkar fjölskyldunnar á Heiðarbæ og
þeirra Heimis, Dóru, Þórhalls og
Arnþráðar. Aðkomufólkið var tekið
inn í hina stóru fjölskyldu sem íbúum
Þingvallasveitar er stundum líkt við
en þar sem sveitarfélagið er eitt hið
fámennasta á landinu er hreint og
beint lífsnauðsynlegt að sveitung-
arnir standi saman - sem stórfjöl-
skylda væri. A sama hátt vora Þing-
vellingar boðnir velkomnir á heimili
prestshjónanna og var þar alltaf vel
tekið.
Sjálf var ég komin á unglingsár
þegar Heimir kom að Þingvöllum,
svo ekki kom til hans kasta að ferma
mig. Hins vegar fermdi hann yngri
systkini mín þrjú, Jóhannes, Helgu
og Kolbein, og létu þau öll vel af
fermingarfræðslunni, sem fjallaði
raunar langt frá því eingöngu um
trúarleg málefni. Meðal þess sem
lærifaðirinn lagði einnig áherslu á að
kenna fermingarbörnum sínum var
að draga fána að húni og að þekkja
fjöllin og öll helstu örnefni nánasta
umhverfis. Aldrei bar heldur skugga
á samstarf Heimis og föður okkar,
sem hefur verið meðhjálpari í
kirkjunni um árabil. Minnist sá síð-
ai’nefndi sérstaklega ánægjulegra
ferða sem hann fór með Heimi á hér-
aðsfundi Amesprófastsdæmis.
Fyrst og fremst kynntist ég Heimi
í hlutverki þjóðgarðsvarðarins,
sumrin sem ég vann í þjóðgarðinum
og þjónustumiðstöðinni á Þingvöll-
um. A þeim tíma var sú regla enn í
heiðri höfð að Þingvallabærinn
skyldi aldrei vera mannlaus, svo ef
þau Heimir og Dóra þurftu bæði að
bregða sér frá var kallaður til starfs-
maður úr þjóðgarðinum til að vera
heima á bæ á meðan, svara í síma og
vera til taks til að leysa úr vanda
gesta sem að garði bar ef á þurfti að
halda. Símavakt var þessi vakt köll-
uð, sem gjarnan var á síðkvöldum og
misvinsæl meðal starfsmanna.
Aldrei þurfti þó að leggja hart að
mér að taka símavaktina og voru til
þess þónokkrar ástæður. Fyrst ber
þar að nefna að mér hefur alltaf liðið
vel í Þingvallabænum, sem er svo
sannarlega hús með sál. í öðru lagi
voru þar ógrynnin öll af góðum bók-
um, sem Heimir lagði mikla áherslu
á að mér væri frjálst að grípa til og
lesa á vöktunum. Sömuleiðis lét
Dóra þess alltaf getið að nóg væri nú
af matnum í ísskápnum, svo hvorki
skorti líkamlega né andlega nær-
ingu. Og síðast en ekki síst vora það
oft svo góðar stundir þegar Heimir
og Dóra komu heim. Því þó að þá hafi
oft verið orðið framorðið og kannski
réttast að ganga til hvílu og safna
kröftum fyrir næsta dag, þá vildi það
iðulega dragast, því um ótalmargt
var að spjalla. Um atburði dagsins
heima og heiman, um sameiginleg
áhugamál okkar, sem vora lýðhá-
skólahugsjónin, bókmenntirnar,
saga Þingvalla og svo margt annað.
Arin þeirra í Skálholti og þar áður
við nám og störf í norrænum lýðhá-
skólum, dvöl mín í dönskum lýðhá-
skóla og í framhaldi af henni
óslökkvandi áhugi á norrænum mál-
efnum. Þessi kvöld era dýrmæt í
minningunni.
Eitt af síðustu embættisverkum
Þingvallaprestsins var þegar hann
kom heim að Heiðarbæ í mikilli
ófærð 19. mars sl. og skírði Tryggva
litla Kolbeinsson, en skömmu síðar
veiktist Heimir. Eftir á að hyggja
verður minningin um stundina sem
við áttum með honum heima í stofu
þennan dag okkur enn kærari.
Um leið og við fylgjum Heimi til
hinstu hvílu á Þingvöllum við Öxará
vil ég fyrir hönd fjölskyldunnar á
Heiðarbæ I þakka honum samfylgd-