Morgunblaðið - 07.07.2000, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 7. JÚLÍ 2000 39

i

INGUNN
PÉTURSDÓTTIR
+ Ingunn Péturs-
ddttir var fædd á
Seyðisfirði 14. sept-
ember 1914. Hún lést
á hjúkrunarheimilinu
Skdgabæ 3. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennai' vora Guðrún
Björg Einarsddttir, f.
18.11. 1892, d. 14.1.
1974, og Pétur Frið-
rik Guðmundsson, f.
30.6. 1879, d. 29.9.
1962. Hálfsystur Ing-
unnar sammæðra
eru: Bjarnheiöur
Rafnsddttir, f. 5.1.
1924; Þdrdís Rafnsddttir, f. 30.1.
1927; Ingibjörg Rafnsdöttir, f. 2.4.
1931; og Dagný Rafnsddttir, f. 7.8.
1933. Áður látin systir: Ragnhildur
Rafnsddttir, f. 28.4. 1921, d. 24.4.
1983. Systkini Ingunnar samfeðra
eru: Haukur Pétursson, f. 17.3.
1919; Jdhaima Pétursdöttir, f.
27.10. 1927; og Dísa Pétursddttir,
f. 17.6. 1934. Áður látin systkini:
Jön Pétursson, f. 4.3. 1918, d. 8.4.
1995; Sigrún Pétursdóttir, f. 23.3.
1921, d. 14.8. 1963;
Orn Pétursson, f.
23.12. 1923, d. 2.1.
1999; Ingimundur
Pétursson, f. 16.7.
1925, d. 8.1. 1977;
Gréta Pétursddttir, f.
23.8. 1930, d. 2.12.
1975.
Sambýlismaður
Ingunnar var Gunn-
ar Kristjánsson, f.
11.1. 1909, d. 20.12.
1977. Sonur þeirra er
Gylfi Gunnarsson, f.
5.9. 1950. Maki hans
er Sólborg Sumar-
liðaddttir, f. 18.2. 1950. Dætur
þeirra eru Sara Gylfadóttir og Ing-
unn Gylfadöttir. Maki Ingunnar er
Tómas Hermannsson. Saman eiga
þau Kötlu Tómasddttur. Með Ástu
Ásgeirsdóttur á Gylfí Sævar Þdr
Gylfason. Maki hans er Sigríður
Óíafsdóttir. Saman eiga þau synina
Ólaf Albert, Maríus og Trausta.
Útför Ingunnar fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku Inga mín. Dagur er að
kvöldi kominn, þessi síðasti dagur,
sólríkur og hlýr. Við Gylfi erum
hjá þér og við vitum öll að hverju
stefnir, langþráðri stund, að sofna
og vakna ekki aftur. Þetta er allt
svo indælt, eru kveðjuorðin þín.
Er ég lít til baka er svo margs
að minnast, við upplifðum margt
saman. Hvort um var að ræða
barnauppeldi, aðstoð við heimilis-
hald er við Gylfi vorum í námi eða
starfi, alltaf varst þú nálæg og
reiðubúin til að aðstoða og aldrei
þurfti að hafa um það mörg orð.
Þegar ég kynntist ykkur Gunn-
ari voruð þið með kostgangara í
Miðtúninu á Seyðisfirði, ásamt því
að reka þar þvottahús. Oft skiptu
kostgangararnir tugum og margar
voru áhafnirnar á síldarbátunum
sem þurftu að fá þvottinn sinn
þveginn að ógleymdum bæjarbú-
um. Þú varst sístarfandi frá
morgni til kvölds.
Eitt sinn sagði ég við þig að ég
skildi ekkert í því af hverju kök-
urnar sem ég þakaði væru aldrei
eins góðar eða fallegar og hjá þér
þó að uppskriftin væri sú sama.
„Þú hefur bara ekki hendurnar
mínar,“ svaraðir þú. Þetta svar
þitt var ekki til að upphefja þig
eða gera lítið úr mér, heldur hitt
að þarna vildir þú benda mér á að
æfingin skapar meistarann og æf-
inguna hafðir þú.
Eftir að dætur okkar Gylfa, Ing-
unn og Sara, fæddust sast þú við
handavinnu þegar stund gafst. Þá
voru heklaðir, prjónaðir eða saum-
aðir kjólar og sama vandvirknis-
lega handbragðið í fyrirrúmi.
Handbragðið þitt lýsti einnig þín-
um innri manni, vandað og heil-
steypt. Það sem þú tókst þér fyrir
hendur gerðir þú af heilum hug.
Skapgerðin þín var einstök, allt-
af sama jafnaðargeðið, sama hvað
á dundi. Oft hef ég öfundað þig af
þessum eiginleika og þeirri innri
ró og yfirvegun sem einkenndi þig
alla tíð. Þú varst sú manngerð sem
öllum þótti vænt um er kynntust
þér, fólk laðaðist að þér og leið vel
í návist þinni.
Elsku Inga mín, takk fyrir að
hafa verið alltaf til staðar, fyrir að
hafa verið Ingunni og Söru sem
önnur móðir, mér sem leiðbeinandi
og vinur.
Við fjölskyldan þín eigum eftir
að sakna þín sárt en erum rík af
mörgum góðum minningum um
þig-
Að endingu vil ég fyrir hönd
fjölskyldunnar þakka starfsfólki
öllu á hjúkrunarheimilinu Skógar-
bæ, einkum Austurbæ og Heiða-
bæ, fyrir frábæra hjúkrun og um-
önnun.
Þín tengdadóttir og vinkona,
Sdlborg.
Elsku besta amma mín. Sunnu-
dagurinn var fallegur dagur, við
töluðum um það þegar pabbi fædd-
ist, þér leið svo vel og við héld-
umst í hendur nöfnurnar.
Ekki vissi ég þá að þetta yrði í
síðasta sinn sem við brostum hvor
til annarrar. Eg veit að þig var
farið að lengja eftir hvíld og þakka
algóðum Guði fyrir að hafa veitt
þér hana. í dag græt ég af sorg yf-
ir að hafa misst svo góðan vin en
jafnframt af gleði yfir því að þú
þurftir ekki að þjást meira.
Nú drekk ég kaffi og hugsa til
þín. Þú kenndir mér að drekka
kaffi og sagðir mér að af því yrði
maður svo skapgóður. Þetta var
alveg rétt hjá þér.
Af þér lærði ég svo ótal margt
og fæ aldrei fullþakkað þér fyrir
það. Allar okkar minningar eigum
við saman og mikið er ég lánsöm
að hafa fengið að vera ömmustelp-
an þín. Eg man aldrei eftir þér
öðruvísi en hjá okkur. Við vorum
alltaf öll saman, þú varst ekki bara
amma mín heldur átti ég tvær
yndislegar mömmur. Takk fyrir að
vera svo góður vinur Tomma og
Kötlu sem raun bar vitni.
Að lokum, elsku Inga amma
mín, vil ég þakka fyrir þetta ferða-
lag sem við áttum saman í gegnum
lífið, það var svo gott að vera ná-
lægt þér. Þú ert hjá mér alltaf.
Þín elskandi,
Ingunn.
Elsku Inga mín. Mig langar með
nokkrum orðum að kveðja þig. Nú
þegar lífsklukkan slokknar, sem
var að morgni mánudagsins 3. júlí,
koma ótal minningar í huga minn.
Hjá þér var ég meira og minna frá
barnsaldri á Seyðisfirði, heimabæ
okkar beggja. Eg dvaldi hjá þér
skólagöngu mína og síðar vann ég
hjá þér alveg þar til ég fluttist til
Reykjavíkur 1952.
Inga var mikil atorkukona strax
frá unga aldrei, lengst af rak hún
Hótel Snæfell á Seyðisfírði, síðar
byggði hún fallegt hús við Miðtún,
þar sem hún setti upp þvottahús á
neðri hæð og heimilið var á efri
hæð. Einnig hafði hún oftast
marga menn í fæði. Eg veit að
Seyðfirðingar minnast hennar á
margan hátt. 1 áraraðir var hún
fengin til að vera með veitingar og
veislur þegar eitthvað var um að
vera í bæjarfélaginu, það er með
ólíkindum hverju þessi dugmikla
kona áorkaði um ævina. Mér var
hún einstaklega góð alla tíð og á
hún mitt hjartans þakklæti fyrir
allar okkar stundir á lífsleiðinni.
Inga var vinsæl kona og átti
gott með að umgangast fólk, enda
var alltaf mikill gestagangur hjá
henni.
Með sambýlismanni sínum
Gunnari Kristjánssyni sem var
fæddur 11. janúar 1909, dáinn 20.
desember 1978 eignaðist hún son-
inn Gylfa, sem var augasteinninn
hennar alla tíð og er hann þess
sannarlega verðugur.
Gylfi og Sólborg, kona hans,
eiga tvær dætur, Ingunni og Söru,
sem voru ömmu sinni líf og yndi,
ekki má gleyma langömmubarninu
Kötlu.
Fjölskyldan var einstaklega
samhent og bjó alla tíð saman,
fyrst á Seyðisfirði, en árið 1983
fluttust þau til Reykjavíkur og
lengst af bjuggu þau í Grjótaseli 8,
þar bjó fjölskyldan á efri og neðri
hæp.
Á síðasta ári fékk Inga dvalar-
stað í Skógarbæ, Árskógum 2.
Hún varmjög ánægð þar og sátt
við lífið og tilveruna. Sólborg
reyndist tengdamóður sinni með
ást og umhyggju einstaklega vel í
veikindum hennar og samveru með
henni í gegnum árin.
Elsku Gylfi, Solla, Sara, Inga,
Tómas og litla Katla, ég votta ykk-
ur alla mína samúð.
Eg kveð þig, elsku Inga.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Einína.
Ingunn Pétursdóttir er látin á
86. aldursári. Hún óx úr grasi á
Vestdalseyri við Seyðisfjörð og
eyddi mest- allri sinni starfsævi á
Seyðisfirði. Á efri árum fluttist
Ingunn til Reykjavíkur og bjó í
nánum tengslum við son sinn og
fjölskyldu hans. Ingunn hélt góðri
heilsu fram á síðasta ár er hún
fluttist á hjúkrunarheimili þar sem
hún dvaldi til dauðadags.
Þegar ég var að alast upp á
sjötta áratugnum var Ingunn Pét-
ursdóttir þekkt undir nafninu Inga
á hótelinu. Hún hafði þá rekið
Hótel Snæfell síðan á stríðsárun-
um með miklum myndarbrag. Inga
rak ung greiðasölu úti á Vestdals-
eyri og seinna inni á Oldu. Eg man
hvað ég var hissa þegar ég komst
að því að þessi litla, grannvaxna
kona ræki heilt hótel í svona stóru
húsi með þessa stóru sali. Og niðri
var hótelsjoppan með háa barstóla
og seinna djúkbox. Allt var þetta
ævintýri líkast. Svo reis bíóhúsið
hinum megin götunnar og þar fyr-
ir ofan seldi Jón Brynjólfsson pyls-
ur út um gat en Egill læknir sat í
Bjarka beint á móti. Þessir menn
borðuðu hjá Ingu áratugum saman
en hún hafði alltaf stóran hóp
kostgangara.
Nú voru síldarárin í uppsiglingu
og alltaf fjölgaði þeim sem þurftu
að nýta sér þjónustu hennar Ingu
á hótelinu. Liðnir voru þeir kyi-r-
látu dagar þegar Gylfi sonur henn-
ar og félagar hans léku blindinga-
leiki á ganginum uppi á lofti, klifu
veggina eins og apar og tóku þvílík
stökk niður á gólfið að salirnir
hennar Ingu á hótelinu léku allir á
reiðiskjálfi og kostgangarar héldu
sér í borðrendur. Þá sátu þær
Inga og Gunna á Bóndastöðum
gjarnan í eldhúsinu og reyktu Roy
og Chesterfield í reykpásum og
komu til skiptis upp á stigapallinn
til að hasta á strákana. Hún Inga
var alltaf svo blíðleg að þegar hún
var að hasta á okkur var bara eins
og hún væri að bjóða góðan dag.
Hún var ein af þessum góðu mann-
eskjum sem maður vildi ekki fyrir
nokkurn mun gera neitt á móti
skapi. Þess vegna liðu þessir dagar
allir í sátt og samlyndi hvað okkur
strákana varðaði.
1962 hætti Inga rekstri hótels-
ins og opnaði þvottahús uppi í
Miðtúni þar sem fjölskyldan hafði
komið sér fyrir í stóru, tveggja
hæða húsi. Þvottahúsið rak Inga
ásamt manni sínum, Gunnari
Kristjánssyni, líklega vel á annan
áratug. Hún hélt áfram að halda
nýja og gamla kostgangara sem
áreiðanlega vildu hvergi annars
staðar borða. Við strákarnir vorum
nú farnir að slá gítara í gegnum
magnara og þótti sumum hávaðinn
ærinn. Einu sinn var Gunnari,
þeim lisræna manni, nóg boðið og
ætlaði að henda okkur út með
hljóðfærum og öllu saman. Þá kom
Inga okkur til bjargar og stillti sér
upp í dyrnar með brosið sitt soldið
titrandi en Gunnar þusaði eitthvað
um hávaðann í þessum drengjum
sem jafnvel á þeim tíma var of
mikill. Síðan sneri hann sér við og
gekk inn í þvottahúsið að sinna
störfum sínum. Þannig var Inga,
alltaf að láta hlutina ganga, passa
að allt væri í lagi, alltaf svo góðlát
og grandvör blessunin. Mig langar
bara að þakka henni fyrir allt, all-
ar máltíðirnar sem ég hef borðað
hjá henni, alla kaffibollana og kök-
urnar og allt kókið sem við drukk-
um á hótelinu, líka þegar við stál-
umst í kassana.
Eftir að Gunnar var látinn og
fjölskyldan flutt suður fór Inga að
búa á neðri hæðinni í Grjótaselinu.
Hún var tekin að reskjast og henn-
ar langa starfsdegi farsællega lok-
ið. Alltaf var hún þó til taks, reiðu-
búin að hjálpa ef á þurfti að halda
í eldhúsi og með barna- og seinna
barnabarnabörnin. Oft sátum við
saman yfir kaffibolla hjá Gylfa og
Sollu og svo skrapp hún kannski
niður til að fá sér rettu því að það
mátti ekki lengur reykja innan um
fólk. En tóbakið virtist aldrei gera
henni Ingu neitt illt.
Það er til ljóð eftir Vilborgu
Dagbjartsdóttur sem er Vestdals-
eyringur eins og Inga á hótelinu.
Ljóðið heitir Á Vestdalseyri og í
því er talað um ljósin inni í bæ
sem kviknuðu eitt af öðru meðan
byggðin á eyrinni hélt áfram að
dragast saman. Ljósunum er líkt
við perlur á eilífðarströnd. Ingunn
Pétursdóttir fluttist inn í bæ þar
sem ljósin voru fleiri og bjó þar öll
sín bestu ár. Hún var farsæl í lífi
sínu og starfi, fékk að vinna ljóss-
ins verk meðan dagur var á lofti.
Ég veit að nú hefur hún fundið
perlurnar á sinni eilífðarströnd.
Ég þakka fyrir löng og góð
kynni og sendi ástvinum innilegar
samúðarkveðjur. Minningin um
góða konu lifir.
Ingdlfur Steinsson.
RÓBERT
BJARNASON
+ Rdbert Bjamason
fæddist 5. janúar
1917 í Reykjavík.
Hann lést 30. júní síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Bjarni Sigurðs-
son, f. 1886, d. 1941,
skdsmiður í Hafnar-
firði og Guðmundfna
Sigurborg Eggerts-
ddttir, f. 1891, d.
1984. Systkini Rd-
berts voru Sigríður, f.
1915, d. 1971, Ey-
gerður, f. 1918, d.
1984 og Ragnheiður,
f. 1928, d.1980.
Rdbert gekk í Barnaskdla Hafn-
ai’Qarðar og lauk námi í Iðnskdlan-
um árið 1935, vélstjdraprdfi 1939
og verslunarprdfí í Verslunarskdla
íslands 1943. Hann var til sjds til
að byrja með en starfaði lengst af
sem skrifstofumaður að aðalstarfi,
síðast skrifstofustjdri á Sdlvangi í
30 ár. Hann lærði að sýna kvik-
myndir í Bæjarbídi árið 1945 og
var sýningarstjdri þar til 1995 og
heiðursfélagi í Félagi sýningar-
maima við kvik-
myndahús. Hann var
og í mörg ár ljdsa-
meistari hjá Leikfé-
lagi Hafnarfjarðar.
Rdbert kvæntist
Þdrlaugu Guð-
mundsddttur, f.
22.11.1922, d. 22.6.
1993, fæddri á Sttíra-
Nýjabæ í Krýsuvík.
Þeirra börn eru fjög-
ur: 1) Kristján Rd-
bertsson, f. 1943,
kvæntur Steinuimi
Eiríksddttur, f. 1948,
eiga þau þrjú böm. 2)
Bjami Sævar, f. 1946, kvæntur
Nönnu Guðrúnu Ásmundsddttur, f.
1946, eiga þau fimm böm. 3)
Hulda, f. 1951, d. 18.9. 1989, gift
Sveinbimi Hrafni Sveinbjömssyni
og em þeirra börn þijú. 4) Sigur-
borg, f. 1953, kvænt Magnúsi
Guðbjartssyni, f. 1950, þau eiga
þijú böm. Barnabömin eru fjdrtán
og bamabamabömin átján.
Útför Rdberts fer fram frá Víði-
sfaðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þegai’ Ditta hringdi í mig og sagði
mér frá því að afi væri dáinn, þá varð
ég sorgmædd en jafnframt fann ég til
léttis að hann fékk hvíldina. Síðustu
árin hafa verið erfið hjá afa, efth’ að
hann veiktist. Þegar amma dó var
hann niðurbrotinn og lengi að jafna
sig, enda hugsaði amma svo vel um
hann og stjanaði við hann. En svo fór
hann að lifna við, gat jafnvel bjargað
sér í eldhúsinu, en þá veiktist hann
og gat ekki búið einn lengur á Langó.
Eg fór að rifja upp þegar ég var lít-
il og fékk að gista hjá afa og ömmu
um helgar. Þá fengum ég og fleiri að
sofa á dívaninum í afaherbergi, fyirir
neðan þessa stóru klukku sem vakti
mann á hálftíma fresti á næturnar.
Ekki var afi hrifinn af því að við
krakkamir drusluðum þar út, enda
var þetta hans herbergi. Þessar helg-
ar snerust um að fara í bíóið og sjá
þrjú-sýninguna, þó svo við værum
búin að sjá myndina nokkrum sinn-
um áður. í bíóinu var hans heimur.
Hann var í essinu sínu strjúkandi
sýningarvélamar, stilla fókusinn og
spóla filmurnar. Alltaf passaði hann
að það færi vel um okkur, raðaði okk-
ur Ónnu t.d. eftir stærð við lúgurnar.
Ætli þetta hafi ekki verið þær fáu
stundir sem maður var einn með afa,
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
eins og þegar maður fékk að fara í
bíltúr með honum, því annars var
hann fremur hlédrægur. Við systkin-
in höfðum gaman af því að láta afa gá,
athuga hvort hann ætti afa-brjóst-
sykui’ í skápnum sínum og sjaldan
kom maður að tómum poka þar, afi
átti alltaf brjóstsykur.
Þegai’ mamma dó var afi svo sorg-
mæddur að hann faðmaði mig ótal
sinnum þessa daga og vildi næstum
ekki sleppa okkur systkinunum. Mér
fannst svo vænt um hvað hann sýndi
tilfinningar sínar vel.
Fyrir hönd systkina minna þakka
ég góðar stundir með þér, afi, og við
gleðjumst yfir því að þú ert farinn til
himna til ömmu og mömmu og vakir
yfir okkur með þeim þar. v
Hrafnhildur.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.