Morgunblaðið - 08.07.2000, Blaðsíða 35

34 LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000 35
STOFNAÐ 1913
Útgefandi: Arvakur hf., Reykjavík.
Framkvœmdastjóri: Hallgrímur B. Geirsson.
Ritstjórar: Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
GEFIÐ LANDIOG LÝD
TIL FRAMFARA
Undanfarin ár hefur það komið æ oft-
ar fyrir, að einstaklingar hafa varið
eigum sínum eða hluta þeirra til að
láta gott af sér leiða fyrir samferða-
fólk sitt, upprennandi kynslóðir og
þar með að sjálfsögðu fyrir þjóðfélag-
ið í heild. Nýjasta dæmið er óvenju-
legur stórhugur Jónínu S. Gísladótt-
ur, sem hefur gefið 200 milljónir
króna til styrktar hjartalækningum í
landinu með stofnun sérstaks gjafa-
og styrktarsjóðs. Meginmarkmiðið
með þessari miklu gjöf er að efla
hjartalækningar á Landspítala - há-
skólasjúkrahúsi og vinna að velferð
hjartasjúklinga. Ákveðið hefur verið
að nýta fyrsta framlag úr sjóðnum til
að kaupa nú þegar nýtt og fullkomið
hjartaþræðingartæki.
I frétt frá Landspítalanum segir, að
meginhlutverk styrktarsjóðsins verði
fjórþætt; að stuðla að uppbyggingu
og skipulagsbreytingum, sem leiða til
bættrar þjónustu við hjartasjúklinga,
styrkja stærri tækjakaup í því skyni
að tækjakostur spítalans svari ætíð
kröfum tímans, styrkja vísindastarf á
sviði hjarta- og æðasjúkdóma, m.a.
með samstarfi og samanburði við er-
lenda aðila, og loks að vinna almennt
að velferð hjartasjúklinga í landinu.
Skipulagsskráin gerir ráð fyrir, að
næstu sjö árin verði árlega varið 25
milljónum króna til verkefna.
í áranna rás hafa margir íslending-
ar verið stórhuga í gjöfum sínum til
félagasamtaka og stofnana í landinu,
að ekki sé talað um til safnana til að
styrkja þá, sem mátt hafa þola áföll af
völdum náttúrunnar, sjúkdóma eða
slysa. Gjafmildi, þegar voða ber að
höndum, hefur verið talin eitt af ein-
kennum þjóðarinnar, ekki sízt þeirra,
sem lítið hafa á milli handanna.
Á síðari tímum hafa ýmis samtök,
sem vinna að heill lands og þjóðar,
notið stuðnings fólks, sem vill láta
gott af sér leiða. Gjafir þessara
einstaklinga hafa stundum verið allar
eignir að þeim látnum, oft frá almúga-
fólki, sem vill gjalda skuld sína við
land og þjóð með því að leggja sitt af
mörkum til þess að ungt fólk geti
hlotið menntun, til eflingar menning-
ar og lista, til skógræktar og ekki
hvað sízt til eflingar læknisþjónustu
og baráttunnar við sjúkdóma. Þessi
stuðningur tekur á sig ýmsar myndir
og m.a. má nefna, að nýlega hafa tveir
einstaklingar tekið að sér að kosta
stöður prófessora þjóðfélaginu til
heilla. í þessum efnum, sem fleirum,
leita íslendingar gjarnan fyrirmynda
utan lands. í ýmsum löndum, sérstak-
lega engilsaxneskum, er löng hefð
fyrir því, að auðmenn verji eignum
sínum til framfara heima fyrir eða
jafnvel um allan heim. Frægt er dæm-
ið um auðjöfurinn Andrew Carnegie,
sem gaf stærstan hluta eigna sinna til
að koma á fót almenningsbókasöfnum
víða um heim, hundruðum milljóna
manna til blessunar.
íslendingar standa í þakkarskuld
við allt það fólk, sem af miklum eða
litlum efnum vill greiða landi sínu
fósturlaunin og stuðla þannig að
betra og fegurra mannlífi. Framlag
Jónínu S. Gísladóttur er gott dæmi
um hug og rausn þessa fólks.
NORRÆN BÓKMENNTATENGSL
Bókmenntatengsl íslendinga við
önnur Norðurlönd hafa verið mik-
il í gegnum tíðina, ekki síst við Norð-
menn og Dani. Á fyrri hluta aldarinnar
reyndu margir af fremstu rithöfundum
okkar fyrir sér í þessum löndum með
ótrúlega góðum árangri. Gunnar
Gunnarsson var metsöluhöfundur í
Danmörku á öðrum, þriðja og fjórða
áratugnum og Kristmann Guðmunds-
son í Noregi, svo tvö dæmi séu nefnd.
Einnig sóttu fjölmargir af höfundum
okkar áhrif til skandinavískra bók-
mennta, ekki síst ljóðskáldin. Alla öld-
ina hefur verið unnið gríðarlegt þýð-
ingarstarf á norrænum bókmenntum í
öllum þessum löndum. íslendingar
hafa til dæmis átt marga og góða þýð-
endur á tungum Norðurlanda. Svo
áfram sé vitnað til Noregs má nefna
ómetanlegt starf þeirra Ivars Org-
lands og Knuts Odegárds.
Þessi tengsl hafa verið afar mikil-
væg fyrir íslenskar bókmenntir, þau
hafa oft verið eins og brú yfir til bók-
mennta annarra heimshluta en jafn-
framt hafa þau fært okkur mikið af
góðum skáldskap. Eins og fram kom í
grein hér í Morgunblaðinu á þriðjudag-
inn virðist vera sem þessi tengsl hafi
rofnað að nokkru leyti. í samtali við
unga norska rithöfunda kom fram að
höfundar þar í landi þekktu lítið sem
ekkert til íslenskra bókmennta, en
gera má ráð fyrir að þarna sé fyrst og
fremst talað um unga höfunda. Þórir
Óskarsson, íslenskulektor við Óslóar-
háskóla, var á sama máli og taldi ís-
lenskar nútímabókmenntir í Noregi
ekki vel þekktar. Sagðist hann kenna
námskeið um þær sem einungis tveir
til fimm nemendur sækja að jafnaði, og
flestir væru þeir erlendir stúdentar við
skólann, ekki norskir. Því miður bendir
flest til þess að þið sama eigi við um
þekkingu okkar íslendinga á norskum
nútímabókmenntum og raunar bók-
menntum hinna Norðurlandaþjóðanna
yfirleitt.
Þetta eru vond tíðindi ef rétt eru.
Það er bagalegt ef norræn ungmenni
missa aldalöng tengsl. Fram kom í máli
Þóris að það væri yfirleitt ekki mikill
áhugi á norrænum nútímabókmennt-
um við Óslóarháskóla, nema þá norsk-
um. Að hans mati eru íslendingar þó
beinlínis utangarðs í norrænu bók-
menntasamhengi vegna þess að þeir
tækju lítinn þátt í samstarfi á því sviði.
Hvað veldur? Hugsanlega er ástæð-
an sú að Skandinavía er ekki lengur sú
brú út í heiminn sem hún var Islend-
ingum áður. Og það er vissulega til-
hneiging að leita inn í miðjuna, að
reyna að yfirvinna jaðarstöðuna sem
íslenskar og norrænar bókmenntir eru
óhjákvæmilega í. Það er hins vegar
spurning hvort ekki er réttara að
reyna að rækta sérkenni jaðarstöðunn-
ar betur - norrænar bókmenntir verða
alltaf jaðarbókmenntir sama hvað þær
sækja mikið suður.
Framkvæmdir við Vatnsfellsvirkjun í hámarki um þessar mundir
Þorp með
300 íbúum
risið á
hálendinu
Skammt sunnan Þórisvatns er risið þorp
með 300 íbúum, götulýsingu, sorphirðu,
slökkviliði og annarri þjónustu sem til-
heyrir í svo stóru þéttbýli. Hér er þó ekki
um neitt venjulegt þorp að ræða, heldur
vinnubúðir við Vatnsfellsvirkjun, en
framkvæmdir við hana eru í hámarki nú
yfír sumarmánuðina. Valgarður Lyng-
dal Jónsson og Júlíus Sigurjónsson
brugðu sér í heimsókn í þetta þorp sem
hverfa mun á ný í ársbyrjun 2002.
Yatnsfellsvirkjun er sú
efsta í virkjanaröðinni
sunnan Þórisvatns á há-
lendi Suðurlands.
Framkvæmdir við virkjunina hóf-
ust á síðasta sumri og fóru þá hratt
og vel af stað. Á liðnum vetri urðu
verktakar fyrir óvæntum töfum
vegna óvenjulega harðra vetrar-
veðra og snjóalaga, en veturinn er
sagður hafa verið sá harðasti á
þessum slóðum í um 50 ár. Um
þessar mundir eru framkvæmdir
hins vegar í hámarki. Um 300
manns starfa nú á svæðinu og má
segja að risið sé sannkallað
hálendisþorp á virkjanasvæðinu.
Jóhann Bergþórsson, staðar-
stjóri IAV-ísafls á svæðinu, segir
reyndar að nær sé að tala um hótel
en þorp þar sem flestir sem þama
„búi“ sofi undir sama þaki og borði
í sama mötuneytinu. Sé þannig litið
á þá rekur fyrirtækið hvorki meira
né minna en stærsta hótel landsins,
með 300 gesti skráða í gistirými í
allt sumar. „Reyndar er alltaf einn
þriðji hluti hótelgesta fjarverandi,“
bætir Jóhann við, „því hér vinna
menn í sex daga og fá síðan þriggja
daga frí. Það em því sjaldnast
meira en tveir þriðju hlutar starfs-
fólksins á svæðinu í einu.“
Sú eina sem ekki verður
í stöðugri notkun
Þegar Þórisvatnsmiðlun var
byggð, á ámnum 1970 til 1972, var
útrennsli vatnsins valinn staður við
suðurenda þess undir vesturhlíð
Vatnsfells. Var þar byggt lokuvirki
til að stjóma rennsli úr vatninu og
veitan nefnd Vatnsfellsveita, en um
hana er vatni úr Þórisvatni veitt til
Krókslóns, sem er uppistöðulón
Sigöldustöðvar. Hefur vatnið, á
þeim þrjátíu árum sem síðan era
liðin, grafið sér leið og myndað
mikil og djúp gljúfur enda fallhæð
þess mikil, en Þórisvatn liggur um
það bil 70-80 metram hærra en
Krókslón.
Vatnsfellsvirkjun er reist við
þennan sjálfgrafna veituskurð.
Virkjunin verður sérstök að því
leyti, að hún mun aðeins verða í
notkun þegar verið er að miðla
vatni niður að Sigöldu um Vatns-
fellsveitu, en þess á milli verður
hægt að leiða vatnið fram hjá
henni. Hún er þannig gerð til að
jafna sveiflur í rafmagnsfram-
leiðslu svæðisins.
í tengslum við virkjunina era
byggðar þijár stíflur. Ein aðal-
stífla, 750 metra löng og 30 metra
Kolbrún Geirsdúttir yfirmat-
selja í Vatnsfellsbúðum
há þar sem hún er hæst, nær yfir
núverandi veitufarveg og ofan við
hana myndast h'tið inntakslón, að-
eins um 0,6 ferkílómetrar að stærð.
Auk hennar verða byggðar tvær
hliðarstíflur, 300 og 80 metra lang-
ar. Aðalstíflan verður eina stíflan á
landinu með steyptu hlífðarlagi, en
auk þess verða í stíflunni bæði
steypt botnrás og yfirfall sem leiða
vatnið í svokallaða iðuþró, sem
dregur úr fallkrafti vatnsins, og
síðan í hjáveituna sem liggur fram
hjá stöðvarhúsinu.
Til hliðar við aðalstífluna liggur
svo 700 metra langur aðrennslis-
skurður að inntaksvirki og frá inn-
takinu er vatninu síðan veitt í
tveimur fallpípum úr stáh að stöðv-
arhúsi. Virkjuð fallhæð vatns er
um 66 metrar. Stöðvarhúsið verður
ofanjarðar, en grafið inn í brekku-
rótina þannig að minna beri á þeim
35 metrum sem hæð þess mun
verða. I stöðvarhúsinu verða tvær
aflvélar, hvor um sig 45 megawött.
Afl virkjunarinnar verður því sam-
tals 90 megawött og með tilkomu
hennar eykst orkugeta raforku-
kerfis landsins um 430 gígawatt-
stundir á ári.
Þótt Vatnsfellsvirkjun verði alls
ekki stærsta virkjun landsins era
þær tölur sem við sögu koma í
framkvæmdinni meira en lítið
óraunveralegar fyrir hinn venju-
lega borgara. 2 milljónir rúmmetra
af jarðvegi verða fluttar til, 500.000
rúmmetram af fyllingum komið
fyrir og heildarmagn steinsteypu
sem í framkvæmdina fer verða
37.000 rúmmetrar. Með slíkar töl-
ur á borðinu þarf ekki að fara
mörgum orðum um hversu gríðar-
leg mannvirki það era sem þama
er verið að reisa.
Erfiður vetur og
beljandi stórfljót
Stöðvarhús virkjunarinnar reis í
vetur, en að sögn Jóhanns Berg-
Morgunblaðið/Júlíus
Unnið við steypu á stíflufæti. Ferlíkið hægra megin er „lúðurinn“ eða inntakið í botnrásina. Fyrir ágúst-
byrjun verður hæð stíflunnar að vera komin töluvert upp fyrir hæð hans og við verklok verður lúðurinn
um 1/3 af heildarhæð stíflunnar.
25 metra djúpa aðrennslisskurð
auk þess sem vinna við stöðvarhús-
ið heldur áfram og verið er að
steypa undirstöður undfr fallpíp-
umar ofan við stöðvarhúsið. Á veg-
um Amarfells hf. á Akureyri er
einnig verið að grafa frárennslis-
skurð neðan stöðvarinnar í átt að
Krókslóni. Segja má að hver ein-
asti maður á svæðinu hafi sitt hlut-
verk, hvort sem hann vinnur bein-
línis við framkvæmdimar sjálfar
eða í mötuneytinu, á trésmíðaverk-
stæðinu, á rafmagnsverkstæðinu,
við vegagerð eða í steypustöðinni
sem BM Vallá rekur á svæðinu.
Alltént má nærri geta um það, að
við slíkar framkvæmdir þarf vera-
legan mannafla.
Mannfjöldinn sem nú dvelur við
Vatnsfellsvirkjun er að jafnaði um
200-300 manns, eða á við meðal-
stórt sveitarfélag á íslandi. Þetta
háfjallaþorp sem þarna er risið
hefiir eigin götulýsingu, brana-
vamir, sjúkrabíl og sorphirðu auk
þess sem Landssíminn hefur sett
upp GSM símstöð á Vatnsfelli og
lagður hefur verið ljósleiðari á
svæðið. Ekki fer mikið fyrir af-
þreyingu enda gefst, að sögn
„þorpsbúa,“ lítill timi til annars en
að vinna og sofa þess á milli. Þó er
hægt að sjá einar sex sjónvarps-
stöðvar og í starfsmannabúðunum
má meðal annars finna taflborð,
ballskákborð og líkamsræktarað-
stöðu.
Hallar á konumar
Kolbrún Geirsdóttir er matráðs-
kona í Vatnsfellsbúðum og stýrir
mötuneyti þar sem borða um 200
manns í hverri máltíð. Hún er orðin
vön lífinu í þorpum eins og þessu,
enda búin að vinna meira eða
minna á virkjanasvæðum í yfir 20
ár, fyrst við Hrauneyjafoss sumar-
ið 1979.
„Það má segja að þetta sé eins
og lítið þorp, en það er kannski
ekki alveg venjulegt því það era
ekki nema milli tuttugu og þrjátíu
konur á svæðinu. Það hallar sem
sagt svolítið á að því leyti,“ sagði
Kolbrún í samtali við Morgunblað-
ið. Hún vildi þó ekki meina annað
en að karlarnir kæmu sæmilega
fram við þessar fáu konm-.
Aðspurð sagðist Kolbrún ekki
eiga fjölskyldu, enda hefði hún þá
varla eytt 20 áium í vinnu svo fjarri
heimilinu. Flestar aðrar konur sem
á svæðinu starfa era að hennar
sögn ýmist nemar í sumarvinnu
eða konur sem eiga uppkomin
böm. „Konur sem eiga böm heima
ráða sig ekld í vinnu eins og þessa.
Það gengi einfaldlega ekki upp.“
Tilbúin 2002
Fyrsta reynslukeyrsla á vél 1 í
Vatnsfellsvirkjun verður þann 1.
september árið 2001 og á vél 2 1.
nóvember sama ár. Lokaafhend-
ingardagur ÍAV-Ísafls er síðan 1.
febrúar árið 2002. Segir Jóhann
Bergþórsson að standist sú dag-
setning, þá verði þetta stysti bygg-
ingartími á virkjun á Islandi til
þessa.
Tölvumynd af Vatnsfellsvirkjun. Til vinstri sést farvegur hjáveitu
og meginstíflan þar fyrir ofan. Hægra megin er aðrennslisskurður
og fallpípuskurður niður að stöðvarhúsi. Spennuvirkishús er
vinstra megin við stöðvarhús.
Séð niður á aðrennslið inn í stöðvarhúsið. Rörabeygjurnar á
myndinni vega hvor um sig 23 tonn.
þórssonar gekk sú framkvæmd alls
ekki þrautalaust fyrir sig. Eftir að
bygging þess hófst þann 12. nóv-
ember lentu Isaflsmenn í harðasta
vetri á þessum slóðum síðan 1951
og er þó íslenska hálendið þekkt
fyrir allt annað en mild veður á
vetram. „Við erum búnir að byggja
þetta mannvirki í vetur í alveg
hryllilegum aðstæðum," segir Jó-
hann og hristir höfuðið yfir öllu
saman. „Það kom oftar en einu
sinni fyrir að við værum búnir að
hreinsa allan snjó burt og gera allt
klárt fyrir steypu þegar gerði
brjálað veður og menn urðu að
hörfa inn. Svo þegar við komum út
aftur var komið 80 sentimetra
snjólag yfir allt saman, þannig að
þá var ekkert annað að gera en að
byrja upp á nýtt.“ Sagði Jóhann að
þegar verst lét hafi akstursleiðin
frá starfsmannabúðunum að stöðv-
arhúsinu, sem venjulega tekur
þijár til fjórar mínútur að aka, ver-
ið orðin að þriggja klukkustunda
leið.
Auk þessara erfiðleika unnu ís-
aflsmenn í allan vetur með beljandi
stórfljót við hliðina á fram-
kvæmdasvæðinu, því yfír vetrar-
mánuðina þarf Landsvirkjun á
vatninu frá Vatnsfellsveitu að
halda. Hér er ekki um neina smá-
sprænu að ræða, flæðið er um 150
rúmmetrar á sekúndu en til sam-
anburðar má nefna rennslið í
Blöndu sem er 38 rúmmetrar.
Þetta fljót rann um svæðið frá 24.
ágúst í fyrra og fram að hvítasunnu
þegar veitunni var lokað og hófust
þá strax framkvæmdir við stífluna.
Að sögn Jóhanns setur þetta mikla
tímapressu á framkvæmdir í sum-
ar, því í kringum næstu verslunar-
mannahelgi má búast við að aftur
þurfi að opna fyrir veituna vegna
virkjananna fyrir neðan Vatnsfell.
Fyrir þann tíma verður því að Ijúka
við stóran hluta meginstíflunnai'.
Áður en vetur brestur á að nýju er
síðan brýnt að loka stöðvarhúsi og
spennuvirkishúsi svo hægt verði að
hefja vinnu þar innan dyra við upp-
setningu tækja.
Hver með sitt hlutverk
Eins og áður segir era fram-
kvæmdir við virkjunina í hámarki
um þessar mundfr. Á vegum ÍAV-
ísafls er nú verið að steypa svokall-
aðan stiflufót meginstíflunnar, sem
er undirstaðan undir þá hlið henn-
ar sem mun snúa að lóninu.
Stærsta grafa landsins vinnur við
að grafa hinn 700 metra langa og
agbókarblöð

Þannig stendur madur á vegamótum
margra alda oghlustará nið tímans
MOSKAN í Cordóba.
30. apríly
sunnudagur
Komum til Cordóba síðdegis í
dag. Búum á framúrskarandi hóteli
í gamla gyðingahverfinu, Hótel
Amistad. Hverfið er frá 10. öld.
Hanna minntist afmælis Bjarna
Benediktssonar, með honum og Sig-
ríði voram við á Ítalíu sællar minn-
ingar. Það var sumarið 1962. Þá var
hann dóms- og kirkjumálaráðherra.
Við gengum á fund páfa, Jóhannes-
ar 23., og skoðuðum marga bæi og
þá ekki sízt Róm. Ókum frá Genf,
gistum í Nissa á leiðinni, komum við
í Assisi, einnig Peragía. í Assisi
vora allir litlu múnkarnir að sópa og
fægja því að von var á páfanum í
heimsókn, ég held vegna þessa
fræga kirkjuárs. Tókum þátt í há-
tíðarhöldunum í tilefni af kirkjuár-
inu í Róm. Okkur var boðið í Vati-
kanið vegna þess að Bjarni var á
ráðstefnu dóms- og kirkjumála-
ráðherra Evrópu. Páfi heilsaði öll-
um, en okkur Norðurlandabúum
lauslega. Hann var lítið fyrir mót-
mælendur. Hann var á inniskóm og
ávarpaði okkur stuttlega. Þegar
hann heilsaði okkur sá ég að hann
náði mér í geirvörtur. Þetta var
eftirminnileg ferð, raunar ógleym-
anleg og ég hef skrifað um hana
annars staðar.
Og nú eram við komin til Cor-
dóba í Andalúsíu, þangað höfum við
aldrei komið áður. Hún stendur
einnig, eins og Sevilla, við Gvadalkí-
vír-ána:
Borgin er blóm
með djúpar rætur
og skolpið vökvar ræturnar.
Hér í Cordóba er safn um sögu
nautaats, einkum til minningar um
frægasta nautabana Spánar, Mano-
lete. Hann varð fórnardýr nautsins
Isleros, 1947. Húðin af nautinu er
geymd í safninu, ásamt ýmsum
munum Manoletes - semsagt, safn
dauðans.
Á íslandi hafa nautaötin farið
fram í þjóðsögulegum bókmenn-
tum: Boli, boli bankar á dyr/ með
bandinu sínu langa...
1. maí, mánudagur
Gengum um Cordóba, rigning.
Skoðuðum kastalann með útsýni yf-
ir fljótið. Það er raunar líkara skolpi
en íslenzkum ám. Ferdinand kon-
MANOLETE, frægasti
nautabani Sþánar.
ungur af Aragon og ísabella drottn-
ing af Kastilíu, þ.e. konungshjón
þessara ríkja beggja eftir sam-
eininguna, tóku á móti Kólumbusi í
þessum kastala, áður en hann hélt
vestur um haf. Síðar varð kastalinn
höfuðstöðvar spænska rannsóknar-
réttarins. Þá hefur ríkt hér sama
andrúmsloft og í Lúbjanka-fangelsi
KGB-manna í Moskvu.
Gengum um göturnar, sem era
frá 10. öld. Garðarnir inni í húsun-
um ævintýri, skreyttir blómum og
keramik.
Moskan ótrúlega stór og tilkomu-
mikil, einkum þegar inn er komið. í
henni eru á níunda hundrað bogar
sem halda uppi þakinu. Súlumar að
sjálfsögðu úr marmara. Allt arfur
frá márískum tíma. Síðar hefur ka-
þólsk kirkja verið byggð inn í mosk-
una. Þannig stendur maður á vega-
mótum margra alda og hlustar á nið
tímans. Upplifir andstæður fyrri
alda eins og samhljóm eða niður-
stöður í daglegu lífi nútímans. Engu
líkara en allt hafi þetta gengið fyrir
sig átakalaust, en það var nú eitt-
hvað annað! Arabísk eða márísk
skreytilist er ákaflega fíngerð,
minnir á arabískt letur. Ólæs á
þetta letur getum við tileinkað okk-
ur þá sögu sem naktir veggir þess-
arar gömlu húsagerðarlistar segja
án orða; þessir þögulu veggir sem
era mælskari en endalaust skvaldr-
ið í túristunum í kringum okkur.
Stytti upp síðdegis. Fallegt veður
og við sátum í moskugarðinum.
Kvöldið
Þeir sem hafa stjórnað trúar-
brögðunum í þessu landi hafa svo
sannarlega ekki verið sömu skoðun-
ar og Nietzsche en hann komst að
orði eitthvað á þessa leið: Það er
nauðsynlegt að setja á sig vettlinga
áður en maður les Nýja testamentið
- og eina persónan í Nýja testa-
mentinu sem ástæða er til að bera
nokkra virðingu fyrir er Pílatus!
Mér er þetta að vísu óskiljanlegt en
kannski era þessar skoðanir arfur
úr heimahúsum, þrátt fyrir allt.
Faðir Nietzsche og móðurafi vora
báðir prestar. Nietzsche elskaði föð-
ur sinn, að vísu, en fyrirleit augsýni-
lega lífsstarf hans. Kristni hefur
verið honum einhvers konar hömlur
í æsku og útrás síðar því nauðsyn-
leg. Þannig sprengdi hann stífluna.
En hafði það eitthvað uppá sig? Mér
er það til efs.
Sá sem getur ekki notið ljóðlistar
Krists hlýtur að vera heyrnai'laus,
a.m.k. á öðru eyra. Ég sagði ljóðlist-
ar, því að hún stendur ein og sér
hvað sem öllum guðdómi líður.
í itioskugarðmum,
Cordóba
Sitjum í garðinum
horfum á tvo
fílþunga karla
taka myndir
af moskuveggjunum,
veðraðum í skuggsælli
þögn
þúsund ára,
sitjum við gosbranninn,
köstum mylsnu
af nýbökuðu
horni
til hvítrar dúfu
sem nálgast okkur
betra að hafa
vaðið fyrir neðan sig,
ef hún skyldi vera
heilagur andi
í eftirlitsferð,
en þá kemur snaggaraleg
finka að gosbrunninum,
skríkir,
þrífur brauðmola
við nefið á dúfunni,
en eftir sitjum við
jafnundrandi
og postulamir á hvítasunnu.
M.